Kinderen
alle pijlers
Derde kindje
dinsdag 26 december 2017 om 20:21
Hallo allemaal,
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
Ik weet het, ontelbaar veel topics zijn hierover en ik heb ze allemaal al gelezen. Advies kan niemand echt geven denk ik, ik
hoop op herkenbaarheid? Of even Mn verhaal kwijt.
6 maanden geleden moeder geworden van onze tweede zoon. De zwangerschap was klote. Eerste 5 maanden kotsmisselijk, daarna halve dagen werken, bekkeninstabiliteit etc. Ik heb gezworen: dit nooit meer. Bevalling: ging snel, goed te doen. Helaas toch totaalruptuur (viel mee vond ik maar wel operatief gehecht) en een blaas- en baarmoederverzakking. Dat gaat nu eigenlijk heel goed hoewel het allemaal even duurde met Mn lijf. Borstontsteking, baarmoederontsteking, spruw, we hebben het allemaal gehad. Maar ook: de liefste, mooiste en makkelijkste baby die er is! Vanaf zijn geboorte heb ik al het gevoel: ik wil 3 kinderen. Eerst nog op hormonen gegooid maar het gevoel wordt sterker. En nu zoonlief een aantal babyspullen al niet meer in gebruik heeft: ik kan er geen afstand van doen.
Manlief wil niet (maar zegt ook: ja voorlopig niet). Hij vindt 2 kinderen (oudste is nu 2,5) best pittig. Zijn tegenargumenten:
Ik ben een beroerde zwangere. Veel zorg komt dan op hem.
Financieel (hoewel ik denk dat dat best kan). Hij is bang dat onze jongens tekort te doen. Wil verre reizen met ze maken, op wintersport. Ik heb die behoefte minder.
Weer opnieuw beginnen, slaaptekort. Hij kijkt er vooral naar uit dat ze ouder zijn.
De jongens moeten tijdelijk een kamer delen.
Bang voor een ongezond kindje of een meerling.
Ik snap hem, echt. Maar het voelt gewoon nog niet af ofzo. Gaat dit over?
Ik ben bijna 35.Heb gezegd áls we een derde willen dan wil ik dat wel voor Mn 37e (zwanger zijn).
Vanwege tevee littekenweefsel zou het een keizersnede worden. Man ziet ook op tegen lang herstel.
Hij is praktisch. Ik wil Mn gevoel volgen. Maar ik ben ook gezegend met 2 gezonde jongens natuurlijk. Waarom kan ik dat niet genoeg vinden????
zaterdag 28 juli 2018 om 21:36
Ooooh das pittig ja en echt niet leuk! Maar ja, herkenbaar hoor, bizar he dat die wens voor een derde zó sterk is. Bij mij ook hoor, ook als alles even niet zo lekker gaat. Ik ben voor het eerst weer ongesteld geworden na de bevalling (13 maanden haha maar geef nog bv) en ergens vind ik het wel prettig te weten dat mijn lijf het nog doet. Als het nog nodig is tenminste die eisprong
maandag 30 juli 2018 om 15:32
Ik misbruik dit topic even om mijn verhaal kwijt te kunnen, want ik blijf hier maar over piekeren. Ik lees dit topic al een hele tijd mee, en weet niet meer of ik eerder gereageerd heb.
Ook hier 2 kinderen (net 2 en 5). Altijd riep ik 2 kinderen te willen, maar sinds de eerste geboren is, zit ik met 3 in mijn hoofd. Zo leuk vind ik ze
.
Sinds de jongste 1 is, hebben we op andere vlakken grote veranderingen meegemaakt waardoor ons hoofd hier eigenlijk lange tijd niet naar stond zeg maar. Inmiddels begint ons leven weer op de rit te komen en voel ik me opgejaagd. Vanwege het leeftijdsverschil met de jongste, maar ook vanwege mijn leeftijd (36). De tijd gaat zo hard en ik vind het zo moeilijk om de beslissing te nemen. Mijn gevoel roept JA, maar af en toe zo'n twijfel of we het onszelf niet te moeilijk maken: te druk, te onpraktisch op vakanties enzo. We beginnen het eindelijk weer wat rustiger te krijgen en wat meer vrijheid. Willen we echt weer een stap terug doen?
Bij mijn man staat de deur op een kier. Van hem hoeft het niet persé, maar staat er wel voor open als ik het graag wil. Maar hoe kan ik hem nou uitleggen wat ik graag wil, als ik het zelf niet voor 100 procent zeker weet? Als ik gezinnen zie met 3 kinderen, ben ik jaloers. Maar zie ik gezinnen met 2 kinderen voel ik dat ook, omdat zij de rust gevonden hebben en hier blijkbaar gelukkig mee zijn. Ik ben ook bang dat als we er niet voor gaan, ik er later spijt van krijg als de rust in ons leventje weer helemaal is teruggekeerd.
Ook hier 2 kinderen (net 2 en 5). Altijd riep ik 2 kinderen te willen, maar sinds de eerste geboren is, zit ik met 3 in mijn hoofd. Zo leuk vind ik ze
. Sinds de jongste 1 is, hebben we op andere vlakken grote veranderingen meegemaakt waardoor ons hoofd hier eigenlijk lange tijd niet naar stond zeg maar. Inmiddels begint ons leven weer op de rit te komen en voel ik me opgejaagd. Vanwege het leeftijdsverschil met de jongste, maar ook vanwege mijn leeftijd (36). De tijd gaat zo hard en ik vind het zo moeilijk om de beslissing te nemen. Mijn gevoel roept JA, maar af en toe zo'n twijfel of we het onszelf niet te moeilijk maken: te druk, te onpraktisch op vakanties enzo. We beginnen het eindelijk weer wat rustiger te krijgen en wat meer vrijheid. Willen we echt weer een stap terug doen?
Bij mijn man staat de deur op een kier. Van hem hoeft het niet persé, maar staat er wel voor open als ik het graag wil. Maar hoe kan ik hem nou uitleggen wat ik graag wil, als ik het zelf niet voor 100 procent zeker weet? Als ik gezinnen zie met 3 kinderen, ben ik jaloers. Maar zie ik gezinnen met 2 kinderen voel ik dat ook, omdat zij de rust gevonden hebben en hier blijkbaar gelukkig mee zijn. Ik ben ook bang dat als we er niet voor gaan, ik er later spijt van krijg als de rust in ons leventje weer helemaal is teruggekeerd.
maandag 30 juli 2018 om 17:22
Yukon, ik voel het precies zo! Kan je helaas geen advies geven dus maar soms fijn te lezen dat anderen hetzelfde hebben. Hier hijgt ook mijn leeftijd in mijn nek voor mijn gevoel (35) dat maakt het lastiger. Ik zou ook willen dat ii die rust met 2 zou hebben. Dat zou alles zoveel makkelijker maken. Maar het zit ook in mijn hoofd. Jongste is net 1 en alle spulletjes vertrekken naar zolder. Op een gegeven moment zal ik me toch wel neer gaan leggen dat het bij twee blijft en als ik écht te oud ben zal dat onrustige gevoel vast wel verdwijnen.
Ik heb het twee jaar gegeven, maximaal, om tot een besluit te komen.
Afgelopen week ben ik voor het eerst weer echt ongesteld geworden (hiervoor wat kleine bloedinkjes) en ik voelde vooral opluchting dat mijn lijf het nog doet.
Ik heb het twee jaar gegeven, maximaal, om tot een besluit te komen.
Afgelopen week ben ik voor het eerst weer echt ongesteld geworden (hiervoor wat kleine bloedinkjes) en ik voelde vooral opluchting dat mijn lijf het nog doet.
maandag 30 juli 2018 om 22:04
Ik denk dat twijfels heel normaal zijn, er zijn gewoon ook niet leuke kanten aan kinderen. Ik zit nu ook met 2 niet slapende kids beneden. Afgelopen nachten met de jongste voor baby TV om hem te kalmeren (warmte en tandjes).
We gaan straks voor de 3e keer dit jaar naar disneyland op vakantie + Zuid Frankrijk (lekker buiten de schoolvakantie). Kunnen we nog wel leuke vakanties betalen, een keer uit eten met zn allen... tja kiezen of delen.
Hier eindelijk ongesteld geworden na verwijderen spiraal en hopelijk is het snel raak, heb zin in het nieuwe avontuur.
We gaan straks voor de 3e keer dit jaar naar disneyland op vakantie + Zuid Frankrijk (lekker buiten de schoolvakantie). Kunnen we nog wel leuke vakanties betalen, een keer uit eten met zn allen... tja kiezen of delen.
Hier eindelijk ongesteld geworden na verwijderen spiraal en hopelijk is het snel raak, heb zin in het nieuwe avontuur.
A man is rich in proportion to the number of things he can afford to let alone.
maandag 30 juli 2018 om 23:34
Ik herken het wel Yukon. Als ik stelliger zou zijn dan zou man ook wel overstag gaan. Nu hint ik er af en toe grappend naar en man doet hetzelfde. Maar in m’n achterhoofd hou ik er rekening mee dat het nog altijd een ‘nee’ kan worden.
En praktisch kan ik het helemaal uittekenen waarom het beter is om het hierbij te laten. Het voelt ook echt compleet, onze kinderen zijn geweldig en over een paar jaar gaan ze allebei naar school. Maar eentje erbij lijkt me ook zo leuk!
En praktisch kan ik het helemaal uittekenen waarom het beter is om het hierbij te laten. Het voelt ook echt compleet, onze kinderen zijn geweldig en over een paar jaar gaan ze allebei naar school. Maar eentje erbij lijkt me ook zo leuk!
dinsdag 31 juli 2018 om 12:33
zondag 5 augustus 2018 om 12:53
Dat heb ik ook sterk. Al ken ik twee mensen die in gezin van vier kinderen zijn opgegroeid. Bij de een was het heel gezellig, bij de ander hebben ze elkaar thuis flink de hersens ingeslagen en zijn ze nog altijd niet hecht.
Hier houd ik me maar voor dat man echt niet van gedachten gaat veranderen. Ik zie het ook niet gebeuren dat hij nog bijdraait. En hoe verdrietig ik dat ook vind, ik wil hem niet overhalen of onder druk zetten.
Hier houd ik me maar voor dat man echt niet van gedachten gaat veranderen. Ik zie het ook niet gebeuren dat hij nog bijdraait. En hoe verdrietig ik dat ook vind, ik wil hem niet overhalen of onder druk zetten.
zondag 5 augustus 2018 om 13:45
Ik stel me er ook op in.
Soms denk ik wel iets op te vangen waaruit ik opmaak dat er toch een kleine kans is van wel.
Zoals laatst hadden we het erover dat als de jongens iets groter zijn dat je dan zoveel tijd over hebt als ze bijv op school zitten. Ik zei ja maar misschien ben je dan alsnog wel druk. En dan lacht hij zo, ik weet best wat je bedoelt.
Of dat de babyspullen toch maar naar zolder verhuizen, ook op initiatief van man. Maar waarschijnlijk maak ik mezelf gek. We zijn wel echt heel ontspannen in de vakantie en we genieten van de kinderen. Onze jongste van 13 maanden is zo een lekker vrolijk makkelijk ventje en hij gaat zó hard!
Soms denk ik wel iets op te vangen waaruit ik opmaak dat er toch een kleine kans is van wel.
Zoals laatst hadden we het erover dat als de jongens iets groter zijn dat je dan zoveel tijd over hebt als ze bijv op school zitten. Ik zei ja maar misschien ben je dan alsnog wel druk. En dan lacht hij zo, ik weet best wat je bedoelt.
Of dat de babyspullen toch maar naar zolder verhuizen, ook op initiatief van man. Maar waarschijnlijk maak ik mezelf gek. We zijn wel echt heel ontspannen in de vakantie en we genieten van de kinderen. Onze jongste van 13 maanden is zo een lekker vrolijk makkelijk ventje en hij gaat zó hard!
zondag 12 augustus 2018 om 12:11
Vanwaar die ommezwaai? Gesprek gehad met je man? Of komt het door het '2 is genoeg' topic?
zondag 12 augustus 2018 om 12:40
Hier na lang twijfelen een derde gekregen. De twijfel zat er bij ons in, dat onze oudste zwaar verstandelijk gehandicapt is. Een erfelijke afwijking met 20% kans op herhaling. Onze middelste is gezond.
Veel mensen verklaarden ons voor gek. Om het risico te nemen. Maar het gevoel was zo sterk. De wens voor nog een (hopelijk) gezond kind, een gezond broertje of zusje voor de oudste 2. Je kunt het gevoel niet uitleggen of beargumenteren. Als ik in de auto zat en ik keek naar achter zag ik nog een lege plaats. Ons gezin voelde nog niet compleet.
We hebben de sprong gewaagd en gelukkig hebben we een gezond kind mogen krijgen. Ik moet wel zeggen dat de verhalen 'een derde doe je er even bij' voor mij niet opgingen. De zwangerschap was moeilijk met veel angsten. Ik vond het ook 1 babytijd teveel. Heb het eerste jaar met de jongste als heel zwaar ervaren, helaas was hij ook geen makkelijke baby.
Nu hij bijna een peuter is begint het genieten van een gezin met 3 kinderen steeds meer. Ik vind 3 kinderen echt heel leuk, de dynamiek in ons gezin is veel beter nu met 2 gezonde kinderen. We zijn heel blij met onze keuze, gelukkig is het goed uitgepakt. We hebben er een heerlijk, vrolijk en lief kind bij gekregen.
Veel mensen om mij heen worstelen nu ook met het 'wel of geen derde' vraagstuk. Angst speelt bij veel een rol, wat ik heel goed snap. Zeker als je 2 gezonde kinderen hebt die het heel goed doen.
Veel sterkte voor iedereen die voor de keuze staat!
Veel mensen verklaarden ons voor gek. Om het risico te nemen. Maar het gevoel was zo sterk. De wens voor nog een (hopelijk) gezond kind, een gezond broertje of zusje voor de oudste 2. Je kunt het gevoel niet uitleggen of beargumenteren. Als ik in de auto zat en ik keek naar achter zag ik nog een lege plaats. Ons gezin voelde nog niet compleet.
We hebben de sprong gewaagd en gelukkig hebben we een gezond kind mogen krijgen. Ik moet wel zeggen dat de verhalen 'een derde doe je er even bij' voor mij niet opgingen. De zwangerschap was moeilijk met veel angsten. Ik vond het ook 1 babytijd teveel. Heb het eerste jaar met de jongste als heel zwaar ervaren, helaas was hij ook geen makkelijke baby.
Nu hij bijna een peuter is begint het genieten van een gezin met 3 kinderen steeds meer. Ik vind 3 kinderen echt heel leuk, de dynamiek in ons gezin is veel beter nu met 2 gezonde kinderen. We zijn heel blij met onze keuze, gelukkig is het goed uitgepakt. We hebben er een heerlijk, vrolijk en lief kind bij gekregen.
Veel mensen om mij heen worstelen nu ook met het 'wel of geen derde' vraagstuk. Angst speelt bij veel een rol, wat ik heel goed snap. Zeker als je 2 gezonde kinderen hebt die het heel goed doen.
Veel sterkte voor iedereen die voor de keuze staat!
zondag 12 augustus 2018 om 12:57
Pittig om doorheen te moeten denk ik. Je geeft toch je hoop en toekomstdroom op, daar mag je best verdrietig om zijn. Aan de ander kant geeft het (al dan niet op termijn) vast ook opluchting om de knoop doorgehakt te hebben. Beter geen hoop dan valse hoop, beter duidelijkheid en weten waar je aan toe bent, ook al is het niet leuk, dan dag in dag uit onzekerheid. Sterkte ermee!
zondag 12 augustus 2018 om 13:08
Had dit bericht niet gezien. Sterkte met dit proces! Lijkt me heel moeilijk als je niet op dezelfde lijn zit als je partner.
zondag 12 augustus 2018 om 13:08
Dankjewel! Je hebt helemaal gelijk! Ik ben er best een beetje verdrietig om ja, maar ik kan moeilijk nog jaren hoop houden. Mocht man zich ooit bedenken (nou ja ooit kan natuurlijk niet) dan zien we dan wel weer.nicole123 schreef: ↑12-08-2018 12:57Pittig om doorheen te moeten denk ik. Je geeft toch je hoop en toekomstdroom op, daar mag je best verdrietig om zijn. Aan de ander kant geeft het (al dan niet op termijn) vast ook opluchting om de knoop doorgehakt te hebben. Beter geen hoop dan valse hoop, beter duidelijkheid en weten waar je aan toe bent, ook al is het niet leuk, dan dag in dag uit onzekerheid. Sterkte ermee!
zondag 12 augustus 2018 om 15:41
Sterkte hoor! En knap van je want ik steek mn kop nog even in het zand
zondag 12 augustus 2018 om 15:42
Mooi verhaal. Bedankt voor het delenmich87 schreef: ↑12-08-2018 12:40Hier na lang twijfelen een derde gekregen. De twijfel zat er bij ons in, dat onze oudste zwaar verstandelijk gehandicapt is. Een erfelijke afwijking met 20% kans op herhaling. Onze middelste is gezond.
Veel mensen verklaarden ons voor gek. Om het risico te nemen. Maar het gevoel was zo sterk. De wens voor nog een (hopelijk) gezond kind, een gezond broertje of zusje voor de oudste 2. Je kunt het gevoel niet uitleggen of beargumenteren. Als ik in de auto zat en ik keek naar achter zag ik nog een lege plaats. Ons gezin voelde nog niet compleet.
We hebben de sprong gewaagd en gelukkig hebben we een gezond kind mogen krijgen. Ik moet wel zeggen dat de verhalen 'een derde doe je er even bij' voor mij niet opgingen. De zwangerschap was moeilijk met veel angsten. Ik vond het ook 1 babytijd teveel. Heb het eerste jaar met de jongste als heel zwaar ervaren, helaas was hij ook geen makkelijke baby.
Nu hij bijna een peuter is begint het genieten van een gezin met 3 kinderen steeds meer. Ik vind 3 kinderen echt heel leuk, de dynamiek in ons gezin is veel beter nu met 2 gezonde kinderen. We zijn heel blij met onze keuze, gelukkig is het goed uitgepakt. We hebben er een heerlijk, vrolijk en lief kind bij gekregen.
Veel mensen om mij heen worstelen nu ook met het 'wel of geen derde' vraagstuk. Angst speelt bij veel een rol, wat ik heel goed snap. Zeker als je 2 gezonde kinderen hebt die het heel goed doen.
Veel sterkte voor iedereen die voor de keuze staat!
zondag 12 augustus 2018 om 16:21
Lief! Is echt lastig ja, vinden we beiden ook! Ik vind het echt moeilijk maar ik wil het ook niet te zwaar maken, we hebben een leuk leven zo! Ik snap hem
ook nog eens heel goed. Ik hoop gewoon dat ik er minder in mijn hoofd mee bezig zal zijn, vind het zelf zo irritant.
zondag 12 augustus 2018 om 21:58
Afscheid nemen van een wens of droom is een rouwproces waar je doorheen gaat. Bij de een gaat het snel, de ander doet er jaren over.
Het is heel normaal dat je er nu zoveel mee bezig bent in je hoofd. Het is zo vers.
Tijd heelt veel wonden. De heftigheid van het verdriet om het verlies van een droom wordt minder. En op een gegeven moment denk je er bijna niet meer aan en vlamt het zo nu en dan weer even op en doet het weer pijn. En dat is ok, geef jezelf de ruimte om dat ook te mogen voelen.
Het is heel normaal dat je er nu zoveel mee bezig bent in je hoofd. Het is zo vers.
Tijd heelt veel wonden. De heftigheid van het verdriet om het verlies van een droom wordt minder. En op een gegeven moment denk je er bijna niet meer aan en vlamt het zo nu en dan weer even op en doet het weer pijn. En dat is ok, geef jezelf de ruimte om dat ook te mogen voelen.
maandag 13 augustus 2018 om 10:08
Wat betreft praktische bezwaren trouwens...wat zijn voor jullie de bezwaren behalve geen 1 op 1 meer (1 ouder op 1 kind)?
In veel auto's passen 3 kinderen en ook heb je qua vakantiehuisjes enzo ruime keus voor 5 of 6 persoonshuisjes. Ik ben tot nu toe tegen weinig dingen aangelopen die ik met 3 kinderen praktisch heel lastig vind.
Financieel is het natuurlijk wel 1 kind meer. Dat is zeer afhankelijk van je persoonlijke situatie of dat een heikel punt is.
In veel auto's passen 3 kinderen en ook heb je qua vakantiehuisjes enzo ruime keus voor 5 of 6 persoonshuisjes. Ik ben tot nu toe tegen weinig dingen aangelopen die ik met 3 kinderen praktisch heel lastig vind.
Financieel is het natuurlijk wel 1 kind meer. Dat is zeer afhankelijk van je persoonlijke situatie of dat een heikel punt is.
maandag 13 augustus 2018 om 10:31
Nou ja daarover verschillen we dus van mening.
Praktische bezwaren van man zijn: geen kamer “over”, idd auto (dan moeten we zo’n lelijke 7-zitter aldus man), tijd te verdelen over 3 i.p.v. 2.
Weer gebroken nachten, vastzitten aan slaapjes etc.
En (en die deel ik enigszins hoewel ik het wat meer relativeer):
Mijn zwangerschappen zijn pittig
Wat als kindje niet gezond blijkt
Mijn lijf na de bevalling (in medische zin)
Hij geeft aan dat hij het wel snapt, en dat hij het ook prachtig vind een kindje van ons samen met weer een eigen karakter etc, maar dat hij denkt dat dat altijd blijft.
Hij zegt ook dat hij niet voor over een jaar kan beslissen maar dat hij er bijna zeker van is dat hij niet van gedachten verandert
Praktische bezwaren van man zijn: geen kamer “over”, idd auto (dan moeten we zo’n lelijke 7-zitter aldus man), tijd te verdelen over 3 i.p.v. 2.
Weer gebroken nachten, vastzitten aan slaapjes etc.
En (en die deel ik enigszins hoewel ik het wat meer relativeer):
Mijn zwangerschappen zijn pittig
Wat als kindje niet gezond blijkt
Mijn lijf na de bevalling (in medische zin)
Hij geeft aan dat hij het wel snapt, en dat hij het ook prachtig vind een kindje van ons samen met weer een eigen karakter etc, maar dat hij denkt dat dat altijd blijft.
Hij zegt ook dat hij niet voor over een jaar kan beslissen maar dat hij er bijna zeker van is dat hij niet van gedachten verandert
maandag 13 augustus 2018 om 11:00
Geen kamer over is wel lastig inderdaad. Wij hebben 5 slaapkamers. Dat scheelt.
Qua auto hebben wij een ruime 5 zitter (station). Past prima.
Nog een babytijd snap ik. Heb die van de derde ook als erg zwaar ervaren, het was er voor mij eigenlijk 1 teveel. Maar voor mij was dit het zeker waard. Uieindelijk gaat een jaar (of 2) erg snel voorbij.
Voor mij is een 4de echt geen optie meer. Ik ben nu niet meer benieuwd naar nog een kind van ons. Het gevoel niet meer compleet te zijn is helemaal weg. Ik zou alle nadelen er ook niet meer voor over hebben.
Uiteindelijk draait het denk ik niet om praktische bezwaren, want die vallen allemaal weg als het gevoel nog een kind te willen zo sterk is. Maar als dit gevoel er niet meer is, is het lastig om met argumenten iemand te overtuigen. Want dan tellen alle praktische bezwaren wel heel erg mee.
De angst om een kind te krijgen met berperkingen als je al 2 gezonde kinderen hebt snap ik heel goed. Ik was tijdens de zwangerschap van de derde ontzettend angstig, heb meerdere paniekaanvallen gehad. Ik heb dit echt onderschat. Nu was de angst voor ons wel reeëler met een kans van 20% (en dan alle andere mogelijke beperkingen waar elk kind kans op heeft).
Maar uiteindelijk moet je, als er verder geen aanleiding is om anders te vermoeden, er toch vanuit proberen te gaan dat je kind gezond wordt geboren. Die kans blijft het aller grootste.
Qua auto hebben wij een ruime 5 zitter (station). Past prima.
Nog een babytijd snap ik. Heb die van de derde ook als erg zwaar ervaren, het was er voor mij eigenlijk 1 teveel. Maar voor mij was dit het zeker waard. Uieindelijk gaat een jaar (of 2) erg snel voorbij.
Voor mij is een 4de echt geen optie meer. Ik ben nu niet meer benieuwd naar nog een kind van ons. Het gevoel niet meer compleet te zijn is helemaal weg. Ik zou alle nadelen er ook niet meer voor over hebben.
Uiteindelijk draait het denk ik niet om praktische bezwaren, want die vallen allemaal weg als het gevoel nog een kind te willen zo sterk is. Maar als dit gevoel er niet meer is, is het lastig om met argumenten iemand te overtuigen. Want dan tellen alle praktische bezwaren wel heel erg mee.
De angst om een kind te krijgen met berperkingen als je al 2 gezonde kinderen hebt snap ik heel goed. Ik was tijdens de zwangerschap van de derde ontzettend angstig, heb meerdere paniekaanvallen gehad. Ik heb dit echt onderschat. Nu was de angst voor ons wel reeëler met een kans van 20% (en dan alle andere mogelijke beperkingen waar elk kind kans op heeft).
Maar uiteindelijk moet je, als er verder geen aanleiding is om anders te vermoeden, er toch vanuit proberen te gaan dat je kind gezond wordt geboren. Die kans blijft het aller grootste.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
