Kinderen
alle pijlers
De geboorte van je eigen kind missen
maandag 11 oktober 2021 om 10:23
Dit is helaas bij mij gebeurd en ik baal hier zo ontzettend van.
Door een spoedkeizersnede code rood (beide in acuut levensgevaar) was er geen tijd voor ruggenprik en moest ik onder narcose. Pas 9 uur later ontmoette ik mijn dochter. En dit herinner ik mij niet meer want ik was compleet van de wereld door alle medicatie.
Ik ken ook helemaal niemand die zoiets heeft meegemaakt. De geboorte van je kinderen zou toch een van de bijzonderste momenten in je leven zijn en ik heb er gewoon niets van meegekregen.
Zijn er hier misschien dames die zich erin herkennen?
Door een spoedkeizersnede code rood (beide in acuut levensgevaar) was er geen tijd voor ruggenprik en moest ik onder narcose. Pas 9 uur later ontmoette ik mijn dochter. En dit herinner ik mij niet meer want ik was compleet van de wereld door alle medicatie.
Ik ken ook helemaal niemand die zoiets heeft meegemaakt. De geboorte van je kinderen zou toch een van de bijzonderste momenten in je leven zijn en ik heb er gewoon niets van meegekregen.
Zijn er hier misschien dames die zich erin herkennen?
maandag 11 oktober 2021 om 12:33
Doe normaal
moderatorviva wijzigde dit bericht op 11-10-2021 16:11
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
41.94% gewijzigd
maandag 11 oktober 2021 om 12:47
poldervrouw schreef: ↑11-10-2021 11:42"vervelend" ??? mens je hebt geen idee hoe het is.. Rennend door de gangen, niemand die tijd heeft om jou en de a.s. vader goed te informeren, de angst waarmee je onder narcose gaat..je eerste gedachte als je wakker wordt " leeft het nog "..De angst van je partner die bij de klapdeuren de ergste uren van zijn leven meemaakt..
Vervelend.. my ass!
Ik lees je beschrijving, ik voel mijn keel dichtknijpen, tranen komen op.
De bevalling waar ik aan herinnerd wordt nu is bijna 7 jaar geleden.... Mensen die dit bagatelliseren weten er niks van.
10 maanden is kort TO. Het is heel logisch dat je nu pas last krijgt van de herinneringen en het gemis van die eerste uren. Je bent immers vast druk geweest met je kindje en het ouderschap. Mama worden. Nu komt er ruimte voor de manier waarop de bevalling gegaan is.
maandag 11 oktober 2021 om 12:57
Hai To,
Ik weet niet of je iets hebt aan mijn bijdrage, maar ik ben zo'n kindje.
Mijn moeder is tijdens de bevalling in coma geraakt en pas na vier dagen weer ontwaakt. Ze heeft dus alles gemist. Ik heb de eerste dagen wel op mama's buik gelegen maar daar weet zij niets van.
Mijn moeder accepteert het, ze is blij dat we er allebei zo goed uit zijn gekomen en heeft het verder van zich af kunnen zetten, wilde er niet te veel in blijven hangen. Maar natuurlijk heeft ze er een jaar of twee over gerouwd en ik moet er niet over doorvragen. Ze is wel van nature heel nuchter, dat zal ook helpen.
Ze heeft destijds een geboortetegel voor me laten verven met mij, de wieg en een klok met de tijd erop wanneer ik geboren ben, want die wist ze ook niet. Dat tegeltje is voor mij heel waardevol.
Ik vraag haar vaak naar verhalen over de zwangerschap en over hoe snel ik wel niet kon lopen en zo. Dat vindt mijn moeder heerlijk.
Veel sterkte en geniet van je kindje! ♥
Ik weet niet of je iets hebt aan mijn bijdrage, maar ik ben zo'n kindje.
Mijn moeder is tijdens de bevalling in coma geraakt en pas na vier dagen weer ontwaakt. Ze heeft dus alles gemist. Ik heb de eerste dagen wel op mama's buik gelegen maar daar weet zij niets van.
Mijn moeder accepteert het, ze is blij dat we er allebei zo goed uit zijn gekomen en heeft het verder van zich af kunnen zetten, wilde er niet te veel in blijven hangen. Maar natuurlijk heeft ze er een jaar of twee over gerouwd en ik moet er niet over doorvragen. Ze is wel van nature heel nuchter, dat zal ook helpen.
Ze heeft destijds een geboortetegel voor me laten verven met mij, de wieg en een klok met de tijd erop wanneer ik geboren ben, want die wist ze ook niet. Dat tegeltje is voor mij heel waardevol.
Ik vraag haar vaak naar verhalen over de zwangerschap en over hoe snel ik wel niet kon lopen en zo. Dat vindt mijn moeder heerlijk.
Veel sterkte en geniet van je kindje! ♥
maandag 11 oktober 2021 om 13:02
Totaal niet wat jij hebt meegemaakt TO, wat heftig zeg!
Ik heb 2 geplande keizersnedes gehad. Bij de eerste was de ruggenprik zo goed gezet dat ik helemaal niks voelde en was het TADA hier is uw baby. Het heeft toen ook echt een tijd geduurd voor ik dat moedergevoel kreeg.
Bij de tweede was de ruggenprik niet goed gezet en heb ik alles gevoeld. Op dat moment erg vervelend en pijnlijk. Maar ik had wel het gevoel dat ik de geboorte echt meemaakte en had bij dit kindje wel meteen dat onbeschrijvelijke gevoel. Ondanks dat ik na de keizersnede eerst nog naar IC moest zonder kind en papa.
Ik zou er zeker met iemand over praten en er hulp bij gaan zoeken. Ik weet niet of de POP poli hier ook iets mee doet?
Het belangrijkste is natuurlijk dat jullie er beide nog zijn, maar dat kan jouw gevoel bij het missen van de eerste momenten niet wegnemen.
Ik heb 2 geplande keizersnedes gehad. Bij de eerste was de ruggenprik zo goed gezet dat ik helemaal niks voelde en was het TADA hier is uw baby. Het heeft toen ook echt een tijd geduurd voor ik dat moedergevoel kreeg.
Bij de tweede was de ruggenprik niet goed gezet en heb ik alles gevoeld. Op dat moment erg vervelend en pijnlijk. Maar ik had wel het gevoel dat ik de geboorte echt meemaakte en had bij dit kindje wel meteen dat onbeschrijvelijke gevoel. Ondanks dat ik na de keizersnede eerst nog naar IC moest zonder kind en papa.
Ik zou er zeker met iemand over praten en er hulp bij gaan zoeken. Ik weet niet of de POP poli hier ook iets mee doet?
Het belangrijkste is natuurlijk dat jullie er beide nog zijn, maar dat kan jouw gevoel bij het missen van de eerste momenten niet wegnemen.
maandag 11 oktober 2021 om 13:19
Een andere ervaring, maar ook hier veel rouw om de traumatische ervaring van het bevallen zelf, het grote zwarte gat in de week erna en de enorme afkeer die ik voelde t.a.v. Mijn zoon.
Een traject bij een psycholoog, samen met emdr heeft me enorm geholpen, en de scherpe randjes verminderd. Dat gun ik jou ook!
Een traject bij een psycholoog, samen met emdr heeft me enorm geholpen, en de scherpe randjes verminderd. Dat gun ik jou ook!
Everything will be okay in the end. If it's not okay, it's not the end.
maandag 11 oktober 2021 om 14:21
Wat vreselijk TO. Logisch dat je enorm verdrietig om bent.
Ik heb bij mijn oudste iets soortgelijks meegemaakt. Een spoekeizersnede, na een vijf dagen durende slopende inleiding. Wel met ruggenprik, maar omdat ik het voelde toen ze gingen snijden werd er iets bijgespoten in mijn infuus waardoor ik de feitelijke bevalling niet heb meegekregen. De periode daarna ben ik ook kwijt, vanwege de lange bevalling en keizersnede en medicijnen was ik nogal van de wereld. De eerste actieve herinnering heb ik van de volgende ochtend, toen een verpleegster een foto van mijn dochter samen met haar eerste flesje op mijn nachtkastje zette. Een moedergevoel was er zeker niet direct. Dat begon pas op dag 5, toen dochter eindelijk van de high care af mocht en bij mij op de kamer. Ik heb me heel lang verdrietig gevoeld. Om die gemiste eerste tijd. En schuldig vanwege het ontbreken van het moedergevoel. Mijn zus kreeg 11 maanden later mijn nichtje met een 'perfecte' thuisbevalling. Toen braken bij echt de dijken door. Aan de ene kant vanwege ontzettende opluchting dat het bij haar wél goed was gegaan, aan de andere kant omdat ik toen van dichtbij zag hoe het óók kan. Daarna ben ik er heel veel over gaan praten. Ook met de gynaecoloog, want ik was heel erg boos omdat ik vond (en vind) dat er te laat is ingegrepen. Dat gesprek heb ik als helend ervaren. Eigenlijk heb ik die hele bevalling pas na de bevalling van mijn tweede kind een plekje kunnen geven. Die bevalling was in een ander ziekenhuis en ging, zeker in vergelijking met de eerste bevalling, goed. Dat was ook echt helend.
Mijn advies is dan ook: praat. Praten helpt echt. En zoek hulp bij de verwerking. En praat vooral niet tegen de mensen die zeggen 'vervelend, maar jullie zijn er toch goed uitgekomen?'.
Hoe gaat het met je man? Dat vraag ik omdat de partners nogal eens vergeten worden. Waar de hele bevalling voor mij heel verdrietig en traumatisch was omdat ik heel veel NIET heb meegekregen was het voor mijn man juist heel erg traumatisch omdat hij alles bewust WEL mee heeft gemaakt. De paniek in de kamer, de OK, een vrouw die niet meer aanspreekbaar was, uiteindelijk een blauw/paarse baby die niet ademde... Drie uur na de keizersnede moest hij naar huis omdat ik op een kraamafdeling lag op een meerpersoonskamer en we de nacht in gingen. Dat was voor hem ook allemaal vreselijk eenzaam. We hebben hier nog heel veel over gepraat, voor mij fijn omdat hij de missende stukken in kon vullen voor mij en voor hem fijn omdat hij zijn verhaal kwijt kon.
Ik heb bij mijn oudste iets soortgelijks meegemaakt. Een spoekeizersnede, na een vijf dagen durende slopende inleiding. Wel met ruggenprik, maar omdat ik het voelde toen ze gingen snijden werd er iets bijgespoten in mijn infuus waardoor ik de feitelijke bevalling niet heb meegekregen. De periode daarna ben ik ook kwijt, vanwege de lange bevalling en keizersnede en medicijnen was ik nogal van de wereld. De eerste actieve herinnering heb ik van de volgende ochtend, toen een verpleegster een foto van mijn dochter samen met haar eerste flesje op mijn nachtkastje zette. Een moedergevoel was er zeker niet direct. Dat begon pas op dag 5, toen dochter eindelijk van de high care af mocht en bij mij op de kamer. Ik heb me heel lang verdrietig gevoeld. Om die gemiste eerste tijd. En schuldig vanwege het ontbreken van het moedergevoel. Mijn zus kreeg 11 maanden later mijn nichtje met een 'perfecte' thuisbevalling. Toen braken bij echt de dijken door. Aan de ene kant vanwege ontzettende opluchting dat het bij haar wél goed was gegaan, aan de andere kant omdat ik toen van dichtbij zag hoe het óók kan. Daarna ben ik er heel veel over gaan praten. Ook met de gynaecoloog, want ik was heel erg boos omdat ik vond (en vind) dat er te laat is ingegrepen. Dat gesprek heb ik als helend ervaren. Eigenlijk heb ik die hele bevalling pas na de bevalling van mijn tweede kind een plekje kunnen geven. Die bevalling was in een ander ziekenhuis en ging, zeker in vergelijking met de eerste bevalling, goed. Dat was ook echt helend.
Mijn advies is dan ook: praat. Praten helpt echt. En zoek hulp bij de verwerking. En praat vooral niet tegen de mensen die zeggen 'vervelend, maar jullie zijn er toch goed uitgekomen?'.
Hoe gaat het met je man? Dat vraag ik omdat de partners nogal eens vergeten worden. Waar de hele bevalling voor mij heel verdrietig en traumatisch was omdat ik heel veel NIET heb meegekregen was het voor mijn man juist heel erg traumatisch omdat hij alles bewust WEL mee heeft gemaakt. De paniek in de kamer, de OK, een vrouw die niet meer aanspreekbaar was, uiteindelijk een blauw/paarse baby die niet ademde... Drie uur na de keizersnede moest hij naar huis omdat ik op een kraamafdeling lag op een meerpersoonskamer en we de nacht in gingen. Dat was voor hem ook allemaal vreselijk eenzaam. We hebben hier nog heel veel over gepraat, voor mij fijn omdat hij de missende stukken in kon vullen voor mij en voor hem fijn omdat hij zijn verhaal kwijt kon.
maandag 11 oktober 2021 om 14:43
Ik heb het ook meegemaakt, inmiddels ook alweer 12 jaar geleden. Ontzettend heftig.
Bij mij dipte de hartstlag van mijn zoon zo erg dat we rennend door het ziekenhuis naar de OK gingen en er geen tijd meer was om een ruggeprik te zetten. Ik ben dus onder narcose gegaan. Enige tijd later werd ik wakker, stond er een verpleger naast me die zei gefeliciteerd, je hebt een zoon, en dat was het. Die paniek, die vergeet ik nooit meer.
Het heeft een flinke tijd geduurd voordat ik hier overheen was. Ons geluk is wel geweest dat buiten het protocol om mijn man en de verloskundige mee de OK op zijn geweest. De verloskundige heeft mijn man er doorheen kunnen praten en er zijn door haar ook veel foto's gemaakt. Maanden heb ik erover gepraat, heb ik me schuldig gevoeld, het voelde alsof ik gefaald had. De band met mijn zoon heeft ook echt moeten groeien. En ik heb het pas echt een plek kunnen geven toen ik bevallen was van de 2e. Zij is op de natuurlijke manier geboren, en na een tijdje merkte ik dat mijn gevoel voor haar niet anders was dan voor de oudste. En dat heeft mij de rust gebracht waardoor ik 2,5 jaar na dato de 1e bevalling af kon sluiten.
Heel veel sterkte, het is ontzettend heftig. Praat erover en zoek eventueel hulp.
Bij mij dipte de hartstlag van mijn zoon zo erg dat we rennend door het ziekenhuis naar de OK gingen en er geen tijd meer was om een ruggeprik te zetten. Ik ben dus onder narcose gegaan. Enige tijd later werd ik wakker, stond er een verpleger naast me die zei gefeliciteerd, je hebt een zoon, en dat was het. Die paniek, die vergeet ik nooit meer.
Het heeft een flinke tijd geduurd voordat ik hier overheen was. Ons geluk is wel geweest dat buiten het protocol om mijn man en de verloskundige mee de OK op zijn geweest. De verloskundige heeft mijn man er doorheen kunnen praten en er zijn door haar ook veel foto's gemaakt. Maanden heb ik erover gepraat, heb ik me schuldig gevoeld, het voelde alsof ik gefaald had. De band met mijn zoon heeft ook echt moeten groeien. En ik heb het pas echt een plek kunnen geven toen ik bevallen was van de 2e. Zij is op de natuurlijke manier geboren, en na een tijdje merkte ik dat mijn gevoel voor haar niet anders was dan voor de oudste. En dat heeft mij de rust gebracht waardoor ik 2,5 jaar na dato de 1e bevalling af kon sluiten.
Heel veel sterkte, het is ontzettend heftig. Praat erover en zoek eventueel hulp.
juris wijzigde dit bericht op 11-10-2021 14:45
2.09% gewijzigd
maandag 11 oktober 2021 om 14:43
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Spoed ks, wakker geworden op de intensieve care tussen mensen die op sterven lagen omdat de uitslaap vol lag.
Heel surrealistisch en ik kon dochter pas na 8 uur voor het eerst vasthouden en wist niet eens hoe het met haar ging.
Volgens mij heb ik die ervaring aardig “gewist”. Op de 1 of andere manier verwerkt de psyche dat wel. Daarna ook borstvoeding en alle normale dingen snel op kunnen pakken.
Het is een vage herinnering geworden. Geen nare.
Heel surrealistisch en ik kon dochter pas na 8 uur voor het eerst vasthouden en wist niet eens hoe het met haar ging.
Volgens mij heb ik die ervaring aardig “gewist”. Op de 1 of andere manier verwerkt de psyche dat wel. Daarna ook borstvoeding en alle normale dingen snel op kunnen pakken.
Het is een vage herinnering geworden. Geen nare.
maandag 11 oktober 2021 om 15:36
Ik had het bij de 2e, een geplande keizersnede.
De ruggeprik werkte niet, tot 3 keer toe.
Ik had me zo verheugd om het mee te maken, op te letten waar het bij de 1e met ook een geplande keizersnede langs me heen ging. En nu kon het niet.
Gelukkig zijn er foto's gemaakt en weet ik nu wat ik gemist heb.
Wat voor mij fijn is, is dat ik er geen problemen mee heb dat het zo gegaan is. Ik ben dankbaar dat vriend er wel bij mocht blijven. Toen ik haar ontmoette was ze al enkele uren oud. Ze leek zo op haar zus, dat het echt mijn meisje was. De connectie was er gelijk (in tegenstelling tot de 1e keer.. ik wist dat ze in mij zat want was overal bij, maar de moeder in mij moest nog geboren worden).
Praat er met een professional over, het verdriet mag er zijn. Maar een plekje voor dat verdriet is nodig.
De ruggeprik werkte niet, tot 3 keer toe.
Ik had me zo verheugd om het mee te maken, op te letten waar het bij de 1e met ook een geplande keizersnede langs me heen ging. En nu kon het niet.
Gelukkig zijn er foto's gemaakt en weet ik nu wat ik gemist heb.
Wat voor mij fijn is, is dat ik er geen problemen mee heb dat het zo gegaan is. Ik ben dankbaar dat vriend er wel bij mocht blijven. Toen ik haar ontmoette was ze al enkele uren oud. Ze leek zo op haar zus, dat het echt mijn meisje was. De connectie was er gelijk (in tegenstelling tot de 1e keer.. ik wist dat ze in mij zat want was overal bij, maar de moeder in mij moest nog geboren worden).
Praat er met een professional over, het verdriet mag er zijn. Maar een plekje voor dat verdriet is nodig.
Een baksteen is nooit alleen
maandag 11 oktober 2021 om 15:37
Door complicaties zijn mijn beide bevallingen keizersnedes geweest. Bij mijn eerste moest hij meteen naar de kinderarts, bij de tweede moest ik onder narcose. Ik heb ze beide niet gezien of vastgehouden. Bij mij was er geen code rood, maar ook niet echt een keus.
Rationeel weet ik dat in beide gevallen dit de beste keuzes waren. Emotioneel had ik het graag anders gehad.
Je mag hier zeker van balen. Ook al is het nou eenmaal zo, dit is niet je droombevalling.
Rationeel weet ik dat in beide gevallen dit de beste keuzes waren. Emotioneel had ik het graag anders gehad.
Je mag hier zeker van balen. Ook al is het nou eenmaal zo, dit is niet je droombevalling.
maandag 11 oktober 2021 om 15:56
Mijn moeder heeft dit meegemaakt met mijn bevalling (1974) Sowieso een hele andere tijd als het gaat om "doe maar gewoon en get over with it" . Uiteraard was er geen nazorg of wat dan ook. Ze moest niet "zeuren", had een gezond kind etc..
Moeder is inmiddels ruim 10 jaar overleden en ik ben enig kind gebleven maar wat ik er nog van weet is dat zij haar hele leven last heeft gehouden van deze ervaring. Ze kon er niet over praten zonder geëmotioneerd te raken, kon ook geen bevalling op tv o.i.d. zien (in een film of later met die reality programma's) zonder te huilen en te benoemen dat ze het graag over had willen doen.
TO, ik hoop dan ook dat jij dit een plekje kan geven door hierin iets te zoeken wat bij je past (lotgenotencontact, iets van nazorg etc.).
Ik ben zelf bewust kindervrij maar het lijkt mij, ook gezien de ervaring met mijn moedrs situatie echt wel iets waar je ruimte voor moet nemen en vragen.
Veel sterkte.
Moeder is inmiddels ruim 10 jaar overleden en ik ben enig kind gebleven maar wat ik er nog van weet is dat zij haar hele leven last heeft gehouden van deze ervaring. Ze kon er niet over praten zonder geëmotioneerd te raken, kon ook geen bevalling op tv o.i.d. zien (in een film of later met die reality programma's) zonder te huilen en te benoemen dat ze het graag over had willen doen.
TO, ik hoop dan ook dat jij dit een plekje kan geven door hierin iets te zoeken wat bij je past (lotgenotencontact, iets van nazorg etc.).
Ik ben zelf bewust kindervrij maar het lijkt mij, ook gezien de ervaring met mijn moedrs situatie echt wel iets waar je ruimte voor moet nemen en vragen.
Veel sterkte.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 11 oktober 2021 om 15:56
Wat een nare situatie en heel logisch dat je er verdrietig om bent. Naast dat je natuurlijk graag je kindje geboren ziet worden, is de bevalling ook mentaal een goede overgang van de zwangerschap naar het moederschap. Mijn bevalling was wel ongeveer wat ik ervan had gehoopt en alsnog duurde het even om alles te verwerken. Het is absoluut niet te vergelijken met de geboorte van jouw kindje, maar ik vond het heel fijn om te praten met mensen die erbij zijn geweest. Is het eventueel mogelijk om te achterhalen wie het waren en om te kijken of je hen nog kan spreken? Ze zullen zich de details vast niet meer herinneren, maar misschien komen ze toch nog met wat nieuwe dingen die je nog niet wist. En is er eventueel een verslag van de operatie gemaakt die je in kan zien? Ook al gaat het om medische feitjes zoals jouw hartslag en die van je kindje.
Sterkte, dit is inderdaad echt niet iets wat je maar even moet ‘accepteren’.
Sterkte, dit is inderdaad echt niet iets wat je maar even moet ‘accepteren’.
maandag 11 oktober 2021 om 16:01
Met jou ga ik niet eens discussie naar mens !Memoblaadje schreef: ↑11-10-2021 11:56Doe eens normaal joh. Omdat iemand volgens jou het verkeerde woord gebruikt, ga jij uit je plaat ? Get a life !
poldervrouw wijzigde dit bericht op 11-10-2021 16:04
Reden: Ga niet eens in discussie met zo’n appelflap
Reden: Ga niet eens in discussie met zo’n appelflap
29.17% gewijzigd
maandag 11 oktober 2021 om 16:09
Hier vergis je je in. Een code rood sectio komt gelukkig niet vaak voor. Dit is juist de situatie waarvoor je al die noodprotocollen hebt en een situatie die je ook meerdere malen evalueert (hadden we iets beter kunnen doen) en waar intervisie voor is. Ook voor zorgmedewerkers zijn dit hele heftige situaties. Ik merkte na mijn code rood sectio dat het zorgpersoneel inclusief gynaecoloog helemaal van slag waren en de gynaecoloog heeft ook meerdere malen gebeld hoe het ging en om al mijn vragen te beantwoorden. Als ik in het ziekenhuis komt word ik nog steeds herkend (een half jaar later) door de mensen die mijn sectio gedaan hebben en ze vragen altijd of ze foto's van mijn dochtertje mogen zien. Een code rood sectio heeft echt heel veel impact.Knikkebeen1 schreef: ↑11-10-2021 15:56Wat een nare situatie en heel logisch dat je er verdrietig om bent. Naast dat je natuurlijk graag je kindje geboren ziet worden, is de bevalling ook mentaal een goede overgang van de zwangerschap naar het moederschap. Mijn bevalling was wel ongeveer wat ik ervan had gehoopt en alsnog duurde het even om alles te verwerken. Het is absoluut niet te vergelijken met de geboorte van jouw kindje, maar ik vond het heel fijn om te praten met mensen die erbij zijn geweest. Is het eventueel mogelijk om te achterhalen wie het waren en om te kijken of je hen nog kan spreken? Ze zullen zich de details vast niet meer herinneren, maar misschien komen ze toch nog met wat nieuwe dingen die je nog niet wist. En is er eventueel een verslag van de operatie gemaakt die je in kan zien? Ook al gaat het om medische feitjes zoals jouw hartslag en die van je kindje.
Sterkte, dit is inderdaad echt niet iets wat je maar even moet ‘accepteren’.
maandag 11 oktober 2021 om 16:27
Niet helemaal hetzelfde maar toch herkenbaar, mn jongste, eindelijk een meisje, kwam met 32 weken, dus A veel te vroeg, B in het vruchtwater gepoept, en C had ik al 1,5 week gebroken vliezen. Eenmaal de wee-en op gang met rot spoed naar het ziekenhuis, daar bleek in het vruchtwater gepoept, ontsluiting ging primaen toen, geen pers-weeen, van alles geprobeerd, tot geknipt en al, en k geloof best dat je dat in een wee niet voelt , maar wee-en had ik dus niet meer, alles voor OK was klaar, toen hebben ze een laatste poging gedaan door MIJ op handen en knie-en te zetten en in die poging heb ik haar er gelukkig op eigen kracht uit gekregen ( en dit weet ik van arts en haar vader want ik zelf ben bijna alles kwijt) . Dochter is dus achter mij geboren, k heb haar niet gezien, ze werd meteen weg gehaald, haar vader ging met haar mee, die was met 20 minuten bij mij terug, vervokgens hebben we tot de vokgende dag een uur of 11 gewacht tot we haar mochten zien ( 11 over 10 de avond er voor geboren) op maandag mocht ik haar vast houden ( geboorte was vrijdagavond ) . Wat wil ik hier mee zeggen? Niet zo veel eigenlijk, behalve dan dat mijn meisje inmiddels bijna 5 word, en k nog steeds mega blij met r ben, en k er echt niet elke dag meer bij stil sta, maar als ik dit soort dingen lees het nog steeds vol naar boven komt, dus geef het tijd, het is bij jouw nog maar 10 maanden.
Sterkte en bovenal geniet van je kleintje, t gaat zo snel.
Sterkte en bovenal geniet van je kleintje, t gaat zo snel.
maandag 11 oktober 2021 om 16:52
Allereerst: proficiat! En een dikke knuffel.
Niet hetzelfde meegemaakt (ik was wel bij bewustzijn bij ze alle 2) maar dochter mocht ik pas na 11dagen vasthouden en zoontje na 3 dagen echt pas kunnen zien wegens heel erg ziek zijn van mij.
Dat is nu 9maanden geleden en hoe dichter zijn verjaardag komt,hoe moeilijker ik het er mee had. (Had het hellp syndroom gekregen dag na de bevalling en mocht en kon niet gaan) op een gegeven moment zei ik tegen mijn man “zeg tegen de verpleegsters van de Nicu dat ik echt wil komen maar niet mag,ik wil niet dat ze denken dat ik een slechte mama ben” (ze zijn daarna de webcam komen installeren en foto’s gebracht van hem)
Maar in mijn ogen zijn je gevoelens normaal. Na 2 risicozwangerschappen zal ik nooit een normale zwangerschap gaan krijgen,ik wou ook kunnen pronken met mijn buik en een normale kraamtijd hebben,maar helaas.
Niet hetzelfde meegemaakt (ik was wel bij bewustzijn bij ze alle 2) maar dochter mocht ik pas na 11dagen vasthouden en zoontje na 3 dagen echt pas kunnen zien wegens heel erg ziek zijn van mij.
Dat is nu 9maanden geleden en hoe dichter zijn verjaardag komt,hoe moeilijker ik het er mee had. (Had het hellp syndroom gekregen dag na de bevalling en mocht en kon niet gaan) op een gegeven moment zei ik tegen mijn man “zeg tegen de verpleegsters van de Nicu dat ik echt wil komen maar niet mag,ik wil niet dat ze denken dat ik een slechte mama ben” (ze zijn daarna de webcam komen installeren en foto’s gebracht van hem)
Maar in mijn ogen zijn je gevoelens normaal. Na 2 risicozwangerschappen zal ik nooit een normale zwangerschap gaan krijgen,ik wou ook kunnen pronken met mijn buik en een normale kraamtijd hebben,maar helaas.
maandag 11 oktober 2021 om 17:03
Ik helaas ook. Ik kreeg mijn oudste een half uur na de geboorte te zien. Ik had ook een spoedkeizersnede onder narcose. Ik kreeg ‘m nog geen minuut lang onder m’n neus geschoven aangekleed en wel. M’n armen zaten nog vast dus ik kon hem ook nog niet eens aanraken. Nog geen minuut later dus brachten ze hem een verdieping hoger naar de couveuse afdeling. Toen duurde het twee uur voordat ik hem weer zag en hem voor de eerste keer echt kon aanraken. Mijn zoon is nu 11 en ik heb nu nog steeds last van die dag. Er gingen die dag wel meer dingen mis die ik mijn leven niet meer vergeet. Ik heb die dag dan ook al traumatisch ervaren helaas.
maandag 11 oktober 2021 om 17:10
Ik heb trouwens hierdoor wel een heftige postnatale depressie van gehad. Mijn advies is dus praat erover want dit wens je echt niemand… En bij een evt volgende zwangerschap zou ik deze ervaring ook delen met je verloskundige.
Sterkte met het verwerken hiervan en natuurlijk ook nog gefeliciteerd met jullie dochter!
Sterkte met het verwerken hiervan en natuurlijk ook nog gefeliciteerd met jullie dochter!
maandag 11 oktober 2021 om 17:16
Dit is echt zo! Zelfs minder heftige situaties blijven ze (naar mijn ervaring) aardig bij.Miek_ schreef: ↑11-10-2021 16:09Hier vergis je je in. Een code rood sectio komt gelukkig niet vaak voor. Dit is juist de situatie waarvoor je al die noodprotocollen hebt en een situatie die je ook meerdere malen evalueert (hadden we iets beter kunnen doen) en waar intervisie voor is. Ook voor zorgmedewerkers zijn dit hele heftige situaties. Ik merkte na mijn code rood sectio dat het zorgpersoneel inclusief gynaecoloog helemaal van slag waren en de gynaecoloog heeft ook meerdere malen gebeld hoe het ging en om al mijn vragen te beantwoorden. Als ik in het ziekenhuis komt word ik nog steeds herkend (een half jaar later) door de mensen die mijn sectio gedaan hebben en ze vragen altijd of ze foto's van mijn dochtertje mogen zien. Een code rood sectio heeft echt heel veel impact.
Toen ik mijn meisjes naam zei bij een controle bij een willekeurige gynaecoloog (was onder controle van het ziekenhuis) wist hij nog dat ruim een jaar eerder mijn zusje een geplande keizersnede had gehad waarbij ze naar 8 x prikken de ruggenprik nog niet goed gezet kregen. Geen code rood of iets dergelijks maar dit was hem echt nog bijgebleven.
maandag 11 oktober 2021 om 19:30
Dank voor je reactie, daar had ik niet bij stil gestaan. Wat pittig ook voor hen, ik kan me voorstellen dat dat op hen ook flinke impact heeft. Tegelijkertijd wellicht ook ‘fijn’ voor to dat het niet vaak voorkomt, want dan herinneren ze zich de details inderdaad misschien nog wel.Miek_ schreef: ↑11-10-2021 16:09Hier vergis je je in. Een code rood sectio komt gelukkig niet vaak voor. Dit is juist de situatie waarvoor je al die noodprotocollen hebt en een situatie die je ook meerdere malen evalueert (hadden we iets beter kunnen doen) en waar intervisie voor is. Ook voor zorgmedewerkers zijn dit hele heftige situaties. Ik merkte na mijn code rood sectio dat het zorgpersoneel inclusief gynaecoloog helemaal van slag waren en de gynaecoloog heeft ook meerdere malen gebeld hoe het ging en om al mijn vragen te beantwoorden. Als ik in het ziekenhuis komt word ik nog steeds herkend (een half jaar later) door de mensen die mijn sectio gedaan hebben en ze vragen altijd of ze foto's van mijn dochtertje mogen zien. Een code rood sectio heeft echt heel veel impact.
Goed trouwens dat jouw gynaecoloog ook zo goed de vinger aan de pols heeft gehouden.
maandag 11 oktober 2021 om 20:13
Ik heb het bij de 3e ook gehad. Complete paniek, codes die doorgepiept werden. Rennend door de gangen. In mijn beleving zijn ze door een noodgang gerend. Ik dacht dat daar een muur was maar hij ging open.
Onder narcose en pas uren later wakker worden omdat ze mijn baarmoeder niet meer dicht kregen.
Toen ik bijkwam uit de narcose schijn ik steeds geroepen te hebben dat iknog niet dood wilde want ik had mijn kind nog niet gezien.
Het had allemaal voorkomen kunnen worden als ze beter hadden opgelet.
Onder narcose en pas uren later wakker worden omdat ze mijn baarmoeder niet meer dicht kregen.
Toen ik bijkwam uit de narcose schijn ik steeds geroepen te hebben dat iknog niet dood wilde want ik had mijn kind nog niet gezien.
Het had allemaal voorkomen kunnen worden als ze beter hadden opgelet.
maandag 11 oktober 2021 om 20:13
Klopt inderdaad. Ik werk op de OK en spoedsectio's komen dagelijks voor maar dat betekent niet direct dat echt iedere seconde telt.Miek_ schreef: ↑11-10-2021 16:09Hier vergis je je in. Een code rood sectio komt gelukkig niet vaak voor. Dit is juist de situatie waarvoor je al die noodprotocollen hebt en een situatie die je ook meerdere malen evalueert (hadden we iets beter kunnen doen) en waar intervisie voor is. Ook voor zorgmedewerkers zijn dit hele heftige situaties. Ik merkte na mijn code rood sectio dat het zorgpersoneel inclusief gynaecoloog helemaal van slag waren en de gynaecoloog heeft ook meerdere malen gebeld hoe het ging en om al mijn vragen te beantwoorden. Als ik in het ziekenhuis komt word ik nog steeds herkend (een half jaar later) door de mensen die mijn sectio gedaan hebben en ze vragen altijd of ze foto's van mijn dochtertje mogen zien. Een code rood sectio heeft echt heel veel impact.
De echte spoedsectio's (code rood dus inderdaad) die onder algeheel gaan blijven je wel bij. Ik werk in een middelgroot perifeer ziekenhuis en heb het in 8 jaar tijd 3 keer meegemaakt.
