Kinderen
alle pijlers
Bijna 38 en twijfel enorm over wel/niet tweede kindje.
dinsdag 8 april 2008 om 09:44
Hallo Ladies,
Het topic zegt het eigenlijk al. Ik ben 37 en heb een lief dochtertje van bijna 3 jaar. Ik loop sinds een paar maanden echt dagelijks te twijfelen over of ik wel of niet een tweede kindje wil. Ik vind het zo vreselijk moeilijk.
Ik was bij mn dochter onverwachts zwanger geworden. Het kwam niet echt handig uit, maar we zijn nu superblij met haar. Omdat mijn 38ste verjaardag nadert vind ik dat er nu ook wel druk achter staat door mijn leeftijd. Er zijn er genoeg van 40 die nog zwanger zijn, en dat vind ik prima, maar niet voor mij. Hier ligt een beetje de grens voor mij.
Daarbij zijn mijn vriend en ik allebei blij dat de gebroken nachten nu wel zo'n beetje over zijn. Ik vind baby's heel leuk hoor, maar nu ze groter worden vind ik het veeeel leuker!
Maar dan spookt het weer door mn hoofd; 1 kind is geen kind, je hebt niet echt een gezin met 1 kindje, wat zielig voor dr als ze alleen blijft, zo heeft ze niemand als jullie er niet meer zijn... etcetc Je moest een weten wat ik allemaal heb gehoord...
Ik vind het zelf niet zielig hoor, als ze alleen blijft. Ik wil namelijk geen 'speelkammeraadje' maken voor mn dochter, ik moet zelf ( excuses, wij moeten) een kindje willen.
Maar dat gehink steeds tussen, Jaaaa leuk we trekken de box weer uit de schuur, en Neeee heerlijk straks je handen vrij... Ik kom er niet uit.
Ik weet niet of we compleet zijn. Ik vond de zwangerschap eigenlijk niet echt heel erg leuk, de bevalling was een ramp en de tijd erna kwam ik maar niet aan mn rust toe. Mijn vriend is heel lief, maar niet een voorbeeld vader die uit zichzelf luiers verschoond helaas... dus ik zal het zelf moeten doen...
Wie zit er in hetzelfde schuitje?
Of nog liever, wie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en houd het bij 1 kindje, of de andere kant, wie heeft er nu twee? En hoe bevalt dat? Spijt of helemaal heppie?
Het topic zegt het eigenlijk al. Ik ben 37 en heb een lief dochtertje van bijna 3 jaar. Ik loop sinds een paar maanden echt dagelijks te twijfelen over of ik wel of niet een tweede kindje wil. Ik vind het zo vreselijk moeilijk.
Ik was bij mn dochter onverwachts zwanger geworden. Het kwam niet echt handig uit, maar we zijn nu superblij met haar. Omdat mijn 38ste verjaardag nadert vind ik dat er nu ook wel druk achter staat door mijn leeftijd. Er zijn er genoeg van 40 die nog zwanger zijn, en dat vind ik prima, maar niet voor mij. Hier ligt een beetje de grens voor mij.
Daarbij zijn mijn vriend en ik allebei blij dat de gebroken nachten nu wel zo'n beetje over zijn. Ik vind baby's heel leuk hoor, maar nu ze groter worden vind ik het veeeel leuker!
Maar dan spookt het weer door mn hoofd; 1 kind is geen kind, je hebt niet echt een gezin met 1 kindje, wat zielig voor dr als ze alleen blijft, zo heeft ze niemand als jullie er niet meer zijn... etcetc Je moest een weten wat ik allemaal heb gehoord...
Ik vind het zelf niet zielig hoor, als ze alleen blijft. Ik wil namelijk geen 'speelkammeraadje' maken voor mn dochter, ik moet zelf ( excuses, wij moeten) een kindje willen.
Maar dat gehink steeds tussen, Jaaaa leuk we trekken de box weer uit de schuur, en Neeee heerlijk straks je handen vrij... Ik kom er niet uit.
Ik weet niet of we compleet zijn. Ik vond de zwangerschap eigenlijk niet echt heel erg leuk, de bevalling was een ramp en de tijd erna kwam ik maar niet aan mn rust toe. Mijn vriend is heel lief, maar niet een voorbeeld vader die uit zichzelf luiers verschoond helaas... dus ik zal het zelf moeten doen...
Wie zit er in hetzelfde schuitje?
Of nog liever, wie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en houd het bij 1 kindje, of de andere kant, wie heeft er nu twee? En hoe bevalt dat? Spijt of helemaal heppie?
dinsdag 15 april 2008 om 21:29
Wow, wat een boel verschillende reacties! Leuk!
Lesley, fijn dat je er in ieder geval uit bent! Dat is al een hele opluchting, weet ik uit ervaring. Ik heb ook een beslissing genomen, zal ik aan het eind nog even vermelden.
Ik snap wel wat je bedoeld met dat je je sterker voelt als je een vriendin hebt die het ook bij 1 laat. Niet dat je je helemaal door laat laat beinvloeden, maar wel fijn dat je 'samen' een beetje de beslissing maakt. Lastig uit te leggen, ik denk wel dat ik je begrijp :-)
Wanda, dat is nou iets wat dus absoluut helemaal niet in mijn aard ligt. Dat is hetzelfde voor mij als tegen me zeggen dat ik een vent met geld moet zoeken, want ruzie krijg je toch. Ik ben niet bang voor zulke veranderingen, ik weet dat ik het altijd zal redden. Pensioen heb ik nooit kunnen opbouwen, ik bleef in de zaak investeren :-) En ik zit nooit helemaal zonder werk. Ook nu hou ik mezelf welbezig, maar hier in Frankrijk is het leven als freelancer erg moeilijk. Maar om je een beetje tegemoet te komen, we gaan een samenlevingscontract aan :-)
Wel leuk weer eens een totaal andere reactie!
Morrie, dat zijn de dingen die ik ook erg lastig vind. Maar ook weer niet onmogelijk. Je kunt ook een oppas bij je thuis neerzetten om op beide kindjes te passen.
Wij hebben dit weekend besloten om deze aankomende 3 maanden te gaan voor een tweede. Lukt het niet, dan is dat jammer maar geen ramp en zijn we gelukkig zo. Ben blij met deze beslissing, het voelt goed. Nu laten we het een beetje over aan 'de Goden' zeg maar.
Bedankt voor alle leuke reacties. Ik heb er heel erg veel aan gehad.
Liefs, Lente
Lesley, fijn dat je er in ieder geval uit bent! Dat is al een hele opluchting, weet ik uit ervaring. Ik heb ook een beslissing genomen, zal ik aan het eind nog even vermelden.
Ik snap wel wat je bedoeld met dat je je sterker voelt als je een vriendin hebt die het ook bij 1 laat. Niet dat je je helemaal door laat laat beinvloeden, maar wel fijn dat je 'samen' een beetje de beslissing maakt. Lastig uit te leggen, ik denk wel dat ik je begrijp :-)
Wanda, dat is nou iets wat dus absoluut helemaal niet in mijn aard ligt. Dat is hetzelfde voor mij als tegen me zeggen dat ik een vent met geld moet zoeken, want ruzie krijg je toch. Ik ben niet bang voor zulke veranderingen, ik weet dat ik het altijd zal redden. Pensioen heb ik nooit kunnen opbouwen, ik bleef in de zaak investeren :-) En ik zit nooit helemaal zonder werk. Ook nu hou ik mezelf welbezig, maar hier in Frankrijk is het leven als freelancer erg moeilijk. Maar om je een beetje tegemoet te komen, we gaan een samenlevingscontract aan :-)
Wel leuk weer eens een totaal andere reactie!
Morrie, dat zijn de dingen die ik ook erg lastig vind. Maar ook weer niet onmogelijk. Je kunt ook een oppas bij je thuis neerzetten om op beide kindjes te passen.
Wij hebben dit weekend besloten om deze aankomende 3 maanden te gaan voor een tweede. Lukt het niet, dan is dat jammer maar geen ramp en zijn we gelukkig zo. Ben blij met deze beslissing, het voelt goed. Nu laten we het een beetje over aan 'de Goden' zeg maar.
Bedankt voor alle leuke reacties. Ik heb er heel erg veel aan gehad.
Liefs, Lente
dinsdag 15 april 2008 om 22:51
Hahaha Lente, grappig dat dat je beslissing is. Nou, dan zal ik maar zeggen, ik hoop dat die tweede zich snel mag aandienen ; )
Knap dat je er toch gewoon voor gaat, het zal dan toch wel passen binnen je plaatje. Enne, als het jullie allemaal gegund is, ben en blijf ik razend benieuwd hoe jouw/jullie ervaring strakjes is met de 2e spruit.
Ik snap dat ook wel hoor van omgeving/vrienden die ook kiezen voor 1 kind. Je bent toch een beetje uitzondering op de standaard gezinnetjes en zoals altijd zoeken mensen elkaar ook op, op basis van wat ze delen (en twijfels of keuzes vallen daar ook onder). Ik zou het ook leuker vinden voor mezelf en dochter als ik meer mensen zou kennen met 'maar' 1 kind. Dat geeft mij iig het gevoel dat mijn keuze bovenal ook 'normaal' is en dat dochter geen uitzonderingspositie zal zijn.
TO, verder vind ik het bewonderenswaardig dat je je zo flexibel voelt dat je je geen zorgen maakt over een toekomstplaatje. Zelfs binnen de veilige muren van Nederland kan ik me nog druk maken over mijn baanloosheid en wat de toekomst dan brengen gaat. In het buitenland zou ik dat waarschijnlijk nog sterker hebben!
Knap dat je er toch gewoon voor gaat, het zal dan toch wel passen binnen je plaatje. Enne, als het jullie allemaal gegund is, ben en blijf ik razend benieuwd hoe jouw/jullie ervaring strakjes is met de 2e spruit.
Ik snap dat ook wel hoor van omgeving/vrienden die ook kiezen voor 1 kind. Je bent toch een beetje uitzondering op de standaard gezinnetjes en zoals altijd zoeken mensen elkaar ook op, op basis van wat ze delen (en twijfels of keuzes vallen daar ook onder). Ik zou het ook leuker vinden voor mezelf en dochter als ik meer mensen zou kennen met 'maar' 1 kind. Dat geeft mij iig het gevoel dat mijn keuze bovenal ook 'normaal' is en dat dochter geen uitzonderingspositie zal zijn.
TO, verder vind ik het bewonderenswaardig dat je je zo flexibel voelt dat je je geen zorgen maakt over een toekomstplaatje. Zelfs binnen de veilige muren van Nederland kan ik me nog druk maken over mijn baanloosheid en wat de toekomst dan brengen gaat. In het buitenland zou ik dat waarschijnlijk nog sterker hebben!
