Kinderen
alle pijlers
Geven jullie straf?
dinsdag 2 april 2024 om 21:46
Ik heb een kind met een gigantisch sterke wil. Het soort kind wat in menig gezin aan de lopende band straf zou krijgen, zéker als opvoeders verwachten dat hij ‘gewoon’ doet wat je zegt.
Maar goed, we kunnen het de hele tijd over mijn kind hebben, maar al die onderzoeken die gaan over de effecten van straffen en belonen, en over de effecten van opvoeden zónder straffen en belonen deden wij niet aan mee.
•
dinsdag 2 april 2024 om 21:51
katermeloen- schreef: ↑02-04-2024 21:33Oke, maak het dan dat kind zijn cornflakes met melk door de woonkamer en over de bank strooit, terwijl jij even bij andere kind bent om te helpen met iets waar ze om gevraagd heeft.
Kinderen weten heel goed hoe ze aandacht moeten scoren. Maar dat gaat dan altijd ten koste van aandacht voor iets anders. Of dat nou je eigen welzijn is, of ten koste van de aandacht voor de andere kinderen in huis, of je partner, of je collega die moet wachten omdat je te laat op je werk bent. Je kunt jezelf toch niet eindeloos opdelen? Aandacht naar het een, is geen aandacht voor het ander. Dat lijkt me zo lastig aan altijd aandacht geven als ze het vragen. Want er is zelden maar 1 ding dat om je aandacht vraagt. Er is wel vaak 1 ding (of 1 kind) dat het hardste schreeuwt.
Wat is dan je vraag precies? Doen kinderen die straf krijgen dergelijke dingen niet?
Overigens denk ik trouwens dat de meeste kinderen dit niet doen, wel of geen straf. En als ze het wel zouden doen moet je je als ouder vooral afvragen waaróm ze het doen en hoe jij daar als ouder iets aan gaat doen.
•
dinsdag 2 april 2024 om 22:12
ADHD. Het is overigens geen kind dat klierde om het klieren en als dingen (echt) niet mochten deed ze ze ook geen tweede keer. Ze was alleen soms erg inventief om dingen uit te proberen zonder vooraf te checken of ik dat een goed plan vond. Stiekem snoepen of schermen is nooit een issue geweest. We hebben hier ieder ons eigen snoep en daar hielden de kinderen zich heel goed aan en schermen reguleert zichzelf. Ga je te laat slapen, dan heb je daar zelf het meeste last van de volgende dag. Maar de uitbarstingen die ze had, pakweg vanaf de peutertijd tot een jaar of 10, waren echt niet grappig. Die waren dan 9 van de 10 keer het gevolg van overprikkeling, en voor het overige van zich niet gehoord, serieus genomen of oneerlijk behandeld voelen. Het heeft dus wel even geduurd voor ik helemaal door had wanneer het zou komen zodat ik haar tijdig even uit de situatie kon halen. Ze begon er zelf ook meer last van te krijgen, en werd natuurlijk ook ouder en wijzer.
dinsdag 2 april 2024 om 22:42
Precies dit. Ik deed als kind/puber echt veel stiekem. Me ouders vertelde ik nooit iets.Frizz schreef: ↑02-04-2024 21:08Geen opgelegde consequenties cq straf, nee.
Misschien wel een kater en gekots. En op zeker een gesprek over gezondheid en risico’s.
Het is natuurlijk ook niet zo dat kinderen die wél straf krijgen nooit iets doen dat niet mag hè. Ik kreeg echt wel straf en heel veel gezeik thuis en kwam op die leeftijd in het weekend sowieso dronken thuis.
Ik leidde een geheel geheim leven voor m’n ouders.
Veel straf en autoriteit.
En doe het gelukkig thuis toch anders nu.
dinsdag 2 april 2024 om 23:00
Iemand schreef het al: deze discussies worden vaak vertroebeld door verschillende definities van straf en belonen. Wat ik in de wandelgangen straffen en belonen noem, noemen anderen weer opvoeden zonder straffen en belonen. Terwijl we in de praktijk hetzelfde doen en op dezelfde manier opvoeden. Vooral bij belonen is die definitie enorm vaag.
Toen mijn kind als 4-jarige een ruit (veiligheidsglas notabene) op school had ingekegeld met een steen uit de zandbak heb ik hem de volgende dag zijn spaarpot mee naar school laten nemen om hem -zuiver symbolisch- iets bij te laten dragen. Dat was ook zijn eigen idee en ik heb hem niet verteld dat daarvoor verzekeringen bestaan. Dat ik hem dat niet vertelde zag ik dus als straf. Uiteraard heeft hij niets betaald, maar dat wist hij niet, hij dacht dat hij een euro van zijn spaargeld doneerde en kreeg de spaarpot van de directrice de volgende dag officieel weer terug.
Toen mijn kind als 4-jarige een ruit (veiligheidsglas notabene) op school had ingekegeld met een steen uit de zandbak heb ik hem de volgende dag zijn spaarpot mee naar school laten nemen om hem -zuiver symbolisch- iets bij te laten dragen. Dat was ook zijn eigen idee en ik heb hem niet verteld dat daarvoor verzekeringen bestaan. Dat ik hem dat niet vertelde zag ik dus als straf. Uiteraard heeft hij niets betaald, maar dat wist hij niet, hij dacht dat hij een euro van zijn spaargeld doneerde en kreeg de spaarpot van de directrice de volgende dag officieel weer terug.
dinsdag 2 april 2024 om 23:10
Oja, en nog een voorbeeld van straf: mijn kind en een buurjongen lagen elkaar een tijd heel slecht. Dat leverde elke keer gedonder en ruzie op als ze met zijn tweeen in een groepje spelende kinderen zaten. Ik vermoed dat ze beiden hier een aandeel in hadden, de een misschien net wat meer dan de ander. Toen heb ik mijn kind wel gezegd dat hij even niet meer mocht spelen als dit jongetje erbij was., tot de gemoederen bedaard waren en het testosteron wat gedaald. Dat snapte hij ook wel, alleen kon hij zelf die beslissing niet nemen. Dat was dus een soort van straf, al zouden anderen het misschien anders noemen.
En als mijn oudere kind een zware toetsweek heeft kook ik vaak eten wat dit kind lekker vindt. Een beloning voor de stress en het harde werken. Ik vind dat ik mijn kind hiermee beloon, een ander noemt het weer anders (goed zorgen of zo iets dergelijks).
En als mijn oudere kind een zware toetsweek heeft kook ik vaak eten wat dit kind lekker vindt. Een beloning voor de stress en het harde werken. Ik vind dat ik mijn kind hiermee beloon, een ander noemt het weer anders (goed zorgen of zo iets dergelijks).
woensdag 3 april 2024 om 00:05
Hier juist andersom, ik werd bijna helemaal vrijgelaten, kreeg nooit straf, mocht doen wat ik wilde. Mijn ouders hadden net iets te veel vertrouwen in me. Maar dat kwam dan weer omdat zij uit een uiterst streng nest kwamen, etc. Proberen we het niet allemaal net even anders te doen dan 'vroeger'?
woensdag 3 april 2024 om 15:10
Heel interessant onderwerp!
Ik ben van mening dat het niet zo zwart-wit is en ook van je kindje afhangt. Dochter hier is pas 2,5 maar begrijpt veel, luistert goed en weet prima het verschil tussen goed-kwaad en wat wel en niet mag. Zoekt grenzen op maar in heel lichte mate. Straffen is niet nodig.
Ik snap goed wat Frizz schrijft maar ik vraag me af of dit in alle gevallen passend is.
We hebben bijvoorbeeld een neefje van ongeveer even oud als dochter die al zeker een jaar lang vaak kindjes duwt/trekt/slaat enz. En vaak júist op het moment dat zijn ouders kijken. Zn ouders benoemen continu dat het niet mag en geven uitleg. Er verandert echter niks. Het wordt eerder erger. Ondanks dat ouders insteken op positieve opvoeding, veel 1:1 aandacht etc.
Ik heb het idee dat deze jongen niet alleen meer grenzen nodig heeft maar dat hij er eigenlijk zelfs om vrààgt. Vertel mij, hoe ver kan ik gaan? Waar ligt de grens en hoe voel ik die aan?
Ik had hem al lang eens in een andere ruimte gezet. Dat zullen anderen misschien zien als straffen of time-out maar ik zie dat anders. Ik zou erbij zeggen 'als je blijkbaar niet in 1 ruimte kan zijn met kindje x dan ga je maar even ergens anders naar toe'.
Hoe zien jullie dit?
Ik ben van mening dat het niet zo zwart-wit is en ook van je kindje afhangt. Dochter hier is pas 2,5 maar begrijpt veel, luistert goed en weet prima het verschil tussen goed-kwaad en wat wel en niet mag. Zoekt grenzen op maar in heel lichte mate. Straffen is niet nodig.
Ik snap goed wat Frizz schrijft maar ik vraag me af of dit in alle gevallen passend is.
We hebben bijvoorbeeld een neefje van ongeveer even oud als dochter die al zeker een jaar lang vaak kindjes duwt/trekt/slaat enz. En vaak júist op het moment dat zijn ouders kijken. Zn ouders benoemen continu dat het niet mag en geven uitleg. Er verandert echter niks. Het wordt eerder erger. Ondanks dat ouders insteken op positieve opvoeding, veel 1:1 aandacht etc.
Ik heb het idee dat deze jongen niet alleen meer grenzen nodig heeft maar dat hij er eigenlijk zelfs om vrààgt. Vertel mij, hoe ver kan ik gaan? Waar ligt de grens en hoe voel ik die aan?
Ik had hem al lang eens in een andere ruimte gezet. Dat zullen anderen misschien zien als straffen of time-out maar ik zie dat anders. Ik zou erbij zeggen 'als je blijkbaar niet in 1 ruimte kan zijn met kindje x dan ga je maar even ergens anders naar toe'.
Hoe zien jullie dit?
woensdag 3 april 2024 om 15:24
Mijn jongste was op die leeftijd heel fysiek naar andere kinderen. Geen schoppen en slaan, maar andere kinderen wel zo overweldigend om de nek vallen dat ze zich kapot schrokken of gewoon dwars door kinderen heen lopen (niet eens bewust, maar gewoon omdat hij ze niet opmerkte). Uiteraard leg je dat uit, maar dat komt niet altijd bij alle kinderen over. Bij ons kind was het dan een kwestie van aandacht verleggen (afleiden) en kind uit de situatie halen (meenemen naar elders). Ik liet hem niet alleen op de gang, maar ging dan wel samen met hem naar een andere ruimte of een eindje weg.giralda schreef: ↑03-04-2024 15:10Heel interessant onderwerp!
Ik ben van mening dat het niet zo zwart-wit is en ook van je kindje afhangt. Dochter hier is pas 2,5 maar begrijpt veel, luistert goed en weet prima het verschil tussen goed-kwaad en wat wel en niet mag. Zoekt grenzen op maar in heel lichte mate. Straffen is niet nodig.
Ik snap goed wat Frizz schrijft maar ik vraag me af of dit in alle gevallen passend is.
We hebben bijvoorbeeld een neefje van ongeveer even oud als dochter die al zeker een jaar lang vaak kindjes duwt/trekt/slaat enz. En vaak júist op het moment dat zijn ouders kijken. Zn ouders benoemen continu dat het niet mag en geven uitleg. Er verandert echter niks. Het wordt eerder erger. Ondanks dat ouders insteken op positieve opvoeding, veel 1:1 aandacht etc.
Ik heb het idee dat deze jongen niet alleen meer grenzen nodig heeft maar dat hij er eigenlijk zelfs om vrààgt. Vertel mij, hoe ver kan ik gaan? Waar ligt de grens en hoe voel ik die aan?
Ik had hem al lang eens in een andere ruimte gezet. Dat zullen anderen misschien zien als straffen of time-out maar ik zie dat anders. Ik zou erbij zeggen 'als je blijkbaar niet in 1 ruimte kan zijn met kindje x dan ga je maar even ergens anders naar toe'.
Hoe zien jullie dit?
Evenzo met voordringen of duwen op de glijbaan, dat was dan weg van de (leuke) glijbaan. Ik werd dan niet boos, maar wel kordaat. Ik ben ook weleens uit de speeltuin of het zwembad weggegaan als we het niet anders konden oplossen.
Hij is nu 10 en ik doe het nog steeds. Laatst ging het niet goed op een verjaardag (blijven snaaien van tafel en dus niets voor anderen overlaten) en dan gaan we dus wandelen. Uit de situatie en dan is het meestal opgelost. Alhoewel het een extreem talig kind is, werken woorden alleen niet altijd.
woensdag 3 april 2024 om 15:26
Ik denk vooral karakter. In hetzelfde gezin kan het ene kind braaf zijn en de ander de grenzen opzoeken. Zoveel zullen de ouders toch niet anders hebben gedaan.MrsMorrison schreef: ↑02-04-2024 20:12Ik vraag me af of het hebben van brave kinderen een product is van de opvoeding of het karakter van het kind?
Ik heb zelf overduidelijk geen kinderen maar heb via mijn werk veel contact met jong volwassenen. De meesten hele lieve kinderen met af en toe wat streken die vallen onder onschuldig. Maar er zijn er wel altijd een paar bij waarvan ik denk, goh je moest mijn kind eens zijn. (Makkelijk geluld vanaf de zijlijn dat weet ik)
Ligt dat aan de ouders of aan het karakter van hun kinderen? Heb je geluk wanneer je je kind veel vrijheid kunt geven en niet hoeft te straffen of is dat afkomstig van van jongs af aan op een bepaalde manier opvoeden?
woensdag 3 april 2024 om 16:27
Karakter in combinatie met de (vroege) opvoeding denk ik.MrsMorrison schreef: ↑02-04-2024 20:12Ik vraag me af of het hebben van brave kinderen een product is van de opvoeding of het karakter van het kind?
Ik heb zelf overduidelijk geen kinderen maar heb via mijn werk veel contact met jong volwassenen. De meesten hele lieve kinderen met af en toe wat streken die vallen onder onschuldig. Maar er zijn er wel altijd een paar bij waarvan ik denk, goh je moest mijn kind eens zijn. (Makkelijk geluld vanaf de zijlijn dat weet ik)
Ligt dat aan de ouders of aan het karakter van hun kinderen? Heb je geluk wanneer je je kind veel vrijheid kunt geven en niet hoeft te straffen of is dat afkomstig van van jongs af aan op een bepaalde manier opvoeden?
De afgelopen jaren groeit het wetenschappelijk bewijs dat de eerste 1000 dagen van een kind cruciaal zijn voor het verdere leven en ik geloof daar heel erg in. Als je dat interressant vindt, zou ik eens googlen op 'de eerste 1000 dagen van een kind'.
Wij zorgen voor een pleegkind die in zijn vroege jeugd niet heeft gekregen wat hij nodig had en daardoor echt 'verpest' is (rot woord, maar ik weet het even niet beter te omschrijven). De schade die toen is veroorzaakt, en dat was niet bewust, wat het extra verdrietig maakt, heeft enorme gevolgen voor zijn gedrag nu. En voor zijn toekomst.
woensdag 3 april 2024 om 16:29
Wat Lento beschrijft, dat zou ik doen. Uit de situatie halen en kijken wat nodig is: een stichtelijk praatje, even frustratie kanaliseren of even lekker laten bewegen.giralda schreef: ↑03-04-2024 15:10Heel interessant onderwerp!
Ik ben van mening dat het niet zo zwart-wit is en ook van je kindje afhangt. Dochter hier is pas 2,5 maar begrijpt veel, luistert goed en weet prima het verschil tussen goed-kwaad en wat wel en niet mag. Zoekt grenzen op maar in heel lichte mate. Straffen is niet nodig.
Ik snap goed wat Frizz schrijft maar ik vraag me af of dit in alle gevallen passend is.
We hebben bijvoorbeeld een neefje van ongeveer even oud als dochter die al zeker een jaar lang vaak kindjes duwt/trekt/slaat enz. En vaak júist op het moment dat zijn ouders kijken. Zn ouders benoemen continu dat het niet mag en geven uitleg. Er verandert echter niks. Het wordt eerder erger. Ondanks dat ouders insteken op positieve opvoeding, veel 1:1 aandacht etc.
Ik heb het idee dat deze jongen niet alleen meer grenzen nodig heeft maar dat hij er eigenlijk zelfs om vrààgt. Vertel mij, hoe ver kan ik gaan? Waar ligt de grens en hoe voel ik die aan?
Ik had hem al lang eens in een andere ruimte gezet. Dat zullen anderen misschien zien als straffen of time-out maar ik zie dat anders. Ik zou erbij zeggen 'als je blijkbaar niet in 1 ruimte kan zijn met kindje x dan ga je maar even ergens anders naar toe'.
Hoe zien jullie dit?
Buurjongetje moest van zijn moeder altijd eerst rondjes rennen in de achtertuin voordat hij mocht gaan kijken wat zoon aan het doen was. Vond ik vrij apart toen we hier net kwamen wonen. Buurjongetje bleek ADHD te hebben. Andere kinderen schrokken van zijn enthousiasme en lompigheid (waterverf of Legowerk per ongeluk van de tafel vegen met zijn wapperende armen) en gingen vaak huilen of werden boos. En dan was buurjongetje de rest van de dag van slag, waarom die kindjes hem niet lief vonden. Met eerst rondjes rennen had buurjongetje een rustige eerste twee minuten, als hij letterlijk nog op adem stond te komen. Zoon vond dat allemaal waanzinnig interessant en was sowieso nogal van het onderkoelde reageren. En dingen slopen stond ook bij zoon in de top 3 ‘leuke dingen’ dus dat was een goede match
. Buurjongen ligt inmiddels (13 jaar) nog steeds de eerste twee minuten op de grond met de hond te spelen voordat hij richting mancave van zoon beweegt. Hoe ver je kan gaan met neefje, ligt ook aan de band die je met zijn ouders hebt. Er zijn heel veel lui die makkelijk zeggen: ‘Oh zeg er maar gewoon wat van hoor’ maar als je dat daadwerkelijk doet breekt WOIII zowat uit.
Zoon had zo’n achterneefje van dezelfde leeftijd dat vaak bij schoonmoeder over de vloer kwam met zijn moeder. Die sloeg en schopte ook uit het niets (ene moment zitten ze braaf te spelen met een garage en het volgende moment beukte hij zoon met een Toet Toet autootje in zijn gezicht). Daar heb ik vaak genoeg zoon opgepakt en ben vertrokken. Die moeder zat alleen maar van die (in mijn ogen nutteloze) monologen te houden. ‘Hè wat vervelend hè Lemooszoon? Kijk Jopie, nu is Lemooszoon verdrietig en moet hij huilen. Dat was niet lief. Ga je nu lief zijn? Niet meppen met autootjes want dat doet pijn. Lemooszoon, Jopie gaat nu lief spelen’ En dan vier minuten later beukte dat jongetje zoon met zijn gezicht in die garage en begon die moeder weer (in mijn ogen) te zemelen: ‘Nee wat hadden we nu afgesproken Jopie? Dat is niet handig wat je deed. Dat was niet fijn hè Lemooszoon? Lemooszoon, geef Jopie maar de rode auto. Wat is dat voor auto Jopie? Wat doet die? Tatuutatuu hè, wat knap van Jopie dat hij dat weet hè Lemooszoon?’ Zoon zat dan nog half in shellshock te kijken naar mij alsof hij wilde zeggen: ‘Ben ik nou gek of zijn jullie allemaal van de pot gerukt?’
Was die moeder nog boos ook dat ik vertrok met zoon en zoon niet beschikbaar stelde als trainingsmateriaal en boksbal.
woensdag 3 april 2024 om 16:48
Een soort triple c ?Frizz schreef: ↑02-04-2024 21:40
En betreft al dat ernstig overschrijdende gedrag wat je noemt is het wellicht leuk om je eens in te lezen in Verbindend Gezag en Geweldloos Verzet en de effecten daarvan.
Ook voor jongere kinderen met gedragsproblemen worden er steeds meer interventies ingezet thuis waarbij straffen en belonen juist wordt vermeden en er goede resultaten worden behaald.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 3 april 2024 om 16:54
Ik vind dat zeker belangrijk, maar bij zeer jonge kinderen is dat toch gewoon een utopie? Dochterlief heeft regelmatig een flinke tantrum omdat ze chocola wil. Of koek. Of snoep. Als ontbijt. En sja, daar volgt gewoon een ferme “nee” op. En dan gaat ze krijsen. Ik kan dan wel de behoefte achter het gedrag opzoeken, en zeg dan ook wel dat ik snap dat ze chocola wil, maar veel meer aandacht ga ik daar dan ook niet aan geven hoor.
Ik vind dat begrenzen ook bij opvoeden hoort. Als je dat niet doet krijg je zo’n situatie als Lemooss hierboven omschrijft. Leuk dat kindje wordt gewezen op de consequenties van het slaan, maar ander kind moet ook in bescherming worden genomen op zo’n moment.
woensdag 3 april 2024 om 17:12
En dan kom je terug van het wandelen en dan gaat hij zich niet meer te buiten aan de chips ?Lento schreef: ↑03-04-2024 15:24.
Hij is nu 10 en ik doe het nog steeds. Laatst ging het niet goed op een verjaardag (blijven snaaien van tafel en dus niets voor anderen overlaten) en dan gaan we dus wandelen. Uit de situatie en dan is het meestal opgelost.
Ja, duh…. Buiten valt er niks van de tafel te snaaien.
Alhoewel het een extreem talig kind is, werken woorden alleen niet altijd.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 3 april 2024 om 17:23
Ik begrijp deze ook niet zo.blijfgewoonbianca schreef: ↑03-04-2024 17:12En dan kom je terug van het wandelen en dan gaat hij zich niet meer te buiten aan de chips ?
woensdag 3 april 2024 om 17:25
Dit vind ik een logische consequentie en die goed inkleden.Lento schreef: ↑02-04-2024 23:00Iemand schreef het al: deze discussies worden vaak vertroebeld door verschillende definities van straf en belonen. Wat ik in de wandelgangen straffen en belonen noem, noemen anderen weer opvoeden zonder straffen en belonen. Terwijl we in de praktijk hetzelfde doen en op dezelfde manier opvoeden. Vooral bij belonen is die definitie enorm vaag.
Toen mijn kind als 4-jarige een ruit (veiligheidsglas notabene) op school had ingekegeld met een steen uit de zandbak heb ik hem de volgende dag zijn spaarpot mee naar school laten nemen om hem -zuiver symbolisch- iets bij te laten dragen. Dat was ook zijn eigen idee en ik heb hem niet verteld dat daarvoor verzekeringen bestaan. Dat ik hem dat niet vertelde zag ik dus als straf. Uiteraard heeft hij niets betaald, maar dat wist hij niet, hij dacht dat hij een euro van zijn spaargeld doneerde en kreeg de spaarpot van de directrice de volgende dag officieel weer terug.
Straf zou eerder iets ongerelateerds zijn: vroeg naar bed of niet op de ipad of niet naar een feestje mogen. zoiets.
Daar leren kinderen helemaal niks van. Ze worden dan voornamelijk boos op jou en wat jij ze aandoet.
woensdag 3 april 2024 om 18:11
Gek genoeg gaat het dan meestal wel beter. Even uit de situatie helpt beter dan (naast het feit dat ik niet altijd zin heb om hem eindeloos terecht te wijzen of boos te worden en plein public). Soms zit je in een soort negatieve tendens en dan moet je even iets doen om de sfeer weer effectiever te krijgen (geldt zeker ook voor mijzelf!). Op zo'n moment beklijft een aanwijzing/correctie/verbod beter.blijfgewoonbianca schreef: ↑03-04-2024 17:12En dan kom je terug van het wandelen en dan gaat hij zich niet meer te buiten aan de chips ?
Nou is dit kind wel iets extremer qua gedrag dan het gemiddelde kind. Mijn andere kinderen passen zich vanzelf al aan aan wat sociaal aanvaard is en/of laten zich veel makkelijker aansturen/corrigeren.
lento wijzigde dit bericht op 03-04-2024 18:18
35.89% gewijzigd
woensdag 3 april 2024 om 18:14
Het heeft denk ik overeenkomsten. Maar ik geloof dat Triple C zich erg richt op kijken welke behoeften achter het gedrag zitten, en Geweldloos Verzet en verbindend gezag zetten veel meer praktisch in op hoe je als ouder naast je kind kan blijven staan en in verbinding kan blijven ondanks dat je kind probleemgedrag vertoont.
•
woensdag 3 april 2024 om 18:15
woensdag 3 april 2024 om 18:24
Bbubbels schreef: ↑03-04-2024 16:54Ik vind dat zeker belangrijk, maar bij zeer jonge kinderen is dat toch gewoon een utopie? Dochterlief heeft regelmatig een flinke tantrum omdat ze chocola wil. Of koek. Of snoep. Als ontbijt. En sja, daar volgt gewoon een ferme “nee” op. En dan gaat ze krijsen. Ik kan dan wel de behoefte achter het gedrag opzoeken, en zeg dan ook wel dat ik snap dat ze chocola wil, maar veel meer aandacht ga ik daar dan ook niet aan geven hoor.
Ik vind dat begrenzen ook bij opvoeden hoort. Als je dat niet doet krijg je zo’n situatie als Lemooss hierboven omschrijft. Leuk dat kindje wordt gewezen op de consequenties van het slaan, maar ander kind moet ook in bescherming worden genomen op zo’n moment.
In jouw voorbeeld zou achter de vraag om chocola ook trek/honger kunnen zitten. Je zou dus eens kunnen kijken of je dat moment voor kan zijn en voortaan op dat moment van de dag alvast een cracker kan geven.
Of wellicht vraagt je kind dat als er eigenlijk behoefte is aan aandacht (verveling). Dan kun je dus eens kijken hoe je die behoefte op een andere manier/een ander moment kan vervullen. Heeft ze misschien een ideetje nodig waar ze mee kan gaan spelen? Dat kan je wellicht voor zijn door even een puzzel neer te leggen.
Dat is kijken naar behoeften achter gedrag. Het biedt je de kans proactief te handelen ipv reactief op het gedrag.
Juist bij jonge kinderen is dat handig en mogelijk, al bij baby’s let je op tekenen van vermoeidheid zodat je ze op tijd in bed legt.
Het zorgt er ook voor dat je zelf minder hoeft te reageren op negatief gedrag en heeft dus een positieve uitwerking op de ontwikkeling van je kind en op de band die je opbouwt.
•
woensdag 3 april 2024 om 18:52
Ik vond Triple C erg eh….. ja, hoe zeg ik dat ? Al gooi jij 15 keer je bord met je eten tegen het plafond, dan krijg je alsnog je toetje. Al spuug je mij drie keer tussen mijn ogen dan haal ik toch je bakje koffie. We gaan gewoon door met het hele programma. Betrouwbaarheid. Voorspelbaar zijn.Frizz schreef: ↑03-04-2024 18:14Het heeft denk ik overeenkomsten. Maar ik geloof dat Triple C zich erg richt op kijken welke behoeften achter het gedrag zitten, en Geweldloos Verzet en verbindend gezag zetten veel meer praktisch in op hoe je als ouder naast je kind kan blijven staan en in verbinding kan blijven ondanks dat je kind probleemgedrag vertoont.
https://hartvoorzorg.nl/nieuws/hoe-de-t ... eemgedrag/
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
