9de verjaardag niet doorlaten gaan als straf??

Maar dat moet ik dan ook volhouden??

Ja, mijn dingen liggen heel anders dan bij jullie merk ik wel, ik kan keihard zeggen, het feestje gaat niet door, maar dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om d'r met tegenzin naar een sport te brengen :(

Ze klinkt een beetje verlegen of onzeker, is ze dat ook? Ik vind wel dat je een kind kan dwingen om iets vol te houden, daar ben ik dan juist weer wat harder in inderdaad. Zeker als ik zou denken dat mijn kind ergens talent voor heeft zou ik het best dwingen. Ik had vroeger muziekles en volgens mij krijgt elk kind op een gegeven moment wel zo'n periode dat je geen zin hebt om te oefenen en niet meer wil, maar later ben je echt blij dat je bijvoorbeeld een instrument kunt bespelen en noten kunt lezen. Dus in dat soort gevallen vind ik zachte dwang juist goed voor een kind. Ik bedoel, als het aan je kind ligt eet het elke dag patat, maar daarin dwing je ze toch ook om groenten te eten? Zo zie ik sport en muziekles en dat soort dingen ook een beetje, net als school trouwens. "Dan maak je maar zin".

O ja en wat mijn moeder vroeger deed als ik niet meer te "handelen" was: ze nam mij mee uit eten. Had ik exclusieve 1 op 1 aandacht in een gezellige setting en mijn moeder kon rustig met mij praten want ik kon toch niet boos weglopen! Was ik wel wat ouder dan jou dochter nu maar het werkte wel goed.

Ben het in grote lijnen wel met de anderen eens. Mijn "tip": zoek hulp! Er zijn genoeg instanties waar je terecht kan en ik vind dat ook niet iets om je voor te schamen. Hier in de stad zit bijvoorbeeld een opvoedbureau. Het is heel laagdremmpelig en er wordt ook niks vastgelegd. Je kan bij een deskundig, onafhankelijk iemand je verhaal kwijt en je krijgt advies. Misschien verschilt dat advies niet eens zoveel met de adviezen die je hier krijgt maar het kan toch heel prettig zijn. Ikzelf vind zelf belonen in de vorm van positieve aandacht heel goed maar persoonljk vind ik ook dat daarin weleens te ver doorgeslagen wordt en dan bedoel ik eigenlijk de materiele dingen ed. Kinderen en zeker kinderen van zes jaar en ouder moeten ook 'gewoon ' luisteren en bepaalde normen en waarden hebben zonder dat daar per se iets tegen over staat.

Zou zelf ook oppassen met dat materiele. Wat geef je voor supergoed gedrag dan, een ferrari?? Maar je zou wel kunnen zeggen dat als je een alles goed doet dan gaan we in het weekend lekker samen picknicken of weet ik veel wat. Gewoon dingen die je normaal niet doet maar die voor een kind leuk en interessant zijn (camperen in de tuin met kampvuurtje is ook zo'n leuke, kost niets, veel lol!!)

Ja die wachttijden zijn idd vervelend maar ik vind het wel goed van je dat je daarmee ook bezig bent.

Zoals iemand anders ook al zei: ze klinkt gewoon als een meisje van negen

dat een beetje moeite heeft met groot worden, dat is ook niet makkelijk allemaal.



Ik hoop dat je wat aan de tips hebt voor je gesprek met de juf van vanmiddag, en dat je het met de juf ook over de dingen die hier ter sprake zijn gekomen gaat hebben. Misschien kan de juf je nog tips geven over meer uitdaging of ander soort schoolwerk ofzo en ook over welke clubjes zij goed bij jouw dochter vindt passen. Veel succes met het gesprek, ik hoop dat er een goed plan uitkomt en ik hoop dat het je lukt om wat minder vaak boos te worden ( is moeilijk, ik kan soms bij mijn peuter iig erg blijven hangen in mijn boosheid maar daar schiet je niks mee op, maakt het voor alle partijen alleen maar nog vervelender).



Succes ermee en veel plezier op het feestje in ieder geval.

Hoi Beebuzz,



vervelend he! En herkenbaar voor me. Onze zoon is ook negen en bij hem is een paar maanden geleden pdd-nos (een stoornis in het autistisch spectrum) vastgesteld. Was wel heftig, zo'n diagnose krijgen maar alle puzzelstukjes vallen nu ook eindelijk op hun plaats. Heel kenmerkend bij hem is dat hij soms (als hij minder goed in zijn vel zit, door wat voor reden dan ook) zegt, dat hij denkt dat hij een pop is, of een robot. Hij heeft net als jouw dochter soms geen controle over zijn impulsen. Wij worstelen er ook iedere dag mee, maar het reduceren van prikkels (geen of nauwelijks tv-kijken bijvoorbeeld) lijkt te helpen. Verder zijn we er gewoon bijna dag en nacht mee bezig. Hij slikt nu Ritalin en het gaat op school een stuk beter, en dat is ook weer fijn voor zijn zelfvertrouwen.



Ik wil je niets aanpraten, maar sommige dingen herken ik heel sterk. Ik zou als ik jou was haar verjaardag wel vieren hoor! Ik kan soms ook zo getergd zijn dat ik bijna besluit tot drastische maatregelen, maar dat is echt niet goed. Je kind smeekt om aandacht (en negatieve aandacht is òòk aandacht!) en zoekt constant bevestiging dat je nog van haar houdt. Je kunt misschien wel zeggen: "meisje, we worden er erg verdrietig van dat jij soms (! niet teveel benadrukken hoe vervelend ze is af en toe) niet zo goed luistert, maar je verjaardag vieren we toch. Maar misschien wil jij eens goed nadenken hoe je beter zou luisteren?" Het klinkt misschien heel soft om aan je kind te vragen wat het beste werkt, maar als ik mijn zoon vraag welke voor straf hij passend vindt (en dan niet in het heetst van de strijd natuurlijk, maar gewoon als we er over praten), dan geeft hij heel vaak de sleutel tot de oplossing (heb even geen voorbeeld bij de hand).



Sterkte!

Huh commentaar? Je kreeg idd niet meteen meelevende reacties maar toch wel goedbedoelde adviezen? Maar misschien lees jij het anders omdat jij nu in deze situatie zit. Ik bedoelde het in iedergeval niet negatief. Hopelijk is het gesprek vanmiddag goed gegaan

Ik zie de titel en ik schrik er echt van..Lees je verhaal en gegrijp dat je het gewoon niet meer weet. Kan het zijn dat je in een negatieve spiraal bent beland..waarin je steeds straft en dreigt. Het opvoeden is moeilijk maar het opgroeien in deze tijd ook;-)



Is het een idee om eens heel positief te doen....echt een dag ervoor uittrekken en alleen maar de positieve dingen benoemen en leuke dingen doen..zo voelt ze een dag alleen maar leuke dingen en heeft ze misschien geen behoefte om van zich af te schoppen.



Ik ken je situatie niet...maar ik zou het feest gewoon door laten gaan en als je moeder instinkt aangeeft dat het echt niet meer goed gaat...kijk dan of ze kan worden getest...H



Heb je het gesprek eigenlijk al gehad? Ik heb eigenlijk alleen op het openingsstukje gereageerd;-)) ik ga eens verder lezen...

misschien is je dochter wel verlegen/onzeker in een groep. Iets doen wat eigenlijk niet mag kan je bij andere kinderen ook aanzien geven, ze gaan tegen je op kijken en dan heb je het gevoel dat je er bij hoort. Dat ze aan geeft het gevoel te hebben dat ze iets moet doen zou ik toch willen laten onderzoeken maar je zegt zelf al dat jullie op een wachtlijst staan. Er zijn heel wat dingen te bedenken waarbij kinderen heel goed weten wat wel/niet mag maar waarbij ze gewoon graag een reactie willen zien. Het kan ook om aandacht vragen gaan. Straffen is ook aandacht.



Hoe is het gesprek gegaan? Ik had eigenlijk een stukje willen citeren maar ben het vergeten. Ergens zeg je: "als ze haar zelfs op school niet meer aan kunnen...". Ik werk op een school (voortgezet onderwijs) en wij zeggen meestal: "als ze haar zelfs thuis niet meer aan kunnen...". Thuis is ze misschien 1 van 2 of 3 kinderen maar op school al snel 1 van de 25 in een klas. En hoewel er een professional voor de klas staat, die persoon heeft toch maar echt twee ogen en twee handen en dat moet verdeeld worden over de hele klas.



Ik ben blij dat je het feestje gewoon door laat gaan, het deed mij een beetje aan Harry Potter denken die op zijn verjaardag een tissue krijgt of een paar oude sokken ;(



Hoe je haar wel kan straffen weet ik niet. Ik ken je dochter niet en ik weet niet hoe ze het best te bereiken is. Straffen is in wezen iets afnemen wat ze leuk vind. Dus computeren, tv, spelletjes, even niet mee mogen doen (op de trap zitten bv), geen msn, een middag zonder vriendinnen, wat dan ook. Om iemand te straffen moet je weten wat hij/zij graag heeft/doet. Ik kan je alleen adviseren om het zoveel mogelijk hetzelfde te houden. Dat ze precies weet "als ik dit doe gebeurt er dat en als ik dat doe dan doet mama......" Ook moet je de straf direct laten volgen op wat er gebeurt is. Dus niet achteraf terug komen op iets, meteen handelen. En als laatste: als je zegt dat je iets gaat doen, doe dat dan ook. Dus geen loze dreigementen. Ook niet als het om belonen gaat. Een verdiende beloning kan je niet voor straf weer afnemen want dan is het eind voor een kind zoek. Dus als ze voor goed gedrag een ijsje heeft verdiend moet je die ook geven. En niet later zeggen dat ze het verdiende ijsje niet meer krijgt omdat ze zich alsnog slecht gedragen heeft. Daar zal je dan wat anders voor moeten vinden.



Ik hoop dat je wat hebt aan de tips hier en dat het gesprek op school goed verlopen is.

Hoi Beebuzz,



vervelend he! En herkenbaar voor me. Onze zoon is ook negen en bij hem is een paar maanden geleden pdd-nos (een stoornis in het autistisch spectrum) vastgesteld. Was wel heftig, zo'n diagnose krijgen maar alle puzzelstukjes vallen nu ook eindelijk op hun plaats. Heel kenmerkend bij hem is dat hij soms (als hij minder goed in zijn vel zit, door wat voor reden dan ook) zegt, dat hij denkt dat hij een pop is, of een robot. Hij heeft net als jouw dochter soms geen controle over zijn impulsen. Wij worstelen er ook iedere dag mee, maar het reduceren van prikkels (geen of nauwelijks tv-kijken bijvoorbeeld) lijkt te helpen. Verder zijn we er gewoon bijna dag en nacht mee bezig. Hij slikt nu Ritalin en het gaat op school een stuk beter, en dat is ook weer fijn voor zijn zelfvertrouwen.



Ik wil je niets aanpraten, maar sommige dingen herken ik heel sterk. Ik zou als ik jou was haar verjaardag wel vieren hoor! Ik kan soms ook zo getergd zijn dat ik bijna besluit tot drastische maatregelen, maar dat is echt niet goed. Je kind smeekt om aandacht (en negatieve aandacht is òòk aandacht!) en zoekt constant bevestiging dat je nog van haar houdt. Je kunt misschien wel zeggen: "meisje, we worden er erg verdrietig van dat jij soms (! niet teveel benadrukken hoe vervelend ze is af en toe) niet zo goed luistert, maar je verjaardag vieren we toch. Maar misschien wil jij eens goed nadenken hoe je beter zou luisteren?" Het klinkt misschien heel soft om aan je kind te vragen wat het beste werkt, maar als ik mijn zoon vraag welke voor straf hij passend vindt (en dan niet in het heetst van de strijd natuurlijk, maar gewoon als we er over praten), dan geeft hij heel vaak de sleutel tot de oplossing (heb even geen voorbeeld bij de hand).



Sterkte!

Dit is absoluut waar. Ik doe het bij leerlingen ook wel eens. Als ze brutaal zijn geweest bv. dan heb ik al een straf in gedachten. Bijvoorbeeld 1 keer iets overschrijven. Als ik dan aan de leerling zelf vraag wat hij/zij een passende straf vindt dan zeggen ze zomaar 3 keer overschrijven. (behalve als ze weten dat ik 1 keer genoeg vind natuurlijk dus je moet zelf eerst niks zeggen). En dan probeer ik bijvoorbeeld op 2 keer uit te komen. Dan kom je het kind tegemoet (je moet het immers ook weer goedmaken samen) en heeft het toch straf. En daarna is het ook zand erover, een nieuwe dag is weer een nieuwe kans voor iedereen.

Jeetje vervelend allemaal voor je zeg. Lijkt me best shocking om zoiets te horen. Heb je daar thuis ook al eens iets van gemerkt? En hebben jullie het verder ook nog over haar gedrag gehad of was deze info even genoeg om te verwerken? Wel fijn dat je voorang krijgt bij de psycholoog. Maar het is bijna vakantie he? Of gaat zo'n psycholoog gewoon door tijdens de vakantie?

Allereerst wil ik je sterkte wensen voor de komende tijd. Als je niet meer weet wat je met een kind aanmoet kan dat behoorlijk stressig zijn.



Wat ik je zou willen vragen, voed je alleen op of accepteer je het als een buitenstaander iets tegen je kind zegt. 



Opvoeden kun je volgens mij niet alleen. Maar je moet wel 1 lijn trekken met de anderen. Laatst op een verjaardag was een kind (10) ook zo 'lastig'.

Tekst van moeder: Als je niet ophoudt gaan we niet naar de speeltuin.

Tekst van vader: Als je niet ophoudt blijven we hier.

Tekst van vriendin: Als je niet ophoudt krijg je geen ijsje.

Tekst van moeder weer: Als je niet ophoudt ga je vanavond vroeg naar bed.



Wat er uiteindelijk gebeurde: het kind deed waar hij zin in had, kreeg toch zijn ijsje, vertrok daarna met mams naar de speeltuin en ik denk niet dat ie voor 20.00 uur in bed heeft gelegen.  

Ik ben geen deskundige hoor. Maar in dit geval dacht ik, waarom verzin je geen straf die je ook daadwerkelijk kunt uitvoeren, en waarom doe je het vervolgens niet? Zoals in bovenstaand voorbeeld: pa wilde op het bezoekadres blijven. Dat is een straf die je niet kunt uitvoeren (nou ja, meestal dan). Niet naar de speeltuin was wel een optie. Maar ze gingen toch. Vriendin bedoelde het goed, wilde de ouders ondersteunen, maar gaf toch dat ijsje. Dus waarom zou hij de volgende keer wel luisteren???? 





Nog zo'n voorbeeld (echt gebeurd )

Shirley, stop daarmee.

Shirley, houd daar onmiddelijk mee op.

Als je nou niet ophoudt doe ik je in bed.

Shirley, laat dat nou.

Shirley, moet je op de gang?

Shirley, je krijgt zo geen snoepje hoor.

Shirley, is het nou afgelopen?



Zo kan ik nog een half uur doortypen, want zolang duurde mijn bezoek. Dat Shirley in dat half uur gewoon deed waar ze zin in had mag duidelijk zijn. En ik dacht binnen 3 minuten al: zet dat kind dan op de gang. Maar nee, het bleef bij dreigen. Maar ja, ik was een buitenstaander en hield me er dus buiten. Maar als het kind bij mij thuis was geweest had ik dit echt niet geaccepteerd hoor (ze stond op de tafel te dansen). En als de ouders dan vervolgens boos worden omdat ik mijn tafel niet wil laten bekrassen, dan vraag ik me af wat je een kind op dat moment leert. Want ze mogen ergens anders ook niet op de tafel. Als er meer mensen zeggen dat iets niet mag, leert een kind dat bepaald gedrag nergens welkom is. Als de ouders boos worden omdat iemand anders wat zegt, leert het kind dat anderen er niet toe doen.



Als ik tegen mijn dochter (7) nee zeg, is het nee, en blijft het nee en het wordt van zijn levensdagen geen ja, ook niet als ik achteraf denk, ach waarom ook eigenlijk niet. Ik heb mezelf wel moeten aanleren om een vraag niet onmiddelijk te beantwoorden. En in geval van twijfel zeg ik gewoon dat ik er even over wil nadenken.



Let wel (want ik kan de reacties al bijna ruiken :P) Ik zeg niet dat het bij jou ook zo toegaat. Maar misschien ook wel, maar onbewust. Bovendien zou er ook best werkelijk iets mis kunnen zijn, dat zal toch bekeken moeten worden. Maar vaak is het toch zo dat je zelf anders tegen dingen aankijkt dan anderen. Zo zei mijn zus me eens dat ze mij veel te streng vond. Dat was wel even slikken. Sinds ze zelf kinderen heeft is ze er wel van terug gekomen hoor. In principe is ze zelf net zo streng, alleen vindt zij andere dingen belangrijk. Zij wil dat er aan tafel gegeten wordt, en ze wijkt daar niet van af. Ik vind dat een bord frites bij de tv op zaterdagavond best mag. Daarentegen mag mijn dochter niet in de achtertuin plassen, en dat vindt mijn zus dan weer onzin. Maar de rode draad is toch dat je als ouders geen gebruiksaanwijzing krijgt, je moet het zelf allemaal uitzoeken en een beetje hulp is soms zo gek nog niet. Bovendien doen we allemaal ons best en willen we allemaal het beste voor onze kinderen. En jij wilt gewoon graag dat je dochter zich, zeker ergens anders, zich als een lief meisje gedraagt. Omdat ze dan ook door anderen lief gevonden wordt. En misschien zit ze wel gewoon al in de puberteit, en dan is dit heel normaal gedrag.



Maar nogmaals, heel veel sterkte de komende tijd. Want als ze werkelijk aan de puberteit is begonnen is dit nog maar het begin..................

Nou succes in ieder geval met alles. Hopelijk werkt het nieuwe beloningssysteem en kan ze bij het dansclubje haar ei kwijt en brengt het iets positiefs voor jullie. En ik ben het met je eens dat kinderen ook gewoon moeten kunnen luisteren en dat je ook niet eindeloos met ze hoeft te praten.

Hee buzz

wat vervelend dat je dochter zo doet



Mijn dochter masturbeert al een tijdje (vanaf luier) en we hebben haar goed kunnen leren dat ze dat alleen in haar kamer doet. Het is niet vies, het is gewoon iets dat lekker is, maar dat mensen liever niet zien. Mijn zoontje doet het trouwens ook, ik was totaal niet zo vroeg, dus keek wel even raar, maar met de puberteit heeft het neits van doen.



De reden dat ik reageer: mijn dochter is ook vroeg in de puberteit. Ze is nu 9,5 jaar, maar we zijn 1,5 jaar terug al in het ziekenhuis beland, hiervoor. Ze staat nu qua ontwikkeling gelukkig stil, maar heeft wél maandelijks haar 'perioden', fijn gelijktijdig met mij. Het is werkelijk een feest :P

Hier kun je dus gewoon rekening mee houden. Ik ben in die periodes strenger naar haar toe. Korter. Nee is sowieso nee, maar als ze zo dwars is, kan ze haar ongenoegen ook gelijk op haar kamer botvieren, ik hoef niet tegen dat sjacherijnige hoofd aan te kijken. En de smoes "Ja, maar ik ben in de puberteit" gebruiken we ook niet meer ;)



Sterkte ermee.

Het werd inderdaad laatst in een tv-serie genoemd, dat masturbatie bij jonge kinderen kan duiden op seksueel misbruik. Misschien dat ze er daarom alert op zijn, ik weet het niet, maar ik kan met enige zekerheid zeggen dat dat hier, bij ons, niet het geval is, en toch doen ze het allebei. Dus sja



Die serie was trouwens ook Amerikaans, ik weet niet of dat ermee te maken heeft, maar daar zijn ze toch af en toe een beetje ..eh.. kortzichtig daarin.

Een meisje van 9 kun je in elk geval op een zeker niveau aanspreken, hierover :D