Kinderen
alle pijlers
Choose your battles in co-ouderschap
maandag 4 juli 2022 om 19:13
Hallo!
Sinds een jaar of 8 zit ik met mijn ex in een soort van co-ouderschap. Dat gaat niet dramatisch slecht (zoals je hier ook weleens leest), maar het is ook zeker geen rozengeur en maneschijn. Ik vraag mezelf regelmatig af of ik ergens een punt van moet maken of dat ik maar (weer) moet laten gaan. Choose your battles dus.
Het lijkt mij prettig om een soort algemeen co-ouderschap topic te hebben, waar mensen elkaar tips kunnen geven of een luisterend oor kunnen bieden bij allerhande co-ouderschapgedoe (of andere regelingen), waar je niet meteen een eigen topic voor wil openen.
Zijn er meer forummers die daar behoefte aan hebben?
In de eerste post zal ik wat meer vertellen over mijn thuissituatie en waar ik tegenaan loop.
Sinds een jaar of 8 zit ik met mijn ex in een soort van co-ouderschap. Dat gaat niet dramatisch slecht (zoals je hier ook weleens leest), maar het is ook zeker geen rozengeur en maneschijn. Ik vraag mezelf regelmatig af of ik ergens een punt van moet maken of dat ik maar (weer) moet laten gaan. Choose your battles dus.
Het lijkt mij prettig om een soort algemeen co-ouderschap topic te hebben, waar mensen elkaar tips kunnen geven of een luisterend oor kunnen bieden bij allerhande co-ouderschapgedoe (of andere regelingen), waar je niet meteen een eigen topic voor wil openen.
Zijn er meer forummers die daar behoefte aan hebben?
In de eerste post zal ik wat meer vertellen over mijn thuissituatie en waar ik tegenaan loop.
maandag 4 juli 2022 om 19:21
Zoals beloofd mijn situatie. Ik zit dus met mijn ex in een co-ouderschap voor onze 2 kinderen, 2 jonge pubers. Hij woont samen met zijn vriendin, die hij al langer heeft dan wij uit elkaar zijn. Zij hebben een kleuter samen.
Het grootste issue is altijd dat zij er een soort wedstrijd van maken waar de kinderen het het leukst hebben en wat hun "echte" huis is. Vooral zijn vriendin heeft daar een handje van. Ze noemt mij bijvoorbeeld vaak hun biologische moeder (alsof ze geadopteerd zijn) en heeft bij haar familie en vriendinnen een soort beeld gecreëerd dat zij toch echt de primaire verzorger is en ze af en toe bij mij logeren
. Meestal lukt het me om dat te negeren, maar in sommige situaties word ik er zo pissig van!
Daarnaast heb ik al jaren een latrelatie. Hij heeft ook een paar kinderen. Geen samenwoonplannen. Wat hier soms vervelend is, is dat zijn ex het absoluut niet wil hebben dat ik ergens bij ben. Ze heeft een bloedhekel aan me. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ik hun huwelijk heb opgeblazen. Maar ik leerde hem 5 jaar na hun scheiding kennen
Ze heeft me nog nooit willen ontmoeten, terwijl de kinderen dol op me zijn en ik zie ze ook regelmatig. Maar me uitnodigen voor optredens enzo mag niet van hun moeder..Dan komt ze zelf niet. 
Soms vragen ze me om ergens te komen kijken, maar zodra ze dan naar hun moeder gaan, laten ze weten dat ik toch niet kan komen. Om hun niet in een loyaliteitsconflict te stoppen, zeg ik uiteraard dat het geen probleem is. Maar ik vind het ook sneu voor ze. Mijn vriend komt namelijk wel vaak bij belangrijke dingen van mijn kinderen, en dat willen zij ook!
Het grootste issue is altijd dat zij er een soort wedstrijd van maken waar de kinderen het het leukst hebben en wat hun "echte" huis is. Vooral zijn vriendin heeft daar een handje van. Ze noemt mij bijvoorbeeld vaak hun biologische moeder (alsof ze geadopteerd zijn) en heeft bij haar familie en vriendinnen een soort beeld gecreëerd dat zij toch echt de primaire verzorger is en ze af en toe bij mij logeren
. Meestal lukt het me om dat te negeren, maar in sommige situaties word ik er zo pissig van!Daarnaast heb ik al jaren een latrelatie. Hij heeft ook een paar kinderen. Geen samenwoonplannen. Wat hier soms vervelend is, is dat zijn ex het absoluut niet wil hebben dat ik ergens bij ben. Ze heeft een bloedhekel aan me. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ik hun huwelijk heb opgeblazen. Maar ik leerde hem 5 jaar na hun scheiding kennen
Ze heeft me nog nooit willen ontmoeten, terwijl de kinderen dol op me zijn en ik zie ze ook regelmatig. Maar me uitnodigen voor optredens enzo mag niet van hun moeder..Dan komt ze zelf niet. Soms vragen ze me om ergens te komen kijken, maar zodra ze dan naar hun moeder gaan, laten ze weten dat ik toch niet kan komen. Om hun niet in een loyaliteitsconflict te stoppen, zeg ik uiteraard dat het geen probleem is. Maar ik vind het ook sneu voor ze. Mijn vriend komt namelijk wel vaak bij belangrijke dingen van mijn kinderen, en dat willen zij ook!
maandag 4 juli 2022 om 20:03
Ik heb echt de meest teleurstellende tip ooit voor je: allemaal laten gaan.
De dingen die je omschrijft zijn machtsstrijd dingen die om ego draaien, niet om het welzijn van je kinderen.
Met mensen die hier druk mee bezig zijn kun je ofwel strijden (en dan winnen zij altijd, want jouw tijd, aandacht en ergernis zijn al winst) òf je kunt "gewoon" besluiten deze macht niet af te staan.
Dat is ingewikkeld, maar in mijn ervaring is het stukken makkelijker om de ergernis te verbijten dan om al die negatieve energie in je leven toe te laten.
In mijn geval (klassieke bezoekregeling maar in het begin ook dit soort fratsen) heeft het me afsluiten van dit soort bullshit me na een paar jaar opgeleverd dat ik me ook niet meer erger.
Van een afstand kun je namelijk veel eenvoudiger zien wat een droefenis het is (jouw kinderen weten en voelen echt wel dat jij hun moeder bent en het gros van de omstanders prikken echt wel door haar idiote "biologische moeder" gewauwel heen, maar doorgaans niet recht in haar gezicht).
Sterkte! (Oh, en je ex is een lul dat hij haar niet corrigeert)
De dingen die je omschrijft zijn machtsstrijd dingen die om ego draaien, niet om het welzijn van je kinderen.
Met mensen die hier druk mee bezig zijn kun je ofwel strijden (en dan winnen zij altijd, want jouw tijd, aandacht en ergernis zijn al winst) òf je kunt "gewoon" besluiten deze macht niet af te staan.
Dat is ingewikkeld, maar in mijn ervaring is het stukken makkelijker om de ergernis te verbijten dan om al die negatieve energie in je leven toe te laten.
In mijn geval (klassieke bezoekregeling maar in het begin ook dit soort fratsen) heeft het me afsluiten van dit soort bullshit me na een paar jaar opgeleverd dat ik me ook niet meer erger.
Van een afstand kun je namelijk veel eenvoudiger zien wat een droefenis het is (jouw kinderen weten en voelen echt wel dat jij hun moeder bent en het gros van de omstanders prikken echt wel door haar idiote "biologische moeder" gewauwel heen, maar doorgaans niet recht in haar gezicht).
Sterkte! (Oh, en je ex is een lul dat hij haar niet corrigeert)
maandag 4 juli 2022 om 20:08
Dat soort dingen zijn inderdaad heul, heul vervelend!!
Ergste is gewoon als de kinderen de dupe zijn. Ik vind dat mensen/exen zich over zulke dingen heen moeten zetten in het belang van de kinderen.
Het is verdorie geen wedstrijd wie de beste of leukste is. Maar ja.
Je hebt het er intussen maar mee te doen met zulke types.
Ikzelf heb overigens co-ouderschap met de vader van mijn oudste kind, bijna 13 jaar nu, kind bijna 17.
Loopt al jaren wel goed hoor.
Nieuwe partner van mijn ex heeft mij ook nooit willen ontmoeten, dat stelde ik voor na een heeeele lange tijd, maar dat ik me daar druk om maakte, tsja, het slijt vanzelf, dan maar niet.
Ik heb mijn best gedaan, vind het gewoon een fatsoensnorm.
Een leuk mens lijkt het me daarom niet, nee.
Heb nog kinderen gekregen met huidige partner die zelf geen kinderen had, dat scheelt ook wel een hoop denk ik. Als je aan alle kanten exen en kinderen hebt lijkt het me toch wel druk! Sterkte TO!
Ergste is gewoon als de kinderen de dupe zijn. Ik vind dat mensen/exen zich over zulke dingen heen moeten zetten in het belang van de kinderen.
Het is verdorie geen wedstrijd wie de beste of leukste is. Maar ja.
Je hebt het er intussen maar mee te doen met zulke types.
Ikzelf heb overigens co-ouderschap met de vader van mijn oudste kind, bijna 13 jaar nu, kind bijna 17.
Loopt al jaren wel goed hoor.
Nieuwe partner van mijn ex heeft mij ook nooit willen ontmoeten, dat stelde ik voor na een heeeele lange tijd, maar dat ik me daar druk om maakte, tsja, het slijt vanzelf, dan maar niet.
Ik heb mijn best gedaan, vind het gewoon een fatsoensnorm.
Een leuk mens lijkt het me daarom niet, nee.
Heb nog kinderen gekregen met huidige partner die zelf geen kinderen had, dat scheelt ook wel een hoop denk ik. Als je aan alle kanten exen en kinderen hebt lijkt het me toch wel druk! Sterkte TO!
maandag 4 juli 2022 om 20:12
maandag 4 juli 2022 om 20:13
sprankelend schreef: ↑04-07-2022 20:03Ik heb echt de meest teleurstellende tip ooit voor je: allemaal laten gaan.
De dingen die je omschrijft zijn machtsstrijd dingen die om ego draaien, niet om het welzijn van je kinderen.
Met mensen die hier druk mee bezig zijn kun je ofwel strijden (en dan winnen zij altijd, want jouw tijd, aandacht en ergernis zijn al winst) òf je kunt "gewoon" besluiten deze macht niet af te staan.
Dat is ingewikkeld, maar in mijn ervaring is het stukken makkelijker om de ergernis te verbijten dan om al die negatieve energie in je leven toe te laten.
In mijn geval (klassieke bezoekregeling maar in het begin ook dit soort fratsen) heeft het me afsluiten van dit soort bullshit me na een paar jaar opgeleverd dat ik me ook niet meer erger.
Van een afstand kun je namelijk veel eenvoudiger zien wat een droefenis het is (jouw kinderen weten en voelen echt wel dat jij hun moeder bent en het gros van de omstanders prikken echt wel door haar idiote "biologische moeder" gewauwel heen, maar doorgaans niet recht in haar gezicht).
Sterkte! (Oh, en je ex is een lul dat hij haar niet corrigeert)
Mooi geschreven, helemaal waar! Eens!
maandag 4 juli 2022 om 20:15
Wat betreft de kinderen van je vriend, laat gaan, gewoon dat soort dingen bij de ouders laten dan komt er ook geen gezeur en gedoe. De kinderen hebben er ook niks aan als er bij een voorstelling een gespannen sfeer heerst en hun moeder moet er gewoon bij zijn.
En wat betreft je ex en zijn vriendin, kinderachtig gedoe van haar/hun kant. Irritant zeg
En wat betreft je ex en zijn vriendin, kinderachtig gedoe van haar/hun kant. Irritant zeg
maandag 4 juli 2022 om 20:36
Fridaynight2020 schreef: ↑04-07-2022 20:12Ja, het laten gaan doe ik ook 99% van de tijd, maar als mijn kinderen er last van hebben (en dat gebeurt natuurlijk vaker, naarmate ze ouder worden), moet ik soms wel heel vaak tot 10 tellen..
Daarom ook het idee van dit topic. Kunnen we hier stoom afblazen
De vader van mijn kinderen heeft een groot deel van zijn onmacht en boosheid over dat ik hem verliet neergelegd bij onze kinderen. Door lelijke verhalen over mij en door compleet van de pot gerukt gedrag richting onze jongens (later kwam daar een nieuwe vrouw bij die zich daardoor ook gerechtigd voelde zich zo te gedragen). Om te voorkomen dat ze in loyaliteitsconflicten terecht zouden komen heb ik nooit een onvertogen woord over hem gezegd en hem tot meer dan tien jaar later nog heel erg de hand boven het hoofd gehouden.
Op een dag toen mijn zoon (toen ongeveer 16) weer helemaal over zijn toeren thuiskwam na een verblijf bij zijn vader en ik weer iets vergoeilijkends zei zuchtte hij diep en zei hij door zijn tranen heen dat hij het zo fijn zou vinden als ik EINDELIJK ook eens gewoon zou zeggen dat hij een ongelooooofelijke lul is.
Dat was een flinke eye opener voor me. Er komt een leeftijd waarop ze zelf ook goed genoeg in de gaten krijgen hoe de vork in de steel zit. Dan is het uit alle macht proberen ze te behoeden voor loyaliteitsproblemen opeens het ontkennen van de realiteit die ze zelf ervaren.
Misschien zijn jouw kinderen ook in de buurt van dat punt. Soort Oei-ik-groei moment maar dan bij pubers
Misschien helpt het hun gevoel te onderkennen en iets te zeggen in de trant van dat je je heel goed voor kan stellen dat ze heel graag zou willen dat ze haar kinderen waren omdat ze zo geweldig zijn. Zij erkenning, jij een inimini ventiel om de stoom even heel subtiel te laten ontsnappen.
Ingewikkelde materie.
maandag 4 juli 2022 om 20:43
Wat jij schrijft vind ik heel mooi. Ben zelf kind van gescheiden ouders en mijn moeder hield mijn vader zo lang een hand boven het hoofd, dat ik dacht dat het aan mij lag. Het zou helpender zijn geweest als ze mijn gevoelens had erkend in plaats van steeds te zeggen; hij bedoelt het goed, het blijft toch je vader, hij kan er ook niks aan doen dat... in een poging het contact tussen ons goed te houden.sprankelend schreef: ↑04-07-2022 20:36De vader van mijn kinderen heeft een groot deel van zijn onmacht en boosheid over dat ik hem verliet neergelegd bij onze kinderen. Door lelijke verhalen over mij en door compleet van de pot gerukt gedrag richting onze jongens (later kwam daar een nieuwe vrouw bij die zich daardoor ook gerechtigd voelde zich zo te gedragen). Om te voorkomen dat ze in loyaliteitsconflicten terecht zouden komen heb ik nooit een onvertogen woord over hem gezegd en hem tot meer dan tien jaar later nog heel erg de hand boven het hoofd gehouden.
Op een dag toen mijn zoon (toen ongeveer 16) weer helemaal over zijn toeren thuiskwam na een verblijf bij zijn vader en ik weer iets vergoeilijkends zei zuchtte hij diep en zei hij door zijn tranen heen dat hij het zo fijn zou vinden als ik EINDELIJK ook eens gewoon zou zeggen dat hij een ongelooooofelijke lul is.
Dat was een flinke eye opener voor me. Er komt een leeftijd waarop ze zelf ook goed genoeg in de gaten krijgen hoe de vork in de steel zit. Dan is het uit alle macht proberen ze te behoeden voor loyaliteitsproblemen opeens het ontkennen van de realiteit die ze zelf ervaren.
Misschien zijn jouw kinderen ook in de buurt van dat punt. Soort Oei-ik-groei moment maar dan bij pubers
Misschien helpt het hun gevoel te onderkennen en iets te zeggen in de trant van dat je je heel goed voor kan stellen dat ze heel graag zou willen dat ze haar kinderen waren omdat ze zo geweldig zijn. Zij erkenning, jij een inimini ventiel om de stoom even heel subtiel te laten ontsnappen.
Ingewikkelde materie.
maandag 4 juli 2022 om 20:49
Zal ik mijn recente ergernis vertellen? (In het kader van gedeelde smart)
Ex heeft/had al een jaar of 5 een vriendin, zij woonden niet samen maar was er wel vaak, ging mee op vakantie en de kinderen gingen ook mee naar haar familie, afijn, 4 weken geleden waren de kinderen nog met ex en vriendin bij een evenement, de dag erna zegt zoon; papa's relatie is uit. Zoon vond dat heel jammer,was aan haar gehecht
Een week later, zoon komt thuis van een weekend bij vader. Normaalgesproken woont zoon vnl bij vader maar door een verbouwing kunnen ze daar al maanden niet terecht (wat ik ook al behoorlijk raar vind maar goed) en zijn ze fulltime bij mij. Maar ik had 1 weekend iets gepland waardoor ze 1 weekend, sinds maanden, bij ex zouden zijn. Afijn zoon komt thuis na dat weekend. Papa heeft een nieuwe vriendin. Ok kan. Ik probeer neutraal te reageren. En we hebben haar ook al ontmoet, ja ze bleef slapen. Dat was dus 1 week nadat het uit was met de vorige en 1 weekend in maanden dat de kinderen een keer bij hem zouden zijn. Echt WTF. Maar ik zeg niks, hij zoekt het zelf maar uit hoe hij het verkloot.
Ex heeft/had al een jaar of 5 een vriendin, zij woonden niet samen maar was er wel vaak, ging mee op vakantie en de kinderen gingen ook mee naar haar familie, afijn, 4 weken geleden waren de kinderen nog met ex en vriendin bij een evenement, de dag erna zegt zoon; papa's relatie is uit. Zoon vond dat heel jammer,was aan haar gehecht
Een week later, zoon komt thuis van een weekend bij vader. Normaalgesproken woont zoon vnl bij vader maar door een verbouwing kunnen ze daar al maanden niet terecht (wat ik ook al behoorlijk raar vind maar goed) en zijn ze fulltime bij mij. Maar ik had 1 weekend iets gepland waardoor ze 1 weekend, sinds maanden, bij ex zouden zijn. Afijn zoon komt thuis na dat weekend. Papa heeft een nieuwe vriendin. Ok kan. Ik probeer neutraal te reageren. En we hebben haar ook al ontmoet, ja ze bleef slapen. Dat was dus 1 week nadat het uit was met de vorige en 1 weekend in maanden dat de kinderen een keer bij hem zouden zijn. Echt WTF. Maar ik zeg niks, hij zoekt het zelf maar uit hoe hij het verkloot.
maandag 4 juli 2022 om 20:56
Ja, herkenbaar hoor. Mijn oudste botst regelmatig met ex en vriendin, vooral omdat echt alles wat ze moeten doen voor de kinderen teveel gevraagd is / ze wel allerlei idiote verwachtingen hebben naar de kinderen toe. Als ik vind dat mijn kind gelijk heeft, zeg ik ook wel dat ik begrijp dat dat gedrag/ die ruzie niet leuk was. Verder niks over hun als persoon, maar wel over het gedrag. Mijn kinderen weten echt wel hoe ik zaken aanpak en wat ik ergens van vind, dus zou het raar zijn op deze leeftijd om opeens te doen alsof het helemaal ok is wat ex en vriendin doen.sprankelend schreef: ↑04-07-2022 20:36
Misschien zijn jouw kinderen ook in de buurt van dat punt. Soort Oei-ik-groei moment maar dan bij pubers
Misschien helpt het hun gevoel te onderkennen en iets te zeggen in de trant van dat je je heel goed voor kan stellen dat ze heel graag zou willen dat ze haar kinderen waren omdat ze zo geweldig zijn. Zij erkenning, jij een inimini ventiel om de stoom even heel subtiel te laten ontsnappen.
Ingewikkelde materie.
maandag 4 juli 2022 om 20:59
Oh man, wat sneu voor je kinderen.. Tuurlijk moet de nieuwe vriendin meteen geïntroduceerd worden, je zou maar een nachtje missenPurplepeanut schreef: ↑04-07-2022 20:49Zal ik mijn recente ergernis vertellen? (In het kader van gedeelde smart)
Ex heeft/had al een jaar of 5 een vriendin, zij woonden niet samen maar was er wel vaak, ging mee op vakantie en de kinderen gingen ook mee naar haar familie, afijn, 4 weken geleden waren de kinderen nog met ex en vriendin bij een evenement, de dag erna zegt zoon; papa's relatie is uit. Zoon vond dat heel jammer,was aan haar gehecht
Een week later, zoon komt thuis van een weekend bij vader. Normaalgesproken woont zoon vnl bij vader maar door een verbouwing kunnen ze daar al maanden niet terecht (wat ik ook al behoorlijk raar vind maar goed) en zijn ze fulltime bij mij. Maar ik had 1 weekend iets gepland waardoor ze 1 weekend, sinds maanden, bij ex zouden zijn. Afijn zoon komt thuis na dat weekend. Papa heeft een nieuwe vriendin. Ok kan. Ik probeer neutraal te reageren. En we hebben haar ook al ontmoet, ja ze bleef slapen. Dat was dus 1 week nadat het uit was met de vorige en 1 weekend in maanden dat de kinderen een keer bij hem zouden zijn. Echt WTF. Maar ik zeg niks, hij zoekt het zelf maar uit hoe hij het verkloot.
maandag 4 juli 2022 om 22:21
Ach, we zijn niet voor niets gescheiden denk ik dan wel eens 
.
Ik heb vijf kinderen van twee vaders: 21 en 22 van vader 1 en bijna 14, 12 en 10 van vader 2.
Bij de oudste was ik 18. Ik was echt nog piepjong natuurlijk. De vader vertrok toen ik zwanger was en later zijn we weer samengekomen. Maar vertrouwen is nooit echt goed hersteld en toen was ik nog zo naïef dat ik dacht dat nog een kind de boel kon herstellen… Tsja, 19. Wat weet je er dan van
. (Vader is 8jr ouder).
Verder konden we prima met elkaar. Ook als co-ouders ging dat prima en natuurlijk waren er wel eens dingetjes. Kan me het alleen niet echt meer herinneren.
Alleen een keer dat ik mijn dochter had gevraagd of ze kon oppassen bij mij in de week dat ze bij vader was omdat ik ouderavond had. Toen belde ex op dat dat dus echt niet ging gebeuren want het was zijn week. Toen ze vervolgens nog geen maand later een avond bij vader ging oppassen terwijl ze bij mij was heb ik wel even achter mijn oren gekrabd. We hebben 16jr co-ouderschap gehad. Toen dochter 18 was hield dat eigenlijk wel op.
De vader van de jongste drie heb ik ruim 12 jaar een relatie mee gehad. Vrij moeilijke man. Wil dat alles gaat zoals hij wil. Maar goed, daar wist ik wel mee om te gaan. Wat mij niet meer lukte was omgaan met zijn winterdepressies. In de eerste jaren volgde hij lichttherapie maar later wilde hij dat niet meer. Had ik 8mnd per jaar een andere man dan de vier zomermaanden. En toen ie ook nog een scheve schaats reed was het klaar.
Met hem heb nu natuurlijk nog steeds co-ouderschap. Dat gaat best Okay. We overleggen veel (pubermeiden
). Doen alle oudergesprekken ed samen (tenzij een van ons niet kan, beide in het onderwijs dus ouderavonden zijn wel eens dubbel).
Enige waar we echt niet echt uitkomen is sport van de kinderen. Ze mogen van mij alles doen op fietsafstand. Hij wil per se niet dat ze iets op zaterdag doen. Vooral omdat ie bang is dat hij ook vrijwilligerstaken moet gaan doen en dat hij niet weg kan op zaterdag. De meiden zeggen: we gaan bijna nooit weg, behalve boodschappen doen. Ze willen graag een teamsport. En ja, het leuke daarvan zijn natuurlijk de wedstrijden en ja, die zijn vaak op zaterdag. Ik wil het rijden/bardienst enz prima doen maar hij blijft er moeilijk over doen.
Dat vind ik echt lastig.
Meiden vinden ook vaak dat ie moeilijk doet trouwens. Heeft een soort hang naar controle over dingen. Ik zeg (met andere dingen) wel eens: laat het nou gewoon los. En dat is ie dan wel met me eens maar kan het dan toch niet. En laat dat nou precies het trekje zijn dat zijn moeder ook had en wat hij verschrikkelijk vond.
En ik heb nu bijna 7jr een relatie, Lat. Hij heeft ook drie kinderen en die wonen bij hem. Met moeder is een omgangsregeling.
En dat is echt een hoofdpijndossier.
. Ik heb vijf kinderen van twee vaders: 21 en 22 van vader 1 en bijna 14, 12 en 10 van vader 2.
Bij de oudste was ik 18. Ik was echt nog piepjong natuurlijk. De vader vertrok toen ik zwanger was en later zijn we weer samengekomen. Maar vertrouwen is nooit echt goed hersteld en toen was ik nog zo naïef dat ik dacht dat nog een kind de boel kon herstellen… Tsja, 19. Wat weet je er dan van
. (Vader is 8jr ouder). Verder konden we prima met elkaar. Ook als co-ouders ging dat prima en natuurlijk waren er wel eens dingetjes. Kan me het alleen niet echt meer herinneren
. Alleen een keer dat ik mijn dochter had gevraagd of ze kon oppassen bij mij in de week dat ze bij vader was omdat ik ouderavond had. Toen belde ex op dat dat dus echt niet ging gebeuren want het was zijn week. Toen ze vervolgens nog geen maand later een avond bij vader ging oppassen terwijl ze bij mij was heb ik wel even achter mijn oren gekrabd
. We hebben 16jr co-ouderschap gehad. Toen dochter 18 was hield dat eigenlijk wel op. De vader van de jongste drie heb ik ruim 12 jaar een relatie mee gehad. Vrij moeilijke man. Wil dat alles gaat zoals hij wil. Maar goed, daar wist ik wel mee om te gaan. Wat mij niet meer lukte was omgaan met zijn winterdepressies. In de eerste jaren volgde hij lichttherapie maar later wilde hij dat niet meer. Had ik 8mnd per jaar een andere man dan de vier zomermaanden. En toen ie ook nog een scheve schaats reed was het klaar.
Met hem heb nu natuurlijk nog steeds co-ouderschap. Dat gaat best Okay. We overleggen veel (pubermeiden
). Doen alle oudergesprekken ed samen (tenzij een van ons niet kan, beide in het onderwijs dus ouderavonden zijn wel eens dubbel). Enige waar we echt niet echt uitkomen is sport van de kinderen. Ze mogen van mij alles doen op fietsafstand. Hij wil per se niet dat ze iets op zaterdag doen. Vooral omdat ie bang is dat hij ook vrijwilligerstaken moet gaan doen en dat hij niet weg kan op zaterdag. De meiden zeggen: we gaan bijna nooit weg, behalve boodschappen doen. Ze willen graag een teamsport. En ja, het leuke daarvan zijn natuurlijk de wedstrijden en ja, die zijn vaak op zaterdag. Ik wil het rijden/bardienst enz prima doen maar hij blijft er moeilijk over doen.
Dat vind ik echt lastig.
Meiden vinden ook vaak dat ie moeilijk doet trouwens. Heeft een soort hang naar controle over dingen. Ik zeg (met andere dingen) wel eens: laat het nou gewoon los. En dat is ie dan wel met me eens maar kan het dan toch niet. En laat dat nou precies het trekje zijn dat zijn moeder ook had en wat hij verschrikkelijk vond
. En ik heb nu bijna 7jr een relatie, Lat. Hij heeft ook drie kinderen en die wonen bij hem. Met moeder is een omgangsregeling.
En dat is echt een hoofdpijndossier.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 4 juli 2022 om 23:12
Wat een fijn topic voor een Co-ouderschap groentje. Mijn zoon heeft elke keer weer een boze bui als hij richting zijn vader moet. Ik vind het heel moeilijk om hierop in te spelen en lees nu dat ik het niet alleen bij de ‘we hebben een afspraak en papa zit nu op je te wachten tot je komt, papa kijkt ernaar uit om samen met je te zijn, papa vind het leuk om je te zien’ hoef te laten maar ook best wel eens mag erkennen dat het wisselen inderdaad stom is.
maandag 4 juli 2022 om 23:18
Ja hoor, dat kan je prima zeggen hoor.
Ik zeg bij stiefdochter wel eens: Ik snap dat je nu even geen zin hebt. Je was ook zo lekker aan het spelen vandaag. En dan sluiten we het spelen echt even af. Tijdens het opruimen bedenken we wat er allemaal leuk is bij mama. Op zondagavond is het dan ook wel eens andersom. Dan wil ze daar niet weg. Maar eenmaal thuis zegt ze dan: ah, fijn dat ik weer thuis ben.
Ik zeg bij stiefdochter wel eens: Ik snap dat je nu even geen zin hebt. Je was ook zo lekker aan het spelen vandaag. En dan sluiten we het spelen echt even af. Tijdens het opruimen bedenken we wat er allemaal leuk is bij mama. Op zondagavond is het dan ook wel eens andersom. Dan wil ze daar niet weg. Maar eenmaal thuis zegt ze dan: ah, fijn dat ik weer thuis ben.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
dinsdag 5 juli 2022 om 07:23
Tuurlijk, dat gevoel mag je best erkennen! Zal je zoon fijn vinden, denk ik. Zolang je niet zegt "ik snap dat je niet naar papa wil, hij is ook een enorme lul" (terwijl hij het daar wel fijn heeft), is het prima toch?Superuser2020 schreef: ↑04-07-2022 23:12Wat een fijn topic voor een Co-ouderschap groentje. Mijn zoon heeft elke keer weer een boze bui als hij richting zijn vader moet. Ik vind het heel moeilijk om hierop in te spelen en lees nu dat ik het niet alleen bij de ‘we hebben een afspraak en papa zit nu op je te wachten tot je komt, papa kijkt ernaar uit om samen met je te zijn, papa vind het leuk om je te zien’ hoef te laten maar ook best wel eens mag erkennen dat het wisselen inderdaad stom is.
Ik merk ook wel eens een beetje onrust als ze weer bij mij zijn. Dan zeg ik ook dat ik snap dat ze weer even moeten wennen. Dan is het vaak snel weer normaal.
dinsdag 5 juli 2022 om 07:32
Wat heb ik geluk gehad. Ik mocht een tijd bonus zijn en vond de ex al gauw heel leuk. Veel leuker dan ze was voorgeschilderd. Vader was heus wel dol op zijn kind maar echt beperkt in bepaalde zin. Nauwelijks geduldig of flexibel. Als we iets wilden aanpakken of proberen te verbeteren dan deden ex-vriendin (de moeder dus) en ik dat samen en schreven we er bijvoorbeeld een gedeeld schriftje voor. Echt een tof mens. Ik kwam haar laatst weer tegen, ze stormde meteen op me af. Zo leuk. Hoop dat er meer mensen een goede ervaring kunnen hebben.
Lorem Ipsum
dinsdag 5 juli 2022 om 07:45
Het is maar wat je een goede ervaring noemt. Dit is eigenlijk de taak van de vader he, wat jij deed .turquasi schreef: ↑05-07-2022 07:32Wat heb ik geluk gehad. Ik mocht een tijd bonus zijn en vond de ex al gauw heel leuk. Veel leuker dan ze was voorgeschilderd. Vader was heus wel dol op zijn kind maar echt beperkt in bepaalde zin. Nauwelijks geduldig of flexibel. Als we iets wilden aanpakken of proberen te verbeteren dan deden ex-vriendin (de moeder dus) en ik dat samen en schreven we er bijvoorbeeld een gedeeld schriftje voor. Echt een tof mens. Ik kwam haar laatst weer tegen, ze stormde meteen op me af. Zo leuk. Hoop dat er meer mensen een goede ervaring kunnen hebben.
dinsdag 5 juli 2022 om 08:39
Poeh lijkt me fijn als dit kan!turquasi schreef: ↑05-07-2022 07:32Wat heb ik geluk gehad. Ik mocht een tijd bonus zijn en vond de ex al gauw heel leuk. Veel leuker dan ze was voorgeschilderd. Vader was heus wel dol op zijn kind maar echt beperkt in bepaalde zin. Nauwelijks geduldig of flexibel. Als we iets wilden aanpakken of proberen te verbeteren dan deden ex-vriendin (de moeder dus) en ik dat samen en schreven we er bijvoorbeeld een gedeeld schriftje voor. Echt een tof mens. Ik kwam haar laatst weer tegen, ze stormde meteen op me af. Zo leuk. Hoop dat er meer mensen een goede ervaring kunnen hebben.
Ex van man daarentegen zet kind op tegen man. Mijn man vreest voor het moment dat ze helemaal niet meer naar ons komt omdat ze zo beïnvloed is dat daar alles beter is.
Geen co-ouderschap trouwens, man heeft een minimale omgangsregeling.
due-scimmie wijzigde dit bericht op 05-07-2022 11:05
0.06% gewijzigd
dinsdag 5 juli 2022 om 09:08
Mijn vriend is daar ook bang voor, ondanks dat ze bij hem wonen en omgangsregeling met moeder hebben. Ex schoonouders zetten alles op alles om hem als vader te degraderen en zetten daar zware middelen voor in. De (overigens echt grove) fouten van moeder wuiven ze weg. Er is niet voor niets besloten dat kinderen niet bij moeder mogen wonen. Daar heeft de RvdK echt een stokje voor gestoken.Due-scimmie schreef: ↑05-07-2022 08:39Poeha lijkt me fijn als dit kan!
Ex van man daarentegen zet kind op tegen man. Mijn man vreest voor het moment dat ze helemaal niet meer naar ons komt omdat ze zo beïnvloed is dat daar alles beter is.
Geen co-ouderschap trouwens, man heeft een minimale omgangsregeling.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
dinsdag 5 juli 2022 om 09:22
Goed initiatief.
Hier een co ouderschap zonder fatsoenlijk overleg met vader van kinderen. Elke wissel is weer een vat vol frustraties bij mij (en waarschijnlijk ook bij hem). Kinderen lijken (!) er minder last van te hebben. Bespreken vind ik dan weer lastig maar wel belangrijk. De lijn tussen oprecht bespreken en de kans op sociaal wenselijke antwoorden van de kinderen is een pittige voor me.
Ik vind het knap dat zoveel mensen het los kunnen laten. Hopelijk leer ik dat gaandeweg ook…. Nu vreet het alleen maar energie.
Hier een co ouderschap zonder fatsoenlijk overleg met vader van kinderen. Elke wissel is weer een vat vol frustraties bij mij (en waarschijnlijk ook bij hem). Kinderen lijken (!) er minder last van te hebben. Bespreken vind ik dan weer lastig maar wel belangrijk. De lijn tussen oprecht bespreken en de kans op sociaal wenselijke antwoorden van de kinderen is een pittige voor me.
Ik vind het knap dat zoveel mensen het los kunnen laten. Hopelijk leer ik dat gaandeweg ook…. Nu vreet het alleen maar energie.
dinsdag 5 juli 2022 om 10:10
Butterfly_fly schreef: ↑05-07-2022 09:22
Ik vind het knap dat zoveel mensen het los kunnen laten. Hopelijk leer ik dat gaandeweg ook…. Nu vreet het alleen maar energie.
Ik schreef het wel op van dat loslaten hè, en ik meen het ook 100%. Maar in zo'n post zet je alleen je tip. Niet de hele weg die je hebt afgelegd om op het punt te komen dat je volmondig die tip kunt geven. Bij mij begon het ook echt als een proces dat al mijn energie opvrat. En ik denk dat dat bij heel veel mensen zo is. Voor mij hielp het om echt compleet helemaal niet meer aan de vader van mijn kinderen te denken maar mijn focus 100% op mijn kinderen te leggen. Dat maakte het heel eenvoudig om bijvoorbeeld nooit meegezogen te worden in kinderachtig vergeldingsgedoe. Bleef in het begin ook gewoon ruk hoor. Maar na een poosje wende dat. En nu ik langzaamaan aan de andere kant van de opvoeding terecht begin te komen voelt het heel prettig dat mijn handelen altijd zuiver is geweest en is het fijn dat ik nergens spijt van heb of me voor schaam (en dat is dan alleen nog het interne stuk bij mij, maar mijn relatie met mijn kinderen is daardoor ook heel bijzonder en diep, wat natuurlijk je nummer 1 doel is)
sprankelend wijzigde dit bericht op 05-07-2022 10:23
0.12% gewijzigd
dinsdag 5 juli 2022 om 10:22
Ik ben ook flink beschadigd omdat mijn moeder nooit iets zei over het rare gedrag en de emotionele verwaarlozing door mijn vader.Pinksterbloem schreef: ↑04-07-2022 20:43Wat jij schrijft vind ik heel mooi. Ben zelf kind van gescheiden ouders en mijn moeder hield mijn vader zo lang een hand boven het hoofd, dat ik dacht dat het aan mij lag. Het zou helpender zijn geweest als ze mijn gevoelens had erkend in plaats van steeds te zeggen; hij bedoelt het goed, het blijft toch je vader, hij kan er ook niks aan doen dat... in een poging het contact tussen ons goed te houden.
Mijn moeder wilde mij niet beïnvloeden, maar ik dacht daardoor dat het aan mij lag. Dat ik niet goed genoeg was.
Daar was flink wat therapie voor nodig op volwassen leeftijd.
dinsdag 5 juli 2022 om 10:57
Dropdrop schreef: ↑05-07-2022 10:22Ik ben ook flink beschadigd omdat mijn moeder nooit iets zei over het gedrag en de emotionele verwaarlozing door mijn vader.
Mijn moeder wilde mij niet beïnvloeden, maar ik dacht daardoor dat het aan mij lag. Dat ik niet goed genoeg was.
Daar was flink wat therapie voor nodig op volwassen leeftijd.
De lijn tussen (wat ervaren wordt als) je kind opzetten tegen de andere ouder en de realiteit van je kind onderkennen is heel erg dun. En zeker wanneer het er aan de andere kant niet goed aan toegaat ook erg moeilijk. Ik had het "geluk" dat mijn kind het heel erg letterlijk aan me vroeg (en we daarnaast ook heel makkelijk communiceren met elkaar, wat ook grote mazzel is in de puberteit). Maar zelfs als je het signaal dat dit nodig (èn welkom) is oppikt en je er voor openstaat en je ook nog makkelijk kan praten met je kind is het nog steeds héél precair.
En eigenlijk... ben je het werk aan het doen (met alle gevaren voor je eigen band) van de ouder die de steken laat vallen.
sprankelend wijzigde dit bericht op 05-07-2022 11:02
0.33% gewijzigd
dinsdag 5 juli 2022 om 10:58
Uit mekaar gegaan toen dochter 4 was. Nu is ze 17. Al die tijd "relatief" goed gegaan, wel kwamen alle "regel" en "zorg" dingen voornamelijk op mij neer en drukte vader daar wel zijn snor (altijd belangrijkere werk dingen te doen). Het was dus al een tijd zo dat dochter voor praktische dingen naar mij kwam, omdat ze dan zeker was dat de dingen ook geregeld werden.
Ze ging wel graag naar papa om samen leuke dingen te doen en ze hadden altijd een goede band. Sinds een drietal jaar woont mijn ex opnieuw samen - dochter vindt er sindsdien weinig meer aan daar (niet dat vriendin en haar zoon niet aardig zijn - maar er is absoluut geen connectie - het blijft bij een oppervlakkig beleefd contact), maar ze bleef uit loyaliteit wel nog naar vader gaan. Ging wel steeds met minder plezier.
Ik heb geluisterd naar haar en ik (h)erken haar gevoel, maar heb er altijd voor gewaakt om negatief te praten over haar vader. Nu is ze echter op die leeftijd dat ze dingen begint te zien en te benoemen zoals ze zijn. Dat is het "oei ik groei" moment waar iemand het eerder over had denk ik. Ik ga dus niet vader altijd meer uit de wind zetten. Want ik merkte dat ze aan haar eigen gevoel begon te twijfelen.
Sinds ze dit gevoel heeft uitgesproken bij praktijkondersteuner, heeft deze laatste aangegeven dat ze ook langzaam de leeftijd krijgt om zelf keuzes te maken. Ze gaat nu minder naar haar vader (want moeilijk blijft, want ze voelt zich wel schuldig). Anderzijds lijkt ze wel op te bloeien en voelt ze zich in het algemeen een stuk beter.
Vader heeft het erg moeilijk hiermee en is boos op mij en op de praktijkondersteuning (wij hebben kind tegen hem opgezet), maar kijkt niet naar zijn eigen stuk in het geheel. Trekt erg aan kind (wat ik snap vanuit zijn eigen gemis) en kind blijft dus in een spagaat zitten.
Hij verwijt mij dat ze uit mekaar groeien, maar ik weet zelf met de hand op het hart dat ik daar niet debet aan ben. Ik zie dat ze er beiden verdriet van hebben, maar ik weet niet hoe ik dat zou kunnen oplossen. Mij lijkt het beter als hij nu geduld zou kunnen hebben, zodat dochter dit zelf kan op een rijtje zetten. Misschien wordt het dan na een tijd weer beter.
Ik zie het meer als een natuurlijk proces richting jong volwassenheid. Ik snap ook dat dat best heftig is voor de vader om te accepteren (zou ik waarschijnlijk andersom net zo hebben).
Ik ben wel boos dat ik zo de zwarte Piet krijg toegespeeld en heb dan de neiging om kwaad terug te roepen dat hij ook eens naar zijn eigen stuk kan kijken. Maar ik weet dat dat weinig positiefs zou toevoegen aan de situatie, dus ik onderdruk dan maar die neiging. Het is niet aan mij om dit uit te spreken. Dat zou dochter echt zelf een keer moeten doen richting vader, maar voorlopig kan/durft ze dat nog niet aangaan.
Ze ging wel graag naar papa om samen leuke dingen te doen en ze hadden altijd een goede band. Sinds een drietal jaar woont mijn ex opnieuw samen - dochter vindt er sindsdien weinig meer aan daar (niet dat vriendin en haar zoon niet aardig zijn - maar er is absoluut geen connectie - het blijft bij een oppervlakkig beleefd contact), maar ze bleef uit loyaliteit wel nog naar vader gaan. Ging wel steeds met minder plezier.
Ik heb geluisterd naar haar en ik (h)erken haar gevoel, maar heb er altijd voor gewaakt om negatief te praten over haar vader. Nu is ze echter op die leeftijd dat ze dingen begint te zien en te benoemen zoals ze zijn. Dat is het "oei ik groei" moment waar iemand het eerder over had denk ik. Ik ga dus niet vader altijd meer uit de wind zetten. Want ik merkte dat ze aan haar eigen gevoel begon te twijfelen.
Sinds ze dit gevoel heeft uitgesproken bij praktijkondersteuner, heeft deze laatste aangegeven dat ze ook langzaam de leeftijd krijgt om zelf keuzes te maken. Ze gaat nu minder naar haar vader (want moeilijk blijft, want ze voelt zich wel schuldig). Anderzijds lijkt ze wel op te bloeien en voelt ze zich in het algemeen een stuk beter.
Vader heeft het erg moeilijk hiermee en is boos op mij en op de praktijkondersteuning (wij hebben kind tegen hem opgezet), maar kijkt niet naar zijn eigen stuk in het geheel. Trekt erg aan kind (wat ik snap vanuit zijn eigen gemis) en kind blijft dus in een spagaat zitten.
Hij verwijt mij dat ze uit mekaar groeien, maar ik weet zelf met de hand op het hart dat ik daar niet debet aan ben. Ik zie dat ze er beiden verdriet van hebben, maar ik weet niet hoe ik dat zou kunnen oplossen. Mij lijkt het beter als hij nu geduld zou kunnen hebben, zodat dochter dit zelf kan op een rijtje zetten. Misschien wordt het dan na een tijd weer beter.
Ik zie het meer als een natuurlijk proces richting jong volwassenheid. Ik snap ook dat dat best heftig is voor de vader om te accepteren (zou ik waarschijnlijk andersom net zo hebben).
Ik ben wel boos dat ik zo de zwarte Piet krijg toegespeeld en heb dan de neiging om kwaad terug te roepen dat hij ook eens naar zijn eigen stuk kan kijken. Maar ik weet dat dat weinig positiefs zou toevoegen aan de situatie, dus ik onderdruk dan maar die neiging. Het is niet aan mij om dit uit te spreken. Dat zou dochter echt zelf een keer moeten doen richting vader, maar voorlopig kan/durft ze dat nog niet aangaan.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
