Kinderen
alle pijlers
Ex wil kinderen niet zien tijdens corona
zaterdag 30 mei 2020 om 12:58
Ik ben op zoek naar tips van anderen hoe om te gaan met een ex-partner die almaar excuses verzint om zijn kinderen niet thuis te hebben tijdens de coronacrisis.
Situatieschets:
Puberkinderen zijn al vanaf medio half maart bij mij. Ik heb destijds ingestemd de kinderen hier te laten blijven ivm zorg functie partner ex. Gedurende de crisis steeds welwillend opgesteld. Meerdere malen verzocht om duidelijkheid over oppakken schema Nu 12 weken later nog steeds in discussie over hervatten schema zorg. Het excuus is nu dat hij zelf in een risico groep zit.
Mij is duidelijk dat ik zelf dit ver over grenzen heb laten gaan.
Na 10 jaar vechten geleerd uit de discussie (gevecht) te blijven. Steeds correct maar duidelijk reageren.
Iemand tips (vragen)?
Situatieschets:
Puberkinderen zijn al vanaf medio half maart bij mij. Ik heb destijds ingestemd de kinderen hier te laten blijven ivm zorg functie partner ex. Gedurende de crisis steeds welwillend opgesteld. Meerdere malen verzocht om duidelijkheid over oppakken schema Nu 12 weken later nog steeds in discussie over hervatten schema zorg. Het excuus is nu dat hij zelf in een risico groep zit.
Mij is duidelijk dat ik zelf dit ver over grenzen heb laten gaan.
Na 10 jaar vechten geleerd uit de discussie (gevecht) te blijven. Steeds correct maar duidelijk reageren.
Iemand tips (vragen)?
zaterdag 30 mei 2020 om 21:58
Ah zo. Dan ben ik het helegaar met je eenschzusjevanLady_Day schreef: ↑30-05-2020 21:53Juist wel, maar ik zou dat zoveel proberen te vermijden. Daarom ook het advies aan to om het niet op de spits te drijven. Pubers voelen veel haarscherp aan en daarom schreef ik ook dat het belangrijk is dat de kinderen bij haar wel welkom en gewenst zijn. (Dat schreef ik Miss niet letterlijk, maar zou wel de strekking moeten zijn).
, maar zou wel de strekking moeten zijn).
zaterdag 30 mei 2020 om 21:58
Dit is niet en probleem wat je kan oplossen. Hun vader wil ze niet zien. Heel zielig voor de kids maar je kan het simpelweg niet forceren. Je hoeft niet altijd je recht te halen. Zeker niet als het je kinderen alleen maar meer gaat schaden.
zaterdag 30 mei 2020 om 22:01
zaterdag 30 mei 2020 om 22:04
Er is een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Volgens mij is iedereen het er over eens dat to gelijk heeft. Kinderen horen vader ook te zien en hij moet ook zorgtaak op zich nemen. Ze HEEFT dus gelijk.
Maar gelijk KRIJGEN lukt haar alleen over de rug van de kinderen en daarvoor wil ik haar waarschuwen. Dat is volgens mij schadelijk voor de kinderen. En ja dit is onrechtvaardig, maar het leven is niet eerlijk.
Maar gelijk KRIJGEN lukt haar alleen over de rug van de kinderen en daarvoor wil ik haar waarschuwen. Dat is volgens mij schadelijk voor de kinderen. En ja dit is onrechtvaardig, maar het leven is niet eerlijk.
zaterdag 30 mei 2020 om 22:07
Dankjewel.Lady*Voldemort schreef: ↑30-05-2020 21:46Had jij geen recht van keuze dan? Ik vind het een heel treurig verhaal zo. Je hoeft niet je hele doopceel te lichten hoor, maar ik wil je wel graag een knuffel geven
Nou ex in ik zijn heel goed uit elkaar gegaan, de man die ik sinds maart meemaak ken ik niet. Alleen dat al moest echt vallen bij mij.
Ik heb oprecht een aantal weken gedacht, dit komt wel goed hij trekt wel bij.
De tijd vorderde ik zag aan zoon dat het met hem wel goed ging, maar merkte dat de angst van ex wel groeide, en de strijd aan gaan met iemand die zo in angst zit kan een rare wending krijgen.
Aan mij de taak, en dat was gruwelijk lastig, om zo subtiel mogelijk te blijven, de vinger zoveel mogelijk aan de pols te houden, maar geen angst voeden of aanwakkeren.
In die optiek had ik vooral tijd nodig tot ex weer een beetje bij zinnen kwam en akkoord ging dat zoon bij mij kwam, dat dus in alle redelijkheid de rollen omgedraaid moesten worden. En ook dat heeft wel even geduurd.
En dat is gelukt en ik vrees dat dat minder goed gelukt zou zijn als ik als een dolle mina tekeer zou zijn gegaan.
Ik heb veel gejankt voelde me machteloos gefrustreerd werkelijk alle emoties zijn hier aan bod gekomen, maar wist dat ik mijn kop er wel bij moest houden.
Voor mezelf maar zeker voor zoon, en heel soms moet je doen wat niet in je natuur zit.
En ik hoop echt dat ex weer zichzelf wordt zonder angst om op ic te komen, want ook dat vind ik ondanks alles pijnlijk om te zien.
zaterdag 30 mei 2020 om 22:24
Maar dat doet hun vader al door zijn gedrag. Pubers zijn niet gek, die hebben dat echt wel door.zusjevanLady_Day schreef: ↑30-05-2020 21:47Ik ben liever een beetje raar dan dat ik kinderen opzadel met een trauma
zaterdag 30 mei 2020 om 22:32
Maar dan nog slaap je allemaal in hetzelfde huis en zijn de kinderen er dag en nacht. TO wil het huis voor zichzelf. Dat mag ze willen natuurlijk, ze wordt er alleen op geattendeerd dat dit voor ouders die niet gescheiden zijn, de gebruikelijke situatie is.
En dan heeft ze nog pubers, dus ze kan spontaan gaan sporten of afspreken wanneer ze maar wil. En die pubers zullen vast zelf de deur wel eens uitgaan.
zaterdag 30 mei 2020 om 22:52
Bedankt voor het delen Ladylola. Ik vind het heel mooi hoe je er mee om bent gegaan. En ik ben ervan overtuigd dat je een dikke beloning krijgt omdat je niet als een dolle mina tekeer bent gegaan. Die dikke beloning krijg je omdat je de schade voor jouw kind binnen jouw mogelijkheden zoveel mogelijk beperkt hebt.
dinsdag 2 juni 2020 om 13:17
Als TO aandringt bij vader om de normale omgangsregeling te hervatten dan gaat zij niet ‘als een dolle Mina tekeer’. Ze heeft al maanden geduld gehad. Nu ook de overheid de regels versoepelt, de horeca open is en werknemers weer beperkt naar hun werkplek mogen, is het maar een kleine stap dat de kinderen ook weer bij vader verblijven. Ook vader is hopelijk niet ongevoelig voor de ontwikkelingen, alleen neemt moeder dan nu het initiatief.
dinsdag 2 juni 2020 om 14:33
Heb je al een beetje een idee welke kant je nu op wil? Je had vorige week al een appje gestuurd over dat ze naar hem zouden komen toch? Wat is daar uitgekomen?
Over de rest van de discussie: ik vind het maar lastig hoor, ik vind voor 'doorzetten' wat te zeggen en voor zo laten (maar dan zou ik zeker de KA aan laten passen). Ik ben in ieder geval heel erg blij dat ik niet in jouw situatie zit Spegt, sterkte.
vrijdag 5 juni 2020 om 18:24
S-Groot schreef: ↑02-06-2020 14:33Heb je al een beetje een idee welke kant je nu op wil? Je had vorige week al een appje gestuurd over dat ze naar hem zouden komen toch? Wat is daar uitgekomen?
Over de rest van de discussie: ik vind het maar lastig hoor, ik vind voor 'doorzetten' wat te zeggen en voor zo laten (maar dan zou ik zeker de KA aan laten passen). Ik ben in ieder geval heel erg blij dat ik niet in jouw situatie zit Spegt, sterkte.
De jongens kunnen komende week met veel instructies en regels voor hen komen. Nu nog de KA gaan regelen.
vrijdag 5 juni 2020 om 20:59
zaterdag 13 juni 2020 om 07:32
Goed te lezen dat je ex de kinderen weer zal hebben.
Hier nog steeds star en stug vasthoudend aan de angst voor besmetting.
Ik gooi af en toe een balletje op,maar hij blijft er bij, niet voor de helft van zomervakantie.
Nu hadden wij al begin dit jaar ivm mijn werk de zomer besproken, hij de eerste drie weken ik de laatste drie.
Hier wil hij nu van afwijken, onder het mom. Dan is zoon twee weken bij mij thuis na school ( school is voor ex nog steeds een bron van gevaar )
Ik merk dat we er niet uit gaan komen, het gaat er nu als ik hierin meega op neer komen.
Dat ik zoon dan alleen de laatste week van de vakantie heb en daarna weer vol gas school/werk enz want dan wil hij zoon weer bij mij hebben.
Ik hou me voor voornamelijk mijn zoon rustig, maar merk wel dat mijn geduld met ex wel op aan het raken is.
Ik werk momenteel op halve kracht vanwege een burn out en heb daardoor een lage belastbaarheid, dat weet ex, maar zijn corona angst gaat voor alles.
Zoon zit me niet in de weg, en is een schat, alleen is het wel een jongetje met adhd en pddnos wat de nodige energie kost, energie wat ik eigenlijk niet heb.
Ik merk dat ik dit ex heel erg kwalijk neem, ik vrees dat dit nog wel een staartje krijgt voor de toekomst.
Daar waar we ondanks de scheiding alles deelden en goede vrienden zijn gebleven zal ik dat mogelijk niet meer op kunnen brengen.
Ik denk dat ik het zakelijk ga houden, netjes uiteraard, maar koffie drinken, dagjes met zoon op stap enz ik denk het niet meer.
Voel me best onbegrepen door hem in een ook voor mij nu pittige tijd. Na jaren door te zijn gegaan is begin dit jaar mijn lichtje uit gegaan.
Ik ga door voor zoon, en trek bij wanneer hij op school is en op bed ligt hij zal niks merken, maar ik voel inwendig wel verdriet en frustratie naar ex, die niet voor rede vatbaar is en ook geen opening geeft om in gesprek te gaan.
Op 2 soms 3 x per week na een paar uurtjes bij droog weer een fietstochtje maken met zoon doet hij verder niks.
Het is mijn eer te na hem een extra bijdrage te vragen financieel, dit zou hij mi uit zichzelf moeten doen.
Het scheelt dat zoon het prima doet en ook niet meer van zijn vader verwacht.
Sorry TO dat ik je topic gekaapt heb, maar wilde even mijn hart luchten.
Hier nog steeds star en stug vasthoudend aan de angst voor besmetting.
Ik gooi af en toe een balletje op,maar hij blijft er bij, niet voor de helft van zomervakantie.
Nu hadden wij al begin dit jaar ivm mijn werk de zomer besproken, hij de eerste drie weken ik de laatste drie.
Hier wil hij nu van afwijken, onder het mom. Dan is zoon twee weken bij mij thuis na school ( school is voor ex nog steeds een bron van gevaar )
Ik merk dat we er niet uit gaan komen, het gaat er nu als ik hierin meega op neer komen.
Dat ik zoon dan alleen de laatste week van de vakantie heb en daarna weer vol gas school/werk enz want dan wil hij zoon weer bij mij hebben.
Ik hou me voor voornamelijk mijn zoon rustig, maar merk wel dat mijn geduld met ex wel op aan het raken is.
Ik werk momenteel op halve kracht vanwege een burn out en heb daardoor een lage belastbaarheid, dat weet ex, maar zijn corona angst gaat voor alles.
Zoon zit me niet in de weg, en is een schat, alleen is het wel een jongetje met adhd en pddnos wat de nodige energie kost, energie wat ik eigenlijk niet heb.
Ik merk dat ik dit ex heel erg kwalijk neem, ik vrees dat dit nog wel een staartje krijgt voor de toekomst.
Daar waar we ondanks de scheiding alles deelden en goede vrienden zijn gebleven zal ik dat mogelijk niet meer op kunnen brengen.
Ik denk dat ik het zakelijk ga houden, netjes uiteraard, maar koffie drinken, dagjes met zoon op stap enz ik denk het niet meer.
Voel me best onbegrepen door hem in een ook voor mij nu pittige tijd. Na jaren door te zijn gegaan is begin dit jaar mijn lichtje uit gegaan.
Ik ga door voor zoon, en trek bij wanneer hij op school is en op bed ligt hij zal niks merken, maar ik voel inwendig wel verdriet en frustratie naar ex, die niet voor rede vatbaar is en ook geen opening geeft om in gesprek te gaan.
Op 2 soms 3 x per week na een paar uurtjes bij droog weer een fietstochtje maken met zoon doet hij verder niks.
Het is mijn eer te na hem een extra bijdrage te vragen financieel, dit zou hij mi uit zichzelf moeten doen.
Het scheelt dat zoon het prima doet en ook niet meer van zijn vader verwacht.
Sorry TO dat ik je topic gekaapt heb, maar wilde even mijn hart luchten.
zaterdag 13 juni 2020 om 07:52
Knuffel voor jou, LadyLola . Ik kan me je frustratie goed voorstellen. Lijkt me ook heel lastig met je werk, dat ex ineens de zomervakantie om wil draaien? Je had natuurlijk je vakantie voor de laatste drie weken gepland?
Kun je nog dingen bedenken waardoor je jezelf wat meer kunt ontlasten? Ik weet het, het neemt de frustratie naar ex niet weg, maar kan jou misschien toch wat ademruimte geven. En die alimentatie, tja ik zou dat denk ik toch wel regelen, het is gewoon een logisch gevolg van dat hij niet voor zoon zorgt. En het past ook prima bij je idee om het wat zakelijker te houden.
. Ik kan me je frustratie goed voorstellen. Lijkt me ook heel lastig met je werk, dat ex ineens de zomervakantie om wil draaien? Je had natuurlijk je vakantie voor de laatste drie weken gepland?Kun je nog dingen bedenken waardoor je jezelf wat meer kunt ontlasten? Ik weet het, het neemt de frustratie naar ex niet weg, maar kan jou misschien toch wat ademruimte geven. En die alimentatie, tja ik zou dat denk ik toch wel regelen, het is gewoon een logisch gevolg van dat hij niet voor zoon zorgt. En het past ook prima bij je idee om het wat zakelijker te houden.
zaterdag 13 juni 2020 om 07:59
Maak je eigen plannen en je ex meldt zich maar weer als hij uit zijn zelf gekozen put is. Is voor jouw eigenwaarde beter en daarmee ook beter voor je zoon als jij een grens trekt.LadyLola schreef: ↑13-06-2020 07:32Goed te lezen dat je ex de kinderen weer zal hebben.
Hier nog steeds star en stug vasthoudend aan de angst voor besmetting.
Ik gooi af en toe een balletje op,maar hij blijft er bij, niet voor de helft van zomervakantie.
Nu hadden wij al begin dit jaar ivm mijn werk de zomer besproken, hij de eerste drie weken ik de laatste drie.
Hier wil hij nu van afwijken, onder het mom. Dan is zoon twee weken bij mij thuis na school ( school is voor ex nog steeds een bron van gevaar )
Ik merk dat we er niet uit gaan komen, het gaat er nu als ik hierin meega op neer komen.
Dat ik zoon dan alleen de laatste week van de vakantie heb en daarna weer vol gas school/werk enz want dan wil hij zoon weer bij mij hebben.
Ik hou me voor voornamelijk mijn zoon rustig, maar merk wel dat mijn geduld met ex wel op aan het raken is.
Ik werk momenteel op halve kracht vanwege een burn out en heb daardoor een lage belastbaarheid, dat weet ex, maar zijn corona angst gaat voor alles.
Zoon zit me niet in de weg, en is een schat, alleen is het wel een jongetje met adhd en pddnos wat de nodige energie kost, energie wat ik eigenlijk niet heb.
Ik merk dat ik dit ex heel erg kwalijk neem, ik vrees dat dit nog wel een staartje krijgt voor de toekomst.
Daar waar we ondanks de scheiding alles deelden en goede vrienden zijn gebleven zal ik dat mogelijk niet meer op kunnen brengen.
Ik denk dat ik het zakelijk ga houden, netjes uiteraard, maar koffie drinken, dagjes met zoon op stap enz ik denk het niet meer.
Voel me best onbegrepen door hem in een ook voor mij nu pittige tijd. Na jaren door te zijn gegaan is begin dit jaar mijn lichtje uit gegaan.
Ik ga door voor zoon, en trek bij wanneer hij op school is en op bed ligt hij zal niks merken, maar ik voel inwendig wel verdriet en frustratie naar ex, die niet voor rede vatbaar is en ook geen opening geeft om in gesprek te gaan.
Op 2 soms 3 x per week na een paar uurtjes bij droog weer een fietstochtje maken met zoon doet hij verder niks.
Het is mijn eer te na hem een extra bijdrage te vragen financieel, dit zou hij mi uit zichzelf moeten doen.
Het scheelt dat zoon het prima doet en ook niet meer van zijn vader verwacht.
Sorry TO dat ik je topic gekaapt heb, maar wilde even mijn hart luchten.
Wat een manipulator. Kan me niet voorstellen dat hij voor die tijd wel makkelijk in de omgang was. Tenzij jij overal ja op zegt. Sterkte, geen leuk leven zo.
zaterdag 13 juni 2020 om 08:54
Lief van je en die knuffel kon ik ook wel even gebruiken. Ik ben minder stabiel door mijn bo en hou me in voor zoon, maar het huilen staat me soms nader dan het lachen.S-Groot schreef: ↑13-06-2020 07:52Knuffel voor jou, LadyLola
Kun je nog dingen bedenken waardoor je jezelf wat meer kunt ontlasten? Ik weet het, het neemt de frustratie naar ex niet weg, maar kan jou misschien toch wat ademruimte geven. En die alimentatie, tja ik zou dat denk ik toch wel regelen, het is gewoon een logisch gevolg van dat hij niet voor zoon zorgt. En het past ook prima bij je idee om het wat zakelijker te houden.
Ja ik had in januari mijn vakantie al gepland en geboekt ( maar of dat doorgaat weet ik niet ) wel ben ik vrij van werk.
Mijn oudste dochter past weleens een avondje of middagje op zodat ik wat alleen kan doen, super lief en ze doet het graag, maar zij moet in feite niet de taak van ex overnemen.
Alimentatie kreeg ik sws niet, wel delen we de kgb, alleen ik vind het niet terecht dat hij nu de helft houdt zeg maar. Maar aan de andere kant hij doet maar.
Ingaan op een gesprek gaat hij niet, dan krijg ik " je begrijpt zeker wel dat ik daar nu niet op in ga "
Ik heb hem daarom ook een bericht gestuurd, dat als hij zoon niet de eerste 3 weken neemt, zoon de hele vakantie bij mij blijft, zijn gedraai zijn angst en zijn nergens inhoudelijk op reageren ben ik zat.
zaterdag 13 juni 2020 om 09:07
Nou eerlijk gezegd is het altijd goed gegaan,en was juist hij heel flexibel, ivm mijn werk kwam het weleens voor dat ik extra moest werken dan kon zoon zonder gedoe bij hem, ook zo met vakanties ( hij is werkloos en heeft een uitkering ).Reficul schreef: ↑13-06-2020 07:59Maak je eigen plannen en je ex meldt zich maar weer als hij uit zijn zelf gekozen put is. Is voor jouw eigenwaarde beter en daarmee ook beter voor je zoon als jij een grens trekt.
Wat een manipulator. Kan me niet voorstellen dat hij voor die tijd wel makkelijk in de omgang was. Tenzij jij overal ja op zegt. Sterkte, geen leuk leven zo.
Het is altijd op een bepaalde manier een gecompliceerd mens geweest,maar daar kon ik wel mee dealen toen we eenmaal uit elkaar waren, maar met de jaren ( we zijn nu 8 jaar uit elkaar ) is het wel verergerd, en nu met corona is hij compleet de weg kwijt.
Het heeft echt even moeten vallen bij mij dat ik met een compleet gestoord persoon te maken heb, die door angst in de greep wordt gehouden. Ik nam zijn angst met een korrel zout, maar het neemt steeds ergere vormen aan. En nu ben ik er dus wel klaar mee en heb ik volledig het respect naar hem verloren.
Ik leer nu een heel nare persoon kennen, en echt hoor we zijn als vrienden uit elkaar gegaan, deden vaak dingen met zoon samen, hij at hier weleens mee dronk sws altijd koffie, regelden schoolzaken en de kinderpsycholoog enz zonder teveel gedoe. Wat erg fijn was, want we hebben best in een pittige periode gezeten een aantal jaar geleden toen zoon de diagnose kreeg. Maar nu? hij is de weg kwijt en hoe.
Zoon is relaxt en heeft aangegeven het eigenlijk wel goed te vinden zo, hij deelt de angst van zijn vader niet, maar neemt het zoals het is.
Dat houdt me wel op de been, maar staat los van het feit dat mijn belastbaarheid best wel in het geding komt.
Ik heb hem net laten weten dat het alles of niets is, of de verdeling van de vakantie zoals besproken, en anders is zoon hier de hele vakantie. Ik laat niet meer met me sollen, dit speelt al sinds 7 maart.
Hij gaat de confrontatie niet aan laat dingen op zijn beloop, wat frustrerend is want ik lul steeds tegen een muur op. Hij negeert wat ik zeg, waarmee hij mijn gevoel ondermijnt en ik merk dat ik daar last van heb. Nu nog een " schijt aan hem " modus vinden.
zaterdag 13 juni 2020 om 09:20
Hier hetzelfde verhaal. Ik merk dat ik wel degelijk schijt aan hém heb, maar niet aan hem in de vaderrol. Het hele coronagebeuren kan nog wel jaren duren.... Ook ik heb de versie 'alles of niets' neergelegd. Niets is ook een antwoord en verschaft in ieder geval duidelijkheid. Hoe zeer ik dat ook afkeur, het is inderdaad zíjn keuze, zijn put, zíjn geweten. Eeuwig zonde voor de kinderen en dat maakt het gewoon zo schrijnend. Het kan zo anders, dat zie ik om mij heen wel. En dat roept bij mij een mix van jaloezie (op de omgeving), minachting (jegens vader) en medelijden (met de kinderen) op. Lastige emotiemix is dat, hoor.LadyLola schreef: ↑13-06-2020 09:07Nou eerlijk gezegd is het altijd goed gegaan,en was juist hij heel flexibel, ivm mijn werk kwam het weleens voor dat ik extra moest werken dan kon zoon zonder gedoe bij hem, ook zo met vakanties ( hij is werkloos en heeft een uitkering ).
Het is altijd op een bepaalde manier een gecompliceerd mens geweest,maar daar kon ik wel mee dealen toen we eenmaal uit elkaar waren, maar met de jaren ( we zijn nu 8 jaar uit elkaar ) is het wel verergerd, en nu met corona is hij compleet de weg kwijt.
Het heeft echt even moeten vallen bij mij dat ik met een compleet gestoord persoon te maken heb, die door angst in de greep wordt gehouden. Ik nam zijn angst met een korrel zout, maar het neemt steeds ergere vormen aan. En nu ben ik er dus wel klaar mee en heb ik volledig het respect naar hem verloren.
Ik leer nu een heel nare persoon kennen, en echt hoor we zijn als vrienden uit elkaar gegaan, deden vaak dingen met zoon samen, hij at hier weleens mee dronk sws altijd koffie, regelden schoolzaken en de kinderpsycholoog enz zonder teveel gedoe. Wat erg fijn was, want we hebben best in een pittige periode gezeten een aantal jaar geleden toen zoon de diagnose kreeg. Maar nu? hij is de weg kwijt en hoe.
Zoon is relaxt en heeft aangegeven het eigenlijk wel goed te vinden zo, hij deelt de angst van zijn vader niet, maar neemt het zoals het is.
Dat houdt me wel op de been, maar staat los van het feit dat mijn belastbaarheid best wel in het geding komt.
Ik heb hem net laten weten dat het alles of niets is, of de verdeling van de vakantie zoals besproken, en anders is zoon hier de hele vakantie. Ik laat niet meer met me sollen, dit speelt al sinds 7 maart.
Hij gaat de confrontatie niet aan laat dingen op zijn beloop, wat frustrerend is want ik lul steeds tegen een muur op. Hij negeert wat ik zeg, waarmee hij mijn gevoel ondermijnt en ik merk dat ik daar last van heb. Nu nog een " schijt aan hem " modus vinden.
zaterdag 13 juni 2020 om 09:52
Ontzettend jammer dat het zo is gelopen. Schijt aan hem hebben modus hoeft niet perse. Maak je eigen plannen. Ik denk dat het je wel scheelt in je belastbaarheid als jij de regie over je eigen leven in de hand hebt. Goed dat je de eerste stap hebt gezet mbt de vakantie. Die wordt vast een stuk relaxter zo. Heb je plannen?LadyLola schreef: ↑13-06-2020 09:07Nou eerlijk gezegd is het altijd goed gegaan,en was juist hij heel flexibel, ivm mijn werk kwam het weleens voor dat ik extra moest werken dan kon zoon zonder gedoe bij hem, ook zo met vakanties ( hij is werkloos en heeft een uitkering ).
Het is altijd op een bepaalde manier een gecompliceerd mens geweest,maar daar kon ik wel mee dealen toen we eenmaal uit elkaar waren, maar met de jaren ( we zijn nu 8 jaar uit elkaar ) is het wel verergerd, en nu met corona is hij compleet de weg kwijt.
Het heeft echt even moeten vallen bij mij dat ik met een compleet gestoord persoon te maken heb, die door angst in de greep wordt gehouden. Ik nam zijn angst met een korrel zout, maar het neemt steeds ergere vormen aan. En nu ben ik er dus wel klaar mee en heb ik volledig het respect naar hem verloren.
Ik leer nu een heel nare persoon kennen, en echt hoor we zijn als vrienden uit elkaar gegaan, deden vaak dingen met zoon samen, hij at hier weleens mee dronk sws altijd koffie, regelden schoolzaken en de kinderpsycholoog enz zonder teveel gedoe. Wat erg fijn was, want we hebben best in een pittige periode gezeten een aantal jaar geleden toen zoon de diagnose kreeg. Maar nu? hij is de weg kwijt en hoe.
Zoon is relaxt en heeft aangegeven het eigenlijk wel goed te vinden zo, hij deelt de angst van zijn vader niet, maar neemt het zoals het is.
Dat houdt me wel op de been, maar staat los van het feit dat mijn belastbaarheid best wel in het geding komt.
Ik heb hem net laten weten dat het alles of niets is, of de verdeling van de vakantie zoals besproken, en anders is zoon hier de hele vakantie. Ik laat niet meer met me sollen, dit speelt al sinds 7 maart.
Hij gaat de confrontatie niet aan laat dingen op zijn beloop, wat frustrerend is want ik lul steeds tegen een muur op. Hij negeert wat ik zeg, waarmee hij mijn gevoel ondermijnt en ik merk dat ik daar last van heb. Nu nog een " schijt aan hem " modus vinden.
zaterdag 13 juni 2020 om 09:55
Precies dat, zo ontzettend die mix aan emoties.Koffieliefhebster schreef: ↑13-06-2020 09:20Hier hetzelfde verhaal. Ik merk dat ik wel degelijk schijt aan hém heb, maar niet aan hem in de vaderrol. Het hele coronagebeuren kan nog wel jaren duren.... Ook ik heb de versie 'alles of niets' neergelegd. Niets is ook een antwoord en verschaft in ieder geval duidelijkheid. Hoe zeer ik dat ook afkeur, het is inderdaad zíjn keuze, zijn put, zíjn geweten. Eeuwig zonde voor de kinderen en dat maakt het gewoon zo schrijnend. Het kan zo anders, dat zie ik om mij heen wel. En dat roept bij mij een mix van jaloezie (op de omgeving), minachting (jegens vader) en medelijden (met de kinderen) op. Lastige emotiemix is dat, hoor.
Ex reageert niet, de reden daarvan? omdat het een struisvogel is, wat ik niet zie, erken of op reageer is er niet.
Heb hem eerder aangegeven dat niet reageren niet inhoudt dat iets er niet is.
Wel typisch dat de vaders die angst zo hebben, ik lees het hier, ik hoorde het in mijn omgeving over iemand.
Je zou bijna denken dat het sommigen wel goed uitkomt.
Ik ben niet geneigd om zo te denken, immers hij nam voor corona zijn verantwoording als vader wel.
Dat maakte ook dat het even duurde bij mij, voor het me echt de keel uit begon te hangen, en nogmaals niet mijn zoon, maar het achterlijke angst overheersende gedrag van ex, wat bepaald hoe en wat voor zowel zoon als mij.
Maar ik heb nu stelling genomen en hij kan het gaan bekijken, zoon blijft hier of hij moet toch inzien dat het niet oké is wat hij nu doet, en de eerder gemaakte afspraak nakomen.
Maar dat verwacht ik niet eerlijk gezegd.
Hij is overtuigd van zijn gelijk, verwijt mij egoïsme dat ik niet begrijp wat corona is, wat het voor hem kan zijn als risicogroep, dat ik echt geen idee heb dat het echt gevaarlijk is, zeker nu er versoepelingen zijn en meer van dat soort geblaat.
Dat ik zoon anders maar moet gaan uitleggen als hij op zijn buik op ic ligt....echt hij is koekoek.
zaterdag 13 juni 2020 om 10:02
We zouden 10 dagen naar Sicilië gaan ( in januari al geboekt ) gaan, maar ook al zou het doorgaan ( mbt versoepelingen ) weet ik dat ex geen toestemming geeft om zoon mee te laten gaan. En dan cancel ik de hele reis, ook daar zit een boosheid, hoe hij ook daar de hand in zou kunnen gaan hebben.Reficul schreef: ↑13-06-2020 09:52Ontzettend jammer dat het zo is gelopen. Schijt aan hem hebben modus hoeft niet perse. Maak je eigen plannen. Ik denk dat het je wel scheelt in je belastbaarheid als jij de regie over je eigen leven in de hand hebt. Goed dat je de eerste stap hebt gezet mbt de vakantie. Die wordt vast een stuk relaxter zo. Heb je plannen?
Ik heb hem al een voorstel gedaan, om toestemming te geven, hier is hij niet op in gegaan. Ik ga niet als het niet verantwoord is hoor, maar als het wel kan had ik graag gegaan.
Ik kan vervangende toestemming via de rechter vragen, maar goed dat kost ook tijd en veel gedoe.
Merk dat zijn "de touwtjes in handen " veel losmaakt.
Mijn boosheid groeit met mijn minachting, geen fijne combinatie.
Gelukkig heb ik veel afleiding en kan ik het ook wel van me afzetten, maar het is wel op het moment een rode draad.
