Kinderen
alle pijlers
Geboren in de jaren 70, 80 of 90? Donorkind?
dinsdag 23 januari 2024 om 15:35
Geen idee of ik bij de goede pijler zit.
Allereerst een tip:
https://podcastluisteren.nl/pod/De-Kwak-Kwaakt
Een paar jaar geleden kwam ik erachter doordat iemand zich versprak dat ik een donorkind was. De bedoeling was dat dit tot de dood van mijn ouders en ook mijn eigen dood geheim zou blijven. Als de verspreking er niet was geweest was ik er nooit achtergekomen.
Daarom wil ik nu proberen andere volwassenen te helpen. De onzichtbare groep donorkinderen. Die hun levenlang al worden voorgelogen door mensen die jou leerden dat je eerlijk moest zijn.
Eerlijk? Ik had nooit verwacht dat ik een donorkind zou zijn. Mijn moeder kon achteraf gezien bijzonder goed liegen. Ze had een uitgebreid verhaal klaar over zwangerschappen die niet goed gingen en uiteindelijk na jaren die wonderdokter die haar en mijn vader geholpen heeft.
Dat mijn broer en ik niet op mijn ouders of elkaar leken kon ze ook prima verklaren. Er was altijd wel een oma of neef waar de een of ander kennelijk op leek.
Naar schatting weten ongeveer 40.000 volwassenen niet dat ze een andere biologische vader hebben dan dat ze dachten. De ouders zullen het nooit vertellen. Zij hebben nooit hun verantwoordelijkheid genomen wat betreft kans op relaties met halfbroers en zussen. Of ernstige erfelijke ziektes. Overal werd over gelogen.
De ouders komen op een leeftijd dat ze zullen overlijden. Missie geslaagd, zij hun kinderen, de kinderen zelf, en vele anderen levenslang voorgelogen en met de leugens dan sterven.
De donoren worden ook ouder en zijn al vaak niet meer in leven.
Ik hoop dat ik op deze manier mensen wakker kan schudden die denken dit kan weleens over mij gaan.
Iedereen van de 40.000 personen die nog op tijd erachter komt is er één. Op wat kleine campagnes na stopt de overheid alles in de doofpot.
Doe een test bij Ancestry of Myheritage en laat je helpen door mensen die dat goed kunnen.
Ik heb inmiddels 11 halfbroers en zussen gevonden en ben zo blij dat ik niet meer in een leugen leef.
Handige link: https://pzz.to/click?uid=13240&referrer ... %20this%7D
Allereerst een tip:
https://podcastluisteren.nl/pod/De-Kwak-Kwaakt
Een paar jaar geleden kwam ik erachter doordat iemand zich versprak dat ik een donorkind was. De bedoeling was dat dit tot de dood van mijn ouders en ook mijn eigen dood geheim zou blijven. Als de verspreking er niet was geweest was ik er nooit achtergekomen.
Daarom wil ik nu proberen andere volwassenen te helpen. De onzichtbare groep donorkinderen. Die hun levenlang al worden voorgelogen door mensen die jou leerden dat je eerlijk moest zijn.
Eerlijk? Ik had nooit verwacht dat ik een donorkind zou zijn. Mijn moeder kon achteraf gezien bijzonder goed liegen. Ze had een uitgebreid verhaal klaar over zwangerschappen die niet goed gingen en uiteindelijk na jaren die wonderdokter die haar en mijn vader geholpen heeft.
Dat mijn broer en ik niet op mijn ouders of elkaar leken kon ze ook prima verklaren. Er was altijd wel een oma of neef waar de een of ander kennelijk op leek.
Naar schatting weten ongeveer 40.000 volwassenen niet dat ze een andere biologische vader hebben dan dat ze dachten. De ouders zullen het nooit vertellen. Zij hebben nooit hun verantwoordelijkheid genomen wat betreft kans op relaties met halfbroers en zussen. Of ernstige erfelijke ziektes. Overal werd over gelogen.
De ouders komen op een leeftijd dat ze zullen overlijden. Missie geslaagd, zij hun kinderen, de kinderen zelf, en vele anderen levenslang voorgelogen en met de leugens dan sterven.
De donoren worden ook ouder en zijn al vaak niet meer in leven.
Ik hoop dat ik op deze manier mensen wakker kan schudden die denken dit kan weleens over mij gaan.
Iedereen van de 40.000 personen die nog op tijd erachter komt is er één. Op wat kleine campagnes na stopt de overheid alles in de doofpot.
Doe een test bij Ancestry of Myheritage en laat je helpen door mensen die dat goed kunnen.
Ik heb inmiddels 11 halfbroers en zussen gevonden en ben zo blij dat ik niet meer in een leugen leef.
Handige link: https://pzz.to/click?uid=13240&referrer ... %20this%7D
bamboetafeltje wijzigde dit bericht op 02-05-2024 12:48
15.45% gewijzigd
woensdag 24 januari 2024 om 11:38
er staat duidelijk, dat ze geen behoefte heeft
woensdag 24 januari 2024 om 11:39
Ik schrijf toch nergens dat ik het niet kan?
Het hoeft voor mij niet. Dat kan ook nog he
woensdag 24 januari 2024 om 11:42
Lila-Linda schreef: ↑24-01-2024 11:30Ik denk ook, dat TO's ouders een hele cruciale rol kunnen spelen in het reguleren van haar woede
Als zij nu een stap richting TO zetten en aangeven haar pijn te zien. Gaat dat heel veel goedmaken
Niet als ze blijven hangen in de Ja-Maars
Eens. Dat kan heel goed helpen. Ik vind wel dat TO moet beseffen dat ouders ook gewoon mensen zijn die fouten kunnen maken of dingen verkeerd ingeschat kunnen hebben. Dat ze dat met de allerbeste bedoelingen hebben gedaan en niet om TO op latere leeftijd op te zadelen met een trauma.
Ouders kunnen sorry zeggen uiteraard maar daarna moet er wel de mogelijkheid zijn tot gesprekken. Het waarom lijkt mij voor TO heel belangrijk. En dan hoop ik dat ze met behulp van therapie samen met haar ouders de acceptatie en rust kan vinden. Al heb ik het idee dat ze daar nog wel een eind van vandaan zit.
woensdag 24 januari 2024 om 11:45
woensdag 24 januari 2024 om 11:46
aan Sorry moeten geen restricties zittenMrsMorrison schreef: ↑24-01-2024 11:42Eens. Dat kan heel goed helpen. Ik vind wel dat TO moet beseffen dat ouders ook gewoon mensen zijn die fouten kunnen maken of dingen verkeerd ingeschat kunnen hebben. Dat ze dat met de allerbeste bedoelingen hebben gedaan en niet om TO op latere leeftijd op te zadelen met een trauma.
Ouders kunnen sorry zeggen uiteraard maar daarna moet er wel de mogelijkheid zijn tot gesprekken. Het waarom lijkt mij voor TO heel belangrijk. En dan hoop ik dat ze met behulp van therapie samen met haar ouders de acceptatie en rust kan vinden. Al heb ik het idee dat ze daar nog wel een eind van vandaan zit.
Het Sorry waar TO iets aan heeft, is het Sorry dat zegt: We zien hoe KUT het voor je is
Daar hoeven niet ook nog gesprekken na te komen, mag hoor. Maar het hoeft niet. En het moet geen voorwaarde voor Sorry zijn
woensdag 24 januari 2024 om 11:51
woensdag 24 januari 2024 om 11:53
TO, ik denk dat je voelt dat je recht hebt om boos te zijn, omdat je onrecht is aangedaan. En dat is ook zo!
Ik denk ook dat je van mening bent dat het de schuld is van je ouders (je moeder in het bijzonder) dat je boos bent. Want als zij jou geen onrecht hadden aangedaan had jij niet boos hoeven zijn. En dat is ook zo. Je bent slachtoffer van de situatie.
En ik denk dat als mensen zeggen tegen jou, doe wat aan die (mate van) boosheid, dat je dan misschien denkt dat andere mensen zeggen dat je niet ZO boos zou mogen zijn. En dan kun je dat vergelijken met de mate van onrecht en inderdaad, wat jou is aangedaan dan heb je gewoon "recht" om héél boos te zijn want het is heel groot. En dus jouw moeder niet met dat stomme snoepje want dat is iets kleins en daar had ze dus helemaal niet boos over moeten zijn want dat is NIKS in het geheel van onrecht.
En als je niet meer boos bent, verdwijnt dan ook niet de urgentie en de hevigheid van het onrecht. Gaat men het dan bagatelliseren. Zie je, bamboetafeltje functioneert toch prima? Dus zó erg was het ook allemaal niet.
Maar ik denk dat er meerdere vormen zijn, waarbij de gevolgen erg groot zijn dat ze weldegelijk recht doen aan het onrecht wat jou zijn aangedaan, zonder dat het jou in de weg zit. Het lijkt me eerlijk gezegd dat de route die je nu kiest (andere onbekende donorkinderen zoeken) niet echt helpt. Het houdt het in stand, steeds opnieuw iemands leven verwoest zien en dat weer gebruiken als voeding voor je boosheid. Dit is geen doodsvonnis. Er is een volwaardig leven hierna.
Je bent het aan jezelf, wiens leven compleet overhoop ligt, denk ik verplicht om nu zelf die rol te pakken die je ouders destijds niet gepakt hebben. Je moet nu keuzes maken die ervoor gaan zorgen dat jouw leven níet meer overhoop is. Da's echt verrekte k*t en zwaar en boven alles ONeerlijk.
Je ouders hebben een bom op je huis gegooid en jij moet alles steentje voor steentje en ikea kastje voor ikea kastje weer in elkaar gaan sleutelen. En dan helpt het dus denk ik niet als je steeds gaat kijken bij andere mensen wiens huis gebombardeerd wordt. Want enerzijds herinnert je dit steeds aan jouw eigen bombardement en anderzijds leidt het je af van je eigen klus-project. En komt een dag dat jouw huis er weer fris bij staat, dat je niet dagelijks terugdenkt aan de zooi en degene die de bom erop gooide. Maar dat je gewoon kunt genieten van je fijne plek.
Ik denk ook dat je van mening bent dat het de schuld is van je ouders (je moeder in het bijzonder) dat je boos bent. Want als zij jou geen onrecht hadden aangedaan had jij niet boos hoeven zijn. En dat is ook zo. Je bent slachtoffer van de situatie.
En ik denk dat als mensen zeggen tegen jou, doe wat aan die (mate van) boosheid, dat je dan misschien denkt dat andere mensen zeggen dat je niet ZO boos zou mogen zijn. En dan kun je dat vergelijken met de mate van onrecht en inderdaad, wat jou is aangedaan dan heb je gewoon "recht" om héél boos te zijn want het is heel groot. En dus jouw moeder niet met dat stomme snoepje want dat is iets kleins en daar had ze dus helemaal niet boos over moeten zijn want dat is NIKS in het geheel van onrecht.
En als je niet meer boos bent, verdwijnt dan ook niet de urgentie en de hevigheid van het onrecht. Gaat men het dan bagatelliseren. Zie je, bamboetafeltje functioneert toch prima? Dus zó erg was het ook allemaal niet.
Maar ik denk dat er meerdere vormen zijn, waarbij de gevolgen erg groot zijn dat ze weldegelijk recht doen aan het onrecht wat jou zijn aangedaan, zonder dat het jou in de weg zit. Het lijkt me eerlijk gezegd dat de route die je nu kiest (andere onbekende donorkinderen zoeken) niet echt helpt. Het houdt het in stand, steeds opnieuw iemands leven verwoest zien en dat weer gebruiken als voeding voor je boosheid. Dit is geen doodsvonnis. Er is een volwaardig leven hierna.
Je bent het aan jezelf, wiens leven compleet overhoop ligt, denk ik verplicht om nu zelf die rol te pakken die je ouders destijds niet gepakt hebben. Je moet nu keuzes maken die ervoor gaan zorgen dat jouw leven níet meer overhoop is. Da's echt verrekte k*t en zwaar en boven alles ONeerlijk.
Je ouders hebben een bom op je huis gegooid en jij moet alles steentje voor steentje en ikea kastje voor ikea kastje weer in elkaar gaan sleutelen. En dan helpt het dus denk ik niet als je steeds gaat kijken bij andere mensen wiens huis gebombardeerd wordt. Want enerzijds herinnert je dit steeds aan jouw eigen bombardement en anderzijds leidt het je af van je eigen klus-project. En komt een dag dat jouw huis er weer fris bij staat, dat je niet dagelijks terugdenkt aan de zooi en degene die de bom erop gooide. Maar dat je gewoon kunt genieten van je fijne plek.
woensdag 24 januari 2024 om 12:00
Dat vroeg ik me idd ook af.Rooss4.0 schreef: ↑24-01-2024 11:51Het is me niet helemaal duidelijk of de moeder van TO de moeite heeft genomen om te erkennen en excuses te maken? Heeft een dergelijk gesprek wel eens plaatsgevonden Bamboe?
Gewoon een "wat rot dat je je zo voelt, ik bied hier mijn excuses voor aan"?
Zou dat behulpzaam zijn voor jou?
woensdag 24 januari 2024 om 12:06
Niet iedereen voelt zich er prettig bij om DNA af te staan aan een commerciële partij. Nog niet zo lang geleden was er een datalek/hack bij een andere aanbieder van zulke testen. Daarnaast ben je bij dat soort testen afhankelijk van de mensen die ook zo'n test hebben gedaan, ze halen namelijk informatie uit de eigen database. Als niemand van je biologische familie ooit zo'n test heeft gedaan dan zul je ook niemand vinden waarschijnlijk. En de tests zijn ook niet 100% betrouwbaar geloof ik.
woensdag 24 januari 2024 om 12:09
Browniedoc schreef: ↑24-01-2024 11:53...
Je ouders hebben een bom op je huis gegooid en jij moet alles steentje voor steentje en ikea kastje voor ikea kastje weer in elkaar gaan sleutelen. En dan helpt het dus denk ik niet als je steeds gaat kijken bij andere mensen wiens huis gebombardeerd wordt. Want enerzijds herinnert je dit steeds aan jouw eigen bombardement en anderzijds leidt het je af van je eigen klus-project. En komt een dag dat jouw huis er weer fris bij staat, dat je niet dagelijks terugdenkt aan de zooi en degene die de bom erop gooide. Maar dat je gewoon kunt genieten van je fijne plek.
Ik vind anderen helpen een respectabele copingstrategie. Zeker als het bijdraagt aan je eigen welbevinden en verwerking. Niet als het zorgt voor stagnatie en overdracht.
Papa en mama geven de fouten niet toe. Want ouders, de baas, respect, goede intenties, niet voor lul willen staan, eigen kronkels, willen niet gelijkwaardig zijn aan de kinderen, vinden eigen gevoelens belangrijker, enzovoort... Daar moet je het dan maar mee doen. Met het inzicht dat je ouders gebroken en tekortschietende mensen zijn.
It won't stop until you wise up
woensdag 24 januari 2024 om 12:28
Campanula schreef: ↑24-01-2024 12:09Ik vind anderen helpen een respectabele copingstrategie. Zeker als het bijdraagt aan je eigen welbevinden en verwerking. Niet als het zorgt voor stagnatie en overdracht.
Papa en mama geven de fouten niet toe. Want ouders, de baas, respect, goede intenties, niet voor lul willen staan, eigen kronkels, willen niet gelijkwaardig zijn aan de kinderen, vinden eigen gevoelens belangrijker, enzovoort... Daar moet je het dan maar mee doen. Met het inzicht dat je ouders gebroken en tekortschietende mensen zijn.
Zijn we dat niet allemaal? We zijn toch allemaal het product van onze opvoeding en omgeving? En we doen allemaal wat wij denken dat het beste is.
woensdag 24 januari 2024 om 12:35
nerdopviva schreef: ↑24-01-2024 12:28Zijn we dat niet allemaal? We zijn toch allemaal het product van onze opvoeding en omgeving? En we doen allemaal wat wij denken dat het beste is.
Nee, maar mijn naam is dan ook Arie Boomsma. Wat een besef.
Hoe complex moet uitpraten dan wel niet zijn voor de rest?
It won't stop until you wise up
woensdag 24 januari 2024 om 12:37
Ik zie om mij heen een nieuwe generatie ouders, die veel meer kijkt naar wat kinderen nodig hebben.nerdopviva schreef: ↑24-01-2024 12:28Zijn we dat niet allemaal? We zijn toch allemaal het product van onze opvoeding en omgeving? En we doen allemaal wat wij denken dat het beste is.
En ook welgemeend Sorry zegt
Anders dan hoe zij zelf groot gebracht zijn
woensdag 24 januari 2024 om 13:04
Ik heb ook niet gezegd dat jij dat zei. Dit bedoelde ik als dat ik het heel vervelend vind als andere mensen het mij halfbroer gaan noemen.Bamboetafeltje schreef: ↑24-01-2024 05:29Ik noem jouw broertje niet je halfbroer ik had het over mijn eigen.
Overigens vind ik het wel zonde dat jij je broer waarmee je opgegroeid bent nu je halfbroer noemt.
woensdag 24 januari 2024 om 13:11
Ja maar het is mijn halfbroer en de andere donorkinderen zijn ook halfbroers en zussen. Mijn broer noemt mij nu ook zijn halfzus. Dat betekent niet dat we minder om elkaar geven helemaal niet, maar het is wel wat het is en dat wisten mijn ouders ook van te voren bij verschillende donoren.Reisverslaafde schreef: ↑24-01-2024 13:04Ik heb ook niet gezegd dat jij dat zei. Dit bedoelde ik als dat ik het heel vervelend vind als andere mensen het mij halfbroer gaan noemen.
Overigens vind ik het wel zonde dat jij je broer waarmee je opgegroeid bent nu je halfbroer noemt.
woensdag 24 januari 2024 om 13:17
Kijk TO, zo kan het dus ook.Poof schreef: ↑24-01-2024 11:35Ik ben een donorkind van voor 2004 en ik heb geen idee of mijn ouders ooit geheimhouding hebben beloofd. Ik heb een broer van 3 jaar jonger. We weten niet of we dezelfde vader hebben, ook geen behoefte om het uit te zoeken.
Onze (opvoed)vader is al vroeg overleden en toen mijn moeder ongeneeslijk ziek werd heeft ze het ons verteld, zodat als we willen opzoek kunnen gaan. Gaat niet, alles informatie over onze inseminatie/KID tijd is weg, maar dat wist zij toen ze het vertelde niet natuurlijk.
Zowel mijn broer als ik hebben geen behoefte om verder op zoek te gaan en ook geen boosheid naar onze ouders toe.
Ze wilden graag kinderen, mijn vader kon geen kinderen krijgen, de gyneacoloog stelde dit voor, in een prive kliniek. Ik snap wel dat ze hiervoor kozen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 24 januari 2024 om 13:18
Lila-Linda schreef: ↑24-01-2024 12:37Ik zie om mij heen een nieuwe generatie ouders, die veel meer kijkt naar wat kinderen nodig hebben.
En ook welgemeend Sorry zegt
Anders dan hoe zij zelf groot gebracht zijn
En wie weet hoe we daar over 20/30/40 jaar naar kijken. Of naar andere aspecten van de opvoeding waarvan we nu zeggen dat het goed is.
woensdag 24 januari 2024 om 13:21
Ik ken diverse lesbische stellen en alleenstaande moeders met meerdere kinderen, soms van verschillende donoren, en echt niemand heeft het over halfbroers of halfzussen.Bamboetafeltje schreef: ↑24-01-2024 13:11Ja maar het is mijn halfbroer en de andere donorkinderen zijn ook halfbroers en zussen. Mijn broer noemt mij nu ook zijn halfzus. Dat betekent niet dat we minder om elkaar geven helemaal niet, maar het is wel wat het is en dat wisten mijn ouders ook van te voren bij verschillende donoren.
Echt, daarmee benadruk je iedere keer weer je frustratie.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 24 januari 2024 om 13:23
Ik ken er echt heel veel die praten over halfbroers en halfzussen sommigen noemen het halfjes. Dit topic gaat daarnaast over de 70 80 90 groep.
woensdag 24 januari 2024 om 13:29
Elkaar serieus halfbroer en halfzus noemen, dat is een keuze.Bamboetafeltje schreef: ↑24-01-2024 13:11Ja maar het is mijn halfbroer en de andere donorkinderen zijn ook halfbroers en zussen. Mijn broer noemt mij nu ook zijn halfzus. Dat betekent niet dat we minder om elkaar geven helemaal niet, maar het is wel wat het is en dat wisten mijn ouders ook van te voren bij verschillende donoren.
Mijn vader en zijn tweede vrouw hebben samen een kind, mijn halfbroer. Ik noem het niet mijn halfbroer. Als ik het makkelijk wil houden, dan noem ik hem mijn broer. Als ik het reëel wil houden, noem ik hem de zoon van mijn vader en zijn vrouw. Ook als hij technisch een halfbroer. Als onze band goed zou zijn, dan zou hij gewoon mijn broer zijn.
Hoe je iemand noemt, gaat bij mij meer om het gevoel bij de relatie dan de werkelijke relatie. Een vriendin waarmee ik en mijn zus zijn opgegroeid, is in onze ogen gewoon ons jongste zusje. Net zo goed als haar moeder en vader, meer als een oom en tante voelen dat mijn biologische oom en tante.
Ik vraag mij dan af, noem jij iedereen alleen bij de feitelijk biologische naam? Want wat zeg je dan tegen je vader? Spreek je hem nu met zijn voornaam aan, want hij is niet jouw biologische vader.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 24 januari 2024 om 13:35
Ja je kan bij iedereen zeggen dat is een zusje ja misschien biologisch niet maar voelt wel of andersom, biologisch gezien wel een broer maar slechte band mee dus ik noem hem niet zo. Dat moet iedereen zelf weten. Ik noem het gewoon zoals het is. Stel mijn ouders waren gescheiden en mn moeder was hertrouwd dan had ik wel kunnen zeggen de 2e man van mijn moeder voelt als een vader. En mijn biologische vader veel minder. Maar ik ga heus niet in een ziekenhuis liegen en als ik een lijst in moet vullen dan bv een erfelijke ziekte van die stiefvader invullen omdat hij toch zo als mijn vader voelt. Nee dan kijk ik echt naar de kenmerken en achtergrond van mijn biologische vader of daar ziektes zijn.
Overigens zijn mijn ouders niet gescheiden geweest hoor t is een voorbeeld
Overigens zijn mijn ouders niet gescheiden geweest hoor t is een voorbeeld
woensdag 24 januari 2024 om 13:41
Hier wil ik even op reageren (rest nog niet gelezen);Bamboetafeltje schreef: ↑23-01-2024 19:21Wat zegt dat dan ovet de groep vrouwen die voor adoptie gingen of pleegzorg of toch met veel pijn in het hart kinderloos doorgingen? Die kozen ervoor niet mee te gaan met zoiets. En die zijn er ook genoeg.
Ik ben zelf pleegouder. Je wilt niet weten hoe vaak mij nog gevraagd is of pleegdochter wel weet dat ze biologisch niet ons kind is. Zelfs het advies dit bewust te verzwijgen. Het is dus niet alleen iets van vroeger, maar ook van nu dat er soms nog gedacht wordt dat verzwijgen in het belang is van het kind.
Ik vind het oprecht verdrietig voor je dat je zoveel emoties ervaart. Tegelijkertijd vind ik dat je boos overkomt, terwijl je niet lijkt te kunnen zien waarom destijds deze keuzes gemaakt zijn. Hoe kun je boos zijn op mensen die jou zo ontzettend graag wilden en dachten in jouw belang te handelen? Daar zit toch 0 slechte intentie achter? Soms heb je in de loop der jaren voortschrijdende inzichten. Maar daar kun je het gedrag van toen toch niet op veroordelen? Misschien was het verdriet en angst van geen kinderen kunnen krijgen voor jouw ouders wel veel emotioneler dan jouw verdriet nu. Probeer elkaar te steunen, gesprekken aan te gaan, naar elkaar te luisteren. Dan komt er wellicht begrip ipv verwijding van elkaar.
woensdag 24 januari 2024 om 13:43
Ook. De man die mijn ouders geholpen heeft, heeft voor zijn dood alles verbrand.Bamboetafeltje schreef: ↑24-01-2024 13:04Ok verkeerd gelezen ik dacht dat er zoiets stond als alles is vernietigd dus ik kan er niet achterkomen
Maar ook geen behoefte dus. Ik heb ook geen behoefte aan te weten hoeveel halfbroers of zussen ik heb. Ik wil er toch niks mee.
woensdag 24 januari 2024 om 13:46
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
