Choose your battles in co-ouderschap

Senseo, de angst die je benoemt herken ik wel. Ook de “bij papa mag het wel” kaart is een bekende hier in huis.
Zo te lezen heb je hard je best gedaan voor je kinderen.

Hoe is het nu ze volwassen (18+) zijn?

S-Groot, ik snap je zorgen. Zoon zal er zeker iets van meekrijgen, maar ik ben er niet van overtuigd dat hij bij zijn vader beter af is.

De ‘bij papa mag het wel’ kaart is hier ook wel eens de ‘dan ga ik toch bij papa wonen’ kaart.

En daar ben ik ook best wel eens serieus het gesprek over aangegaan met puber. Dat dat mag, maar dat puber zich dan ook moet realiseren dat…. En als puber dat echt wil dat we het gaan overleggen met papa. Is nu alweer een tijdje naar de achtergrond.

Maar wat anders. Gedurende de week bij mij heb ik goed contact met de pubers. Maar na de wissel komt er amper wat aan communicatie. Heb je een fijne sportwedstrijd gehad? Oké Je pakje met je nieuwe kleding is binnen. Goed.

Herkenbaar?

dat puber zich dan ook moet realiseren dat….

Wat moet hij zich dan realiseren? (Oprechte vraag, want ik ben nog niet op het punt dat ik dit serieus met zoon kan bespreken, maar dat gaat vast en zeker een keer gebeuren.)

Hier is zoon na de wissel erg gesloten, antwoorden op vragen zijn kort en bondig. Ik krijg dan niet echt contact met hem, beetje alsof we weer moeten wennen aan de “nieuwe” situatie.

Ik herken dit trouwens ook bij de kinderen van mijn vriend, daar komt ook geen half woord uit net nadat ze gebracht zijn.

Ik heb met al mijn pubers vaak op de meest onverwachte momenten. Over mijn te strenge regels, school- en puber gedoe maar wat ik ook merk is dat erkenning geven en mezelf openstellen over de scheiding. Maar in het geval van de wonen kaart ging het over de huisdieren, de fijne kamer, het besef dat je daar dan alleen bent zonder broer zus, eenzaamheid, zelfredzaamheid, vader moeten delen met vriendin en sportactiviteiten.

Qua communicatie bedoelde ik dus eigenlijk als het kind bij de andere ouder is.

Dat van de communicatie had ik niet zo begrepen. Sorry.

Ik heb geen contact met zoon als hij bij vader is. Was tot nu ook niet mogelijk, maar ik denk dat ik hem niet snel zal appen. Is dat niet verwarrend voor de kinderen? Dan zijn ze bij de andere ouder en dan krijgen ze berichten van de ene ouder. Lijkt me dat ze dan toch moeten schakelen.

Hoe reageren ze op de berichten als ze bij je zijn? Reageren ze dan uitgebreider?

Mijn ervaring met pubers is dat ze vaak zo kortaf zijn met antwoord geven via de app.

Butterfly_fly schreef: ↑

07-01-2024 21:27

Senseo, de angst die je benoemt herken ik wel. Ook de “bij papa mag het wel” kaart is een bekende hier in huis.
Zo te lezen heb je hard je best gedaan voor je kinderen.

Hoe is het nu ze volwassen (18+) zijn?

Ik heb zeker heel hard mijn best gedaan voor de kinderen. Maar waarschijnlijk zat ik daarbij ook teveel op hun nek, waardoor de oudste de makkelijkste weg heeft gekozen door bij zijn vader te gaan wonen. Toch ben ik nu blij dat hij dat heeft gedaan, want het is echt rustiger in huis geworden. Nu komt hij om het weekend 1 nachtje slapen en 1x doordeweeks eten en dat gaat goed. Ik heb het gevoel dat hij nu ook wel inziet dat bij zijn vader emotioneel beperkt is, soms hebben wij het wel eens over de problemen die wij hadden. Ik merk dat hij ook is bijgedraaid in zijn oordeel, en weet dat ik het beste met hem voorhad. Ik denk dat hij ook worstelt met loyaliteit conflict, dat hij niet vaker hier durft te komen. Hij heeft het achter zich gelaten, ik ben nog steeds beschadigd maar laat dat niet merken en geniet van de momenten die we nu samen hebben.

De jongste doet zijn ding, geeft af op zijn vader maar viert daar ondertussen wel feestjes met zijn vrienden (de bij papa mag het wel activiteiten). Ik heb met hem ook een flinke puberale worsteling doorgemaakt waarbij geen enkele grens werd gerespecteerd. Nu heeft hij een vriendin, leuke vrienden en is het gekalmeerd, maar ik heb er heel wat slapeloze nachten van gehad.,

Communicatie tijdens en na de dagen dat ze daar zijn, was en is nihil. Ik heb daar wel eens naar gevraagd, ik kreeg toen als antwoord dat kind dacht dat het voor mij niet leuk zou zijn als ze het daar fijn hadden. Ik heb uitgelegd dat ik dat juist heel fijn zou vinden omdat ik mij weleens zorgen maak of ze het raar wel leuk zouden hebben. Maar hun vader vindt het ook niet leuk als ze mij bellen of appen als zij daar zijn. Dus dat doen ze dan liever maar niet om discussies te voorkomen.

Maar ik merk aan alles dat de kinderen wel snappen dat hun vader emotioneel beperkt is, maar het is wel hun vader. En dat snap ik ook. Wat het hier lastig maakt dat ik niet open kan zijn over de aanleiding van de scheiding, dat is mij door experts afgeraden. Maar het ligt soms op het puntje van mijn tong, maar ik heb mijn mond nog kunnen houden. Uiteindelijk zal het ooit wellicht ter sprake komen, misschien dat de kinderen dan ook meer begrip hebben voor de situatie zoals die is geweest.

Ik ben echt blij dat ik niet meer samenleef met hun vader, maar als ik had geweten in welke strijd-ellende er in de jaren erna zou komen, blijf ik zeggen dat ik het langer had moeten volhouden. Alhoewel ik dan nu weer andere problemen had gehad zoals huisvesting enz. Dus ik tel mijn zegeningen en probeer mijn leven te leven naar mijn normen en waarden. En de kinderen weten dat ook. Een partner zal er hier in ieder geval, voorlopig, niet meer komen. Daarvoor is er teveel stuk gemaakt bij mij.