Kinderen
alle pijlers
9de verjaardag niet doorlaten gaan als straf??
dinsdag 26 juni 2007 om 09:57
Hallo,
Mijn dochter wordt volgende week 9 jaar.
Ze is hondsbrutaal thuis, op school, bij vriendjes en bij familie.
Soms schaam ik me gewoon echt rot.
Nu ben ik vanmorgen weer eens aangesproken door haar juf, ze wilt vanmiddag een gesprek met mij over mijn dochter.
Ze klonk zeer ernstig, nu weet ik niet waar het over zal gaan, maar ik heb toch een zwaar vermoeden........het lijkt of je d'r werkelijk met niks kunt straffen, niet afspreken, geen tv kijken, spullen afpakken, na het eten naar bed, noem maar op.
Is het een id dat ik gewoon zeg, je verjaardag vieren we zaterdag niet. ( we vieren het zaterdag voor de familie en ze is de woensdag erop jarig)
Ze heeft erg veel zin in het feestje, ook omdat ze aan iedereen geld gevraagd heeft.
Ze mag al geen kinderfeestje houden, maar dat lijkt d'r ook niet te boeien.
Wat moet ik doen???
Mijn dochter wordt volgende week 9 jaar.
Ze is hondsbrutaal thuis, op school, bij vriendjes en bij familie.
Soms schaam ik me gewoon echt rot.
Nu ben ik vanmorgen weer eens aangesproken door haar juf, ze wilt vanmiddag een gesprek met mij over mijn dochter.
Ze klonk zeer ernstig, nu weet ik niet waar het over zal gaan, maar ik heb toch een zwaar vermoeden........het lijkt of je d'r werkelijk met niks kunt straffen, niet afspreken, geen tv kijken, spullen afpakken, na het eten naar bed, noem maar op.
Is het een id dat ik gewoon zeg, je verjaardag vieren we zaterdag niet. ( we vieren het zaterdag voor de familie en ze is de woensdag erop jarig)
Ze heeft erg veel zin in het feestje, ook omdat ze aan iedereen geld gevraagd heeft.
Ze mag al geen kinderfeestje houden, maar dat lijkt d'r ook niet te boeien.
Wat moet ik doen???
dinsdag 26 juni 2007 om 10:06
Misschien klink ik soft, maar heb je al eens aan je dochter gevraagd waarom ze zo naar doet? Dus zonder boos te zijn, maar juist in een gewoon vertrouweljk gesprek?
Het zou goed kunnen dat ze ergens mee zit, dat ze geen andere manier weet om daarmee om te gaan dan door dwars en vervelend te doen.
Verjaardag niet door laten gaan zou ik echt nooit doen, ik vind het eigenlijk al heel gemeen dat ze geen kinderfeestje mag vieren. Ik ben van de week zelf jarig geweest en mijn vader heeft er ook nogal een handje van om je te "straffen" door je verjaardag expres te negeren, zo ook dit jaar weer. Geen idee waarvoor ik "gestraft" moest worden, ben me namelijk van geen kwaad bewust en heb bij mijn weten geen ruzie met mijn vader, maar kan je nagaan, ik ben 33 (!!!!) geworden en ben mijn hele verjaardag verdrietig geweest omdat mijn bloedeigen vader mijn verjaardag gewoon voorbij heeft laten gaan, ben er nog steeds verdrietig om zelfs.
Ik vind het dus echt een walgelijke straf, het is vernederend, geeft je een ontzettend ongeliefd en eenzaam gevoel en ik vind geen enkel 'vergrijp' van een kind het waard om het het gevoel te geven dat er niet van je gehouden wordt.
Sowieso ben ik niet zo van het straffen en als kind werd ik van dergelijke straffen echt alleen maar opstandiger, bozer en gefrustreerder.
Ik zou dus beginnen met een normaal gesprek, als ik jou was.
Het zou goed kunnen dat ze ergens mee zit, dat ze geen andere manier weet om daarmee om te gaan dan door dwars en vervelend te doen.
Verjaardag niet door laten gaan zou ik echt nooit doen, ik vind het eigenlijk al heel gemeen dat ze geen kinderfeestje mag vieren. Ik ben van de week zelf jarig geweest en mijn vader heeft er ook nogal een handje van om je te "straffen" door je verjaardag expres te negeren, zo ook dit jaar weer. Geen idee waarvoor ik "gestraft" moest worden, ben me namelijk van geen kwaad bewust en heb bij mijn weten geen ruzie met mijn vader, maar kan je nagaan, ik ben 33 (!!!!) geworden en ben mijn hele verjaardag verdrietig geweest omdat mijn bloedeigen vader mijn verjaardag gewoon voorbij heeft laten gaan, ben er nog steeds verdrietig om zelfs.
Ik vind het dus echt een walgelijke straf, het is vernederend, geeft je een ontzettend ongeliefd en eenzaam gevoel en ik vind geen enkel 'vergrijp' van een kind het waard om het het gevoel te geven dat er niet van je gehouden wordt.
Sowieso ben ik niet zo van het straffen en als kind werd ik van dergelijke straffen echt alleen maar opstandiger, bozer en gefrustreerder.
Ik zou dus beginnen met een normaal gesprek, als ik jou was.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 26 juni 2007 om 10:13
Nu ik je posting nog eens terug lees krijg ik de indruk dat jullie in een nogal negatieve spiraal van straffen en nog meer straffen en nog maar weer een keer straffen zitten. Uit ervaring kan ik je vertellen dat als je maar vaak genoeg gestraft wordt geen enkele straf nog indruk maakt, op een gegeven moment raak je aan straf gewend en bevestigt het alleen maar je slechte gevoel.
Ik zou dus proberen om die negatieve spiraal om te buigen naar iets positiefs, juist goed gedrag belonen en zoals ik in mijn vorige posting al zei een goed gesprek hebben. Een meisje van 9 wordt echt niet zomaar ineens hondsbrutaal en strontvervelend, denk ik dan.
Ik zou dus proberen om die negatieve spiraal om te buigen naar iets positiefs, juist goed gedrag belonen en zoals ik in mijn vorige posting al zei een goed gesprek hebben. Een meisje van 9 wordt echt niet zomaar ineens hondsbrutaal en strontvervelend, denk ik dan.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 26 juni 2007 om 10:18
Is je dochter niet een beetje 'straf-moe' aan het worden? Te vaak straffen, werkt averechts, het maakt geen indruk mee. Ik ben van mening dat je de verjaardag wel moet laten doorgaan; maar laat haar maar extra privileges verdienen, beloon haar goede gedrag door een extra kadoo, mooie(re) taart, laat opblijven etc.
Draai het eens om; bedenk vanmiddag een beloningssysteem met de juf, te gerbuiken in de klas.
Bijvoorbeeld: een ochtend geen ruzie gemaakt met een klas genootje? Dan een uurtje computer (extra kadootje/tv/oid) verdient. De middag ook geen ruzie gehad? Dan nogmaals een beloning. Maak bij het beloningssysteem ook een mooi schriftje, en houd de vooruitgang bij. Dus een sticker voor elk dagdeel dat het goed is gegaan + een complimentje erbij schrijven. Je dochter zal best trots zijn als het een dagje (middagje) goed is gegaan! Prijs haar hiervoor en geef complimentjes!
Een "heen-en-weer schrijftje" is in dit geval ook handig; laat de juf schrijven hoe het gaat (elke dag) en dit doe jij ook. Het schriftje wisselt tussen thuis en school. Zo hebben jullie beiden (de juf en jij) een idee hoe het gaat; thuis en op school. Stem het handelen op elkaar af, plan vaker een gesprek met de juf.
Probeer het belonen thuis ook vol te houden; geef complimenten bij goed gedrag, en (probeer) negatief gedrag te negeren.
Houd het eens tijdje vol; belonen ipv straffen! Het proberen waard en het werkt heel vaak, heel goed. (ik ben juf en spreek uit ervaring).
Draai het eens om; bedenk vanmiddag een beloningssysteem met de juf, te gerbuiken in de klas.
Bijvoorbeeld: een ochtend geen ruzie gemaakt met een klas genootje? Dan een uurtje computer (extra kadootje/tv/oid) verdient. De middag ook geen ruzie gehad? Dan nogmaals een beloning. Maak bij het beloningssysteem ook een mooi schriftje, en houd de vooruitgang bij. Dus een sticker voor elk dagdeel dat het goed is gegaan + een complimentje erbij schrijven. Je dochter zal best trots zijn als het een dagje (middagje) goed is gegaan! Prijs haar hiervoor en geef complimentjes!
Een "heen-en-weer schrijftje" is in dit geval ook handig; laat de juf schrijven hoe het gaat (elke dag) en dit doe jij ook. Het schriftje wisselt tussen thuis en school. Zo hebben jullie beiden (de juf en jij) een idee hoe het gaat; thuis en op school. Stem het handelen op elkaar af, plan vaker een gesprek met de juf.
Probeer het belonen thuis ook vol te houden; geef complimenten bij goed gedrag, en (probeer) negatief gedrag te negeren.
Houd het eens tijdje vol; belonen ipv straffen! Het proberen waard en het werkt heel vaak, heel goed. (ik ben juf en spreek uit ervaring).
dinsdag 26 juni 2007 om 10:21
Ik zou nooit maar dan ook nooit haar verjaardag feestje afpakken, vreselijk zielig. Niets wat ze gedaan heeft praat dat goed. Een kind heeft ondanks alles recht op haar verjaardag. Straffen moet je trouwens op het moment en niet naderhand, haar feestje afpakken is mosterd na de maaltijd.Ik zou zelfs zeggen, geef haar een kinderfeestje, laat zien dat jullie willen dat ze pret en plezier heeft en ben niet alleen bezig met straffen.Iets anders. De dochter van een vriendin had ook een brutale fase, vroeg aan het puberen waarschijnlijk. Haar ouders hadden al haar knuffels afgenomen en in een mand gedaan.Toen een vel papier op de kamer met daarop de regels geschrevenBrutaal zijn betekent knuffel inleveren, een dag lief zijn is knuffel uitzoeken.Onder aan het vel hadden ze er nog bij geschreven: lieve meid vergeet niet, mama en papa houden veel van je. Dat vond ik wel goed, zo geef je toch aan dat je van je kind houdt en om haar geeft en maak je het niet helemaal negatief.
dinsdag 26 juni 2007 om 10:26
Ja, dat is dus het dilemma.
Ik snap best dat dit negatief overkomt, ik schrijf nu natuurlijk uit frustratie, maar geloof me, alle positieve dingen hebben we al geprobeerd en we praten totdat we een ons wegen.
Als ze zelfs op school ook al niet meer weten wat ze met haar aanmoeten........ik doe zo me best.
Ze weet het zelf ook niet, dan vraag ik haar waarom ze zo doet, is er iets aan de hand, dan zegt ze, ja ik vindt het zo saai als ik niks stouts doe, dan zegt me lichaam, doe maar even stout, maar ik weet dat je boos wordt, maar toch doet mijn lichaam het:o
En inderdaad, waar straf je d'r mee na zaterdag.
Goed, dus het feest gaat gewoon door;)
Ben benieuwd wat de juf gaat zeggen vanmiddag....
Ik snap best dat dit negatief overkomt, ik schrijf nu natuurlijk uit frustratie, maar geloof me, alle positieve dingen hebben we al geprobeerd en we praten totdat we een ons wegen.
Als ze zelfs op school ook al niet meer weten wat ze met haar aanmoeten........ik doe zo me best.
Ze weet het zelf ook niet, dan vraag ik haar waarom ze zo doet, is er iets aan de hand, dan zegt ze, ja ik vindt het zo saai als ik niks stouts doe, dan zegt me lichaam, doe maar even stout, maar ik weet dat je boos wordt, maar toch doet mijn lichaam het:o
En inderdaad, waar straf je d'r mee na zaterdag.
Goed, dus het feest gaat gewoon door;)
Ben benieuwd wat de juf gaat zeggen vanmiddag....
dinsdag 26 juni 2007 om 10:28
Ben het helemaal met fv eens: probeer de negatieve spiraal waar jullie nu inzitten om te buigen naar een positieve!
Wij hebben min of meer dezelfde situatie gehad met onze zoon (nu bijna 11 jaar); vaak boos, brutaal en driftig en ook ontzettend lelijk tegen zijn jongere zus. Op een gegeven moment waren wij ook beland bij; wat kunnen we nu nog voor straf geven, want nergens reageerde hij meer op! Maar hij voelde zich op een gegeven moment ook zo van: ik krijg toch altijd straf, dus wat maakt het uit.
Op een gegeven moment zijn wij dus ook met een beloningssysteem gaan werken; hij kon met gedeelten van een dag dat het goed ging punten verdienen die we op een lijst noteerden en een bepaald aantal punten kon hij bijvoorbeeld omzetten in extra computertijd of bijvoorbeeld naar de bioscoop toe of een ijsje halen bij de ijssalon een dorp verderop. Wij hebben het op een gegeven moment ook zo gedaan dat zijn zusje deelde in de beloning (omdat ze het samen toen echt niet konden vinden en omdat ik vond dat zij niet 'gestraft' moest worden omdat zij zich wel goed gedroeg) en het heeft echt geholpen alles weer de goede richting op te sturen! Zijn zusje ging hem op een gegeven moment helpen herinneren hoeveel punten hij al had en aanmoedigen.:)
En op een gegeven moment ging het zo goed dat we die 'puntentelling' niet meer nodig hadden. Dan kun je in het begin nog zo af en toe en 'beloning' geven omdat het zo goed gaat, maar dat verdwijnt dan weer langzaamaan vanzelf.
Dus ik zou ook zeggen: probeer het de positieve kant op te sturen!!!
En straf niet met die verjaardag; want je zegt zelf al; de straf van het partijtje werkte ook al niet en tja; wat moet je dan weer straffen als de verjaardag voorbij is?
Succes!
Wij hebben min of meer dezelfde situatie gehad met onze zoon (nu bijna 11 jaar); vaak boos, brutaal en driftig en ook ontzettend lelijk tegen zijn jongere zus. Op een gegeven moment waren wij ook beland bij; wat kunnen we nu nog voor straf geven, want nergens reageerde hij meer op! Maar hij voelde zich op een gegeven moment ook zo van: ik krijg toch altijd straf, dus wat maakt het uit.
Op een gegeven moment zijn wij dus ook met een beloningssysteem gaan werken; hij kon met gedeelten van een dag dat het goed ging punten verdienen die we op een lijst noteerden en een bepaald aantal punten kon hij bijvoorbeeld omzetten in extra computertijd of bijvoorbeeld naar de bioscoop toe of een ijsje halen bij de ijssalon een dorp verderop. Wij hebben het op een gegeven moment ook zo gedaan dat zijn zusje deelde in de beloning (omdat ze het samen toen echt niet konden vinden en omdat ik vond dat zij niet 'gestraft' moest worden omdat zij zich wel goed gedroeg) en het heeft echt geholpen alles weer de goede richting op te sturen! Zijn zusje ging hem op een gegeven moment helpen herinneren hoeveel punten hij al had en aanmoedigen.:)
En op een gegeven moment ging het zo goed dat we die 'puntentelling' niet meer nodig hadden. Dan kun je in het begin nog zo af en toe en 'beloning' geven omdat het zo goed gaat, maar dat verdwijnt dan weer langzaamaan vanzelf.
Dus ik zou ook zeggen: probeer het de positieve kant op te sturen!!!
En straf niet met die verjaardag; want je zegt zelf al; de straf van het partijtje werkte ook al niet en tja; wat moet je dan weer straffen als de verjaardag voorbij is?
Succes!
dinsdag 26 juni 2007 om 10:31
dinsdag 26 juni 2007 om 10:32
Hallo,
Ik heb de andere reacties niet allemaal gelezen, maar ik zal mijn "visie" geven als juf zijnde.
Het is erg vervelend als je een kind hebt (in de klas of thuis) dat nergens op lijkt te reageren.
Het klinkt dat jullie in een negatieve spiraal zitten en daar moeilijk uitkomen. Ik weet niet in hoeverre dat op school ook speelt.
Wat vaak helpt is toch het positieve belonen op beide plaatsen (thuis/ school) en desnoods in samenspraak. Beloonsysteem wel op je dochter aanpassen. Wat bijvoorbeeld helpt is een aantal dingen verdienen en dan iets leuks mogen doen. Dingen zoals stickertjes, bloemblaadjes op een getekende bloem of kleine blokjes. De grote beloning natuurlijk niet overdreven maken. Bij 10 stickers 's avonds 10 minuten langer opblijven, half uurtje op de pc of iets anders waarvan je weet dat je dochter het leuk vindt. Die beloningstickers geven op bepaalde momenten. Dus bijvoorbeeld 's ochtends voor het naar school gaan. Is alles goed gegaan? Sticker! Is tussen de middag alles goed gegaan> Sticker! Werk met duidelijke blokken, zodat je dochter weet waar ze aan toe is. kan al een hele hoop schelen. En vraag eerst aan haar od ze een sticker heeft verdiend en waarom wel of niet en geef dan zelf aan of dat zo is.
Als ze op school al is gestraft laat dat dna op school, je kan heel kort zeggen dat je het jammer vindt, maar straf haar thuis niet!
Na heel veel grote beloningen kun je een hele grote beloning in het vooruitzicht stellen, bijvoorbeeld eind september naar de Efteling. Oid
Dit kan best wel even duren voordat het werkt, maar uiteindelijk zal het merken. Ik zou iig haar verjaardag door laten gaan! Wekt alleen een hoop negativiteit op aan beide kanten.
Je kan ook aan school vragen of bij de huisarts of je dochter eens nader bekeken kan worden. Misschien heeft ze wel een stoornis waardoor ze zo is. Niet dat ik je dochter iets wil aanpraten, maar het zou kunnen.
Ik denk dat je meer bereitk door open te staan voor hulp van buitenaf van experts dan alleen maar negatief op elkaar reageren. En wat als de verjaardag is geweest waar straf je haar dan mee?
Heel veel succes! Het lijtk me heel moeilijk! Maar er is een hoop hulp in Nl (al moet je er soms op wachten) maar dan kunnen jullie er uit komen.
Ik heb de andere reacties niet allemaal gelezen, maar ik zal mijn "visie" geven als juf zijnde.
Het is erg vervelend als je een kind hebt (in de klas of thuis) dat nergens op lijkt te reageren.
Het klinkt dat jullie in een negatieve spiraal zitten en daar moeilijk uitkomen. Ik weet niet in hoeverre dat op school ook speelt.
Wat vaak helpt is toch het positieve belonen op beide plaatsen (thuis/ school) en desnoods in samenspraak. Beloonsysteem wel op je dochter aanpassen. Wat bijvoorbeeld helpt is een aantal dingen verdienen en dan iets leuks mogen doen. Dingen zoals stickertjes, bloemblaadjes op een getekende bloem of kleine blokjes. De grote beloning natuurlijk niet overdreven maken. Bij 10 stickers 's avonds 10 minuten langer opblijven, half uurtje op de pc of iets anders waarvan je weet dat je dochter het leuk vindt. Die beloningstickers geven op bepaalde momenten. Dus bijvoorbeeld 's ochtends voor het naar school gaan. Is alles goed gegaan? Sticker! Is tussen de middag alles goed gegaan> Sticker! Werk met duidelijke blokken, zodat je dochter weet waar ze aan toe is. kan al een hele hoop schelen. En vraag eerst aan haar od ze een sticker heeft verdiend en waarom wel of niet en geef dan zelf aan of dat zo is.
Als ze op school al is gestraft laat dat dna op school, je kan heel kort zeggen dat je het jammer vindt, maar straf haar thuis niet!
Na heel veel grote beloningen kun je een hele grote beloning in het vooruitzicht stellen, bijvoorbeeld eind september naar de Efteling. Oid
Dit kan best wel even duren voordat het werkt, maar uiteindelijk zal het merken. Ik zou iig haar verjaardag door laten gaan! Wekt alleen een hoop negativiteit op aan beide kanten.
Je kan ook aan school vragen of bij de huisarts of je dochter eens nader bekeken kan worden. Misschien heeft ze wel een stoornis waardoor ze zo is. Niet dat ik je dochter iets wil aanpraten, maar het zou kunnen.
Ik denk dat je meer bereitk door open te staan voor hulp van buitenaf van experts dan alleen maar negatief op elkaar reageren. En wat als de verjaardag is geweest waar straf je haar dan mee?
Heel veel succes! Het lijtk me heel moeilijk! Maar er is een hoop hulp in Nl (al moet je er soms op wachten) maar dan kunnen jullie er uit komen.
dinsdag 26 juni 2007 om 10:32
Kijk, jullie moeten me niet verkeerd begrijpen, ik ben ook zeer van het belonen en complimenten geven!!
Maar soms is er ook gewoon een straf nodig, ik laat natuurlijk nu op dit forum alleen een negatieve kant horen over mijn dochter, maar ze is zeker heel lief, slim, knap enzo.
Ik heb het nu alleen over het straffen........
Later in het echte leven wordt je ook niet alleen beloont voor je goede daden, als je iets ergs doet, wordt je ook gestraft toch??
Dat mag mijn dochter best weten, dus bedankt voor al jullie goede adviezen over belonen, maar ik wil het over een gepaste straf hebben......
Maar soms is er ook gewoon een straf nodig, ik laat natuurlijk nu op dit forum alleen een negatieve kant horen over mijn dochter, maar ze is zeker heel lief, slim, knap enzo.
Ik heb het nu alleen over het straffen........
Later in het echte leven wordt je ook niet alleen beloont voor je goede daden, als je iets ergs doet, wordt je ook gestraft toch??
Dat mag mijn dochter best weten, dus bedankt voor al jullie goede adviezen over belonen, maar ik wil het over een gepaste straf hebben......
dinsdag 26 juni 2007 om 10:33
Ik zou sowieso eerst dat gesprek afwachten, maar ik zou ook proberen te luisteren naar wat je dochter nu eigenlijk zegt. Ze zegt dat ze het zo saai vindt als ze niks stouts doet en dat "haar lichaam zegt dat ze stout moet doen". Is ze niet gewoon verveeld? Gaat het goed op school, kan ze goed meekomen? Zou het misschien helpen om haar op school meer uitdaging te geven? Doet ze aan sport of toneel of dansen of muziek ofzo?
Het klinkt als frustratie, ik ken je dochter natuurlijk niet maar wellicht zijn dat dingen waar je het met de juf over moet hebben, in plaats van over hoe vervelend ze is. Of ze meer uitgedaagd kan worden, zowel fysiek als geestelijk, of ze niet juist gefrustreerd is omdat ze juist niet goed mee kan komen, dat soort dingen. Soms is het moeilijk voor een kind om te benoemen waardoor het precies zo gefrustreerd raakt, maar voelt ze het alleen in haar lijf dát ze gefrustreerd is en moet dat eruit.
Ik zou me daar op focussen, en van daaruit verder kijken hoe dat haar gedrag beinvloedt.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 26 juni 2007 om 10:35
Nu ik zo lees dat je dochter zegt dat ze het zo saai vindt als ze niets stouts doet, zou ik haar zeker eens laten onderzoeken. kan best een stoornis zijn en als je weet wat ze heeft, dan kun je daar naar handelen.
En praten is niet altijd even effectief. Soms heb je genoeg gepraat!
School kan via de schoolbegeleidingsdienst bijv hulp inschakelen. Je kunt ook naar de schoolarts of huisarts. Nogmaals SUCCES!!!
En praten is niet altijd even effectief. Soms heb je genoeg gepraat!
School kan via de schoolbegeleidingsdienst bijv hulp inschakelen. Je kunt ook naar de schoolarts of huisarts. Nogmaals SUCCES!!!
dinsdag 26 juni 2007 om 10:42
Je kan het wel over een gepaste straf willen hebben, maar wat nou als je dochter er niets aan kan doen? Het zou inderdaad ook best kunnen dat ze echt 'iets' heeft ( ik geloof daar zelf niet zo in, dus ik wou het eerder niet zeggen, ik vind dat er tegenwoordig met kinderen wel erg snel naar psychische aandoeningen gegrepen wordt), maar al heeft ze niets psychisch, aan frustratie kun je ook niets doen. Dan ga je haar straffen voor iets waar ze het zelf al moeilijk genoeg mee heeft en waarvan ze zelf ook niet weet waar dat vandaan komt en waarom ze zich zo voelt. Dat is echt super oneerlijk, ze is pas negen!
Sorry hoor, ik wil je echt niet beledigen maar ik kan me zelf nog zo goed voor de geest halen hoe verschrikkelijk het is als je vaak straf krijgt terwijl je niet expres zo doet of bent zoals je bent. Ik heb ook de wijsheid niet in pacht, maar persoonlijk denk ik dat straf eigenlijk helemaal niet zo vaak nodig is als dat het gegeven wordt. Negen van de tien keer kun je straf en vervelend gedrag voorkomen door vóórdat het allemaal uit de hand gelopen is goed op signalen te letten.
Je komt zo boos over, zo liefdeloos, en ik geloof echt dat je niet liefdeloos bent, begrijp me niet verkeerd. Maar als je op mij al zo boos en liefdeloos overkomt, hoe moet dat dan wel niet voor je dochter zijn?
Am Yisrael Chai!
dinsdag 26 juni 2007 om 10:44
Ja inderdaad, soms heb je genoeg gepraat....
Maar goed, ik heb besloten om het kinderfeestje ook door te laten gaan, bedankt, ik moest het even "horen" van een ander die los van ons staat.
Ja, ik weet ook niet meer wat een gepaste straf is en wat niet.......
Over het sporten, dat is inderdaad een hele goeie!! Dat willen wij ook zo graag, dan heb ik dus meteen mijn tweede dilemma, kan je een kind "dwingen" om op een sport te gaan???????
We proberen alles, elke proefles die er is, zijn we geweest, ze vindt niks leuk:(
Hebben jullie hier nog tips voor???
Maar goed, ik heb besloten om het kinderfeestje ook door te laten gaan, bedankt, ik moest het even "horen" van een ander die los van ons staat.
Ja, ik weet ook niet meer wat een gepaste straf is en wat niet.......
Over het sporten, dat is inderdaad een hele goeie!! Dat willen wij ook zo graag, dan heb ik dus meteen mijn tweede dilemma, kan je een kind "dwingen" om op een sport te gaan???????
We proberen alles, elke proefles die er is, zijn we geweest, ze vindt niks leuk:(
Hebben jullie hier nog tips voor???
dinsdag 26 juni 2007 om 10:46
Ik sluit me helemaal bij fv aan. Wat wil je nu van ons horen over een gepaste straf? Je geeft zelf al aan dat niets meer helpt. Dus zul je de oplossing in een andere richting moeten zoeken, lijkt mij. Tuurlijk mag een kind best gestraft worden, maar als het in zo'n negatieve spiraal komt...? Straf maakt alleen indruk als dat niet zo vaak gebeurt, zodat een kind weet dat het nu echt over een grens is gegaan. En zo te lezen gaat ze die nu meerdere malen per dag over. Dus lijkt het mij zaak dat je eerst daar iets aan doet.
dinsdag 26 juni 2007 om 10:50
Waar houdt ze van? Het hoeft niet per se sport te zijn, ik zei al eerder dat ook toneel, of muziekles, of tekenles, of dansles of iets dergelijks goed zou kunnen zijn. Iets waar ze haar ei in kwijt kan en het liefst iets waar ze ook een beetje aanleg of talent voor heeft zodat ze er ook trots op kan zijn.
Volgens mij kan je een kind best "dwingen" om iets vol te houden, maar dan zou ik wel eerst heel goed bespreken wat voor soort activiteit het best bij haar zou passen. En dan uit een paar mogelijkheden een keuze maken en afspreken dat ze in ieder geval het hele seizoen het volhoudt. Mijn ouders deden dat in ieder geval wel zo, we mochten overal op maar de afspraak was dat we pas na een heel seizoen mochten zeggen dat we het toch niet leuk vonden omdat maar 1 keer gaan niet echt proberen was. Dus de deal was: wil je op ballet? Prima, maar papa en mamma moeten daar ook allemaal spulletjes voor kopen en dan moet je het wel echt een kans gegeven hebben, dus minimaal een heel seizoen lid blijven.
Volgens mij kan je een kind best "dwingen" om iets vol te houden, maar dan zou ik wel eerst heel goed bespreken wat voor soort activiteit het best bij haar zou passen. En dan uit een paar mogelijkheden een keuze maken en afspreken dat ze in ieder geval het hele seizoen het volhoudt. Mijn ouders deden dat in ieder geval wel zo, we mochten overal op maar de afspraak was dat we pas na een heel seizoen mochten zeggen dat we het toch niet leuk vonden omdat maar 1 keer gaan niet echt proberen was. Dus de deal was: wil je op ballet? Prima, maar papa en mamma moeten daar ook allemaal spulletjes voor kopen en dan moet je het wel echt een kans gegeven hebben, dus minimaal een heel seizoen lid blijven.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 26 juni 2007 om 10:57
Ok dus dat kan wel.
We gaan dus naar die proeflessen om te kijken of het bij d'r past.
Vorig jaar was het streetdance.
Met een vriendinnetje vond ze het erg leuk, maar toen het vriendinnetje eraf ging, wilde ze er ook niet meer naar toe.
Gelukkig was het nog 2 keer voor het einde van het seizoen.
Nu wilde ze op karate, ze is 2 keer op proef geweest en toen vond ze het toch niet leuk, ze wilde mensen geen pijn doen:P
Zelf vinden we toneel/zang/dans erg goed bij d'r passen.
De hele dag door doet ze het, alleen wanneer ze zich bekeken voelt, dan wilt ze het niet meer..en dat is zo jammer, want ze heeft echt talent (zeggen alle moeders dat??)
Maar het doet me ook pijn als ik dat koppie zie als ik d'r wegbreng, zo van mama laat me hier niet achter...
We gaan dus naar die proeflessen om te kijken of het bij d'r past.
Vorig jaar was het streetdance.
Met een vriendinnetje vond ze het erg leuk, maar toen het vriendinnetje eraf ging, wilde ze er ook niet meer naar toe.
Gelukkig was het nog 2 keer voor het einde van het seizoen.
Nu wilde ze op karate, ze is 2 keer op proef geweest en toen vond ze het toch niet leuk, ze wilde mensen geen pijn doen:P
Zelf vinden we toneel/zang/dans erg goed bij d'r passen.
De hele dag door doet ze het, alleen wanneer ze zich bekeken voelt, dan wilt ze het niet meer..en dat is zo jammer, want ze heeft echt talent (zeggen alle moeders dat??)
Maar het doet me ook pijn als ik dat koppie zie als ik d'r wegbreng, zo van mama laat me hier niet achter...
dinsdag 26 juni 2007 om 10:59
dinsdag 26 juni 2007 om 11:00
Ik bedenk nu trouwens dat ik het niet eens ben met de stelling "soms heb je genoeg gepraat". Je hebt praten en praten, het maakt nogal een verschil hóe je over iets praat en waar je het dan precies over hebt. Zeker in een sfeer waarin je als kind weet dat je ouders toch al boos zijn en je vaak straf krijgt kan praten weinig zin hebben omdat je toch al niet meer durft te zeggen wat je precies dwars zit. En soms weet je het ook gewoon niet, als kind.
Dan is het volgens mij de taak van de ouders om daar doorheen te prikken en toch iets met de summiere informatie die een boos en opstandig kind door laat schemeren te doen. Doorvragen dus, en een veilige gespreks-situatie creëren waarin heel duidelijk is dat alles gezegd mag worden en niks reden is om weer boos over te worden.
Dan is het volgens mij de taak van de ouders om daar doorheen te prikken en toch iets met de summiere informatie die een boos en opstandig kind door laat schemeren te doen. Doorvragen dus, en een veilige gespreks-situatie creëren waarin heel duidelijk is dat alles gezegd mag worden en niks reden is om weer boos over te worden.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 26 juni 2007 om 11:00
Beebuzz, het klinkt wel een beetje alsof je dochter vroeg aan het puberen is. En dan klinkt haar gedrag weer heel aannemelijk (is al lang geleden, maar kan van mezelf nog wel het gedrag herinneren.). En als dat zo is, dan is het een heel onzekere tijd met veel frustraties. Ik weet niet of je tegenwoordig hulp daarvoor kan krijgen, of een gedragstherapeut. Als je dochter met iemand zou kunnen praten die haar niet beoordeeld omdat ze daar geen baat bij hebben, dan zouden ze misschien uit kunnen pluizen wat je dochter dwars zit en dan kan je haar erbij gaan helpen. Knuffel voor je kleine meid hoor, opgroeien is geen makkie!
dinsdag 26 juni 2007 om 11:01
Ben het in grote lijnen wel met de anderen eens. Mijn "tip": zoek hulp! Er zijn genoeg instanties waar je terecht kan en ik vind dat ook niet iets om je voor te schamen. Hier in de stad zit bijvoorbeeld een opvoedbureau. Het is heel laagdremmpelig en er wordt ook niks vastgelegd. Je kan bij een deskundig, onafhankelijk iemand je verhaal kwijt en je krijgt advies. Misschien verschilt dat advies niet eens zoveel met de adviezen die je hier krijgt maar het kan toch heel prettig zijn. Ikzelf vind zelf belonen in de vorm van positieve aandacht heel goed maar persoonljk vind ik ook dat daarin weleens te ver doorgeslagen wordt en dan bedoel ik eigenlijk de materiele dingen ed. Kinderen en zeker kinderen van zes jaar en ouder moeten ook 'gewoon ' luisteren en bepaalde normen en waarden hebben zonder dat daar per se iets tegen over staat.
dinsdag 26 juni 2007 om 11:05
Beebuzz, ideetje, misschien kan ze iets met mama samen doen? Rollerbladen (of hoe heet dat??), of amateur drama, of misschien van dat indoor bergbeklimmen gedoe? Of eens een zaterdag met papa en mama naar de ardennen op een wildwatertraject geval ding (ziet wel dat ik heel erg op de hoogte ben van activiteiten in Nederland).
