Kinderen
alle pijlers
Geven jullie straf?
dinsdag 2 april 2024 om 19:50
Nee ik snap je wel! Punt is, ze waren onderweg naar de tram, tram gaat naar de bios. Het was laten mee gaan en gesprek afbreken, waarna het moment van bewustwording zou zijn vervlogen of zeggen ‘nee nu niet’. Nabrengen en haasten had eventueel gekund, maar is geen kwestie van 5 minuten.Frizz schreef: ↑02-04-2024 18:50Ik had dus samen met de zus (en eventueel zusje) uitgebreid stil gestaan bij wat er gebeurde, waarom het gebeurde, wat het effect was, hoe het een volgende keer te voorkomen en hoe het goed te maken.
Kind is geloof ik 11? Die kan heel prima haar hersenen gebruiken lijkt me.
En ik zou kind zelf even tegen vriendinnetje laten zeggen; ‘Sorry ik moet nog even iets fixen’, en af laten stemmen hoeveel tijd er nog is voor vertrek.
Afhankelijk van hoe kind hier allemaal op zou reageren valt er nog te kijken of dat gesprek eventueel na de film kan. Maar in principe lossen wij hier thuis dingen op vóórdat we gezellig andere dingen gaan doen. Als dat betekent dat ze niet mee kan, so be it. Maar dan kan ze niet niet gaan wegens straf, maar omdat ze nog niet klaar is.
Afhankelijk van de hele situatie kan ze er dan later achteraan fietsen of desnoods zet ik haar af.
Zoiets dus. Al blijft het een beetje gissen omdat je niet weet wat voor kind, hoe ver de bios is etc.
Ik handel eigenlijk ook nooit uit boosheid, als ik merk dat is pissig ben stap ik er even uit.
Maar dat zal het gros hier ook wel heel gek vinden.
Ik vond het dus wel een goede straf cq consequentie voor duwen. Ze snapte later ook wel dat we niet van geschrokken & start van een goed gesprek naar ‘veel plezier hier is geld voor popcorn’ gingen.
dinsdag 2 april 2024 om 19:55
Fairway schreef: ↑02-04-2024 19:04Zoiets zou ik dus ook hebben gedaan maar dat verschilt toch niet zoveel van wat MadameJean deed? Wij zeggen niet direct dat dochter niet mee mag, maar we gaan wel eerst in discussie met dochter: afhankelijk van de de hele situatie is er misschien nog tijd om naar de bios te gaan.
Op zo’n moment laat je toch ook je gezag gelden? Je gebruikt je machtspositie om paal en perk te stellen.
Het verschil is denk ik dat ik geen straf uitdeel en geen autoriteit inzet.
Ik stel wel een norm, vanuit de normen en waarden die gelden binnen ons gezin. Als kind zich daar (even) aan wil onttrekken zal ik ook geen macht inzetten. Ik zal niet zeggen dat ze niet weg mag en er volgt ook geen straf als ze vertrekt.
•
dinsdag 2 april 2024 om 20:00
katermeloen- schreef: ↑02-04-2024 19:46Frizz, wat doe jij dan als kind weigert zijn schoenen aan te doen als je weg moet naar school, en elke keer als je de schoenen hebt helpen aandoen, ze uitdoet en door de kamer smijt, terwijl je met je andere kind samen de gymtas aan het inpakken bent?
Elke keer met het explosieve kind een momentje nemen en uitgebreid gaan praten, zorgt ervoor dat het rustige kind helemaal geen aandacht krijgt. Dat voelt ook niet erg eerlijk.
Been there, done that. In die zin dat kind geen kleding aan wilde, geen schoenen, etc. Dat is bij ons thuis geheel eigen keuze, dat kost geen gesprekstijd. Ik ga wel gewoon naar de auto want ik moet naar m’n werk.
Bij ons was dit overigens het geval op het kdv. Kind ging in z’n pyjama en/of met passende kleding in de tas.
Jouw lijf, zelf weten. Nooit een ding van gemaakt.
•
dinsdag 2 april 2024 om 20:00
Frizz schreef: ↑02-04-2024 19:55Het verschil is denk ik dat ik geen straf uitdeel en geen autoriteit inzet.
Ik stel wel een norm, vanuit de normen en waarden die gelden binnen ons gezin. Als kind zich daar (even) aan wil onttrekken zal ik ook geen macht inzetten. Ik zal niet zeggen dat ze niet weg mag en er volgt ook geen straf als ze vertrekt.
En wat als kind een jaar of 14 is en besluit iedere avond de hort op te gaan zolang kind zelf wil? Waardoor schoolwerk eronder gaat lijden? Wanneer kind zelf besluit niet te komen eten omdat het op straat gezelliger is en kind kan doen en laten wat het wil?
Kinderen hebben toch juist een mate van grenzen nodig juist omdat ze kind zijn en latere gevolgen van hun acties niet goed kunnen overzien?
Of wanneer kind in het weekend bij vrienden in een of andere schuur zit met alcohol/drugs tot diep in de nacht want er volgen toch geen consequenties?
Daar ben ik echt heel erg benieuwd naar en is geenszins een aanval op jouw manier van "niet straffen".
dinsdag 2 april 2024 om 20:03
Procne schreef: ↑02-04-2024 19:48Staat jouw kind dan er voor open om op zo’n moment daar uitgebreid bij stil te staan? Oprechte vraag, want mijn kinderen en de meeste andere kinderen die ik ken, zitten dan vol in de emotie en zijn niet voor rede vatbaar, of hebben echt geen zin in een ouder die ze de les leest. Mijn oudste zou dan bijvoorbeeld ‘Ja ja, ik zal het NOOIT meer doen’ zeggen, terwijl ze met haar ogen rolt en alvast haar jas aantrekt om zo snel mogelijk het huis uit te gaan. En dan vervolgens bij thuiskomst net zo makkelijk weer een duw uitdelen als het zo uitkomt.
Ik vrees dat als ik jouw aanpak op mijn kind toe pas, ik een kind creëer dat berekenend na elke misstap heel berouwvol doet, maar ondertussen niets gaat wijzigen in haar gedrag. Want waarom zou je niet lekker steeds de koektrommel in je eentje leegeten, als het enige wat je daarvoor moet doen na afloop ‘o sorry, het spijt me echt’ zeggen is?
Dat betekent niet dat ik op alles zomaar straf geef zonder uit te leggen waarom bepaald gedrag niet mag of hoe ze zo’n situatie anders aan had kunnen pakken. Maar hier moet ik er wel echt voor zorgen dat het negatieve gedrag een vervelendere uitkomst heeft dan positief gedrag, anders verandert er niets. De prefrontale cortex is nog lang niet uitontwikkeld bij kinderen, dus voor impulsregulatie hebben ze echt nog hun ouders nodig.
Ik denk dat er een verschil is of je een aanpak van jongs af aan hanteert of niet. Maar ik denk ook dat je juist door macht in te zetten de intrinsieke motivatie belemmert. Dat blijkt overigens ook echt uit onderzoek.
Ik snap wel wat je zegt, want jouw kinderen verwachten nu natuurlijk gewoon jouw aanpak en die gaan niet meteen aan van een andere aanpak. Dus natuurlijk werkt het niet zomaar als jij het nu ineens anders doet.
Mijn zoon is overigens vaak te emotioneel. Dan wachten we gewoon tot de emoties gezakt zijn.
•
dinsdag 2 april 2024 om 20:06
MrsMorrison schreef: ↑02-04-2024 20:00En wat als kind een jaar of 14 is en besluit iedere avond de hort op te gaan zolang kind zelf wil? Waardoor schoolwerk eronder gaat lijden? Wanneer kind zelf besluit niet te komen eten omdat het op straat gezelliger is en kind kan doen en laten wat het wil?
Kinderen hebben toch juist een mate van grenzen nodig juist omdat ze kind zijn en latere gevolgen van hun acties niet goed kunnen overzien?
Of wanneer kind in het weekend bij vrienden in een of andere schuur zit met alcohol/drugs tot diep in de nacht want er volgen toch geen consequenties?
Daar ben ik echt heel erg benieuwd naar en is geenszins een aanval op jouw manier van "niet straffen".
Als er nou een leeftijd is waarop eigenlijk bijna niks meer werkt is het wel die van de pubertijd. Het werk zit hem in de tijd ervoor.
En nee dan zou ik dus ook gewoon nog doen wat ik nu doe. Kind zal de consequenties zelf ervaren, daar heb ik alle vertrouwen in.
Maar ik had dat vertrouwen al toen hij een peuter was. Ik heb overigens veel vriendinnen die zo opvoeden als ik. Met hun pubers is het ook helemaal goed gekomen.
We hebben bijna allemaal brave en zelfbewuste kinderen.
•
dinsdag 2 april 2024 om 20:12
Ik vraag me af of het hebben van brave kinderen een product is van de opvoeding of het karakter van het kind?
Ik heb zelf overduidelijk geen kinderen maar heb via mijn werk veel contact met jong volwassenen. De meesten hele lieve kinderen met af en toe wat streken die vallen onder onschuldig. Maar er zijn er wel altijd een paar bij waarvan ik denk, goh je moest mijn kind eens zijn. (Makkelijk geluld vanaf de zijlijn dat weet ik)
Ligt dat aan de ouders of aan het karakter van hun kinderen? Heb je geluk wanneer je je kind veel vrijheid kunt geven en niet hoeft te straffen of is dat afkomstig van van jongs af aan op een bepaalde manier opvoeden?
Ik heb zelf overduidelijk geen kinderen maar heb via mijn werk veel contact met jong volwassenen. De meesten hele lieve kinderen met af en toe wat streken die vallen onder onschuldig. Maar er zijn er wel altijd een paar bij waarvan ik denk, goh je moest mijn kind eens zijn. (Makkelijk geluld vanaf de zijlijn dat weet ik)
Ligt dat aan de ouders of aan het karakter van hun kinderen? Heb je geluk wanneer je je kind veel vrijheid kunt geven en niet hoeft te straffen of is dat afkomstig van van jongs af aan op een bepaalde manier opvoeden?
dinsdag 2 april 2024 om 20:13
Frizz schreef: ↑02-04-2024 20:06Als er nou een leeftijd is waarop eigenlijk bijna niks meer werkt is het wel die van de pubertijd. Het werk zit hem in de tijd ervoor.
En nee dan zou ik dus ook gewoon nog doen wat ik nu doe. Kind zal de consequenties zelf ervaren, daar heb ik alle vertrouwen in.
Maar ik had dat vertrouwen al toen hij een peuter was. Ik heb overigens veel vriendinnen die zo opvoeden als ik. Met hun pubers is het ook helemaal goed gekomen.
We hebben bijna allemaal brave en zelfbewuste kinderen.
Dus als jouw kind van 15 om 4.00 snachts stomdronken thuis komt dan hangen daar geen consequenties aan vast?
dinsdag 2 april 2024 om 20:19
Dan zal de kater de consequentie wel zijn, denk ik.MrsMorrison schreef: ↑02-04-2024 20:13Dus als jouw kind van 15 om 4.00 snachts stomdronken thuis komt dan hangen daar geen consequenties aan vast?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 2 april 2024 om 20:23
Ja dat kan natuurlijk ook. Alleen of je daarvan leert? Haha.. naar mezelf kijkend trap ik er soms toch nog weleens in. En ik ben al ruim volwassen en zou beter moeten weten.
dinsdag 2 april 2024 om 20:25
Hoe doe je dat bijvoorbeeld met inentingen, onderzoek bij de dokter ? Kind altijd kunnen overtuigen ?Frizz schreef: ↑02-04-2024 20:00Been there, done that. In die zin dat kind geen kleding aan wilde, geen schoenen, etc. Dat is bij ons thuis geheel eigen keuze, dat kost geen gesprekstijd. Ik ga wel gewoon naar de auto want ik moet naar m’n werk.
Bij ons was dit overigens het geval op het kdv. Kind ging in z’n pyjama en/of met passende kleding in de tas.
Jouw lijf, zelf weten. Nooit een ding van gemaakt.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 2 april 2024 om 20:25
Of jij hebt toevallig een kind bij wiens karakter jouw opvoedstijl past, en ik heb kinderen die meer gebaat zijn bij een autoritatieve opvoedstijl, waarbij je begrip en betrokkenheid combineert met duidelijke grenzen en consequenties.Frizz schreef: ↑02-04-2024 20:03Ik denk dat er een verschil is of je een aanpak van jongs af aan hanteert of niet. Maar ik denk ook dat je juist door macht in te zetten de intrinsieke motivatie belemmert. Dat blijkt overigens ook echt uit onderzoek.
Ik snap wel wat je zegt, want jouw kinderen verwachten nu natuurlijk gewoon jouw aanpak en die gaan niet meteen aan van een andere aanpak. Dus natuurlijk werkt het niet zomaar als jij het nu ineens anders doet.
Mijn zoon is overigens vaak te emotioneel. Dan wachten we gewoon tot de emoties gezakt zijn.
Het is natuurlijk heel fijn als je kind intrinsiek gemotiveerd is om altijd het juiste gedrag te laten zien, maar dat lijkt me een utopie. Je kunt daar gedurende het opgroeien van je kind stapsgewijs samen met je kind naar toe werken, maar bij de meeste kinderen is hun brein daar pas aan het eind van de adolescentie echt toe in staat.
dinsdag 2 april 2024 om 20:38
Beide kan. Ik ken gezinnen waarin alle kinderen gezeglijk en lief zijn, gezinnen waarin iedereen terreurkind is (ook de ouders toen zij jong waren) en gezinnen waarin een kind echt heel veel moeilijker in de pas loopt dan de andere kinderen.MrsMorrison schreef: ↑02-04-2024 20:12Ik vraag me af of het hebben van brave kinderen een product is van de opvoeding of het karakter van het kind?
Ik heb zelf overduidelijk geen kinderen maar heb via mijn werk veel contact met jong volwassenen. De meesten hele lieve kinderen met af en toe wat streken die vallen onder onschuldig. Maar er zijn er wel altijd een paar bij waarvan ik denk, goh je moest mijn kind eens zijn. (Makkelijk geluld vanaf de zijlijn dat weet ik)
Ligt dat aan de ouders of aan het karakter van hun kinderen? Heb je geluk wanneer je je kind veel vrijheid kunt geven en niet hoeft te straffen of is dat afkomstig van van jongs af aan op een bepaalde manier opvoeden?
En waar dat aan ligt, geen idee. Natuurlijk kun je als ouder veel sturen, maar uiteindelijk heeft je kind -hopelijk dan- een eigen persoonlijkheid.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 2 april 2024 om 20:45
Nou dit idd. Ik vraag aan dochter van 2,5 eerst aardig of ze dr schoenen wil pakken om samen aan te doen, als ze weigert wil ik nog best uitleggen dat dat moet omdat we anders niet weg kunnen, maar als ik in de ochtend naar mn werk moet en zij weigert na 3 keer nog steeds dan worden de schoenen hier gewoon aangetrokken hoor. Als ik tijd heb kan dat best op een leuke manier. Maar ik vind niks mis met kleine kinderen leren dat dingen soms moeten. Ze moeten ook naar school, de tandarts en weet ik wat nog meer. Daar ga ik echt niet over onderhandelen. Lijkt me ook een waardevolle les dat sommige dingen in het leven nou eenmaal een moetje zijn.Procne schreef: ↑02-04-2024 20:25Of jij hebt toevallig een kind bij wiens karakter jouw opvoedstijl past, en ik heb kinderen die meer gebaat zijn bij een autoritatieve opvoedstijl, waarbij je begrip en betrokkenheid combineert met duidelijke grenzen en consequenties.
Het is natuurlijk heel fijn als je kind intrinsiek gemotiveerd is om altijd het juiste gedrag te laten zien, maar dat lijkt me een utopie. Je kunt daar gedurende het opgroeien van je kind stapsgewijs samen met je kind naar toe werken, maar bij de meeste kinderen is hun brein daar pas aan het eind van de adolescentie echt toe in staat.
dinsdag 2 april 2024 om 21:08
MrsMorrison schreef: ↑02-04-2024 20:13Dus als jouw kind van 15 om 4.00 snachts stomdronken thuis komt dan hangen daar geen consequenties aan vast?
Geen opgelegde consequenties cq straf, nee.
Misschien wel een kater en gekots. En op zeker een gesprek over gezondheid en risico’s.
Het is natuurlijk ook niet zo dat kinderen die wél straf krijgen nooit iets doen dat niet mag hè. Ik kreeg echt wel straf en heel veel gezeik thuis en kwam op die leeftijd in het weekend sowieso dronken thuis.
Ik leidde een geheel geheim leven voor m’n ouders.
•
dinsdag 2 april 2024 om 21:13
blijfgewoonbianca schreef: ↑02-04-2024 20:25Hoe doe je dat bijvoorbeeld met inentingen, onderzoek bij de dokter ? Kind altijd kunnen overtuigen ?
Ja zeker. Bij ons is niets ‘omdat het moet’ of ‘omdat ik het zeg’.
Soms is het echt weleens lastig geweest hoor, hij had bijvoorbeeld als vierjarige een teek en schoot zo in de stress dat ik niks mocht. Dan ga ik dus niet zeggen dat het MOET, toen pakte ik omzichtig Google erbij en ging eens even zoeken wat dokters zeggen over teken en dat voorlezen. Toen kon hij mij wel de pincet aangeven.
•
dinsdag 2 april 2024 om 21:16
Ik had zo’n kind dat dan op zijn sokken onder (verbaal) protest in de auto ging, wachtte totdat we de snelweg opreden om dan het raampje achter omlaag te laten en een schoen uit het raam te gooien om vervolgens als Chucky via de achteruitkijkspiegel mij recht in de ogen te kijken met: ‘Ik zei toch, ik doe ze NIET aan!’ Toen moest hij nog zijn derde verjaardag vieren.
(En ja, normaal had ik in mijn auto kinderslot op de elektrische ramen maar die ochtend was alles al een gedoe en nam ik de auto die achteraan op de oprit stond en dat is die van man).
Ik had sinds eerdere incidentjes dus in iedere auto nog een complete set kleding, regenlaarsjes, pantoffels en een anorakjasje liggen. Hij heeft wat stunts uitgehaald. Zelfs Burgernet gehaald
(En ja, normaal had ik in mijn auto kinderslot op de elektrische ramen maar die ochtend was alles al een gedoe en nam ik de auto die achteraan op de oprit stond en dat is die van man).
Ik had sinds eerdere incidentjes dus in iedere auto nog een complete set kleding, regenlaarsjes, pantoffels en een anorakjasje liggen. Hij heeft wat stunts uitgehaald. Zelfs Burgernet gehaald
dinsdag 2 april 2024 om 21:18
Frizz schreef: ↑02-04-2024 21:08Geen opgelegde consequenties cq straf, nee.
Misschien wel een kater en gekots. En op zeker een gesprek over gezondheid en risico’s.
Het is natuurlijk ook niet zo dat kinderen die wél straf krijgen nooit iets doen dat niet mag hè. Ik kreeg echt wel straf en heel veel gezeik thuis en kwam op die leeftijd in het weekend sowieso dronken thuis.
Ik leidde een geheel geheim leven voor m’n ouders.
Nee dat klopt ik denk dat het eerder te maken heeft met het karakter van je kind. Het ene kind heeft grenzen nodig het andere kind niet.
Ik ken dan weer kinderen die verder gingen experimenteren van alcohol naar softdrugs naar harddrugs. Kinderen die "vrijer" werden gelaten dan ik terwijl ik niet eens zo'n strenge opvoeding heb gehad. Maar ik kende wel de grenzen die mijn ouders uitgezet hadden voor mij. Waardoor ik zowat de enige was die op 16/17 jarige leeftijd niet experimenteerde met drugs, niet tot 2.00 snachts doordeweeks weg was. Misschien was ik wel een makkelijk kind dat die grenzen accepteerde? Ik weet wel dat de ouders van sommige vriendinnen van mij met de handen in het haar hebben gezeten en veel zorgen hebben gehad.
Met de meesten is het overigens ook gewoon goedgekomen hoor. Maar ja, met een paar dus echt niet. Ligt dat aan te weinig grenzen of teveel?
Hoe ver ga je om je kind vrij te laten? Een dier wurgen bijvoorbeeld? Geen consequenties? Een klasgenoot in elkaar slaan? Geen straf? Geld stelen van je ouders? Ook niks?
Sommige zaken kun je ook niet ongestraft laten denk ik.
dinsdag 2 april 2024 om 21:20
Procne schreef: ↑02-04-2024 20:25Of jij hebt toevallig een kind bij wiens karakter jouw opvoedstijl past, en ik heb kinderen die meer gebaat zijn bij een autoritatieve opvoedstijl, waarbij je begrip en betrokkenheid combineert met duidelijke grenzen en consequenties.
Het is natuurlijk heel fijn als je kind intrinsiek gemotiveerd is om altijd het juiste gedrag te laten zien, maar dat lijkt me een utopie. Je kunt daar gedurende het opgroeien van je kind stapsgewijs samen met je kind naar toe werken, maar bij de meeste kinderen is hun brein daar pas aan het eind van de adolescentie echt toe in staat.
Als het je echt interesseert zou je dit boek bv eens kunnen lezen, het gaat over een aantal inheemse volkeren en hoe zij opvoeden;
https://www.bol.com/nl/nl/f/jagen-verza ... 045609406/
In dit artikel staat ook nog wat literatuur genoemd;
https://kiind.nl/straffen-belonen/
Ik denk dat een dergelijke opvoeding bij alle kinderen past. Maar niet perse bij alle ouders. Het is namelijk ook niet echt een ‘trucje’ of een methode, maar een visie die je hebt (of niet, natuurlijk). En aangezien bijna elke volwassene in onze samenleving zelf is opgegroeid met straffen en belonen en ouders die hun wil opleggen is het heel logisch dat je dat zelf ook doet.
•
dinsdag 2 april 2024 om 21:24
lemoos2 schreef: ↑02-04-2024 21:16Ik had zo’n kind dat dan op zijn sokken onder (verbaal) protest in de auto ging, wachtte totdat we de snelweg opreden om dan het raampje achter omlaag te laten en een schoen uit het raam te gooien om vervolgens als Chucky via de achteruitkijkspiegel mij recht in de ogen te kijken met: ‘Ik zei toch, ik doe ze NIET aan!’ Toen moest hij nog zijn derde verjaardag vieren.
(En ja, normaal had ik in mijn auto kinderslot op de elektrische ramen maar die ochtend was alles al een gedoe en nam ik de auto die achteraan op de oprit stond en dat is die van man).
Ik had sinds eerdere incidentjes dus in iedere auto nog een complete set kleding, regenlaarsjes, pantoffels en een anorakjasje liggen. Hij heeft wat stunts uitgehaald. Zelfs Burgernet gehaald
Oh Lemoos wat een verhaal. Eigen wil to the max.
•
dinsdag 2 april 2024 om 21:32
Je hebt een lief kindFrizz schreef: ↑02-04-2024 21:13Ja zeker. Bij ons is niets ‘omdat het moet’ of ‘omdat ik het zeg’.
Soms is het echt weleens lastig geweest hoor, hij had bijvoorbeeld als vierjarige een teek en schoot zo in de stress dat ik niks mocht. Dan ga ik dus niet zeggen dat het MOET, toen pakte ik omzichtig Google erbij en ging eens even zoeken wat dokters zeggen over teken en dat voorlezen. Toen kon hij mij wel de pincet aangeven.
Ik kan hier google, wikipedia, en zelfs de dokter zelve hier naar toe slepen, nee is nee.
dinsdag 2 april 2024 om 21:33
Oke, maak het dan dat kind zijn cornflakes met melk door de woonkamer en over de bank strooit, terwijl jij even bij andere kind bent om te helpen met iets waar ze om gevraagd heeft.Frizz schreef: ↑02-04-2024 20:00Been there, done that. In die zin dat kind geen kleding aan wilde, geen schoenen, etc. Dat is bij ons thuis geheel eigen keuze, dat kost geen gesprekstijd. Ik ga wel gewoon naar de auto want ik moet naar m’n werk.
Bij ons was dit overigens het geval op het kdv. Kind ging in z’n pyjama en/of met passende kleding in de tas.
Jouw lijf, zelf weten. Nooit een ding van gemaakt.
Kinderen weten heel goed hoe ze aandacht moeten scoren. Maar dat gaat dan altijd ten koste van aandacht voor iets anders. Of dat nou je eigen welzijn is, of ten koste van de aandacht voor de andere kinderen in huis, of je partner, of je collega die moet wachten omdat je te laat op je werk bent. Je kunt jezelf toch niet eindeloos opdelen? Aandacht naar het een, is geen aandacht voor het ander. Dat lijkt me zo lastig aan altijd aandacht geven als ze het vragen. Want er is zelden maar 1 ding dat om je aandacht vraagt. Er is wel vaak 1 ding (of 1 kind) dat het hardste schreeuwt.
dinsdag 2 april 2024 om 21:40
MrsMorrison schreef: ↑02-04-2024 21:18Nee dat klopt ik denk dat het eerder te maken heeft met het karakter van je kind. Het ene kind heeft grenzen nodig het andere kind niet.
Ik ken dan weer kinderen die verder gingen experimenteren van alcohol naar softdrugs naar harddrugs. Kinderen die "vrijer" werden gelaten dan ik terwijl ik niet eens zo'n strenge opvoeding heb gehad. Maar ik kende wel de grenzen die mijn ouders uitgezet hadden voor mij. Waardoor ik zowat de enige was die op 16/17 jarige leeftijd niet experimenteerde met drugs, niet tot 2.00 snachts doordeweeks weg was. Misschien was ik wel een makkelijk kind dat die grenzen accepteerde? Ik weet wel dat de ouders van sommige vriendinnen van mij met de handen in het haar hebben gezeten en veel zorgen hebben gehad.
Met de meesten is het overigens ook gewoon goedgekomen hoor. Maar ja, met een paar dus echt niet. Ligt dat aan te weinig grenzen of teveel?
Hoe ver ga je om je kind vrij te laten? Een dier wurgen bijvoorbeeld? Geen consequenties? Een klasgenoot in elkaar slaan? Geen straf? Geld stelen van je ouders? Ook niks?
Sommige zaken kun je ook niet ongestraft laten denk ik.
Het meeste invloed heeft denk ik in hoeverre je als ouders daadwerkelijk beschikbaar bent (geweest) voor je kind. Met andere woorden; hechting weegt in mijn ogen het zwaarst. Voor een veilige hechting heb je ouders nodig die tegemoet komen aan jouw behoeften.
En betreft al dat ernstig overschrijdende gedrag wat je noemt is het wellicht leuk om je eens in te lezen in Verbindend Gezag en Geweldloos Verzet en de effecten daarvan.
Ook voor jongere kinderen met gedragsproblemen worden er steeds meer interventies ingezet thuis waarbij straffen en belonen juist wordt vermeden en er goede resultaten worden behaald.
•
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
