Kinderen
alle pijlers
Bijna 38 en twijfel enorm over wel/niet tweede kindje.
dinsdag 8 april 2008 om 09:44
Hallo Ladies,
Het topic zegt het eigenlijk al. Ik ben 37 en heb een lief dochtertje van bijna 3 jaar. Ik loop sinds een paar maanden echt dagelijks te twijfelen over of ik wel of niet een tweede kindje wil. Ik vind het zo vreselijk moeilijk.
Ik was bij mn dochter onverwachts zwanger geworden. Het kwam niet echt handig uit, maar we zijn nu superblij met haar. Omdat mijn 38ste verjaardag nadert vind ik dat er nu ook wel druk achter staat door mijn leeftijd. Er zijn er genoeg van 40 die nog zwanger zijn, en dat vind ik prima, maar niet voor mij. Hier ligt een beetje de grens voor mij.
Daarbij zijn mijn vriend en ik allebei blij dat de gebroken nachten nu wel zo'n beetje over zijn. Ik vind baby's heel leuk hoor, maar nu ze groter worden vind ik het veeeel leuker!
Maar dan spookt het weer door mn hoofd; 1 kind is geen kind, je hebt niet echt een gezin met 1 kindje, wat zielig voor dr als ze alleen blijft, zo heeft ze niemand als jullie er niet meer zijn... etcetc Je moest een weten wat ik allemaal heb gehoord...
Ik vind het zelf niet zielig hoor, als ze alleen blijft. Ik wil namelijk geen 'speelkammeraadje' maken voor mn dochter, ik moet zelf ( excuses, wij moeten) een kindje willen.
Maar dat gehink steeds tussen, Jaaaa leuk we trekken de box weer uit de schuur, en Neeee heerlijk straks je handen vrij... Ik kom er niet uit.
Ik weet niet of we compleet zijn. Ik vond de zwangerschap eigenlijk niet echt heel erg leuk, de bevalling was een ramp en de tijd erna kwam ik maar niet aan mn rust toe. Mijn vriend is heel lief, maar niet een voorbeeld vader die uit zichzelf luiers verschoond helaas... dus ik zal het zelf moeten doen...
Wie zit er in hetzelfde schuitje?
Of nog liever, wie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en houd het bij 1 kindje, of de andere kant, wie heeft er nu twee? En hoe bevalt dat? Spijt of helemaal heppie?
Het topic zegt het eigenlijk al. Ik ben 37 en heb een lief dochtertje van bijna 3 jaar. Ik loop sinds een paar maanden echt dagelijks te twijfelen over of ik wel of niet een tweede kindje wil. Ik vind het zo vreselijk moeilijk.
Ik was bij mn dochter onverwachts zwanger geworden. Het kwam niet echt handig uit, maar we zijn nu superblij met haar. Omdat mijn 38ste verjaardag nadert vind ik dat er nu ook wel druk achter staat door mijn leeftijd. Er zijn er genoeg van 40 die nog zwanger zijn, en dat vind ik prima, maar niet voor mij. Hier ligt een beetje de grens voor mij.
Daarbij zijn mijn vriend en ik allebei blij dat de gebroken nachten nu wel zo'n beetje over zijn. Ik vind baby's heel leuk hoor, maar nu ze groter worden vind ik het veeeel leuker!
Maar dan spookt het weer door mn hoofd; 1 kind is geen kind, je hebt niet echt een gezin met 1 kindje, wat zielig voor dr als ze alleen blijft, zo heeft ze niemand als jullie er niet meer zijn... etcetc Je moest een weten wat ik allemaal heb gehoord...
Ik vind het zelf niet zielig hoor, als ze alleen blijft. Ik wil namelijk geen 'speelkammeraadje' maken voor mn dochter, ik moet zelf ( excuses, wij moeten) een kindje willen.
Maar dat gehink steeds tussen, Jaaaa leuk we trekken de box weer uit de schuur, en Neeee heerlijk straks je handen vrij... Ik kom er niet uit.
Ik weet niet of we compleet zijn. Ik vond de zwangerschap eigenlijk niet echt heel erg leuk, de bevalling was een ramp en de tijd erna kwam ik maar niet aan mn rust toe. Mijn vriend is heel lief, maar niet een voorbeeld vader die uit zichzelf luiers verschoond helaas... dus ik zal het zelf moeten doen...
Wie zit er in hetzelfde schuitje?
Of nog liever, wie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en houd het bij 1 kindje, of de andere kant, wie heeft er nu twee? En hoe bevalt dat? Spijt of helemaal heppie?
woensdag 9 april 2008 om 15:56
Nippo, kun je dat een beetje uitleggen? Wat viel er op z'n plaats en waardoor werd het makkelijker? Je hebt er dan juist 2 rondlopen die aandacht willen, onderbroken nachten kunnen hebben, achter elkaar ziek kunnen worden, 2 die je in de ochtend en avondspits in de kleren moet zien te hijsen, etc.
Wat is er dan juist makkelijker??
Wat is er dan juist makkelijker??
woensdag 9 april 2008 om 16:09
Hallo Lente,
Leuke discussie, al kan ik niet alles lezen helaas.
Ik wil graag even mijn verhaaltje vertellen. Ik ben 37 jr., mijn dochter is nu 2 jaar en we zijn helemaal happy samen. Inmiddels rijzen er kleine verlangens bij mij voor een tweede, maar nadelen zijn er ook.
Een vriend die op zijn vrijheid gesteld is, ik heb last van concentratiestoornissen, financieel hebben we het niet breed, onze dochter is geboren met een aantal afwijkingen (waarvan nog niet helemaal duidelijk is wat ze heeft) waardoor we veel ziekenhuisbezoeken hebben en een hele nare herinnering aan de bevalling en de dagen erna..
Nu las ik laatst de eyeopener voor mij. Misschien is het hier (al) beschreven, zoja excuus.
Neem een sprong in de tijd. Hoe zou jij er over 15 jaar voor willen staan? Op die manier kun je wat afstand nemen van je twijfel en angst nu.
Voor mij was het in 1 keer duidelijk, zag ons met z'n viertjes in een auto zitten. Ik ga dus toch weer het grote avontuur aan (nu nog even wachten tot onze vrijbuiter zover is, maar dat komt goed).
Veel wijsheid voor jou t.a.v. deze periode van twijfel!
Leuke discussie, al kan ik niet alles lezen helaas.
Ik wil graag even mijn verhaaltje vertellen. Ik ben 37 jr., mijn dochter is nu 2 jaar en we zijn helemaal happy samen. Inmiddels rijzen er kleine verlangens bij mij voor een tweede, maar nadelen zijn er ook.
Een vriend die op zijn vrijheid gesteld is, ik heb last van concentratiestoornissen, financieel hebben we het niet breed, onze dochter is geboren met een aantal afwijkingen (waarvan nog niet helemaal duidelijk is wat ze heeft) waardoor we veel ziekenhuisbezoeken hebben en een hele nare herinnering aan de bevalling en de dagen erna..
Nu las ik laatst de eyeopener voor mij. Misschien is het hier (al) beschreven, zoja excuus.
Neem een sprong in de tijd. Hoe zou jij er over 15 jaar voor willen staan? Op die manier kun je wat afstand nemen van je twijfel en angst nu.
Voor mij was het in 1 keer duidelijk, zag ons met z'n viertjes in een auto zitten. Ik ga dus toch weer het grote avontuur aan (nu nog even wachten tot onze vrijbuiter zover is, maar dat komt goed).
Veel wijsheid voor jou t.a.v. deze periode van twijfel!
donderdag 10 april 2008 om 12:41
Hee Compu, leuk dat je ook even je verhaal hier neerzet!
Tja als je het zo zegt, zo over 15 jaar... dan moet ik eerlijk bekennen dat ik ook wel zo'n lachend gezinnetje in de auto zie haha. Maar dan ben ik weer ff heel negatief hoor, maar die weg naar die 15 jaar toe. Dan zie ik mezelf dus weer chaggrijnig midden in de nacht naar de kinderkamer lopen en die speen dr in duwen. ( ik was la van plan een speen-in-duw-machine te ontwerpen hihi)
Nee even serieus, ik kan mezelf ook heel goed voorhouden, dat Bona gezinnetje wat ik in principe echt graag wil hebben. Ik wil echt wel meer kinderen, maar als ik eerlijk ben, ben ik ook wel een beetje te egoistisch voor dat verhaal. Ik ben altijd onafhankelijke fotografe geweest en dat mis ik. Als we een tweede kindje zouden krijgen dan ben ik dat eerste jaar dus druk met mn gezin en dat is iets waar ik tegenop zie.
Ik woon nu op het platteland in Frankrijk en heb geen familie of vrienden in de buurt. Nu is het zo dat ze straks naar school gaat en dan zal ik meer mensen ontmoeten, maar het zijn dus meer punten die meespelen. Het is gewoon heel onhandig. De schoonouders wonen op 4 uur afstand en zouden mn dochter zo willen halen, maar wel voor een kleine week. En zolang zonder mn meissie vind ik niet leuk hoor, 3 dagen kan ik heel goed, 4 ook wel, maar dan wil ik dr weer ff vasthouden!
Ik ben ook niet een moeder die dr hoofd in elke kinderwagen steekt zeg maar. Ik vind baby's heel leuk, voor 2 minuten haha. En natuurlijk is een eigen baby wel leuk, en zal ik dr van houden, maar ik wil ook weer geen kind die ik 5 dagen per week bij de oppas doe. Dus al die dingen bij elkaar, het is niet zomaar dat ik echt wel- of echt niet wil. Ik hinkel dr steeds tussen. Gelukkig vind ik 1 kind niet zielig, dus daar ligt geen druk, Maarrrrrrr, ik heb door deze discussie wel een paar dingen op een rij gekregen voor mezelf dus dat is al erg prettig!
Nippo, grappig om te lezen dat je dat zo ervaart, daar heb ik ook wel eens aan gedacht dat dat zo zou kunnen zijn. Ik zou ook graag van je horen waarom je dat hebt. Hoe ik het me voorstel is dat die eerste zo'n aardverschuiving was, dat je alles volgens het schema deed ( tenminste ik was wel zo'n troela, alles volgens schema haha. Ze is er niet vervelend door geworden hoor) en dat je bij die tweede dus niet zo bovenop zn lip zit? Dat je er zelf veel relaxder instaat en dat je vanaf het begin al gewoon kunt genieten?
Blijf er wel bij dat een paar extra handen welkom zouden zijn. Ik heb een buurbrouw die maar blijft preken dat ik het bij 1 moet laten ( en naar haar heb ik nog niet eens mijn twijfel uitgesproken. Zij zelf heeft geen kinderen) Lijkt me zo heerlijk als je moeder dan naast je woont haha, iets wat ik eerder had verafschuwd :-)
Na goed, we prakkezeren nog even verder :-)
Tja als je het zo zegt, zo over 15 jaar... dan moet ik eerlijk bekennen dat ik ook wel zo'n lachend gezinnetje in de auto zie haha. Maar dan ben ik weer ff heel negatief hoor, maar die weg naar die 15 jaar toe. Dan zie ik mezelf dus weer chaggrijnig midden in de nacht naar de kinderkamer lopen en die speen dr in duwen. ( ik was la van plan een speen-in-duw-machine te ontwerpen hihi)
Nee even serieus, ik kan mezelf ook heel goed voorhouden, dat Bona gezinnetje wat ik in principe echt graag wil hebben. Ik wil echt wel meer kinderen, maar als ik eerlijk ben, ben ik ook wel een beetje te egoistisch voor dat verhaal. Ik ben altijd onafhankelijke fotografe geweest en dat mis ik. Als we een tweede kindje zouden krijgen dan ben ik dat eerste jaar dus druk met mn gezin en dat is iets waar ik tegenop zie.
Ik woon nu op het platteland in Frankrijk en heb geen familie of vrienden in de buurt. Nu is het zo dat ze straks naar school gaat en dan zal ik meer mensen ontmoeten, maar het zijn dus meer punten die meespelen. Het is gewoon heel onhandig. De schoonouders wonen op 4 uur afstand en zouden mn dochter zo willen halen, maar wel voor een kleine week. En zolang zonder mn meissie vind ik niet leuk hoor, 3 dagen kan ik heel goed, 4 ook wel, maar dan wil ik dr weer ff vasthouden!
Ik ben ook niet een moeder die dr hoofd in elke kinderwagen steekt zeg maar. Ik vind baby's heel leuk, voor 2 minuten haha. En natuurlijk is een eigen baby wel leuk, en zal ik dr van houden, maar ik wil ook weer geen kind die ik 5 dagen per week bij de oppas doe. Dus al die dingen bij elkaar, het is niet zomaar dat ik echt wel- of echt niet wil. Ik hinkel dr steeds tussen. Gelukkig vind ik 1 kind niet zielig, dus daar ligt geen druk, Maarrrrrrr, ik heb door deze discussie wel een paar dingen op een rij gekregen voor mezelf dus dat is al erg prettig!
Nippo, grappig om te lezen dat je dat zo ervaart, daar heb ik ook wel eens aan gedacht dat dat zo zou kunnen zijn. Ik zou ook graag van je horen waarom je dat hebt. Hoe ik het me voorstel is dat die eerste zo'n aardverschuiving was, dat je alles volgens het schema deed ( tenminste ik was wel zo'n troela, alles volgens schema haha. Ze is er niet vervelend door geworden hoor) en dat je bij die tweede dus niet zo bovenop zn lip zit? Dat je er zelf veel relaxder instaat en dat je vanaf het begin al gewoon kunt genieten?
Blijf er wel bij dat een paar extra handen welkom zouden zijn. Ik heb een buurbrouw die maar blijft preken dat ik het bij 1 moet laten ( en naar haar heb ik nog niet eens mijn twijfel uitgesproken. Zij zelf heeft geen kinderen) Lijkt me zo heerlijk als je moeder dan naast je woont haha, iets wat ik eerder had verafschuwd :-)
Na goed, we prakkezeren nog even verder :-)
donderdag 10 april 2008 om 13:17
Hier ook alom herkenning, ben wel ietsie jonger, nu 33, maar vriend is 10 jaar ouder. We hebben (na een ongeplande zwangerschap na 3 maanden relatie) en dochter van nu 14 maanden. Het eerste half jaar na de bevalling heb ik helemaal niet getwijfeld over een tweede, maar ik wilde nog even wachten tot dochter een jaar was. Maar toen ze een maand of 11 was begon de twijfel. Ik blijk erg slecht tegen gebroken nachten te kunnen zonder die zwangerschaps- en borstvoedingshormonen.... Daarbij was ik in die periode veel ziek (alle virussen van de ko werden door dochter aan mij doorgegeven, terwijl ze er zelf nauwelijks last van had), ik was letterlijk 2 maanden achter elkaar iedere andere week ziek, zo ziek dat ik me ziek moest melden op m'n werk.
Sindsdien ben ik me ook alle voordelen van 1 kind bewust. Bij mij is het wel zo dat ik ook bang ben dat ik over een jaar of 4 spijt zou krijgen, omdat ik eigenlijk alleen op zie tegen dat eerste jaar (anderhalf) in combinatie met nog een dreumes.
Daarbij inderdaad een dochter die niet veel huilde, best gemakkelijk is en helemaal gezond. Dat moet je ook maar afwachten bij een 2e.
En hier ook geen opvang achter de hand, alle familie woont verder weg. En als we een 2e willen zullen we moeten verhuizen.
@Lente, oeps, mijn ouders (wonen op 2,5 uur afstand) willen dochterlief ook graag te logeren hebben, maar ik vind het wel lekker als ze een weekje daar naar toe gaat. Ik mis haar inderdaad na een dag of 3,4 heel heftig, maar dat gaat na anderhalve dag weer over. Ik kan in die periode ook heel erg genieten van mijn herwonnen vrije tijd...
Sindsdien ben ik me ook alle voordelen van 1 kind bewust. Bij mij is het wel zo dat ik ook bang ben dat ik over een jaar of 4 spijt zou krijgen, omdat ik eigenlijk alleen op zie tegen dat eerste jaar (anderhalf) in combinatie met nog een dreumes.
Daarbij inderdaad een dochter die niet veel huilde, best gemakkelijk is en helemaal gezond. Dat moet je ook maar afwachten bij een 2e.
En hier ook geen opvang achter de hand, alle familie woont verder weg. En als we een 2e willen zullen we moeten verhuizen.
@Lente, oeps, mijn ouders (wonen op 2,5 uur afstand) willen dochterlief ook graag te logeren hebben, maar ik vind het wel lekker als ze een weekje daar naar toe gaat. Ik mis haar inderdaad na een dag of 3,4 heel heftig, maar dat gaat na anderhalve dag weer over. Ik kan in die periode ook heel erg genieten van mijn herwonnen vrije tijd...
donderdag 10 april 2008 om 13:23
Huh? Als ik de kids vanaf 15 jaar aan mijn voordeur afgeleverd krijg, dan wil ik er met gemak 5 hoor! Nog effe 2 a 3 jaartjes moederen en dan klaar. Wat is dat nou voor redenatie? Je moet toch eerst die 15 jaar wel weer helemaal paraat staan? En ik vraag me af of je een auto vol gezellige kids hebt als die kids 15 zijn. Kans is groter dat die chagerijnig uit het raam staren, omdat ze weer eens met pa en moe op stap moeten.
Of ben ik nou zo'n raspessimist?
Voor mij zou uberhaupt een voorwaarde zijn van meer kinderen hoe mij netwerk geregeld is. Hoe zijn de opvangmogelijkheden (creche), hoe zit het met familie/vrienden die af en toe eens bijspringen, etc.
Want ik heb zelf een matig netwerk en ik mis dat echt. Ik bedoel, opa/oma van vriends kant willen best oppassen, maar dat komt max. eens in de 2 maanden voor. Mijn zusje wil ook een nachtje oppassen, maar dat komt ook max eens per 2 maanden voor inmiddels. Met een beetje geluk kan dochter 1 x per maand ergens een nachtje doen. Hoewel het nu alweer 2 maanden geleden is en van mij mag het wel weer eens een keertje. Duurt alleen helaas nog 2 weken en mijn schoonfamilie gaat een paar keer per jaar voor minimaal 2 maanden naar het buitenland, dus dan kan ik het ook wel vergeten. Ik denk dat kinderen uitbesteden nog lastiger is als je er twee hebt. En aangezien ik een kleine portemonee heb, moet ik het niet hebben van betaalde oppas om eens een nachtje samen te zijn. Nee hoor, de praktijk overheerst bij mij toch echt!
En ik wil met liefde een groot gezin (leuk joh, als ze in de 20 zijn een tafel vol met leuke interessante jonge mensen die misschien ook allemaal aanhang hebben enzo. Echt zo'n cliche kerstmis tafereeltje) als dat betekend dat ik daar niet eerst jaren mijn hele hebben en houwen voor aan de kant moet zetten. Maar aangezien ik dat wel zo ervaar....
dan maar kerstmis bouwen met andere leuke interessante jonge mensen. Mag mijn dochter de hele tafel vol uitnodigen aan vrienden enzo : )
Of ben ik nou zo'n raspessimist?
Voor mij zou uberhaupt een voorwaarde zijn van meer kinderen hoe mij netwerk geregeld is. Hoe zijn de opvangmogelijkheden (creche), hoe zit het met familie/vrienden die af en toe eens bijspringen, etc.
Want ik heb zelf een matig netwerk en ik mis dat echt. Ik bedoel, opa/oma van vriends kant willen best oppassen, maar dat komt max. eens in de 2 maanden voor. Mijn zusje wil ook een nachtje oppassen, maar dat komt ook max eens per 2 maanden voor inmiddels. Met een beetje geluk kan dochter 1 x per maand ergens een nachtje doen. Hoewel het nu alweer 2 maanden geleden is en van mij mag het wel weer eens een keertje. Duurt alleen helaas nog 2 weken en mijn schoonfamilie gaat een paar keer per jaar voor minimaal 2 maanden naar het buitenland, dus dan kan ik het ook wel vergeten. Ik denk dat kinderen uitbesteden nog lastiger is als je er twee hebt. En aangezien ik een kleine portemonee heb, moet ik het niet hebben van betaalde oppas om eens een nachtje samen te zijn. Nee hoor, de praktijk overheerst bij mij toch echt!
En ik wil met liefde een groot gezin (leuk joh, als ze in de 20 zijn een tafel vol met leuke interessante jonge mensen die misschien ook allemaal aanhang hebben enzo. Echt zo'n cliche kerstmis tafereeltje) als dat betekend dat ik daar niet eerst jaren mijn hele hebben en houwen voor aan de kant moet zetten. Maar aangezien ik dat wel zo ervaar....
dan maar kerstmis bouwen met andere leuke interessante jonge mensen. Mag mijn dochter de hele tafel vol uitnodigen aan vrienden enzo : )
donderdag 10 april 2008 om 13:27
Inderdaad, soms vraag ik me af of ik gewoon niet te egoistisch ben voor veel kinderen. Ik heb nl. best moeite om mezelf zo weg te moeten cijferen. Ik ga echt met alle liefde van de wereld voor mijn zieke dochter eruit 's nachts. Maar als ze niet ziek is en gewoon in bed ligt te miepen, is die "liefde" ver te zoeken hoor. Dan wil ik gewoon pitten en dat ze doorslaapt. Egoistisch? Het zal wel...
donderdag 10 april 2008 om 14:52
hahaha Intien, moet er erg om lachen. Tja ik heb dat ook. Ik vind kinderen heel leuk, als ze doen wat ik wil. Noujaa, dat klinkt ook weer ongezellig, neem het maar met een beetje zout.
Ik was namelijk zo'n kind wat chaggrijnig uit het raam staarde.Vond het vreeeselijk met het gezin in de auto. Ik was de jongste en mijn oudere zussen draaide op de achterbank hun kont naar me toe en konden lekker slapen met een kussen tegen de deur. Ik bleef altijd maar wakker. Geen haar op mn hoofd die lekker tegen mn zussen aan zou schurken hahaha. Ook rookte mijn vader, dan ging ik helemaal over mn nek. ( tuurlijk later zelf ook gaan roken. zucht. Gelukkig dr weer van af)
We hadden het laatst gedaan, een dag of 5 bij de schoonouders. Nu moet ik als ik heel eerlijk ben zeggen dat ik mn dochter ook wel een week kan droppen, maar bij de schoonouders vind ik het na een dag of 5 wel genoeg. Bij mijn eigen moeder is dat anders, alleen die woont op 6 uur rijden en is 71 en kan niet meer tillen. En mijn meiske is nog niet zindelijk ( luiheid van mij, vind luiers reuze makkelijk als we een keer de stad in gaan :o)
Dus het is ook een beetje een schoonouder-dingetje.
Nou dan drop ik nog eens een leuke stelling: ik vind vakantie met een kind voor mij absoluut geen vakantie hahaha. Mijn vakantie is namelijk lekker een boek lezen op het strand, en dan in de namiddag even winkelen en daarna een wijntje op het terras en dan lekker uit-eten. En dat gaat met 1 kind eigenlijk al niet vind ik hahaha. ook lekker pessimistisch maar mijn vriendin met die drie jongens zei : als de kinderen het maar naar hun zin hebben, dan hebben wij het ooik leuk. Ik snap dat wel maar dat vind ik dus helemaal nix! Vakantie? Dan wil ik ook vakantie en niet non stop met een schepje in het zand, ogen op je dreumes of ze niet in de golven omvalt blabla.
Nou goed, zo kan ik wel weer doorgaan. Ik vind een middagje in het zwembad, alla, heus wel leuk, maar ik moet me er wel op instellen. Het is niet het leukste wat ik kan verzinnen. En ik weet dat die moeders bestaan, die dat dus wel he-le-maal geweldig vinden.
Over zwembad gesproken, ik ga haar wakker maken want we gaan dus straks :-) Vanmorgen stonden we voor niets voor de deur, dus met huilend kind weer naar huis. Tja, dus dan maar nog een keer. Ze hebben wel van die kurketrekkerglijbanen en dat vind ik dus wel leuk, en zij ook dus allebei blij. :-)
Leuk al die meningen, en ik vind niet snel iets egoistisch hoor. Integendeel. Ook niet van of bij mezelf. Of is dat weer egoistisch? gehgeh
Ik was namelijk zo'n kind wat chaggrijnig uit het raam staarde.Vond het vreeeselijk met het gezin in de auto. Ik was de jongste en mijn oudere zussen draaide op de achterbank hun kont naar me toe en konden lekker slapen met een kussen tegen de deur. Ik bleef altijd maar wakker. Geen haar op mn hoofd die lekker tegen mn zussen aan zou schurken hahaha. Ook rookte mijn vader, dan ging ik helemaal over mn nek. ( tuurlijk later zelf ook gaan roken. zucht. Gelukkig dr weer van af)
We hadden het laatst gedaan, een dag of 5 bij de schoonouders. Nu moet ik als ik heel eerlijk ben zeggen dat ik mn dochter ook wel een week kan droppen, maar bij de schoonouders vind ik het na een dag of 5 wel genoeg. Bij mijn eigen moeder is dat anders, alleen die woont op 6 uur rijden en is 71 en kan niet meer tillen. En mijn meiske is nog niet zindelijk ( luiheid van mij, vind luiers reuze makkelijk als we een keer de stad in gaan :o)
Dus het is ook een beetje een schoonouder-dingetje.
Nou dan drop ik nog eens een leuke stelling: ik vind vakantie met een kind voor mij absoluut geen vakantie hahaha. Mijn vakantie is namelijk lekker een boek lezen op het strand, en dan in de namiddag even winkelen en daarna een wijntje op het terras en dan lekker uit-eten. En dat gaat met 1 kind eigenlijk al niet vind ik hahaha. ook lekker pessimistisch maar mijn vriendin met die drie jongens zei : als de kinderen het maar naar hun zin hebben, dan hebben wij het ooik leuk. Ik snap dat wel maar dat vind ik dus helemaal nix! Vakantie? Dan wil ik ook vakantie en niet non stop met een schepje in het zand, ogen op je dreumes of ze niet in de golven omvalt blabla.
Nou goed, zo kan ik wel weer doorgaan. Ik vind een middagje in het zwembad, alla, heus wel leuk, maar ik moet me er wel op instellen. Het is niet het leukste wat ik kan verzinnen. En ik weet dat die moeders bestaan, die dat dus wel he-le-maal geweldig vinden.
Over zwembad gesproken, ik ga haar wakker maken want we gaan dus straks :-) Vanmorgen stonden we voor niets voor de deur, dus met huilend kind weer naar huis. Tja, dus dan maar nog een keer. Ze hebben wel van die kurketrekkerglijbanen en dat vind ik dus wel leuk, en zij ook dus allebei blij. :-)
Leuk al die meningen, en ik vind niet snel iets egoistisch hoor. Integendeel. Ook niet van of bij mezelf. Of is dat weer egoistisch? gehgeh
donderdag 10 april 2008 om 21:22
Hahaha, ik ben ook zo mega egoistisch vrees ik. Ik bedoel, ik zou het graag willen hoor, dat ik al dat geteutel en gefrut leuk zou vinden. Lijkt me nl. veel makkelijker om dan te kunnen genieten. Maar eerlijkheidshalve vind ik 80% van kinderspelletjes en vermaak dingen geen zak aan. Misschien wordt dat anders als ze groter is. Maar ik verveel me eigenlijk stierlijk om te moeten scheppen in zandbakken, voor de tigste keer hetzelfde rondje kinderboerderij of speeltuin (vooral speeltuin, gaaaaaap), torens bouwen van de duplo (waar mijn dochter geen genoeg van krijgt) of met haar theetjes drinken en allerlei fantasie baksels opeten van neppe schoteltjes en uit neppe kopjes (wat best lief en schattig is, dus dat zie ik heus wel). Ik doe dat natuurlijk wel, ben tenslotte geen slechte moeder. Maar ik hoop er altijd binnen een kwartier vanaf te zijn en dat dochter de draad oppakt en zelf weer in d'r uppie gaat spelen. Hoewel ik het vaak wel erg leuk vind om met haar te stoeien en kietelen en wandelen in het bos (ze begint alleen zo snel te miepen dat ze niet meer lopen wil, jammer : (
De wat wildere dingen of de dingen waarvan ik minder het gevoel heb dat ik zit te teuten.
Het liefst doe ik gewoon mijn eigen ding oftewel, grote mensen dingen en gaat dochter daarin mee. Dus ga het liefst ook naar buiten, boodschappen doen, boeken halen met haar bij de bibliotheek, thuis rommelen en schoonmaken waarbij ze of zelf speelt of meedoet met wat ik doe, in de tuin bezig zijn terwijl dochter zelf in de zandbak speelt of zoiets. Als ik maar niet teveel met vermaak bezig hoef te zijn, want dat vind ik lastig. Of dat ze -net als wat jij zegt- doet wat ik wil en dan ook niet moeilijk doet. Ik wil bijvoorbeeld best taarten bakken met haar (doe ik af en toe ook wel), maar ben dan ongeduldig als dochter halverwege de kont tegen de krib gooit. Het moet dan leuk gaan en anders niet. Dan ben ik er al snel klaar mee, erg he...bij mij is het meestal 2 x waarschuwen en de derde keer berg ik dat wat ik aan het doen was op, al is dat halverwege taarten bakken. Dan niet hoor. Zero tolerance.
Net als de hele dag aandacht vragen. Dochter gaat drie dagen per week naar de creche en dat is echt ideaal. Maar minder ideaal is, dat ik de indruk heb dat ze zich momenteel snel verveelt als ze thuis is. Ik bedoel, op de creche is er doorlopend afleiding en vermaak. Door de aanwezigheid van andere kindjes en de leidsters. Maar als ik alleen thuis ben met haar, vraagt ze dus de hele tijd wat we gaan doen. Ik probeer haar ook zeker wel zelf te laten spelen en dat lukt an sich ook goed. Maar moet er soms wel een activiteit op zichzelf van maken om haar bezig te houden. Misschien ligt het ook aan de leeftijd (bijna 3) dat ze zich nu wat moeilijker vermaken? Kan me nl. niet herinneren dat ze daar ooit zo'n moeite mee had.
Maar vorige week duwde ik haar echt na 5 keer aan mijn pijpen hangen aan de kant en werd ik een beetje boos. Ga toch zelf es spelen en laat mama met rust! Brrr, kan daar erg slecht tegen. Hmmm, weer egoistisch?
Maar goed, Lente, wat is er wat jouw betreft anders aan adoptie dan aan een kind baren? Ok, je baart niet en bevalt niet, maar dat is dan toch het enige? Je moet/mag nog steeds opvoeden etc.
En ik was met 15 echt puber from hell. Dus verre van een ideaal gezellig gezinnetje. Vergeet het maar dat ik gezellig meeging hoor. Ik had een jonger zusje en ik denk dat we elkaars bloed wel konden drinken. Als we niet aan het katten waren, waren we wel chagerijnig.
Maar goed, dit is neit bedoeld als preek waarom men niet meer kinderen zou moeten krijgen.Ik heb nl. voor mezelf niet gekozen dat ik geen 2e wil. Ik heb alleen maar besloten dat ik het niet wil, zolang mijn gevoel geen JA voelt! Dat is makkelijker te doen dan een keuze te maken. Een keuze is zo definitief en waarom zou je er jezelf mee kwellen? Je kunt dit soort dingen toch openlaten, zelfs als je ouder bent? Want daardoor krijgen gevoelens meer ruimte is mijn geloof en als je het toch wel wil, komt dat ook heus wel bovendrijven.
Als mijn JA komt bovendrijven, dan zal ik met veel meer toewijding dezelfde obstakels overwinnen dan ik nu zou doen. Het leven wordt niet anders, maar je beleving wordt anders en daar gaat het nou juist om. Dat je beleving er positief tegenover staat. Dat je keuzes maakt om pure motieven die passen bij jezelf en niet om allemaal andere omzichtige en verborgen motieven zoals dat je misschien wel te oud kan worden. Zoiets als:
"ik wil niet echt een kind, maar ik ga straks de overgang in en dan kan het niet meer, dus ik doe het maar. Misschien vind ik het wel meevallen". Dat was in de steentijd de realiteit, baren tot je vruchtbaarheid het opgaf en je verder geen vragen stellen. Maar tegenwoordig is het zooooo anders, leven we in zulke andere systemen, dat dat riedeltje niet meer opgaat.
Ben je al wat dichter uitgekomen bij wat je wilt Lente? Of is er nu meer verwarring dan voordat je dit topic begon?
-sorry voor de enorme lap tekst btw-
De wat wildere dingen of de dingen waarvan ik minder het gevoel heb dat ik zit te teuten.
Het liefst doe ik gewoon mijn eigen ding oftewel, grote mensen dingen en gaat dochter daarin mee. Dus ga het liefst ook naar buiten, boodschappen doen, boeken halen met haar bij de bibliotheek, thuis rommelen en schoonmaken waarbij ze of zelf speelt of meedoet met wat ik doe, in de tuin bezig zijn terwijl dochter zelf in de zandbak speelt of zoiets. Als ik maar niet teveel met vermaak bezig hoef te zijn, want dat vind ik lastig. Of dat ze -net als wat jij zegt- doet wat ik wil en dan ook niet moeilijk doet. Ik wil bijvoorbeeld best taarten bakken met haar (doe ik af en toe ook wel), maar ben dan ongeduldig als dochter halverwege de kont tegen de krib gooit. Het moet dan leuk gaan en anders niet. Dan ben ik er al snel klaar mee, erg he...bij mij is het meestal 2 x waarschuwen en de derde keer berg ik dat wat ik aan het doen was op, al is dat halverwege taarten bakken. Dan niet hoor. Zero tolerance.
Net als de hele dag aandacht vragen. Dochter gaat drie dagen per week naar de creche en dat is echt ideaal. Maar minder ideaal is, dat ik de indruk heb dat ze zich momenteel snel verveelt als ze thuis is. Ik bedoel, op de creche is er doorlopend afleiding en vermaak. Door de aanwezigheid van andere kindjes en de leidsters. Maar als ik alleen thuis ben met haar, vraagt ze dus de hele tijd wat we gaan doen. Ik probeer haar ook zeker wel zelf te laten spelen en dat lukt an sich ook goed. Maar moet er soms wel een activiteit op zichzelf van maken om haar bezig te houden. Misschien ligt het ook aan de leeftijd (bijna 3) dat ze zich nu wat moeilijker vermaken? Kan me nl. niet herinneren dat ze daar ooit zo'n moeite mee had.
Maar vorige week duwde ik haar echt na 5 keer aan mijn pijpen hangen aan de kant en werd ik een beetje boos. Ga toch zelf es spelen en laat mama met rust! Brrr, kan daar erg slecht tegen. Hmmm, weer egoistisch?
Maar goed, Lente, wat is er wat jouw betreft anders aan adoptie dan aan een kind baren? Ok, je baart niet en bevalt niet, maar dat is dan toch het enige? Je moet/mag nog steeds opvoeden etc.
En ik was met 15 echt puber from hell. Dus verre van een ideaal gezellig gezinnetje. Vergeet het maar dat ik gezellig meeging hoor. Ik had een jonger zusje en ik denk dat we elkaars bloed wel konden drinken. Als we niet aan het katten waren, waren we wel chagerijnig.
Maar goed, dit is neit bedoeld als preek waarom men niet meer kinderen zou moeten krijgen.Ik heb nl. voor mezelf niet gekozen dat ik geen 2e wil. Ik heb alleen maar besloten dat ik het niet wil, zolang mijn gevoel geen JA voelt! Dat is makkelijker te doen dan een keuze te maken. Een keuze is zo definitief en waarom zou je er jezelf mee kwellen? Je kunt dit soort dingen toch openlaten, zelfs als je ouder bent? Want daardoor krijgen gevoelens meer ruimte is mijn geloof en als je het toch wel wil, komt dat ook heus wel bovendrijven.
Als mijn JA komt bovendrijven, dan zal ik met veel meer toewijding dezelfde obstakels overwinnen dan ik nu zou doen. Het leven wordt niet anders, maar je beleving wordt anders en daar gaat het nou juist om. Dat je beleving er positief tegenover staat. Dat je keuzes maakt om pure motieven die passen bij jezelf en niet om allemaal andere omzichtige en verborgen motieven zoals dat je misschien wel te oud kan worden. Zoiets als:
"ik wil niet echt een kind, maar ik ga straks de overgang in en dan kan het niet meer, dus ik doe het maar. Misschien vind ik het wel meevallen". Dat was in de steentijd de realiteit, baren tot je vruchtbaarheid het opgaf en je verder geen vragen stellen. Maar tegenwoordig is het zooooo anders, leven we in zulke andere systemen, dat dat riedeltje niet meer opgaat.
Ben je al wat dichter uitgekomen bij wat je wilt Lente? Of is er nu meer verwarring dan voordat je dit topic begon?
-sorry voor de enorme lap tekst btw-
vrijdag 11 april 2008 om 10:03
Ik dacht ook aan adoptie van een 3-jarige ofzo. Maar dat heb ik wel een beetje het AngelinaJolie-syndroom als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik zag haar een keer in een interview, giegelend, prachtig zwanger en helemaal heppie. Dan denk ik Jezus zo kan het dus ook! Maar goed, niet echt realistisch I know. Adoptie is beetje bevlieging geweest, is alweer over.
Weet je, ik werd totaal onverwachts zwanger van mn dochter, en misschien was dat maar goed ook, want ik weet zeker dat als ik erover na had moeten denken, dat ik met hetzelfde probleem zou zitten als waar ik nu mee zit. Wel of niet doen. Ik ben over het algemeen namelijk een snelle beslisser. Ik ga zo samenwonen, uit elkaar kan altijd wel weer en ben daar niet bang voor. Ik verhuis zo mee naar het buitenland en laat mijn goedlopende zaak achter, geen probleem. Avontuur, leuk , het onverwachtte blabla allemaal goed. En dan moeilijk doen over dit. Ik weet heus wel dat, als je een tweede hebt, het wordt hartstikke druk, nog minder tijd voor jezelf. Dat hoor ik van mijn vriendinnen en geloof ik graag. En ik heb graaaag tijd voor mezelf. Dus daar hebben we een klein probleem.
Maar goed, zin afmaken :-) Ik weet heus wel dat er gewoon dan wel weer een oplossing komt als het boven mn hoofd stijgt... Maar wil ik daar wel weer heen, dat is het ount. Ik zou dus ook zo graag een keer er vol voor willen kiezen, de spanning van het zwanger worden, genieten van de zwangerschap, nou ja de bevalling daar heb ik het dan iet over, maar ze hebben het er 1 keer uitgekregen dus daar zit nog wel een ritssluiting van de vorige keer. Mama telt toch niet meer echt mee, dus slijp die messen maar. En je hoeft er niet op te letten of dat litteken er nog een beetje leuk uitziet hoor, ze is nu toch moeder(annex springkussen, annex opruimmachine, annex minares in joggingbroek etc)
Ik merk dat het opvoeden van een kind gewoon ook een opvoeding van jezelf is. Ik word ook pissig als madam zegt dat ze dr laarsjes aanwil, en dan zijn we bezig, gaat ze ineens gillen NEEE NIET LAASJUS AAAAN!! Ja nou schiet mij maar lek, dan heb ik dus ook elke keer die keuze: doen we het op de leuke manier-->ok schat, dan doen we de laarsjes nu opruimen. Of gaat het op de andere manier:--> JIJ wilde die laarsjes aan hoor! dus NU opruimen en anders ga je in de hoek!
Ik probeer nu een beetje dat eerste maar te doen omdat ik merk dat het mij minder energie kost om daar weer bovenop te komen. Ze zijn nog niet zo slim met 3 dat ze weten dat ze mama maar beter niet boos kunnen maken denk ik dan. ( zen he? haha, ik ben dr mee bezig he, ik beheers het nog niet :-)
Ik merk ook dat ik doodnerveus wordt als ze steeeeeds maar weer dr hand langs dr neus haalt om die af te vegen. Hoogst irritant. En ik maar eerst aardig: NIET met je hand langs je neus!! Dan wat harder: NIET met je HAND langs je NEUS! Maar ineens dacht ik aan iets wat ik ooit had gelezen: kinderen horen het woordje NIET niet.
Dus ben omgeschakeld en zei dus, ZAKDOEK!! En tot mijn grote verbazing pakte ze die gelijk en veegde haar neus af. Terwijl ik dat niet eens zei, alleen maar zakdoek. Eergister ontdekt hoor, maar ik ga proberen om dus meer te focussen op dit soort dingen.
Ohja, ik speel ook heel erg weinig met mn dochtertje. Nooit gedaan ook. Ik zag zovaak inderdaad op partijtjes van die kinderen die zich verveelde en aan de ouders gingen hangen. Ik raakte eerst ook een beetje in paniek, maar mijn moeder zei: ze mogen zich best eens vervelend hoor. En dat is ook zo. Sterker nog, dat is wel eens goed, zeker voor de creativiteit. Dus ik zeg ook vaak, ga je maar even lekker vervelen. Als ik echt zelf tegen het plafond zit heb ik een la met nieuwe dingetjes erin. Das voor nood, want iets nieuws kan ik haar weer een uur mee alleen laten. Het zijn van die kleine 2,- dingetjes. Een zakje kralen met een veter, leuke ketting :-)
Ik moet het ook altijd hebben van tips van anderen, met name mijn moeder zie ik zo makkelijk ermee omgaan. Die maakt zich niet druk ( ik wel, was trouwens ook een draaak van een puber haha) Die rust is wel handig soms. Ik heb me dr jaren tegen verzet maar ik buig nu ook maar een beetje mee.
Nou dit wordt ook weer een verhaal zeg. Maar goed, ze zit heerlijk te spelen in de kamer hiernaast met klei, en ik ga zo weer door met schoonmaken. Straks even de stad in en dan daarna naar de Macdonalds. Nee niet om te eten, maar die heeft een speel-ballenbak-ding geloof ik. Nog nooit geweest maar ik probeer wel dat ze elke dag een uurtje beweegt. Probeer he...
:-)Fijne dag, ik kom later wel weer ff als ze slaapt.
Ik zag haar een keer in een interview, giegelend, prachtig zwanger en helemaal heppie. Dan denk ik Jezus zo kan het dus ook! Maar goed, niet echt realistisch I know. Adoptie is beetje bevlieging geweest, is alweer over.
Weet je, ik werd totaal onverwachts zwanger van mn dochter, en misschien was dat maar goed ook, want ik weet zeker dat als ik erover na had moeten denken, dat ik met hetzelfde probleem zou zitten als waar ik nu mee zit. Wel of niet doen. Ik ben over het algemeen namelijk een snelle beslisser. Ik ga zo samenwonen, uit elkaar kan altijd wel weer en ben daar niet bang voor. Ik verhuis zo mee naar het buitenland en laat mijn goedlopende zaak achter, geen probleem. Avontuur, leuk , het onverwachtte blabla allemaal goed. En dan moeilijk doen over dit. Ik weet heus wel dat, als je een tweede hebt, het wordt hartstikke druk, nog minder tijd voor jezelf. Dat hoor ik van mijn vriendinnen en geloof ik graag. En ik heb graaaag tijd voor mezelf. Dus daar hebben we een klein probleem.
Maar goed, zin afmaken :-) Ik weet heus wel dat er gewoon dan wel weer een oplossing komt als het boven mn hoofd stijgt... Maar wil ik daar wel weer heen, dat is het ount. Ik zou dus ook zo graag een keer er vol voor willen kiezen, de spanning van het zwanger worden, genieten van de zwangerschap, nou ja de bevalling daar heb ik het dan iet over, maar ze hebben het er 1 keer uitgekregen dus daar zit nog wel een ritssluiting van de vorige keer. Mama telt toch niet meer echt mee, dus slijp die messen maar. En je hoeft er niet op te letten of dat litteken er nog een beetje leuk uitziet hoor, ze is nu toch moeder(annex springkussen, annex opruimmachine, annex minares in joggingbroek etc)
Ik merk dat het opvoeden van een kind gewoon ook een opvoeding van jezelf is. Ik word ook pissig als madam zegt dat ze dr laarsjes aanwil, en dan zijn we bezig, gaat ze ineens gillen NEEE NIET LAASJUS AAAAN!! Ja nou schiet mij maar lek, dan heb ik dus ook elke keer die keuze: doen we het op de leuke manier-->ok schat, dan doen we de laarsjes nu opruimen. Of gaat het op de andere manier:--> JIJ wilde die laarsjes aan hoor! dus NU opruimen en anders ga je in de hoek!
Ik probeer nu een beetje dat eerste maar te doen omdat ik merk dat het mij minder energie kost om daar weer bovenop te komen. Ze zijn nog niet zo slim met 3 dat ze weten dat ze mama maar beter niet boos kunnen maken denk ik dan. ( zen he? haha, ik ben dr mee bezig he, ik beheers het nog niet :-)
Ik merk ook dat ik doodnerveus wordt als ze steeeeeds maar weer dr hand langs dr neus haalt om die af te vegen. Hoogst irritant. En ik maar eerst aardig: NIET met je hand langs je neus!! Dan wat harder: NIET met je HAND langs je NEUS! Maar ineens dacht ik aan iets wat ik ooit had gelezen: kinderen horen het woordje NIET niet.
Dus ben omgeschakeld en zei dus, ZAKDOEK!! En tot mijn grote verbazing pakte ze die gelijk en veegde haar neus af. Terwijl ik dat niet eens zei, alleen maar zakdoek. Eergister ontdekt hoor, maar ik ga proberen om dus meer te focussen op dit soort dingen.
Ohja, ik speel ook heel erg weinig met mn dochtertje. Nooit gedaan ook. Ik zag zovaak inderdaad op partijtjes van die kinderen die zich verveelde en aan de ouders gingen hangen. Ik raakte eerst ook een beetje in paniek, maar mijn moeder zei: ze mogen zich best eens vervelend hoor. En dat is ook zo. Sterker nog, dat is wel eens goed, zeker voor de creativiteit. Dus ik zeg ook vaak, ga je maar even lekker vervelen. Als ik echt zelf tegen het plafond zit heb ik een la met nieuwe dingetjes erin. Das voor nood, want iets nieuws kan ik haar weer een uur mee alleen laten. Het zijn van die kleine 2,- dingetjes. Een zakje kralen met een veter, leuke ketting :-)
Ik moet het ook altijd hebben van tips van anderen, met name mijn moeder zie ik zo makkelijk ermee omgaan. Die maakt zich niet druk ( ik wel, was trouwens ook een draaak van een puber haha) Die rust is wel handig soms. Ik heb me dr jaren tegen verzet maar ik buig nu ook maar een beetje mee.
Nou dit wordt ook weer een verhaal zeg. Maar goed, ze zit heerlijk te spelen in de kamer hiernaast met klei, en ik ga zo weer door met schoonmaken. Straks even de stad in en dan daarna naar de Macdonalds. Nee niet om te eten, maar die heeft een speel-ballenbak-ding geloof ik. Nog nooit geweest maar ik probeer wel dat ze elke dag een uurtje beweegt. Probeer he...
:-)Fijne dag, ik kom later wel weer ff als ze slaapt.
vrijdag 11 april 2008 om 10:04
En eh... of ik al dichter bij de beslissing ben? Nouuuuuu, ja denk het wel. Ik vind dit soort dingen wel echt verhelderen en door wat jullie schrijven, daar ga ik weer over nadenken en dan kom ik toch weer tot andere dingen dan dat ik alleen een beetje zit te mijmeren ( met de schep half in de zandbak... :-)
zondag 13 april 2008 om 19:20
Nou, doe gerust psychotisch hoor ; )
Ik ben de hele dag weggeweest en nu gesloopt door de halve nacht die ik heb gehad. Maar als jij nu als een schizofreen een beetje in jezelf praat, zal ik morgen mijn best doen een reactie te geven...of anderen natuurlijk.
Je wilt toch vast wel meer ervaringen horen lijkt me?
Ik ben de hele dag weggeweest en nu gesloopt door de halve nacht die ik heb gehad. Maar als jij nu als een schizofreen een beetje in jezelf praat, zal ik morgen mijn best doen een reactie te geven...of anderen natuurlijk.
Je wilt toch vast wel meer ervaringen horen lijkt me?
zondag 13 april 2008 om 19:45
Beetje late reactie, maar ik zal eens even nadenken waarom alles bij de tweede op zijn plek viel. Bij de eerste vond ik het een hele grote overgang (ook bij mij was de zwangerschap onverwacht). Achteraf heb ik het gevoel dat ik die eerste een beetje bij mijn eerdere leven deed. Alsof ik er niet helemaal aan wilde dat er iets veranderd was ofzo. Bij de tweede hoefde ik niet meer aan mijn rolverandering te wennen, ik was al moeder en daar veranderde niets aan. Ik heb van de babytijd met de tweede dan ook veel meer genoten, zag veel beter hoe bijzonder alles was en wist natuurlijk hoe kort het maar duurde. En de tweede was een vele makkelijkere baby, en ik was veel makkelijker. En nog iets anders: het is gewoon heel leuk om je kinderen samen te zien. En het is heel bijzonder om nog een kind van dezelfde ouders te hebben, dat zo anders is. Het relativeert alles een beetje, je bent veel minder op je kind gefixeerd (want er is er nog een die aandacht wil). En je weet dat alles een fase is.
Ik ben ook geen babymoeder, en zwanger zijn is een verschrikking bij mij. Op zandtaartjes eten ben ik ook gauw uitgekeken. Ik kijk eigenlijk het liefste toe als mijn kinderen zelf spelen. Maar mijn oudste is inmiddels een kleuter, en ik vind het heel leuk om hem dingen te laten zien en uit te leggen. Het is bijzonder om te zien hoe hij een echte persoonlijkheid wordt, en een uitdaging om hem daarbij zo goed mogelijk te helpen. En de spelletjes worden leuker, wij spelen bijvoorbeeld rush hour of rummikub en dat is toch al een stuk beter dan memory. Mijn jongste is een peuterpuber en die is momenteel behalve schattig ook behoorlijk irritant. Kan niet wachten om te zien wat ze voor kleuter wordt
.
Ik ben ook geen babymoeder, en zwanger zijn is een verschrikking bij mij. Op zandtaartjes eten ben ik ook gauw uitgekeken. Ik kijk eigenlijk het liefste toe als mijn kinderen zelf spelen. Maar mijn oudste is inmiddels een kleuter, en ik vind het heel leuk om hem dingen te laten zien en uit te leggen. Het is bijzonder om te zien hoe hij een echte persoonlijkheid wordt, en een uitdaging om hem daarbij zo goed mogelijk te helpen. En de spelletjes worden leuker, wij spelen bijvoorbeeld rush hour of rummikub en dat is toch al een stuk beter dan memory. Mijn jongste is een peuterpuber en die is momenteel behalve schattig ook behoorlijk irritant. Kan niet wachten om te zien wat ze voor kleuter wordt
.
maandag 14 april 2008 om 09:31
Die MacDonald was dus echt super! Volgende keer neem ik een boekje mee want ik denk dat ik daar zomaar eens heel vaak ga komen! ( sorry Fleur :-)
Het is een apart gebouwtje met een indoor klim en klauter-baan. Zo'n meter of 3.50m hoor en 10 m breed. Ik ben in Nl ooit in zo'n indoor speeltuin geweest en daar lijkt het op. Overal van die netten dus ze kunnen er niet uitvallen. En alles van dat zachte plastic.
Na een kwartier had ze rooie wangen van het rennen. Er waren meer kindjes en ze renden allemaal achter elkaar aan, echt super. Ik heb er een uur gezeten. ( ik woon op het platteland hier en de natuur ziet ze elke dag al in het bos. Ik wil ook wel eens dat ze met andere kindjes speelt en nee, hier zetten ze geen speeltuin neer voor de kleintjes.)
Nippo, ik begrijp het heel goed, lijkt mij ook leuk om 2 totaal verschillende karaktertjes in 1 gezin te hebben, en dat ze dan nog lief met elkaar spelen, ideaal!
Maansa, ik weet het nog niet hoor, maar ik laat het je weten :-)
Intiem, tja het was zondag en de hele familie sliep... dan ga ik in mezelf praten... Lucht lekker op, en dan even op internet kijken of hier nog wat staat. das raar, het werkt wel een soort van verslavend dit. En vrouwen zijn van nature altijd wel nieuwsgierig dus die komen steeds weer even gluren. Zo ook ik.
Ik ga het huis opruimen en een bank maken! We hebben op een brocante 2 gietijzeren uiteinden van een bank gevonden en nu wil ik die latjes ertussen gaan zetten. Heel gedoe, wel zin in.
Het is een apart gebouwtje met een indoor klim en klauter-baan. Zo'n meter of 3.50m hoor en 10 m breed. Ik ben in Nl ooit in zo'n indoor speeltuin geweest en daar lijkt het op. Overal van die netten dus ze kunnen er niet uitvallen. En alles van dat zachte plastic.
Na een kwartier had ze rooie wangen van het rennen. Er waren meer kindjes en ze renden allemaal achter elkaar aan, echt super. Ik heb er een uur gezeten. ( ik woon op het platteland hier en de natuur ziet ze elke dag al in het bos. Ik wil ook wel eens dat ze met andere kindjes speelt en nee, hier zetten ze geen speeltuin neer voor de kleintjes.)
Nippo, ik begrijp het heel goed, lijkt mij ook leuk om 2 totaal verschillende karaktertjes in 1 gezin te hebben, en dat ze dan nog lief met elkaar spelen, ideaal!
Maansa, ik weet het nog niet hoor, maar ik laat het je weten :-)
Intiem, tja het was zondag en de hele familie sliep... dan ga ik in mezelf praten... Lucht lekker op, en dan even op internet kijken of hier nog wat staat. das raar, het werkt wel een soort van verslavend dit. En vrouwen zijn van nature altijd wel nieuwsgierig dus die komen steeds weer even gluren. Zo ook ik.
Ik ga het huis opruimen en een bank maken! We hebben op een brocante 2 gietijzeren uiteinden van een bank gevonden en nu wil ik die latjes ertussen gaan zetten. Heel gedoe, wel zin in.
maandag 14 april 2008 om 12:20
Lente en Intiem,
Het lijkt alsof ik mezelf hoor praten! Zo herkenbaar. Met als enige verschil dat ik kinderspelletjes wel leuk vind ;). Zandkastelen bouwen enzo. Maarrr.. zodra dochter dan niet doet zoals ik het had bedacht, moet ik echt tot 10 tellen. Vind ik het ineens erg irritant dat ze zo zit te klooien als we koekjes bakken. Ze is 2 1/2 dus waarom ik verwacht dat ze dat netjes doet, geen idee En inderdaad, nu ik meer met haar kan communiceren is het veeeeeeeeeeeeeeel leuker. Ben totaal geen babymens..
Ik denk dat het komt, omdat ik gewoon niet een heel relaxete moeder ben. Ik heb nooit geweten dat ik alles op MIJN manier wil doen, blijkbaar is me dat normaal altijd gewoon gelukt bij relaties en vriendschappen, haha! Ik vind mijn dochter echt het meest lieve en fantastische kind op aarde, maar zodra die peuterpuberteit begon.. pfoeh, ben ik toch wel erg geconfronteerd met mijn eigen karakter. Nu heb ik een dochter met heel sterk eigen willetje en even gezellig samen naar de stad is er niet bij. Dochterlief loopt dan nl constant weg en is totaal niet onder de indruk als ze me niet meer ziet. Ik blijf het wel stug proberen, want ik vind gewoon dat ze moet leren luisteren en heb de (ijdele) hoop dat ze op een dag wel gaat luisteren (hoe lang duurt die peuterpuberteit??!!), maar het is soms wel vermoeiend. Ik wil nl ook zo graag nog mijn eigen dingen blijven doen. Gewoon met haar op een terrasje hangen als de zon schijnt. Gelukkig wonen we dichtbij het strand, dus dat is wel lekker, mama op het terras en kind met haar billen in het zand. Ik weet nog goed dat ik me vroeger doodirriteerde aan zeurende en driftige kinderen in supermarkten, maar moet nu toegeven dat ik soms ook met een rood en bezweet hoofd mijn dochter van de grond probeer te plukken.
Ik ben dus ook 'egoistisch', maar durf dat normaal niet zo hardop te zeggen. Omdat IEDEREEN in mijn omgeving zwanger is van de tweede en blijkbaar niet opzien tegen 2 kinderen. Moet mezelf ook steeds verdedigen heb ik het idee.
Het eerste 1,5 jaar heb ik mezelf overigens volledig weggecijferd om het haar maar naar de zin te maken. Zat ik uren met haar te spelen en haar te vermaken. Zooooooooooo vermoeiend. Wilde het 'perfect' doen en voelde me denk ik schuldig dat ik eigenlijk heel vaak geen zin had om haar te entertainen. Ben ik toen echt beetje in doorgeslagen. Dochter is gelukkig niet verwend meisje geworden. Toen heeft iemand tegen mij gezegd: je kind kan pas gelukkig zijn als jij dat bent. En daar hou ik me nu aan vast. Dus nu hebben we de perfecte balans. Op vrijdag ben ik de hele dag met haar samen en dan gaan we vaak 's ochtends leuke dingen doen en na haar slaapje ga ik lekker op de bank lezen oid en zij lief alleen spelen.
Moet er niet aan denken als ik dan ook nog eens een baby moet verzorgen. Tuurlijk, ze worden groot, maar ook dan heb je zoveel meer om te zorgen.
Maar inderdaad, wie weet komt die wens ineens weer omhoog. Wilde eerst geen kinderen en ineens had ik die wens. Maar het is wel zo dat het risico dat het mis gaat of het niet gezond is groter wordt na je 35 (ben ik nu) en met mijn miskramenverleden vind het dat dus ook best griezelig.
Het lijkt alsof ik mezelf hoor praten! Zo herkenbaar. Met als enige verschil dat ik kinderspelletjes wel leuk vind ;). Zandkastelen bouwen enzo. Maarrr.. zodra dochter dan niet doet zoals ik het had bedacht, moet ik echt tot 10 tellen. Vind ik het ineens erg irritant dat ze zo zit te klooien als we koekjes bakken. Ze is 2 1/2 dus waarom ik verwacht dat ze dat netjes doet, geen idee
En inderdaad, nu ik meer met haar kan communiceren is het veeeeeeeeeeeeeeel leuker. Ben totaal geen babymens..Ik denk dat het komt, omdat ik gewoon niet een heel relaxete moeder ben. Ik heb nooit geweten dat ik alles op MIJN manier wil doen, blijkbaar is me dat normaal altijd gewoon gelukt bij relaties en vriendschappen, haha! Ik vind mijn dochter echt het meest lieve en fantastische kind op aarde, maar zodra die peuterpuberteit begon.. pfoeh, ben ik toch wel erg geconfronteerd met mijn eigen karakter. Nu heb ik een dochter met heel sterk eigen willetje en even gezellig samen naar de stad is er niet bij. Dochterlief loopt dan nl constant weg en is totaal niet onder de indruk als ze me niet meer ziet. Ik blijf het wel stug proberen, want ik vind gewoon dat ze moet leren luisteren en heb de (ijdele) hoop dat ze op een dag wel gaat luisteren (hoe lang duurt die peuterpuberteit??!!), maar het is soms wel vermoeiend. Ik wil nl ook zo graag nog mijn eigen dingen blijven doen. Gewoon met haar op een terrasje hangen als de zon schijnt. Gelukkig wonen we dichtbij het strand, dus dat is wel lekker, mama op het terras en kind met haar billen in het zand. Ik weet nog goed dat ik me vroeger doodirriteerde aan zeurende en driftige kinderen in supermarkten, maar moet nu toegeven dat ik soms ook met een rood en bezweet hoofd mijn dochter van de grond probeer te plukken.
Ik ben dus ook 'egoistisch', maar durf dat normaal niet zo hardop te zeggen. Omdat IEDEREEN in mijn omgeving zwanger is van de tweede en blijkbaar niet opzien tegen 2 kinderen. Moet mezelf ook steeds verdedigen heb ik het idee.
Het eerste 1,5 jaar heb ik mezelf overigens volledig weggecijferd om het haar maar naar de zin te maken. Zat ik uren met haar te spelen en haar te vermaken. Zooooooooooo vermoeiend. Wilde het 'perfect' doen en voelde me denk ik schuldig dat ik eigenlijk heel vaak geen zin had om haar te entertainen. Ben ik toen echt beetje in doorgeslagen. Dochter is gelukkig niet verwend meisje geworden. Toen heeft iemand tegen mij gezegd: je kind kan pas gelukkig zijn als jij dat bent. En daar hou ik me nu aan vast. Dus nu hebben we de perfecte balans. Op vrijdag ben ik de hele dag met haar samen en dan gaan we vaak 's ochtends leuke dingen doen en na haar slaapje ga ik lekker op de bank lezen oid en zij lief alleen spelen.
Moet er niet aan denken als ik dan ook nog eens een baby moet verzorgen. Tuurlijk, ze worden groot, maar ook dan heb je zoveel meer om te zorgen.
Maar inderdaad, wie weet komt die wens ineens weer omhoog. Wilde eerst geen kinderen en ineens had ik die wens. Maar het is wel zo dat het risico dat het mis gaat of het niet gezond is groter wordt na je 35 (ben ik nu) en met mijn miskramenverleden vind het dat dus ook best griezelig.
dinsdag 15 april 2008 om 18:33
Hier iemand die heeft besloten het bij 1 kindje te houden. Ik heb ook een lange tijd getwijfeld. Wist niet waar ik goed aan zou doen. Nu ben ik er eindelijk uit en weet ik dat ik geen 2de kindje meer wil. Mijn vriend heeft er nu ook wel vrede mee. Ons zoontje is net 3 jaar geworden en we hebben het erg gemakkelijk en kunnen zoveel nog doen en ondernemen. We voelen ons vrij met 1 kind.
De knoop is bij mij definitief doorgehakt toen ik een vriendin leerde kennen die het ook bij 1 kind houd. Nu voel ik me veel zekerder.
Dus luister lekker naar jezelf!
De knoop is bij mij definitief doorgehakt toen ik een vriendin leerde kennen die het ook bij 1 kind houd. Nu voel ik me veel zekerder.
Dus luister lekker naar jezelf!
dinsdag 15 april 2008 om 18:39
Stel je hebt twee kinderen, geen inkomen, jaren niet gewerkt, niet getrouwd en geen recht op alimentatie of pensioenverevening en je vriend of jij besluit de relatie te beeindigen? Waar sta je dan? Dan sta je er ontzettend slecht voor. Voor mij zou de keuze duidelijk zijn: zo snel mogelijk een eigen carriere opbouwen, geld verdienen, pensioengat (hebben veel freelancers tenminste) dichten en vriend opvoeden tot modelvader.
dinsdag 15 april 2008 om 21:11
[quote]:
Beetje late reactie, maar ik zal eens even nadenken waarom alles bij de tweede op zijn plek viel. Bij de eerste vond ik het een hele grote overgang (ook bij mij was de zwangerschap onverwacht). Achteraf heb ik het gevoel dat ik die eerste een beetje bij mijn eerdere leven deed. quote]
Op zich kan ik me dit wel voorstellen, alleen was het voor ons juist de reden tot twijfel. De eerste kan je nog vrij makkelijk bij je eerdere leven doen. Als er dan een tweede bijkomt heb ik veel meer het idee dat dat niet meer lukt. Dat je echt dingen moet gaan veranderen om het allemaal nog rond te kunnen breien. Denk aan zelf de hort op gaan. Een oppas voor 1 kind is zo gevonden, voor 2 is dat al veel meer een opgave en dus een drempel om leuke dingen voor jezelf te doen. En aangezien Harrie en ik beiden een druk sociaal leven hebben en een drukke baan, is dit wel echt iets waardoor ik getwijfeld heb of wij er wel geschikt voor zijn, een tweede kind.
Beetje late reactie, maar ik zal eens even nadenken waarom alles bij de tweede op zijn plek viel. Bij de eerste vond ik het een hele grote overgang (ook bij mij was de zwangerschap onverwacht). Achteraf heb ik het gevoel dat ik die eerste een beetje bij mijn eerdere leven deed. quote]
Op zich kan ik me dit wel voorstellen, alleen was het voor ons juist de reden tot twijfel. De eerste kan je nog vrij makkelijk bij je eerdere leven doen. Als er dan een tweede bijkomt heb ik veel meer het idee dat dat niet meer lukt. Dat je echt dingen moet gaan veranderen om het allemaal nog rond te kunnen breien. Denk aan zelf de hort op gaan. Een oppas voor 1 kind is zo gevonden, voor 2 is dat al veel meer een opgave en dus een drempel om leuke dingen voor jezelf te doen. En aangezien Harrie en ik beiden een druk sociaal leven hebben en een drukke baan, is dit wel echt iets waardoor ik getwijfeld heb of wij er wel geschikt voor zijn, een tweede kind.
