Kinderen
alle pijlers
Gezinsleven maar meer feeling met zelfstandige types?
woensdag 23 december 2020 om 14:46
Sinds een tijd ben ik moeder en wonen we met ons gezin in een eensgezinswoning. Helemaal huisje, boompje, beestje en dat vind ik heerlijk! Ik houd in die zin wel van dit burgerlijke leventje.
Nu kom ik natuurlijk ook in de wereld van gezinnetjes terecht via de straat/wijk, het kinderdagverblijf en de speeltuin en ik merk dat veel ouders zich helemaal kunnen vinden in deze wereld. Zij zijn helemaal in hun element tussen de andere ouders en kinderen, en trekken dan ook snel naar elkaar toe. Ze staan met elkaar te kletsen, spreken af en de kinderen spelen met elkaar. In de speeltuin drinken ze samen koffie. En ik merk dat ik vaak een wat oncomfortabel, benauwend gevoel bij hen krijg. Ik voel me regelmatig ietwat ongemakkelijk bij deze sfeer, of dat nu hier in de straat, op het kinderdagverblijf of in de speeltuin is.
Ik merk dat ik me veel meer in mijn element voel bij mensen die wat meer hun eigen gang gaan. Ik heb meer met vrienden zonder kinderen, oude buren (jonge mensen zonder kids), of huidige buren die vaak alleenstaand zijn. Al deze mensen leven een wat zelfstandiger leven en ze zijn iets minder "burgerlijk".
Terwijl ik ook weleens een kletspraatje maak met andere ouders en dat dan best gezellig kan vinden. Ook zijn er wel een paar ouders (veelal familie) waar we mee afspreken en waarmee we over kinderkwesties kletsen en waar de kinderen samen spelen. En waarmee we koffie drinken
En dan heb ik het niet, dan vind ik dat gewoon leuk en gezellig.
Ik ben benieuwd of er andere ouders zijn die dit ook hebben? Dus: die meer feeling hebben met zelfstandige types dan met typische ouders zoals hierboven beschreven?
Nu kom ik natuurlijk ook in de wereld van gezinnetjes terecht via de straat/wijk, het kinderdagverblijf en de speeltuin en ik merk dat veel ouders zich helemaal kunnen vinden in deze wereld. Zij zijn helemaal in hun element tussen de andere ouders en kinderen, en trekken dan ook snel naar elkaar toe. Ze staan met elkaar te kletsen, spreken af en de kinderen spelen met elkaar. In de speeltuin drinken ze samen koffie. En ik merk dat ik vaak een wat oncomfortabel, benauwend gevoel bij hen krijg. Ik voel me regelmatig ietwat ongemakkelijk bij deze sfeer, of dat nu hier in de straat, op het kinderdagverblijf of in de speeltuin is.
Ik merk dat ik me veel meer in mijn element voel bij mensen die wat meer hun eigen gang gaan. Ik heb meer met vrienden zonder kinderen, oude buren (jonge mensen zonder kids), of huidige buren die vaak alleenstaand zijn. Al deze mensen leven een wat zelfstandiger leven en ze zijn iets minder "burgerlijk".
Terwijl ik ook weleens een kletspraatje maak met andere ouders en dat dan best gezellig kan vinden. Ook zijn er wel een paar ouders (veelal familie) waar we mee afspreken en waarmee we over kinderkwesties kletsen en waar de kinderen samen spelen. En waarmee we koffie drinken
En dan heb ik het niet, dan vind ik dat gewoon leuk en gezellig.Ik ben benieuwd of er andere ouders zijn die dit ook hebben? Dus: die meer feeling hebben met zelfstandige types dan met typische ouders zoals hierboven beschreven?
woensdag 23 december 2020 om 15:26
Ja, ik denk dat sommige ouders het gewoon makkelijker vinden dan anderen. Geen probleem toch? Vooral voor TO (en mij) lastig. Voor degenen die daar geen last van hebben is het geen probleem, want die merken er toch niks van? Behalve dat iemand misschien wat minder op de voorgrond treedt en wat minder andere ouders kent.AnAppleADay schreef: ↑23-12-2020 15:14Je kan de ouders ook uitkiezen hoor.
Dat je niet met iedereen op het schoolplein klikt is logisch maar je klikt ook niet met iedere alleenstaande buur.
woensdag 23 december 2020 om 15:26
Maar zo zijn gesprekken in de speeltuin of op straat. Dat is altijd social small talk. De inspirerende gesprekken vinden plaats als je met iemand afspreekt. Met je vrienden en/of kennissen. En of ze dan ouders zijn of niet maakt niet uit.Tardigrada schreef: ↑23-12-2020 15:22Klopt! Social talk doe ik zeker! Heel nuttig, maar het geeft minder voldoening dan echt inspirerende gesprekken en gemeenschappelijke interesses.
Ik bedoel geen alleenstaande ouders, maar mensen zonder vaste relatie+kinderen (alleenstaanden)
woensdag 23 december 2020 om 15:26
Ik was juist blij als ik ouders tegenkwam, aangezien wij in onze sociale omgeving de enige waren met een kind. Het was zelfs dé reden om op zwangerschapsgym te gaan: om met mensen in contact te komen die kinderen hadden. Ook later in de speeltuin greep ik vaak mogelijkheden tot contact aan. Even lekker over baby’s/peuters/kleuters praten met mensen die in dezelfde fase zaten. Dat is dan ook de functie van zo’n gesprek voor mij. Naast gewoon beleefdheid als je kind met een ander kind speelt en je daar beiden bij staat. Ik kwam dan ongetwijfeld over als “een typische ouder” zoals jij dat beschrijft
woensdag 23 december 2020 om 15:27
Is het dan niet gewoon dat je niet goed ben in small talk? Want die andere ouders staan daar ook niet (allemaal) omdat ze het zo interessant vinden om over de kinderen te praten. Misschien een goed moment om raakvlakken te zoeken met een deel van de mensen daar zodat je over iets anders dan de kinderen kan praten. Vinden die anderen vast ook fijn.katrina23 schreef: ↑23-12-2020 15:25Ja dat klopt, dat denk ik ook weleensJe formuleert het alleen verkeerd: Ik wil niet nog bij een groepje horen waar ik niet meer bij hoor, ik wil juist bij het groepje horen waar ik nu zelf onderdeel van uitmaak (gezinsleven). Ik zou me eigenlijk juist graag ook comfortabel voelen tussen de gezinnen en het gezinnen-geklets. M'n gevoel werkt daarin niet mee en daar loop ik tegenaan.
Voor iedereen die mij kort door de bocht vindt: ik snap natuurlijk ook wel dat de ouders waar ik het over heb ook gewoon individuen zijn met eigen interesses. Als ik ze 1 op 1 bij een cursus beeldhouwen zou treffen zou dit ook niet spelen.
Maar in een setting waar de kinderen centraal staan (dus gezinswijk, speeltuin, kinderdagverblijf etc.) staat het onderwerp "kinderen" en "gezinnen" centraal. Het uitgangspunt is anders en daar heb ik blijkbaar moeite mee ofzo? Ik baal daar zelf van... Ik wou dat ik me er prettig bij zou voelen aangezien ik ook wel een familiyman (woman) ben dus ik snap mijn eigen gevoel daarin niet.
woensdag 23 december 2020 om 15:28
Ja precies, en die social small talk kan ook voorkomen op je cursus beeldhouwkunst. Daar duik je ook niet meteen de diepte in.nessemeisje schreef: ↑23-12-2020 15:26Maar zo zijn gesprekken in de speeltuin of op straat. Dat is altijd social small talk. De inspirerende gesprekken vinden plaats als je met iemand afspreekt. Met je vrienden en/of kennissen. En of ze dan ouders zijn of niet maakt niet uit.
Alleen is dan het onderwerp van de small talk anders.
woensdag 23 december 2020 om 15:31
Tardigrada schreef: ↑23-12-2020 15:29Misschien zit het hem daarin ja. Dat sommige mensen niet van smalltalk houden. Dat is inderdaad wat ouders onder elkaar vaak doen.
Ja, dat is een waarheid als een koe. Mijn man heeft moeite met smalltalk, maar met andere ouders lukt het hem juist wél, omdat de kinderen dan een aanknopingspunt zijn.
woensdag 23 december 2020 om 15:32
Je bent gewoon niet zo goed in small talk en daarin voel je je dan onzeker. Heb ik ook gehad. En dan viel de hoeveelheid smalltalk nog echt wel mee toen het nog speeltuin en crechewerk was. Straks op het schoolplein wordt het nog veel erger.katrina23 schreef: ↑23-12-2020 15:25Ja dat klopt, dat denk ik ook weleens
Voor iedereen die mij kort door de bocht vindt: ik snap natuurlijk ook wel dat de ouders waar ik het over heb ook gewoon individuen zijn met eigen interesses. Als ik ze 1 op 1 bij een cursus beeldhouwen zou treffen zou dit ook niet spelen.
Maar in een setting waar de kinderen centraal staan (dus gezinswijk, speeltuin, kinderdagverblijf etc.) staat het onderwerp "kinderen" en "gezinnen" centraal. Het uitgangspunt is anders en daar heb ik blijkbaar moeite mee ofzo? Ik baal daar zelf van... Ik wou dat ik me er prettig bij zou voelen aangezien ik ook wel een familiyman (woman) ben dus ik snap mijn eigen gevoel daarin niet.
Kortom: zit er niet allerlei vooroordelen en (ja toch ook wel) waardeoordelen aan te verbinden, accepteer gewoon dat je er niet zo goed in ben en blijf gewoon jezelf. Legio moeders hebben hetzelfde.
woensdag 23 december 2020 om 15:33
Ja, zo kan het ook uitpakken! Dat is soms inderdaad een voordeel ervan. Maar ik vind het soms wel snel saai worden.Perlala_Gadeon schreef: ↑23-12-2020 15:31Ja, dat is een waarheid als een koe. Mijn man heeft moeite met smalltalk, maar met andere ouders lukt het hem juist wél, omdat de kinderen dan een aanknopingspunt zijn.
woensdag 23 december 2020 om 15:33
Tardigrada schreef: ↑23-12-2020 15:29Misschien zit het hem daarin ja. Dat sommige mensen niet van smalltalk houden. Dat is inderdaad wat ouders mensen onder elkaar vaak doen.
woensdag 23 december 2020 om 15:35
Werk je niet? Geen hobbies?katrina23 schreef: ↑23-12-2020 15:25Ja dat klopt, dat denk ik ook weleens
Voor iedereen die mij kort door de bocht vindt: ik snap natuurlijk ook wel dat de ouders waar ik het over heb ook gewoon individuen zijn met eigen interesses. Als ik ze 1 op 1 bij een cursus beeldhouwen zou treffen zou dit ook niet spelen.
Maar in een setting waar de kinderen centraal staan (dus gezinswijk, speeltuin, kinderdagverblijf etc.) staat het onderwerp "kinderen" en "gezinnen" centraal. Het uitgangspunt is anders en daar heb ik blijkbaar moeite mee ofzo? Ik baal daar zelf van... Ik wou dat ik me er prettig bij zou voelen aangezien ik ook wel een familiyman (woman) ben dus ik snap mijn eigen gevoel daarin niet.
woensdag 23 december 2020 om 15:40
Jij bent niet goed in smalltalk. Raar om dan mensen die daar geen problemen mee hebben weg te zetten als burgerlijk, saai en oninteressant.Tardigrada schreef: ↑23-12-2020 15:33Ja, zo kan het ook uitpakken! Dat is soms inderdaad een voordeel ervan. Maar ik vind het soms wel snel saai worden.
Ik ben er ook niet goed in. Maar dat is iets van mij, dat hoef ik mijn medemens niet in de schoenen te schuiven. Onsympathiek vind ik dat.
woensdag 23 december 2020 om 15:41
En zelfs dan hoef je je er niet per se in te storten. Sommige ouders staan gewoon achteraf en leggen nooit contact, er zijn er hier zelfs die met oortjes in wachten totdat hun kind naar buiten komt. Niemand die je verplicht om te smalltalken.
woensdag 23 december 2020 om 15:42
Nu ik erover nadenk... Ik vind small talk lastiger als er 1 onderwerp centraal staat en ik het gevoel krijg dat daarin dan ook aan een bepaalde eis voldaan moet worden.
Als ik een speeltuin inloop kan ik het gevoel krijgen dat ik me op een bepaalde manier zou moeten gedragen of op een bepaalde manier mee zou moeten praten. Maar dit kan ik, nu ik er over nadenk, ook hebben in andere situaties.
Bijvoorbeeld werkgerelateerd, als ik in een meeting ben waarin ik het idee krijg dat ik minstens een x aantal successen behaald moet hebben.
Ik denk inderdaad dat er wat onzekerheid in de weg staat, ik voel opeens een soort prestatiedruk.
Goed om me in die situaties te realiseren dat de anderen ook maar gewoon mensen zijn.
Als ik een speeltuin inloop kan ik het gevoel krijgen dat ik me op een bepaalde manier zou moeten gedragen of op een bepaalde manier mee zou moeten praten. Maar dit kan ik, nu ik er over nadenk, ook hebben in andere situaties.
Bijvoorbeeld werkgerelateerd, als ik in een meeting ben waarin ik het idee krijg dat ik minstens een x aantal successen behaald moet hebben.
Ik denk inderdaad dat er wat onzekerheid in de weg staat, ik voel opeens een soort prestatiedruk.
Goed om me in die situaties te realiseren dat de anderen ook maar gewoon mensen zijn.
woensdag 23 december 2020 om 15:42
Je bedoelt dat je minder feeling hebt met mensen bij wie jonge kinderen heel centraal zijn? Als ik naar mezelf kijk dan vond ik het ook wel fijn dat ik vroeger toen de kinderen klein waren ik ook vrienden/kennissen die geen kinderen hadden en met wie je dan weer over andere interesses praatte dan kinderen. Al kende ik ook wel andere ouders bij wie het leven niet alleen draaide om de kinderen.
woensdag 23 december 2020 om 15:43
Nou dat inderdaad. In plaats van te accepteren dat je ergens slecht in bent, zet je jezelf op een soort voetstuk dat je zo anders bent (lees: geïnteresseerder, wijzer, geen tijd voor small talk, zelfstandiger, etc etc) terwijl je gewoon onzeker en precies zoals het gros van de mensen bent.LaFleurNoire schreef: ↑23-12-2020 15:40Jij bent niet goed in smalltalk. Raar om dan mensen die daar geen problemen mee hebben weg te zetten als burgerlijk, saai en oninteressant.
Ik ben er ook niet goed in. Maar dat is iets van mij, dat hoef ik mijn medemens niet in de schoenen te schuiven. Onsympathiek vind ik dat.
woensdag 23 december 2020 om 15:43
AnAppleADay schreef: ↑23-12-2020 15:25Tenzij je interesses enkel bestaatn uit daten, ONS, single-reizen etc. zie ik niet in waarom je niet net zoveel kans hebt op inspirerende gesprekken met ouders als met alleenstaanden.
woensdag 23 december 2020 om 15:45
In een speeltuin ben ik met mijn kind. Toen ze klein waren liep ik er de hele tijd achteraan, nu ze groter zijn neem ik een boek mee. Ik heb daar werkelijk nog nooit met iemand gekletst. Je maakt het veel te groot in je hoofd. En dat kan, maar tegelijkertijd oordeel je over andere mensen terwijl die aan het kletsen zijn. Eigenlijk is het gewoon een soort misplaatste jaloezie.katrina23 schreef: ↑23-12-2020 15:42Nu ik erover nadenk... Ik vind small talk lastiger als er 1 onderwerp centraal staat en ik het gevoel krijg dat daarin dan ook aan een bepaalde eis voldaan moet worden.
Als ik een speeltuin inloop kan ik het gevoel krijgen dat ik me op een bepaalde manier zou moeten gedragen of op een bepaalde manier mee zou moeten praten. Maar dit kan ik, nu ik er over nadenk, ook hebben in andere situaties.
Bijvoorbeeld werkgerelateerd, als ik in een meeting ben waarin ik het idee krijg dat ik minstens een x aantal successen behaald moet hebben.
Ik denk inderdaad dat er wat onzekerheid in de weg staat, ik voel opeens een soort prestatiedruk.
Goed om me in die situaties te realiseren dat de anderen ook maar gewoon mensen zijn.
woensdag 23 december 2020 om 15:47
Ja, mensen ja. Maar in mijn geval heb ik met ouders meer te maken met smalltalk dan met vrienden (al dan niet ouders). Veel vrienden die ik heb hebben geen kinderen. Met de vrienden die wel kinderen hebben hebben we het wel over de kinderen, maar dat is dan maar een van de gespreksonderwerpen. Dus het kristalliseert zich vanzelf uit en daarna blijven de personen waar je een klik mee hebt over. Maar voor het zover is moet je door een wat 'saaiere' fase heen waarin je maar wat kletst op het schoolplein. En die fase vind ik zelf niet zo leuk.
woensdag 23 december 2020 om 15:50
Dat hebben de meeste mensen hoorTardigrada schreef: ↑23-12-2020 15:47Ja, mensen ja. Maar in mijn geval heb ik met ouders meer te maken met smalltalk dan met vrienden (al dan niet ouders). Veel vrienden die ik heb hebben geen kinderen. Met de vrienden die wel kinderen hebben hebben we het wel over de kinderen, maar dat is dan maar een van de gespreksonderwerpen. Dus het kristalliseert zich vanzelf uit en daarna blijven de personen waar je een klik mee hebt over. Maar voor het zover is moet je door een wat 'saaiere' fase heen waarin je maar wat kletst op het schoolplein. En die fase vind ik zelf niet zo leuk.
woensdag 23 december 2020 om 15:51
Ja, heel onsympathiek.LaFleurNoire schreef: ↑23-12-2020 15:40Jij bent niet goed in smalltalk. Raar om dan mensen die daar geen problemen mee hebben weg te zetten als burgerlijk, saai en oninteressant.
Deed ik dat? Volgens mij niet toch? De gesprekken vind ik wat saaier. Maar de mensen niet. Het ligt aan mijn behoeftes, en dat die blijkbaar niet genoeg vervuld worden. Daar kan de ander (in dit geval) niets aan doen.
Ik ben er ook niet goed in. Maar dat is iets van mij, dat hoef ik mijn medemens niet in de schoenen te schuiven. Onsympathiek vind ik dat.
