Kinderen
alle pijlers
7 jaar co-ouderschap
dinsdag 18 mei 2021 om 10:40
Ligt nu het probleem bij het perfectionisme van to of bij de verwaarlozing door vader? Alles wordt wel heel makkelijk naar to geschoven zeg. We hebben het niet over een plakje cake teveel, een keer laat naar bed of te lang tv kijken. Die man vergeet gewoon dat zijn zoon onder behandeling staat en schuift de verantwoordelijkheid ervoor volledig op to en zijn zoon.belgali schreef: ↑18-05-2021 10:24Nog een bijgedachte die ik heb bij je verhaal: bij groter wordende kinderen / prepubers en pubers hoort ook dat er meer gaat spelen in hun leven. Ze lopen soms tegen mindere periodes aan en daar moet ook ruimte voor zijn denk ik. Als ouder wil je graag dat je kind altijd blij vrolijk en in balans is, maar het leven is nu eenmaal niet perfect en af en toe gaat het wat minder. Dat is ook een levensles dat je roeit met de riemen die je hebt en dan niet helemaal doordraait maar accepteert dat niet alles altijd gaat zoals je zou wensen.
Volgens mij staat dat haaks op je perfectionisme want je zit in een voortdurende kramp om alles maar meteen op te lossen. Wat is het ergste dat zou gebeuren als je dat los zou durven laten ? Je leeft hun nu eigenlijk voor hoe je moet omgaan met problemen. Als je leeft vanuit perfectionisme en controledrang, dan creëer je voor jezelf constante angst dat het misgaat als je loslaat. Je zou kunnen streven naar vertrouwen als je loslaat. In kleine stapjes. Misschien ligt de sleutel niet in het proberen "fixen" van je ex en je kinderen, maar meer in het fixen van jezelf en je perfectionisme.
Aanvulling: dat zeg ik nu wel makkelijk, maar ook voor mij is dat een voortdurende les. En ik heb hier ook moeite mee.
dinsdag 18 mei 2021 om 10:48
Pijnlijk eigenlijk wel dat je ouders wel mogen oppassen maar jij niet voor je eigen kinderen mag zorgen “want het zijn net zo goed mijn kinderen hè”, maar dat hij er wel een hoop alimentatie mee bespaart. Dat heeft hij goed voor elkaar.Lariba schreef: ↑18-05-2021 10:37Die vind ik ook leuk. Dus JOUW ouders passen op in ZIJN week?
Van de andere kant begrijp ik wel dat jullie (waarschijnlijk jij) dit geregeld hebben omdat de kinderen anders gewoon nog langer alleen zouden zitten. Want hij pakt het niet op.
Overigens snap ik bij veel van de voorbeelden je frustratie heel goed. Ik zou het ook irritant vinden als ik iets probeer te regelen en het kost drie keer zoveel tijd doordat hij dingen saboteert. Ik zou het echt niet kunnen waarderen als ik een hele strategie moet verzinnen incl. herinneringen rechtstreeks en via kind gedurende een traject van drie weken om dat ID-formulier (dat echt niks voorstelt als je het in principe gewoon eens bent met de aanvraag van de kaart) mógelijk ondertekend te krijgen. Zit me hier af en toe in jouw plaats op te vreten. Maar op een gegeven moment kun je niet anders dan het loslaten.
En dat alles omdat iedereen de kinderen de dupe niet wil laten zijn. En hij weet dat.
dinsdag 18 mei 2021 om 10:48
Hetzelfde met die schoenen. Je kunt wel zeggen 'dan koop jij die schoenen toch?' Maar dat was TO's plan al, hè? Zij had gepland schoenen te gaan kopen, hij zei (volgens info TO) zélf 'dat doe ik wel' en vervolgens doet hij het niet. Waardoor het terug op TO's bordje komt en zij nóg een keer moet plannen om die schoenen te gaan kopen. Kost allemaal energie, qua derde shift. Ook als je niet perfectionistisch bent maar kind gewoon nieuwe schoenen nodig heeft.*Sally* schreef: ↑18-05-2021 10:40Ligt nu het probleem bij het perfectionisme van to of bij de verwaarlozing door vader? Alles wordt wel heel makkelijk naar to geschoven zeg. We hebben het niet over een plakje cake teveel, een keer laat naar bed of te lang tv kijken. Die man vergeet gewoon dat zijn zoon onder behandeling staat en schuift de verantwoordelijkheid ervoor volledig op to en zijn zoon.
dinsdag 18 mei 2021 om 10:59
Nee het staat buiten kijf dat die vent een lapzwans is. Maar dat zie ik na al die tijd als een gegeven. Ik vind daar ook wat van, maar het kost alleen maar energie om tegen windmolens te vechten. Daarnaast is er een patroon bij TO waar ze wel vat op zou kunnen hebben - dat mag toch ook benoemd worden. Beide bestaan naast elkaar. En je kan vaak je eigen gedrag beter sturen dan iemand anders' gedrag.*Sally* schreef: ↑18-05-2021 10:40Ligt nu het probleem bij het perfectionisme van to of bij de verwaarlozing door vader? Alles wordt wel heel makkelijk naar to geschoven zeg. We hebben het niet over een plakje cake teveel, een keer laat naar bed of te lang tv kijken. Die man vergeet gewoon dat zijn zoon onder behandeling staat en schuift de verantwoordelijkheid ervoor volledig op to en zijn zoon.
Dus: ja shit dat ze alles alleen moet doen. Maar vraag je gewoon af of alles meteen en 100% perfect moet. Misschien is 90% ook goed en kan het volgende week ook nog, zonder negatieve energie in die stomme ex te steken.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 18 mei 2021 om 11:05
Volgens mij passen ZIJN ouders op in zijn week en gaat haar moeder daarna kind reminden aan een afspraak?
dinsdag 18 mei 2021 om 11:08
Maar bij dat voorbeeld snap ik niet waarom ze meedeelt aan ex dat ze schoenen gaat kopen voor zoon en ex de kans geeft te zeggen dat hij het gaat doen. Ik woon gewoon samen met de vader van mijn kinderen en ik deel het niet eens mee. Op een vrije middag gaan we schoenen kopen, klaar. Dus ik snap die meedelen, teleurstelling, 3e shift niet, maar dat kan ook aan mij liggen. Ik sta open voor uitlegLariba schreef: ↑18-05-2021 10:48Hetzelfde met die schoenen. Je kunt wel zeggen 'dan koop jij die schoenen toch?' Maar dat was TO's plan al, hè? Zij had gepland schoenen te gaan kopen, hij zei (volgens info TO) zélf 'dat doe ik wel' en vervolgens doet hij het niet. Waardoor het terug op TO's bordje komt en zij nóg een keer moet plannen om die schoenen te gaan kopen. Kost allemaal energie, qua derde shift. Ook als je niet perfectionistisch bent maar kind gewoon nieuwe schoenen nodig heeft.
dinsdag 18 mei 2021 om 11:16
Ja dat bedoel ik ook met "een gegeven". Op het moment dat je dat van die schoenen meldt bij ex, weet je toch al dat het fout gaat. Dus je vraagt dan naar de bekende weg. En dat zou ik snappen in het eerste jaar, maar als je al 6.5 jaar hetzelfde soort resultaat krijgt, hoe kan je dan nog oprecht iets anders verwachten
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 18 mei 2021 om 11:59
Dit is dus ook hoe ik het zie. Natuurlijk is het volkomen waardeloos dat die kinderen de hele dag aan hun lot worden overgelaten. Maar gegeven dat dat zo is, is de oplossing niet dat je dan alles maar voor iedereen probeert op te lossen. Dan heeft niemand een probleem, behalve jij. En dan kunnen je kinderen ook nog eens gaan denken dat dit een normale situatie is, dat ‘de moeder’ altijd alles voor iedereen organiseert. Hoe rot ook, laat het maar mislopen. Dan kun je de vader daarop aanspreken. En blijft het structureel mislopen, dan kun je dan gaan praten over andere regelingen. Want nu heb je geen poot om op te staan want ‘het gaat toch prima zo’. Is dat iedereen voor je kinderen? Nee. Is dat eerlijk? Nee. Maar ja..belgali schreef: ↑18-05-2021 11:16Ja dat bedoel ik ook met "een gegeven". Op het moment dat je dat van die schoenen meldt bij ex, weet je toch al dat het fout gaat. Dus je vraagt dan naar de bekende weg. En dat zou ik snappen in het eerste jaar, maar als je al 6.5 jaar hetzelfde soort resultaat krijgt, hoe kan je dan nog oprecht iets anders verwachten
dinsdag 18 mei 2021 om 12:07
MallePietje75 schreef: ↑18-05-2021 11:59Hoe rot ook, laat het maar mislopen. Dan kun je de vader daarop aanspreken. En blijft het structureel mislopen, dan kun je dan gaan praten over andere regelingen. Want nu heb je geen poot om op te staan want ‘het gaat toch prima zo’. Is dat iedereen voor je kinderen? Nee. Is dat eerlijk? Nee. Maar ja..
Ik ben met je eens dat je zijn lapzwanzigheid moet accepteren als een gegeven, maar ik zou het niet mis laten lopen omdat je dan een 'poot hebt om op te staan' en de vader 'kunt aanspreken'. Het loopt nu ook regelmatig mis, ze heeft al een poot om op te staan en ze spreekt de vader erop aan, maar het interesseert de vader niet omdat hij het welbevinden van de kinderen nu eenmaal niet zijn probleem vindt. Dát is het gegeven: deze vader voelt zich niet verantwoordelijk voor zijn kinderen. Punt. En dat verandert niet als de kinderen er nóg meer onder lijden.
Ik denk dat de beste oplossing is om zo creatief mogelijk de vader in alle zorgonderdelen buiten spel te zetten, zodat je zo min mogelijk last van hem hebt.
dinsdag 18 mei 2021 om 12:08
Maar als je dat laatste doet heb je een plan, en dan ben ik het wel met je eens. Als je doel is om de omgangsregeling te wijzigen, dan begrijp ik heel goed dat je het eerst moet laten mislopen om aan te kunnen tonen dát het misloopt en een en ander dus gewijzigd moet worden. Maar dat vind ik wel een ander uitgangspunt.MallePietje75 schreef: ↑18-05-2021 11:59Dit is dus ook hoe ik het zie. Natuurlijk is het volkomen waardeloos dat die kinderen de hele dag aan hun lot worden overgelaten. Maar gegeven dat dat zo is, is de oplossing niet dat je dan alles maar voor iedereen probeert op te lossen. Dan heeft niemand een probleem, behalve jij. En dan kunnen je kinderen ook nog eens gaan denken dat dit een normale situatie is, dat ‘de moeder’ altijd alles voor iedereen organiseert. Hoe rot ook, laat het maar mislopen. Dan kun je de vader daarop aanspreken. En blijft het structureel mislopen, dan kun je dan gaan praten over andere regelingen. Want nu heb je geen poot om op te staan want ‘het gaat toch prima zo’. Is dat iedereen voor je kinderen? Nee. Is dat eerlijk? Nee. Maar ja..
dinsdag 18 mei 2021 om 12:12
Zo voel ik het ook. Al weet ik ook dat ik de ander niet kan veranderen. Alleen mezelf. Soms ben ik het even zat om het bij mezelf te zoeken. En dan is het ook fijn om te horen dat het eens aan de ander ligt.Whateffa schreef: ↑18-05-2021 10:23Sorry hoor, maar uitgeputte moeder lijkt mij ook wel (deels) het gevolg van deze niet functionerende vader. Misschien ligt dit een tikje gevoelig bij mij, maar ook ik heb te kampen met een vader die zeer vaak verzaakt. Het opvallende is dat de aandacht verdacht vaak uitgaat naar de ouder die wel (of iig meer) functioneert, die moet het maar oplossen. De niet functionerende ouder wordt omzeild (want dat gaat toch niet lukken) en kritiek wordt met name geuit naar de wel functionerende ouder, ik snap het ergens wel maar het kan zeer frustrerend zijn en die emoties krijg je er dus bij om mee te dealen.
En alle tips die hier worden gegeven heb ik ook opgevolgd, het is ook de verstandigste/meest praktische/gezondste manier om deze situatie aan te vliegen. Maar het is alles behalve makkelijk en van tijd tot tijd slopend voor je zelfbeeld kan ik je zeggen.
Ik vind het heel erg dat mijn ex zijn eigen kind niet herkent als een kopietje van zichzelf wat dit betreft. Als hij op zijn leeftijd al niet kan organiseren (wel een bedrijf trouwens), hoe kun je het dan verwachten van een kind van 10 jaar?
Ik hoop dat mijn terugtrekken gaat werken.
Ik heb hem laten weten dat ik de Google agenda bij houdt en verder houdt ik het bij korte berichten en bemoei ik me in zijn weken nergens meer mee. We gaan het zien.
dinsdag 18 mei 2021 om 12:16
Ben ik ook wel met je eens. Hier valt zeker een les voor me te winnen. Ik heb het van niemand vreemd. Ik probeer mijn moeder nu ook zover te krijgen dat ze los laat (krijg net een berichtje "maar hij moet toch wat eten voor het sporten? Zijn vader eet zo laat"). Maar ik vind mijn moeders controledrang altijd zo irritant. Maar ik zie nu wel in dat ik net zo ben.belgali schreef: ↑18-05-2021 10:24Nog een bijgedachte die ik heb bij je verhaal: bij groter wordende kinderen / prepubers en pubers hoort ook dat er meer gaat spelen in hun leven. Ze lopen soms tegen mindere periodes aan en daar moet ook ruimte voor zijn denk ik. Als ouder wil je graag dat je kind altijd blij vrolijk en in balans is, maar het leven is nu eenmaal niet perfect en af en toe gaat het wat minder. Dat is ook een levensles dat je roeit met de riemen die je hebt en dan niet helemaal doordraait maar accepteert dat niet alles altijd gaat zoals je zou wensen.
Volgens mij staat dat haaks op je perfectionisme want je zit in een voortdurende kramp om alles maar meteen op te lossen. Wat is het ergste dat zou gebeuren als je dat los zou durven laten ? Je leeft hun nu eigenlijk voor hoe je moet omgaan met problemen. Als je leeft vanuit perfectionisme en controledrang, dan creëer je voor jezelf constante angst dat het misgaat als je loslaat. Je zou kunnen streven naar vertrouwen als je loslaat. In kleine stapjes. Misschien ligt de sleutel niet in het proberen "fixen" van je ex en je kinderen, maar meer in het fixen van jezelf en je perfectionisme.
Aanvulling: dat zeg ik nu wel makkelijk, maar ook voor mij is dat een voortdurende les. En ik heb hier ook moeite mee.
Het zal even wennen worden maar ik ga het anders doen vanaf nu.
dinsdag 18 mei 2021 om 12:21
Oppas bij mijn ouders heeft mijn ex zelf geregeld 7 jaar geleden. Ze stonden nog op best goede voet met elkaar. 4 dagen in de week zijn mijn kinderen elders in zijn week. Op vrijdag werkte hij thuis, sinds kort ook niet meer, dan zijn ze alleen.Lariba schreef: ↑18-05-2021 10:37Die vind ik ook leuk. Dus JOUW ouders passen op in ZIJN week?
Van de andere kant begrijp ik wel dat jullie (waarschijnlijk jij) dit geregeld hebben omdat de kinderen anders gewoon nog langer alleen zouden zitten. Want hij pakt het niet op.
Overigens snap ik bij veel van de voorbeelden je frustratie heel goed. Ik zou het ook irritant vinden als ik iets probeer te regelen en het kost drie keer zoveel tijd doordat hij dingen saboteert. Ik zou het echt niet kunnen waarderen als ik een hele strategie moet verzinnen incl. herinneringen rechtstreeks en via kind gedurende een traject van drie weken om dat ID-formulier (dat echt niks voorstelt als je het in principe gewoon eens bent met de aanvraag van de kaart) mógelijk ondertekend te krijgen. Zit me hier af en toe in jouw plaats op te vreten. Maar op een gegeven moment kun je niet anders dan het loslaten.
Ik ben dankbaar met een baan die ik om mijn kinderen heen kan bouwen. Op die manier hoop ik dat ze niet te veel tekort komen.
Maar inderdaad, ik kan op een gegeven moment niet anders dan loslaten. Al weet ik niet of ik dat na een paar maanden nog steeds kan als alles maar in het honderd blijft lopen.
Ik heb nog hoop dat mijn ex het beter gaat oppakken als ik loslaat.
dinsdag 18 mei 2021 om 12:22
Dank je! Heel lief.coravanmora schreef: ↑18-05-2021 10:39To, ik heb ook respect voor je. Je wilt het beste voor je kinderen en hebt daar veel voor over. Je kijkt ook naar jezelf, en komt daarin nog minder ver dan goed voor je zou zijn maar je doet het tenminste!!
Onthoud: dat hij een lamlul is is niet jouw schuld. Je volgende gedachte over waarom je überhaupt met hem een relatie bent aan gegaan en kinderen met hem hebt gekregen, die begrijp ik heel erg goed maar het is daardoor niet allemaal jouw schuld. Ik neem aan dat je andere keuzes had gemaakt als je dit voorzien had, maar je voorzag het niet. Laat dat dus rusten. Accepteer het. Je bent de enige niet. En jij bent er wel voor je kinderen. Wees daar gewoon trots op.
dinsdag 18 mei 2021 om 12:25
Klopt, de winkel had uitverkoop en ik had met mijn zoon gepland hem op te halen en samen even te gaan kijken. Ex zegt dat hij wel zou gaan omdat onze kinderen bij hem zijn. Ik heb overlegd met mijn zoon en die was enthousiast om samen met papa te gaan. Dus ik heb het laten gaan. Vervolgens zijn ze niet geweest, zucht. Ik vind het geen punt om alsnog later te gaan (ookal is de uitverkoop al voorbij, was 2 dagen) maar ik vind het niet leuk voor mijn zoon die zich wel verheugd had.Lariba schreef: ↑18-05-2021 10:48Hetzelfde met die schoenen. Je kunt wel zeggen 'dan koop jij die schoenen toch?' Maar dat was TO's plan al, hè? Zij had gepland schoenen te gaan kopen, hij zei (volgens info TO) zélf 'dat doe ik wel' en vervolgens doet hij het niet. Waardoor het terug op TO's bordje komt en zij nóg een keer moet plannen om die schoenen te gaan kopen. Kost allemaal energie, qua derde shift. Ook als je niet perfectionistisch bent maar kind gewoon nieuwe schoenen nodig heeft.
dinsdag 18 mei 2021 om 12:46
Klopt, dat is ook heel sneu voor je zoon. Maar meer dan zijn gevoel erkennen (ja, ik snap dat je je verheugd had. En dat je teleurgesteld bent dat het niet door ging) kun je niet doen. En dan weer door.Ballenbak888 schreef: ↑18-05-2021 12:25Klopt, de winkel had uitverkoop en ik had met mijn zoon gepland hem op te halen en samen even te gaan kijken. Ex zegt dat hij wel zou gaan omdat onze kinderen bij hem zijn. Ik heb overlegd met mijn zoon en die was enthousiast om samen met papa te gaan. Dus ik heb het laten gaan. Vervolgens zijn ze niet geweest, zucht. Ik vind het geen punt om alsnog later te gaan (ookal is de uitverkoop al voorbij, was 2 dagen) maar ik vind het niet leuk voor mijn zoon die zich wel verheugd had.
woensdag 19 mei 2021 om 10:50
Ga nu niet verwachten dat het wel lukt of niet lukt.Ballenbak888 schreef: ↑18-05-2021 12:12Zo voel ik het ook. Al weet ik ook dat ik de ander niet kan veranderen. Alleen mezelf. Soms ben ik het even zat om het bij mezelf te zoeken. En dan is het ook fijn om te horen dat het eens aan de ander ligt.
Ik vind het heel erg dat mijn ex zijn eigen kind niet herkent als een kopietje van zichzelf wat dit betreft. Als hij op zijn leeftijd al niet kan organiseren (wel een bedrijf trouwens), hoe kun je het dan verwachten van een kind van 10 jaar?
Ik hoop dat mijn terugtrekken gaat werken.
Ik heb hem laten weten dat ik de Google agenda bij houdt en verder houdt ik het bij korte berichten en bemoei ik me in zijn weken nergens meer mee. We gaan het zien.
Laat die verwachting los.
Je weet allang wat de uitkomst gaat zijn namelijk.
Daarover hoef jij je nu niet op te winden.
Laat het écht los. Helemaal op zijn beloof.
ZIJN week, ZIJN verantwoordelijkheden.
Niet de jouwe.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 19 mei 2021 om 11:05
Maar dat is toch zo'n beetje het probleem? Dat doen ze juist, ze hebben overgewicht en de gevolgen van overgewicht op jonge leeftijd zijn vergelijkbaar met een chronische ziekte. TO probeert dat aan te pakken, maar vader werkt de behandeling systematisch tegen. Ik snap best dat TO geen ruimte voelt om los te laten en vader verantwoordelijk te laten zijn. Want loslaten betekent dat de kinderen onherroepelijk beschadigd raken. En aangezien de kinderen maar één ouder hebben die dat iets boeit, ligt er extra druk op die ouder. Zij kan er niet voor kiezen de kinderen óók te verwaarlozen, want dan is er niemand meer die voor de kinderen zorgt.
woensdag 19 mei 2021 om 11:31
Aan de andere kant,Thalas schreef: ↑19-05-2021 11:05Maar dat is toch zo'n beetje het probleem? Dat doen ze juist, ze hebben overgewicht en de gevolgen van overgewicht op jonge leeftijd zijn vergelijkbaar met een chronische ziekte. TO probeert dat aan te pakken, maar vader werkt de behandeling systematisch tegen. Ik snap best dat TO geen ruimte voelt om los te laten en vader verantwoordelijk te laten zijn. Want loslaten betekent dat de kinderen onherroepelijk beschadigd raken. En aangezien de kinderen maar één ouder hebben die dat iets boeit, ligt er extra druk op die ouder. Zij kan er niet voor kiezen de kinderen óók te verwaarlozen, want dan is er niemand meer die voor de kinderen zorgt.
als moeder nu niet meer alles alvast oplost, komt het probleem heel goed tevoorschijn. Dat vader het niet kan bolwerken, kinderen opvoeden en daarheen brengen waar ze moeten zijn. En dan is het wellicht bespreekbaar om een andere verdeling te doen, zodat de kinderen daar beter van worden.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 19 mei 2021 om 11:38
Doreia* schreef: ↑19-05-2021 11:31Aan de andere kant,
als moeder nu niet meer alles alvast oplost, komt het probleem heel goed tevoorschijn. Dat vader het niet kan bolwerken, kinderen opvoeden en daarheen brengen waar ze moeten zijn. En dan is het wellicht bespreekbaar om een andere verdeling te doen, zodat de kinderen daar beter van worden.
Dan ga je ervan uit dat vader het èrg vindt dat hij het niet kan bolwerken. Dat hij het een probleem vindt. Terwijl hij tot nu toe laat zien dat hij het geen probleem vindt wanneer zijn kinderen niet behandeld worden, niet op afspraken verschijnen, geen eten hebben of alleen thuis zijn. Die problemen zijn er immers al, want die situaties vinden al regelmatig plaats. Als een ouder laat zien het geen enkel probleem te vinden om zijn kinderen te verwaarlozen, is het niet redelijk om te veronderstellen dat dat verandert als de andere ouder de kinderen ook gaat verwaarlozen. De enige die hier de gevolgen van ondervinden zijn de kinderen, niet de vader.
woensdag 19 mei 2021 om 14:18
En dat is waar ik bang voor ben. Mijn ex kijkt anders tegen de opvoeding aan dan ik. Ik haal bijvoorbeeld mijn dochter veel makkelijker op als ze in de grote stad staat in de stromende regen met haar fiets. Hij zegt "je ziet maar hoe je thuis komt". Ik vind niet dat als kinderen iets lekkers te eten willen dat ze zelf boodschappen moeten doen en moeten 'koken'. Hij wel. Ik kijk naar mijn eigen gedrag als mijn kind woedeaanvallen heeft. Hij geeft het kind de schuld.Thalas schreef: ↑19-05-2021 11:38Dan ga je ervan uit dat vader het èrg vindt dat hij het niet kan bolwerken. Dat hij het een probleem vindt. Terwijl hij tot nu toe laat zien dat hij het geen probleem vindt wanneer zijn kinderen niet behandeld worden, niet op afspraken verschijnen, geen eten hebben of alleen thuis zijn. Die problemen zijn er immers al, want die situaties vinden al regelmatig plaats. Als een ouder laat zien het geen enkel probleem te vinden om zijn kinderen te verwaarlozen, is het niet redelijk om te veronderstellen dat dat verandert als de andere ouder de kinderen ook gaat verwaarlozen. De enige die hier de gevolgen van ondervinden zijn de kinderen, niet de vader.
Hij legt de verantwoordelijkheid van de logopedie bij het kind, ik bij de ouders.
Ik vind het erg dat onze kinderen in zijn week in een boeren trui bij het kerstdiner zitten (terwijl ik nette kleding meegeven heb) omdat hij het kerstdiner vergeten is. Hem boeit het niks. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik wil niet zeggen dat mijn denkwijze beter is. Hij vindt mij te beschermend waarschijnlijk.
Maar we gaan onze denkwijze allebei niet veranderen. En ik moet loslaten dat mijn denkwijze beter is. En dat ze niet dood gaan van al die dingen die ik vind dat niet goed gaan bij hun vader.
Al vind ik dat geen groente en fruit eten echt wel een zorgending.
Onze zoon eet daar alleen maar doperwten als groente. En omdat hij en zijn partner hello fresh eten wat mijn dochter vaak niet lekker vindt krijgt ze ook meestal doperwten.
Ik vind het kindermishandeling. Maar zijn gedachtengang van 'ik ga niet voor iedereen apart koken' valt ook wat voor te zeggen. Ik sta rustig met 5 a 6 pannen op een avond (met name omdat 2 vegetariërs zijn en de andere 2 niet en zoonlief zo moeilijk is met eten). Heb ik ook vast iets niet goed gedaan.
Maar de kinderen zijn gelukkig (op af en toe een bui na) en groeien goed en gaan nog steeds graag naar hun vader. Zo moet ik het dan maar zien.
woensdag 19 mei 2021 om 17:44
Al die kleine dingetjes zijn allemaal niet zo erg, die kunnen nog voortkomen uit pedagogische beslissingen die de zelfstandigheid van jullie kinderen zouden moeten bevorderen. Maar als hun vader bij grote dingen, zoals bij medische behandelingen van jullie kinderen, dezelfde beslissingen neemt, is zijn loslaten geen pedagogische afweging meer, dan komt het voort uit desinteresse en gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. En dat stelt zijn keuzes bij kleinere zaken ook in een ander daglicht: hij laat zijn kind niet alleen terugfietsen uit de stromende regen omdat ze er zelfstandigheid van leert, maar omdat het hem niet interesseert hoe ze er aan toe is. En ik kan me voorstellen dat die kleine loslaatbeslissingen, die vanuit pedagogische overwegingen helemaal prima zouden zijn geweest, heel onveilig voelen als ze feitelijk worden genomen vanuit een gebrek aan interesse en zorg voor het kind. Dat schept een situatie waarin jij als de ouder die die verantwoordelijkheid wèl voelt, je steeds gebonden voelt een vangnet te creëren voor de gevolgen van de desinteresse van hun vader.
Ik denk dat het kan helpen om kritisch te kijken naar zijn desinteresse. In sommige gevallen is zijn desinteresse en gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel naar zijn kinderen gevaarlijk, in andere gevallen is het misschien onprettig, maar niet schadelijk. Zoals zijn weigering om zijn kind naar therapie te brengen. Dat kan de gezondheid van zijn zoon op lange termijn schaden en dat is dus een situatie waarin je wèl een vangnet zou moeten creëren, of hem permanent van zijn rol in deze situatie zou moeten ontheffen.
In andere situaties, zoals dat kerstdiner of fietsen in de regen, is zijn desinteresse weliswaar misschien onprettig, maar niet schadelijk. En misschien kan je zijn desinteresse zelfs gebruiken in de opvoeding van je kinderen. Als je zijn desinteresse zorgvuldig weet te doseren, kan het de zelfstandigheid van je kinderen bevorderen. Het is niet erg als kinderen af en toe zelf boodschappen doen en koken, of zelf hun kleding kiezen met kerst. Daar leren ze van dat ze invloed kunnen uitoefenen op hun eigen leven.
Deze tactiek vergt wel dat je stopt om je ex te zien als een partner in de zorg voor jullie kinderen. Dat is hij niet. Hij is een obstakel waar je omheen moet werken, maar waar je bij creatief gebruik profijt van kunt hebben. Haal alle belangrijke kinderzaken bij hem weg, want daarin brengt hij alleen maar schade aan. En zorg dat je zijn desinteresse in alle onbelangrijke zaken gebruikt om van je kinderen zelfstandige mensen te maken.
En veel sterkte
Ik denk dat het kan helpen om kritisch te kijken naar zijn desinteresse. In sommige gevallen is zijn desinteresse en gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel naar zijn kinderen gevaarlijk, in andere gevallen is het misschien onprettig, maar niet schadelijk. Zoals zijn weigering om zijn kind naar therapie te brengen. Dat kan de gezondheid van zijn zoon op lange termijn schaden en dat is dus een situatie waarin je wèl een vangnet zou moeten creëren, of hem permanent van zijn rol in deze situatie zou moeten ontheffen.
In andere situaties, zoals dat kerstdiner of fietsen in de regen, is zijn desinteresse weliswaar misschien onprettig, maar niet schadelijk. En misschien kan je zijn desinteresse zelfs gebruiken in de opvoeding van je kinderen. Als je zijn desinteresse zorgvuldig weet te doseren, kan het de zelfstandigheid van je kinderen bevorderen. Het is niet erg als kinderen af en toe zelf boodschappen doen en koken, of zelf hun kleding kiezen met kerst. Daar leren ze van dat ze invloed kunnen uitoefenen op hun eigen leven.
Deze tactiek vergt wel dat je stopt om je ex te zien als een partner in de zorg voor jullie kinderen. Dat is hij niet. Hij is een obstakel waar je omheen moet werken, maar waar je bij creatief gebruik profijt van kunt hebben. Haal alle belangrijke kinderzaken bij hem weg, want daarin brengt hij alleen maar schade aan. En zorg dat je zijn desinteresse in alle onbelangrijke zaken gebruikt om van je kinderen zelfstandige mensen te maken.
En veel sterkte
woensdag 19 mei 2021 om 18:05
Dank je! Heel goed gezegd. En zo moet ik er ook mee aan de slag.Thalas schreef: ↑19-05-2021 17:44Al die kleine dingetjes zijn allemaal niet zo erg, die kunnen nog voortkomen uit pedagogische beslissingen die de zelfstandigheid van jullie kinderen zouden moeten bevorderen. Maar als hun vader bij grote dingen, zoals bij medische behandelingen van jullie kinderen, dezelfde beslissingen neemt, is zijn loslaten geen pedagogische afweging meer, dan komt het voort uit desinteresse en gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. En dat stelt zijn keuzes bij kleinere zaken ook in een ander daglicht: hij laat zijn kind niet alleen terugfietsen uit de stromende regen omdat ze er zelfstandigheid van leert, maar omdat het hem niet interesseert hoe ze er aan toe is. En ik kan me voorstellen dat die kleine loslaatbeslissingen, die vanuit pedagogische overwegingen helemaal prima zouden zijn geweest, heel onveilig voelen als ze feitelijk worden genomen vanuit een gebrek aan interesse en zorg voor het kind. Dat schept een situatie waarin jij als de ouder die die verantwoordelijkheid wèl voelt, je steeds gebonden voelt een vangnet te creëren voor de gevolgen van de desinteresse van hun vader.
Ik denk dat het kan helpen om kritisch te kijken naar zijn desinteresse. In sommige gevallen is zijn desinteresse en gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel naar zijn kinderen gevaarlijk, in andere gevallen is het misschien onprettig, maar niet schadelijk. Zoals zijn weigering om zijn kind naar therapie te brengen. Dat kan de gezondheid van zijn zoon op lange termijn schaden en dat is dus een situatie waarin je wèl een vangnet zou moeten creëren, of hem permanent van zijn rol in deze situatie zou moeten ontheffen.
In andere situaties, zoals dat kerstdiner of fietsen in de regen, is zijn desinteresse weliswaar misschien onprettig, maar niet schadelijk. En misschien kan je zijn desinteresse zelfs gebruiken in de opvoeding van je kinderen. Als je zijn desinteresse zorgvuldig weet te doseren, kan het de zelfstandigheid van je kinderen bevorderen. Het is niet erg als kinderen af en toe zelf boodschappen doen en koken, of zelf hun kleding kiezen met kerst. Daar leren ze van dat ze invloed kunnen uitoefenen op hun eigen leven.
Deze tactiek vergt wel dat je stopt om je ex te zien als een partner in de zorg voor jullie kinderen. Dat is hij niet. Hij is een obstakel waar je omheen moet werken, maar waar je bij creatief gebruik profijt van kunt hebben. Haal alle belangrijke kinderzaken bij hem weg, want daarin brengt hij alleen maar schade aan. En zorg dat je zijn desinteresse in alle onbelangrijke zaken gebruikt om van je kinderen zelfstandige mensen te maken.
En veel sterkte
vrijdag 21 mei 2021 om 12:28
Mooie post Thalas!
En sterkte ermee Ballenbak, lijkt me echt heel heel moeilijk en energie vretend. Linksom of rechtsom. Maar als je je eigen aanpak kunt veranderen, denk ik wel dat het uiteindelijk ook energie kan opleveren, omdat je ziet dat je het maar mooi flikt in je eentje, ONDANKS hun 'vader'.
En sterkte ermee Ballenbak, lijkt me echt heel heel moeilijk en energie vretend. Linksom of rechtsom. Maar als je je eigen aanpak kunt veranderen, denk ik wel dat het uiteindelijk ook energie kan opleveren, omdat je ziet dat je het maar mooi flikt in je eentje, ONDANKS hun 'vader'.
