Help! Kinderhysterie

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar van sommigen hier sta ik echt te kijken. Volgens beseft niet iedereen wat een hysterische bui is. Ik heb zelf als kind een paar keer een hysterische bui gehad, en op zo'n moment was ik zo blind van kwaadheid, dat als mijn moeder tegen mij gezegd had: "blijf nog maar even een minuutje langer op de gang, want je schopt tegen de deur", dat totaal niet aangekomen was.



Een keer kan ik me nog goed herinneren. Ik kreeg toen zo'n bui in de badkamer, omdat mijn zus de deur dicht hield en ik er dus niet uit kon. Ik sloeg helemaal door en werd zo ontzettend kwaad, dat ik zo de handdoekenhaakjes van de muur rukte. En nee, het waren niet van die plakdingen! Ik werd echt helemaal gek en moest echt uit zo'n bui gehaald worden. Geen idee trouwens hoe mijn ouders dat deden (en of ze het uberhaupt deden), maar een koude douche vind ik zo gek nog niet. Zoals iemand hier al zei, het is een middel, geen straf. Je zegt heus niet: "Je luistert nu niet naar mama, ik gooi je onder de koude douche".



Mijn temperament heb ik trouwens wel gehouden, maar gelukkig geen hysterie meer hier. Ik denk dat je onbegrepen voelen, maar vooral jezelf niet begrijpen de grootste oorzaak is. Bij mij althans.



En kinderen die bang zijn voor het onweer reageren echt heeeel anders dan hysterische kinderen, en natuurlijk zet je die eerste groep niet onder een koude douche..

Hmm ben behoorlijk mosterd lees ik, maar in alles wat Poezewoes zegt kan ik me dus heel goed vinden. Dat totale onbereikbare en dat echt de weg kwijt zijn is precies wat ik ook had. Met mij viel helemaal niet te praten, want ik zat compleet in zo'n bui. Hoorde en zag niks meer.

Poezewoes schreef op 30 september 2007 @ 16:16:

[fgcolor=#0099FF]Kom me bekend voor, deze koude douche-discussie. Volgens mij werd het toen ook al bestempeld als kindermishandeling.

Ja, dat herinner ik me nog. Een ouder gaf toe dat wel eens te doen of gedaan te hebben en toen buitelden sommigen daar ook nogal overheen.

Ben het er wel mee eens dat als het bewezen niet helpt bij je kind, je het niet moet doen.

Mee eens. Als je merkt dat iets niet helpt, moet je iets anders proberen. Het gaat er om dat je middelen/methodes vindt die voor jouw kind werken.

Veel van de voorbeelden die hier gegeven worden gaan niet over hysterische kinderen, maar over boze, dwarse kinderen. Tegen een hysterisch kind kun je lullen als brugman, maar hij hoort je niet, niet omdat hij dat niet wil, maar omdat hij dat niet meer kan.

Ook mee eens. Veel van wat ik hier lees, lijkt echt te gaan over kinderen die niet mee willen werken en 'vrij normaal' boos/dwars zijn. Een kleine driftbui is heel wat anders dan een kind wat door het lint gaat. Als je dat meemaakt, zit je echt met je handen in het haar want niks werkt. Aanspreken op het gedrag is op dat moment echt zinloos. Je kunt net zo goed tegen de muur praten.

Onze dochter heeft vorige week haar eerste hysterische bui gehad. De dag erna nog eentje. Wij zijn ons werkelijk kapot geschrokken. Ze wordt overmorgen twee jaar, en dan ZOO boos zijn. Zo boos dat ze gewoon niet te bereiken is. Over de grond rollen, gillen, krijsen, hoofd tegen de grond, tafel, stoel slaan. De dingen die ze in haar handen kreeg tegen haar eigen hoofd slaan, om vervolgens in het wilde weg weg te gooien. En gewoon NIET te bereiken. De dag erna, nog een keer....



We zijn naar de huisarts geweest, om uit te sluiten dat er een flinke oorontsteking of wat dan ook gaande was, of dat het een stevig gevalletje opvoeden zou betekenen. Het goede nieuws is dat er geen ontsteking of wat dan ook te vinden was, het slechte nieuws was dat de huisarts zei dat we onze borst nat konden maken, omdat als het zo vroeg begint, we er nog een stevige kluif aan kunnen hebben.... deze aanvalletjes (hij noemde het aanvalletjes... pffff... zo ervaarde ik het niet...) duurden zo'n 5 minuten, hij zei dat het soms wel een half uur kan duren als ze ouder zijn, en dat je er zelf achter moet komen wat de beste methode is om haar er uit te halen...



En dit dus bij een dametje van nog geen twee jaar oud. Boos omdat we niet meteen haar knuffel konden pakken. Ze weet wat wachten is, maar WILDE niet wachten. En ging dus grondig door het lint. Ik heb geprobeert haar bij me te nemen, maar als ik dacht dat ze daarvoor door het lint aan het gaan was, maakte ik nu ECHT door het lint gaan mee. Heb haar dus weer op de grond neergelegd, Haar niet zo zeer genegeerd, maar wel uit laten razen. Toen ze 'normaal' begon te huilen heb ik haar bij me genomen om te troosten, toen was ze wel weer te bereiken, kon ik oogcontact met haar maken, en luisterde ze naar mijn stem. Ze kwam langzaam tot rust, en vijf minuten later was ze weer rustig aan het spelen.. ongelooflijk vonden we het...



Bij die tweede aanval waren we dus iets beter voorbereid, maar dan nog sta je er echt met je handen in het haar bij. Je kunt NIETS doen om haar er uit te halen. Aan onder de douche zetten wil ik nog niet denken, deze twee aanvallen hebben zo'n vijf minuten geduurt (al leek het VEEEEEL langer...), en dat is te overzien. al heeft ze nu nog steeds een groen voorhoofd van het haar hoofd op de grond slaan... dus het ging echt wel HARD. Maar ik kan me voorstellen dat als zo'n bui erg lang duurt, en ze zichzelf dus ook zo lang pijn blijft doen, ik echt wel zal uitproberen of een koude douche (of een kopje water, laat ik daar dan maar mee beginnen...) helpt. Want ze doet zichzelf dus ook echt pijn. En maakt dingen kapot waarvan ik weet dat ze daar 'normaal' al haar uiterste best voor gedaan heeft maar wat niet lukte, maar in die bui dus wel.

Hm... geen antwoord op je vraag dus.... maar voor mij wel herkenning, en opluchting dat meer kinderen dit dus hebben. En wat al gezegd is, dat op de gang, mee praten... dat kun je in zo'n bui dus echt vergeten. En al is mijn dame pas twee, ze is normaliter een heel gezeglijk meisje, luistert goed (al is het soms met frisse tegenzin), kan ook behoorlijk boos worden soms, maar is dan wel goed te corrigeren met inderdaad 'normaal' afkoelen (hier moet ze dan even op de bank gaan zitten) of even duidelijk maken dat wat ze doet echt niet kan. Maar zo'n hysterische aanval... ze was er gewoon echt niet, dat was niet mijn meisje, hoor...

Ze heeft na die eerste aanval ook inderdaad een middagslaap van ruim drie uur gedaan, terwijl ze normaal met anderhalf uur weer wakker is... maar als ik dat zo van jou lees, kunnen we, wat de huisarts al zei, de borst natmaken.... ik hou het inderdaad ook maar op flinke groeistuipen, zou niet weten hoe ik het anders moet zien, want ze is verder echt geen lastig, drammerig, ontevreden kind.

yette schreef op 30 september 2007 @ 15:52:

Even off-topic @ Blind Guardian: ik weet prima waar ik heen kan met vragen. Sinds de oudste 5 maanden was, hebben we een levenslang abonnement op alle hulp de er is, omdat hij toen het Syndroom van West kreeg.

Is meer bedoeld voor Nijntje.

Nijntje schreef op 30 september 2007 @ 16:54:

Dank je Shahla, ABC en Poez, voor het begrip.



We zitten hier in een tijdelijk appartementje, heel klein allemaal en gehorig dus niks geen gang hier aanwezig (voor het "op de gang zetten"), en het scheelde denk ik niks of de buren hadden de pliesie gebeld.



Kortom, het was hier echt even een rampgebied.

Je kunt in zo'n situatie wel wat begrip gebruiken, dacht ik zo. Je probeert het goed te doen en dan word je geconfronteerd met zoiets. Dat valt niet mee. Het vergt best wat moed om het op het forum te zetten. Ik denk dat veel mensen dit bij zichzelf houden. Bang om veroordeeld te worden.



Bovendien heb ik ook met dit bijltje gehakt. Gelukkig gebeurt het bijna nooit meer. Vorig jaar op de school van mijn zoon, om wie het gaat, wel. Regelmatig. Dan is hij ook totaal niet bereikbaar. Uren kon hij het volhouden om niet mee te werken. Hij moest dan ook echt afgezonderd worden van de andere leerlingen. Dat is daar standaard als eentje uit zijn dak gaat. En als ik uit zijn dak schrijf, bedoel ik ook echt uit zijn dak Het hing er zelfs nog even om of hij nog wel naar deze school mocht want de zogezegde professionelen gaven na diverse schorsingen toe 'handelingsverlegen' te zijn met mijn zoon. Terwijl het echt geen rotjong is. Het is gewoon iemand die helemaal in een bui kan raken en dan niet meer te bereiken is. De ontstaansachtergrond is dat hij zich zwaar onterecht behandeld of bejegend voelt of zwaar uitgedaagd door een ander kind. Dan voelt hij zich op de één of andere manier niet meer veilig, erg onbegrepen en hij wil vasthouden aan zijn mening/standpunt. Dat gaat eerst gepaard met hysterisch gillen/krijsen en verbale agressie. Dan hebben we het hier niet over een zevenjarig kind maar over een kind van net veertien. En juist als je met hem erover wilt praten, kan hij weer van rustig terug schieten in die bui. Natuurlijk zetten ze hem op school niet onder de douche, hij gaat apart maar als het niet werkt, als hij niet binnen een bepaald tijdsbestek bijdraait, stuurden ze hem simpelweg naar huis.



Dan lijkt het mij niet zo vreemd dat ouders het ook niet altijd weten en ze zeker niet veroordeeld hoeven te worden als ze alles proberen, inclusief koude douches. Het lijkt me dat je van alles probeert om je kind weer rustig te krijgen. Vooral als het zo tekeer gaat dat zelfs de buren al denken dat het kind zwaar mishandeld wordt en daarom zo uit zijn dak gaat. Dat zijn geen leuke dingen voor een ouder en voor het kind ook niet. Daarom is het zaak dat je het zo snel mogelijk uit zo'n bui krijgt. Alleen duurt het even voor je de beste methode voor jouw kind hebt gevonden.



Vooral in een kleine ruimte is het lastig een kind apart te zetten, uit de situatie te halen. Je hebt niet altijd een veilige ruimte beschikbaar waar je het kind af kunt zonderen en het uit kan razen.

Blind Guardian schreef op 30 september 2007 @ 17:27:

[...]





Is meer bedoeld voor Nijntje.

Oh, ik dacht, je haalt mijn woorden (over dat vreemde beeld) aan, dus het zal wel voor mij zijn. Was niet echt duidelijk dan.

Anqua schreef op 30 september 2007 @ 16:57:

hij zei dat het soms wel een half uur kan duren als ze ouder zijn,

Ik heb een keer beleefd dat meneer anderhalf uur lang uit zijn dak ging. Toen was hij ongeveer 7 á 8.

fashionvictim schreef op 30 september 2007 @ 14:25:

Nou, het lijkt me eerder slim om te voorkomen dat er 's nachts geflipt wordt. De nacht moet in de eerste plaats rustig en veilig zijn, lijkt mij, en aangezien het flippen zelf ook al redelijk bedreigend is volgens mij helpt het vast niet dat je er ook nog eens een boze moeder die je onder een koude douche smijt overheen krijgt. Doodeng.

Kijk dat vind ik nou jammer he, jij (e.a.) vormt ergens een beeld van en dicht dat aan mij toe. Een en al aannames die jij in dit stukje uitkraamt.



Ten eerste gebruik ik het helemaal niet als straf. Nergens heb ik dat gezegd. Ik heb gezegd dat ik hem wel eens straf en dat dat ook vervelend is, ik heb nergens gezegd dat ik hem voor straf onder een koude douche zet.



Ook heb ik nergens gezegd dat ik boos ben wanneer het voorkomt. NERGENS! Integendeel! En helaas mijn zoon moet het stellen met een gewone mama, geen supermama. Ik kan namelijk niet voorkomen dat hij s'nachts flipt. Ik ben het met je eens om niet s'nachts te straffen, maar dat doe ik ook nooit.



Verder niet speciaal gericht aan FV.

Het is ook absoluut niet een geval van controle over jezelf verliezen. Het kind heeft de controle verloren, is niet meer tot door te dringen en heeft je niet eens in de gaten. Dan kan je je kind lekker door laten gaan, maar ik kies er voor om hem doormiddel van een (inderdaad!) een schik effect er uit te halen.



Daarna is hij wat gekalmeerd, droog ik hem af, droge pyama aan. Dan knuffelen we en ik blijf bij hem. En precies Shala, ik vind het veel zieliger om hem zo te laten, waar alle troost pogingen niet aankomen en af en toe zowat stikt in zijn eigen gekrijs (huilen is het niet meer te noemen) en hij totaal van de wereld is.



Om het een lijfstraf te noemen vind ik echt veel te ver gaan. Met een lijfstraf, straf je een ander doormiddel van pijn. Je kan mij niet wijs maken dat koud water pijn doet.



Mirjam, waarom het gebeurd is voor mij giswerk. Ik denk dat het inderdaad te maken heeft met dromen. Het lijkt op die momenten ook wel alsof hij niet wakker kan worden en reageert totaal niet op ons of wat we doen, alsof hij in de droom blijft hangen. Aangezien ik s'nachts ook slaap, is dat erg lastig voor te zijn...

Zwaar offtopic: wat een mooi woord Shahla, 'handelingsverlegen'. Prachtige omschrijving van 'wewetenhetnietmeerneemtu'malstublieftmeenaarhuis'

Nijn,



Mijn zoon heeft ook van die driftbuien. Eigenlijk alleen maar als hij uit logeren is geweest, dan valt hij meestal op weg naar huis in slaap in de auto, wordt vervolgens hier naar binnen getild en wordt dan ineens wakker in zijn eigen huis. Voeg daaraan toe dat logeren toch altijd weer even anders is dan thuis, later naar bed, veel indrukken, mamma een dag en een nacht niet gezien..



Ik kan er dus de klok op gelijk zetten dat er dan een hysterische bui volgt. Ik zie ze meestal wel aankomen, die buien, een andere situatie is als hij heel moe is (op crechedagen) en dan thuis zijn zin niet krijgt of ik per ongeluk iets verkeerd doe (hij wil zelf schoenen uit trekken, maar ik heb ze al uitgedaan, zulk soort futiliteiten).



Ik laat mijn zoon gewoon uitrazen. Hoe meer ik hem probeer te kalmeren, hoe meer hij over de zeik gaat. Ik heb maar een paar regels: heel hard krijsen mag, maar alleen op de gang, want ik wil er niet naar luisteren. Spugen ( dat doet hij soms) mag niet. Slaan en schoppen mag, maar niet tegen mij, niet tegen de deur en niet tegen de muur. Wel tegen een kussen of een knuffel ofzo.



Zelf blijf ik redelijk rustig. Dat kost me soms wat moeite, de eerste keren werd ik zelf ook boos omdat ik hem koste wat kost wilde bedaren en hij dan steeds harder tegen mij ging krijsen of me begon te slaan ofzo. Maar daar had ik alleen mezelf mee, want hij werd alleen maar hysterischer en ik alleen maar gefrustreerder. De eerste keer dat ik in frustratie zélf dus maar wegging merkte ik dat hij daardoor veel sneller uitgeraasd was, dus ik doe dat nu altijd. Ik blijf wel in zijn buurt, zorg meestal dat ik hem wel kan zien, maar ik laat hem dus gewoon begaan. Ik corrigeer alleen als hij dus een van de dingen doet die niet mogen, zoals spugen ( hij begint meestal door het gillen en huilen te kwijlen en gaat dat dan op de grond spugen). Als ik zie dat hij spuugt til ik hem zonder iets te zeggen op - of ik zeg alleen op rustige toon: niet spugen, dat mag niet - en verplaats ik hem naar zijn kamer. Als hij tegen mij krijst doe ik dat ook, dan til ik hem op en zet hem op de gang. Als hij naar mij slaat, zelfde verhaal, dan til ik hem op en breng hem naar de gang of zijn kamer.

Als ik merk dat er een pauze in de boosheid komt, vraag ik heel rustig "ben je klaar met boos zijn?". De ene keer krijg ik dan "NEEEEEE!!! NIET PRATEN!!!!" naar mijn kop geslingerd, en dan loop ik weer even weg. Als ik hoor dat er weer een pauze is, vraag ik weer rustig "ben je nu klaar met boos zijn?" En als het antwoord dan ja is, dan gaan we even knuffelen en praten over waarom hij boos en verdrietig is.



Soms gaat het ook anders, dan hoor ik aan de manier waarop hij tekeer gaat dat de boosheid omslaat in verdriet en dat hij echt begint te huilen, en dan ga ik hem altijd troosten. Meestal roept hij me dan ook zelf.



Bottom line: ik zit de storm gewoon uit en probeer de grenzen duidelijk te maken en veiligheid te bieden door in de buurt te blijven en achteraf te praten en te troosten. Ik ga er altijd vanuit dat hij het niet expres doet en dat het voor hem het allervervelendst is, dus ik probeer me er zelf niet door te laten opfokken. Oók niet als er anderen bij zijn ( driftbui ergens anders dan thuis bijvoorbeeld). Het is míjn kind, ik weet het beste hoe hij het snelst bedaard en dat is in zijn geval door het gewoon maar even te laten gebeuren.

Soesa,



Ik vind koud water wel degelijk pijn doen, zeker als je het niet verwacht. En in doorweekte koude kleren voel je je gewoon ontzettend naar. Dus ik zou er nooit voor kiezen, al helemaal niet 's nachts maar overdag ook niet. Goed, dan schrik je, maar vervolgens sta je te klappertanden en ben je nat en koud, bah. Iedereen moet het natuurlijk zelf weten, maar ik als volwassene zou een koude douche al afschuwelijk vinden, dus voor een kind vind ik het nog veel naarder.

Hoi Nijntje,



Met alle respect maar ik heb ook het gevoel dat sommigen het meer over een boos en dwars kind hebben dan over een hysterisch kind.

Ik heb zelf als kind twee keer een hysterische bui gehad.

Beide keren trouwens niet van boosheid maar van verdriet.

Een keer kan ik me nog heel goed herinneren. Ik was mijn teddybeer ergens vergeten (op een beurs) en ik was daar mega verdrietig over. Hoe mijn moeder ook probeerde mij te troosten en te zeggen dat mijn vader (die met een stand op de beurs stond en daar nog was) de beer wel mee zou nemen. Ik was met geen mogelijkheid uit mijn verdriet te halen.

En ik werd dus helemaal hysterisch. Mijn moeder heeft mij toen met m'n hoofd even onder de koude kraan gehouden en het was meteen over.



Ik ben het ook eens met degene die hier boven al schreef dat je het niet als straf moet zien maar als middel.

Mijn moeder zal het destijds vast ook gedaan hebben omdat ze wanhopig was en niet om me te straffen.

Soesa schreef op 30 september 2007 @ 17:50:

[...]





En precies Shala, ik vind het veel zieliger om hem zo te laten, waar alle troost pogingen niet aankomen en af en toe zowat stikt in zijn eigen gekrijs (huilen is het niet meer te noemen) en hij totaal van de wereld is.

Ja, dat kun je toch ook niet aanzien. Nog een voorbeeld. Zo hard krijsen, gillen en schreeuwen dat het overgaat in hoesten omdat de keel rauw is geworden.

Mijn oudste had dit soort buien vooral vaak op school. Dan wisten ze het ook niet meer en belden ze of ik hem op kon halen. Negen van de tien keer koelde hij dan op weg naar huis af en konden we er thuis gewoon rustig (nou ja, natuurlijk wel erg verdrietig) over praten. Zo'n wandeling was blijkbaar ook voldoende afkoeling. Helaas is het in mijn eentje niet te doen om de andere kinderen thuis achter te laten en een stukkie te gaan lopen met het (aanvankelijk) krijsende kind. Bovendien zit ik niet te wachten op de reacties die je dan ongetwijfelt krijgt van de buren



Maar van de zomer op de camping is mijn man op een ochtend (om een uur of zes ) een stuk gaan autorijden met de oudste. Dat werkte ook.



Dilemma blijft wel dat je dan dus een kind dat eigenlijk straf verdient, beloont vanwege zijn ongeremde woede. Je moet er dus so wie so nog een stevig gesprek over voeren.

Poezewoes schreef op 30 september 2007 @ 17:50:

Zwaar offtopic: wat een mooi woord Shahla, 'handelingsverlegen'. Prachtige omschrijving van 'wewetenhetnietmeerneemtu'malstublieftmeenaarhuis'

Ja, dat woord kreeg ik te horen omdat ik ze erop aansprak dat ik toch eigenlijk van hen, als professionals, wel had verwacht dat ze dit beter zouden kunnen handelen ipv elke keer als het niet lukt hem naar huis te sturen. Het was tenslotte niet zo dat hij dan iemand had geslagen of geschopt want dan is het standaard schorsing. Ik vond dit geen schorsing waard maar het is net wat jij zegt een mooie omschrijving van 'we weten het niet meer dus ga maar lekker naar huis' en dus ook bijna 'we weten het niet meer dus hij moet van school'.

Yette, ik heb ondertussen maling aan buitenstaanders. Laat ze denken. Ze zijn er ook niet om het op te lossen dus ga ik me van hen ook niks aantrekken wat zij er eventueel van denken. Maar goed, hier thuis heb ik dat met hem niet meer.

Wel even afkloppen, wie weet anders morgen wel weer Wel hebben we soms stevige discussies of moppert hij een eind op me weg maar daar zit ik absoluut niet mee. Alles beter dan die vreselijke buien.

fashionvictim schreef op 30 september 2007 @ 18:10:

Soesa,



Ik vind koud water wel degelijk pijn doen, zeker als je het niet verwacht. En in doorweekte koude kleren voel je je gewoon ontzettend naar. Dus ik zou er nooit voor kiezen, al helemaal niet 's nachts maar overdag ook niet. Goed, dan schrik je, maar vervolgens sta je te klappertanden en ben je nat en koud, bah. Iedereen moet het natuurlijk zelf weten, maar ik als volwassene zou een koude douche al afschuwelijk vinden, dus voor een kind vind ik het nog veel naarder.

Dat kan, mijn zoon blijkt dan minder kleinzerig dan jij blijkbaar.



Ja doorweekte natte kleding en klappertanden is ook naar, maar kan je je misschien voorstellen dat een kind die in zijn hysterie (dus niet een driftbui!) blijft hangen nog veel naarder is??