Kinderen
alle pijlers
Afwezige vader: wat te doen?
donderdag 30 september 2021 om 21:50
Hallo,
Zonder al te veel op de voorgeschiedenis in te willen gaan, heb ik behoefte aan even sparren over het volgende:
De vader van mijn kinderen en ik hebben een langdurig juridisch gevecht gehad over de omgang met de kinderen. Dat gevecht is door hem geïnitieerd, niet door mij. De laatste rechtszaak die hij had aangespannen is echter niet in zijn voordeel geëindigd, maar in dat van mij en de rechter heeft voorwaarden aan de omgangsregeling gesteld.
Sinds die uitspraak heb ik hem echter nooit meer gezien. Hij heeft nooit meer gereageerd op mails of telefoontjes, ook niet op bemiddelingspogingen van neutrale derden en vooral: hij is dus ook nooit meer onze dochter komen ophalen voor de omgangsregeling.
Zij heeft hem dus van de een op de andere dag nooit meer gezien en ook nooit meer wat van hem gehoord. We hebben hem nog wel eens samen gebeld en ook het wijkteam heeft hem nog wel eens gebeld, ik heb hem zelf nog gebeld en dan beloofde hij weer te komen of in ieder geval met onze dochter te bellen, maar hij kwam dat nooit na.
Dat is inmiddels bijna 2 jaar geleden en ondanks dat mijn dochter nog maar jong was toen ze wel omgang met hem had, heeft ze daar nog veel herinneringen aan. Ze praat en vertelt mij graag over haar vader en zijn familie en wat ze met hen heeft beleefd en ik reageer daar altijd positief op. Bij vlagen geeft ze aan dat ze hem mist en vraagt ze of ze naar hem toe mag of of we hem kunnen bellen, zoeken, bij hem langs gaan, naar zijn werk gaan, etc. Ze is een slim meisje dus ze verzint dan echt scenario's over waarom hij wellicht niet komt en verzint daar dan dus ook zelf oplossingen voor ("misschien heeft hij het wel heel druk mama, misschien moeten we dan naar zijn werk gaan")
Ik zeg meestal eerlijk tegen haar dat ik niet weet waarom hij niet komt en dat ik ook niet weet wanneer hij wel weer gaat komen. Dat accepteert ze meestal ook wel. Ze zegt alleen de laatste tijd weer zo vaak dat ze hem mist en vroeg me vandaag weer of we hem dan niet samen konden proberen te bellen.
Ik weet niet meer wat ik moet antwoorden. Mijn hart en mijn liefde voor mijn dochter zegt me dat ik het weeeeeeer moet gaan proberen, zodat als er een kansje is dat hij ooit weer gaat komen dat ik er in ieder geval alles aan gedaan heb. Mijn verstand zegt echter dat als hij zou willen, hij er wel zou zijn. Maar dat kan ik moeilijk tegen mijn lieve meiske zeggen, nietwaar?
Wat te doen?
Zonder al te veel op de voorgeschiedenis in te willen gaan, heb ik behoefte aan even sparren over het volgende:
De vader van mijn kinderen en ik hebben een langdurig juridisch gevecht gehad over de omgang met de kinderen. Dat gevecht is door hem geïnitieerd, niet door mij. De laatste rechtszaak die hij had aangespannen is echter niet in zijn voordeel geëindigd, maar in dat van mij en de rechter heeft voorwaarden aan de omgangsregeling gesteld.
Sinds die uitspraak heb ik hem echter nooit meer gezien. Hij heeft nooit meer gereageerd op mails of telefoontjes, ook niet op bemiddelingspogingen van neutrale derden en vooral: hij is dus ook nooit meer onze dochter komen ophalen voor de omgangsregeling.
Zij heeft hem dus van de een op de andere dag nooit meer gezien en ook nooit meer wat van hem gehoord. We hebben hem nog wel eens samen gebeld en ook het wijkteam heeft hem nog wel eens gebeld, ik heb hem zelf nog gebeld en dan beloofde hij weer te komen of in ieder geval met onze dochter te bellen, maar hij kwam dat nooit na.
Dat is inmiddels bijna 2 jaar geleden en ondanks dat mijn dochter nog maar jong was toen ze wel omgang met hem had, heeft ze daar nog veel herinneringen aan. Ze praat en vertelt mij graag over haar vader en zijn familie en wat ze met hen heeft beleefd en ik reageer daar altijd positief op. Bij vlagen geeft ze aan dat ze hem mist en vraagt ze of ze naar hem toe mag of of we hem kunnen bellen, zoeken, bij hem langs gaan, naar zijn werk gaan, etc. Ze is een slim meisje dus ze verzint dan echt scenario's over waarom hij wellicht niet komt en verzint daar dan dus ook zelf oplossingen voor ("misschien heeft hij het wel heel druk mama, misschien moeten we dan naar zijn werk gaan")
Ik zeg meestal eerlijk tegen haar dat ik niet weet waarom hij niet komt en dat ik ook niet weet wanneer hij wel weer gaat komen. Dat accepteert ze meestal ook wel. Ze zegt alleen de laatste tijd weer zo vaak dat ze hem mist en vroeg me vandaag weer of we hem dan niet samen konden proberen te bellen.
Ik weet niet meer wat ik moet antwoorden. Mijn hart en mijn liefde voor mijn dochter zegt me dat ik het weeeeeeer moet gaan proberen, zodat als er een kansje is dat hij ooit weer gaat komen dat ik er in ieder geval alles aan gedaan heb. Mijn verstand zegt echter dat als hij zou willen, hij er wel zou zijn. Maar dat kan ik moeilijk tegen mijn lieve meiske zeggen, nietwaar?
Wat te doen?
Am Yisrael Chai!
vrijdag 1 oktober 2021 om 12:30
Alles bij elkaar gelegd zou ik zelf overwegen om opa en oma nog eens te bellen. Aangezien zij nog wel een kaartje en cadeau sturen is die deur niet helemaal dicht.
Misschien is daar voor je dochter winst te halen en ook wel voor jouw eigen gevoel dat je hebt geprobeerd dat lijntje in ieder geval open te houden.
Anders gezegd, hierbij lijkt de kans me het grootste op een win win situatie.
Misschien is daar voor je dochter winst te halen en ook wel voor jouw eigen gevoel dat je hebt geprobeerd dat lijntje in ieder geval open te houden.
Anders gezegd, hierbij lijkt de kans me het grootste op een win win situatie.
vrijdag 1 oktober 2021 om 12:38
Zeer herkenbaar. Mijn kinderen hebben ruim 12 jaar geen contact gehad met hun vader, die gewoon van de ene dag op de andere veranderde van een betrokken en lieve vader, naar een man die nooit meer naar hen omkeek. Sinds kort doet hij toenaderingspogingen, maar de kinderen hebben daar nog maar weinig behoefte aan.
Toen ze jonger waren, was dat anders en stelden ze dezelfde soort vragen als jouw dochter stelt. Dus gaf ik lang de antwoorden waarvan ik dacht dat ik die moest geven, zoals dat papa echt heus waar heel veel van hen hield en dat hij dan wel niet meer met mama om wilde gaan maar heus wel met zijn kinderen etc etc. Ondertussen probeerde ik voortdurend met hem in contact te komen om hem te bewegen naar zijn kinderen om te kijken, stuurde ik hem ellenlange emails, nodigde ik hem altijd uit voor verjaardagen of ouderdagen etc., maar niets hielp. Uiteraard wisten de kinderen niets van deze pogingen.
Op enig moment ben ik, op advies van een kinderpsycholoog, gewoon eerlijk gaan antwoorden dat ik het ook niet begreep waarom papa niet kwam en nooit belde. En na een periode van vragen, hielden de vragen op maar spraken we nog wel vaak met elkaar over hun verdriet en hun gevoel van verlaten zijn.
En nu zijn we dus ruim 12 jaar verder en zijn de kinderen toch opgegroeid tot leuke, sociale, liefdevolle, slimme (bijna) volwassenen en bleken de oudsten zelfs in staat tot het hebben van echt leuke relaties (ik was altijd bang dat ze dat nooit zouden durven). Het gemis van hun vader zal ongetwijfeld nog sporen hebben achtergelaten en dat zie ik soms ook heel duidelijk, maar toch doen ze het allemaal goed.
Dit verhaal vertel ik uiteraard niet om het eens lekker over mezelf te hebben, maar misschien steekt het jou een hart onder de riem. Het is kut en klote, maar het is zoals het is en ook jij en je dochter komen hier doorheen, hoor. Ze heeft misschien dan wel een shitty vader, maar wel een prima moeder.
Toen ze jonger waren, was dat anders en stelden ze dezelfde soort vragen als jouw dochter stelt. Dus gaf ik lang de antwoorden waarvan ik dacht dat ik die moest geven, zoals dat papa echt heus waar heel veel van hen hield en dat hij dan wel niet meer met mama om wilde gaan maar heus wel met zijn kinderen etc etc. Ondertussen probeerde ik voortdurend met hem in contact te komen om hem te bewegen naar zijn kinderen om te kijken, stuurde ik hem ellenlange emails, nodigde ik hem altijd uit voor verjaardagen of ouderdagen etc., maar niets hielp. Uiteraard wisten de kinderen niets van deze pogingen.
Op enig moment ben ik, op advies van een kinderpsycholoog, gewoon eerlijk gaan antwoorden dat ik het ook niet begreep waarom papa niet kwam en nooit belde. En na een periode van vragen, hielden de vragen op maar spraken we nog wel vaak met elkaar over hun verdriet en hun gevoel van verlaten zijn.
En nu zijn we dus ruim 12 jaar verder en zijn de kinderen toch opgegroeid tot leuke, sociale, liefdevolle, slimme (bijna) volwassenen en bleken de oudsten zelfs in staat tot het hebben van echt leuke relaties (ik was altijd bang dat ze dat nooit zouden durven). Het gemis van hun vader zal ongetwijfeld nog sporen hebben achtergelaten en dat zie ik soms ook heel duidelijk, maar toch doen ze het allemaal goed.
Dit verhaal vertel ik uiteraard niet om het eens lekker over mezelf te hebben, maar misschien steekt het jou een hart onder de riem. Het is kut en klote, maar het is zoals het is en ook jij en je dochter komen hier doorheen, hoor. Ze heeft misschien dan wel een shitty vader, maar wel een prima moeder.
vrijdag 1 oktober 2021 om 13:05
vrijdag 1 oktober 2021 om 13:08
Dank voor je verhaal en je compliment, LadyTramp.LadyTramp schreef: ↑01-10-2021 12:38Zeer herkenbaar. Mijn kinderen hebben ruim 12 jaar geen contact gehad met hun vader, die gewoon van de ene dag op de andere veranderde van een betrokken en lieve vader, naar een man die nooit meer naar hen omkeek. Sinds kort doet hij toenaderingspogingen, maar de kinderen hebben daar nog maar weinig behoefte aan.
Toen ze jonger waren, was dat anders en stelden ze dezelfde soort vragen als jouw dochter stelt. Dus gaf ik lang de antwoorden waarvan ik dacht dat ik die moest geven, zoals dat papa echt heus waar heel veel van hen hield en dat hij dan wel niet meer met mama om wilde gaan maar heus wel met zijn kinderen etc etc. Ondertussen probeerde ik voortdurend met hem in contact te komen om hem te bewegen naar zijn kinderen om te kijken, stuurde ik hem ellenlange emails, nodigde ik hem altijd uit voor verjaardagen of ouderdagen etc., maar niets hielp. Uiteraard wisten de kinderen niets van deze pogingen.
Op enig moment ben ik, op advies van een kinderpsycholoog, gewoon eerlijk gaan antwoorden dat ik het ook niet begreep waarom papa niet kwam en nooit belde. En na een periode van vragen, hielden de vragen op maar spraken we nog wel vaak met elkaar over hun verdriet en hun gevoel van verlaten zijn.
En nu zijn we dus ruim 12 jaar verder en zijn de kinderen toch opgegroeid tot leuke, sociale, liefdevolle, slimme (bijna) volwassenen en bleken de oudsten zelfs in staat tot het hebben van echt leuke relaties (ik was altijd bang dat ze dat nooit zouden durven). Het gemis van hun vader zal ongetwijfeld nog sporen hebben achtergelaten en dat zie ik soms ook heel duidelijk, maar toch doen ze het allemaal goed.
Dit verhaal vertel ik uiteraard niet om het eens lekker over mezelf te hebben, maar misschien steekt het jou een hart onder de riem. Het is kut en klote, maar het is zoals het is en ook jij en je dochter komen hier doorheen, hoor. Ze heeft misschien dan wel een shitty vader, maar wel een prima moeder.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 1 oktober 2021 om 13:32
Ik zou op vragen wel eerlijk antwoorden. Niet negatief over hem praten maar neutraal. En geen zaken gaan invullen als je dat niet weet.
Dus niet hij houdt vast van jou en denkt aan jou. Of hij is druk/op reis etc. Maar ik weet niet of hij aan je denkt en waarom hij niet komt. Dat is nooit jouw schuld. En ik en (noem familieleden) houden heel veel van jou. En "ik weet het niet" is ook een antwoord.
En helaas ik hoorde ooit ook van een situatie waarbij een vader de situatie (zoals hij zijn kind noemde) had afgesloten. Veel mensen wisten niet eens dat hij een kind had en waren in shock toen ze daar toevallig achter kwamen. Hij sprak er nooit over want "het was iets uit het verleden". Ik kan mij daar niets bij voorstellen. Maar helaas bestaan dat soort mensen.
Dus niet hij houdt vast van jou en denkt aan jou. Of hij is druk/op reis etc. Maar ik weet niet of hij aan je denkt en waarom hij niet komt. Dat is nooit jouw schuld. En ik en (noem familieleden) houden heel veel van jou. En "ik weet het niet" is ook een antwoord.
En helaas ik hoorde ooit ook van een situatie waarbij een vader de situatie (zoals hij zijn kind noemde) had afgesloten. Veel mensen wisten niet eens dat hij een kind had en waren in shock toen ze daar toevallig achter kwamen. Hij sprak er nooit over want "het was iets uit het verleden". Ik kan mij daar niets bij voorstellen. Maar helaas bestaan dat soort mensen.
vrijdag 1 oktober 2021 om 14:04
evelien2010 schreef: ↑01-10-2021 13:32Ik zou op vragen wel eerlijk antwoorden. Niet negatief over hem praten maar neutraal. En geen zaken gaan invullen als je dat niet weet.
Dus niet hij houdt vast van jou en denkt aan jou. Of hij is druk/op reis etc. Maar ik weet niet of hij aan je denkt en waarom hij niet komt. Dat is nooit jouw schuld. En ik en (noem familieleden) houden heel veel van jou. En "ik weet het niet" is ook een antwoord.
En helaas ik hoorde ooit ook van een situatie waarbij een vader de situatie (zoals hij zijn kind noemde) had afgesloten. Veel mensen wisten niet eens dat hij een kind had en waren in shock toen ze daar toevallig achter kwamen. Hij sprak er nooit over want "het was iets uit het verleden". Ik kan mij daar niets bij voorstellen. Maar helaas bestaan dat soort mensen.
Ja, helaas bestaan dat soort mensen, ik ken er zelf ook een paar. Ik praat idd nooit negatief over hem, ik praat in principe sowieso niet over hem, kan het ook niet fout gaan
, maar als zij over hem begint reageer ik altijd positief en laat ik haar eigenlijk het verloop van het gesprek bepalen. En ik lieg nooit tegen mijn kinderen dus zeg inderdaad geen dingen die ik helemaal niet weet. Als mijn dochter zelf scenario's verzint, aan het begin van de pandemie had ze bijvoorbeeld zelf bedacht dat hij misschien wel corona had en daarom niet kon komen, dan zeg ik altijd dat ik niet weet waar hij is en waarom hij niet komt en dat dat heel verdrietig voor haar is.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 1 oktober 2021 om 16:22
Gaat het haar alleen om haar vader of ook om haar hele familie aan vaders kant? Mist ze haar grootouders bijvoorbeeld ook? Ook al houden zij de boot af omdat ze er niet tussen willen staan, zouden ze zelf wel contact met haar willen als opa en oma zijnde? Wellicht dat dat voor een deel tegemoet kan komen in een stuk verlangen. En heel misschien zou hij op die manier langzamerhand weer in beeld kunnen komen als vader. Had jij een goed contact met je voormalige schoonfamilie?
vrijdag 1 oktober 2021 om 16:40
FV, heel de dag praat ik in gedachten al met je nadat ik je Op las. Allerlei gedachtes buitelen over elkaar.
Vader van mijn dochter kwam en ging, de deur stond open. Dochter en ik hadden het goed samen, zoals ik lees uit jouw posts over de band met en de zorg voor je meisje. Vader was er ineens niet meer (om wat voor reden dan ook) .
Vertelt ze op de eerste schooldag in een nieuwe klas, 5 jaar, heel trots "ik heb 3 papa's",. Dit is 30 jaar geleden in Brabant, de juf keek mij echt heel scheef aan.
In plaats van te focussen op de papa die er niet was had zij het in haar bolletje omgezet: mijn neef, student, die er ieder weekend was als ik nachtdienst had. Een goede vriend en mijn broer dat waren papa's.
Toen was ze 6 jaar, dat haar vader nooit meer kwam, geen contact zoekt blijft altijd als onbegrijpelijk en niet uit te leggen.
Mijn dochter is nu moeder van een pracht kindje. En wat jij FV nu hebt heeft zij opnieuw, Een vader die zijn kind ontkend, en nu dus ook zijn kleinkind, is echt de grote verliezer. En zo blij dat dochter 3 papa's heeft en kleinkind x opa's. Geen advies, hou die navelstreng met je dochter vast. Mijn dochter vertrouwt me omdat ik altijd eerlijk geweest ben. Kind ik gun je een vader, maar wij hebben het goed samen. Misschien een beetje onsamenhangend, komt zo dicht bij.
Vader van mijn dochter kwam en ging, de deur stond open. Dochter en ik hadden het goed samen, zoals ik lees uit jouw posts over de band met en de zorg voor je meisje. Vader was er ineens niet meer (om wat voor reden dan ook) .
Vertelt ze op de eerste schooldag in een nieuwe klas, 5 jaar, heel trots "ik heb 3 papa's",. Dit is 30 jaar geleden in Brabant, de juf keek mij echt heel scheef aan.
In plaats van te focussen op de papa die er niet was had zij het in haar bolletje omgezet: mijn neef, student, die er ieder weekend was als ik nachtdienst had. Een goede vriend en mijn broer dat waren papa's.
Toen was ze 6 jaar, dat haar vader nooit meer kwam, geen contact zoekt blijft altijd als onbegrijpelijk en niet uit te leggen.
Mijn dochter is nu moeder van een pracht kindje. En wat jij FV nu hebt heeft zij opnieuw, Een vader die zijn kind ontkend, en nu dus ook zijn kleinkind, is echt de grote verliezer. En zo blij dat dochter 3 papa's heeft en kleinkind x opa's. Geen advies, hou die navelstreng met je dochter vast. Mijn dochter vertrouwt me omdat ik altijd eerlijk geweest ben. Kind ik gun je een vader, maar wij hebben het goed samen. Misschien een beetje onsamenhangend, komt zo dicht bij.
Alles sal reg kom
vrijdag 1 oktober 2021 om 20:58
Nou, een update dan maar. Mede gesterkt door dit topic heb ik hem maar een berichtje gestuurd. En tot mijn grote verbazing had ik binnen 10 seconden een antwoord. Of het mogelijk is te praten over het contact herstellen.
Ik heb er gemengde gevoelens over. Vertrouw hem niet, zie er tegenop hem weer in ons leven te laten.
Ik hoop maar dat ik hier goed aan heb gedaan.
Ik heb er gemengde gevoelens over. Vertrouw hem niet, zie er tegenop hem weer in ons leven te laten.
Ik hoop maar dat ik hier goed aan heb gedaan.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 1 oktober 2021 om 21:11
Ik proef hieruit dat je je dochter zou willen beschermen tegen teleurstelling zoals elke ouder (nou, de meeste dan) zijn/haar kind wil beschermen. Maar in de huidige situatie is je dochter toch evengoed teleurgesteld?fashionvictim schreef: ↑01-10-2021 20:58Nou, een update dan maar. Mede gesterkt door dit topic heb ik hem maar een berichtje gestuurd. En tot mijn grote verbazing had ik binnen 10 seconden een antwoord. Of het mogelijk is te praten over het contact herstellen.
Ik heb er gemengde gevoelens over. Vertrouw hem niet, zie er tegenop hem weer in ons leven te laten.
Ik hoop maar dat ik hier goed aan heb gedaan.
Ze zal uiteindelijk toch met haar eigen ervaringen verder moeten, welke ervaringen dat ook zijn - of dat nu een afwezige of onbetrouwbare vader is. En je kunt moeilijk voorspellen wat de impact van de ene of de andere ervaring op haar zal zijn (zoals hierboven iemand ook al aangaf - twee zussen in dezelfde situatie die de afwezigheid van een vader heel anders beleefd hebben).
Maar jij bent en blijft in ieder geval haar stabiele factor om op terug te vallen.
vrijdag 1 oktober 2021 om 21:24
Natuurlijk vertrouw jij hem niet, terecht!fashionvictim schreef: ↑01-10-2021 20:58Nou, een update dan maar. Mede gesterkt door dit topic heb ik hem maar een berichtje gestuurd. En tot mijn grote verbazing had ik binnen 10 seconden een antwoord. Of het mogelijk is te praten over het contact herstellen.
Ik heb er gemengde gevoelens over. Vertrouw hem niet, zie er tegenop hem weer in ons leven te laten.
Ik hoop maar dat ik hier goed aan heb gedaan.
En contact herstellen is niet hetzelfde als contact herstellen naar zoals het was.
Kleine stapjes. Hij hoeft niet direct vol in jullie leven. Maar het is wel fijn voor je dochter om weer iets van contact te hebben. Zelf als (alsjeblieft niet!) hij toch ineens weer verdwijnt en daarmee beschadigd. Zelfs dan is een poging tot een beetje contact waardevol.
Ik ben geen glazen bol of hogere autoriteit, maar ik denk dat je het goed gedaan hebt.
P.s het blijft natuurlijk een onbetrouwbare lul
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
vrijdag 1 oktober 2021 om 21:28
feow schreef: ↑01-10-2021 21:24Natuurlijk vertrouw jij hem niet, terecht!
En contact herstellen is niet hetzelfde als contact herstellen naar zoals het was.
Kleine stapjes. Hij hoeft niet direct vol in jullie leven. Maar het is wel fijn voor je dochter om weer iets van contact te hebben. Zelf als (alsjeblieft niet!) hij toch ineens weer verdwijnt en daarmee beschadigd. Zelfs dan is een poging tot een beetje contact waardevol.
Ik ben geen glazen bol of hogere autoriteit, maar ik denk dat je het goed gedaan hebt.
P.s het blijft natuurlijk een onbetrouwbare lul
Oh, dank je voor die P.S.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 1 oktober 2021 om 21:31
Ja, zoiets had ik ook al bedacht. Het lieverdje is er al zo lang mee bezig, al zou ze alleen een keer met hem FaceTimen dan doet dat haar denk ik al goed. Maar dat neemt niet weg dat ik er als een berg tegenop zie om überhaupt met hem te moeten praten.feow schreef: ↑01-10-2021 21:24
Kleine stapjes. Hij hoeft niet direct vol in jullie leven. Maar het is wel fijn voor je dochter om weer iets van contact te hebben. Zelf als (alsjeblieft niet!) hij toch ineens weer verdwijnt en daarmee beschadigd. Zelfs dan is een poging tot een beetje contact waardevol.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 1 oktober 2021 om 21:33
Kan het dan nog erger dan het nu al is?fashionvictim schreef: ↑01-10-2021 20:58Nou, een update dan maar. Mede gesterkt door dit topic heb ik hem maar een berichtje gestuurd. En tot mijn grote verbazing had ik binnen 10 seconden een antwoord. Of het mogelijk is te praten over het contact herstellen.
Ik heb er gemengde gevoelens over. Vertrouw hem niet, zie er tegenop hem weer in ons leven te laten.
Ik hoop maar dat ik hier goed aan heb gedaan.
Je doet alles wat je kan. Als in het contact jouw dochter teleur wordt gesteld is dat voor zijn rekening, niet voor jou.
vrijdag 1 oktober 2021 om 21:52
Ik hoop op weinig onrust en een blije dochter.
vrijdag 1 oktober 2021 om 22:34
Ik heb nog niet gereageerd, ik moet nog even nadenken wat ik precies wil. Ik vertel haar dus ook nog niks. Er is natuurlijk een reden dat het gerechtshof voorwaarden aan omgang heeft gesteld, er is veel gebeurd en dat was allemaal niet positief. Dus ik moet nog even goed nadenken wat haalbaar zou zijn en tegelijkertijd veilig voor mijn dochter. En als ik daar wat meer uitgekristalliseerde gedachten over heb zal ik met hem in gesprek moeten.blijfgewoonbianca schreef: ↑01-10-2021 22:16Ga je het haar ver van te voren vertellen met de kans dat hij alsnog niet op komt dagen ?
Hoe ziet hij dat contact voor zich ?
Ik wacht dat eerst af voor ik überhaupt wat aan mijn dochter vertel. Gevoelsmatig denk ik dat het eerste contact wellicht eerst maar eens videobellen zou moeten zijn.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 2 oktober 2021 om 19:47
Hi FV, goede zet. Ik kan me voorstellen dat het naar is om contact op te nemen en hem weer te spreken, maar voor je dochter heb je er dan in ieder geval alles aan gedaan.
Ik ben zelf alleenstaande moeder van een geadopteerde zoon van 11, en als ik zie hoe hij worstelt met het niet kennen van zijn biologische ouders... Ik zou alles willen doen om hem contact met ze te laten maken, hoe pijnlijk het ook zou zijn. Helaas is er niemand bekend, en de kans dat we ze ooit vinden is heel klein. Andere situatie dan de jouwe, maar ik kan me voorstellen dat ze tzt ook wil weten waar ze vandaan komt van haar vaderskant.
In ieder geval sterkte met contact met je ex, en met de pijn van je dochter!
Ik ben zelf alleenstaande moeder van een geadopteerde zoon van 11, en als ik zie hoe hij worstelt met het niet kennen van zijn biologische ouders... Ik zou alles willen doen om hem contact met ze te laten maken, hoe pijnlijk het ook zou zijn. Helaas is er niemand bekend, en de kans dat we ze ooit vinden is heel klein. Andere situatie dan de jouwe, maar ik kan me voorstellen dat ze tzt ook wil weten waar ze vandaan komt van haar vaderskant.
In ieder geval sterkte met contact met je ex, en met de pijn van je dochter!
zondag 3 oktober 2021 om 21:37
Hi FV,
Ik lees al heel lang mee en nu toch maar geregistreerd. Ik herken je verhaal namelijk vanuit de kant van je dochter.
Ik vermoed dat hij dit doet om jou te raken, mijn vader wilde bijvoorbeeld ook alleen de voogdij over mij (de jongste) mijn moeder is hier terecht tegenin gegaan omdat ze ons niet uit elkaar wilde halen en uiteindelijk was er vanaf ongeveer mijn 5e nauwelijks tot geen contact.
Ik denk dat je zoals nu al goed bezig bent. Bedenk rustig hoe je gaat reageren op zijn nieuwe verzoek en betrek je dochter er niet te vroeg in. Teleurstellingen kun je helaas niet voorkomen, maar wel zoveel als mogelijk van haar afhouden. Verder heeft mijn moeder tegen ons nooit een kwaad woord over hem gesproken toen we jonger waren hoeveel pijn het haar ook deed dat het zo is gelopen. Ze heeft de keus ook altijd bij ons gelaten wat we wilden. Nu is jouw dochter daar nu natuurlijk nog te jong voor en geeft ze duidelijk aan contact te willen.
Hoe pijnlijk ook, uiteindelijk gaat je kind zien hoe hij echt is. Tot nu doet die van mij valse beloftes (zo “wacht” ik al 8 jaar op een gesprek omdat hij alles uit wilde leggen. Ik nam het vanaf het begin al met een korrel zout en laat alle initiatief bij hem) en huilt hij hoe erg het is dat zijn kinderen hem negeren als we hem zien.
Voor mij hoeft het niet meer, maar ik hoop voor jouw dochter dat er toch contact mag komen nadat je opnieuw je best hebt gedaan! En bedenk maar zo het is zijn verlies dat hij niks meemaakt van het leven van je prachtige dochter.
Heel veel sterkte en je doet het goed!
Ik lees al heel lang mee en nu toch maar geregistreerd. Ik herken je verhaal namelijk vanuit de kant van je dochter.
Ik vermoed dat hij dit doet om jou te raken, mijn vader wilde bijvoorbeeld ook alleen de voogdij over mij (de jongste) mijn moeder is hier terecht tegenin gegaan omdat ze ons niet uit elkaar wilde halen en uiteindelijk was er vanaf ongeveer mijn 5e nauwelijks tot geen contact.
Ik denk dat je zoals nu al goed bezig bent. Bedenk rustig hoe je gaat reageren op zijn nieuwe verzoek en betrek je dochter er niet te vroeg in. Teleurstellingen kun je helaas niet voorkomen, maar wel zoveel als mogelijk van haar afhouden. Verder heeft mijn moeder tegen ons nooit een kwaad woord over hem gesproken toen we jonger waren hoeveel pijn het haar ook deed dat het zo is gelopen. Ze heeft de keus ook altijd bij ons gelaten wat we wilden. Nu is jouw dochter daar nu natuurlijk nog te jong voor en geeft ze duidelijk aan contact te willen.
Hoe pijnlijk ook, uiteindelijk gaat je kind zien hoe hij echt is. Tot nu doet die van mij valse beloftes (zo “wacht” ik al 8 jaar op een gesprek omdat hij alles uit wilde leggen. Ik nam het vanaf het begin al met een korrel zout en laat alle initiatief bij hem) en huilt hij hoe erg het is dat zijn kinderen hem negeren als we hem zien.
Voor mij hoeft het niet meer, maar ik hoop voor jouw dochter dat er toch contact mag komen nadat je opnieuw je best hebt gedaan! En bedenk maar zo het is zijn verlies dat hij niks meemaakt van het leven van je prachtige dochter.
Heel veel sterkte en je doet het goed!
