Kinderen
alle pijlers
Ambitieus zijn en een kind krijgen, hoe is het nou echt?
woensdag 4 juni 2008 om 10:25
Hallo moeders,
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
dinsdag 17 juni 2008 om 19:58
Eerlijk gezegd zou ik het niet leuk vinden om niet samen met de kinderen te eten. Wij hebben ook een flexibele baan en weinig reistijd waardoor we de kinderen altijd zelf weg kunnen brengen. Verder gaat jongste 3 dagen per week de hele dag en de oudste na school naar een gastouder, die ook flexibel is. Wij halen ze daar rond half 6 op, en dan gaan we thuis koken en eten, nog even spelen en naar bed.
Hulp in de huishouding hebben we niet, dat doen we tussendoor en in het weekend. Dingen als de loodgieter enzo regelen we op de dagen dat een van ons thuis is (de woensdag en vrijdag want dan gaat oudste maar een halve dag naar school). Sociale leven doen we altijd met de kinderen samen, of soms een van ons, we hebben eigenlijk nooit oppas.
Hulp in de huishouding hebben we niet, dat doen we tussendoor en in het weekend. Dingen als de loodgieter enzo regelen we op de dagen dat een van ons thuis is (de woensdag en vrijdag want dan gaat oudste maar een halve dag naar school). Sociale leven doen we altijd met de kinderen samen, of soms een van ons, we hebben eigenlijk nooit oppas.
woensdag 18 juni 2008 om 21:36
Super dit onderwerp!!
Mijn man en ik zijn beide aan het promoveren (in het buitenland), maar willen ook graag kinderen. We zijn nu hard aan het brainstormen samen hoe we dit in elkaar gaan steken. Fijn om te lezen dat er zat vrouwen zijn die hun promotie (of drukke baan) met kinderen combineren en daar echt gelukkiger van worden. Ik ben vermoed ik ook zo'n typ dat leuk werk moet doen om een goede moeder te kunnen zijn. Ik heb voor mijn promotie een paar maanden thuis gezeten door omstandigheden en ik dacht dat ik gek werd. Ik moest echt intelectueler bezig zijn dan alleen de was en de strijk.
Helaas is de wetenschap nog al een mannen wereld en krijg je regelmatig te horen dat je het vooral uit je hoofd moet laten om kinderen te krijgen. Of ook zo'n mooie is: "Vrouwen kunnen best goede wetenschappers zijn als ze zich maar gedragen als een man" (uitspraak van een prof op onze afdeling :S ). Het is dus heerlijk om hier te lezen dat het ook anders kan.
Thanx!!
Mijn man en ik zijn beide aan het promoveren (in het buitenland), maar willen ook graag kinderen. We zijn nu hard aan het brainstormen samen hoe we dit in elkaar gaan steken. Fijn om te lezen dat er zat vrouwen zijn die hun promotie (of drukke baan) met kinderen combineren en daar echt gelukkiger van worden. Ik ben vermoed ik ook zo'n typ dat leuk werk moet doen om een goede moeder te kunnen zijn. Ik heb voor mijn promotie een paar maanden thuis gezeten door omstandigheden en ik dacht dat ik gek werd. Ik moest echt intelectueler bezig zijn dan alleen de was en de strijk.
Helaas is de wetenschap nog al een mannen wereld en krijg je regelmatig te horen dat je het vooral uit je hoofd moet laten om kinderen te krijgen. Of ook zo'n mooie is: "Vrouwen kunnen best goede wetenschappers zijn als ze zich maar gedragen als een man" (uitspraak van een prof op onze afdeling :S ). Het is dus heerlijk om hier te lezen dat het ook anders kan.
Thanx!!
donderdag 19 juni 2008 om 22:58
Leuk topic inderdaad.
Wij doen het zo: ik werk 90%, vriend 60%. 1 kind, zwanger van de tweede. We hebben dus anderhalf salaris. Hierdoor kunnen we geen huis kopen, we wonen in een (prima) huurhuis. Kind 3 dagen op de creche. 2 keer per maand schoonmaakster (klein huis dus). Mijn vriend is docent op middelbare school en heeft vaak "het eerste uur vrij", dus hij kan eigenlijk altijd brengen en halen naar/van de creche. Boodschappen doen we vooral op onze vrije dagen. Na de geboorte van ons tweede kind ga ik 70% werken. Ben zeker ambitieus, maar deze jaren van dragen en baren iets minder. Als mijn kinderen op de basisschool zitten ben ik van plan weer meer te gaan werken. Ook dan kan bellyman zijn uren aanpassen en is hij waarschijnlijk thuis als de kinderen thuis zijn. Wat voor ons heel goed werkt, is dat de taken heel gelijk verdeeld zijn en mijn vriend dus in het onderwijs werkt, waar itt het bedrijfsleven helemaal geen cultuur is van fulltime werken. Ook ik heb het geluk dat ik mijn uren vrij makkelijk kan aanpassen. Maar wat mijzelf veel rust geeft is de gedachte dat ik nu (dus met zwangerschap en BV etc) iets rustiger aan doe qua werken en als t hele spul zometeen de basisschoolleeftijd heeft dan ga ik er weer vol voor. Ben nu 31 en heb dus nog 34 (of meer??) jaar om carriere te maken.
Wij doen het zo: ik werk 90%, vriend 60%. 1 kind, zwanger van de tweede. We hebben dus anderhalf salaris. Hierdoor kunnen we geen huis kopen, we wonen in een (prima) huurhuis. Kind 3 dagen op de creche. 2 keer per maand schoonmaakster (klein huis dus). Mijn vriend is docent op middelbare school en heeft vaak "het eerste uur vrij", dus hij kan eigenlijk altijd brengen en halen naar/van de creche. Boodschappen doen we vooral op onze vrije dagen. Na de geboorte van ons tweede kind ga ik 70% werken. Ben zeker ambitieus, maar deze jaren van dragen en baren iets minder. Als mijn kinderen op de basisschool zitten ben ik van plan weer meer te gaan werken. Ook dan kan bellyman zijn uren aanpassen en is hij waarschijnlijk thuis als de kinderen thuis zijn. Wat voor ons heel goed werkt, is dat de taken heel gelijk verdeeld zijn en mijn vriend dus in het onderwijs werkt, waar itt het bedrijfsleven helemaal geen cultuur is van fulltime werken. Ook ik heb het geluk dat ik mijn uren vrij makkelijk kan aanpassen. Maar wat mijzelf veel rust geeft is de gedachte dat ik nu (dus met zwangerschap en BV etc) iets rustiger aan doe qua werken en als t hele spul zometeen de basisschoolleeftijd heeft dan ga ik er weer vol voor. Ben nu 31 en heb dus nog 34 (of meer??) jaar om carriere te maken.
