Kinderen
alle pijlers
Ambitieus zijn en een kind krijgen, hoe is het nou echt?
woensdag 4 juni 2008 om 10:25
Hallo moeders,
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
woensdag 4 juni 2008 om 14:49
Nog even los van het feit dat er maar een kleine minderheid van de kinderen van werkende ouders 5 dagen naar de creche gaat.
Nog even los van het feit dat het nooit een probleem was dat werkende vaders vijf dagen in de week hun kind nauwelijks zagen.
Nog even los van het feit dat vrijwel niemand werkdagen van 7 tot 19 u heeft.
Los daarvan, dus. Wat gaat jou dat aan als dat de keuze van ouders is?
woensdag 4 juni 2008 om 15:07
Zo Dhelia, hallo zeg.
Het zijn niet zozeer de ouders waar ik me 'zorgen' om maak, als reactie op je opmerking over de fulltime werkende vaders. Het gaat me om de vraag hoe je denkt dat de kinderen het redden zonder één van beide ouders om zich heen, voor een groot gedeelte van de week. Dat jij het zelf (of jouw partner) het zonder je kind redt, dat mag ik hopen.
Ook denk ik niet dat je van 7 tot 19 wérkt, maar als je van 8 tot 17 werkt en ook nog reistijden hebt...dan blijft er niet veel tijd over toch?
Eerlijk gezegd valt het me een beetje tegen dat ik al een paar reacties heb gehad waarin verwezen wordt naar de rol van de vader. Juist omdat ik deze houding wilde voorkomen vermeldde ik al 'braaf' m/v in mijn bericht, maar dat wordt blijkbaar niet opgemerkt. Nogmaals, natuurlijk zorg je samen voor je kinderen, als je een partner hebt althans.
En wat het me aangaat? Wat gaat de wereld me aan? Waarom interesseer ik me voor wat er om me heen gebeurt? Bedoel je dat? Ik ben benieuwd waarom anderen ándere keuzes maken. Ik ken in mijn omgeving niemand persoonlijk die deze keuze gemaakt heeft, maar wel op afstand. Op dit forum dacht ik de mogelijkheid te hebben deze vraag te stellen. Is dat een antwoord op je vraag, Dhelia?
Het zijn niet zozeer de ouders waar ik me 'zorgen' om maak, als reactie op je opmerking over de fulltime werkende vaders. Het gaat me om de vraag hoe je denkt dat de kinderen het redden zonder één van beide ouders om zich heen, voor een groot gedeelte van de week. Dat jij het zelf (of jouw partner) het zonder je kind redt, dat mag ik hopen.
Ook denk ik niet dat je van 7 tot 19 wérkt, maar als je van 8 tot 17 werkt en ook nog reistijden hebt...dan blijft er niet veel tijd over toch?
Eerlijk gezegd valt het me een beetje tegen dat ik al een paar reacties heb gehad waarin verwezen wordt naar de rol van de vader. Juist omdat ik deze houding wilde voorkomen vermeldde ik al 'braaf' m/v in mijn bericht, maar dat wordt blijkbaar niet opgemerkt. Nogmaals, natuurlijk zorg je samen voor je kinderen, als je een partner hebt althans.
En wat het me aangaat? Wat gaat de wereld me aan? Waarom interesseer ik me voor wat er om me heen gebeurt? Bedoel je dat? Ik ben benieuwd waarom anderen ándere keuzes maken. Ik ken in mijn omgeving niemand persoonlijk die deze keuze gemaakt heeft, maar wel op afstand. Op dit forum dacht ik de mogelijkheid te hebben deze vraag te stellen. Is dat een antwoord op je vraag, Dhelia?
woensdag 4 juni 2008 om 15:11
Was ook superambitieus toen mijn zoon werd geboren, 7 jaar geleden. Na 6 weken ging ik al weer 4 dagen vol er tegenaan in wat je noemt een echte carrierebaan. Na twee jaar klapte ik in en nu werk ik lekker suf twee dagen per week en geef daarnaast nog heerlijk aerobics- en steplessen in de avonduren en in de uren dat zoonlief op school zit. En ik geniet iedere keer weer van deze luxe(ik besef dat niet iedereen het zo in kan richten): geen gehaast meer om kind om 18.15 uur uit de creche of de NSO te halen, niet te moe om s' avonds nog lekker een stukje te gaan fietsen met het gezin, tijd om te koken=gezond eten, geen weekenden vol huishoudelijk werk, geen blauwe kringen meer onder mijn ogen van vermoeidheid en te moe voor sex, ik weet wat er speelt op school, waar mijn kind mee bezig is en wie zijn vriendjes zijn. Ik zie dat bij mijn carrierecollega's allemaal wel..
Maar het is een keuze die je maakt en een stukje geluk als je voor jezelf en je gezin de perfecte omstandigheden kan creeren. Ik zal er zelf ook nooit iemand om veroordelen, I've been there.
Maar het is een keuze die je maakt en een stukje geluk als je voor jezelf en je gezin de perfecte omstandigheden kan creeren. Ik zal er zelf ook nooit iemand om veroordelen, I've been there.
woensdag 4 juni 2008 om 15:17
Interessant topic! In de intermediair van vorige week stond een artikel over werken na je zwangerschapsverlof: hoe overleef je het eerste jaar. Het schijnt echt zo te zijn dat moeders verliefd worden op hun baby's en dat hoe groot de carrieredrift ook was voor het verlof; als vrouwen na 16 weken weer gaan werken, ze onherroepelijk last krijgen van afkickverschijnselen en dan komen de vragen als: wil ik nog wel werken? Is een makkelijk baantje in de buurt niet makkelijker? Na de komst van haar kind stopt 1 op de 10 moeders binnen 1 jaar met werken (!!) en 30% gaat minder werken, maar er wordt ook vermeld dat dit lijkt te veranderen: steeds meer vrouwen blijven na de geboorte hetzelfde aantal uur werken al daarvoor. Als tip wordt gegeven het eerste jaar een stapje terug te doen en het beste is je verlof langzaam op en af te bouwen. Dus niet direct na 16 weken weer 32 uur aan de slag. En om vooral niet te denken dat het krijgen van een kind iets is wat je er even bij doet.
Ik herken de angst van TO, maar moet zeggen dat nu na een jaar proberen zwanger te worden, mijn carriere steeds minder belangrijk wordt...
Ik herken de angst van TO, maar moet zeggen dat nu na een jaar proberen zwanger te worden, mijn carriere steeds minder belangrijk wordt...
woensdag 4 juni 2008 om 15:18
:
[...]
Dat heb ik dan verkeerd begrepen, ik dacht in je openingspost te lezen dat je vriendinnen allemaal veranderd waren van ambitieuze vrouwen in moeders die het werk minder belangrijk vonden. Dat stond er volgens mij. maar goed, dat kan ik verkeerd geinterpreteerd hebben.
Ik denk dat als je werk zo belangrijk voor je is, je misschien wel moet gaan nadenken het komende jaar hoe belangrijk dat dan voor je is. Als je nu al weet of denkt te weten dat je geen concessies wilt doen als je eenmaal kinderen hebt wat betreft je werk, dan is het misschien voor jezelf wel geruststellender om het in ieder geval de komende drie jaar uit te stellen. Je bent nu begin dertig. Drie jaar is te overzien.
Mijn vriendinnen waren ambitieus toen ze studeerden en sommigen ook nog tijdens de eerste jaren in hun baan. Ze hebben echter nooit 'doorgepakt' en het is bij dromen gebleven. Ze zijn allemaal veel minder gaan werken of zelfs gestopt. Sommige van hen zouden graag hogerop komen, maar nemen voor lief dat dit 'niet gaat' vanwege de kinderen.
Drie jaar uitstellen wil mijn vriend niet. Hij is 12 jaar ouder dan ik (43) en zegt dat hij niet 'tot zijn 70ste met pubers in huis wil zitten'. Ik vind dat hij daar gelijk in heeft. Voordat we elkaar 3 jaar geleden ontmoetten was hij eigenlijk al aan de gedachte gewend dat hij geen kinderen zou krijgen (hij had natuurlijk niet gedacht zo'n 'jonge vriendin' te krijgen, met wie hij nog tijd genoeg zou hebben om een relatie op te bouwen). We dagdromen samen best vaak over hoe het zou zijn om een kind te hebben. Ik weet zeker dat hij veel tijd zou over hebben voor zijn kind en er zelfs geen probleem mee zou hebben om het grootste deel van de zorgtaken op zich te nemen (mits mijn bedrijfje goed gaat lopen natuurlijk).
Mijn angst is niet zo zeer het organisatorische maar meer dat ik net als mijn vriendinnen alleen nog maar oog heb voor mijn kind en bij de eerste de beste tegenslag in mijn werk ga opgeven om te gaan 'moederen'. Zij (en ook sommige dames hier op het forum) zien dit echt als iets 'natuurlijks'. Fijn om ervaringen te lezen als die van MissMara, Zwieber, Dhelia, Eowynn en anderen, waaruit blijkt dat veel moeders dit toch anders ervaren.
Bedenk me trouwens dat ik wel een collega heb gehad die kinderen had en op hetzelfde niveau werkte als ik. De kinderen belden haar te pas en te onpas op, meestal zonder 'echte reden'. (Haar man maakte ook van die lange dagen). Zij was er open over dat ze achteraf gezien liever geen kinderen had gehad... Terwijl ze fulltime oppas had en alles organisatorisch goed geregeld had. In zo'n situatie wil ik echt niet komen.
Ik wil niet weggooien wat ik de afgelopen jaren met hard werken heb opgebouwd (kennis/netwerk) en een beginnend bedrijfje + studie kost natuurlijk de nodige tijd. Maar goed, ik ben er natuurlijk altijd zelf nog bij en mijn vriend ook. Hij weet hoe belangrijk werk uiteindelijk voor me is en zal er kritisch op toezien dat ik aan mijn carriere blijf werken.
woensdag 4 juni 2008 om 15:29
woensdag 4 juni 2008 om 15:36
Ik vraag me dus net als Esther, ook oprecht af, waarom mensen, dus mannen en vrouwen, ervoor kiezen om zo'n groot deel van de tijd voor hun werk te kiezen en dus zoveel tijd met hun kinderen te missen. Mannen en vrouwen dus. Want dat zoveel mannen voor lief nemen dat het in hun baan 'niet custom' is om minder te gaan werken, snap ik ook niet echt.
Mijn man is gelukkig hetzelfde als ik wat dat betreft, want die is ongelooflijk blij dat hij een baan heeft waarin hij onregelmatig werkt en maar vier werkdagen heeft, maar dus wel elke werkdag zijn kind minimaal vier uur ziet (tenzij nachtdiensten, dan niet)
Dus ik veroordeel mensen die daar niet voor kiezen niet, ik vraag me alleen af, waarom ze daarvoor kiezen.
Mijn man is gelukkig hetzelfde als ik wat dat betreft, want die is ongelooflijk blij dat hij een baan heeft waarin hij onregelmatig werkt en maar vier werkdagen heeft, maar dus wel elke werkdag zijn kind minimaal vier uur ziet (tenzij nachtdiensten, dan niet)
Dus ik veroordeel mensen die daar niet voor kiezen niet, ik vraag me alleen af, waarom ze daarvoor kiezen.
woensdag 4 juni 2008 om 15:44
Ik hoop toch dat er nog iemand gaat reageren.
woensdag 4 juni 2008 om 15:45
Als ik dit zo zie, heeft mijn moeder alles toch maar goed geregeld, al 25-30 jaar geleden.
Ze is terwijl ze drie jonge kinderen had, gepromoveerd naast haar meer dan fulltime baan werk en is nu al jaren professor. Tuurlijk, dat is hard werken, maar wel te doen. als je wilt. En je hoeft het natuurlijk niet te willen....
Ze had altijd oppas geregeld bij ons thuis, vanaf 8 uur als ze wegging die overdag bij ons thuis was. De oppas die er 4 dagen was, was een vrouw die al sinds de geboorte van mijn broer oppaste en die bleef tot mijn zusje naar de middelbare school ging.
Dat is niet makkelijk om aan zo iemand te komen en het kost natuurlijk ook een hoop. Maar als je een werkgever hebt die een beetje meewerkt, dan scheelt dat al zoveel. Bv terwijl wij borstvoeding hadden, werkte ze halve dagen. Later toen we naar school gingen werkte ze vaak tot 3 uur en was dan net op tijd terug voor ons. Extra 's avonds werken thuis, daar vang je veel dingen alweer mee op, als dat kan op je werk.
Op een gegeven moment ging ook mijn vader 4 dagen werken en heb je ook minder geregel als er wat was.
Het kan dus echt wel allemaal, een reteambitieuze moeder zijn, maar je moet het wel willen en een flexibele werkgever hebben.
Zelf ben ik er nog niet uit hoe ik het zou regelen met kinderen en carriere. ik studeer bijna af en ga waarschijnlijk promoveren, ik denk dat ik in die periode aan kinderen zou willen beginnen voor zover het zich laat plannen.... maar ja... echt te plannen is het niet en je moet maar zien wat er van komt en hoe je je eronder voelt.
Ze is terwijl ze drie jonge kinderen had, gepromoveerd naast haar meer dan fulltime baan werk en is nu al jaren professor. Tuurlijk, dat is hard werken, maar wel te doen. als je wilt. En je hoeft het natuurlijk niet te willen....
Ze had altijd oppas geregeld bij ons thuis, vanaf 8 uur als ze wegging die overdag bij ons thuis was. De oppas die er 4 dagen was, was een vrouw die al sinds de geboorte van mijn broer oppaste en die bleef tot mijn zusje naar de middelbare school ging.
Dat is niet makkelijk om aan zo iemand te komen en het kost natuurlijk ook een hoop. Maar als je een werkgever hebt die een beetje meewerkt, dan scheelt dat al zoveel. Bv terwijl wij borstvoeding hadden, werkte ze halve dagen. Later toen we naar school gingen werkte ze vaak tot 3 uur en was dan net op tijd terug voor ons. Extra 's avonds werken thuis, daar vang je veel dingen alweer mee op, als dat kan op je werk.
Op een gegeven moment ging ook mijn vader 4 dagen werken en heb je ook minder geregel als er wat was.
Het kan dus echt wel allemaal, een reteambitieuze moeder zijn, maar je moet het wel willen en een flexibele werkgever hebben.
Zelf ben ik er nog niet uit hoe ik het zou regelen met kinderen en carriere. ik studeer bijna af en ga waarschijnlijk promoveren, ik denk dat ik in die periode aan kinderen zou willen beginnen voor zover het zich laat plannen.... maar ja... echt te plannen is het niet en je moet maar zien wat er van komt en hoe je je eronder voelt.
woensdag 4 juni 2008 om 15:46
Omdat die vraag toen helemaal niet zo relevant was. Het gaat er volgens mij niet zozeer om dat een kind veel tijd met zijn moeder doorbrengt, als wel veel tijd met een ouder. En in de tijden dat wij zijn opgegroeid en daarvoor, stopten de meeste moeders met werken als de eerste baby kwam. Dat de meeste vaders dus fulltime doorwerkten, deed er eigenlijk niet zo toe voor de opvoeding. Er was in elk geval een ouder bij het kind.
In deze tijd worden vrouwen steeds meer aangepraat om te blijven werken, bij voorkeur fulltime of bijna fulltime. Maar als de mannen dat dan ook blijven doen (want die zijn dat gewend), gaan de kinderen dus 4 of 5 dagen per week naar opvang (kdv, opa/oma whatever). En dan zijn ze dus niet meer het grootste deel van de tijd bij een van de ouders. Ik kan me best voorstellen dat dat slecht is voor de hechting etc.
Als ik het bij ons zie, op de kdv-dagen zie ik mijn zoontje tussen 7.15-7.45 en 17.45-18.45, dus 1,5 uur per dag. Dat zijn niet de leukste uren, want je moet eten, kind is 's avonds moe en wil niks meer, je bent zelf moe en aan het haasten om weg te komen of om het eten klaar te krijgen. Als ik dat 4 of 5 dagen per week zo zou hebben, zou ik echt niet toekomen aan genieten van mijn kind. Die spitsuren zíjn gewoon geen qualitytime. Qualitytime heb ik als ik overdag lekker een boekje voor zit te lezen, als ik met een juichend enthousiast kind op de kinderboerderij ben, als het hele huis bezaaid ligt met blokjes van ingestorte torens. En daar heb je niet zoveel tijd voor als je fulltime werkt. Als het jouw idee is van een gelukkig leven om je man dat lekker te laten doen terwijl jij carriere maakt, is dat natuurlijk ook prima.
..
woensdag 4 juni 2008 om 16:00
Ik combineer al 5 jaar een fulltime baan (37 uur per week) met een gezin (2 kinderen) en het valt soms best tegen en dat terwijl mijn man vaak thuis is en ik hulp in de huishouding heb. Tóch, hoewel ik het jammer vind dat ik soms dingen van de kinderen moet missen, heb ik, net als jij, altijd met heel veel plezier en ambitie gewerkt en doe dit, na het krijgen van de kinderen, nog steeds. Zou mijn werk voor geen goud willen missen en ben daar ook een totaal andere persoon dan thuis, dus ik denk dat die totale "metamorfose" na het krijgen van een kind niet voor iedereen opgaat. Uiteraard voel ik me wel eens schuldig naar mijn kinderen toe, maar aan de andere kant weten ze niet beter, zijn het blije en gezonde kleuters, dol op hun vader (en op mij!). Ik zie niet dat ze hieronder lijden.
Je moet er denk ik wel vanuit gaan dat je niet alles perfect kan doen dus én een geweldige baan, én veel tijd met de kinderen doorbrengen, én tijd voor je partner, én je huis op orde, én tijd voor jezelf. Bij mij schieten vooral de laatste twee dingen er bij in, maar ik denk altijd maar het zijn nu een paar tropenjaren. Als de kinderen straks wat ouder zijn, hebben ze me niet meer zo hard nodig en dan kan ik weer sporten, winkelen, opruimen etc. Het is een kwestie van prioriteiten.
Je moet er denk ik wel vanuit gaan dat je niet alles perfect kan doen dus én een geweldige baan, én veel tijd met de kinderen doorbrengen, én tijd voor je partner, én je huis op orde, én tijd voor jezelf. Bij mij schieten vooral de laatste twee dingen er bij in, maar ik denk altijd maar het zijn nu een paar tropenjaren. Als de kinderen straks wat ouder zijn, hebben ze me niet meer zo hard nodig en dan kan ik weer sporten, winkelen, opruimen etc. Het is een kwestie van prioriteiten.
woensdag 4 juni 2008 om 16:22
Nog een oprechte vraag. Wat zijn je beweegredenen als koppel (dus zowel voor de man als vrouw), om voor kinderen te kiezen als je carierre op de 1e plaats komt?
Voor mij is kinderen krijgen en hen opvoeden het meest essentiele doel van het leven. Maar ook voor mijn man trouwens, die werkt ook 4 dagen omdat ie niet meer van de kids wil missen... Werk vind ik daarnaast ook belangrijk voor een stukje zelfontplooing en uitdaging.
Haal je voldoending en levensvreugde met name uit je carierre. Waarom dan voor kinderen gaan. Dan moet je sowieso concessies doen.
Al eerder heb ik gepost dat carierre en kind goed samen kunnen gaan, maar dan moet je (beide) wel een aantal dingen kunnen opgeven of je flexibel kunnen opstellen, want hoe dan ook moet je je aanpassen op de veranderingen die een kind met zich meebrengt.
Voor mij is kinderen krijgen en hen opvoeden het meest essentiele doel van het leven. Maar ook voor mijn man trouwens, die werkt ook 4 dagen omdat ie niet meer van de kids wil missen... Werk vind ik daarnaast ook belangrijk voor een stukje zelfontplooing en uitdaging.
Haal je voldoending en levensvreugde met name uit je carierre. Waarom dan voor kinderen gaan. Dan moet je sowieso concessies doen.
Al eerder heb ik gepost dat carierre en kind goed samen kunnen gaan, maar dan moet je (beide) wel een aantal dingen kunnen opgeven of je flexibel kunnen opstellen, want hoe dan ook moet je je aanpassen op de veranderingen die een kind met zich meebrengt.
woensdag 4 juni 2008 om 16:31
Toch even een misverstand uit de weg helpen: je 'begint' niet aan kinderen om fijn veel tijd met ze door te brengen (al is het voor sommigen misschien een vorm van bezigheidstherapie), maar om je als menselijke soort voort te planten. In de meeste natuurlijke omgevingen, denk aan het dierenrijk of aan indianenstammen, worden de jonkies vaak door de 'extended family' opgevoed. It takes a village to raise a child. Het idee van een kerngezin, waarin vooral de moeder verantwoordelijk is voor de opvoeding is een vrij recente historische ontwikkeling. Niks mis mee hoor, als het werkt. Maar de mensen die wat zorg uitbesteden aan een vaste groep anderen (opa's/oma's, leidsters) doen hun kind daar niet tekort mee. Het klopt dat in het eerste jaar veel tijd bij papa en mama zijn belangrijk is voor een veilige hechting. De meeste werkende moeders die ik ken zorgen dan ook dat ze in die tijd wat minder werken/meer thuiswerken etc. Ik heb met mijn fulltime baan gewoon 9 maanden bv gegeven en heb veel zitten thuiswerken met een baby in de draagzak.
Het hele argument: waarvoor heb je een kind als je het uitbesteed vind ik echt van de zotte. Mensen hebben rammelende eierstokken/stuiterend sperma en moeder-/vadergevoelens omdat we geprogrammeerd zijn onze genen door te geven. En een veilige hechting, goede opvoeding met voldoende aandacht etc. zijn allemaal nodig om sterke, gelukkige, gezonde kinderen te produceren die later met succes datzelfde zullen doen. Dat ik me dit realiseer betekent niet dat ik niet oprecht van mijn kind houd, of geen tijd met hem doorbreng. Dat doe ik allemaal. Maar ik ben niet primair aan een kind 'begonnen' om lekker samen te zijn.
woensdag 4 juni 2008 om 16:38
MIssmara je posting over de oerbeginsels van de voortplanting nav de posting van Precious las ik net, maar later volgde daar door meerdere mensen gesteld waaronder ik) eigenlijk 1 vraag op: waarom mensen ervoor kiezen om de meeste tijd op hun werk door te brengen in plaats van een gedeelte daarvan bij hun kind.
Kun je daar misschien antwoord op geven?Ik ben namelijk oprecht benieuwd naar de beweegredenen.
Kun je daar misschien antwoord op geven?Ik ben namelijk oprecht benieuwd naar de beweegredenen.
woensdag 4 juni 2008 om 16:50
Ik breng meer tijd door bij mijn gezin dan op mijn werk, dat voorop, terwijl ik fulltime werk. Maar ik wil wel speculeren hoe dat zit: volgens mij voelen ouders van gelukkige kinderen in een goedlopend huishouden de ruimte om ook in bredere zin te kijken wat ze aan de wereld kunnen bijdragen. Mijn werk geeft mij veel voldoening omdat ik deelneem aan een maatschappelijk en wetenschappelijk debat, en jonge mensen opleid tot kritisch denkende burgers. Het komt gewoon niet in me op dat ik me alleen op mijn eigen kinderen moet focussen en mijn talenten alleen voor hun aan moet wenden (het is er dus nog maar een, maar ik wil graag meer kinderen). Dat er respect van collega's/buitenstaanders, mooie arbeidsvoorwaarden en een goede betaling aan de baan vastzitten vind ik ook prettig, maar niet de hoofdzaak. Ik voel gewoon een heel grote energie in mezelf branden die ik aan wil wenden om dingen te veranderen in de wereld. Mijn kinderen zouden knettergek worden als ik me fulltime op ze zou focussen. Misschien leven sommige mensen op een bepaalde manier 'sneller' dan anderen, ik weet het niet. Ik doe meer met mijn kind dan veel vriendinnen die fulltime thuis zijn. Als ik thuisben heb ik altijd alle aandacht voor hem. We gaan vaak samen 'op avontuur': lekker het bos in, ergens picknicken met z'n 2en, of 'machines' bouwen in de tuin. Of treinen kijken, naar een bouwput, foto's maken van de stad, eten koken, kadootjes knutselen, tientallen boeken voorlezen, verkleden, tenten bouwen etc. Dus ja, als ik dat kan, en fulltime werken, en een sociaal leven onderhouden, en een huishouden voeren, dan werk ik misschien snel en efficient? Of focus ik alleen op de hoofdzaken en laat ik veel dingen liggen die een ander wel doet (lees: ramen lappen, traktaties knutselen, alle familieverjaardagen aflopen, strijken, naar Center Parks, tuin netjes houden, stofzuigen). Wie het weet mag het zeggen. Maar ik zie, voel, beleef echt geen probleem.
woensdag 4 juni 2008 om 16:53
Voor mezelf sprekend: omdat ik meer voldoening haal uit mijn werk dan in nóg meer uren doorbrengen met de kinderen. Ik ben 3 van de 7 dagen in de week thuis, zie ze op de 4 andere dagen ook nog een aantal uren, vind dat helemaal geweldig en zou ze nooit meer willen missen. Maar als de vraag is: nóg meer uren knutselen, knuffelen, koekjes bakken en billen afvegen, of een zinvolle bijdrage aan de maatschappij leveren terwijl een daarvoor gekwalificeerd iemand die dingen bij mijn kinderen verzorgt, tja, dan spreekt dat laatste me toch meer aan.
Maar ik herhaal maar weer mijn vraag: waarom werd dit nooit gevraagd aan vaders? Je schrijft nu politiek correct over ouders, maar feit is dat deze vraag pas opkwam toen vrouwen "ineens" diezelfde kan op gingen.
woensdag 4 juni 2008 om 17:07
Dhelia, zoals ik al zei, ik snap ook van mannen niet waarom zij 5 dagen per week willen werken en niet liever een deel van de tijd bij hun kinderen willen zijn. En dat die vraag nooit eerder is gesteld aan vaders, tsja, dat maakt voor mijn vraag niets uit. Ik snap het niet en heb het nooit gesnapt, ook niet toen het nog 'gewoon' de norm was.
Overigens ging mijn vraag over fulltime werkende ouders, niet over ouders die vier dagen werken. Dat snap ik namelijk wel.
Zeker als je kinderen naar school gaan.
Overigens ging mijn vraag over fulltime werkende ouders, niet over ouders die vier dagen werken. Dat snap ik namelijk wel.
Zeker als je kinderen naar school gaan.
woensdag 4 juni 2008 om 17:08
Ik kan het niet meer eens zijn met Dhelia en Missmara.
Ik zit nu noodgedwongen thuis sinds mijn verlof (zoon is bijna 8 maanden) en ik kan niet bepaald zeggen dat mijn kinderen of ikzelf of mijn man daar gelukkiger van worden dan toen ik nog 4 dagen werkte.
Ik vermoed eigenlijk dat ze gewoon gelukkiger zijn als ik wél werk, omdat ze dan niet steeds een gefrustreerde chagerijnige moeder/echtgenote om zich heen hebben. Ik kan mijn ei absoluut niet kwijt in het huishouden of het verschonen van luiers.
En natuurlijk zijn er dagen dat ik het heerlijk vind om thuis te zijn, als het lekker weer is, de kinderen vrolijk, het huis opgeruimd en we lekker naar de kinderboerderij kunnen. Maar dat zijn eigenlijk uitzonderingen. Die dagen kan ik ook hebben als ik gewoon 32 uur werk.
Het merendeel van de tijd vind ik het gewoon saai en geestdodend.
Ik ben een minder leuke partner, want heb gewoon niets meegemaakt als manlief aan het eind van de dag thuiskomt. 'hoe was jouw dag' 'oh gewoon 3 poepluiers, 2 fruithappen, beetje met de blokjes gespeelt en je zoon deed iets schattigs en we zijn naar de supermarkt gelopen'. Daar kán ik dus gewoon niet tegen als het het grootste deel van mijn leven beslaat. Als dat een paar dagen per week is geniet ik er juist volop van.
En mijn ervaring is dat de meeste banen gewoon niet goed te doen zijn in minder dan 4 dagen. Ik wil graag feeling houden met mijn werk, collega's, clienten en dat kan bijna niet in minder dan 4 dagen. Dat gaat ten koste van mijn plezier in mijn werk. En thuisblijven gaat ten koste van mijn plezier in mijn gezin.
Ik zit nu noodgedwongen thuis sinds mijn verlof (zoon is bijna 8 maanden) en ik kan niet bepaald zeggen dat mijn kinderen of ikzelf of mijn man daar gelukkiger van worden dan toen ik nog 4 dagen werkte.
Ik vermoed eigenlijk dat ze gewoon gelukkiger zijn als ik wél werk, omdat ze dan niet steeds een gefrustreerde chagerijnige moeder/echtgenote om zich heen hebben. Ik kan mijn ei absoluut niet kwijt in het huishouden of het verschonen van luiers.
En natuurlijk zijn er dagen dat ik het heerlijk vind om thuis te zijn, als het lekker weer is, de kinderen vrolijk, het huis opgeruimd en we lekker naar de kinderboerderij kunnen. Maar dat zijn eigenlijk uitzonderingen. Die dagen kan ik ook hebben als ik gewoon 32 uur werk.
Het merendeel van de tijd vind ik het gewoon saai en geestdodend.
Ik ben een minder leuke partner, want heb gewoon niets meegemaakt als manlief aan het eind van de dag thuiskomt. 'hoe was jouw dag' 'oh gewoon 3 poepluiers, 2 fruithappen, beetje met de blokjes gespeelt en je zoon deed iets schattigs en we zijn naar de supermarkt gelopen'. Daar kán ik dus gewoon niet tegen als het het grootste deel van mijn leven beslaat. Als dat een paar dagen per week is geniet ik er juist volop van.
En mijn ervaring is dat de meeste banen gewoon niet goed te doen zijn in minder dan 4 dagen. Ik wil graag feeling houden met mijn werk, collega's, clienten en dat kan bijna niet in minder dan 4 dagen. Dat gaat ten koste van mijn plezier in mijn werk. En thuisblijven gaat ten koste van mijn plezier in mijn gezin.
woensdag 4 juni 2008 om 17:09
Het klinkt allemaal heel lief, zo'n oprecht geinteresseerde vraag, maar toch zit daar ook een indirect waardeoordeel in (i.e. zelf grootste deel van je tijd voor je kind zorgen is beter). Hiermee bedoel ik niet alleen Sunlight hoor, maar ook de vele anderen die hier hetzelfde posten, en degenen in mijn omgeving die hetzelfde zeggen/ denken.
En hoe voelt dat voor zo'n werkende moeder? Dat is misschien makkelijker te begrijpen als ik oprecht geinteresseerd aan de thuisblijmoeder zou vragen waarom zij niet meer zou willen werken, om zo een meer productief (want vooral als de kinderen op school zitten zijn er veel uren in de dag waarin je dingen kan doen die meer opleveren voor de maatschappij dan je huishouden doen) en meer gelijkwaardig (want gelijkwaardig inkomen aan partner, en dus meer onafhankelijkheid nu en later) leven te gaan leiden.
Maar ja, ik pas persoonlijk wel op om dat aan de weinigwerkende moeders in mijn omgeving te vragen :-D
woensdag 4 juni 2008 om 17:14
@MissMara, je vergeet nog in je snel leven rijtje te zetten "nuttige, genuanceerde bijdragen leveren op het Viva-forum"
@Sunlight, ik durf het bjna niet te schrijven (want zo'n uit-en-te-na-bediscussieerd item) maar waarom vindt een man die 4 dagen werkt ("een dag minder"), zoals jouw man, óók zijn kinderen belangrijk, terwijl dat voor een vrouw die vier dagen werkt blijkbaar niet geldt.. Je zegt wel steeds dat je ouders m/v bedoelt, maar in je bijdragen meet je mijns insziens toch met een andere maat voor mannen dan voor vrouwen..
@Sunlight, ik durf het bjna niet te schrijven (want zo'n uit-en-te-na-bediscussieerd item) maar waarom vindt een man die 4 dagen werkt ("een dag minder"), zoals jouw man, óók zijn kinderen belangrijk, terwijl dat voor een vrouw die vier dagen werkt blijkbaar niet geldt.. Je zegt wel steeds dat je ouders m/v bedoelt, maar in je bijdragen meet je mijns insziens toch met een andere maat voor mannen dan voor vrouwen..
woensdag 4 juni 2008 om 17:14
Countessa, er klinkt misschien door wat je zelf wilt horen. Ik heb er geen waardeoordeel over.
Ik kies voor drie dagen werken omdat ik mijn werk gewoon niet leuker vind dan mijn kind. Ik ben er dus oprecht benieuwd naar waarom een ander daar wel voor kiest. Als ik er namelijk een labeltje op wil hangen, dan zeg ik dat wel, en dan stel ik geen vraag.
Ik kies voor drie dagen werken omdat ik mijn werk gewoon niet leuker vind dan mijn kind. Ik ben er dus oprecht benieuwd naar waarom een ander daar wel voor kiest. Als ik er namelijk een labeltje op wil hangen, dan zeg ik dat wel, en dan stel ik geen vraag.
woensdag 4 juni 2008 om 17:15
@Sunlight, ik durf het bjna niet te schrijven (want zo'n uit-en-te-na-bediscussieerd item) maar waarom vindt een man die 4 dagen werkt ("een dag minder"), zoals jouw man, óók zijn kinderen belangrijk, terwijl dat voor een vrouw die vier dagen werkt blijkbaar niet geldt.. Je zegt wel steeds dat je ouders m/v bedoelt, maar in je bijdragen meet je mijns insziens toch met een andere maat voor mannen dan voor vrouwen..
Alleke, 5 dagen per week is fulltime. Zowel voor mannen als vrouwen. 4 dagen werken is geen fulltime maar parttime. En valt dus buiten mijn vraagstelling. MIjn vraag gaat over fulltimers.
Alleke, 5 dagen per week is fulltime. Zowel voor mannen als vrouwen. 4 dagen werken is geen fulltime maar parttime. En valt dus buiten mijn vraagstelling. MIjn vraag gaat over fulltimers.
anoniem_28460 wijzigde dit bericht op 04-06-2008 17:29
Reden: quote toegevoegd
Reden: quote toegevoegd
% gewijzigd
woensdag 4 juni 2008 om 17:16
Maar ja, ik heb (nog) geen kinderen, dus ik kan er nog niets nuttigs over het behouden/ verliezen van je ambities zeggen. Ik ben wel van plan om in ieder geval 4 dagen te blijven werken als ik ooit een kind mocht krijgen.
Mijn moeder heeft trouwens jong kinderen gekregen (24), en toen wij klein waren weinig gewerkt (2 dagen, en daar naast nog een aantal bestuursfuncties die 's avonds gedaan konden worden). Pas toen wij ouder waren is zij hard-core carriere gaan maken, en dat is ook gelukt, zij heeft nu een hele leuke en uitdagende baan. Zij is daarmee zeker wel een groot voorbeeld voor mij. Maar soms vraag ik me wel af of ze niet nog veel verder was gekomen als ze gewoon 4 dagen was blijven werken. Eerlijk gezegd denk ik van wel! En ze heeft mij ook wel een aantal keer verteld dat dat thuiszitten ook niets voor haar was, dat ze ons heel leuk vond, maar dat beperkte wereldje dat erbij komt kijken niet. Ik heb een gelukkige jeugd gehad, absoluut, maar ergens voel ik wel schuldig dat mijn (gewenste!) komst misschien de mogelijkheden van mijn moeder heeft beperkt.
Mijn moeder heeft trouwens jong kinderen gekregen (24), en toen wij klein waren weinig gewerkt (2 dagen, en daar naast nog een aantal bestuursfuncties die 's avonds gedaan konden worden). Pas toen wij ouder waren is zij hard-core carriere gaan maken, en dat is ook gelukt, zij heeft nu een hele leuke en uitdagende baan. Zij is daarmee zeker wel een groot voorbeeld voor mij. Maar soms vraag ik me wel af of ze niet nog veel verder was gekomen als ze gewoon 4 dagen was blijven werken. Eerlijk gezegd denk ik van wel! En ze heeft mij ook wel een aantal keer verteld dat dat thuiszitten ook niets voor haar was, dat ze ons heel leuk vond, maar dat beperkte wereldje dat erbij komt kijken niet. Ik heb een gelukkige jeugd gehad, absoluut, maar ergens voel ik wel schuldig dat mijn (gewenste!) komst misschien de mogelijkheden van mijn moeder heeft beperkt.
