Kinderen
alle pijlers
Bijna 38 en twijfel enorm over wel/niet tweede kindje.
dinsdag 8 april 2008 om 09:44
Hallo Ladies,
Het topic zegt het eigenlijk al. Ik ben 37 en heb een lief dochtertje van bijna 3 jaar. Ik loop sinds een paar maanden echt dagelijks te twijfelen over of ik wel of niet een tweede kindje wil. Ik vind het zo vreselijk moeilijk.
Ik was bij mn dochter onverwachts zwanger geworden. Het kwam niet echt handig uit, maar we zijn nu superblij met haar. Omdat mijn 38ste verjaardag nadert vind ik dat er nu ook wel druk achter staat door mijn leeftijd. Er zijn er genoeg van 40 die nog zwanger zijn, en dat vind ik prima, maar niet voor mij. Hier ligt een beetje de grens voor mij.
Daarbij zijn mijn vriend en ik allebei blij dat de gebroken nachten nu wel zo'n beetje over zijn. Ik vind baby's heel leuk hoor, maar nu ze groter worden vind ik het veeeel leuker!
Maar dan spookt het weer door mn hoofd; 1 kind is geen kind, je hebt niet echt een gezin met 1 kindje, wat zielig voor dr als ze alleen blijft, zo heeft ze niemand als jullie er niet meer zijn... etcetc Je moest een weten wat ik allemaal heb gehoord...
Ik vind het zelf niet zielig hoor, als ze alleen blijft. Ik wil namelijk geen 'speelkammeraadje' maken voor mn dochter, ik moet zelf ( excuses, wij moeten) een kindje willen.
Maar dat gehink steeds tussen, Jaaaa leuk we trekken de box weer uit de schuur, en Neeee heerlijk straks je handen vrij... Ik kom er niet uit.
Ik weet niet of we compleet zijn. Ik vond de zwangerschap eigenlijk niet echt heel erg leuk, de bevalling was een ramp en de tijd erna kwam ik maar niet aan mn rust toe. Mijn vriend is heel lief, maar niet een voorbeeld vader die uit zichzelf luiers verschoond helaas... dus ik zal het zelf moeten doen...
Wie zit er in hetzelfde schuitje?
Of nog liever, wie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en houd het bij 1 kindje, of de andere kant, wie heeft er nu twee? En hoe bevalt dat? Spijt of helemaal heppie?
Het topic zegt het eigenlijk al. Ik ben 37 en heb een lief dochtertje van bijna 3 jaar. Ik loop sinds een paar maanden echt dagelijks te twijfelen over of ik wel of niet een tweede kindje wil. Ik vind het zo vreselijk moeilijk.
Ik was bij mn dochter onverwachts zwanger geworden. Het kwam niet echt handig uit, maar we zijn nu superblij met haar. Omdat mijn 38ste verjaardag nadert vind ik dat er nu ook wel druk achter staat door mijn leeftijd. Er zijn er genoeg van 40 die nog zwanger zijn, en dat vind ik prima, maar niet voor mij. Hier ligt een beetje de grens voor mij.
Daarbij zijn mijn vriend en ik allebei blij dat de gebroken nachten nu wel zo'n beetje over zijn. Ik vind baby's heel leuk hoor, maar nu ze groter worden vind ik het veeeel leuker!
Maar dan spookt het weer door mn hoofd; 1 kind is geen kind, je hebt niet echt een gezin met 1 kindje, wat zielig voor dr als ze alleen blijft, zo heeft ze niemand als jullie er niet meer zijn... etcetc Je moest een weten wat ik allemaal heb gehoord...
Ik vind het zelf niet zielig hoor, als ze alleen blijft. Ik wil namelijk geen 'speelkammeraadje' maken voor mn dochter, ik moet zelf ( excuses, wij moeten) een kindje willen.
Maar dat gehink steeds tussen, Jaaaa leuk we trekken de box weer uit de schuur, en Neeee heerlijk straks je handen vrij... Ik kom er niet uit.
Ik weet niet of we compleet zijn. Ik vond de zwangerschap eigenlijk niet echt heel erg leuk, de bevalling was een ramp en de tijd erna kwam ik maar niet aan mn rust toe. Mijn vriend is heel lief, maar niet een voorbeeld vader die uit zichzelf luiers verschoond helaas... dus ik zal het zelf moeten doen...
Wie zit er in hetzelfde schuitje?
Of nog liever, wie heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en houd het bij 1 kindje, of de andere kant, wie heeft er nu twee? En hoe bevalt dat? Spijt of helemaal heppie?
dinsdag 8 april 2008 om 09:56
Wij hebben twee kinderen. Omdat ik als enig kind tussen volwassenen ben opgegroeid wilde ik graag proberen om meer dan 1 kindje te krijgen. Dit is gelukt met een leeftijdsverschil van 12 maanden en 11 dagen. Ik zou een tweede kindje inderdaad niet zien als een speelkameraadje voor je dochter want het leeftijdsverschil zal toch een jaartje of 4 worden (als het allemaal lukt zoals je wilt). Niet dat ze dan niet leuk met elkaar om kunnen gaan (wat je overigens nooit weet 
)
Ik zou wel je vriend een beetje willen opvoeden. Ook voor hem moet toch gelden niet alleen de lusten maar ook de lasten? Een luier verschonen kan niet te veel gevraagd zijn lijkt mij!
Het zal een moeilijke keuze voor je zijn en ik heb eigenlijk geen advies voor je. Sorry.
Maar 1 kind hoeft niet ongfelukkig te zijn want ze is niet alleen op de wereld en vriendjes etc doen ze toch wel op.
)Ik zou wel je vriend een beetje willen opvoeden. Ook voor hem moet toch gelden niet alleen de lusten maar ook de lasten? Een luier verschonen kan niet te veel gevraagd zijn lijkt mij!
Het zal een moeilijke keuze voor je zijn en ik heb eigenlijk geen advies voor je. Sorry.
Maar 1 kind hoeft niet ongfelukkig te zijn want ze is niet alleen op de wereld en vriendjes etc doen ze toch wel op.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
dinsdag 8 april 2008 om 09:57
Dit is zo lastig want het blijft een heel persoonlijke keuze.
Mijn vriend en ik hebben ook heel lang getwijfeld over een tweede. De eerste 2 jaar riepen we sowieso dat we het bij 1 zouden laten. Daarna sloeg bij mij wel een beetje de twijfel toe, maar ik wist eigenlijk niet zo goed of ik nou zelf nog een tweede wilde, of dat ik me liet beinvloeden door de buitenwereld (al die dingen die jij hoort, heb ik ook gehoord....).
Maar langzaam en ongemerkt sloeg de twijfel om in een echte kinderwens bij mij, sterker dan bij de eerste. Ik voelde van binnen dat ik echt graag een tweede kindje wilde.
Ik ben zelf begin 30, maar mijn vriend is begin 40 en wilde hij niet een hele oude vader worden, dan moest het wel snel gebeuren in mijn ogen. Echter, mijn vriend wilde niet meer. Hij vond 1 kind genoeg en zag op tegen de gebroken nachten, het gezeul met twee kinderen, enz. En hij is itt jouw vriend wel een voorbeeld vader (vind ik, ik had me geen betere vader voor mijn zoon kunnen wensen).
Uiteindelijk, maar daar is een lange tijd overheen gegaan, ben ik toch zwanger geworden. Mijn vriend twijfelde nog steeds maar is er toch voor gegaan en ik was direct zwanger dus hij kon zich ook niet meer bedenken. Ik ben nog niet bevallen, dus kan je niet zeggen hoe het uiteindelijk is met een tweede kindje. Maar ik geniet nu al ontzettend van de interactie van mijn ruim 3,5 jarige zoon met de baby-in-de-buik. Ik vind het echt heel fijn dat hij al 'wat ouder' is nu ik zwanger ben. Hij is al redelijk zelfstandig, is zindelijk, kan zichzelf aan- en uitkleden (met enige aansporing, daar moeten we nog even aan werken voor de baby er is) en gaat straks naar school als baby nummer 2 komt. Het lijkt mij daarom minder zwaar dan als je twee kinderen met minder leeftijdsverschil hebt. Maar geen idee of dat echt zo is en of dat straks in de praktijk misschien tegen gaat vallen....
Dit is mijn verhaal, geen idee of je er wat aan hebt. Zoals ik begon, niemand kan je zeggen wat te doen.
Mijn vriend en ik hebben ook heel lang getwijfeld over een tweede. De eerste 2 jaar riepen we sowieso dat we het bij 1 zouden laten. Daarna sloeg bij mij wel een beetje de twijfel toe, maar ik wist eigenlijk niet zo goed of ik nou zelf nog een tweede wilde, of dat ik me liet beinvloeden door de buitenwereld (al die dingen die jij hoort, heb ik ook gehoord....).
Maar langzaam en ongemerkt sloeg de twijfel om in een echte kinderwens bij mij, sterker dan bij de eerste. Ik voelde van binnen dat ik echt graag een tweede kindje wilde.
Ik ben zelf begin 30, maar mijn vriend is begin 40 en wilde hij niet een hele oude vader worden, dan moest het wel snel gebeuren in mijn ogen. Echter, mijn vriend wilde niet meer. Hij vond 1 kind genoeg en zag op tegen de gebroken nachten, het gezeul met twee kinderen, enz. En hij is itt jouw vriend wel een voorbeeld vader (vind ik, ik had me geen betere vader voor mijn zoon kunnen wensen).
Uiteindelijk, maar daar is een lange tijd overheen gegaan, ben ik toch zwanger geworden. Mijn vriend twijfelde nog steeds maar is er toch voor gegaan en ik was direct zwanger dus hij kon zich ook niet meer bedenken
. Ik ben nog niet bevallen, dus kan je niet zeggen hoe het uiteindelijk is met een tweede kindje. Maar ik geniet nu al ontzettend van de interactie van mijn ruim 3,5 jarige zoon met de baby-in-de-buik. Ik vind het echt heel fijn dat hij al 'wat ouder' is nu ik zwanger ben. Hij is al redelijk zelfstandig, is zindelijk, kan zichzelf aan- en uitkleden (met enige aansporing, daar moeten we nog even aan werken voor de baby er is) en gaat straks naar school als baby nummer 2 komt. Het lijkt mij daarom minder zwaar dan als je twee kinderen met minder leeftijdsverschil hebt. Maar geen idee of dat echt zo is en of dat straks in de praktijk misschien tegen gaat vallen....Dit is mijn verhaal, geen idee of je er wat aan hebt. Zoals ik begon, niemand kan je zeggen wat te doen.
dinsdag 8 april 2008 om 10:01
Nou, dat zijn de dingen die tegen me gezegd worden als ik mijn twijfels op tafel gooi. Heeeel veel vrouwen vinden 1 kind 'zielig', of een gevaarlijk bezit. ( dan bedoelen ze dat als het kind wat overkomt dat je dan ineens niets meer hebt. Alsof je een 'reserve' moet maken pff)
Even voor de duidelijkheid; dit is dus niet MIJN mening he, dit is wat ik hoor. En ik vind die uitspraken dus ook nogal irritant.
Maar goed, ik hoopte dus eigenlijk op een antwoord op mijn vraag; wie herkent die twijfel?
Even voor de duidelijkheid; dit is dus niet MIJN mening he, dit is wat ik hoor. En ik vind die uitspraken dus ook nogal irritant.
Maar goed, ik hoopte dus eigenlijk op een antwoord op mijn vraag; wie herkent die twijfel?
dinsdag 8 april 2008 om 10:11
O, ineens allemaal reacties! Wat fijn, dank!
Ja ik had ook graag dat mn vriend zich wat meer uit zichzelf inzette voor zn dochter. Moeilijk om de situatie even snel uit te leggen maar hij heeft een carrieresprong gemaakt en heeft nu een erg stresvolle baan. Ik heb mijn werk in NL achtergelaten en ben met hem meegegaan naar Frankrijk. Ik werkt hier niet, dus het is dan ook volkomen normaal dat ik het grote deel van de verzorging doe. Alleen was in in NL freelance fotografe, geheel zelfstandig, en ben ik hier ineen huis-annex-klusjesvrouw. Helemaal geen ramp, eigen keuze geweest, maar wel een grote verandering.
Dus het is ook zo dat ik nu wel de tijd heb voor een evt nieuwe zwangerschap, of ik ga mijn leven oppakken en hier aan de weg timmeren, snap je?
Het voelt echt als zo'n tweesprong, ga ik links of rechts. Beide gaat dus niet...
Morrie, gefeliciteerd met je zwangerschap! En ik heb met mijn zussen ook een leeftijdverschil van 4 en 8 jaar. Dat verschil zegt helemaal niets. Ik ken kinderen die kort op elkaar zitten en elkaar de hersens inslaan, en ikzelf ga het beste om met mijn 8 jaar oudere zus.
Ik geef mezelf tot deze zomer om het gevoel een plek te geven. Ik ben er dan bijna een jaar mee bezig en ik vind het erg vermoeiend om er echt elke dag aan te denken.
Alvast bedankt weer voor alle reacties!
Ja ik had ook graag dat mn vriend zich wat meer uit zichzelf inzette voor zn dochter. Moeilijk om de situatie even snel uit te leggen maar hij heeft een carrieresprong gemaakt en heeft nu een erg stresvolle baan. Ik heb mijn werk in NL achtergelaten en ben met hem meegegaan naar Frankrijk. Ik werkt hier niet, dus het is dan ook volkomen normaal dat ik het grote deel van de verzorging doe. Alleen was in in NL freelance fotografe, geheel zelfstandig, en ben ik hier ineen huis-annex-klusjesvrouw. Helemaal geen ramp, eigen keuze geweest, maar wel een grote verandering.
Dus het is ook zo dat ik nu wel de tijd heb voor een evt nieuwe zwangerschap, of ik ga mijn leven oppakken en hier aan de weg timmeren, snap je?
Het voelt echt als zo'n tweesprong, ga ik links of rechts. Beide gaat dus niet...
Morrie, gefeliciteerd met je zwangerschap! En ik heb met mijn zussen ook een leeftijdverschil van 4 en 8 jaar. Dat verschil zegt helemaal niets. Ik ken kinderen die kort op elkaar zitten en elkaar de hersens inslaan, en ikzelf ga het beste om met mijn 8 jaar oudere zus.
Ik geef mezelf tot deze zomer om het gevoel een plek te geven. Ik ben er dan bijna een jaar mee bezig en ik vind het erg vermoeiend om er echt elke dag aan te denken.
Alvast bedankt weer voor alle reacties!
dinsdag 8 april 2008 om 10:38
Een ander kind kan toch nooit opvullen wat het ene kind achterlaat, dat begrijp ik niet hoor.
Ik begrijp wel de redenate dat als jullie iets overkomt, ze dan niemand meer heeft. Ik heb zelf twee zussen en vind dat toch echt anders dan vrienden en vrendinnen. Ik weet natuurlijk helemaal niet wat het is om enigs kind te zijn maar het lijkt mij toch eigenljk altijd leuker om met meerderen te zijn, ook al weet je niet hoe die band later uit gaat pakken. Ik ken trouwens ook zat enigs kinderen de er echt geen probleem mee hebben gehad, dus spreek alleen van mijn eigen ervaring.
Nou weet ik ook nog niet hoe het bij ons gaat lopen want ik ben nu zwanger en 37 als de baby geboren wordt, dus we moeten nog maar eens zien hoe dat gaat ...
Ik begrijp wel de redenate dat als jullie iets overkomt, ze dan niemand meer heeft. Ik heb zelf twee zussen en vind dat toch echt anders dan vrienden en vrendinnen. Ik weet natuurlijk helemaal niet wat het is om enigs kind te zijn maar het lijkt mij toch eigenljk altijd leuker om met meerderen te zijn, ook al weet je niet hoe die band later uit gaat pakken. Ik ken trouwens ook zat enigs kinderen de er echt geen probleem mee hebben gehad, dus spreek alleen van mijn eigen ervaring.
Nou weet ik ook nog niet hoe het bij ons gaat lopen want ik ben nu zwanger en 37 als de baby geboren wordt, dus we moeten nog maar eens zien hoe dat gaat ...
dinsdag 8 april 2008 om 10:40
Ik heb hem nogmaals doorgelezen. Misschien bedoel je dat ik het al weet omdat het een opsomming is van negatieve dingen? Als ik het zo nalees is dat wel een beetje zo he? Maar daarnaast kan ik zo een opsomming maken van wat er allemaal leuk is aan een tweede. En de lol die je hebt met het zien opgroeien van zo'n dreumes. Ik heb nog genoeg liefde over voor een tweede, ik vind het alleen zo moeilijk omdat mijn leeftijd echt mee begint te spelen. Ik zie dat als een extra druk erachter die ik vervelend vind...
Is er nog iemand die ook deze twijfel had en dus wel of niet heeft gekozen voor ene tweede en die nu blij is met deze keuze?
dinsdag 8 april 2008 om 10:40
Ik zeg ook niet dat een kind de ander kan vervangen, maar het lijkt me verschrikkelijk om na zoveel jaar met 'lege handen' achter te blijven.
En dat als de ouders iets overkomt.... Ach, daar kun je helemaal niets over zeggen, hangt idd van de band af. Ik heb geen ouders en wel een broer, maar om nou te zeggen dat ik daar veel aan heb cq had...
dinsdag 8 april 2008 om 11:11
@Fleur
Is ook vreselijk. Ik heb het van dichtbij meegemaakt en het is vreselijk triest. Mijn tante en oom zijn hun dochter kwijt, door een ongeluk. Afschuwelijk.
Maar dat vind ik voor mij niet een reden om de knoop door te hakken. ( hoewel ik het ook wel kan begrijpen hoor, dat dat een reden is voor meerdere mensen) Dit is natuurlijk een heel persoonlijk een zeer gevoelig punt.
En zo'n forum is best lastig omdat je even in een paar woorden je probleem op tafel gooit. Dan worden er een paar zinnetje uitgehaald die opvallen en dan heb je al snel een discussie.
Dat was niet mijn bedoeling, en wil al helemaal geen mensen kwetsen!
Is ook vreselijk. Ik heb het van dichtbij meegemaakt en het is vreselijk triest. Mijn tante en oom zijn hun dochter kwijt, door een ongeluk. Afschuwelijk.
Maar dat vind ik voor mij niet een reden om de knoop door te hakken. ( hoewel ik het ook wel kan begrijpen hoor, dat dat een reden is voor meerdere mensen) Dit is natuurlijk een heel persoonlijk een zeer gevoelig punt.
En zo'n forum is best lastig omdat je even in een paar woorden je probleem op tafel gooit. Dan worden er een paar zinnetje uitgehaald die opvallen en dan heb je al snel een discussie.
Dat was niet mijn bedoeling, en wil al helemaal geen mensen kwetsen!
dinsdag 8 april 2008 om 11:49
Volgens mij weet je heel duidelijk wat je wel wilt! Ben je meer bezig over wat anderen vinden. Maar zou je een kind nemen omdat een ander dat wil?
Ik ben jong en wilde graag een paar kinderen. We hebben er inmiddels twee en ik ben 10 weken zwanger van nummer 3. Als ik zie hoe leuk de twee anderen met elkaar omgaan en dat het een gezellige drukte is in huis kan ik echt genieten! Maarja als je er zelf niet achter staat zou ik het niet doen.
Ik ben jong en wilde graag een paar kinderen. We hebben er inmiddels twee en ik ben 10 weken zwanger van nummer 3. Als ik zie hoe leuk de twee anderen met elkaar omgaan en dat het een gezellige drukte is in huis kan ik echt genieten! Maarja als je er zelf niet achter staat zou ik het niet doen.
dinsdag 8 april 2008 om 12:34
Dag Lente,
Ik herken jouw gevoel van twijfel hoor. Had en heb ik ook nog steeds. Ik ben nu 35 en dat is voor mij het punt om de keuze te maken wel of geen 2e. Ik heb al een zoontje van bijna 2 jaar.
Maar sinds kort ben ik gestopt met de pil en heb ik zoiets van als het gebeurt dan gebeurt het maar nu twijfelt mijn man dus erg en hij wil (nog) niet...
Ik was laatst bij een familielid met een pasgeboren babietje en toen dacht ik aan de ene kant. Wat bijzonder toch weer maar aan de andere kant HELP al die voedingen en gebroken nachten weer. Dat heel afhankelijke... Maar daar groeide ik bij de eerste ook in en ik weet dat het even weer investeren is, vermoeidheid, weinig tijd voor jezelf maar je weet nu ook dat dat steeds beter gaat. Na een paar maanden slapen ze meestal al redelijk door en lijkt het idd steeds leuker en makkelijker te worden.
Ik heb altijd 2 kinderen gewild. Gevoelsmatig omdat dat voor het kind leuker is. Vooral als je ouder bent. Ik heb ook een broer. Maar aan de andere kant hadden we ook veel ruzie.
De reden dat ik nu een 2e wil is vooral voor mezelf. Misschien best egoïstisch maar ik wil dat gevoel van zwanger zijn ondanks al die narigheid toch nog een keertje meemaken. Dat ik dat nooit meer zou meemaken lijkt me heel raar. Elke dag nl als ik mijn zoontje zie en vasthoudt smelt ik weer. Het is zo bijzonder een kindje van je man en jezelf. Je vindt herkenning. Ik ben zo nieuwsgierig hoe een 2e kindje (wellicht na een jongen een meisje??) eruit ziet en is.
Maar ik blijf ook twijfelen hoor. De borstvoeding ging niet lekker de bevalling was zo zwaar dat ik heel hard riep 'dit nooit meer'... Maar ach. ik ben er toen ook doorheen gekomen en weet nu wat ik preventief wil bij de bevalling. Pijnbestrijding bijvoorbeeld en daarom op eigen initiatief al naar het ziekenhuis en niet met volledige ontsluiting en midden in de persweeën nadat ik uren rugweeen had gehad...
Het blijft een lastige keuze. En daarbij moet je partner ook willen. Was ik eindelijk over die twijfel hen en nu wil hij niet... Tja... En die klok tikt idd wel door...
Sterkte!
groetjes Nikiet
Ik herken jouw gevoel van twijfel hoor. Had en heb ik ook nog steeds. Ik ben nu 35 en dat is voor mij het punt om de keuze te maken wel of geen 2e. Ik heb al een zoontje van bijna 2 jaar.
Maar sinds kort ben ik gestopt met de pil en heb ik zoiets van als het gebeurt dan gebeurt het maar nu twijfelt mijn man dus erg en hij wil (nog) niet...
Ik was laatst bij een familielid met een pasgeboren babietje en toen dacht ik aan de ene kant. Wat bijzonder toch weer maar aan de andere kant HELP al die voedingen en gebroken nachten weer. Dat heel afhankelijke... Maar daar groeide ik bij de eerste ook in en ik weet dat het even weer investeren is, vermoeidheid, weinig tijd voor jezelf maar je weet nu ook dat dat steeds beter gaat. Na een paar maanden slapen ze meestal al redelijk door en lijkt het idd steeds leuker en makkelijker te worden.
Ik heb altijd 2 kinderen gewild. Gevoelsmatig omdat dat voor het kind leuker is. Vooral als je ouder bent. Ik heb ook een broer. Maar aan de andere kant hadden we ook veel ruzie.
De reden dat ik nu een 2e wil is vooral voor mezelf. Misschien best egoïstisch maar ik wil dat gevoel van zwanger zijn ondanks al die narigheid toch nog een keertje meemaken. Dat ik dat nooit meer zou meemaken lijkt me heel raar. Elke dag nl als ik mijn zoontje zie en vasthoudt smelt ik weer. Het is zo bijzonder een kindje van je man en jezelf. Je vindt herkenning. Ik ben zo nieuwsgierig hoe een 2e kindje (wellicht na een jongen een meisje??) eruit ziet en is.
Maar ik blijf ook twijfelen hoor. De borstvoeding ging niet lekker de bevalling was zo zwaar dat ik heel hard riep 'dit nooit meer'... Maar ach. ik ben er toen ook doorheen gekomen en weet nu wat ik preventief wil bij de bevalling. Pijnbestrijding bijvoorbeeld en daarom op eigen initiatief al naar het ziekenhuis en niet met volledige ontsluiting en midden in de persweeën nadat ik uren rugweeen had gehad...
Het blijft een lastige keuze. En daarbij moet je partner ook willen. Was ik eindelijk over die twijfel hen en nu wil hij niet... Tja... En die klok tikt idd wel door...
Sterkte!
groetjes Nikiet
Pluk de dag!
dinsdag 8 april 2008 om 12:37
... ik heb het idee dat ik mezelf niet goed verwoord heb.
Als ik zeg dat ik twijfels heb, dan weet ik het dus niet.
Die uitspraken van ' volgens mij weet je het antwoord wel' kan ik niet zoveel mee.
Ik wilde ook wel jong kinderen, maar mijn leven is gewoon anders gelopen.
En een kind nemen omdat een ander dat wil?? (@esther1981) waar haal je dat dan uit? Dat is wel het laatste wat ik zal doen.
Ik vraag het gewoon nog maar een keer:
Oudere moeders gezocht die voor hetzelfde punt stonden en die een keuze hebben gemaakt, graaaaaag een reactie!
Als ik zeg dat ik twijfels heb, dan weet ik het dus niet.
Die uitspraken van ' volgens mij weet je het antwoord wel' kan ik niet zoveel mee.
Ik wilde ook wel jong kinderen, maar mijn leven is gewoon anders gelopen.
En een kind nemen omdat een ander dat wil?? (@esther1981) waar haal je dat dan uit? Dat is wel het laatste wat ik zal doen.
Ik vraag het gewoon nog maar een keer:
Oudere moeders gezocht die voor hetzelfde punt stonden en die een keuze hebben gemaakt, graaaaaag een reactie!
dinsdag 8 april 2008 om 12:48
Ik heb ook getwijfeld, maar dat was puur omdat ik een erg lastige baby had en nogal een depressieve periode heb gehad erna die ruim twee jaar duurde.
Maar de kinderwens was sterker. We willen gewoon een tweede kindje, de overweldigende liefde voor ons kind, en de levendigheid en blijheid en liefde die hij in huis brengt, daar willen we er gewoonweg nog eentje van!
Daarnaast vind ik het leuk voor mijn kind als ie een broertje of zusje krijgt. Uiteindelijk was de kinderwens gewoon zelfs sterker dan bij de eerste, zoals Morrie ook al aangaf.
Maar de kinderwens was sterker. We willen gewoon een tweede kindje, de overweldigende liefde voor ons kind, en de levendigheid en blijheid en liefde die hij in huis brengt, daar willen we er gewoonweg nog eentje van!
Daarnaast vind ik het leuk voor mijn kind als ie een broertje of zusje krijgt. Uiteindelijk was de kinderwens gewoon zelfs sterker dan bij de eerste, zoals Morrie ook al aangaf.
dinsdag 8 april 2008 om 12:56
Lente, ik herken die enorme twijfels. Alleen dan niet over een tweede kindje, maar over een derde.
Mijn kinders zijn net 4 en net 2. Oudste gaat sinds kort naar school en eigenlijk vind ik het best druk allemaal, wat als daar nog een kindje bij gaat komen?? Ik heb een erg leuke parttime baan en ben daarnaast ook nog vrij actief als vrijwilliger. Voor een volgend kindje zou ik dat op een lager pitje moeten zetten, maar dat heb ik er wel voor over.
Ik zie niet op tegen de gebroken nachten, de bevalling of de babytijd. Wel enorm tegen de zwangerschap. Dat was twee keer een ramp. En dat dan met twee kleine kinderen. Ik zou zo graag nog een fijne zwangerschap willen hebben. Een ook een kraamtijd zonder de problemen met borstvoeding. Ik heb dat twee keer gedaan en een derde keer begin ik er niet meer aan! Dat zou mij ook al rust geven.
Mijn leeftijd telt ook mee: ik had de grens op 35 gesteld, maar over een paar maanden wordt ik al weer 36. Dat kan voor mijn gevoel ook nog, maar daarna wil ik er niet meer aan beginnen.
Mijn kinders zijn net 4 en net 2. Oudste gaat sinds kort naar school en eigenlijk vind ik het best druk allemaal, wat als daar nog een kindje bij gaat komen?? Ik heb een erg leuke parttime baan en ben daarnaast ook nog vrij actief als vrijwilliger. Voor een volgend kindje zou ik dat op een lager pitje moeten zetten, maar dat heb ik er wel voor over.
Ik zie niet op tegen de gebroken nachten, de bevalling of de babytijd. Wel enorm tegen de zwangerschap. Dat was twee keer een ramp. En dat dan met twee kleine kinderen. Ik zou zo graag nog een fijne zwangerschap willen hebben. Een ook een kraamtijd zonder de problemen met borstvoeding. Ik heb dat twee keer gedaan en een derde keer begin ik er niet meer aan! Dat zou mij ook al rust geven.
Mijn leeftijd telt ook mee: ik had de grens op 35 gesteld, maar over een paar maanden wordt ik al weer 36. Dat kan voor mijn gevoel ook nog, maar daarna wil ik er niet meer aan beginnen.
dinsdag 8 april 2008 om 13:50
Lente, mijn stelregel bij grote beslissingen is: laat je niet leiden door angst! Dan beperk je jezelf namelijk enorm en ga je een benauwd leven leiden. Ik lees dat je bang bent voor het werk wat bij een 2e komt kijken en om er alleen voor te staan; maar tegelijkertijd ben je bang om achteraf spijt te krijgen als je nu niet meer zwanger wordt. Ik zou zeggen: probeer veel meer contact te maken met het verlangen dat in je leeft: verlangen naar een kind, maar ook verlangen naar een eigen leven met een eigen carriere.
De kanttekening daarbij is: ook als je voor 2 kinders gekozen hebt, kun je nog steeds daarna je fotografie etc. weer oppakken. Wat je 'eigen' leven buitenshuis betreft komt van uitstel geen afstel. Wat een zwangerschap betreft wel. En voor mij (jong, maar drukke baan, 1 kind, wel toe aan nr 2) geldt het argument dat ik heel graag wil dat mijn kind er later niet alleen voorstaat: niet alleen iemand heeft om over de (ongetwijfeld niet perfecte) opvoeding van zijn ouders te praten, maar ook om later dingen mee te regelen: ziekte of overlijden ouders is buitengewoon zwaar voor enige kinderen. Al het werk komt op hun neer en er is tot overmaat niemand die hun ouders kent zoals zij, dus eigenlijk vinden ze dan ook nog eens weinig herkenning.
En btw: ik zie ook enorm op tegen de gebroken nachten!!! En de fysieke ongemakken van zwangerschap en bevalling en bv. Maar ik denk echt dat ik dat later vergeten ben, terwijl ik hopelijk nog jaaaaren genieten kan van nog zo'n heerlijk kind!
Dus: laat je niet gek maken, leef het leven met lef en durf en volg je verlangen, niet de angst. Succes!
De kanttekening daarbij is: ook als je voor 2 kinders gekozen hebt, kun je nog steeds daarna je fotografie etc. weer oppakken. Wat je 'eigen' leven buitenshuis betreft komt van uitstel geen afstel. Wat een zwangerschap betreft wel. En voor mij (jong, maar drukke baan, 1 kind, wel toe aan nr 2) geldt het argument dat ik heel graag wil dat mijn kind er later niet alleen voorstaat: niet alleen iemand heeft om over de (ongetwijfeld niet perfecte) opvoeding van zijn ouders te praten, maar ook om later dingen mee te regelen: ziekte of overlijden ouders is buitengewoon zwaar voor enige kinderen. Al het werk komt op hun neer en er is tot overmaat niemand die hun ouders kent zoals zij, dus eigenlijk vinden ze dan ook nog eens weinig herkenning.
En btw: ik zie ook enorm op tegen de gebroken nachten!!! En de fysieke ongemakken van zwangerschap en bevalling en bv. Maar ik denk echt dat ik dat later vergeten ben, terwijl ik hopelijk nog jaaaaren genieten kan van nog zo'n heerlijk kind!
Dus: laat je niet gek maken, leef het leven met lef en durf en volg je verlangen, niet de angst. Succes!
dinsdag 8 april 2008 om 13:58
Ik geloof dat ik heel duidelijk in mijn bericht vraag om mensen die zich herkennen in die twijfel. Met name de wat oudere moeders.
I
Gewoon een reactie zoals Nikiet, of Morrie of Bertje of Marjan of Sunlight, ik hoef geen oplossing, ik wil alleen graag de verhalen horen van vrouwen die het 'probleem' herkennen.
dinsdag 8 april 2008 om 14:03
Ik heb nog een aanvulling op mijn verhaal: Ik heb nooit getwijfeld over een tweede. Maar ik vroeg me vooraf wel af of ik van een tweede net zo veel kon houden als een eerste. En ja hoor: voor die tweede had ik net zo veel liefde. Wel minder tijd, maar dat maak ik nu goed ;). Nu oudste naar school gaat.
