Angst voor overgeven.

Heb dat ook ja..

Kan me er ook vreselijk druk om maken. Als er op school een buikgriep heerst waarbij iedereen praat over kotstoestanden, zou ik zoontjelief het liefste thuis houden.

Als hij ziek is, kan ik ook niet slapen. Zou het liefste naast hem zitten de hele nacht om zeker te zijn dat er niks gebeurt.

Bij mezelf is het iets minder, maar was vroeger echt panisch om zelf over te geven. Kon wel janken als ik me erg misselijk voelde.

Kan je idd geen raad geven. Mijn man is gelukkig heel nuchter en heeft zoiets van: ja, hij braakt, is niet leuk, maar niet ernstig. je kunt het niet tegenhouden door je er druk om te maken, als er iets uit moet, moet het eruit.

Soms kan ik mezelf hier ook van overtuigen.

Dit klinkt echt alsof ik niet goed snik ben, maar dat valt erg mee. Het is alleen dat braken....brrrrr

Ik zelf ben een emetofoob. Ik heb dus een panische angst om over te geven. Zelf heb ik het nu een beetje onder controle, maar een aantal jaren geleden beheerste het mijn leven behoorlijk. Nooit met een groep stappen, want werd ik ziek of een ander, en zou die dan moeten overgeven. Altijd kijken waar het dichtstbijzijnde toilet is zodat ik weg kan als het zou moeten. Geen lange reizen met bus of auto. Mijn man na een verjaardag vragen als hij gedronken heeft hoe hij zich voelt. Het breekt je echt op. Het is op mijn 15e begonnen nadat ik vreselijk ziek ben geweest en een hele nacht op het toilet of boven een emmer heb doorgebracht. Sindsdien nooit meer over hoeven geven, maar de angst blijft.



Nadat ik vorig jaar een chemokuur heb gehad na een bbz, was ik zo misselijk dat ik blij was geweest als er wat uit gekomen zou zijn. Helaas kon ik door de misselijkheid niks eten, dus kon er ook niets uit. Toen ben ik er een beetje in berust. Als het komt, komt het, kan er dan toch niks aan veranderen.



Tijden lang durfde ik niet zwanger te worden door de angst misselijk te worden, maar de wens wint het van de angst gelukkig.



Heb nog geen kinderen, maar weet nu al dat ik spaansbenauwd zou zijn als mijn kindje ziek zou zijn. Denk dat ik op dat moment geen goede moeder zal zijn, en vader zou sturen.



Dus eigenlijk heb ik met jouw verhaal geen ervaring, maar er zijn een heleboel mensen die al dan niet in zware mate emetofobie hebben.

Misschien kan je hier iets lezen stichting emetofobie



Succes met je kleintje, en je bevalling.

Idd er zijn meer mensen met die angst. Ik ook helaas.

Heb nog geen kinderen maar kan het me erg voorstellen...

Ik ben zelf bang om het zelf te doen...maar dat is al 17 geleden maar idd ook voor andere een eorme angst.

die stichting ken ik idd ook..kan je veel herkening vinden...al werd bij mij de angst ff wat meer...omdat er er meer mee bezig was toen..

Ik heb een leerling die een echte overgeeffobie heeft. Dat kan echt heel ver gaan. Dus het is wel een fobie die meer mensen hebben.



Bij dit soort dingen is het vaak verstandig om er hulp voor in te roepen als je er last van hebt. Met psychotherapie zijn de meeste fobieen wel beheersbaar te maken.



Waak ervoor dat het niet veel erger wordt. Die leerling van me wordt echt hysterisch als ze ook maar het idee heeft dat iemand over moet geven.



Zelf vind ik het alleen eng bij babies, inderdaad omdat ik bang ben dat ie er dan in stikt. Niet meer bij grotere kinderen, dan vind ik het gewoon smerig.



Lastig hoor, zeker met peuters!

Heb nooit therapie gehad, en heb het nu toch ook zelf aardig onder controle. Dus psychotherapie is alleen aan te raden, als het ten aller tijden je leven beheerst.



Maar toegegeven. De fobie kan erg ver gaan.

erg, maar ik ben eigenlijk blij jullie verhalen te lezen. Ik heb zelf al zo lang als ik me kan herinneren een enorme angst voor overgeven. Ik hoef gelukkig zelf nooit, ik kanhet trouwens volgens mij ook gewoon niet. Inderdaad met stappen altijd bang dat er iemand ziek wordt, liep na het stappen nooit langs de kant van huizen, bang om daar kots te zien liggen.

Werk in het onderwijs, kinderen die in de klas moeten overgeven... heb het 2 keer meegemaakt (wil daarom ook nooit lage groepen omdat die het volgens mij niet zo goed kunnen inhouden/ en/of kunnen mikken op een plek waar ik het niet hoef op te ruimen.) Lichamelijke klachten als hevig transpireren en zelf misselijk worden zijn me dan niet vreemd.

Het vreemde is dat ik, bij mijn eigen kinderen, hier niet zo extreem last van heb. Fris vind ik het bij lange na niet, maar tot op heden (ze zijn 2 en 4) heb ik er goed mee om kunnen gaan. Nu zijn de hoeveelheden (gadver) ook niet zo enorm, maar toch.



Weet je dat ik nog nooit eerder van mensen heb gehoord dat ze hier zo'n last van hebben... echt beetje blij dat ik niet de enige ben, hoe vervelend ik het ook vind voor jullie hoor.



groetjes Pasoflotje

Bridge, rustig aan mop!



x

Oh, wat erg is het he? Als mijn man of iemand in mijn omgeving moet overgeven ren ik weg met mijn handen over mijn oren en ben dan nog de hele dag beroerd.. Behalve bij mijn eigen kind. Hij is de enige waarbij ik nog enigzins normaal kan handelen.

Als ik ergens heb gelopen waar ik kots heb zien liggen, loop ik op de terugweg anders, ook al loop ik ontzettend om. Alles om het niet weer te zien.

Dacht ook echt dat ik de enige was..

Bridges, bij mezelf ben ik niet zozeer bang voor overgeven, maar zal er alles aan doen om het niet te doen. Want voel me dan heel zielig en begin meestal ook nog te huilen.



Bij zoon hebben we een paar keer een flinke overgeefbui gehad. En als wij kalm blijven blijft hij dat ook. Maar we zijn ook wel eens in paniek geraakt en dan doet hij dat dus ook. Na zo'n bui ben ik wel erg bezorgd dat het weer gebeurd en meestal slaap ik dan met de babyfoon aan voor een paar dagen.



Kan trouwens niet tegen om anderen te zien overgeven, bij kind kan ik er iets beter tegen maar ook niet geweldig en van braaklucht ga ik echt over mijn nek (maar niet overgeven!!)