Kinderen
alle pijlers
Afwezige vader: wat te doen?
donderdag 30 september 2021 om 21:50
Hallo,
Zonder al te veel op de voorgeschiedenis in te willen gaan, heb ik behoefte aan even sparren over het volgende:
De vader van mijn kinderen en ik hebben een langdurig juridisch gevecht gehad over de omgang met de kinderen. Dat gevecht is door hem geïnitieerd, niet door mij. De laatste rechtszaak die hij had aangespannen is echter niet in zijn voordeel geëindigd, maar in dat van mij en de rechter heeft voorwaarden aan de omgangsregeling gesteld.
Sinds die uitspraak heb ik hem echter nooit meer gezien. Hij heeft nooit meer gereageerd op mails of telefoontjes, ook niet op bemiddelingspogingen van neutrale derden en vooral: hij is dus ook nooit meer onze dochter komen ophalen voor de omgangsregeling.
Zij heeft hem dus van de een op de andere dag nooit meer gezien en ook nooit meer wat van hem gehoord. We hebben hem nog wel eens samen gebeld en ook het wijkteam heeft hem nog wel eens gebeld, ik heb hem zelf nog gebeld en dan beloofde hij weer te komen of in ieder geval met onze dochter te bellen, maar hij kwam dat nooit na.
Dat is inmiddels bijna 2 jaar geleden en ondanks dat mijn dochter nog maar jong was toen ze wel omgang met hem had, heeft ze daar nog veel herinneringen aan. Ze praat en vertelt mij graag over haar vader en zijn familie en wat ze met hen heeft beleefd en ik reageer daar altijd positief op. Bij vlagen geeft ze aan dat ze hem mist en vraagt ze of ze naar hem toe mag of of we hem kunnen bellen, zoeken, bij hem langs gaan, naar zijn werk gaan, etc. Ze is een slim meisje dus ze verzint dan echt scenario's over waarom hij wellicht niet komt en verzint daar dan dus ook zelf oplossingen voor ("misschien heeft hij het wel heel druk mama, misschien moeten we dan naar zijn werk gaan")
Ik zeg meestal eerlijk tegen haar dat ik niet weet waarom hij niet komt en dat ik ook niet weet wanneer hij wel weer gaat komen. Dat accepteert ze meestal ook wel. Ze zegt alleen de laatste tijd weer zo vaak dat ze hem mist en vroeg me vandaag weer of we hem dan niet samen konden proberen te bellen.
Ik weet niet meer wat ik moet antwoorden. Mijn hart en mijn liefde voor mijn dochter zegt me dat ik het weeeeeeer moet gaan proberen, zodat als er een kansje is dat hij ooit weer gaat komen dat ik er in ieder geval alles aan gedaan heb. Mijn verstand zegt echter dat als hij zou willen, hij er wel zou zijn. Maar dat kan ik moeilijk tegen mijn lieve meiske zeggen, nietwaar?
Wat te doen?
Zonder al te veel op de voorgeschiedenis in te willen gaan, heb ik behoefte aan even sparren over het volgende:
De vader van mijn kinderen en ik hebben een langdurig juridisch gevecht gehad over de omgang met de kinderen. Dat gevecht is door hem geïnitieerd, niet door mij. De laatste rechtszaak die hij had aangespannen is echter niet in zijn voordeel geëindigd, maar in dat van mij en de rechter heeft voorwaarden aan de omgangsregeling gesteld.
Sinds die uitspraak heb ik hem echter nooit meer gezien. Hij heeft nooit meer gereageerd op mails of telefoontjes, ook niet op bemiddelingspogingen van neutrale derden en vooral: hij is dus ook nooit meer onze dochter komen ophalen voor de omgangsregeling.
Zij heeft hem dus van de een op de andere dag nooit meer gezien en ook nooit meer wat van hem gehoord. We hebben hem nog wel eens samen gebeld en ook het wijkteam heeft hem nog wel eens gebeld, ik heb hem zelf nog gebeld en dan beloofde hij weer te komen of in ieder geval met onze dochter te bellen, maar hij kwam dat nooit na.
Dat is inmiddels bijna 2 jaar geleden en ondanks dat mijn dochter nog maar jong was toen ze wel omgang met hem had, heeft ze daar nog veel herinneringen aan. Ze praat en vertelt mij graag over haar vader en zijn familie en wat ze met hen heeft beleefd en ik reageer daar altijd positief op. Bij vlagen geeft ze aan dat ze hem mist en vraagt ze of ze naar hem toe mag of of we hem kunnen bellen, zoeken, bij hem langs gaan, naar zijn werk gaan, etc. Ze is een slim meisje dus ze verzint dan echt scenario's over waarom hij wellicht niet komt en verzint daar dan dus ook zelf oplossingen voor ("misschien heeft hij het wel heel druk mama, misschien moeten we dan naar zijn werk gaan")
Ik zeg meestal eerlijk tegen haar dat ik niet weet waarom hij niet komt en dat ik ook niet weet wanneer hij wel weer gaat komen. Dat accepteert ze meestal ook wel. Ze zegt alleen de laatste tijd weer zo vaak dat ze hem mist en vroeg me vandaag weer of we hem dan niet samen konden proberen te bellen.
Ik weet niet meer wat ik moet antwoorden. Mijn hart en mijn liefde voor mijn dochter zegt me dat ik het weeeeeeer moet gaan proberen, zodat als er een kansje is dat hij ooit weer gaat komen dat ik er in ieder geval alles aan gedaan heb. Mijn verstand zegt echter dat als hij zou willen, hij er wel zou zijn. Maar dat kan ik moeilijk tegen mijn lieve meiske zeggen, nietwaar?
Wat te doen?
Am Yisrael Chai!
donderdag 30 september 2021 om 21:54
Wat verdrietig voor je dochtertje..
Lijkt me heel moeilijk dit. Maar, je zegt ze is heel slim en begripvol, dus misschien kun je toch op een (kinderlijk) niveau uitleggen dat ze er vanuit moet gaan dat haar papa voorlopig niet in beeld wil zijn.
Als je blijft proberen wordt ze ook telkens teleurgesteld door hem, dat is natuurlijk vreselijk.
Lijkt me heel moeilijk dit. Maar, je zegt ze is heel slim en begripvol, dus misschien kun je toch op een (kinderlijk) niveau uitleggen dat ze er vanuit moet gaan dat haar papa voorlopig niet in beeld wil zijn.
Als je blijft proberen wordt ze ook telkens teleurgesteld door hem, dat is natuurlijk vreselijk.
donderdag 30 september 2021 om 21:57
Oh, wat heb je er toch vaders bij 
Ik zou denk ik op de vraag van je dochter antwoorden dat je niet verwacht dat hij nog gaat komen.
Nu hou je de deur voor haar op een kier. Ze blijft hoop houden, het wondje blijft een beetje open. Pleister erover en goed voor haar zorgen. Het zal pijn blijven doen maar hopelijk kan ze het dan ook een beetje loslaten.
Deze man zal nooit uit zichzelf een warme band met zijn dochter onderhouden. Anders had hij haar dit niet geflikt! En als hij een keer komt, zal hij daarna weer wegblijven wat extra pijnlijk voor haar zal zijn!
Ik zou denk ik op de vraag van je dochter antwoorden dat je niet verwacht dat hij nog gaat komen.
Nu hou je de deur voor haar op een kier. Ze blijft hoop houden, het wondje blijft een beetje open. Pleister erover en goed voor haar zorgen. Het zal pijn blijven doen maar hopelijk kan ze het dan ook een beetje loslaten.
Deze man zal nooit uit zichzelf een warme band met zijn dochter onderhouden. Anders had hij haar dit niet geflikt! En als hij een keer komt, zal hij daarna weer wegblijven wat extra pijnlijk voor haar zal zijn!
donderdag 30 september 2021 om 21:58
Voor de goede orde: dat ik probeer tot contact of afspraken met hem te komen is gelukkig volledig buiten haar om gegaan. Zij weet niet beter dan dat de laatste keer dat zij hem heeft gezien of gesproken ook mijn laatste keer is geweest.
Am Yisrael Chai!
donderdag 30 september 2021 om 21:59
Nee, tuurlijk ga ik niet samen met haar bellen, ben je mal. Zij vraagt dat echter in haar kinderlijke onschuld, omdat ze denkt dat als hij opneemt dat hij dan vast ook weer komt.
Am Yisrael Chai!
donderdag 30 september 2021 om 22:02
Je hebt in het leven alleen invloed op je eigen gedrag. En (en ik gok dat dat ook een beetje lastig te accepteren is voor je) dat is (dus) on het enige gedrag waarvoor je verantwoordelijkheid draagt. In deze situatie is het enige dat je kan doen het omarmen van de realiteit. En de realiteit is dat hij niet wil of bij machte is.
Jij hoeft zijn gedrag niet te compenseren richting je dochter. Niet te verklaren, niet goed te praten, niets. Als je er zelf altijd bent en ze weet dat ze in ieder geval door weer en wind op jou kan rekenen dan geef je haar voldoende.
Jij hoeft zijn gedrag niet te compenseren richting je dochter. Niet te verklaren, niet goed te praten, niets. Als je er zelf altijd bent en ze weet dat ze in ieder geval door weer en wind op jou kan rekenen dan geef je haar voldoende.
donderdag 30 september 2021 om 22:05
Haha, dat dacht ik ook al niet, maar het was niet 100 procent duidelijk in je verhaal. Wat je misschien wel met haar zou kunnen doen, is een neutrale kaart met haar schrijven en sturen (voor zijn verjaardag, voor kerst...)?fashionvictim schreef: ↑30-09-2021 21:59Nee, tuurlijk ga ik niet samen met haar bellen, ben je mal. Zij vraagt dat echter in haar kinderlijke onschuld, omdat ze denkt dat als hij opneemt dat hij dan vast ook weer komt.
donderdag 30 september 2021 om 22:05
Hij heeft een hele doeltreffende wijze gevonden om jouw leven nog steeds om hem te laten draaien. De relatie die hij heeft met zijn dochter is zijn verantwoordelijkheid, niet die van jou. Deze "taak" mag je zonder schuldgevoel loslaten.fashionvictim schreef: ↑30-09-2021 21:58Voor de goede orde: dat ik probeer tot contact of afspraken met hem te komen is gelukkig volledig buiten haar om gegaan. Zij weet niet beter dan dat de laatste keer dat zij hem heeft gezien of gesproken ook mijn laatste keer is geweest.
donderdag 30 september 2021 om 22:08
Ik zou meegaan in de wens van je dochter en samen proberen te bellen en / of hem inderdaad opzoeken op zijn werkplek.
Ja je dochter zal waarschijnlijk teleurgesteld worden. Ik zou willen voorkomen dat ze later jou de schuld geeft dat ze zonder vader is opgegroeid.
Want jij wilde niet bellen mama en jij wilde niet naar zijn werk.
En als ze later alsnog weer contact krijgt met haar vader zal die maar al te bereid zijn om te bevestigen dat jij geen moeite wilde doen.
Ja je dochter zal waarschijnlijk teleurgesteld worden. Ik zou willen voorkomen dat ze later jou de schuld geeft dat ze zonder vader is opgegroeid.
Want jij wilde niet bellen mama en jij wilde niet naar zijn werk.
En als ze later alsnog weer contact krijgt met haar vader zal die maar al te bereid zijn om te bevestigen dat jij geen moeite wilde doen.
donderdag 30 september 2021 om 22:11
Zo lees ik de vraag helemaal niet. Dochter heeft een wens, en gezien haar jonge leeftijd, heeft ze TO hiervoor nodig. De vraag is of TO hier iets mee moet. En nee, dat hoeft niet, maar waarom zou ze dat niet doen? Ze kan toch een berichtje sturen naar vader, ook al verwacht ze er niks van? En wie weet zet het wél wat in beweging.sprankelend schreef: ↑30-09-2021 22:05Hij heeft een hele doeltreffende wijze gevonden om jouw leven nog steeds om hem te laten draaien. De relatie die hij heeft met zijn dochter is zijn verantwoordelijkheid, niet die van jou. Deze "taak" mag je zonder schuldgevoel loslaten.
donderdag 30 september 2021 om 22:20
Tegen de tijd dat een wijkteam al een keer is ingeschakeld om te bellen en ook dit vruchteloos bleef ben je al een paar stations gepasseerd voorbij dingen die in beweging zouden kunnen komen. Dan is het tijd je te richten op het bewaken van je eigen (lange termijn) mentale welzijn.Elodea schreef: ↑30-09-2021 22:11Zo lees ik de vraag helemaal niet. Dochter heeft een wens, en gezien haar jonge leeftijd, heeft ze TO hiervoor nodig. De vraag is of TO hier iets mee moet. En nee, dat hoeft niet, maar waarom zou ze dat niet doen? Ze kan toch een berichtje sturen naar vader, ook al verwacht ze er niks van? En wie weet zet het wél wat in beweging.
Het is super makkelijk om deze verantwoordelijkheid op je te nemen. Uit liefde voor je kind. Omdat de mensen om je heen zeggen "Ach joh, een telefoontje, hoeveel moeite is dat nou en wie weet wat het allemaal kan opleveren". Maar het is onverstandig om de verantwoordelijkheid voor twee personen in je eentje te sjouwen. Op de lange duur brand je erop door, je doet het nooit goed, je krijgt nooit een medaille en tegen de tijd dat je kinderen zelfstandig gaan nadenken weten ze perfect dat jij alles doet en ervaren ze alsnog het verdriet dat je probeert te voorkomen alleen durven ze het dan moeilijker ter sprake te brengen omdat ze je niet voor het hoofd willen stoten omdat je altijd zo hard voor ze gestreden hebt.
donderdag 30 september 2021 om 22:21
Ja, dit is wat de mensen die mij na staan ook zeggen en wat ik zelf verstandelijk gezien natuurlijk ook gewoon denk. Maar mijn gevoel doet niet mee. Iets in mij blijft denken dat als ik maar dit, of als ik maar dat, en als ik maar zus, en als ik maar zo...sprankelend schreef: ↑30-09-2021 22:02Je hebt in het leven alleen invloed op je eigen gedrag. En (en ik gok dat dat ook een beetje lastig te accepteren is voor je) dat is (dus) on het enige gedrag waarvoor je verantwoordelijkheid draagt. In deze situatie is het enige dat je kan doen het omarmen van de realiteit. En de realiteit is dat hij niet wil of bij machte is.
Jij hoeft zijn gedrag niet te compenseren richting je dochter. Niet te verklaren, niet goed te praten, niets. Als je er zelf altijd bent en ze weet dat ze in ieder geval door weer en wind op jou kan rekenen dan geef je haar voldoende.
Maar goed, ik besef ook dat dat natuurlijk patronen zijn die er sowieso voor gezorgd hebben dat ik überhaupt op zo'n man ben gevallen.
Am Yisrael Chai!
donderdag 30 september 2021 om 22:23
Staat hij in je telefoon?
Want ik zou anders de angst hebben dat ze binnenkort gewoon je telefoon binnenste buiten keert en zelf gaat bellen.
Dan zou ik liever samen (proberen te) bellen.
Pakt hij niet op ... dan is het ook zo.
Kan ze je inderdaad ook nooit verwijten dat ze het nooit op zijn minst mocht proberen.
Want ik zou anders de angst hebben dat ze binnenkort gewoon je telefoon binnenste buiten keert en zelf gaat bellen.
Dan zou ik liever samen (proberen te) bellen.
Pakt hij niet op ... dan is het ook zo.
Kan ze je inderdaad ook nooit verwijten dat ze het nooit op zijn minst mocht proberen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 30 september 2021 om 22:24
Sorry dat heb ik verkeerd begrepen, dacht dat jullie hem samen beldenfashionvictim schreef: ↑30-09-2021 21:58Voor de goede orde: dat ik probeer tot contact of afspraken met hem te komen is gelukkig volledig buiten haar om gegaan. Zij weet niet beter dan dat de laatste keer dat zij hem heeft gezien of gesproken ook mijn laatste keer is geweest.
donderdag 30 september 2021 om 22:26
Ik denk dat je dochter iets wil met haar missen. Het is er maar ze kan er niks mee. Misschien tekenen, opschrijven, een soort schriftje waar ze wat in kwijt kan. En inderdaad wellicht is het mogelijk familie van hem als soort van vervanging aanspreekpunt te vragen? Of dat ze daaraan haar gemaakte werkjes geeft, zodat ze het gevoel heeft grip te krijgen. Ik weet niet of dit de vorm is maar ik denk dat praktisch iets doen met je gevoel fijn is.
Ik weet best een naam maar die was bezet..
donderdag 30 september 2021 om 22:27
We schrijven hier alle twee al duizend jaar en het raakt me dat je dit schrijft. Die patronen zijn ook de patronen die ervoor gaan zorgen dat tegen de tijd dat je dochter volwassen is ze staat als een huis en terugkijkt op een fijne geborgen jeugd. Een jeugd waarin haar vader helaas slechts in de kantlijn stond, maar waarin ze op hoofdlijnen niets heeft gemist.fashionvictim schreef: ↑30-09-2021 22:21Ja, dit is wat de mensen die mij na staan ook zeggen en wat ik zelf verstandelijk gezien natuurlijk ook gewoon denk. Maar mijn gevoel doet niet mee. Iets in mij blijft denken dat als ik maar dit, of als ik maar dat, en als ik maar zus, en als ik maar zo...
Maar goed, ik besef ook dat dat natuurlijk patronen zijn die er sowieso voor gezorgd hebben dat ik überhaupt op zo'n man ben gevallen.
donderdag 30 september 2021 om 22:27
Nee, die heb ik ook allemaal ook nooit meer gezien. Ook via hen heb ik het echter wel geprobeerd hoor, ik kwam een van hen tegen in de supermarkt en ben wat dat betreft ook wel een rouwdouwer en heb diegene middenin de supermarkt gevraagd wat nou precies the deal was. Daaruit is een paar maal telefonisch contact ontstaan maar meer dan vaag gedoe over dat ik niet zou willen dat er contact was - aantoonbaar niet waar, ik probeerde het immers nu ook via deze persoon, en toen ik dat opperde kwam daarop dan geen echte reactie - en wat onbegrijpelijke smoezen heeft dat ook niks opgeleverd. Tijdens de vele rechtszaken heeft ook het wijkteam meermaals op mijn verzoek geprobeerd om via zijn familie een doorbraak te bewerkstelligen maar dan was de reactie steeds dat ze "er niet tussen wilden zitten".
Wel sturen ze elk jaar een kaart en een cadeautje voor haar verjaardag op. Maar misschien is mijn blik gekleurd door de voorgeschiedenis maar ik vind dat wat manipulatief, ze wekken in mijn ogen daarin toch een beetje de indruk dat zij benadeeld zijn ofzo, terwijl zij juist degenen zijn die alle contact verbroken hebben.
Am Yisrael Chai!
donderdag 30 september 2021 om 22:28
Wat wil jij?
Denk je dat deze man ooit weer als een blad aan de boom om gaat slaan en wél wat gaat ondernemen naar/met zijn dochter?
Zou je dochter geholpen zijn met bijvoorbeeld elk kwartaal een mooie kaart naar haar enorm drukken vader sturen? Dat zij een uitlaatklep zonder al te veel extra hoop/verwachtingen krijgt, of schat je in dat je daarmee het probleem groter maakt?
Denk je dat deze man ooit weer als een blad aan de boom om gaat slaan en wél wat gaat ondernemen naar/met zijn dochter?
Zou je dochter geholpen zijn met bijvoorbeeld elk kwartaal een mooie kaart naar haar enorm drukken vader sturen? Dat zij een uitlaatklep zonder al te veel extra hoop/verwachtingen krijgt, of schat je in dat je daarmee het probleem groter maakt?
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 30 september 2021 om 22:28
Ja, dat hebben we in het eerste jaar na een paar maanden 1 keer gedaan. Toen hebben we ook later gefacetimed en zou hij dan "morgen" terug bellen om af te spreken wanneer hij haar kwam ophalen. Je raadt het al: dat telefoontje moet nog komen.
Am Yisrael Chai!
donderdag 30 september 2021 om 22:28
Hee FV, ik snap dat je moederhart bloedt en dat je alles wil doen om het toch mogelijk te maken voor je kind, maar het klinkt als trekken aan een dood paard. En ik betwijfel of iemand daar gelukkiger van wordt.
En even een hele andere boeg. Heb je (mogelijkheid tot) contact met andere mensen van zijn familie? Dat lost het probleem van de vader niet op. Maar is misschien iets waar jouw dochter iets positiefs uit kan halen? Of misschien hebben jullie dat al lang en zeg ik iets sufs, in that case ignore.
En even een hele andere boeg. Heb je (mogelijkheid tot) contact met andere mensen van zijn familie? Dat lost het probleem van de vader niet op. Maar is misschien iets waar jouw dochter iets positiefs uit kan halen? Of misschien hebben jullie dat al lang en zeg ik iets sufs, in that case ignore.
donderdag 30 september 2021 om 22:39
Ja, die indruk heb ik dus ook en dat maakt dat ik dan toch weer denk dat ik er toch nog 1 keer iets mee moet. Ook omdat ik zelf nog niet helemaal vrede heb met hoe het allemaal is gelopen en diep in mijn hart nog enorm de behoefte voel om dingen recht te zetten, mijn naam te zuiveren. Maar ik besef dat dat mijn stuk is en dat mijn dochter daar verder niks aan heeft, maar elke keer dat zij dan zegt dat ze hem mist, of mij een leuk verhaal over hem vertelt, dan triggert dat gelijk weer dat gevoel. Alsof als ik nu maar eindelijk duidelijk kan maken dat ik niet de heks ben die hij heeft afgeschilderd in de rechtszaal (hij zei tijdens de eerste zittingen bijvoorbeeld dat ik de kinderen bij hem weg hield terwijl ze bij hem waren ) dat hij dan wel weer gaat komen.Positivevibes schreef: ↑30-09-2021 22:32Oh ik ben al mosterd zie ik. Lastig hoor. Het klinkt alsof ‘zijn’ kant een eigen verhaal heeft inderdaad maar daar kan je natuurlijk weinig mee.
Mijn verstand weet dat dat natuurlijk onzin is, hij weet dondersgoed dat ik dat nooit zou doen en juist daarom beweerde hij dat, maar mijn gevoel denkt dan toch dat ik toch nog een keer moet proberen.
Am Yisrael Chai!
