Kinderen
alle pijlers
Ambitieus zijn en een kind krijgen, hoe is het nou echt?
woensdag 4 juni 2008 om 10:25
Hallo moeders,
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
woensdag 4 juni 2008 om 11:04
Misschien heb je een iets te rooskleurig beeld van thuismoederen? Thuis met kindjes kom je ook obstakels en hobbels tegen, word je ook onzeker of je het wel goed doet, en thuis heb je ook stress en confrontatie.
Dat beeld van die huisvrouw die de hele tijd op de bank bonbonnetjes zit te eten terwijl haar bloedjes van kinderen lieftallig en zonder morren met elkaar spelen, dat klopt niet helemaal hoor!
woensdag 4 juni 2008 om 11:09
quote:
sharra schreef op 04 juni 2008 @ 10:47:
Wat je volgens mij vooral niet moet doen, is beslisingen nemen over minder gaan werken binnen een jaar na je bevalling. Ik denk dat je dan nog teveel "vergroeid" bent met je kind om daar rationeel naar te kunnen kijken. Het is echt een oerdrang om voor je kind te willen zorgen.
Nreem van tevoren de beslissing (samen!) hoeveel dagen je beide wilt werken, en hou je daar zeker het eerste jaar aan!.
Kijk! dat is een praktische tip waar ik iets aan heb. Dankjewel.
Ik zou hier toch mee oppassen. Je kunt het voor je bevallen bent wel allemaal leuk rationeel gaan plannen, maar als je wel verandert, dan ga je een jaar lang met lood in je schoenen doodongelukkig naar je werk, omdat je liever bij je kind wilt zijn. Volgens mij gaat dat redelijk tenkoste van je eigen gestel.
Ik zou het zelf gewoon aankijken, geen afspraken maken, zien hoe het gaat en hoe het zich ontwikkelt.
Veel vrouwen vinden het een verademing om weer lekker aan t werk te gaan. En daar hoef je echt niet ambitieus voor te zijn. Ik heb mezelf nog nooit op enige ambitie kunnen betrappen, en ik vond het toch lekker om na drie maanden weer aan de slag te gaan hoor.
sharra schreef op 04 juni 2008 @ 10:47:
Wat je volgens mij vooral niet moet doen, is beslisingen nemen over minder gaan werken binnen een jaar na je bevalling. Ik denk dat je dan nog teveel "vergroeid" bent met je kind om daar rationeel naar te kunnen kijken. Het is echt een oerdrang om voor je kind te willen zorgen.
Nreem van tevoren de beslissing (samen!) hoeveel dagen je beide wilt werken, en hou je daar zeker het eerste jaar aan!.
Kijk! dat is een praktische tip waar ik iets aan heb. Dankjewel.
Ik zou hier toch mee oppassen. Je kunt het voor je bevallen bent wel allemaal leuk rationeel gaan plannen, maar als je wel verandert, dan ga je een jaar lang met lood in je schoenen doodongelukkig naar je werk, omdat je liever bij je kind wilt zijn. Volgens mij gaat dat redelijk tenkoste van je eigen gestel.
Ik zou het zelf gewoon aankijken, geen afspraken maken, zien hoe het gaat en hoe het zich ontwikkelt.
Veel vrouwen vinden het een verademing om weer lekker aan t werk te gaan. En daar hoef je echt niet ambitieus voor te zijn. Ik heb mezelf nog nooit op enige ambitie kunnen betrappen, en ik vond het toch lekker om na drie maanden weer aan de slag te gaan hoor.
woensdag 4 juni 2008 om 11:19
Op zich heb je daar wel gelijk in. Juist het jaar 'stilzitten' zorgde in mijn situatie dat ik buitenhuis een stuk onzekerder was over van alles. Ik durf mezelf bijvoorbeeld veel minder in discussies te mengen omdat ik bang ben dat mensen zullen denken; wat heeft die nou te melden, die zit toch alleen maar thuis? Onzin natuurlijk, maar dat belemmerde me wel.
woensdag 4 juni 2008 om 11:20
Helemaal met je eens dat thuismoederen evengoed moeilijk en veeleisend is. Ik bedoelde: het LIJKT zo aanlokkelijk als je je onzeker voelt over je werk. Ik ken verschillende vrouwen die om die redenen stopten met werken of drastisch gingen minderen, en toen idd aanliepen tegen het feit dat het niet zo makkelijk, stressvrij etc is als het lijkt. Je onzekerheid neem je natuurlijk mee, waar je ook naar toe gaat. In plaats van je baas en collega's heb je als thuisblijfmoeder meer te maken met opmerkingen van andere ouders, vooral moeders, die ook erg bezig zijn met zich profileren als goede moeder. Eerst de BV-maffia, dan de schoolpleinmaffia zeg maar. Dan zit ik liever tussen interessante collega's, die vaak een stuk minder gefrustreerd zijn!:
[...]
Misschien heb je een iets te rooskleurig beeld van thuismoederen? Thuis met kindjes kom je ook obstakels en hobbels tegen, word je ook onzeker of je het wel goed doet, en thuis heb je ook stress en confrontatie.
Dat beeld van die huisvrouw die de hele tijd op de bank bonbonnetjes zit te eten terwijl haar bloedjes van kinderen lieftallig en zonder morren met elkaar spelen, dat klopt niet helemaal hoor!
woensdag 4 juni 2008 om 11:22
Missmara, ik snap heel goed wat je bedoelt. De afgelopen jaren ben ik ook wel eens jaloers geweest op mijn vriendinnen als er strubbelingen waren op mijn werk... Dan dacht ik: was ik maar als zij, dan trok ik het niet zo aan. Nu ben ik superblij dat ik me er door geslagen heb. Ik ben er veel assertiever en zelfstandiger van geworden en ik heb geleerd dat het werken me uiteindelijk voldoening geeft, ook als het een tijdje niet leuk is en ik moet 'vechten'.
Ik vind het heel fijn om je verhaal te lezen en hoop echt dat ik ook zo'n soort evenwicht kan vinden als jij. Ik snap ook heel goed wat je zegt over 'nog ambitieuzer worden sinds je een kind hebt uit "feministische overwegingen"'. Het zou me niet verbazen als mij dat ook gebeurt. Mijn ouders vertellen me sinds mijn 25ste al horrorverhalen over kinderen die 5 dagen naar de creche gaan. Die zien de bui natuurlijk al lang hangen
. Voel ook wel een soort van bewijsdrang dat het allemaal wel goed kan.
woensdag 4 juni 2008 om 11:24
Cherrytomaatje, misschien is het dan nu juist hét moment om een kind te krijgen. Je freelance-werk is nog niet zo groot, dat je er niks meer naast kunt doen en je partner heeft een baan, zodat jullie samen financieel niet in de problemen hoeven komen als het met je eigen bedrijf even wat minder hard gaat. En als je kind dan wat groter is, kun je alsnog je eigen zaak gaan opbouwen. Of je kunt proberen of je niet iemand kunt vinden met wie je het samen kunt gaan doen, zodat je met z'n tweeën je netwerk in stand kunt houden, ook als een van beiden niet zoveel werkt. Er zijn zat vrouwen in jouw leeftijd die met hetzelfde probleem zitten, denk ik.
Ik heb zelf een eigen bedrijf, met mijn vader. Dat klinkt heel leuk, in de praktijk betekende het dat ik nauwelijks bevallingsverlof heb gehad, omdat mijn vader de boel in zijn eentje nauwelijks draaiende kon houden. Gelukkig hebben we nu een derde erbij, zodat het werk over meer schouders verdeeld kan worden. En ik heb gewerkt tot de ochtend van de bevalling, maar dat ging gelukkig allemaal goed.
Het is me wel 'tegengevallen' van mezelf dat ik dus ook een beetje zo'n mamamuts ben geworden. Met een brok in mijn keel, elke keer als ik mijn kind wegbreng. Ik mis 'm ook echt overdag, zeker toen ik nog bv gaf en 2x in een spreekkamer zat met een kolf, ipv zo'n lekker babietje tegen me aan..
Maar nu we met z'n drieën zijn op kantoor, kan ik 3 dagen werken. En daar geniet ik echt van, ik ben heel gelukkig als ik thuis ben, maar mijn werk is ook nog steeds heel leuk. De verdeling is wat mij betreft zo perfect. Dat is wel de luxepositie van het familiebedrijf, mijn werk zou ik in een gewoon bedrijf absoluut niet in 3 dagen kunnen doen, dat wordt ook niet geaccepteerd binnen de grote kantoren (accountancy). Dus ja, het zou zomaar kunnen dat jij ook zo'n muts wordt, maar dat je daar wel heel gelukkig bij bent. En daar gaat het toch eigenlijk allemaal om?
Ik heb zelf een eigen bedrijf, met mijn vader. Dat klinkt heel leuk, in de praktijk betekende het dat ik nauwelijks bevallingsverlof heb gehad, omdat mijn vader de boel in zijn eentje nauwelijks draaiende kon houden. Gelukkig hebben we nu een derde erbij, zodat het werk over meer schouders verdeeld kan worden. En ik heb gewerkt tot de ochtend van de bevalling, maar dat ging gelukkig allemaal goed.
Het is me wel 'tegengevallen' van mezelf dat ik dus ook een beetje zo'n mamamuts ben geworden. Met een brok in mijn keel, elke keer als ik mijn kind wegbreng. Ik mis 'm ook echt overdag, zeker toen ik nog bv gaf en 2x in een spreekkamer zat met een kolf, ipv zo'n lekker babietje tegen me aan..
Maar nu we met z'n drieën zijn op kantoor, kan ik 3 dagen werken. En daar geniet ik echt van, ik ben heel gelukkig als ik thuis ben, maar mijn werk is ook nog steeds heel leuk. De verdeling is wat mij betreft zo perfect. Dat is wel de luxepositie van het familiebedrijf, mijn werk zou ik in een gewoon bedrijf absoluut niet in 3 dagen kunnen doen, dat wordt ook niet geaccepteerd binnen de grote kantoren (accountancy). Dus ja, het zou zomaar kunnen dat jij ook zo'n muts wordt, maar dat je daar wel heel gelukkig bij bent. En daar gaat het toch eigenlijk allemaal om?
..
woensdag 4 juni 2008 om 11:24
En zo help je dus de situatie in stand houden dat het voor vrouwen en mannen moeilijk is gezin en cariere goed te combineren, waardoor weer veel gezinnen er voor kiezen om dan maar één cariere (meestal die van de vrouw) op te offeren. Gelukkig zijn in mijn bedrijf '(groot vooraanstaand bedrijf) wél managers, marketeers etc. die 4 dagen per week werken. Carriere maken kan zeker wel 4 dagen in de week hier. Oké, ik mag van mijn manager niet minder dan 4 dagen gaan werken (en dat snap ik wel weer) maar in 4 dagen kunnen heel veel functies prima. Ik snap dan ook echt niet wat er tegen managers, programmeurs of account managers is die maar 4 dagen werken. Bij ons zijn die er wel, en volgens mij is het ook gewoon een kwestie van uitproberen dan zul je zien dat de vooroordelen die je hebt over mensen die 4 dagen werken best meevallen...
woensdag 4 juni 2008 om 11:29
Ik denk dat het erg afhankelijk is van je verwachtingen vooraf.
Maar vergis je niet, kinderen krijgen doet nu eenmaal wat met je en verandert je zeker. Ik was erg ambitieus maar heb toch een stapje terug moeten doen. Ik heb pas mijn eerste kind gekregen en ze is nu 7 mnd. Ik zelf ben (al) 36. Voor die tijd zat ik altijd vol met plannen zowel op het gebied van reizen (heb 2 jaar over de wereld gereisd) als business en carriere (sta best hoog op de ladder) Nu moet ik noodgedwongen een stapje terug doen. Sinds mijn dochter trek ik het even niet meer om alles tegelijkertijd te doen. Mijn vriend werkt trouwens ook 4 dagen en heb geen problemen om haar weg te brengen naar het KDV. Das allemaal het probleem niet. Het is je motivatie in combi met je hormonen, in combi met het feit dat kinderen een soort oergevoel bij je oproepen. (het blijkt dat vrouwen ook daadwerkelijk verliefd worden op hun kind en dus heel vaak bij hun in hun aanwezigheid willen zijn en daar kan een baas natuurlijk niet tegenop)
De problemen liggen voor mij niet in de organisatorische kant, want ik werk nog gewoon 32 uur (en ik ben overtuigd van het feit dat je dan wel degelijk carriere kan maken, het is een kwestie van tijd en dan komt de eerste part time werkende CEO in ons land, let maar op) Maar op de één of andere manier interesseert die carriere me niet meer zo. Leuk hoor al die verantwoordelijkheden, uitdagingen en stress maar ik heb thuis een veel belangrijker iets zitten en dat is mijn dochter. Je gaat gewoon relativeren, je wordt gewoon echt een ander persoon. Je blijft echt niet hetzelfde.
Dat wil niet zeggen dat je ineens al je dromen op geeft. Nee, dat is ook een kwestie van instelling, maar houd er wel rekening mee dat je een ander mens wordt met andere prioriteiten. Ik heb nu twee heel belangrijke taken. Mijn dochter én mijn werk (en leuke partner, en goeie vriendin en...en...enz enz). Misschien duurt het nu wat langer voordat je bedrijfje goed loopt of misschien wordt het wat kleiner dan je gedroomd had. Dat geeft niks, als je maar een balans hebt in het hele geheel. Indien je niet blij wordt van thuiszitten ga dan een baan zoeken, wordt je niet blij van 55 uur per week, doe het dan niet.
Ik wilde bovenstaande ook niet geloven en was zeker een hoog opgeleide vrouw die een kind "er wel even bij zou doen" Tja dacht het dus even niet. Zo werkt de natuur blijkbaar niet. Toch geloof ik dat mijn ambitie niet helemaal weg is. Ze is alleen even bijgesteld en op een lager pitje gezet. Ik denk dat mijn ambitie wel weer terug komt of anders mijn enthousiasme voor allerlei nieuwe zakelijke plannen, want daar krijg ik óók energie van net zoals van mijn dochter. Maar ik denk ook dat dat nog even duurt, dat ik de balans nog niet gevonden heb. Al zal mijn ambitie nooit meer het oude niveau bereiken (en daar ben ik helemaal niet treurig om) Een goede balans is voor mij het beste. Waar IK happy van wordt is het beste en de rest kan even mijn rug op :-)
Maar vergis je niet, kinderen krijgen doet nu eenmaal wat met je en verandert je zeker. Ik was erg ambitieus maar heb toch een stapje terug moeten doen. Ik heb pas mijn eerste kind gekregen en ze is nu 7 mnd. Ik zelf ben (al) 36. Voor die tijd zat ik altijd vol met plannen zowel op het gebied van reizen (heb 2 jaar over de wereld gereisd) als business en carriere (sta best hoog op de ladder) Nu moet ik noodgedwongen een stapje terug doen. Sinds mijn dochter trek ik het even niet meer om alles tegelijkertijd te doen. Mijn vriend werkt trouwens ook 4 dagen en heb geen problemen om haar weg te brengen naar het KDV. Das allemaal het probleem niet. Het is je motivatie in combi met je hormonen, in combi met het feit dat kinderen een soort oergevoel bij je oproepen. (het blijkt dat vrouwen ook daadwerkelijk verliefd worden op hun kind en dus heel vaak bij hun in hun aanwezigheid willen zijn en daar kan een baas natuurlijk niet tegenop)
De problemen liggen voor mij niet in de organisatorische kant, want ik werk nog gewoon 32 uur (en ik ben overtuigd van het feit dat je dan wel degelijk carriere kan maken, het is een kwestie van tijd en dan komt de eerste part time werkende CEO in ons land, let maar op) Maar op de één of andere manier interesseert die carriere me niet meer zo. Leuk hoor al die verantwoordelijkheden, uitdagingen en stress maar ik heb thuis een veel belangrijker iets zitten en dat is mijn dochter. Je gaat gewoon relativeren, je wordt gewoon echt een ander persoon. Je blijft echt niet hetzelfde.
Dat wil niet zeggen dat je ineens al je dromen op geeft. Nee, dat is ook een kwestie van instelling, maar houd er wel rekening mee dat je een ander mens wordt met andere prioriteiten. Ik heb nu twee heel belangrijke taken. Mijn dochter én mijn werk (en leuke partner, en goeie vriendin en...en...enz enz). Misschien duurt het nu wat langer voordat je bedrijfje goed loopt of misschien wordt het wat kleiner dan je gedroomd had. Dat geeft niks, als je maar een balans hebt in het hele geheel. Indien je niet blij wordt van thuiszitten ga dan een baan zoeken, wordt je niet blij van 55 uur per week, doe het dan niet.
Ik wilde bovenstaande ook niet geloven en was zeker een hoog opgeleide vrouw die een kind "er wel even bij zou doen" Tja dacht het dus even niet. Zo werkt de natuur blijkbaar niet. Toch geloof ik dat mijn ambitie niet helemaal weg is. Ze is alleen even bijgesteld en op een lager pitje gezet. Ik denk dat mijn ambitie wel weer terug komt of anders mijn enthousiasme voor allerlei nieuwe zakelijke plannen, want daar krijg ik óók energie van net zoals van mijn dochter. Maar ik denk ook dat dat nog even duurt, dat ik de balans nog niet gevonden heb. Al zal mijn ambitie nooit meer het oude niveau bereiken (en daar ben ik helemaal niet treurig om) Een goede balans is voor mij het beste. Waar IK happy van wordt is het beste en de rest kan even mijn rug op :-)
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 4 juni 2008 om 11:32
Als je dat gevoel al hebt dan zou ik er gewoon voor gaan en je merkt vanzelf hoe belangrijk je je carriere dan nog vindt. Ik zou niet een kinderwens opzij zetten omdat ik niet zou weten hoe ik daarop ga reageren ivm de carriere die ik op dit moment wil maken.
Misschien vind je je carriere na het krijgen van een kind net zo belangrijk als nu: super, gewoon lekker veel door blijven werken en je man kan dan misschien wat meer opvoedtaken op zich nemen, of misschien vind je door alle hormonen en toestanden je carriere ineens wat minder belangrijk en ga je zelf wat meer tijd aan je kind besteden. Allebei prima toch? De tijd zal het leren.....
woensdag 4 juni 2008 om 11:33
[quote]:
Cherrytomaatje, misschien is het dan nu juist hét moment om een kind te krijgen. Je freelance-werk is nog niet zo groot, dat je er niks meer naast kunt doen en je partner heeft een baan, zodat jullie samen financieel niet in de problemen hoeven komen als het met je eigen bedrijf even wat minder hard gaat. En als je kind dan wat groter is, kun je alsnog je eigen zaak gaan opbouwen. [quote]
Mijn inkomen is nog niet volledig, omdat ik nog weinig opdrachten heb. Ik werk echter wel veel en hard. Besteed veel tijd aan netwerken en het aflopen van allerlei mogelijke bijeenkomsten.
Fijn dat je zo'n flexibele oplossing hebt weten te vinden.
@ Eowynn -- Het is dus geen 'natuurwet' dat je alleen nog maar aan je kind kunt denken zodra het er is. Fijn om te horen.
Cherrytomaatje, misschien is het dan nu juist hét moment om een kind te krijgen. Je freelance-werk is nog niet zo groot, dat je er niks meer naast kunt doen en je partner heeft een baan, zodat jullie samen financieel niet in de problemen hoeven komen als het met je eigen bedrijf even wat minder hard gaat. En als je kind dan wat groter is, kun je alsnog je eigen zaak gaan opbouwen. [quote]
Mijn inkomen is nog niet volledig, omdat ik nog weinig opdrachten heb. Ik werk echter wel veel en hard. Besteed veel tijd aan netwerken en het aflopen van allerlei mogelijke bijeenkomsten.
Fijn dat je zo'n flexibele oplossing hebt weten te vinden.
@ Eowynn -- Het is dus geen 'natuurwet' dat je alleen nog maar aan je kind kunt denken zodra het er is. Fijn om te horen.
woensdag 4 juni 2008 om 11:36
Dat geldt dus echt niet voor iedereen, Chica! Ik ben gewoon precies dezelfde, alleen met een nieuwe liefde in mijn leven (voor alle duidelijkheid: mijn zoon) waar ik heel goed rekening mee houd. Maar ik ben echt geen ander persoon geworden hoor. Het veralgemeniseren van eigen ervaringen is volgens mij precies de reden dat TO en andere vrouwen zenuwachtig worden over het krijgen van een kind. Ja, je kan veranderen en je een ander persoon voelen. Nee, dat hoeft niet per se.
woensdag 4 juni 2008 om 11:38
Ja, ik houd dat in stand. Maar ik heb maar een klein bedrijf. Ik kan maar één verkoper aannemen en het kan dan niet dat die er iedere woensdag niet is. Maar ook als je een groter bedrijf hebt zijn parttime werknemers een kostenpost. Overdracht van taken kost veel tijd en dus geld. Ook heb je meer voorzieningen nodig, wat meer geld kost. Meer bureaus, meer computers, meer ruimte, meer leaseauto's etc.
Mensen zouden het wel wat meer mogen waarderen als ze de mogelijkheid krijgen van hun werkgever om parttime te werken. I.p.v. dat het een recht is, en dat het de verantwoordelijkheid is van werkgevers om er voor te zorgen dat je privé en werk kunt combineren en zelf voor je kinderen kan zorgen.
woensdag 4 juni 2008 om 11:38
woensdag 4 juni 2008 om 11:39
Eens... klinkt leuk, maar hier moet je toch mee uitkijken. Ik werk 4 dagen na de geboorte van zoon, en ging na 4 maanden vol goede moed meteen die 4 dagen aan de slag, maar dat trok ik gewoon niet. De overgang was te groot, te snel voor mij op dat moment. En dus heb ik een paar maanden een stapje terug gedaan, om de anderhalve week een dag extra thuis etc. todat ik het ritme te pakken had, en ook echt weer gewend was op het werk, pas toen ben ik weer echt 4 dagen gaan werken. Je lijf geeft op dat moment wel aan wat je wel en niet trekt en dat is prima en daar zou ik ook zeker naar luisteren.
Het is wel zo dat ik hiervoor ook zo veel werkte als jij, maar dat lukt mij nu niet meer. Op mijn vrij dag kan ik alleen tijdens zoon's slaapjes iets doen; tot 8 uur op het werk blijven hangen kan niet meer etc.. Dat betekent volgens mij niet dat ik mijn werk nu minder goed doe of dat ik minder ambitieus geworden ben. Ik ben hard aan het leren om beter prioriteiten te stellen. Niet meer alles willen doen, maar die dingen er uit pikken die écht het belangrijkste zijn.
woensdag 4 juni 2008 om 11:41
@MissMara Met een ander persoon bedoel ik niet meteen iets negatiefs. Tuurlijk blijf je jezelf maar er wordt wel iets toegevoegd in je leven. Jezelf en een toevoeging is niet dezelfde persoon. Ik wil niet zeggen dat je dan meteen anders denkt, voelt, doet en bent. Nee, je basis zal hetzelfde zijn maar er komt wel iets bij en dan kan je nooit hetzelfde blijven. Ik zie mezelf dan ook als iemand die positief verandert is omdat er een extra toegevoegde waarde bijgekomen is in de vorm van een nieuwe liefde. Ook jij zal nu soms andere beslissingen nemen omdat je óók het beste voor je kind wilt. Das helemaal niet erg, maar dat is wel verandering. En ik vind dat een positieve verandering.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 4 juni 2008 om 11:42
Het maakt niet uit waar je je onzeker voelt, al is het zo dat je op je werk meer intellectuele uitdaging krijgt dan thuis.
Maarreh:
In plaats van je baas en collega's heb je als thuisblijfmoeder meer te maken met opmerkingen van andere ouders, vooral moeders, die ook erg bezig zijn met zich profileren als goede moeder.Eerst de BV-maffia, dan de schoolpleinmaffia zeg maar. Dan zit ik liever tussen interessante collega's, die vaak een stuk minder gefrustreerd zijn!
Die haal ik er eventjes uit, want ik denk dat je nu te maken hebt met een urban myth. Ik heb irl nog nooit commentaar gehad op mijn 'moederen'. De bv-maffia is irl ook niet aanwezig, hebben de verschillende bv topics al eruit gedestilleerd, en schoolpleinmaffia, die ken ik ook niet. En die zogenaamde schoolpleinmaffia, daar ga je als werkende moeder ook mee te maken hebben: je zal je kind toch naar school moeten brengen, of naar de bso.
Ik vind het prima dat jij graag wilt werken en liever tussen je collega's zit, maar de aanname dat ouders bij het schoolplein per definitie saai of gefrustreerd zijn, die deel ik niet, en hij lijkt me ook behoorlijk overdreven.
woensdag 4 juni 2008 om 11:42
Als je voor een kind gaat, moet je accepteren dat dat veranderingen met zich meebrengt. Dat kan gewoon niet anders. Dat wil overigens niet zeggen dat dat een carierre in de weg moet staan, helemaal niet.
En ik wil hier geen discussie starten, daar mag een ander topic over gaan. Maar ja, ik vind ook dat als je voor kinderen gaat, het niet goed is om ze 5 dagen naar een kdv te brengen, met name in het eerste jaar. Dan moeten ze zich nog zo ontwikkelen en leren hechten. En hoe lief leidsters ook zijn, als je 12 tot 16 kinderen op de groep hebt, kun je hier onvoldoende tijd aan besteden.
Maargoed er zijn ook andere oplossingen. Allebei een dag minder werken, opa's en oma's, au pair of oppas aan huis.
Ik geloof dat je wel wat zult inleveren, maar dit doe je over het algemeen met liefde.
Ik ken maar weinig moeders - eigenlijk geen - in mijn omgeving die in duffe, thuiszittende moeders zijn veranderd. Maar hoe dan ook je leven en belevingswereld veranderd met het krijgen van een kind. En dat wil helemaal niet zeggen dat het ten negatieve veranderd.
En ik wil hier geen discussie starten, daar mag een ander topic over gaan. Maar ja, ik vind ook dat als je voor kinderen gaat, het niet goed is om ze 5 dagen naar een kdv te brengen, met name in het eerste jaar. Dan moeten ze zich nog zo ontwikkelen en leren hechten. En hoe lief leidsters ook zijn, als je 12 tot 16 kinderen op de groep hebt, kun je hier onvoldoende tijd aan besteden.
Maargoed er zijn ook andere oplossingen. Allebei een dag minder werken, opa's en oma's, au pair of oppas aan huis.
Ik geloof dat je wel wat zult inleveren, maar dit doe je over het algemeen met liefde.
Ik ken maar weinig moeders - eigenlijk geen - in mijn omgeving die in duffe, thuiszittende moeders zijn veranderd. Maar hoe dan ook je leven en belevingswereld veranderd met het krijgen van een kind. En dat wil helemaal niet zeggen dat het ten negatieve veranderd.
woensdag 4 juni 2008 om 11:45
Ooooooooooooh dit is echt een topic voor mij. Ik heb nog niet alle reacties gelezen maar dit is mijn ervaring. Ik ben zwanger geworden 3 maanden na mijn afstuderen. Ben ik minder ambitieus? Absoluut niet! Ik werk full-time en de kleine gaat 5 dagen naar het KDV. Manlief werkt ook full-time. Het eerste jaar heb ik niet full-time gewerkt maar dat had te maken met dat ik toen nog niet mijn droombaan had (promoveren) en dat de kleine heel veel ziek was. Ik ben toen een extra studierichting gaan doen. Ik zal eerlijk zeggen dat ik helemaal gek werd in die 3 maanden verlof dat ik thuis zat met de kleine. Was echt compleet niets voor mij. Ik had ook een post-natale depressie en zonder studie en werk had het een drama geweest.
Ja, je krijgt veel vreemde gezichten als je full-time werkt en je kind 5 dagen naar het KDV gaat. Maar voor ons was er qua opvang geen andere optie: mijn ouders waren te ziek, zijn moeder woont te ver en een gastouder vinden we veel te onbetrouwbaar qua tijden enzo. Ik wil dat er een prof voor mijn kind zorgt niet bij wijze van spreke de buurvrouw.
Helaas is in Ned het niet normaal om full-time te werken en je kind 5 dagen op een KDV te doen. Kdv zijn er ook totaal niet op ingericht (ik ga nu naar een andere met Zwiepje want die verveelt zich onderhand te pletter). Peuterspeelzalen kan je vergeten want die zijn op de meest onmogelijke tijden open.
Je wordt niet minder ambitieus als je dat niet wil. Je moet gewoon lak aan de buitenwereld hebben. Ik heb altijd geleerd zelfstandig te zijn en toevallig maakt werken mij gelukkig. Ik zou helemaal gek worden als ik zo'n thuisblijfmoeder wordt. Echt, de horror.
Over de vraag waarom je een kind neemt als hij dan toch 5 dagen naar het KDV gaat...hallo, 4 jaar later gaat hij sowieso 5 dagen naar school, hij zit gelijk in het ritme. En als mijn kind het nou ook nog eens leuk vind en iedereen er blij mee is? Who cares? Zwiepje heeft er nooit problemen mee gehad, mama en papa werken gewoon allebei. Maak je niet druk, als je echt ambitieus bent veranderd dat niet, als het wel veranderd dan was je het volgens mij niet echt. Doe waar je je goed bij voelt, daar wordt de kleine ook blijer van. Succes met je beslissing!
Ja, je krijgt veel vreemde gezichten als je full-time werkt en je kind 5 dagen naar het KDV gaat. Maar voor ons was er qua opvang geen andere optie: mijn ouders waren te ziek, zijn moeder woont te ver en een gastouder vinden we veel te onbetrouwbaar qua tijden enzo. Ik wil dat er een prof voor mijn kind zorgt niet bij wijze van spreke de buurvrouw.
Helaas is in Ned het niet normaal om full-time te werken en je kind 5 dagen op een KDV te doen. Kdv zijn er ook totaal niet op ingericht (ik ga nu naar een andere met Zwiepje want die verveelt zich onderhand te pletter). Peuterspeelzalen kan je vergeten want die zijn op de meest onmogelijke tijden open.
Je wordt niet minder ambitieus als je dat niet wil. Je moet gewoon lak aan de buitenwereld hebben. Ik heb altijd geleerd zelfstandig te zijn en toevallig maakt werken mij gelukkig. Ik zou helemaal gek worden als ik zo'n thuisblijfmoeder wordt. Echt, de horror.
Over de vraag waarom je een kind neemt als hij dan toch 5 dagen naar het KDV gaat...hallo, 4 jaar later gaat hij sowieso 5 dagen naar school, hij zit gelijk in het ritme. En als mijn kind het nou ook nog eens leuk vind en iedereen er blij mee is? Who cares? Zwiepje heeft er nooit problemen mee gehad, mama en papa werken gewoon allebei. Maak je niet druk, als je echt ambitieus bent veranderd dat niet, als het wel veranderd dan was je het volgens mij niet echt. Doe waar je je goed bij voelt, daar wordt de kleine ook blijer van. Succes met je beslissing!
woensdag 4 juni 2008 om 11:46
@absoluut einstein. Ik snap je wel want ik denk dat part timers voor een klein bedrijf een grotere kostenpost zijn.Dus als jij die niet wilt, moet je dat ook niet doen. (das dan weer het voordeel als je de baas bent haha) Wil echter niet zeggen dan het in middelgrote tot grote bedrijven niet makkelijk kan en nog altijd erg moeilijk over gedaan wordt vanwege het feit dat het als "lastig" wordt ervaren. Men is het gewoon nog niet gewend. Kwestie van ff wennen. Onze kids zullen daar geen last meer van hebben dat weet ik bijna zeker. (heb een glazen bol thuis :-)
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 4 juni 2008 om 11:47
Jij kijkt alleen maar naar de nadelen van werken. Voordeel van kinderen op het KDV is dat ze om leren gaan met andere kinderen. Ander voordeel van werken is dat je weer een andere positie bekleed. Nu ik dus zelf al een jaar alleen bij mijn kind ben, mis ik de tijd voor mezelf, sociale contacten en het ontplooien van mezelf.
woensdag 4 juni 2008 om 11:52
Hier nog een
Mijn leven is wat uitgebreider, maar de persoon is nog hetzelfde. En zodra ik ze heb afgeleverd op school of kdv, tot het moment dat ik ze weer ophaal of ze thuis zie, denk ik ook eerlijk gezegd weinig aan ze. Tuurlijk staan hun foto's op mijn bureau 
. En vanuit een bepaalde hoek van ons kantoor kan ik het kdv zien, dus dan denk ik wel eens "hee, wat zou 't menneke nou aan het doen zijn?" Maar ik weet dat ze in die tussentijd in goede handen zijn en het naar hun zin hebben, en mocht er iets zijn, dat mijn man of ik wel gebeld worden.En andersom is het heerlijk om na een dag buffelen op het werk, op de fiets te zitten met een klein menneke dat honderduit verteld over zijn boterham met pindakaas die hij heeft gegeten
