Kinderen
alle pijlers
Ambitieus zijn en een kind krijgen, hoe is het nou echt?
woensdag 4 juni 2008 om 10:25
Hallo moeders,
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
woensdag 4 juni 2008 om 10:35
Tja, ik heb twee kinderen, werk 32 uur, en heb nog volop ambities en plannen voor mijn werk. En voor veel van mijn vrouwelijke collega's geldt precies hetzelfde. Dus het kan, en het ligt denk ik helemaal aan jezelf. Ik heb er nooit aan getwijfeld dat ik door zou blijven werken na de komst van de kinderen, en heb er ook nooit aan getwijfeld dat ik zo veel zou werken dat ik economisch zelfstandig zou blijven.
Ik denk dat het wel scheelt of je aan het begin van je 'werkend leven' kinderen krijgt, of pas wanneer je al een redelijke carriere hebt opgebouwd. In het eerste geval is je werk misschien nog niet echt wat je wilt, heb je ook nog niet echt een "zelfbeeld" van jezelf als werkend persoon, en dan is de stap misschien makkelijker gezet naar een situatie van kind + een baantje erbij (in plaats van kind + carriere) dan wanneer je al jaren werkt, je daar al jaren je ziel en zaligheid in legt.
Geen idee of dat zo is, geen idee ook eigenlijk of ik het zo helder omschrijf...
Ik denk dat het wel scheelt of je aan het begin van je 'werkend leven' kinderen krijgt, of pas wanneer je al een redelijke carriere hebt opgebouwd. In het eerste geval is je werk misschien nog niet echt wat je wilt, heb je ook nog niet echt een "zelfbeeld" van jezelf als werkend persoon, en dan is de stap misschien makkelijker gezet naar een situatie van kind + een baantje erbij (in plaats van kind + carriere) dan wanneer je al jaren werkt, je daar al jaren je ziel en zaligheid in legt.
Geen idee of dat zo is, geen idee ook eigenlijk of ik het zo helder omschrijf...
woensdag 4 juni 2008 om 10:36
Vrouwen in landen als Frankrijk en Engeland kunnen ook een cariere met kinderen combineren. Maar daar krijg je niet een enorm schuldgevoel aangepraat als je vijf dagen wil blijven werken. Bij vier dagen werken wordt je al voor ontaarde moeder uitgemaakt.
Wil je in Nederland kinderen èn vijf dagen werken dan krijg je te maken met een enorme afkeuring van andere moeders. Zie daar maar eens mee om te gaan. Al snel sla je aan het twijfelen, ben ik wel een goede moeder, ben ik niet enorm egoïstisch, etc. etc..
Ik weet niet of ik tegen die peer pressure bestand zou zijn.
Dit alles uitgaande van mijn mening dat je met drie dagen in de week werken geen cariere kunt opbouwen. Ik denk dat ook met vier dagen willen werken het erg lastig is om in het bedijfsleven goede carierekansen te krijgen. (nu komen er allemaal mensen met uitzonderingen natuurlijk. Maar ik neem geen managers, programmeurs of account managers aan die maar vier dagen willen werken. Wel een administratief medewerker)
Wil je in Nederland kinderen èn vijf dagen werken dan krijg je te maken met een enorme afkeuring van andere moeders. Zie daar maar eens mee om te gaan. Al snel sla je aan het twijfelen, ben ik wel een goede moeder, ben ik niet enorm egoïstisch, etc. etc..
Ik weet niet of ik tegen die peer pressure bestand zou zijn.
Dit alles uitgaande van mijn mening dat je met drie dagen in de week werken geen cariere kunt opbouwen. Ik denk dat ook met vier dagen willen werken het erg lastig is om in het bedijfsleven goede carierekansen te krijgen. (nu komen er allemaal mensen met uitzonderingen natuurlijk. Maar ik neem geen managers, programmeurs of account managers aan die maar vier dagen willen werken. Wel een administratief medewerker)
woensdag 4 juni 2008 om 10:38
woensdag 4 juni 2008 om 10:42
Tsja, ik denk inderdaad dat ambities zullen veranderen als je eenmaal kinderen hebt. Maar is dat erg? Ik ben niet minder gelukkig nu ik kinderen heb, sterker nog, het maakt mij juist rijker. Ik ben nu 28, heb een dreumes van anderhalf en binnenkort komt er een broertje of zusje bij. Mijn carriere stelt niks voor, sinds behaleb van mijn diploma in 2004 heb ik alleen maar uitzendbaantjes gehad en nu werk ik vanuit huis een paar uurtjes per week. Wel lijkt het me leuk om over een paar jaar, als mijn kinderen naar school gaan en ik dus een jaar of 34 ben, de draad weer op te pakken, maar hoe en op welk gebied? Geen idee. Ik ben van plan om de eerst komende jaren niet meer dan 3 dagen te werken, tenzij mijn man ook minder zou kunnen werken.
woensdag 4 juni 2008 om 10:43
Het gaat prima samen. Ik ben niet minder ambitieus geworden sinds ik kinderen heb. Ik ben 25, heb 2 kinderen en heb altijd 4 dagen gewerkt toen ik de eerste kreeg. Nu zit ik thuis (eruit gegooid tijdens mijn verlof) en ben op zoek naar ander werk. In september ga ik mijn opleiding afronden en eigenlijk wil ik daarna nog een universitaire studie gaan doen.
Ik vind het thuiszitten afschuwelijk, vind het geestdodend, saai en vervelend. Ik ben dól op mijn kinderen, maar ik wil wel graag mijn hersens gebruiken.
Wat ik wel merk is dat werkgevers wat wantrouwend zijn wanneer je zegt dat je kinderen hebt. Ik merk dat ik lastiger aangenomen word en dat ik heel vaak de vraag krijg 'hoe denk je dat te gaan combineren met 2 kinderen'.
Aan de andere kant komt dat natuurlijk doordat ik nog geen baan heb. Als je al een baan hebt is het een stuk makkelijker om gewoon door te gaan op de ingeslagen weg. Het is wel veel regel en planwerk, maar het is goed te doen. Mijn man is minder gaan werken zodat ik na de geboorte van mijn dochter aan mijn 1e baan kon beginnen. En ons ideaal is om beiden 32 uur te gaan werken (of in ieder geval beiden 4 dagen).
Ik heb jong kinderen gekregen en ik denk dat dat uiteindelijk een voordeel is in mijn geval.
Ik ben persoonlijk niet veranderd wat betreft ambitie en werk sinds ik kinderen heb, dus dat hoeft niet persé.
Ik vind het thuiszitten afschuwelijk, vind het geestdodend, saai en vervelend. Ik ben dól op mijn kinderen, maar ik wil wel graag mijn hersens gebruiken.
Wat ik wel merk is dat werkgevers wat wantrouwend zijn wanneer je zegt dat je kinderen hebt. Ik merk dat ik lastiger aangenomen word en dat ik heel vaak de vraag krijg 'hoe denk je dat te gaan combineren met 2 kinderen'.
Aan de andere kant komt dat natuurlijk doordat ik nog geen baan heb. Als je al een baan hebt is het een stuk makkelijker om gewoon door te gaan op de ingeslagen weg. Het is wel veel regel en planwerk, maar het is goed te doen. Mijn man is minder gaan werken zodat ik na de geboorte van mijn dochter aan mijn 1e baan kon beginnen. En ons ideaal is om beiden 32 uur te gaan werken (of in ieder geval beiden 4 dagen).
Ik heb jong kinderen gekregen en ik denk dat dat uiteindelijk een voordeel is in mijn geval.
Ik ben persoonlijk niet veranderd wat betreft ambitie en werk sinds ik kinderen heb, dus dat hoeft niet persé.
woensdag 4 juni 2008 om 10:44
Ik vind het niet zonde van mijn studie dat ik erg geen optimaal gebruik van maak. Mijn studie heeft me gevormd maar dat doet niks af aan hoe ik ben. Wel heb ik me in het afgelopen jaar schuldig gevoeld omdat ik niet werk en dus voor mijn gevoel niks toevoegde aan de maatschappij. Maar ik wilde dan ook wel graag werken, het lukte me alleen niet om iets geschikts te vinden.
woensdag 4 juni 2008 om 10:44
@Einstein: voor die afkeuring ben ik ook bang. Niet dat ik me erdoor zou laten weerhouden, hoop ik dan 
, maar het lijkt me erg vermoeiend om de hele tijd te moeten verantwoorden waarom mijn kind vijf dagen per week naar de opvang gaat. En om vragen te moeten beantwoorden als: 'waarom heb je dan een kind, als je het toch nooit ziet?'.
Maar de angst die Cherry beschrijft is eigenlijk nog het grootst: dat ik een suffe, humorloze moeder wordt die alleen nog maar leeft voor haar kind. Dat wil ik niet. Ik ken gelukkig wel een vrouw (de baas van mijn man) die drie opgroeiende zoons heeft, en een bloeiende carriere. Dus ik weet dat het kan. Maar toch... Ik vind het best lastig. Vooral omdat ik stiekem wel eens denk: als ik een kind krijg hoeft het allemaal niet meer zo nodig, en ergens vind ik dat best verleidelijk. Ik heb angst om lui te worden.
, maar het lijkt me erg vermoeiend om de hele tijd te moeten verantwoorden waarom mijn kind vijf dagen per week naar de opvang gaat. En om vragen te moeten beantwoorden als: 'waarom heb je dan een kind, als je het toch nooit ziet?'.Maar de angst die Cherry beschrijft is eigenlijk nog het grootst: dat ik een suffe, humorloze moeder wordt die alleen nog maar leeft voor haar kind. Dat wil ik niet. Ik ken gelukkig wel een vrouw (de baas van mijn man) die drie opgroeiende zoons heeft, en een bloeiende carriere. Dus ik weet dat het kan. Maar toch... Ik vind het best lastig. Vooral omdat ik stiekem wel eens denk: als ik een kind krijg hoeft het allemaal niet meer zo nodig, en ergens vind ik dat best verleidelijk. Ik heb angst om lui te worden.
woensdag 4 juni 2008 om 10:46
:
@Einstein: voor die afkeuring ben ik ook bang. Niet dat ik me erdoor zou laten weerhouden, hoop ik dan
.
gewoon 't viva-forum mijden. Dat is nl de enige plek waar ik die reacties krijg.
Op mijn werk ben ik zoals gezegd een van de velen, en ook in onze vriendenkring werken alle moeders volop.
woensdag 4 juni 2008 om 10:47
Volgens mij zitten we juist aardig op 1 lijn. Ik heb me alleen een beetje slecht uitgedrukt. Ik wil graag werken, maar vind het niet erg dat dit de komende jaren wat minder is. Ook ik heb het gevoel nog jong genoeg te zijn, mijn tijd komt nog wel zeg maar. Werk heeft nu niet mijn prioriteit, maar ik vind het wel belangrijk om deel te nemen binnen arbeidsproces.
woensdag 4 juni 2008 om 10:47
Jouw angst ken ik niet, want ik ben totaal niet ambitieus. Het heeft me echter wel veel tijd gekost om dat ook te mogen zeggen van mezelf! De peer-pressure werkt zeker ook andersom! (ben ik niet saai als ik niet/weinig werk, staat mijn eigen ontwikkeling niet stil, ben ik niet te afhankelijk etc)
Wat absolute Einstein zegt is zeker waar, ik denk ook dat je geen carriere kunt maken met een 3-daagse werkweek.
Wat je volgens mij vooral niet moet doen, is beslisingen nemen over minder gaan werken binnen een jaar na je bevalling. Ik denk dat je dan nog teveel "vergroeid" bent met je kind om daar rationeel naar te kunnen kijken. Het is echt een oerdrang om voor je kind te willen zorgen.
Nreem van tevoren de beslissing (samen!) hoeveel dagen je beide wilt werken, en hou je daar zeker het eerste jaar aan!
er staat trouwens en aardig artikel over weer gaan werken na je zwangerschapsverlof in de intermediair van deze maand.
Wat absolute Einstein zegt is zeker waar, ik denk ook dat je geen carriere kunt maken met een 3-daagse werkweek.
Wat je volgens mij vooral niet moet doen, is beslisingen nemen over minder gaan werken binnen een jaar na je bevalling. Ik denk dat je dan nog teveel "vergroeid" bent met je kind om daar rationeel naar te kunnen kijken. Het is echt een oerdrang om voor je kind te willen zorgen.
Nreem van tevoren de beslissing (samen!) hoeveel dagen je beide wilt werken, en hou je daar zeker het eerste jaar aan!
er staat trouwens en aardig artikel over weer gaan werken na je zwangerschapsverlof in de intermediair van deze maand.
woensdag 4 juni 2008 om 10:48
Ik denk dat het niet veel uitmaakt.
Ik heb juist vroeg kinderen gekregen omdat ik nu nog niet echt een carriere achterlaat, ik kan rustig uitzoeken wat ik wil, studie afronden en werken zonder dat er al enorm veel van me verwacht wordt. Ik doe ervaring op, leer een boel en ben ook nog flexibel. En tegen de tijd dat ik genoeg ervaring heb, wat ouder ben en mijn kinderen zelfstandiger zijn kan ik me weer veel meer op mijn carriere richten.
Tegen de tijd dat ik 35 ben zijn mijn kinderen 13 en 11, dan heb ik nog tijd zat en ik hoop ondertussen wat opgebouwt te hebben.
Persoonlijk leek mij dit praktischer dan eruit moeten op het moment dat het net lekker gaat lopen.
woensdag 4 juni 2008 om 10:50
Ik denk dat je er zelf bij bent.
Ik weet niet of ik ambitieus ben. Wat ik wel weet is dat ik met kind en tweede op komst een baan voor 32 uur heb. Dezelfde functie als die ik al had toen ik nog geen kind had, dus ik ben niet ineens een saai beroep gaan uitoefenen oid.
Ik vind het eigenlijk ook niet meer dan logisch, maar dat is mijn eigen mening. Er zijn wel regelmatig mensen die vragen of ik het allemaal wel red, en of ik nu er een tweede komt niet minder moet gaan werken. Zelf was ik nog niet eens op dat idee gekomen eerlijk gezegd.
Wat ik wel lastig vind, is nu de oudste bijna naar school gaat, hoe we het allemaal moeten combineren. Kind(eren), onze banen, sociaal leven, opvang, enzovoort. Omdat dat allemaal wel heel onrustig is, schiet het wel eens door mijn hoofd: ik ga gewoon stoppen met werken! Maar dat is meer omdat ik al die andere leuke dingen niet op wil geven. Als ik moet kiezen tussen mijn kinderen, mijn sociale leven en mijn baan staat mijn baan toch op de laatste plaats qua zaken waar ik voldoening uit haal. En dat terwijl ik werken heel erg leuk vind, kun je nagaan hoe leuk kinderen wel niet zijn.
Ik weet niet of ik ambitieus ben. Wat ik wel weet is dat ik met kind en tweede op komst een baan voor 32 uur heb. Dezelfde functie als die ik al had toen ik nog geen kind had, dus ik ben niet ineens een saai beroep gaan uitoefenen oid.
Ik vind het eigenlijk ook niet meer dan logisch, maar dat is mijn eigen mening. Er zijn wel regelmatig mensen die vragen of ik het allemaal wel red, en of ik nu er een tweede komt niet minder moet gaan werken. Zelf was ik nog niet eens op dat idee gekomen eerlijk gezegd.
Wat ik wel lastig vind, is nu de oudste bijna naar school gaat, hoe we het allemaal moeten combineren. Kind(eren), onze banen, sociaal leven, opvang, enzovoort. Omdat dat allemaal wel heel onrustig is, schiet het wel eens door mijn hoofd: ik ga gewoon stoppen met werken! Maar dat is meer omdat ik al die andere leuke dingen niet op wil geven. Als ik moet kiezen tussen mijn kinderen, mijn sociale leven en mijn baan staat mijn baan toch op de laatste plaats qua zaken waar ik voldoening uit haal. En dat terwijl ik werken heel erg leuk vind, kun je nagaan hoe leuk kinderen wel niet zijn
.
woensdag 4 juni 2008 om 10:51
Ik heb een kind van 15 maanden en heb tot vorige maand 3 dagen per week gewerkt (sinds zij er is). Sinds mei ben ik met een nieuwe 'carrière' begonnen. Een heel ander vak, wel bij dezelfde werkgever, en voor 4 dagen per week. En dan ga ik ook nog per september met zwangerschapsverlof omdat ik een maand later mijn 2e kindje verwacht.
Ik geloof ook dat je wel minimaal 4 dagen pw moet werken om echt verder te komen. Ik heb mij voorgenomen om volgend jaar het eerste half jaar 1 dag pw ouderschapsverlof op te nemen, maar daarna weer 4 dagen per week te gaan werken omdat ik dit werk echt goed wil kunnen doen. Zo zie je maar, ook moeders kunnen nog best carrière maken. En misschien gaat het het eerste jaar inderdaad op een lager pitje, maar als je het gevoel hebt meer/harder te willen werken dan kan dat toch gewoon? Bij mij kwam dat gevoel dus toen ik weer ong. een jaar aan het werk was na de bevalling. Bij een ander misschien wat eerder, later of helemaal niet.
Volgens mij gaat het erom dat je doet waar je je goed bij voelt. Misschien verdwijnen je ambities wel als sneeuw voor de zon, nou en? Dan voel je je dus goed zonder carrière te maken. Misschien wil je juist heel hard aan je carrière werken, ook als je een kind hebt: doe dat dan! Als je maar gelukkig bent!
Ik geloof ook dat je wel minimaal 4 dagen pw moet werken om echt verder te komen. Ik heb mij voorgenomen om volgend jaar het eerste half jaar 1 dag pw ouderschapsverlof op te nemen, maar daarna weer 4 dagen per week te gaan werken omdat ik dit werk echt goed wil kunnen doen. Zo zie je maar, ook moeders kunnen nog best carrière maken. En misschien gaat het het eerste jaar inderdaad op een lager pitje, maar als je het gevoel hebt meer/harder te willen werken dan kan dat toch gewoon? Bij mij kwam dat gevoel dus toen ik weer ong. een jaar aan het werk was na de bevalling. Bij een ander misschien wat eerder, later of helemaal niet.
Volgens mij gaat het erom dat je doet waar je je goed bij voelt. Misschien verdwijnen je ambities wel als sneeuw voor de zon, nou en? Dan voel je je dus goed zonder carrière te maken. Misschien wil je juist heel hard aan je carrière werken, ook als je een kind hebt: doe dat dan! Als je maar gelukkig bent!
woensdag 4 juni 2008 om 10:52
Ik zie juist om me heen dat vrouwen met kinderen hun ambities behouden.
Ik zie het probleem niet zo: als je wat minder ambitieus bent, als je straks een kind hebt, maar je bent wel helemaal blij en gelukkig, dan is dat toch niet erg? En als je hardstikke amtieus blijft als je straks een kind hebt, dan is dat toch ook niet erg?
Ik dacht dat je het meer over praktische problemen had: zwangerschapsverlof als zelfstandige, goede kinderopvang, hoe eventueel minder dagen werken inplannen, etc, maar dat is het dus niet. Je bent bang voor een gevoel dat je eventueel misschien wel zult krijgen. Dat heeft geen zin: er is niets wat je er eventueel aan zou kunnen doen, je weet niet eens of het gaat gebeuren, etc.
Er is nog een heel groot gebied tussen volledig thuismoederen en alleen maar opgaan in je kind, en een fulltimecarrieretijger blijven. En de ene zegt niet dat je humorloos en suf wordt, en de andere zegt niet dat je niet van je kinderen houdt.
Ik zie het probleem niet zo: als je wat minder ambitieus bent, als je straks een kind hebt, maar je bent wel helemaal blij en gelukkig, dan is dat toch niet erg? En als je hardstikke amtieus blijft als je straks een kind hebt, dan is dat toch ook niet erg?
Ik dacht dat je het meer over praktische problemen had: zwangerschapsverlof als zelfstandige, goede kinderopvang, hoe eventueel minder dagen werken inplannen, etc, maar dat is het dus niet. Je bent bang voor een gevoel dat je eventueel misschien wel zult krijgen. Dat heeft geen zin: er is niets wat je er eventueel aan zou kunnen doen, je weet niet eens of het gaat gebeuren, etc.
Er is nog een heel groot gebied tussen volledig thuismoederen en alleen maar opgaan in je kind, en een fulltimecarrieretijger blijven. En de ene zegt niet dat je humorloos en suf wordt, en de andere zegt niet dat je niet van je kinderen houdt.
woensdag 4 juni 2008 om 10:56
Dit was ook mijn schrikbeeld! Maar sinds ik 5 jaar geleden mijn zoon kreeg ben ik alleen maar ambitieuzer geworden. En dat gaat echt niet ten koste van hem. Het gaat er om imho waar je meer je gevoel van eigenwaarde aan ontleent: aan je kind, het moeder zijn, of aan je loopbaan, je professionele ontwikkeling en je werkgerelateerde successen. Ik houd 100% van mijn zoon en ben een zeer toegewijde moeder, maar ontleen daar niet mijn gevoel van eigenwaarde aan - mischien 20% ofzo. En dan nog eens 20% aan mijn eigen sociale leven (familie, vrienden, buren) en de overige 60% aan mijn carrière. Je begrijpt dat ik die getallen uit mijn mouw schud, maar ik geef maar even aan dat toewijding aan je kind mogelijk is zonder je leven met het moederschap te vereenzelvigen.
Ik werd ambitieuzer toen ik een kind had omdat ik nog meer dan eerder wilde laten zien dat je met kinderen ook ver kunt komen. Juist vanuit een soort feministische overtuiging dat vrouwen veel te snel aan zichzelf gaan twijfelen en vaak de weg van de minste weerstand kiezen. Ik werk fulltime, maar weet dat zo te regelen dat ik mijn zoon heel veel zie en dan ook veel dingen met hem onderneem. Vorig jaar zijn we voor mijn werk een jaar naar de VS geweest, met het hele gezin. Heel gezellig hoor! Mijn zoon is maar wat trots op mijn werk, is dol op mijn collega's (die hij regelmatig ziet), en wil later natuurlijk hetzelfde werk gaan doen als mama of papa (of natuurlijk buschauffeur worden, dat is eigenlijk ook wel heel gaaf).
Twijfel maar niet aan jezelf, je hebt de vrijheid om te kiezen wie je wilt zijn. En als je een tijdje meer thuis wilt blijven kun je dat doen, zonder jezelf te verliezen. Maar je kunt ook lekker blijven werken zonder uit je moederrol te stappen. Laat je maar niet gek maken door je vriendinnen - al zijn zulke vrouwen in de meerderheid, het is geen vanzelfsprekende ontwikkeling.
Ik werd ambitieuzer toen ik een kind had omdat ik nog meer dan eerder wilde laten zien dat je met kinderen ook ver kunt komen. Juist vanuit een soort feministische overtuiging dat vrouwen veel te snel aan zichzelf gaan twijfelen en vaak de weg van de minste weerstand kiezen. Ik werk fulltime, maar weet dat zo te regelen dat ik mijn zoon heel veel zie en dan ook veel dingen met hem onderneem. Vorig jaar zijn we voor mijn werk een jaar naar de VS geweest, met het hele gezin. Heel gezellig hoor! Mijn zoon is maar wat trots op mijn werk, is dol op mijn collega's (die hij regelmatig ziet), en wil later natuurlijk hetzelfde werk gaan doen als mama of papa (of natuurlijk buschauffeur worden, dat is eigenlijk ook wel heel gaaf).
Twijfel maar niet aan jezelf, je hebt de vrijheid om te kiezen wie je wilt zijn. En als je een tijdje meer thuis wilt blijven kun je dat doen, zonder jezelf te verliezen. Maar je kunt ook lekker blijven werken zonder uit je moederrol te stappen. Laat je maar niet gek maken door je vriendinnen - al zijn zulke vrouwen in de meerderheid, het is geen vanzelfsprekende ontwikkeling.
woensdag 4 juni 2008 om 10:59
Ik denk dat je hier inderdaad een punt hebt. Mijn vriendinnen waren wel ambitieus, maar weten niet hoe het daadwerkelijk is om een carriere/leuk werk te hebben. Ze weten dus ook niet wat ze missen. Dromen zijn gemakkelijker opzij te zetten dan een manier van leven (hard werken) waar je aan gewend bent.
Fijn om te lezen dat jullie echt zijn doorgegaan met werken en ook nog ambities hebben Eowynn en Dhelia. Hoe was het in het eerste jaar? Heb je het gevoel dat je mentaal nog net zo betrokken bent bij je werk als voor je kinderen kreeg?
Vivalina en Annie Ooi, 28 uur gaan werken zou voor mij heel ingrijpend zijn. Ik moet juist nu flink aan de bak om er voor te zorgen dat mijn freelance werk echt goed gaat lopen. Als ik nu een paar jaar zou gaan lopen kwakkelen zou dat betekenen dat ik later veel energie moet steken in het opbouwen van het netwerk dat ik nu reeds heb. Overigens studeer ik momenteel ook naast mijn werk en maak ik minstens 55 uur per week.
Ik ben niet zo heel erg bang voor de organisatorische kant. Ik denk dat we dat (wellicht met een paar noodgrepen) wel oplossen. Waar ik vooral bang voor ben is dat ik zo graag bij mijn kind wil zijn (zoals mijn vriendinnen dat ook hebben), dat ik mijn ambities + beginnend bedrijfje laat schieten. Als ik dat over een een paar jaar pas weer zou oppakken ben ik veel verloren van wat ik de afgelopen 7 jaar aan ervaring en netwerk heb opgebouwd.
woensdag 4 juni 2008 om 11:00
DIt is precies wat ik bedoel, Onderdezon, met de weg van de minste weerstand. Op je werk kom je af en toe best tegenslagen en kritiek tegen, en obstakels en problemen die je op moet lossen. Als je dan thuis lieve kindjes hebt zitten die onvoorwaardelijk van je houden is het heel aanlokkelijk om daarvoor te kiezen. Juist in een cultuur die vrouwen vaak heel onzeker maakt over hun intellectuele en professionele capaciteiten is het thuisblijven soms een reflex om stress en confrontatie uit de weg te gaan. Doodzonde vind ik dat, vooral omdat je dan niet leert dat met een paar jaar doorbuffelen op je werk je heel goed in staat bent om die problemen en uitdagingen en kritiek het hoofd te bieden.
woensdag 4 juni 2008 om 11:03
Cherrytomaatje, ik ben pas aan mijn 1e baan begonnen toen mijn dochter 16 weken oud was. En dat ging prima. Had een heel goed KDV waar ik haar met een gerust hart achterliet, en haar vader werkte toen een dagje minder zodat ze maar 2 dagen hoefde in het begin.
En ik heb nooit 'last' gehad van het feit dat ik een kind had eigenlijk. Is vast ontzettend ontaard, maar op het werk denk ik niet aan mijn kinderen, dan denk ik aan mijn werk. Tuurlijk, als ze eens niet zo lekker zijn denk ik wel eens aan ze, of ik bel even hoe het gaat, maar normaal gesproken dacht ik pas om 17.00 weer aan mijn dochter, als ik haar moest ophalen.
En ik heb nooit 'last' gehad van het feit dat ik een kind had eigenlijk. Is vast ontzettend ontaard, maar op het werk denk ik niet aan mijn kinderen, dan denk ik aan mijn werk. Tuurlijk, als ze eens niet zo lekker zijn denk ik wel eens aan ze, of ik bel even hoe het gaat, maar normaal gesproken dacht ik pas om 17.00 weer aan mijn dochter, als ik haar moest ophalen.
