Kinderen
alle pijlers
De geboorte van je eigen kind missen
maandag 11 oktober 2021 om 10:23
Dit is helaas bij mij gebeurd en ik baal hier zo ontzettend van.
Door een spoedkeizersnede code rood (beide in acuut levensgevaar) was er geen tijd voor ruggenprik en moest ik onder narcose. Pas 9 uur later ontmoette ik mijn dochter. En dit herinner ik mij niet meer want ik was compleet van de wereld door alle medicatie.
Ik ken ook helemaal niemand die zoiets heeft meegemaakt. De geboorte van je kinderen zou toch een van de bijzonderste momenten in je leven zijn en ik heb er gewoon niets van meegekregen.
Zijn er hier misschien dames die zich erin herkennen?
Door een spoedkeizersnede code rood (beide in acuut levensgevaar) was er geen tijd voor ruggenprik en moest ik onder narcose. Pas 9 uur later ontmoette ik mijn dochter. En dit herinner ik mij niet meer want ik was compleet van de wereld door alle medicatie.
Ik ken ook helemaal niemand die zoiets heeft meegemaakt. De geboorte van je kinderen zou toch een van de bijzonderste momenten in je leven zijn en ik heb er gewoon niets van meegekregen.
Zijn er hier misschien dames die zich erin herkennen?
maandag 11 oktober 2021 om 11:13
Er is een verschil tussen jaloers zijn (afgunstig, het een ander niet gunnen) en verdriet omdat je zelf ook graag een fijne ervaring had gehad. De confrontatie met het geluk van een ander doet verdriet. En dat is niet omdat je die ander iets niet gunt, maar je had het zelf ook graag gehad. Er is niks mis met dat gevoel.
Ik heb er wel een paar jaar last van gehad, zat na elke kraamvisite te huilen in de auto op weg naar huis. Niet omdat ik mijn vriendinnen hun geluk niet gunde, maar omdat mijn verdriet over wat ik gemist had werd opgerakeld.
Ik heb er wel een paar jaar last van gehad, zat na elke kraamvisite te huilen in de auto op weg naar huis. Niet omdat ik mijn vriendinnen hun geluk niet gunde, maar omdat mijn verdriet over wat ik gemist had werd opgerakeld.
maandag 11 oktober 2021 om 11:14
Heftig TO, ik kan me voorstellen dat je je hier verdrietig om voelt.
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt, maar heb van de uiteindelijke geboorte van mijn oudste ook niet veel meegekregen. Dochter zat vast, ik raakte buiten bewustzijn en ze is door een aantal snel opgeroepen verpleegkundige uit mijn buik geduwd. Ik heb haar nog wel zien liggen aan het voeteneinde, voordat ze werd weggehaald. Het duurde daarna meerdere uren voordat ik haar vast kon houden, ik wist gelukkig wel dat het goed met haar ging en had haar in de couveuse gezien. De dagen hierna lagen we beiden in het ziekenhuis, maar niet bij elkaar, dat was heel moeilijk.
Ik heb me hier zeker het jaar na haar geboorte best verdrietig over gevoeld. Het sleet wel gelukkig en inmiddels is ze gezonde leuke puber van 15
Praten helpt, dus doe dat vooral!
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt, maar heb van de uiteindelijke geboorte van mijn oudste ook niet veel meegekregen. Dochter zat vast, ik raakte buiten bewustzijn en ze is door een aantal snel opgeroepen verpleegkundige uit mijn buik geduwd. Ik heb haar nog wel zien liggen aan het voeteneinde, voordat ze werd weggehaald. Het duurde daarna meerdere uren voordat ik haar vast kon houden, ik wist gelukkig wel dat het goed met haar ging en had haar in de couveuse gezien. De dagen hierna lagen we beiden in het ziekenhuis, maar niet bij elkaar, dat was heel moeilijk.
Ik heb me hier zeker het jaar na haar geboorte best verdrietig over gevoeld. Het sleet wel gelukkig en inmiddels is ze gezonde leuke puber van 15
Praten helpt, dus doe dat vooral!
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
maandag 11 oktober 2021 om 11:14
Ja zeker ook meegemaakt. Ons derde kind lag in een stuit, en tijdens de bevalling zakte de navelstreng uit. Hierdoor kreeg het kind acuut zuurstofgebrek, en moest ik in vliegende vaart naar de OK.Gelukkig lag ik in een academisch ziekenhuis waar 24 uur per dag een ok klaar staat, anders hadden wij hem niet gehad. Nu werd hij al blauw geboren. Mijn situatie was wel anders dan de jouwe omdat ons eerste kind ook met een onverwachtse keizersnede s’nachts geboren werd geen hele spoed, maar wel haast. Toen duurde het in het plaatselijke ziekenhuis nog zo’n drie kwartier voordat de ok warm was, narcotiseur er was enzovoorts. Ik was zo ontzettend blij en dankbaar dat wij dit keer voor een academisch ziekenhuis gekozen hadden, dat dat het verdriet om hoe alles gegaan was overstemde. Ik zou hulp vragen bij het verwerken van dit verdriet want het klinkt als dat jij er echt onder lijdt, en dan maakt het niet uit hoe een ander er mee om gaat, jij ervaart het zo. Overigens maakt het voor de band die ik met elk van onze kinderen niet uit hoe ze geboren zijn.
maandag 11 oktober 2021 om 11:21
maandag 11 oktober 2021 om 11:25
Heel herkenbaar helaas. Ik ben van mijn tweede ook bevallen via een spoedkeizersnede code rood vanwege acuut levensgevaar voor ons allebei (er zaten slechts 7 minuten tussen aankomst ziekenhuis en geboorte). Ze hebben bij mij nog wel de ruggenprik geprobeerd maar aangezien ik ze voelde snijden en er geen tijd was om te wachten hebben ze mij alsnog onder volledige narcose gebracht. Mijn man heeft de bevalling ook gemist want hij was nog thuis op de oppas aan het wachten voor onze oudste. Ruim een uur later heb ik wel mijn dochter even kunnen zien voordat ze met gillende sirenes naar een ander ziekenhuis met een NICU is gebracht.
Alhoewel ik echt een horrorbevalling heb gehad ervaar ik de bevalling zelf gelukkig niet als traumatisch. Ik merk wel dat ik het moeilijk vind dat ik niet zo'n bevalling heb gehad zoals bij mijn oudste en dat dit ook nooit meer gaat gebeuren (er komt geen derde). Ik ga echt wel door een rouwproces op dat onderdeel. Ik had zo graag gehad dat ik ook een normale bevalling met mijn dochter had gehad en dat we daarna gewoon lekker hadden kunnen buidelen in plaats van dat ik de hele bevalling gemist heb en daarna een hele periode alleen in het ziekenhuis met een heleboel slangen en infusen met mijn dochter heb kunnen buidelen. Ik vind het ook lastig dat ik eigenlijk gewoon geen kraamperiode gehad heb. Het voelt een beetje stom om daarover te klagen aangezien ik heel dankbaar mag zijn dat ze het überhaupt overleefd heeft.
Alhoewel ik echt een horrorbevalling heb gehad ervaar ik de bevalling zelf gelukkig niet als traumatisch. Ik merk wel dat ik het moeilijk vind dat ik niet zo'n bevalling heb gehad zoals bij mijn oudste en dat dit ook nooit meer gaat gebeuren (er komt geen derde). Ik ga echt wel door een rouwproces op dat onderdeel. Ik had zo graag gehad dat ik ook een normale bevalling met mijn dochter had gehad en dat we daarna gewoon lekker hadden kunnen buidelen in plaats van dat ik de hele bevalling gemist heb en daarna een hele periode alleen in het ziekenhuis met een heleboel slangen en infusen met mijn dochter heb kunnen buidelen. Ik vind het ook lastig dat ik eigenlijk gewoon geen kraamperiode gehad heb. Het voelt een beetje stom om daarover te klagen aangezien ik heel dankbaar mag zijn dat ze het überhaupt overleefd heeft.
maandag 11 oktober 2021 om 11:26
Sterkte Marie! Ik zou ook kijken of je kunt praten met een psycholoog oid in het ziekenhuis om dit te verwerken.
Mijn moeder heeft mij pas na een dag kunnen zien vanwege complicaties bij een keizersnede. Ze heeft volgens mij nog altijd het gevoel dat haar lichaam gefaald heeft… Maar onze band is hartstikke goed!
Mijn moeder heeft mij pas na een dag kunnen zien vanwege complicaties bij een keizersnede. Ze heeft volgens mij nog altijd het gevoel dat haar lichaam gefaald heeft… Maar onze band is hartstikke goed!
maandag 11 oktober 2021 om 11:27
10 maanden is nog niet zo lang geleden hoor to, en zoals iemand eerder al noemde is het heel normaal dat je nu pas hulp nodig hebt/ behoefte hebt om erover te praten. Helemaal niet verwonderlijk dat deze bevalling ineens weer die herinnering oproept en heftige emoties oproept. Erg logisch wel vind ik. En bij de verwerking van zoiets heftigs kan goede hulp zoveel betekenen! Het ziekenhuis heeft vast ergens een nummer voor nazorg als je de poli belt kunnen ze je vast verder helpen. Erover praten is ok, er zullen mensen zijn die bot reageren en het niet begrijpen niet iedereen is even empathisch. Daarom is het wel handig om mensen te zoeken die dit begrijpen, en ook daar heeft iedereen zijn eigen manier om ermee om te gaan. Jij vind daarin echt jouw eigen weg 
Heel veel sterkte toegewenst.
Heel veel sterkte toegewenst.
maandag 11 oktober 2021 om 11:30
Dit inderdaadLeslieKnope schreef: ↑11-10-2021 10:58Dit staat werkelijk in geen enkele verhouding tot een code rood sectio waarbij zowel moeder als kind in levensgevaar zijn. Doe even normaal.
Het gevoel van rouw omdat je de eerste kennismaking hebt gemist is heel valide. De baby wordt niet voor niets in de eerste seconden op de buik van de moeder gelegd bij een reguliere bevalling.
To, goed dat je contact zoekt met lotgenoten. Ik hoop dat je het een plekje kunt geven.
ik had echt 10000x liever een vaginale bevalling met uitscheuren, weeënstorm, vacuumverlossing, etc. gehad dan een code rood sectio. En ja ik weet hoe een vaginale bevalling is want dat heb ik met mijn eerste gehad. Een code rood sectio is trouwens absoluut niet te vergelijken met een normale keizersnede en het herstel duurt ook langer aangezien dit alles behalve zachtzinnig gaat.
maandag 11 oktober 2021 om 11:39
Mijn oudste is zo geboren.. Dikke spoed levens bedreigend...onder narcose en door narcose (en stress ?) eerste week zo goed als kwijt in mijn geheugen. Mijn man mocht ook niet in de OK zijn omdat het zo link was..
Ik heb er lang last van gehad , zelfs een PPD aan over gehouden. Gelukkig met goede hulp en therapie van hersteld en bij 2e kind een duidelijk plan gemaakt en dat is goed gekomen
O en wat , hoe cliche ook, mij erg hielp was de mantra " mijn kind heeft het gehaald en is gezond"..
Ik heb er lang last van gehad , zelfs een PPD aan over gehouden. Gelukkig met goede hulp en therapie van hersteld en bij 2e kind een duidelijk plan gemaakt en dat is goed gekomen
O en wat , hoe cliche ook, mij erg hielp was de mantra " mijn kind heeft het gehaald en is gezond"..
maandag 11 oktober 2021 om 11:42
"vervelend" ??? mens je hebt geen idee hoe het is.. Rennend door de gangen, niemand die tijd heeft om jou en de a.s. vader goed te informeren, de angst waarmee je onder narcose gaat..je eerste gedachte als je wakker wordt " leeft het nog "..De angst van je partner die bij de klapdeuren de ergste uren van zijn leven meemaakt..
Vervelend.. my ass!
maandag 11 oktober 2021 om 11:44
maandag 11 oktober 2021 om 11:45
Je zegt het al.. geen ervaring.. Het is écht zo ongelooflijk heftig als je dit moet meemaken..Panda1987 schreef: ↑11-10-2021 10:50Jeetje wat heftig TO
Ik heb zelf geen kinderen dus geen ervaring, maar ken wel iemand die dit ook heeft gehad. Natuurlijk vond zij het ook ontzettend jammer dat ze de bevalling niet bewust heeft meegemaakt, maar wat haar ook weer hielp was heel nuchter de gedachte dat het gewoon nodig was. Op het moment dat er complicaties optreden en de situatie wordt gevaarlijk, dan is er geen andere keuze, en dan hebben we in Nederland heel veel geluk dat artsen dusdanig goed zijn dat zowel jij als je baby leven en gezond zijn. Had je in een derdewereldland geleefd dan had je het misschien niet eens kunnen navertellen.
Ik weet dat dit een hele nuchtere kijk is, maar door dit steeds weer te bedenken en beseffen heeft die vriendin er wel vrede mee.
Sterkte
maandag 11 oktober 2021 om 11:47
Een vriendin van mij heeft niet exact hetzelfde meegemaakt maar wel pas haar kind uren na de geboorte mogen vasthouden na een redelijk traumatische bevalling. Ze dacht daar geen last van te hebben maar nu ze weer zwanger is heeft ze toch behoorlijke klachten. Dat is niet gek hoor, dat zoiets pas naar boven komt wanneer je weer geconfronteerd wordt met een soort zelfde situatie. Zij loopt in het ziekenhuis nu bij een psycholoog die hier speciaal voor opgeleid is.
maandag 11 oktober 2021 om 11:49
Echt he. Je kan dan beter maar niets zeggen in plaats van zo'n domme, kwetsende opmerkingen.poldervrouw schreef: ↑11-10-2021 11:42"vervelend" ??? mens je hebt geen idee hoe het is.. Rennend door de gangen, niemand die tijd heeft om jou en de a.s. vader goed te informeren, de angst waarmee je onder narcose gaat..je eerste gedachte als je wakker wordt " leeft het nog "..De angst van je partner die bij de klapdeuren de ergste uren van zijn leven meemaakt..
Vervelend.. my ass!
maandag 11 oktober 2021 om 11:50
Ik heb zelf mijn dochter net voor de bevalling verloren, en zelfs (of misschien juist) ik begrijp dat deze ervaring heel erg heftig is. (Normale) Mensen snappen echt wel dat je dan alsnog wel dankbaar bent voor je kind, ook al was het heel erg heftig, daar mag je best verdrietig over zijn vind ik..Miek_ schreef: ↑11-10-2021 11:25Heel herkenbaar helaas. Ik ben van mijn tweede ook bevallen via een spoedkeizersnede code rood vanwege acuut levensgevaar voor ons allebei (er zaten slechts 7 minuten tussen aankomst ziekenhuis en geboorte). Ze hebben bij mij nog wel de ruggenprik geprobeerd maar aangezien ik ze voelde snijden en er geen tijd was om te wachten hebben ze mij alsnog onder volledige narcose gebracht. Mijn man heeft de bevalling ook gemist want hij was nog thuis op de oppas aan het wachten voor onze oudste. Ruim een uur later heb ik wel mijn dochter even kunnen zien voordat ze met gillende sirenes naar een ander ziekenhuis met een NICU is gebracht.
Alhoewel ik echt een horrorbevalling heb gehad ervaar ik de bevalling zelf gelukkig niet als traumatisch. Ik merk wel dat ik het moeilijk vind dat ik niet zo'n bevalling heb gehad zoals bij mijn oudste en dat dit ook nooit meer gaat gebeuren (er komt geen derde). Ik ga echt wel door een rouwproces op dat onderdeel. Ik had zo graag gehad dat ik ook een normale bevalling met mijn dochter had gehad en dat we daarna gewoon lekker hadden kunnen buidelen in plaats van dat ik de hele bevalling gemist heb en daarna een hele periode alleen in het ziekenhuis met een heleboel slangen en infusen met mijn dochter heb kunnen buidelen. Ik vind het ook lastig dat ik eigenlijk gewoon geen kraamperiode gehad heb. Het voelt een beetje stom om daarover te klagen aangezien ik heel dankbaar mag zijn dat ze het überhaupt overleefd heeft.
maandag 11 oktober 2021 om 11:51
Dat bagatelliseren doet ook echt niets goeds. Ik was 2 dagen van slag omdat ik op de valreep medisch werd en daardoor in het ziekenhuis moest bevallen terwijl ik dat graag thuis wilde. Er was verder niets aan de hand, was allemaal preventief dus ik had geen enkele rationele reden om ermee te zitten en toch vond ik het niet leuk. Hormonen, verwachtingen.. zeg t maar. Uiteindelijk gaat het alle ratio voorbij en kun je nagaan als het om levensbedreigende uitzonderlijke situaties gaat. Kun je bagatelliseren wat je wilt, maar je maakt het ook nog eens moeilijker door zo streng voor jezelf te zijn.
maandag 11 oktober 2021 om 11:51
Ik heb gelukkig de bevalling meegemaakt maar heb mijn kind niet goed kunnen zien en niet kunnen vasthouden naderhand omdat ik in shock raakte en 3 uur lang geopereerd moest worden. Ik had geen beeld van haar en heb hier veel last van gehad. Ik had veel nachtmerries over zalen vol baby's en dat ik haar moest herkennen uit honderden. Het is erg heftig, ik kan het nog zo voor me halen. Mijn man was ook in alle staten, hij kreeg de baby in zijn armen geduwd en ik werd zonder uitleg weggereden met een arts bovenop het bed om de bloeding van binnenuit te stelpen en een heel team om me heen dat probeerde mij infusen te geven wat niet lukte vanwege de shock. Hij wist niet of hij mij terug zou zien. Ik zelf weet ook nog dat ik wegzakte en (ws van de shock) niets voelde bij het idee dat ik dood zou gaan.
Dit soort dingen kunnen traumatisch zijn, zelfs als men dit deed om je te redden, of je baby. Praat erover, huil erover en zorg dat je alle ruimte neemt. Ik krijg soms nog kippenvel als ik eraan denk en mijn dochter is 6 jaar.
Dit soort dingen kunnen traumatisch zijn, zelfs als men dit deed om je te redden, of je baby. Praat erover, huil erover en zorg dat je alle ruimte neemt. Ik krijg soms nog kippenvel als ik eraan denk en mijn dochter is 6 jaar.
maandag 11 oktober 2021 om 11:56
Doe eens normaal joh. Omdat iemand volgens jou het verkeerde woord gebruikt, ga jij uit je plaat ? Get a life !poldervrouw schreef: ↑11-10-2021 11:42"vervelend" ??? mens je hebt geen idee hoe het is.. Rennend door de gangen, niemand die tijd heeft om jou en de a.s. vader goed te informeren, de angst waarmee je onder narcose gaat..je eerste gedachte als je wakker wordt " leeft het nog "..De angst van je partner die bij de klapdeuren de ergste uren van zijn leven meemaakt..
Vervelend.. my ass!
maandag 11 oktober 2021 om 11:57
[...]poldervrouw schreef: ↑11-10-2021 11:45Je zegt het al.. geen ervaring.. Het is écht zo ongelooflijk heftig als je dit moet meemaken..
moderatorviva wijzigde dit bericht op 11-10-2021 14:13
Reden: op de man
Reden: op de man
18.31% gewijzigd
maandag 11 oktober 2021 om 11:59
Poldervrouw heeft helemaal gelijk. Die hele post was ontzettend kwetsend en dom. Niet alleen het woordje vervelend.Memoblaadje schreef: ↑11-10-2021 11:56Doe eens normaal joh. Omdat iemand volgens jou het verkeerde woord gebruikt, ga jij uit je plaat ? Get a life !
maandag 11 oktober 2021 om 11:59
mooiezomerdag schreef: ↑11-10-2021 11:50Ik heb zelf mijn dochter net voor de bevalling verloren, en zelfs (of misschien juist) ik begrijp dat deze ervaring heel erg heftig is. (Normale) Mensen snappen echt wel dat je dan alsnog wel dankbaar bent voor je kind, ook al was het heel erg heftig, daar mag je best verdrietig over zijn vind ik..
wat vreselijk mooiezomerdag
maandag 11 oktober 2021 om 12:02
Heftig TO! Zo had je het je natuurlijk niet voorgesteld. Wat Miek ook al aangaf, het is ook een soort rouwproces.
Ik heb begin dit jaar ook een keizersnede onder narcose gehad. Daar heb ik het in het begin heel moeilijk mee gehad en nu nog steeds af en toe als ik er te lang stil bij blijf staan. Vind het vooral ook lastig dat ik eigenlijk niemand ken die hetzelfde heeft meegemaakt, waardoor ik het gevoel heb dat anderen het niet echt begrijpen. Kreeg in het begin vaak opmerkingen als “maar je bent toch blij dat ze er is?”. Tuurlijk ben ik daar blij mee, maar voor mij waren het twee aparte dingen.
Ik heb begin dit jaar ook een keizersnede onder narcose gehad. Daar heb ik het in het begin heel moeilijk mee gehad en nu nog steeds af en toe als ik er te lang stil bij blijf staan. Vind het vooral ook lastig dat ik eigenlijk niemand ken die hetzelfde heeft meegemaakt, waardoor ik het gevoel heb dat anderen het niet echt begrijpen. Kreeg in het begin vaak opmerkingen als “maar je bent toch blij dat ze er is?”. Tuurlijk ben ik daar blij mee, maar voor mij waren het twee aparte dingen.
maandag 11 oktober 2021 om 12:18
Niet uit eigen ervaring maar de dochter van mijn man had dit bij de tweede. Hij had, en dat was bekend, CCAM en ze had de avond voor het inleiden slaap medicatie gekregen en daarna een turbo bevalling van een versuft kind: ademhaling van zoon kwam niet op gang, hij werd afgevoerd naar de NICU haar lichaam raakte in shock en de placenta kwam niet mee: een hel…
Ze heeft hem 7 uur later pas echt kunnen zien en daar ook echt nog wel last van gehad, want dit was uiteraard niet hoe ze het zich allemaal had voorgesteld.
Natuurlijk ben je dankbaar dat je kind er redelijk ongeschonden uit is gekomen (hij heeft geen schade aan get zuurstof gebrek opgelopen), maar aangenaam is anders.
Ik kan mij goed voorstellen dat je het verdrietig vindt dat je bevalling zo verlopen is en je er zo weinig van meegekregen hebt. Sterkte TO.
Ze heeft hem 7 uur later pas echt kunnen zien en daar ook echt nog wel last van gehad, want dit was uiteraard niet hoe ze het zich allemaal had voorgesteld.
Natuurlijk ben je dankbaar dat je kind er redelijk ongeschonden uit is gekomen (hij heeft geen schade aan get zuurstof gebrek opgelopen), maar aangenaam is anders.
Ik kan mij goed voorstellen dat je het verdrietig vindt dat je bevalling zo verlopen is en je er zo weinig van meegekregen hebt. Sterkte TO.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
