Kinderen
alle pijlers
Curettage (miskraam komt niet zelf opgang bij mij)
donderdag 19 april 2007 om 11:17
Vorige week donderdag hadden we ons eerste afspraak bij de verloskundige. Wij gingen onbevangen naar de praktijk, spannend, maar vooral leuk, een echo maken!
Eerst een buikecho, niet duidelijk genoeg dus toch een inwendige echo. Op het beeldscherm was heel duidelijk een vruchtje te zien zonder kloppend hartje. We werden na wat informatie naar huis gestuurd, wij zouden woensdag gebeld worden over hoe nu verder indien het vruchtje niet uit zich zelf zou komen. Totaal overdonderd naar huis gegaan. Ik had helemaal geen bloedverlies of andere aanwijzingen gehad dat het wel eens mis zou kunnen zijn. Het weekend met moeite doorgekomen en maandagochtend toch zelf maar de verloskundige gebeld die voor ons een afspraak in het ziekenhuis heeft gemaakt. Gisterenmiddag wederom een echo gemaakt door de gynaecoloog in het ziekenhuis. Aankomende maandag zal ik gecuretteerd worden, kon niet eerder. Ik had heel graag gehad dat het deze week nog zou kunnen gebeuren. Ik vind het namelijk zo’n naar idee dat er iets in mijn lichaam zit wat niet meer leeft.
Ik zie er erg tegenop, maandag is het dan echt allemaal voorbij.
Mijn zwangerschapskwaaltjes nemen iets af, maar ben nog wel steeds erg moe en vooral verdrietig.
We hadden het allemaal zo graag anders gewild. Dit had ons eerste kindje kunnen zijn……
(dit is mijn eerste keer op het forum, best spannend maar heb wel even mijn verhaal van me afgeschreven)
Eerst een buikecho, niet duidelijk genoeg dus toch een inwendige echo. Op het beeldscherm was heel duidelijk een vruchtje te zien zonder kloppend hartje. We werden na wat informatie naar huis gestuurd, wij zouden woensdag gebeld worden over hoe nu verder indien het vruchtje niet uit zich zelf zou komen. Totaal overdonderd naar huis gegaan. Ik had helemaal geen bloedverlies of andere aanwijzingen gehad dat het wel eens mis zou kunnen zijn. Het weekend met moeite doorgekomen en maandagochtend toch zelf maar de verloskundige gebeld die voor ons een afspraak in het ziekenhuis heeft gemaakt. Gisterenmiddag wederom een echo gemaakt door de gynaecoloog in het ziekenhuis. Aankomende maandag zal ik gecuretteerd worden, kon niet eerder. Ik had heel graag gehad dat het deze week nog zou kunnen gebeuren. Ik vind het namelijk zo’n naar idee dat er iets in mijn lichaam zit wat niet meer leeft.
Ik zie er erg tegenop, maandag is het dan echt allemaal voorbij.
Mijn zwangerschapskwaaltjes nemen iets af, maar ben nog wel steeds erg moe en vooral verdrietig.
We hadden het allemaal zo graag anders gewild. Dit had ons eerste kindje kunnen zijn……
(dit is mijn eerste keer op het forum, best spannend maar heb wel even mijn verhaal van me afgeschreven)
donderdag 19 april 2007 om 11:22
lieve annoniem
Altijd goed om je verdriet van je af te schrijven.
Wees welkom om dat te doen.
Ik leef met je mee, kan mij voorstellen dat je het dan nu ook graag achter de rug wilt hebben. Kan je verder met de verwerking van je verlies.
Het is toch iets waarop jij je hebt ingesteld, een nieuw leven. Waar je ongetwijfeld erg blij mee was. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Ik wens je veel sterkte toe.
Ik weet wat je doormaakt ik heb bijna hetzelfde gehad ,maar gelukkig maar voor een half uurtje want toen zagen ze wel een hartje.De spanning kan ik nog voelen.
Meid..zet hem op...hou je krachtig straks in de emotionele moeilijke tijd.
Er is hier op dit forum volgens mij een topic waar meerdere lotgenoten schrijven. Misschien lucht dit wat op en vind je daar steun.
liefs Miriam
Altijd goed om je verdriet van je af te schrijven.
Wees welkom om dat te doen.
Ik leef met je mee, kan mij voorstellen dat je het dan nu ook graag achter de rug wilt hebben. Kan je verder met de verwerking van je verlies.
Het is toch iets waarop jij je hebt ingesteld, een nieuw leven. Waar je ongetwijfeld erg blij mee was. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Ik wens je veel sterkte toe.
Ik weet wat je doormaakt ik heb bijna hetzelfde gehad ,maar gelukkig maar voor een half uurtje want toen zagen ze wel een hartje.De spanning kan ik nog voelen.
Meid..zet hem op...hou je krachtig straks in de emotionele moeilijke tijd.
Er is hier op dit forum volgens mij een topic waar meerdere lotgenoten schrijven. Misschien lucht dit wat op en vind je daar steun.
liefs Miriam
donderdag 19 april 2007 om 11:53
Ik begrijp precies hoe je je voelt! Ik heb in februari ook een curretage gehad, na bijna 9 weken zwangerschap. Ik moet zeggen dat de curretage zelf en de narcose me alles is meegevallen (lichamelijk dan). Het zou bij ons ook het eerste kindje zijn.
Heb er veel tranen om gelaten. Maar kan wel zeggen dat na een tijdje de scherpe kantjes eraf gaan. Het is voor mij nu 2 maanden geleden.
Er is hier een topic dat heet "weer zwanger worden na een miskraam", daar schrijven meer meiden die een miskraam/curretage hebben meegemaakt. Ik schrijf er ook af en toe. Misschien kan je daar eens kijken? Het is fijn om met mensen te "praten" die precies weten wat je doormaakt!
Heel veel sterkte!
Liefs,
Pullekie
Heb er veel tranen om gelaten. Maar kan wel zeggen dat na een tijdje de scherpe kantjes eraf gaan. Het is voor mij nu 2 maanden geleden.
Er is hier een topic dat heet "weer zwanger worden na een miskraam", daar schrijven meer meiden die een miskraam/curretage hebben meegemaakt. Ik schrijf er ook af en toe. Misschien kan je daar eens kijken? Het is fijn om met mensen te "praten" die precies weten wat je doormaakt!
Heel veel sterkte!
Liefs,
Pullekie
donderdag 19 april 2007 om 12:16
Hoi Anoniempje,
Wat naar meis! Ik wil je heel veel sterkte wensen. Vervelend dat je nu nog tot maandag moet wachten. Dikke *; voor jou! Goed dat je hier je verhaal hebt neergezet. Kan zeker helpen bij de verwerking.
Ik heb geen ervaring met een curretage, maar ik heb wel een miskraam gehad. Dus het verdriet is mij bekend.
Ik schrijf ook mee op het topic waat Pullekie het over had. Kom daar gerust je verhaal doen of vertellen hoe je je voelt. Het is daar soms al weer een vrolijke boel maar er is ook plek om steun te geven en te krijgen.
Sterkte.
XX Caro
Wat naar meis! Ik wil je heel veel sterkte wensen. Vervelend dat je nu nog tot maandag moet wachten. Dikke *; voor jou! Goed dat je hier je verhaal hebt neergezet. Kan zeker helpen bij de verwerking.
Ik heb geen ervaring met een curretage, maar ik heb wel een miskraam gehad. Dus het verdriet is mij bekend.
Ik schrijf ook mee op het topic waat Pullekie het over had. Kom daar gerust je verhaal doen of vertellen hoe je je voelt. Het is daar soms al weer een vrolijke boel maar er is ook plek om steun te geven en te krijgen.
Sterkte.
XX Caro
donderdag 19 april 2007 om 12:23
Allereerst: wat naar dat je dit moet meemaken! Ik heb hetzelfde meegemaakt, alleen was het bij mij mijn 3e zwangerschap. Ik had al 2 gezonde kinderen en rekende er daarom totaal niet op dat het ook wel eens mis kon gaan. fysiek waren er ook geen aanwijzingen: mijn lichaam was zo zwanger als wat. Maar op de echo was duidelijk een vruchtje, zonder kloppend hartje te zien.
Ik heb juist wat langer gewacht met een afspraal voor een curettage. Ik wilde graag dat mijn lichaam het 'zelf zou oplossen'. Maar dat gebeurde niet. En na 2 weken ben ik alsnog gecuretteerd. De tijd daar naartoe was heel dubbel. Ik voelde me namelijk nog zwanger, terwijl ik wist dat er geen kindje zou komen. Heel verdrietig! Maar achteraf gezien heb ik in die tijd wel heel veel kunnen verwerken. Ik groeide er ook naartoe om het weg te laten halen, realiseerde me dat ik het los moest laten.
De ingreep zelf viel me 100% mee. Ik ben nogal panisch voor ziekenhuizen, maar de verplegers en artsen waren zo vreselijk lief en meelevend. Dat heeft me ook geholpen. Na de curettage was ik bijna opgelucht. Heel raar, maar blijkbaar trekt het toch een wissel op je dat je met zo'n dood vruchtje in je buik rondloopt... Samen met mijn man heb ik heel bewust een afscheidsritueeltje bedacht. Het heeft z'n plekje gekregen. Maar ik werd niet zo snel weer zwanger. Dat was moeilijk, ik wilde het liefste meteen wéér. Toen de uitgerekende datum in beeld kwam, was het weer even moeilijk, maar.... binnen 6 weken daarna was ik weer zwanger. En nu heb ik een prachtige 3e dochter, van bijna 9 maanden. Het begin van die zwnerschap ben ik wel heel bang geweest, maar na de 1e echo had ik er vertrouwen in.
Heel verhaal van mij.... ik hoop dat het je helpt om je verhaal te delen. Neem de tijd om het een plekje te geven! Veel sterkte!
Ik heb juist wat langer gewacht met een afspraal voor een curettage. Ik wilde graag dat mijn lichaam het 'zelf zou oplossen'. Maar dat gebeurde niet. En na 2 weken ben ik alsnog gecuretteerd. De tijd daar naartoe was heel dubbel. Ik voelde me namelijk nog zwanger, terwijl ik wist dat er geen kindje zou komen. Heel verdrietig! Maar achteraf gezien heb ik in die tijd wel heel veel kunnen verwerken. Ik groeide er ook naartoe om het weg te laten halen, realiseerde me dat ik het los moest laten.
De ingreep zelf viel me 100% mee. Ik ben nogal panisch voor ziekenhuizen, maar de verplegers en artsen waren zo vreselijk lief en meelevend. Dat heeft me ook geholpen. Na de curettage was ik bijna opgelucht. Heel raar, maar blijkbaar trekt het toch een wissel op je dat je met zo'n dood vruchtje in je buik rondloopt... Samen met mijn man heb ik heel bewust een afscheidsritueeltje bedacht. Het heeft z'n plekje gekregen. Maar ik werd niet zo snel weer zwanger. Dat was moeilijk, ik wilde het liefste meteen wéér. Toen de uitgerekende datum in beeld kwam, was het weer even moeilijk, maar.... binnen 6 weken daarna was ik weer zwanger. En nu heb ik een prachtige 3e dochter, van bijna 9 maanden. Het begin van die zwnerschap ben ik wel heel bang geweest, maar na de 1e echo had ik er vertrouwen in.
Heel verhaal van mij.... ik hoop dat het je helpt om je verhaal te delen. Neem de tijd om het een plekje te geven! Veel sterkte!
donderdag 19 april 2007 om 13:04
Hoi Anoniempje
Allereerst wil ik je heel veel sterkte toewensen. Neem je tijd om dit te verwerken. Voor veel mensen in een miskraam nog steeds een taboe en moet je het vooral maar achter je laten. Maar zo werkt dat voor veel vrouwen niet.
Zelf heb ik twee miskramen meegemaakt. De eerste keer was ook mijn eerste zwangerschap, bij deze miskraam ben ik het vruchtje wel zelf verloren. Ik vond het heel heftig maar ook fijn dat mijn lichaam het zelf deed. 5 maanden later was ik zwanger en gelukkig ging dat goed, inmiddels is mijn dochter bijna 3. Afgelopen oktober kreeg ik mijn 2e miskraam, nooit verwacht dat het me nog een keer zou gebeuren, ik was er echt stuk van. Deze keer kwam het niet spontaan op gang en moest ik me laten curreteren. Ik zag er net als jou heel erg tegen op maar ik moet zeggen dat het me heel erg is meegevallen. De verpleegsters en de arts die de curretage deed waren zo lief en meelevend. Wel was ik heel emotioneel toen ik wakker werd, maar dat schijnt vrij normaal te zijn. De ingreep op zich stelt lichamelijk niet zo heel veel voor. Maar emotioneel gezien moet je echt de tijd nemen om het te verwerken hoor. Je had toch al een toekomstbeeld van je kindje en dat wordt in 1 klap weggevaagd. Het heeft tijd nodig. Door van je af te schrijven (wat je nu hier bijv. doet) en te praten kun je het wellicht een plekje geven. Naar mijn mening is er uiteindelijk maar één echte remedie: een nieuwe zwangerschap. Ik ben inmiddels 14 weken zwanger en gelukkig gaat het nu allemaal goed. De miskraam heb ik dan ook een plekje kunnen geven. Ik hoop dat jij ook snel weer zwanger mag zijn en dat het dan allemaal goed gaat en je kunt genieten van een geweldige zwangerschap en straks een gezond kindje.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Weet je trouwens dat er een topic is over zwanger worden na een miskraam? Misschien helpt het je om er met andere meiden over te praten!!
Allereerst wil ik je heel veel sterkte toewensen. Neem je tijd om dit te verwerken. Voor veel mensen in een miskraam nog steeds een taboe en moet je het vooral maar achter je laten. Maar zo werkt dat voor veel vrouwen niet.
Zelf heb ik twee miskramen meegemaakt. De eerste keer was ook mijn eerste zwangerschap, bij deze miskraam ben ik het vruchtje wel zelf verloren. Ik vond het heel heftig maar ook fijn dat mijn lichaam het zelf deed. 5 maanden later was ik zwanger en gelukkig ging dat goed, inmiddels is mijn dochter bijna 3. Afgelopen oktober kreeg ik mijn 2e miskraam, nooit verwacht dat het me nog een keer zou gebeuren, ik was er echt stuk van. Deze keer kwam het niet spontaan op gang en moest ik me laten curreteren. Ik zag er net als jou heel erg tegen op maar ik moet zeggen dat het me heel erg is meegevallen. De verpleegsters en de arts die de curretage deed waren zo lief en meelevend. Wel was ik heel emotioneel toen ik wakker werd, maar dat schijnt vrij normaal te zijn. De ingreep op zich stelt lichamelijk niet zo heel veel voor. Maar emotioneel gezien moet je echt de tijd nemen om het te verwerken hoor. Je had toch al een toekomstbeeld van je kindje en dat wordt in 1 klap weggevaagd. Het heeft tijd nodig. Door van je af te schrijven (wat je nu hier bijv. doet) en te praten kun je het wellicht een plekje geven. Naar mijn mening is er uiteindelijk maar één echte remedie: een nieuwe zwangerschap. Ik ben inmiddels 14 weken zwanger en gelukkig gaat het nu allemaal goed. De miskraam heb ik dan ook een plekje kunnen geven. Ik hoop dat jij ook snel weer zwanger mag zijn en dat het dan allemaal goed gaat en je kunt genieten van een geweldige zwangerschap en straks een gezond kindje.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Weet je trouwens dat er een topic is over zwanger worden na een miskraam? Misschien helpt het je om er met andere meiden over te praten!!
donderdag 19 april 2007 om 13:42
Hoi Anoniempje,
Ik snap je verdriet helemaal. Heb het helaas ook allemaal mee moeten maken.
Mijn verhaal lijkt een beetje op dat van Digijuf. Ik werd eindelijk zwanger in nov (liep in het zh, omdat we al 2 jaar bezig waren) en we zagen met 8 weken met de echo geen hartje kloppen. Overduidelijk dus, een miskraam. Onze wereld stortte in. (Was ook mijn eerste zwangerschap)
Ik hoopte dat mijn lichaam het allemaal zelf zou doen, maar dat deed het niet. Ik had zelf de beslissing genomen om er zo lang mee rond te lopen, maar achteraf was dat emotioneel gezien te lang. (15 dec kregen we het te horen en 17 jan ben ik pas gecuretteerd)
Wat wel een "voordeel" was aan dat lange wachten, is dat je het in je koppie wel al kan verwerken. Tuurlijk, het blijft moeilijk, maar ik had met de curettage zoiets van; doe maar, ik ben er klaar voor.
De ingreep viel me heel erg mee. Ik zag er zo onwijs tegen op. Maar iedereen was zo lief, ik kreeg een kalmeringstabletje van te voren en daarna heb ik ook weinig last gehad.
Daarna kwam de klap wel weer bij mij hoor. Vooral omdat mijn 2 schoonzussen zwanger raakten. (en eentje dus in 2 maanden!)
Ondertussen ben ik nog steeds niet zwanger en dat doet wel pijn. Maja, je kunt er verder weinig aan veranderen. Alleen maar de hoop houden.
Ik wil je heel veel succes wensen maandag en de komende tijd. Bij jou komt het ook wel goed! xxx.
Ik snap je verdriet helemaal. Heb het helaas ook allemaal mee moeten maken.
Mijn verhaal lijkt een beetje op dat van Digijuf. Ik werd eindelijk zwanger in nov (liep in het zh, omdat we al 2 jaar bezig waren) en we zagen met 8 weken met de echo geen hartje kloppen. Overduidelijk dus, een miskraam. Onze wereld stortte in. (Was ook mijn eerste zwangerschap)
Ik hoopte dat mijn lichaam het allemaal zelf zou doen, maar dat deed het niet. Ik had zelf de beslissing genomen om er zo lang mee rond te lopen, maar achteraf was dat emotioneel gezien te lang. (15 dec kregen we het te horen en 17 jan ben ik pas gecuretteerd)
Wat wel een "voordeel" was aan dat lange wachten, is dat je het in je koppie wel al kan verwerken. Tuurlijk, het blijft moeilijk, maar ik had met de curettage zoiets van; doe maar, ik ben er klaar voor.
De ingreep viel me heel erg mee. Ik zag er zo onwijs tegen op. Maar iedereen was zo lief, ik kreeg een kalmeringstabletje van te voren en daarna heb ik ook weinig last gehad.
Daarna kwam de klap wel weer bij mij hoor. Vooral omdat mijn 2 schoonzussen zwanger raakten. (en eentje dus in 2 maanden!)
Ondertussen ben ik nog steeds niet zwanger en dat doet wel pijn. Maja, je kunt er verder weinig aan veranderen. Alleen maar de hoop houden.
Ik wil je heel veel succes wensen maandag en de komende tijd. Bij jou komt het ook wel goed! xxx.
donderdag 19 april 2007 om 15:10
Hallo Anoniempje,
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt tussen mijn eerste en tweede zwangerschap in. Ik was bijna 11 weken zwanger en had alle verschijnselen: pijnlijke borsten, 's ochtends kotsend boven de wc en dan ineens blijkt na een echo dat het vruchtje niet meer leeft. Ik was totaal verbijsterd, kon het niet geloven omdat ik me zo zwanger als wat voelde. Ik werd direct naar het ziekenhuis gestuurd, daar weer een echo en weer hetzelfde nieuws, het leeft niet meer.
Vervolgens naar huis gestuurd met de mededeling wacht maar af, het komt binnen een paar dagen los. Niet dus! En ik bleef maar misselijk, dus ik geloofde er ook niks van. Na een week weer een echo en voor de week daarop werd een curettage gepland.
1 Dag voor de curettage kreeg ik 's ochtends vroeg ineens krampen en hevig bloedverlies en dus de miskraam. Omdat het zondag was, ben ik de dag erna naar de gynaecoloog gegaan voor controle en kreeg te horen dat toch nog niet alles weg was, dus 's middags lag ik alsnog op de ok. Iedereen was ontzettend lief voor me en ik heb zowel van de narcose als van de curettage geen last gehad. Wel nog een aantal dagen bloedverlies, maar verder niks.
Ik heb vooral moeite gehad met de periode dat ik zat te wachten op de miskraam die maar niet doorzette. Toen alles achter de rug was, kreeg ik ineens een heel leeg gevoel, je hele toekomstdroom is weg en alles waar je toch al een heel aantal weken mee leeft is in een klap voorbij.
Nu had ik gelukkig al een kindje, dus ik wist dat ik zwanger kon worden en ik had afleiding, maar desondanks heb ik lange tijd verdriet gehad.
Eigenlijk kon ik alles pas achter me laten toen ik beviel van mijn tweede kind.
Voor jou is het nu gewoon een hele rotte tijd, zeker omdat je al zo lang bezig bent. Dan is zo'n zwangerschap natuurlijk dubbel kostbaar. Ik vind dat je daar echt over moet kunnen praten, eindeloos. Je bent immers niet alleen je kindje kwijt, maar ook je toekomstdroom en al je plannen. En natuurlijk zullen er mensen zijn die er niks van snappen, maar hier op het forum weten we hoe verdrietig het is, dus schrijf het maar lekker van je af.
Liefs van duet
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt tussen mijn eerste en tweede zwangerschap in. Ik was bijna 11 weken zwanger en had alle verschijnselen: pijnlijke borsten, 's ochtends kotsend boven de wc en dan ineens blijkt na een echo dat het vruchtje niet meer leeft. Ik was totaal verbijsterd, kon het niet geloven omdat ik me zo zwanger als wat voelde. Ik werd direct naar het ziekenhuis gestuurd, daar weer een echo en weer hetzelfde nieuws, het leeft niet meer.
Vervolgens naar huis gestuurd met de mededeling wacht maar af, het komt binnen een paar dagen los. Niet dus! En ik bleef maar misselijk, dus ik geloofde er ook niks van. Na een week weer een echo en voor de week daarop werd een curettage gepland.
1 Dag voor de curettage kreeg ik 's ochtends vroeg ineens krampen en hevig bloedverlies en dus de miskraam. Omdat het zondag was, ben ik de dag erna naar de gynaecoloog gegaan voor controle en kreeg te horen dat toch nog niet alles weg was, dus 's middags lag ik alsnog op de ok. Iedereen was ontzettend lief voor me en ik heb zowel van de narcose als van de curettage geen last gehad. Wel nog een aantal dagen bloedverlies, maar verder niks.
Ik heb vooral moeite gehad met de periode dat ik zat te wachten op de miskraam die maar niet doorzette. Toen alles achter de rug was, kreeg ik ineens een heel leeg gevoel, je hele toekomstdroom is weg en alles waar je toch al een heel aantal weken mee leeft is in een klap voorbij.
Nu had ik gelukkig al een kindje, dus ik wist dat ik zwanger kon worden en ik had afleiding, maar desondanks heb ik lange tijd verdriet gehad.
Eigenlijk kon ik alles pas achter me laten toen ik beviel van mijn tweede kind.
Voor jou is het nu gewoon een hele rotte tijd, zeker omdat je al zo lang bezig bent. Dan is zo'n zwangerschap natuurlijk dubbel kostbaar. Ik vind dat je daar echt over moet kunnen praten, eindeloos. Je bent immers niet alleen je kindje kwijt, maar ook je toekomstdroom en al je plannen. En natuurlijk zullen er mensen zijn die er niks van snappen, maar hier op het forum weten we hoe verdrietig het is, dus schrijf het maar lekker van je af.
Liefs van duet
donderdag 19 april 2007 om 15:34
Hoi Anoniempje,
Ik kan me je verdriet zo goed voorstellen. Ook ik heb hetzelfde meegemaakt. Werd na de echo naar huis gestuurd in de verwachting dat er een spontane miskraam zou komen. 's Avonds had ik echter zo veel bloedverlies (het stroomde er letterlijk uit, ik kon niet meer van de wc af), dat we de huisartsenpost hebben gebeld.
Wij naar het ziekenhuis en toen ben ik gecuretteerd. Ondertussen was het midden in de nacht. De curettage heb ik onder een roesje laten doen, ik wilde geen ruggenprik, wilde niet bewust zijn van het moment waar op ons kindje weg werd gehaald. Verder is de curettage me erg meegevallen.
Emotioneel niet. Mijn man heb ik na de curettage wel gezien, maar hij is naar huis gegaan. Ik sliep heel slecht, maar wat voelde ik me leeg en verdrietig. Vooral 's ochtends was het besef dat ik niet meer zwanger was heel erg aanwezig en mijn man was er ook nog niet. Ik lag alleen op een zaal, komt er een jonge (stagiaire/leerling) verpleegkundige binnen:"Gefeliciteerd, mevrouw! Wat is het geworden?"
Dus ik:"Ik ben gecuretteerd ;(" Meisje kon wel door de grond zakken. Wat bleek? Ik lag op de kraamafdeling, vanwege ruimtegebrek en ze hadden dit met de overdracht niet tegen haar gezegd.
Anoniempje, ik wil jou en je partner veel sterkte wensen. Mocht je nou eerder bloedverlies krijgen en het zet door, meteen bellen.
*;
Ik kan me je verdriet zo goed voorstellen. Ook ik heb hetzelfde meegemaakt. Werd na de echo naar huis gestuurd in de verwachting dat er een spontane miskraam zou komen. 's Avonds had ik echter zo veel bloedverlies (het stroomde er letterlijk uit, ik kon niet meer van de wc af), dat we de huisartsenpost hebben gebeld.
Wij naar het ziekenhuis en toen ben ik gecuretteerd. Ondertussen was het midden in de nacht. De curettage heb ik onder een roesje laten doen, ik wilde geen ruggenprik, wilde niet bewust zijn van het moment waar op ons kindje weg werd gehaald. Verder is de curettage me erg meegevallen.
Emotioneel niet. Mijn man heb ik na de curettage wel gezien, maar hij is naar huis gegaan. Ik sliep heel slecht, maar wat voelde ik me leeg en verdrietig. Vooral 's ochtends was het besef dat ik niet meer zwanger was heel erg aanwezig en mijn man was er ook nog niet. Ik lag alleen op een zaal, komt er een jonge (stagiaire/leerling) verpleegkundige binnen:"Gefeliciteerd, mevrouw! Wat is het geworden?"
Dus ik:"Ik ben gecuretteerd ;(" Meisje kon wel door de grond zakken. Wat bleek? Ik lag op de kraamafdeling, vanwege ruimtegebrek en ze hadden dit met de overdracht niet tegen haar gezegd.
Anoniempje, ik wil jou en je partner veel sterkte wensen. Mocht je nou eerder bloedverlies krijgen en het zet door, meteen bellen.
*;
donderdag 19 april 2007 om 18:29
Lief anoniempje,
Ook ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen.
2 maanden geleden ben ook ik gecurreteerd na een zwangerschap van 11 weken. Het is me lichamelijk alles mee gevallen maar emotioneel heb ik het heel moeilijk gehad. Persoonlijk heb ik er heel veel aan gehad om het van me af te schrijven op dit forum. Je bent echt van harte welkom, ik schrijf onder hetzelfde topic als Caro en Pullekie.
Als je daar geen behoefte aan hebt ook goed, je moet de tijd nemen om het een plekje te geven en dat moet je doen op jou manier, die jou goed voelt.
Ik leef met je mee *; en heel veel sterkte
Ook ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen.
2 maanden geleden ben ook ik gecurreteerd na een zwangerschap van 11 weken. Het is me lichamelijk alles mee gevallen maar emotioneel heb ik het heel moeilijk gehad. Persoonlijk heb ik er heel veel aan gehad om het van me af te schrijven op dit forum. Je bent echt van harte welkom, ik schrijf onder hetzelfde topic als Caro en Pullekie.
Als je daar geen behoefte aan hebt ook goed, je moet de tijd nemen om het een plekje te geven en dat moet je doen op jou manier, die jou goed voelt.
Ik leef met je mee *; en heel veel sterkte
donderdag 19 april 2007 om 19:54
Lief Anoniempje,
Zoals je al kunt lezen zijn er een heleboel mensen die jouw verdriet kennen..zo ook ik, en ik wil graag mijn ervaring met je delen.
Vorig jaar augustus was ik zwanger van mijn tweede kindje. Bij de eerste controle bleek op de cho dat het hartje heel traag klopte. De groei was wel goed, conform de 9 weken die ik toen was. Er werd me verteld dat ik 95% kans had dat dit kindje zou overlijden. En zo werd ook ik naar huis gezonden. Ik kon (het was woensdag) op maandag (!!) wel terugkomen om te kijken of het kindje dan idd dood zou zijn.
Natuurlijk was dat een loodzware opdracht, waar ik dan ook niet aan kon voldoen. Ik heb donderdag het WKZ gebeld en gevraagd of ik op vrijdag niet al terecht kon om te kijken. Dat kon. Toen bleek ook dat het kindje op woensdag zelf was overleden. Heel erg verdrietig.
Ik kreeg de keuze te wachten op een miskraam (de natuurlijke manier) of tabletten of curretage. Ik koos ook voor curretage, met name omdat mijn zoon die week erop 1 jaar werd, en ik die graag bewust en " vrij" wilde meemaken.
Op zich vond ik het idee van een dood vruchtje/kindje in me niet zo beangstigend. Ik had zoiets van dat hij/zij dan nog veilig bij mama was... Maar dat ie voor een ieder anders.
Bij de curretage heb ik gevraagd of ik de vrucht mee mocht nemen na afloop. Ik kon het niet verdragen dat het werd behandeld als afval. Dat kon, al heb ik er wel overtuigend voor moeten praten. Een vruchtje komt er zelden tot nooit helemaal in een keer uit bij een curretage, maar in deeltjes. Artsen zijn bang dat je ernaar gaat kijken, en dat je dan je rot schrikt.
Ik heb het vruchtje meegekregen in een potje sterk water. De dag na de curretage heb ik het begraven bij het graf van mijn moeder, en er een vlinderstruik op gepland.
Ik heb niet al te erg zitten kijken naar het vruchtje. Erc was ook niet zoveel duidelijk herkenbaars aan.
De curretage is mij meegevallen, weinig pijn na afloop, wel veel verdriet en leegte. Heb veel geschreven, een mooi doosje gekocht waar ik de echo's in bewaar en een kaart geschreven aan mijn ongeboren kindje. Dat hielp mij heel veel.
Ik vond het zelf erg fijn dat ik zelf kon beslissen wat ik met het vruchtje.kindje deed na de curretage. Niet iedereen is ervan op de hoogte dat dat kan. Ik wilde je het wel meegeven.
Ik wens je enorm veel sterkte toe. Neem je tijd, en wees zo verdrietig als je wilt zijn, zo lang je wilt!
Liefs, Kinke
Zoals je al kunt lezen zijn er een heleboel mensen die jouw verdriet kennen..zo ook ik, en ik wil graag mijn ervaring met je delen.
Vorig jaar augustus was ik zwanger van mijn tweede kindje. Bij de eerste controle bleek op de cho dat het hartje heel traag klopte. De groei was wel goed, conform de 9 weken die ik toen was. Er werd me verteld dat ik 95% kans had dat dit kindje zou overlijden. En zo werd ook ik naar huis gezonden. Ik kon (het was woensdag) op maandag (!!) wel terugkomen om te kijken of het kindje dan idd dood zou zijn.
Natuurlijk was dat een loodzware opdracht, waar ik dan ook niet aan kon voldoen. Ik heb donderdag het WKZ gebeld en gevraagd of ik op vrijdag niet al terecht kon om te kijken. Dat kon. Toen bleek ook dat het kindje op woensdag zelf was overleden. Heel erg verdrietig.
Ik kreeg de keuze te wachten op een miskraam (de natuurlijke manier) of tabletten of curretage. Ik koos ook voor curretage, met name omdat mijn zoon die week erop 1 jaar werd, en ik die graag bewust en " vrij" wilde meemaken.
Op zich vond ik het idee van een dood vruchtje/kindje in me niet zo beangstigend. Ik had zoiets van dat hij/zij dan nog veilig bij mama was... Maar dat ie voor een ieder anders.
Bij de curretage heb ik gevraagd of ik de vrucht mee mocht nemen na afloop. Ik kon het niet verdragen dat het werd behandeld als afval. Dat kon, al heb ik er wel overtuigend voor moeten praten. Een vruchtje komt er zelden tot nooit helemaal in een keer uit bij een curretage, maar in deeltjes. Artsen zijn bang dat je ernaar gaat kijken, en dat je dan je rot schrikt.
Ik heb het vruchtje meegekregen in een potje sterk water. De dag na de curretage heb ik het begraven bij het graf van mijn moeder, en er een vlinderstruik op gepland.
Ik heb niet al te erg zitten kijken naar het vruchtje. Erc was ook niet zoveel duidelijk herkenbaars aan.
De curretage is mij meegevallen, weinig pijn na afloop, wel veel verdriet en leegte. Heb veel geschreven, een mooi doosje gekocht waar ik de echo's in bewaar en een kaart geschreven aan mijn ongeboren kindje. Dat hielp mij heel veel.
Ik vond het zelf erg fijn dat ik zelf kon beslissen wat ik met het vruchtje.kindje deed na de curretage. Niet iedereen is ervan op de hoogte dat dat kan. Ik wilde je het wel meegeven.
Ik wens je enorm veel sterkte toe. Neem je tijd, en wees zo verdrietig als je wilt zijn, zo lang je wilt!
Liefs, Kinke
donderdag 19 april 2007 om 20:10
Hey Anoniempje.
ook ik kom van het miskraam topic.
Wat ontzettend erg voor je is dit. Als ik jouw verhaal lees voel ik weer even hetzelfde verdriet. Zodra je weet dat je zwanger bent krijg je al zoveel ideeen over je kindje. Is het een jongen of een meisje? hoe zal het eruit zien? in welke maand word het geboren? hoe zal je er uit zien met een dikke buik? Alle plannen die je hebt worden bij een mk in 1 klap weggevaagd. Alle liefde die je nu al voor je kindje voelt heeft ineens geen plekje meer...
Als je de behoefte voelt hier meer over te schrijven is er op het miskraam topic een klein groepje meiden die precies weten wat je nu doormaakt...voel je vrij met ons mee te schrijven...
en verder heel veel moed en kracht de aankomende dagen. En wat mij veel kracht gaf was iets wat mijn vk me zei. Dat je lijf dit vruchtje afstoot, dit vruchtje wat niet gezond is, betekend juist dat jouw lijf in orde is.
nou, misschien heb je hier iets aan...
een dikke *;
x Lagune
ook ik kom van het miskraam topic.
Wat ontzettend erg voor je is dit. Als ik jouw verhaal lees voel ik weer even hetzelfde verdriet. Zodra je weet dat je zwanger bent krijg je al zoveel ideeen over je kindje. Is het een jongen of een meisje? hoe zal het eruit zien? in welke maand word het geboren? hoe zal je er uit zien met een dikke buik? Alle plannen die je hebt worden bij een mk in 1 klap weggevaagd. Alle liefde die je nu al voor je kindje voelt heeft ineens geen plekje meer...
Als je de behoefte voelt hier meer over te schrijven is er op het miskraam topic een klein groepje meiden die precies weten wat je nu doormaakt...voel je vrij met ons mee te schrijven...
en verder heel veel moed en kracht de aankomende dagen. En wat mij veel kracht gaf was iets wat mijn vk me zei. Dat je lijf dit vruchtje afstoot, dit vruchtje wat niet gezond is, betekend juist dat jouw lijf in orde is.
nou, misschien heb je hier iets aan...
een dikke *;
x Lagune
zaterdag 21 april 2007 om 10:09
zaterdag 21 april 2007 om 17:02
Hey Irma,
Balen dat het nog steeds niet op gang is gekomen.
Maar je zal zien dat de curettage achteraf ws wel mee gaat vallen.
Ik zag er echt zoooo tegenop, dat ik het maar bleef uitstellen, maar je voelt er niets van. Alleen daarna kan je buikpijn hebben en emotioneel gezien is natuurlijk een heel ander verhaal.
Maar ik kan je angst heel goed begrijpen! Het is toch iets wat je (gelukkig) nog nooit hebt ondergaan.
Ik wil je alvast heel veel sterkte wensen, ik zal maandag aan je denken.
Dikke kus.
Balen dat het nog steeds niet op gang is gekomen.
Maar je zal zien dat de curettage achteraf ws wel mee gaat vallen.
Ik zag er echt zoooo tegenop, dat ik het maar bleef uitstellen, maar je voelt er niets van. Alleen daarna kan je buikpijn hebben en emotioneel gezien is natuurlijk een heel ander verhaal.
Maar ik kan je angst heel goed begrijpen! Het is toch iets wat je (gelukkig) nog nooit hebt ondergaan.
Ik wil je alvast heel veel sterkte wensen, ik zal maandag aan je denken.
Dikke kus.
zaterdag 21 april 2007 om 21:55
zondag 22 april 2007 om 14:12
Lieve Irma,
Wat vervelend he om dit mee te moeten maken. Ik heb precies hetzelfde
gehad. Op 29 december 2005 eerste echo, zou 11 weken zwanger zijn en op
de echo was een vruchtje te zien van 9 weken zonder kloppend hartje.
Helemaal verstijfd zat ik bij de verloskundige. Zij zei wel meteen van
ik ga nu het ziekenhuis bellen en ik hoop dat ze het zo snel mogelijk
weg kunnen halen... Ik mocht ook kiezen om te wachten maar dat wilde ik
niet... We konden de volgende dag, een vrijdag, in het ziekenhuis
terecht voor weer een echo en de arts kon zien dat ik nog zoveel
hormonen had dat het wel een paar weken kon duren voordat het spontaan
op gang zou komen. Maar dat wilde ik ook niet. De maandag daarna 2
januari 2006 ben ik gecureteerd. De ingreep viel mij ook mee. I
Mijn beste vriendin heeft ook een miskraam gehad en ik heb heel veel
steun van haar gekregen We hebben het ook tegen vrienden en op het werk
gezegd van de miskraam.. Ik vond het het meest vervelend dat iedereen
nu wist dat we bezig waren om zwanger te raken. Om me heen hoorde ik
opeens heel veel verhalen over miskramen en toch ook dat iedereen
daarna wel weer zwanger is geraakt. We zijn er na de miskraam
meteen weer voor gegaan, ik wilde nl weer heel graag zwanger worden. Ik
ben 1 keer ongesteld geweest en daarna was ik weer zwanger. Was
natuurlijk spannend ook al had ik er een goed gevoel over. Ik kreeg
toen met 7 weken een echo en daar zagen we een stipje met een kloppend
hartje. Ben nog wel bang geweest in het begin maar heb een hele goede
zwangerschap gehad. En in november 2006
is onze zoon geboren.
Ik wil je veel sterkte wensen morgen en de tijd erna. Het kost best wel
even tijd om het te verwerken. Ik dacht vaak, het heeft zo moeten zijn
er was toch iets niet goed gegaan bij de ontwikkeling van het vruchtje.
Ik praatte er veel over en dat heeft mij wel geholpen.
liefs Esther
Wat vervelend he om dit mee te moeten maken. Ik heb precies hetzelfde
gehad. Op 29 december 2005 eerste echo, zou 11 weken zwanger zijn en op
de echo was een vruchtje te zien van 9 weken zonder kloppend hartje.
Helemaal verstijfd zat ik bij de verloskundige. Zij zei wel meteen van
ik ga nu het ziekenhuis bellen en ik hoop dat ze het zo snel mogelijk
weg kunnen halen... Ik mocht ook kiezen om te wachten maar dat wilde ik
niet... We konden de volgende dag, een vrijdag, in het ziekenhuis
terecht voor weer een echo en de arts kon zien dat ik nog zoveel
hormonen had dat het wel een paar weken kon duren voordat het spontaan
op gang zou komen. Maar dat wilde ik ook niet. De maandag daarna 2
januari 2006 ben ik gecureteerd. De ingreep viel mij ook mee. I
Mijn beste vriendin heeft ook een miskraam gehad en ik heb heel veel
steun van haar gekregen We hebben het ook tegen vrienden en op het werk
gezegd van de miskraam.. Ik vond het het meest vervelend dat iedereen
nu wist dat we bezig waren om zwanger te raken. Om me heen hoorde ik
opeens heel veel verhalen over miskramen en toch ook dat iedereen
daarna wel weer zwanger is geraakt. We zijn er na de miskraam
meteen weer voor gegaan, ik wilde nl weer heel graag zwanger worden. Ik
ben 1 keer ongesteld geweest en daarna was ik weer zwanger. Was
natuurlijk spannend ook al had ik er een goed gevoel over. Ik kreeg
toen met 7 weken een echo en daar zagen we een stipje met een kloppend
hartje. Ben nog wel bang geweest in het begin maar heb een hele goede
zwangerschap gehad. En in november 2006
is onze zoon geboren.
Ik wil je veel sterkte wensen morgen en de tijd erna. Het kost best wel
even tijd om het te verwerken. Ik dacht vaak, het heeft zo moeten zijn
er was toch iets niet goed gegaan bij de ontwikkeling van het vruchtje.
Ik praatte er veel over en dat heeft mij wel geholpen.
liefs Esther
zondag 22 april 2007 om 16:43
zondag 22 april 2007 om 19:48
Anoniempje, meid, ik weet waar je doorheen gaat, helaas....
Mijn eerste zwangerschap eindigde ook in een missed abortion met 7 weken. We kwamen daar achter met de 12 weken echo. Omdat ik hetzelfde gevoel had als jij; ik wil verder en niet met een 'dood' kindje in mijn buik rondlopen, heb ik nog 1 week afgewacht of het vanzelf los zou komen. Nee dus...
Ik ben toen gecurreteerd, en ik vond de ingreep zelf erg meevallen. Natuurlijk was ik erg verdrietig omdat we erg blij waren met de zwangerschap, maar na de ingreep kon ik ook weer 'verder' en dat luchtte toch iets op.
Heel veel sterkte morgen!! Ik hoop dat je het verdriet een plekje kan geven. neem vooral de tijd om te rouwen en te huilen...het is een enorme teleurstelling; je toekomst is ineens niet meer zoals je zo graag gehoopt had.
Nogmaals sterkte!
Brite, mama van Nika (1 jaar)
Mijn eerste zwangerschap eindigde ook in een missed abortion met 7 weken. We kwamen daar achter met de 12 weken echo. Omdat ik hetzelfde gevoel had als jij; ik wil verder en niet met een 'dood' kindje in mijn buik rondlopen, heb ik nog 1 week afgewacht of het vanzelf los zou komen. Nee dus...
Ik ben toen gecurreteerd, en ik vond de ingreep zelf erg meevallen. Natuurlijk was ik erg verdrietig omdat we erg blij waren met de zwangerschap, maar na de ingreep kon ik ook weer 'verder' en dat luchtte toch iets op.
Heel veel sterkte morgen!! Ik hoop dat je het verdriet een plekje kan geven. neem vooral de tijd om te rouwen en te huilen...het is een enorme teleurstelling; je toekomst is ineens niet meer zoals je zo graag gehoopt had.
Nogmaals sterkte!
Brite, mama van Nika (1 jaar)
dinsdag 24 april 2007 om 15:17
Het lichamelijke gedeelte is achter de rug (beetje bloedverlies nog, lichte buikpijn). Maar voel me emotioneel behoorlijk labiel; het gaat van opluchting naar verdrietig en weer terug. Ben ook erg moe. Heb zojuist besloten om nog even wat tijd voor mezelf te nemen en nog niet gelijk weer aan de slag te gaan. Dat vind ik best wel moeilijk maar dat is op dit moment wel het best voor mij.
Hartstikke bedankt voor al die lieve reakties.
Hartstikke bedankt voor al die lieve reakties.
