Kinderen
alle pijlers
Dochter praat over dood - wie herkent dit?
donderdag 4 maart 2021 om 12:02
Hoi lezers,
Ik ben al een tijd actief onder een andere naam, maar vanwege de vele topics op die naam en de angst voor herkenbaarheid heb ik nu even een andere naam aangemaakt.
Het volgende speelt hier thuis.
Onze dochter is 10 en heeft ADHD. Het is een lieve, vrolijke meid, met veel vriendinnen en vriendjes, geliefd bij velen. Man en ik zijn erop gebrand om haar vaak complimenten te geven en haar positief te benaderen, omdat er ook vaak gedoe is door haar ADHD.
Zij slikt medicatie (geen commentaar graag) waar zij het erg goed op doet. Echter is er altijd het moment dat het uitgewerkt raakt en zij de vreselijke drukte in haar hoofdje weer voelt. Je ziet bij haar de onmacht, vreselijk.
Nu viel het mijn man en mij op dat ze laatst zei, in een bui waarin ze vreselijk boos was op haar ADHD: Ik ben liever dood.
Man en ik gaven, nadat ze gekalmeerd was, bij haar aan dat we vreselijk van haar geschrokken waren. Dan zegt ze zelf dat ze dat niet wil, maar dat die ADHD haar soms gek maakt en ze niet wil dat ze dat heeft.
Nu gister had ik ruzie met haar. Ze ging naar haar kamer en riep nog wat bovenaan de trap wat ik niet goed verstond. Toen ik haar later riep om te komen eten, reageerde ze niet. Ik liep naar boven en vond haar huilend op haar bed. Ze zei dat ze geprobeerd had haar adem in te houden zodat ze dood zou gaan. Zoals je snapt, ben ik me helemaal lam geschrokken. Ik heb haar mee naar beneden genomen en meteen met haar gepraat. Ze zei dat ze niet dood wil maar dat haar ADHD dan tenminste ophoudt. Na heel veel te hebben gesproken zei ze dat ze het nooit meer zou zeggen of doen.
Dinsdag hebben we een afspraak bij haar arts (die stond al gepland). Vanochtend heb ik haar gesproken om dit aan te kaarten.
Uiteraard nemen mijn man en ik dit zeer serieus, maar ik vraag me af hoeveel kinderen er zijn die die weleens roepen of geroepen hebben? Als in: is het misschien ook iets waarvan kinderen weten dat ze hun ouders ermee raken/hebben, kan zij wel goed inschatten op deze leeftijd wat het inhoudt en betekent?
Alsjeblieft, geen oordelen of discussie. Mijn man en ik doen werkelijk álles om te zorgen dat zij zo min mogelijk last heeft van haar aandoening en het doet ons vreselijk veel pijn om te zien dat we niet alles voor haar kunnen wegnemen.
Dank je voor het lezen/
Ik ben al een tijd actief onder een andere naam, maar vanwege de vele topics op die naam en de angst voor herkenbaarheid heb ik nu even een andere naam aangemaakt.
Het volgende speelt hier thuis.
Onze dochter is 10 en heeft ADHD. Het is een lieve, vrolijke meid, met veel vriendinnen en vriendjes, geliefd bij velen. Man en ik zijn erop gebrand om haar vaak complimenten te geven en haar positief te benaderen, omdat er ook vaak gedoe is door haar ADHD.
Zij slikt medicatie (geen commentaar graag) waar zij het erg goed op doet. Echter is er altijd het moment dat het uitgewerkt raakt en zij de vreselijke drukte in haar hoofdje weer voelt. Je ziet bij haar de onmacht, vreselijk.
Nu viel het mijn man en mij op dat ze laatst zei, in een bui waarin ze vreselijk boos was op haar ADHD: Ik ben liever dood.
Man en ik gaven, nadat ze gekalmeerd was, bij haar aan dat we vreselijk van haar geschrokken waren. Dan zegt ze zelf dat ze dat niet wil, maar dat die ADHD haar soms gek maakt en ze niet wil dat ze dat heeft.
Nu gister had ik ruzie met haar. Ze ging naar haar kamer en riep nog wat bovenaan de trap wat ik niet goed verstond. Toen ik haar later riep om te komen eten, reageerde ze niet. Ik liep naar boven en vond haar huilend op haar bed. Ze zei dat ze geprobeerd had haar adem in te houden zodat ze dood zou gaan. Zoals je snapt, ben ik me helemaal lam geschrokken. Ik heb haar mee naar beneden genomen en meteen met haar gepraat. Ze zei dat ze niet dood wil maar dat haar ADHD dan tenminste ophoudt. Na heel veel te hebben gesproken zei ze dat ze het nooit meer zou zeggen of doen.
Dinsdag hebben we een afspraak bij haar arts (die stond al gepland). Vanochtend heb ik haar gesproken om dit aan te kaarten.
Uiteraard nemen mijn man en ik dit zeer serieus, maar ik vraag me af hoeveel kinderen er zijn die die weleens roepen of geroepen hebben? Als in: is het misschien ook iets waarvan kinderen weten dat ze hun ouders ermee raken/hebben, kan zij wel goed inschatten op deze leeftijd wat het inhoudt en betekent?
Alsjeblieft, geen oordelen of discussie. Mijn man en ik doen werkelijk álles om te zorgen dat zij zo min mogelijk last heeft van haar aandoening en het doet ons vreselijk veel pijn om te zien dat we niet alles voor haar kunnen wegnemen.
Dank je voor het lezen/
donderdag 4 maart 2021 om 13:53
Ook ik had deze gedachtes rond die leeftijd. Ik heb ook een keer mijn adem ingehouden, maar denk dat het meer onbegrip was over de dood dan dat ik écht dood wilde. Het was dan ook geen serieuze poging. Overigens heb ik het nooit tegen mijn ouders verteld. Dat jouw kind het wel tegen jullie heeft verteld, vind ik heel goed! Natuurlijk moet je dit soort dingen ook altijd serieus nemen.
donderdag 4 maart 2021 om 14:02
donderdag 4 maart 2021 om 14:11
To even een ervaring uit de kinder en jeugdpsychiatrie. Heel veel kinderen zeggen dat wel eens en het is vaak een uiting van onmacht. Je schrikt er heel erg van maar wat ze eigenlijk zegt is ik heb last van mezelf.
Advies zoek een balans tussen het erover hebben zonder het te groot te zwaar te maken. Want het gaat zeer waarschijnlijk niet om het gevoel echt dood te willen maar over het leren leven met haar beperking. Dus daarover in gesprek en minder over welke woorden ze eraan geeft.
Advies zoek een balans tussen het erover hebben zonder het te groot te zwaar te maken. Want het gaat zeer waarschijnlijk niet om het gevoel echt dood te willen maar over het leren leven met haar beperking. Dus daarover in gesprek en minder over welke woorden ze eraan geeft.
where ever you go, go with your heart
donderdag 4 maart 2021 om 14:19
Bij een kennis kreeg een kind ook psychische klachten. Dat bleek later door de medicijnen voor de ADHD te zijn. Het zijn heftige medicijnen voor die kleine kinderen. Ik zou daar nog eens met de arts over spreken of er niet een andere behandeling is (uiteraard niet op eigen initiatief stoppen en naar de arts luisteren, voor sommige kinderen is het misschien wel effectief).
donderdag 4 maart 2021 om 14:29
Heel herkenbaar. Ik ben ondertussen ruim volwassen en heb die periodes nog steeds. En nee, ik wil helemaal niet uit het leven stappen, maar ik wil wel heel erg graag rust. Niet meer elke dag hoeven worstelen etc.
Mijn zoon (9) heeft het ook een paar keer gezegd toen hij slecht in zijn vel zat...
Bij ons speelt Autisme daarin een grote rol.
Ik zou het haar met een behandelaar (psycholoog) laten bespreken. Dan kan ze leren herkennen waar dat gevoel door komt en hoe ze er mee om kan gaan (zelfzorg).
Sterkte!
Mijn zoon (9) heeft het ook een paar keer gezegd toen hij slecht in zijn vel zat...
Bij ons speelt Autisme daarin een grote rol.
Ik zou het haar met een behandelaar (psycholoog) laten bespreken. Dan kan ze leren herkennen waar dat gevoel door komt en hoe ze er mee om kan gaan (zelfzorg).
Sterkte!
donderdag 4 maart 2021 om 18:35
Oe wat een hoop reacties. Ik ben ook soort van blij te lezen dat er mensen zijn die dit herkennen. Dat geeft me het gevoel dat het niet per se hoeft te betekenen dat ze ook werkelijk niet meer wil leven. Zonder dat dit van ons uit betekent dat we het niet meer serieus nemen. Ik zal proberen op iedereen te reageren:
@ Teaus, dit gebeurd inderdaad als haar medicatie uit is gewerkt en dan ook vooral als er bijvoorbeeld ruzie ontstaat. Dan lijkt er kortsluiting te ontstaan bij haar.
Ik weet vrij zeker dat zij het ook zo voelt zoals jij beschrijft, maar dat kan zij dan nog niet op die manier onder woorden brengen, al is ze wel heel wijs en kan ze met bepaalde dingen wél heel goed vertellen hoe ze het voelt en beleefd.
Dank voor je tip. We hebben haar van kleins af aan altijd bijgebracht dat we van haar houden, hoe boos we ook op elkaar zijn en dat weet ze ook. Ruzies worden 9 van de 10 keer goed uitgesproken, als leermoment voor haar én voor ons. Daarnaast proberen we ook altijd te luisteren naar wat zij nodig heeft. Wat vindt ze fijn als ze zo boos of druk is. Wil ze rust of juist kroelen. Dat soort gesprekken hebben we vaak met haar. Maar goed, we zijn natuurlijk ook niet perfect.
Ik ga het zeker bespreken en we gaan zoeken naar een manier waarbij zij zichzelf het beste kan zijn en het minst last heeft van de ADHD.
@ Teaus, dit gebeurd inderdaad als haar medicatie uit is gewerkt en dan ook vooral als er bijvoorbeeld ruzie ontstaat. Dan lijkt er kortsluiting te ontstaan bij haar.
Ik weet vrij zeker dat zij het ook zo voelt zoals jij beschrijft, maar dat kan zij dan nog niet op die manier onder woorden brengen, al is ze wel heel wijs en kan ze met bepaalde dingen wél heel goed vertellen hoe ze het voelt en beleefd.
@ Aphia: ze krijgt nu de langwerkende versie van Methylfenidaat waardoor de rebound gelukkig al een heel stuk minder heftig is. De keren dat ze wél een heftige rebound heeft , zijn gelukkig op 1 hand te tellen._Aphia_ schreef: ↑04-03-2021 13:20Sorry, lees nu dat je dat zelfs letterlijk schrijft in je OP.
Dan moet je het zéker bespreken met de arts want er zijn andere middelen die niet zo'n abrupt eind hebben/ niet zulke schommelingen veroorzaken.
Die hebben een langzamere afgifte of met een spiegelopbouw.
Even door blijven zoeken naar wat werkt.
En qua inhoud, ik zou het met haar bespreken als ze kalm is. Op een totaal ander moment.
Niet laten merken dat je je lam geschrokken bent (anders durft ze er dalijk niets meer over te zeggen) maar wel laten merken dat je je zorgen maakt. En dat ze zich altijd tot jullie kan wenden met zorgen.
En dat je van haar houdt, hoe vervelend/ boos ze ook doet en dat die buien voor haarzelf natuurlijk ook niet fijn zijn.
En kijk of er een groepje is bij je in de buurt waar online waar ze psycho educatie kan krijgen (als ze dat nog niet heeft natuurlijk hè)
Dank voor je tip. We hebben haar van kleins af aan altijd bijgebracht dat we van haar houden, hoe boos we ook op elkaar zijn en dat weet ze ook. Ruzies worden 9 van de 10 keer goed uitgesproken, als leermoment voor haar én voor ons. Daarnaast proberen we ook altijd te luisteren naar wat zij nodig heeft. Wat vindt ze fijn als ze zo boos of druk is. Wil ze rust of juist kroelen. Dat soort gesprekken hebben we vaak met haar. Maar goed, we zijn natuurlijk ook niet perfect.
Dank je wel, dit is echt 'fijn' om te lezen. Haar arts zei vanmiddag ook al zoiets, toen ik haar ter voorbereiding op de echte afspraak volgende week aan de telefoon had. We moeten echt aan de slag met een stukje acceptatie van haar kant en dat zal nog wel even tijd nodig hebben.Skawa schreef: ↑04-03-2021 14:11To even een ervaring uit de kinder en jeugdpsychiatrie. Heel veel kinderen zeggen dat wel eens en het is vaak een uiting van onmacht. Je schrikt er heel erg van maar wat ze eigenlijk zegt is ik heb last van mezelf.
Advies zoek een balans tussen het erover hebben zonder het te groot te zwaar te maken. Want het gaat zeer waarschijnlijk niet om het gevoel echt dood te willen maar over het leren leven met haar beperking. Dus daarover in gesprek en minder over welke woorden ze eraan geeft.
Dank je, maar voor we met medicatie zijn gestart hebben we een ontzettend lang traject doorlopen met allerlei instanties en verschillende homeopathische middeltjes gebruikt, maar helaas mocht het niet baten. De onrust is bij haar veel te groot. En hoewel we het liever niet gehad zouden hebben, zien we dat ze het meeste baat heeft bij medicatie.EHV1981 schreef: ↑04-03-2021 14:19Bij een kennis kreeg een kind ook psychische klachten. Dat bleek later door de medicijnen voor de ADHD te zijn. Het zijn heftige medicijnen voor die kleine kinderen. Ik zou daar nog eens met de arts over spreken of er niet een andere behandeling is (uiteraard niet op eigen initiatief stoppen en naar de arts luisteren, voor sommige kinderen is het misschien wel effectief).
Dank Biebeltje, een knuffel voor jouw zoon ook :hugBiebeltje schreef: ↑04-03-2021 14:29Heel herkenbaar. Ik ben ondertussen ruim volwassen en heb die periodes nog steeds. En nee, ik wil helemaal niet uit het leven stappen, maar ik wil wel heel erg graag rust. Niet meer elke dag hoeven worstelen etc.
Mijn zoon (9) heeft het ook een paar keer gezegd toen hij slecht in zijn vel zat...
Bij ons speelt Autisme daarin een grote rol.
Ik zou het haar met een behandelaar (psycholoog) laten bespreken. Dan kan ze leren herkennen waar dat gevoel door komt en hoe ze er mee om kan gaan (zelfzorg).
Sterkte!
Ik ga het zeker bespreken en we gaan zoeken naar een manier waarbij zij zichzelf het beste kan zijn en het minst last heeft van de ADHD.
