Kinderen
alle pijlers
Dochter praat over dood - wie herkent dit?
donderdag 4 maart 2021 om 12:02
Hoi lezers,
Ik ben al een tijd actief onder een andere naam, maar vanwege de vele topics op die naam en de angst voor herkenbaarheid heb ik nu even een andere naam aangemaakt.
Het volgende speelt hier thuis.
Onze dochter is 10 en heeft ADHD. Het is een lieve, vrolijke meid, met veel vriendinnen en vriendjes, geliefd bij velen. Man en ik zijn erop gebrand om haar vaak complimenten te geven en haar positief te benaderen, omdat er ook vaak gedoe is door haar ADHD.
Zij slikt medicatie (geen commentaar graag) waar zij het erg goed op doet. Echter is er altijd het moment dat het uitgewerkt raakt en zij de vreselijke drukte in haar hoofdje weer voelt. Je ziet bij haar de onmacht, vreselijk.
Nu viel het mijn man en mij op dat ze laatst zei, in een bui waarin ze vreselijk boos was op haar ADHD: Ik ben liever dood.
Man en ik gaven, nadat ze gekalmeerd was, bij haar aan dat we vreselijk van haar geschrokken waren. Dan zegt ze zelf dat ze dat niet wil, maar dat die ADHD haar soms gek maakt en ze niet wil dat ze dat heeft.
Nu gister had ik ruzie met haar. Ze ging naar haar kamer en riep nog wat bovenaan de trap wat ik niet goed verstond. Toen ik haar later riep om te komen eten, reageerde ze niet. Ik liep naar boven en vond haar huilend op haar bed. Ze zei dat ze geprobeerd had haar adem in te houden zodat ze dood zou gaan. Zoals je snapt, ben ik me helemaal lam geschrokken. Ik heb haar mee naar beneden genomen en meteen met haar gepraat. Ze zei dat ze niet dood wil maar dat haar ADHD dan tenminste ophoudt. Na heel veel te hebben gesproken zei ze dat ze het nooit meer zou zeggen of doen.
Dinsdag hebben we een afspraak bij haar arts (die stond al gepland). Vanochtend heb ik haar gesproken om dit aan te kaarten.
Uiteraard nemen mijn man en ik dit zeer serieus, maar ik vraag me af hoeveel kinderen er zijn die die weleens roepen of geroepen hebben? Als in: is het misschien ook iets waarvan kinderen weten dat ze hun ouders ermee raken/hebben, kan zij wel goed inschatten op deze leeftijd wat het inhoudt en betekent?
Alsjeblieft, geen oordelen of discussie. Mijn man en ik doen werkelijk álles om te zorgen dat zij zo min mogelijk last heeft van haar aandoening en het doet ons vreselijk veel pijn om te zien dat we niet alles voor haar kunnen wegnemen.
Dank je voor het lezen/
Ik ben al een tijd actief onder een andere naam, maar vanwege de vele topics op die naam en de angst voor herkenbaarheid heb ik nu even een andere naam aangemaakt.
Het volgende speelt hier thuis.
Onze dochter is 10 en heeft ADHD. Het is een lieve, vrolijke meid, met veel vriendinnen en vriendjes, geliefd bij velen. Man en ik zijn erop gebrand om haar vaak complimenten te geven en haar positief te benaderen, omdat er ook vaak gedoe is door haar ADHD.
Zij slikt medicatie (geen commentaar graag) waar zij het erg goed op doet. Echter is er altijd het moment dat het uitgewerkt raakt en zij de vreselijke drukte in haar hoofdje weer voelt. Je ziet bij haar de onmacht, vreselijk.
Nu viel het mijn man en mij op dat ze laatst zei, in een bui waarin ze vreselijk boos was op haar ADHD: Ik ben liever dood.
Man en ik gaven, nadat ze gekalmeerd was, bij haar aan dat we vreselijk van haar geschrokken waren. Dan zegt ze zelf dat ze dat niet wil, maar dat die ADHD haar soms gek maakt en ze niet wil dat ze dat heeft.
Nu gister had ik ruzie met haar. Ze ging naar haar kamer en riep nog wat bovenaan de trap wat ik niet goed verstond. Toen ik haar later riep om te komen eten, reageerde ze niet. Ik liep naar boven en vond haar huilend op haar bed. Ze zei dat ze geprobeerd had haar adem in te houden zodat ze dood zou gaan. Zoals je snapt, ben ik me helemaal lam geschrokken. Ik heb haar mee naar beneden genomen en meteen met haar gepraat. Ze zei dat ze niet dood wil maar dat haar ADHD dan tenminste ophoudt. Na heel veel te hebben gesproken zei ze dat ze het nooit meer zou zeggen of doen.
Dinsdag hebben we een afspraak bij haar arts (die stond al gepland). Vanochtend heb ik haar gesproken om dit aan te kaarten.
Uiteraard nemen mijn man en ik dit zeer serieus, maar ik vraag me af hoeveel kinderen er zijn die die weleens roepen of geroepen hebben? Als in: is het misschien ook iets waarvan kinderen weten dat ze hun ouders ermee raken/hebben, kan zij wel goed inschatten op deze leeftijd wat het inhoudt en betekent?
Alsjeblieft, geen oordelen of discussie. Mijn man en ik doen werkelijk álles om te zorgen dat zij zo min mogelijk last heeft van haar aandoening en het doet ons vreselijk veel pijn om te zien dat we niet alles voor haar kunnen wegnemen.
Dank je voor het lezen/
donderdag 4 maart 2021 om 12:44
Heeft zij gesprekken met iemand?
Ik snap wel dat je schrikt, maar het klinkt voor je kind echt als totale onmacht. Ik zou in iedergeval niet via het forum met dit onderwerp gaan rommelen. Ik zou het bij de behandelaar en huisarts bespreken.
Ik snap wel dat je schrikt, maar het klinkt voor je kind echt als totale onmacht. Ik zou in iedergeval niet via het forum met dit onderwerp gaan rommelen. Ik zou het bij de behandelaar en huisarts bespreken.
viva-amber wijzigde dit bericht op 04-03-2021 13:26
79.18% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 4 maart 2021 om 12:48
Geen ervaring en ook geen tips.
Ik wil alleen zeggen dat ik het heel goed vind hoe jullie hierop reageren en hulp proberen te zoeken.
Dat zij het niet meer zal zeggen enerzijds fijn, maar als het gevoel wel blijft dan kropt het zich wellicht alleen maar op.
Ik zou juist aangeven dat het wel bespreekbaar mag zijn met jullie als ze zich zo voelt. Niet te pas en te onpas natuurlijk, ze moet wel weten/leren dat je zoiets niet lichtzinnig zegt en bij elke ruzie of onenigheid.
Strekte! Lijkt me erg moeilijk voor je kind maar ook voor jullie als ouders.
Ik wil alleen zeggen dat ik het heel goed vind hoe jullie hierop reageren en hulp proberen te zoeken.
Dat zij het niet meer zal zeggen enerzijds fijn, maar als het gevoel wel blijft dan kropt het zich wellicht alleen maar op.
Ik zou juist aangeven dat het wel bespreekbaar mag zijn met jullie als ze zich zo voelt. Niet te pas en te onpas natuurlijk, ze moet wel weten/leren dat je zoiets niet lichtzinnig zegt en bij elke ruzie of onenigheid.
Strekte! Lijkt me erg moeilijk voor je kind maar ook voor jullie als ouders.
donderdag 4 maart 2021 om 12:56
Mijn dochter (ook met de nodige frustratie van DCD/kenmerken ADHD/meerbegaafd) heeft dat een paar keer gezegd toen ze nog niet al haar issues onder controle had en wij nog geen diagnostiek hadden laten uitvoeren. Ze was toen 7/8. De grond zakt onder je voeten weg dus ik snap je helemaal... 
Ik merk nu bij mijn dochter (10) dat het weer naar school gaan wat met haar doet. Ze is kribbig en brutaal zonder dat er echt wat mis. Ze heeft school gemist voor het sociale maar verder ging het thuis veel gestructureerder en geconcentreerder dan op school. Logisch, want ze mist prikkels en afleiding. En daar loopt ze nu weer tegen aan en dat is vermoeiend en frustrerend.
Zou het zo iets kunnen zijn? Bij wat je mist herinner je je alleen de leuke dingen, maar vergeet je de rest en dat valt misschien zwaar tegen. Ik zou even met de juf mailen over wat ze nu in de klas doen en hoe het gaat. Zijn ze aan het toetsen en heeft ze daar stress over, inhalen van een achterstand die ze niet heeft en verveelt ze zich, klasgenoten die haar dwars zitten.
Ik merk nu bij mijn dochter (10) dat het weer naar school gaan wat met haar doet. Ze is kribbig en brutaal zonder dat er echt wat mis. Ze heeft school gemist voor het sociale maar verder ging het thuis veel gestructureerder en geconcentreerder dan op school. Logisch, want ze mist prikkels en afleiding. En daar loopt ze nu weer tegen aan en dat is vermoeiend en frustrerend.
Zou het zo iets kunnen zijn? Bij wat je mist herinner je je alleen de leuke dingen, maar vergeet je de rest en dat valt misschien zwaar tegen. Ik zou even met de juf mailen over wat ze nu in de klas doen en hoe het gaat. Zijn ze aan het toetsen en heeft ze daar stress over, inhalen van een achterstand die ze niet heeft en verveelt ze zich, klasgenoten die haar dwars zitten.
donderdag 4 maart 2021 om 12:57
Allemaal bedankt voor je reactie!
@ Viva-Amber, op dit moment heeft zij nog geen gesprekken. We hadden de afspraak met de kinderarts gepland omdat we het vermoeden hadden dat haar medicatie aangepast moest worden. Toen ik de kinderarts vanochtend telefonisch sprak om dit verhaal te vertellen (ik mocht dit van dochter niet op tafel gooien bij de arts, maar omdat we het dermate ernstig vinden, heb ik 'stiekem' de arts gebeld om haar hiervan op de hoogte te brengen). Deze arts gaf aan dat zij hier tijdens de afspraak op een veilige manier op in zal gaan bij dochter.
Bedoeling van dit topic was herkenning en hoop te horen dat dit vaker gezegd wordt door kinderen.
@ Clivia, nee het is een gespecialiseerd kinderarts / psycholoog.
@ Piepz, dank je wel. We doen ons best en proberen er altijd voor haar te zijn. Heb gister ook uitvoerig met haar gesproken en haar verteld dat ze altijd met alles bij ons terecht kan en dat er altijd voor alles een oplossing is en dat papa en mama haar altijd zullen helpen om te zorgen dat zij zo min mogelijk last heeft van haar aandoening.
@ Mooiedagvandaag, dank je, hier heb ik zeker wat aan!
@ Viva-Amber, op dit moment heeft zij nog geen gesprekken. We hadden de afspraak met de kinderarts gepland omdat we het vermoeden hadden dat haar medicatie aangepast moest worden. Toen ik de kinderarts vanochtend telefonisch sprak om dit verhaal te vertellen (ik mocht dit van dochter niet op tafel gooien bij de arts, maar omdat we het dermate ernstig vinden, heb ik 'stiekem' de arts gebeld om haar hiervan op de hoogte te brengen). Deze arts gaf aan dat zij hier tijdens de afspraak op een veilige manier op in zal gaan bij dochter.
Bedoeling van dit topic was herkenning en hoop te horen dat dit vaker gezegd wordt door kinderen.
@ Clivia, nee het is een gespecialiseerd kinderarts / psycholoog.
@ Piepz, dank je wel. We doen ons best en proberen er altijd voor haar te zijn. Heb gister ook uitvoerig met haar gesproken en haar verteld dat ze altijd met alles bij ons terecht kan en dat er altijd voor alles een oplossing is en dat papa en mama haar altijd zullen helpen om te zorgen dat zij zo min mogelijk last heeft van haar aandoening.
@ Mooiedagvandaag, dank je, hier heb ik zeker wat aan!
donderdag 4 maart 2021 om 12:57
Dit.
Is dit de juiste benadering?
Of is het ontkennen van de situatie?
Bekijk het eens vanuit haar. Zij ziet dat jullie je uiterste best doen om alles weg te nemen (jouw woorden). Als dat jullie niet lukt, dan zal het wel haar schuld zijn, of niet?
Zadel je haar met deze houding niet op met een enorm schuldgevoel?
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
donderdag 4 maart 2021 om 12:58
donderdag 4 maart 2021 om 13:00
Dank je wel. Hier heeft het ook zeker te maken met het momenteel niet goed onder controle hebben van de ADHD. Haar medicatie moet vermoedelijk iets omhoog.MrsDuck schreef: ↑04-03-2021 12:56Mijn dochter (ook met de nodige frustratie van DCD/kenmerken ADHD/meerbegaafd) heeft dat een paar keer gezegd toen ze nog niet al haar issues onder controle had en wij nog geen diagnostiek hadden laten uitvoeren. Ze was toen 7/8. De grond zakt onder je voeten weg dus ik snap je helemaal...
Ik merk nu bij mijn dochter (10) dat het weer naar school gaan wat met haar doet. Ze is kribbig en brutaal zonder dat er echt wat mis. Ze heeft school gemist voor het sociale maar verder ging het thuis veel gestructureerder en geconcentreerder dan op school. Logisch, want ze mist prikkels en afleiding. En daar loopt ze nu weer tegen aan en dat is vermoeiend en frustrerend.
Zou het zo iets kunnen zijn? Bij wat je mist herinner je je alleen de leuke dingen, maar vergeet je de rest en dat valt misschien zwaar tegen. Ik zou even met de juf mailen over wat ze nu in de klas doen en hoe het gaat. Zijn ze aan het toetsen en heeft ze daar stress over, inhalen van een achterstand die ze niet heeft en verveelt ze zich, klasgenoten die haar dwars zitten.
Waardevol wat je zegt, want dat speelt hier ook mee. Gezien de rust tijdens de online lessen in haar eigen kamer, vond ze het thuis veel fijner om te leren. Dat geeft ze ook aan. Minder prikkels enzo. Merk ook wel dat ze inderdaad onrustiger is sinds de school weer is begonnen. En vakantie is hier ook nooit iets wat bijdraagt aan rust en gezelligheid, dus wat je zegt, daar zit echt wat in. Stom dat ik daar zelf ook niet aan gedacht heb. Dank je wel.
Hoop dat jouw dochter inmiddels ook beter gaat :hug
donderdag 4 maart 2021 om 13:01
Ik ben bang dat ik een beetje een verkeerd beeld geschept heb in mijn post, want ik wil uiteraard heel graag dat ze erover praat!
donderdag 4 maart 2021 om 13:02
Nee nee, het mag er zeker zijn! Maar ik bedoel meer in die zin dat we hier bijvoorbeeld gestructureerd leven (kan niet goed tegen onregelmatigheid of verrassingen), dat ze een rustige plek in haar kamer heeft waar ze bij kan komen, dat soort dingen.KooktMetKnoflook schreef: ↑04-03-2021 12:57Dit.
Is dit de juiste benadering?
Of is het ontkennen van de situatie?
Bekijk het eens vanuit haar. Zij ziet dat jullie je uiterste best doen om alles weg te nemen (jouw woorden). Als dat jullie niet lukt, dan zal het wel haar schuld zijn, of niet?
Zadel je haar met deze houding niet op met een enorm schuldgevoel?
donderdag 4 maart 2021 om 13:06
Goed dat jullie er hulp bij vragen!
Gebeurt dit, deze heftigheid, in haar rebound?
Want daar herken ik zelf wel wat in.
Een heftige rebound , gelukkig niet elke dag, geeft mij ook regelmatig een gevoel van onmetelijke moedeloosheid, verdriet, bozigheid en/of onmacht of dodelijke vermoeidheid.
Hoewel ik het weet, weet waardoor het veroorzaakt wordt overvalt het me toch regelmatig en zie ik op dat moment ook echt geen oplossing, geen licht.. niks.
Het is een kwestie van uitzitten , hopen dat onderweg 'het kwartje valt' en achteraf erkennen waar het vandaan komt
Gebeurt dit, deze heftigheid, in haar rebound?
Want daar herken ik zelf wel wat in.
Een heftige rebound , gelukkig niet elke dag, geeft mij ook regelmatig een gevoel van onmetelijke moedeloosheid, verdriet, bozigheid en/of onmacht of dodelijke vermoeidheid.
Hoewel ik het weet, weet waardoor het veroorzaakt wordt overvalt het me toch regelmatig en zie ik op dat moment ook echt geen oplossing, geen licht.. niks.
Het is een kwestie van uitzitten , hopen dat onderweg 'het kwartje valt' en achteraf erkennen waar het vandaan komt
donderdag 4 maart 2021 om 13:11
Ik herken het niet, stoeipoez. Maar ik wil je wel sterkte wensen.
Wat ik wél herken: zelf dacht ik rond die leeftijd veel na over de dood. Dat begon al iets jonger. Niet omdat ik dood wilde, maar om te proberen grip te krijgen op het concept van de dood. Ik vond het beangstigend en fascinerend en ik kon er uren over nadenken. Ik vertelde dat niet tegen mijn ouders, omdat ik aanvoelde (terecht of onterecht) dat het een taboe was.
Mijn eigen kind heeft ook zo'n periode gehad met veel vragen over de dood. We hebben alle vragen naar waarheid beantwoord, zodat het een open gespreksonderwerp blijft.
Tip: zorg dat ze het gevoel krijgt/houdt dat ze hier met jullie over kan praten, hoe moeilijk jullie dat ook vinden. Maak er geen taboe van.
Sterkte, ik hoop dat het snel beter gaat.
Wat ik wél herken: zelf dacht ik rond die leeftijd veel na over de dood. Dat begon al iets jonger. Niet omdat ik dood wilde, maar om te proberen grip te krijgen op het concept van de dood. Ik vond het beangstigend en fascinerend en ik kon er uren over nadenken. Ik vertelde dat niet tegen mijn ouders, omdat ik aanvoelde (terecht of onterecht) dat het een taboe was.
Mijn eigen kind heeft ook zo'n periode gehad met veel vragen over de dood. We hebben alle vragen naar waarheid beantwoord, zodat het een open gespreksonderwerp blijft.
Tip: zorg dat ze het gevoel krijgt/houdt dat ze hier met jullie over kan praten, hoe moeilijk jullie dat ook vinden. Maak er geen taboe van.
Sterkte, ik hoop dat het snel beter gaat.
donderdag 4 maart 2021 om 13:17
Ik ben ook opgegroeid met ADHD, onder het motto doe maar normaal dan doe je gek genoeg.
Ik wist niet dat ik ADHD had, en dacht gewoon dat ik alles fout deed.
Dezelfde gedachtes als je dochter heb ik ook vaak gehad, ben blij dat ik er nu vele jaren later eindelijk vanaf ben.
Het accepteren van de ADHD heeft voor mij de grootste rol daarin gehad.
Te weten dat als het "mis" gaat in mijn hoofd dat het goed is en dat het daarna wel weer beter wordt. Het leren dat het een onderdeel van mij is dat er altijd mag zijn, zonder waarde oordeel.
Ik wist niet dat ik ADHD had, en dacht gewoon dat ik alles fout deed.
Dezelfde gedachtes als je dochter heb ik ook vaak gehad, ben blij dat ik er nu vele jaren later eindelijk vanaf ben.
Het accepteren van de ADHD heeft voor mij de grootste rol daarin gehad.
Te weten dat als het "mis" gaat in mijn hoofd dat het goed is en dat het daarna wel weer beter wordt. Het leren dat het een onderdeel van mij is dat er altijd mag zijn, zonder waarde oordeel.
latiradhd wijzigde dit bericht op 04-03-2021 13:20
Reden: foutje
Reden: foutje
0.93% gewijzigd
donderdag 4 maart 2021 om 13:20
Sorry, lees nu dat je dat zelfs letterlijk schrijft in je OP.
Dan moet je het zéker bespreken met de arts want er zijn andere middelen die niet zo'n abrupt eind hebben/ niet zulke schommelingen veroorzaken.
Die hebben een langzamere afgifte of met een spiegelopbouw.
Even door blijven zoeken naar wat werkt.
En qua inhoud, ik zou het met haar bespreken als ze kalm is. Op een totaal ander moment.
Niet laten merken dat je je lam geschrokken bent (anders durft ze er dalijk niets meer over te zeggen) maar wel laten merken dat je je zorgen maakt. En dat ze zich altijd tot jullie kan wenden met zorgen.
En dat je van haar houdt, hoe vervelend/ boos ze ook doet en dat die buien voor haarzelf natuurlijk ook niet fijn zijn.
En kijk of er een groepje is bij je in de buurt waar online waar ze psycho educatie kan krijgen (als ze dat nog niet heeft natuurlijk hè)
donderdag 4 maart 2021 om 13:28
donderdag 4 maart 2021 om 13:32
Ik zei het ook vaak als kind, omdat ik al een angststoornis had (die niet gezien werd) Het is inderdaad wanhoop; een vol hoofd vol verdriet/angst of zoals jullie dochter heeft. Je kan het niet even uitschakelen, even een break nemen van je stoornis. Dat vind ik elke dag zwaar, en voor een kind helemaal triest 
Ik denk dat het heel goed is dat jullie dit willen aankaarten bij de arts. Op tijd ingrijpen, praten met een psycholoog, ik geloof dat dat heel belangrijk is. (Leren) leven met een stoornis is niet makkelijk. En af en toe kun je er heel wanhopig en verdrietig van worden. Ik wens jullie zoveel sterkte! Ik snap dat het vreselijk is om je dochter zoiets te horen zeggen.
Ik denk dat het heel goed is dat jullie dit willen aankaarten bij de arts. Op tijd ingrijpen, praten met een psycholoog, ik geloof dat dat heel belangrijk is. (Leren) leven met een stoornis is niet makkelijk. En af en toe kun je er heel wanhopig en verdrietig van worden. Ik wens jullie zoveel sterkte! Ik snap dat het vreselijk is om je dochter zoiets te horen zeggen.
donderdag 4 maart 2021 om 13:33
Ik gaf al eerder aan dat ik het verkeerd beschreven heb, want hier thuis is juist alle aandacht voor de ADHD en we hebben het voorval van gisteren ook uitvoerig met haar besproken, maar dat is hier misschien niet duidelijk naar voren gekomen.viva-amber schreef: ↑04-03-2021 13:28Ik vind het wel lastig dat je kind het gevoel heeft dat het er niet mag zijn en dat er niet over gepraat mag worden. Ik zou het wat minder weg stoppen.
donderdag 4 maart 2021 om 13:33
Wat een moeilijke situatie. Hier geen ervaring nog met een kind met adhd, maar wel zelf kind met adhd geweest. Voor mij zorgde de medicatie ook voor enorme mood swings. Uiteindelijk een hele goede coach gevonden die me en van de medicatie heeft af geholpen en daarbij handvaten kon geven waardoor je beter om kan gaan met de drukte in je hoofd. Op dat moment was ik wel ouder dan je dochter.
Overigens had ik met dexamfetamine meer problemen dan met ritalin. Bij Dex voelde ik me veeeeel rotter als het uitwerkte en veel overprikkelder dan met ritalin. Houd daar dus ook rekening mee dat elk merk/type anders uitwerkt. Naast de dosering die vrij precies komt is er een groot verschil in gevoel tussen lang werkende en kort werkende medicatie.
Sterkte!
Overigens had ik met dexamfetamine meer problemen dan met ritalin. Bij Dex voelde ik me veeeeel rotter als het uitwerkte en veel overprikkelder dan met ritalin. Houd daar dus ook rekening mee dat elk merk/type anders uitwerkt. Naast de dosering die vrij precies komt is er een groot verschil in gevoel tussen lang werkende en kort werkende medicatie.
Sterkte!
