Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010, deel 26
dinsdag 7 juli 2020 om 13:11
Als vrouw zonder voortplantingsdrang (mijn kindvrijheid is geen keuze: ik ben gewoon zo geboren en daar ben ik erg blij mee 
), kreeg ik recent van mijn zussen (beide moeder) het verzoek of ik aub wilde stoppen met in het openbaar zeggen dat ik het niet hebben van kinderen ideaal vind 
Dit zou pijnlijk en kwetsend zijn voor mensen MET kinderen.
Ik vroeg me af of jullie dit verwijt ook wel eens hebben gehad en wat jullie gedachtes zijn over waar dat vandaan kan komen?
Vind het namelijk erg lastig om er begrip voor op te brengen. Hoe kan het feit dat ik gelukkig ben omdat ik me niet heb voortgeplant, pijnlijk zijn voor mensen die dat wel hebben gedaan?
Ik ben ook blij dat ik geen caravan heb - mag ik dat ook niet zeggen in het openbaar...?
), kreeg ik recent van mijn zussen (beide moeder) het verzoek of ik aub wilde stoppen met in het openbaar zeggen dat ik het niet hebben van kinderen ideaal vind Dit zou pijnlijk en kwetsend zijn voor mensen MET kinderen.
Ik vroeg me af of jullie dit verwijt ook wel eens hebben gehad en wat jullie gedachtes zijn over waar dat vandaan kan komen?
Vind het namelijk erg lastig om er begrip voor op te brengen. Hoe kan het feit dat ik gelukkig ben omdat ik me niet heb voortgeplant, pijnlijk zijn voor mensen die dat wel hebben gedaan?
Ik ben ook blij dat ik geen caravan heb - mag ik dat ook niet zeggen in het openbaar...?
dinsdag 7 juli 2020 om 13:23
Wat 'n sneue reactie. Het past wel bij het tijdsbeeld waar iedereen overal over beledigd is.Jip74 schreef: ↑07-07-2020 13:11Als vrouw zonder voortplantingsdrang (mijn kindvrijheid is geen keuze: ik ben gewoon zo geboren en daar ben ik erg blij mee
Dit zou pijnlijk en kwetsend zijn voor mensen MET kinderen.
Ik vroeg me af of jullie dit verwijt ook wel eens hebben gehad en wat jullie gedachtes zijn over waar dat vandaan kan komen?
Vind het namelijk erg lastig om er begrip voor op te brengen. Hoe kan het feit dat ik gelukkig ben omdat ik me niet heb voortgeplant, pijnlijk zijn voor mensen die dat wel hebben gedaan?
Ik ben ook blij dat ik geen caravan heb - mag ik dat ook niet zeggen in het openbaar...?
Maar wel of geen kinderen is een vrije keus, dus als ze een domme keus hebben gemaakt en daar spijt van hebben, moeten ze daar de consequenties maar van dragen.
En je mag het er best inwrijven dat jij veel meer leuke opties en vrijheden hebt als bewust kindvrije!
dinsdag 7 juli 2020 om 13:30
Wat een onzin. Maar ik snap wel hoe het pijnlijk en kwetsend kan zijn, dat is ook immers ook als mensen zeggen dat ze geld hebben en daarmee arme mensen kwetsen. Maar ja, dan nog vind ik het onzin. Mensen die kinderen hebben hebben daar ook voor gekozen, dus eigen schuld dikke bult, als ze alsnog worden gekwetst.Jip74 schreef: ↑07-07-2020 13:11Als vrouw zonder voortplantingsdrang (mijn kindvrijheid is geen keuze: ik ben gewoon zo geboren en daar ben ik erg blij mee
Dit zou pijnlijk en kwetsend zijn voor mensen MET kinderen.
Ik vroeg me af of jullie dit verwijt ook wel eens hebben gehad en wat jullie gedachtes zijn over waar dat vandaan kan komen?
Vind het namelijk erg lastig om er begrip voor op te brengen. Hoe kan het feit dat ik gelukkig ben omdat ik me niet heb voortgeplant, pijnlijk zijn voor mensen die dat wel hebben gedaan?
Ik ben ook blij dat ik geen caravan heb - mag ik dat ook niet zeggen in het openbaar...?
dinsdag 7 juli 2020 om 13:56
Jip74 schreef: ↑07-07-2020 13:11Als vrouw zonder voortplantingsdrang (mijn kindvrijheid is geen keuze: ik ben gewoon zo geboren en daar ben ik erg blij mee
Dit zou pijnlijk en kwetsend zijn voor mensen MET kinderen.
Ik vroeg me af of jullie dit verwijt ook wel eens hebben gehad en wat jullie gedachtes zijn over waar dat vandaan kan komen?
Vind het namelijk erg lastig om er begrip voor op te brengen. Hoe kan het feit dat ik gelukkig ben omdat ik me niet heb voortgeplant, pijnlijk zijn voor mensen die dat wel hebben gedaan?
Ik ben ook blij dat ik geen caravan heb - mag ik dat ook niet zeggen in het openbaar...?
Wat een onzin! Maar je hoort het wel vaker, dat mensen het als een persoonlijke aanval opvatten als je zegt dat je blij bent met je eigen andere keuze. Voorbeeld: iedere keer als ik iets vertel aan mijn schoonzus over hoe wij iets doen, wat zij niet doen (bijvoorbeeld part-time werken, biologisch vlees eten, minder zuivelproducten) vat zij dat op als een 'dat moeten jullie ook doen'. Ze gaat in elk geval gelijk in de verdediging waarom zij wel fulltime werken, gewoon vlees eten en melk blijven drinken. Terwijl ik denk: prima toch, lekker je eigen keuze maken.
Zo zal het met dit wellicht ook zijn. Dat mensen het gevoel hebben zich te moeten verdedigen om hun keuze, terwijl jij alleen maar aangeeft blij te zijn met jouw keuze. Ik zou wel bij mezelf te rade gaan hoe vaak en hoe hard je je kindvrijheid als 'het beste wat je ooit is overkomen' roept. Als jij iedere keer wanneer een sibling iets van haar kind deelt, reageert met: "Zo blij dat ik geen kinderen hebt". Ja, dan kan ik me voorstellen dat dat wat irritant wordt. Of als je op iedere verjaardag of familiebezoek de behoefte voelt om uitgebreid te gaan vertellen waarom het oh zo goed is om geen kinderen te krijgen, ook.
Maar dat zou ik ook andersom vinden. Iemand die het continu heeft over hoe geweldig kinderen wel niet zijn en hoe het het mooiste is wat ze ooit heeft meegemaakt, gaat bij mij ook op de negeer. Overigens vind ik dat die mensen nog ietsje meer moeten oppassen, want als er mensen in de groep zijn die het wel heel graag zouden willen, maar wij wie het niet lukt, is dat natuurlijk wel vrij pijnlijk.
dinsdag 7 juli 2020 om 14:13
Het hangt denk ik ook af van de context waarin je iets zegt.Jip74 schreef: ↑07-07-2020 13:11Als vrouw zonder voortplantingsdrang (mijn kindvrijheid is geen keuze: ik ben gewoon zo geboren en daar ben ik erg blij mee
Dit zou pijnlijk en kwetsend zijn voor mensen MET kinderen.
Ik vroeg me af of jullie dit verwijt ook wel eens hebben gehad en wat jullie gedachtes zijn over waar dat vandaan kan komen?
Vind het namelijk erg lastig om er begrip voor op te brengen. Hoe kan het feit dat ik gelukkig ben omdat ik me niet heb voortgeplant, pijnlijk zijn voor mensen die dat wel hebben gedaan?
Spreek je dit maar af en toe uit? Of grijp je werkelijk iedere verjaardag weer opnieuw aan om een ellenlange boom hierover op te zetten? Ben je een beetje neutraal in je bewoordingen? Of heb je het over ‘krijsende ettertjes’? Is er kinder-gerelateerd leed in de familie, waardoor dit extra pijnlijk is? Bijvoorbeeld een ernstig autistisch kind dat een zware wissel trekt op een gezin?
Allemaal dingen die ik vanaf hier niet weet, maar die wel mee kunnen spelen in hoe iets ervaren wordt.
Je mag ook rustig zeggen dat je blij bent dat je geen caravan hebt. Maar je als bij caravanliefhebbers iedere keer weer begint over hoeveel ellende zo’n sleurhut wel niet is, dan kan ik me voorstellen dat men daar wel eens zat van wordt.
Niet dat ik er meteen vanuit ga dat jij dat doet hoor! Maar het zou een mogelijke verklaring kunnen zijn.
dinsdag 7 juli 2020 om 14:34
Hahaha, wat grappig al die invalshoeken - en ik snap dat ik misschien iets meer context had kunnen geven.
Nee ik schreeuw mijn blijheid zeker niet vd daken
- begin er sowieso nooit uit mezelf over, zeg er nooit iets over als er kinderen in de buurt zijn en gebruik zeker geen kwetsende termen - zou niet durven!
Ook zijn er geen kwetsbaarheden oid op dat gebied binnen ons gezin.
Ik kan me goed vinden in wat KatKaatje schreef; dat ze mijn "keuze" waarschijnlijk als een aanval opvatten en niet gewoon blij voor me kunnen zijn, dat ik weet waar ik gelukkig van word en daar goed naar heb geluisterd.
Nee ik schreeuw mijn blijheid zeker niet vd daken
- begin er sowieso nooit uit mezelf over, zeg er nooit iets over als er kinderen in de buurt zijn en gebruik zeker geen kwetsende termen - zou niet durven!Ook zijn er geen kwetsbaarheden oid op dat gebied binnen ons gezin.
Ik kan me goed vinden in wat KatKaatje schreef; dat ze mijn "keuze" waarschijnlijk als een aanval opvatten en niet gewoon blij voor me kunnen zijn, dat ik weet waar ik gelukkig van word en daar goed naar heb geluisterd.
dinsdag 7 juli 2020 om 14:38
En uiteraaaaaaaard mogen zij wel onbeperkt doorgaan over hoe geweldig kinderen zijn, hoe vreselijk leeg en eenzaam ze het zouden vinden om ze niet te hebben en hoe alleen ze zich dan zouden voelen.
Gelukkig ben ik nog liever de enige persoon op aarde dan de enige persoon op aarde met een kind dus kan ik dat allemaal aardig naast me neerleggen
Gelukkig ben ik nog liever de enige persoon op aarde dan de enige persoon op aarde met een kind dus kan ik dat allemaal aardig naast me neerleggen
dinsdag 7 juli 2020 om 15:16
Herkenbaar helaas. Bij mij kwam het verzoek niet van siblings, maar van mijn eigen ouders. Gelukkig is dit wel al jaren geleden en door de tands des tijds engszins bijgedraaid. Hun verklaring? Ze waren bang dat ik op een zeker moment toch zwanger zou raken en de hele wereld dan zou weten dat miniPuz ongewenst/een ongelukje is. M.a.w.: ze wilden geroddel en achterklap voorkomen mocht ik ooit de pineut zijn (hoe dan????). Gelukkig heb ik aan dit onnozele gezever een eind gemaakt toen ik een keer terloops zei dat mocht ik ooit zwanger raken van mijn partner, ik zonder twijfel gelijk voor abortus zou kiezen. Na wat "aaaaahhhhh's" en "Oeeehhh's" geen last meer van dergelijke uitlatingen gehad, wel van geroddel, maar dat zit standaard in mijn basispakket.Jip74 schreef: ↑07-07-2020 13:11Als vrouw zonder voortplantingsdrang (mijn kindvrijheid is geen keuze: ik ben gewoon zo geboren en daar ben ik erg blij mee
Dit zou pijnlijk en kwetsend zijn voor mensen MET kinderen.
Ik vroeg me af of jullie dit verwijt ook wel eens hebben gehad en wat jullie gedachtes zijn over waar dat vandaan kan komen?
Vind het namelijk erg lastig om er begrip voor op te brengen. Hoe kan het feit dat ik gelukkig ben omdat ik me niet heb voortgeplant, pijnlijk zijn voor mensen die dat wel hebben gedaan?
Ik ben ook blij dat ik geen caravan heb - mag ik dat ook niet zeggen in het openbaar...?
dinsdag 7 juli 2020 om 15:24
Wauw, dat is ook een hele bijzondere motivatie!
Gelukkig hebben ze je daarna wel echt gehoord in ieder geval.
Ik heb me op mn 30ste laten steriliseren dus dat idee was er voor mijn familie niet - dat er ooit een zwangerschap zou komen
Nee, tegen mij wordt doodleuk gezegd dat ik nooit zal weten hoe echte liefde voelt, omdat ik nooit kinderen zal hebben...
Pijnlijk, maar komt allemaal uit hun eigen onzekerheid...
Gelukkig hebben ze je daarna wel echt gehoord in ieder geval.
Ik heb me op mn 30ste laten steriliseren dus dat idee was er voor mijn familie niet - dat er ooit een zwangerschap zou komen
Nee, tegen mij wordt doodleuk gezegd dat ik nooit zal weten hoe echte liefde voelt, omdat ik nooit kinderen zal hebben...
Pijnlijk, maar komt allemaal uit hun eigen onzekerheid...
dinsdag 7 juli 2020 om 15:30
Hier idem. Niets aan te doen. Ik heb er mee leren leven, hoewel van de vroegere band met mijn familie weinig herkenbaars meer over is sinds de komst van de (klein)kinderen. Dat doet mij dan nog wel veel pijn, vooral als we met z'n allen bij elkaar zitten. Ik probeer dat soort bijeenkomsten dan ook zoveel mogelijk te vermijden, jammer, maar onoverkomelijk.Jip74 schreef: ↑07-07-2020 15:24Wauw, dat is ook een hele bijzondere motivatie!
Gelukkig hebben ze je daarna wel echt gehoord in ieder geval.
Ik heb me op mn 30ste laten steriliseren dus dat idee was er voor mijn familie niet - dat er ooit een zwangerschap zou komen
Nee, tegen mij wordt doodleuk gezegd dat ik nooit zal weten hoe echte liefde voelt, omdat ik nooit kinderen zal hebben...
Pijnlijk, maar komt allemaal uit hun eigen onzekerheid...
dinsdag 7 juli 2020 om 15:34
Ik begrijp niet hoe het kwetsend kan zijn als zij met hun volle verstand de keuze voor kinderen hebben gemaakt. Je keurt inderdaad hun keuze toch niet af?
Ik begin er zelden zelf over; over iets wat er niet is, hoef je het immers niet te hebben...toch? Maar als iemand mij vraagt of ik kinderen heb, dan benadruk ik dus wel dat ik het meer dan oké vind dat ik ze niet heb. Ook omdat ik probeer te voorkomen dat mijn gesprekspartner zich ongemakkelijk gaat voelen en misschien denkt dat het een pijnlijk onderwerp is.
Ik begin er zelden zelf over; over iets wat er niet is, hoef je het immers niet te hebben...toch? Maar als iemand mij vraagt of ik kinderen heb, dan benadruk ik dus wel dat ik het meer dan oké vind dat ik ze niet heb. Ook omdat ik probeer te voorkomen dat mijn gesprekspartner zich ongemakkelijk gaat voelen en misschien denkt dat het een pijnlijk onderwerp is.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 7 juli 2020 om 15:35
Jip74 schreef: ↑07-07-2020 15:24Wauw, dat is ook een hele bijzondere motivatie!
Gelukkig hebben ze je daarna wel echt gehoord in ieder geval.
Ik heb me op mn 30ste laten steriliseren dus dat idee was er voor mijn familie niet - dat er ooit een zwangerschap zou komen
Nee, tegen mij wordt doodleuk gezegd dat ik nooit zal weten hoe echte liefde voelt, omdat ik nooit kinderen zal hebben...
Pijnlijk, maar komt allemaal uit hun eigen onzekerheid...
Oh ja, die vind ik ook echt altijd erg. Waarbij ik meestal pareer: "Jij noemt het liefde, ik noem het biologische afhankelijkheid."
Of al mensen het continu over 'wondertjes' hebben: "Nou, het is niet zo heel moeilijk hoor, je voortplanten. Werkelijk ieder zoogdier kan het, om daar nu zo trots op te zijn."
(waarbij ik deze uitspraak uiteraard niet doe in de buurt van mensen die moeite hebben met zwanger worden)
Meestal voeg ik er nog iets aan toe dat de verheiliging van het moederschap een typisch NEdderlands/Amerikaans fenomeen in. In veel andere landen heb je gewoon toevallig een kind. Of toevallig niet. Hoef je allemaal niet zo verheven over te doen.
Kijk het is ook gewoon onzin. Je wordt als kind met dit zogenaamde 'liefde' geboren, maar is dat dan echt? Ik vind de liefde die ik voor mijn partner voel veel 'echter' dan die ik voor mijn ouders voel. Omdat die uit vrije keus ontstaat. En ja, de liefde voor mijn ouders is meer ingesleten door het jarenlang ervaren en voelen ervan, dat is wel zo. Dat zal met kinderen ook zo zijn en dan heb je nog het hormonale aspect waardoor je heftiger aan ze bindt dan aan anderen. Maar is dat liefde? Of is dat biologie? En m.i. betekent dat dus zeker niet dat je geen 'echte' liefde kan ervaren als je geen ouder bent.
Ik heb dat ook met dieren. Mensen die zeggen dat dieren een gevoelsleven hebben en zeggen dat ze altijd blij zijn om je te zien. Ja natuurlijk zijn ze blij: ik geef ze eten, knuffels, ben hun 'roedel'. Maar zij hebben geen vrije keuze gehad in mij liefhebben, zij doen gewoon wat hun instinct vraagt. Ik vind dat dus geen liefde, maar biologie. Neemt niet weg dat je er erg van kunt genieten natuurlijk.
dinsdag 7 juli 2020 om 15:39
Ik zal nooit vergeten hoe het voelde: mijn eerste moment toen ik aan mijn moeder kenbaar maakte geen kinderen te willen (ik was 15 en had daarvoor nooit met iemand erover gesproken).
Ik floepte het eruit alsof het mijn vierde baring was, in een ruzie: "Ik hoef nooit kinderen!" Uit haar reactie kon ik afleiden dat ze me niet serieus nam, maar iets in haar blik verraadde dat ze ergens wist dat ik het meende. Ik was namelijk altijd al "anders".
Niet wetende wat deze bekentenis zou ontketenen, is achteraf gezien mijn leven vanaf dat moment radiaal veranderd, zonder dat ik het in die tienerjaren zelf doorhad.
Ik floepte het eruit alsof het mijn vierde baring was, in een ruzie: "Ik hoef nooit kinderen!" Uit haar reactie kon ik afleiden dat ze me niet serieus nam, maar iets in haar blik verraadde dat ze ergens wist dat ik het meende. Ik was namelijk altijd al "anders".
Niet wetende wat deze bekentenis zou ontketenen, is achteraf gezien mijn leven vanaf dat moment radiaal veranderd, zonder dat ik het in die tienerjaren zelf doorhad.
dinsdag 7 juli 2020 om 15:40
"tegen mij wordt doodleuk gezegd dat ik nooit zal weten hoe echte liefde voelt, omdat ik nooit kinderen zal hebben..."
Die heb ik ook wel eens gehoord. Stel dat het zo is, dat ik (die vorm van) echte liefde nooit zal kennen.... is dat dan erg? Word ik daar miserabel van? Ervaar ik een gemis?
Die 'echte liefde' geeft ook een hoop verdriet / angst etc.
Ik functioneer prima bij voorwaardelijke liefde. Ik houd van de mensen die goed voor me zijn. Ik ontvang liefde van mensen die mijn liefde ontvangen.
Die heb ik ook wel eens gehoord. Stel dat het zo is, dat ik (die vorm van) echte liefde nooit zal kennen.... is dat dan erg? Word ik daar miserabel van? Ervaar ik een gemis?
Die 'echte liefde' geeft ook een hoop verdriet / angst etc.
Ik functioneer prima bij voorwaardelijke liefde. Ik houd van de mensen die goed voor me zijn. Ik ontvang liefde van mensen die mijn liefde ontvangen.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 7 juli 2020 om 15:53
En dan nog maar even wat Theo Maassen zei over het "wonder" van kinderen krijgen 
"Een wonder... de ratten kunnen het man! Een wonder is het. 3 maanden later wordt het wonder naar de crash gebracht, naar de babydump. komt ie daar te liggen in een lokaal met nog 20 andere wonderen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, ze liggen opgestapeld in de tingeltangel.
moet je eens aan diezelfde mensen een keer vragen of je een keer hun auto mag lenen. ooh, moeilijk... lastig.
Hun bloedeigen kind lenen ze uit aan wildvreemden."
"Een wonder... de ratten kunnen het man! Een wonder is het. 3 maanden later wordt het wonder naar de crash gebracht, naar de babydump. komt ie daar te liggen in een lokaal met nog 20 andere wonderen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, ze liggen opgestapeld in de tingeltangel.
moet je eens aan diezelfde mensen een keer vragen of je een keer hun auto mag lenen. ooh, moeilijk... lastig.
Hun bloedeigen kind lenen ze uit aan wildvreemden."
dinsdag 7 juli 2020 om 16:04
Nee, tegen mij wordt doodleuk gezegd dat ik nooit zal weten hoe echte liefde voelt, omdat ik nooit kinderen zal hebben...
Dit vind ik altijd wel sneu voor mensen die dat zeggen. Ik neem aan dat er een partner bij de totstandkoming van het kind betrokken was? Fijn om meteen te weten dat ze voor een kind zijn gegaan zonder dat ze echt van elkaar houden.
Liefde voor een kind kan vast heel mooi zijn en diep zitten, maar ik vind het ook een beetje verstikkend, want je hebt weinig keus natuurlijk. Als je niet (meer) van je kind houdt geeft dat toch wel wat problemen.
Afgezien van moeder natuur die er bijna altijd voor zorgt dat je sowieso wel van je kind houdt.
Ik vind juist de liefde tussen 2 niet gerelateerde mensen mooi. Je leert elkaar kennen, je besluit je leven samen te delen. Je groeit samen, je wordt samen oud. Er is geen afhankelijkheid of vanzelfsprekendheid. Je kan elke dag weer opnieuw voor elkaar kiezen en je blijft samen omdat je wil samenleven met die persoon. Dat vind ik pas liefde.
Dit vind ik altijd wel sneu voor mensen die dat zeggen. Ik neem aan dat er een partner bij de totstandkoming van het kind betrokken was? Fijn om meteen te weten dat ze voor een kind zijn gegaan zonder dat ze echt van elkaar houden.
Liefde voor een kind kan vast heel mooi zijn en diep zitten, maar ik vind het ook een beetje verstikkend, want je hebt weinig keus natuurlijk. Als je niet (meer) van je kind houdt geeft dat toch wel wat problemen.
Afgezien van moeder natuur die er bijna altijd voor zorgt dat je sowieso wel van je kind houdt.
Ik vind juist de liefde tussen 2 niet gerelateerde mensen mooi. Je leert elkaar kennen, je besluit je leven samen te delen. Je groeit samen, je wordt samen oud. Er is geen afhankelijkheid of vanzelfsprekendheid. Je kan elke dag weer opnieuw voor elkaar kiezen en je blijft samen omdat je wil samenleven met die persoon. Dat vind ik pas liefde.
dinsdag 7 juli 2020 om 16:12
Een kind noem ik geen "wonder". Maar het is ook niet vanzelfsprekend. Onvruchtbaarheid, een kind met een aanboren ziekte/handicap/stoornis. Zo kan het ook gaan. Echte liefde, Tja ik begrijp toch al weinig van het woord "liefde". Als het om verliefd zijn gaat heb ik dat nog nooit voor iemand gevoeld. Daarvoor voel ik me te weinig verbonden met mensen.
dinsdag 7 juli 2020 om 16:13
Zo eens CarrieM!
Ik zie ook wat de liefde voor een kind met een ouder kan doen.
Mijn broer is een lul; een verslaafde, die zijn kinderen ernstig tekort doet en zijn omgeving ontwricht. Mijn vader was ook een lul, een verslaafde die zijn gezin tekort deed.
Mijn moeder is veel milder en begripvoller naar mijn broer, dan ze ooit naar mijn vader (haar ex) is geweest. Mijn broer krijgt kans na kans na kans. Hij is haar zoon, die hulp nodig heeft. Mijn vader was een egoïst, die ons leven vergalde.
Ik zit er soms met verbazing naar te luisteren.
Ik zie ook wat de liefde voor een kind met een ouder kan doen.
Mijn broer is een lul; een verslaafde, die zijn kinderen ernstig tekort doet en zijn omgeving ontwricht. Mijn vader was ook een lul, een verslaafde die zijn gezin tekort deed.
Mijn moeder is veel milder en begripvoller naar mijn broer, dan ze ooit naar mijn vader (haar ex) is geweest. Mijn broer krijgt kans na kans na kans. Hij is haar zoon, die hulp nodig heeft. Mijn vader was een egoïst, die ons leven vergalde.
Ik zit er soms met verbazing naar te luisteren.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 7 juli 2020 om 19:54
Ja dit herken ik wel hoor..
Ik merk dat sommige mensen mijn leven zien als luizenleven, maar er is ook wel het één en ander aan vooraf gegaan.
Ik heb ook een vrij leven maar heb het ook niet altijd even makkelijk gehad en dat is ook mede de reden dat ik mijn leven zo ingericht is als nu, ik wil gewoon zo min mogelijk stress en tijd hebben voor fijne dingen, veel kunnen sporten enz. Ja dat is een keuze en ik denk idd weleens dat sommige mensen toch wat afgunstig zijn.
Raar trouwens dat je erop aangesproken bent omdat je dingen uitspreekt over hoe je dingen ervaart,.. andersom doen mensen dat net zo goed. Als iemand daar moeite mee heeft dan heeft diegene zijn eigen prioriteiten niet goed zitten maar dat is dan zeker niet jouw probleem.
dinsdag 7 juli 2020 om 20:20
Jip74 schreef: ↑07-07-2020 15:24Wauw, dat is ook een hele bijzondere motivatie!
Gelukkig hebben ze je daarna wel echt gehoord in ieder geval.
Ik heb me op mn 30ste laten steriliseren dus dat idee was er voor mijn familie niet - dat er ooit een zwangerschap zou komen
Nee, tegen mij wordt doodleuk gezegd dat ik nooit zal weten hoe echte liefde voelt, omdat ik nooit kinderen zal hebben...
Pijnlijk, maar komt allemaal uit hun eigen onzekerheid...
Heb je in de gaten dat ze met twee maten meten?
Toen ik je eerdere bericht las, dacht ik ook: misschien roept ze het te pas en te onpas, maar dat is niet zo. Maar jij mag dus niet zeggen dat je geen kinderen wil, want dat is kwetsend, maar zij mogen wel zeggen dat jij nooit zal weten hoe echte liefde voelt. Dat is toch net zo kwetsend? Of nog kwetsender.
Rare zussen. Zijn ze verder wel lief?
dinsdag 7 juli 2020 om 20:21
Jip74 schreef: ↑07-07-2020 15:53En dan nog maar even wat Theo Maassen zei over het "wonder" van kinderen krijgen
"Een wonder... de ratten kunnen het man! Een wonder is het. 3 maanden later wordt het wonder naar de crash gebracht, naar de babydump. komt ie daar te liggen in een lokaal met nog 20 andere wonderen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, ze liggen opgestapeld in de tingeltangel.
moet je eens aan diezelfde mensen een keer vragen of je een keer hun auto mag lenen. ooh, moeilijk... lastig.
Hun bloedeigen kind lenen ze uit aan wildvreemden."
Ik heb niets met deze man, maar dit is een heel mooi stukje.
