Kinderen
alle pijlers
Help! Kinderhysterie
zondag 30 september 2007 om 05:09
Toen Grote Nijn 3,5 was, heeft ze een periode gehad waar ze een paar keer een hysterische bui had waar de wilde honden geen brood van lusten. Papa Pluis en ik waren wanhopig. We hebben haar wel es met kleren en al onder de kouwe douche gezet, om af te koelen. Dat hielp meestal niet, maar voor onszelf was het wel goed, om af te kunnen reageren.
Nu zijn we net verhuisd naar een nieuw land, nieuwe school, alles is hier in het Engels, kortom, erg stressvol voor de kinderen. Grote Nijn zegt het allemaal heel leuk te vinden, maar ik weet dat het toch allemaal wat moeite kost.
Ik hou er dus rekening mee dat ze af en toe wat extra vervelend zijn. En dat zijn ze ook. Maar Grote Nijn heeft nu toch al weer een paar keer zo n hysterische bui gehad, niet te kort.
Vanavond bijvoorbeeld. We hadden 2 kinderfeestjes gehad, niks geen hectisch gedoe, daarna nog even buiten spelen met de buurkinderen, allemaal haske leuk. Op een gegeven moment zegt PP tegen haar; okee, en nu naar huis, in bad en slapen.
en toen was de boot aan. Gillen, smeken of ze nog buiten mocht blijven, nee dus, huilen, deuren slaan, etc etc. PP heeft alles geprobeerd, lief doen, geduldig (want dat is ie!), boos worden, en dus uiteindelijk...onder de kouwe douche.
Nou, daarna heeft het al met al nog zeker een half uur geduurd voordat ie dr kalm had. Ik was ondertussen met de kleintjes bezig (voor het geval dat iemand zich afvraagt wat mijn rol in het verhaal is).
Kortom, een drama. Herkent iemand dit soort gedrag? Wat doe jij om je kind een beetje tot bedaren te brengen? Oja, ze is bijna 7 jaar.
Nu zijn we net verhuisd naar een nieuw land, nieuwe school, alles is hier in het Engels, kortom, erg stressvol voor de kinderen. Grote Nijn zegt het allemaal heel leuk te vinden, maar ik weet dat het toch allemaal wat moeite kost.
Ik hou er dus rekening mee dat ze af en toe wat extra vervelend zijn. En dat zijn ze ook. Maar Grote Nijn heeft nu toch al weer een paar keer zo n hysterische bui gehad, niet te kort.
Vanavond bijvoorbeeld. We hadden 2 kinderfeestjes gehad, niks geen hectisch gedoe, daarna nog even buiten spelen met de buurkinderen, allemaal haske leuk. Op een gegeven moment zegt PP tegen haar; okee, en nu naar huis, in bad en slapen.
en toen was de boot aan. Gillen, smeken of ze nog buiten mocht blijven, nee dus, huilen, deuren slaan, etc etc. PP heeft alles geprobeerd, lief doen, geduldig (want dat is ie!), boos worden, en dus uiteindelijk...onder de kouwe douche.
Nou, daarna heeft het al met al nog zeker een half uur geduurd voordat ie dr kalm had. Ik was ondertussen met de kleintjes bezig (voor het geval dat iemand zich afvraagt wat mijn rol in het verhaal is).
Kortom, een drama. Herkent iemand dit soort gedrag? Wat doe jij om je kind een beetje tot bedaren te brengen? Oja, ze is bijna 7 jaar.
anoniem_10101 wijzigde dit bericht op 30-09-2007 05:12
Reden: even leeftijd vermeld.
Reden: even leeftijd vermeld.
% gewijzigd
zondag 30 september 2007 om 21:47
Mijn zoon heeft exact hetzelfde. Ik probeer ook altijd te voorkomen dat hij in de auto in slaap valt, maar dat lukt niet altijd. Tot voor kort was hij 'gewoon' heel erg boos, maar vorige week werd hij ook hysterisch. Ik mocht niet bij hem komen, slaan en schoppen, maar als ik dan weg ging, ging hij heel hard mama roepen. Ik wist even niet meer wat te doen, maar besloot toen ook maar hem te laten uitrazen, maar bleef er wel bij, bang dat hij zich zou bezeren. Het duurde zeker wel 20 tot 30 minuten. Hoelang duren die buien bij jou?
Toen ik na die bui vroeg wat er nou aan de hand was zei hij dat hij niet kon praten. (hij kon denk ik niet in woorden duidelijk maken wat er aan de hand was)
zondag 30 september 2007 om 21:48
Maar Nijn en anderen, ik begrijp nu dan wel dat een hysterische bui anders is dan een driftbui, maar zie je het dan niet aankomen zodat je er naar kunt handelen (om ze af te wenden dus)? Ik heb het idee dat de hysterische buien een bekend gegeven zijn, maar zijn ze niet te voorkomen dan? Geen kritiek hoor, maar ik vraag het me oprecht af, zeker omdat het gedrag van kinderen vaak heel voorspelbaar is.
Ik had het er met mijn man over aan tafel. Hij is als kind ook wel eens onder een koude douche terechtgekomen. Jammer was alleen dat zijn moeder de kraan op (boiler-)heet had staan..dat ging dus even mis..
Ik had het er met mijn man over aan tafel. Hij is als kind ook wel eens onder een koude douche terechtgekomen. Jammer was alleen dat zijn moeder de kraan op (boiler-)heet had staan..dat ging dus even mis..
zondag 30 september 2007 om 21:59
Mijn zoon voelt het aan komen, en aan zijn gedrag zie ik het. Hij zegt dat hij een kriebel in zijn buik heeft. Zo noemt hij het sinds kort.
Als hij het 's nachts had dan pakte ik 'm vast en riep net zo lang z'n naam tot hij wakker was, en dan niet schreeuwen of paniekerig, maar gewoon rustig en duidelijk. Dan was hij er met een minuut of 10 er weer bij. En wist niet waarom hij zo deed.
Als hij het 's nachts had dan pakte ik 'm vast en riep net zo lang z'n naam tot hij wakker was, en dan niet schreeuwen of paniekerig, maar gewoon rustig en duidelijk. Dan was hij er met een minuut of 10 er weer bij. En wist niet waarom hij zo deed.
zondag 30 september 2007 om 22:09
Mirjam, nogmaals; nee, je ziet het niet aankomen. Bij sommigen zo te lezen wel, dat is alleen maar fijn. En nee, het gedrag van mijn kinderen is absoluut niet voorspelbaar en al helemaal niet logisch.
Kinderlogica noem ik dat, bijv: "mama, ik wil een banaan". Okee, ik pel een banaan en zeg "hier schat". En dan krijg ik op boze toon terug "Waarom moet ik altijd een banaan eten!?"
Ik bedoel maar. Hoe oud is /zijn jouw kinderen, Mirjam, als ik vragen mag?
FV, ik blijf ook wel redelijk rustig, maar echt vrolijk blijf je er niet bij kijken natuurlijk, bij zo n bui. Vandaar dat ik zei dat ik na afloop verrot ben. Dat betekende niet dat ik zelf ook hysterisch terug zit te doen tegen GN. Boos worden is soms wel een onderdeel maar dat duurt maar kort omdat ik dan ook inzie dat ze er gewoon niks aan kan doen. Ik zeg dan bijv."EN NOU IS HET AFGELOPEN!!!" en dan zegt ze ;" Maar ik kan het niet tegenhouhouwouwouen". Op zo n moment heeft de armenpompen en 10 x diep ademhalen methode wel es geholpen, beetje een variant op de Molie-methode.
Anyway, het was gisteren zoals gezegd PP die de eer had om ermee om te gaan, en het lukte hem dus niet om haar uit die bui te laten "snappen", tot pas uren later (okee, niet uren misschien maar zo voelde het). Ineens was ze het kennelijk zelf ook zat en was het over.
Zoals ik het bekijk, en ten slotte gebeurde het hier in huis dus ik ben de enige die het echt kan beoordelen, was het gewoon komplete gekkigheid. Door het lint. Een soort boze energie die er kennelijk uit moest.
Kinderlogica noem ik dat, bijv: "mama, ik wil een banaan". Okee, ik pel een banaan en zeg "hier schat". En dan krijg ik op boze toon terug "Waarom moet ik altijd een banaan eten!?"
Ik bedoel maar. Hoe oud is /zijn jouw kinderen, Mirjam, als ik vragen mag?
FV, ik blijf ook wel redelijk rustig, maar echt vrolijk blijf je er niet bij kijken natuurlijk, bij zo n bui. Vandaar dat ik zei dat ik na afloop verrot ben. Dat betekende niet dat ik zelf ook hysterisch terug zit te doen tegen GN. Boos worden is soms wel een onderdeel maar dat duurt maar kort omdat ik dan ook inzie dat ze er gewoon niks aan kan doen. Ik zeg dan bijv."EN NOU IS HET AFGELOPEN!!!" en dan zegt ze ;" Maar ik kan het niet tegenhouhouwouwouen". Op zo n moment heeft de armenpompen en 10 x diep ademhalen methode wel es geholpen, beetje een variant op de Molie-methode.
Anyway, het was gisteren zoals gezegd PP die de eer had om ermee om te gaan, en het lukte hem dus niet om haar uit die bui te laten "snappen", tot pas uren later (okee, niet uren misschien maar zo voelde het). Ineens was ze het kennelijk zelf ook zat en was het over.
Zoals ik het bekijk, en ten slotte gebeurde het hier in huis dus ik ben de enige die het echt kan beoordelen, was het gewoon komplete gekkigheid. Door het lint. Een soort boze energie die er kennelijk uit moest.
zondag 30 september 2007 om 22:11
zondag 30 september 2007 om 22:26
Nijn, mijn kinderen zijn negen jaar en 8,5 maand.
En jammer dus, dat je ze niet kunt voorkomen, die buien. Naief als ik soms ben, zou ik denken dat boosheid de voorloper is van hysterie en dat boosheid nog wel aan te pakken/in te dammen is. Maar goed, ik zal mijn ideeën vast allemaal wel gelogenstraft zien als dochter gaat peuterpuberen.
En toch, en toch. Toen ik jaren geleden met man langs het strand liep zag ik het volgende; meisje van twee mocht een ijsje kiezen. "Welke wil je?" Priem, vingertje richting Magnum op de ijskaart. "Neeeeee..die mag je niet, kies maar een andere!" Meisje kreeg een hysterische driftbui want zij mocht een ijsje kiezen maar er werd niet bij gezegd dat ze alleen die of die mocht kiezen. Wist zij veel van de verborgen agenda van haar ouders, die een magnum te vet of ik weet ik wat vonden? Dus ja, het lijkt me dat in dit soort gevallen teleurstelling, boosheid en een daaruit voortkomende hysterische bui prima voorkomen hadden worden.
Maar goed, ik houd er over op.
En jammer dus, dat je ze niet kunt voorkomen, die buien. Naief als ik soms ben, zou ik denken dat boosheid de voorloper is van hysterie en dat boosheid nog wel aan te pakken/in te dammen is. Maar goed, ik zal mijn ideeën vast allemaal wel gelogenstraft zien als dochter gaat peuterpuberen.
En toch, en toch. Toen ik jaren geleden met man langs het strand liep zag ik het volgende; meisje van twee mocht een ijsje kiezen. "Welke wil je?" Priem, vingertje richting Magnum op de ijskaart. "Neeeeee..die mag je niet, kies maar een andere!" Meisje kreeg een hysterische driftbui want zij mocht een ijsje kiezen maar er werd niet bij gezegd dat ze alleen die of die mocht kiezen. Wist zij veel van de verborgen agenda van haar ouders, die een magnum te vet of ik weet ik wat vonden? Dus ja, het lijkt me dat in dit soort gevallen teleurstelling, boosheid en een daaruit voortkomende hysterische bui prima voorkomen hadden worden.
Maar goed, ik houd er over op.
zondag 30 september 2007 om 22:43
Daar heb ik toch moeite mee, Mirjam. Want ik kan me voorstellen dat zoiets gebeurd, dat je een ijsje aanbiedt, en vervolgens nee moet verkopen over een magnum. Als het kind vervolgens hysterisch wordt, vind ik dat niet een logische oorzaak - gevolg situatie.
Als je als ouder daar rekening mee moet gaan houden, dan moet je op eieren gaan lopen voor je kinderen en dat wil ik niet. Het is in mijn ogen heel normaal dat niet alle keuzes voor kinderen beschikbaar zijn en telleurstelling hoort bij het leven.
Ik denk ook dat een hysterische bui een soortement van bom is die vroeger of later moet ontploffen, een regenbui die nou eenmaal in de lucht hangt, dus proberen te voorkomen heeft dan in mijn optiek niet zo vreselijk veel zin. Tenminste, zo ziet het er bij Grote Nijn meestal uit. Het doet me dan soms ook denken aan mijn eigen gevoel bij een nadere menstruatie; die hormonen die je tot een klotehumeur drijven. Maargoed, wij grote mensen kunnen dat soort aanzwevende buien natuurlijk beter handelen.
Aan de ene kant wil ik het dus wel proberen te voorkomen als dat zou kunnen maar aan de andere kant zie ik het ook een beetje als onvermijdelijk en wil ik me in deze discussie meer focussen op hoe het aan te pakken als het eenmaal tot een uitbarsting is gekomen.
Als je als ouder daar rekening mee moet gaan houden, dan moet je op eieren gaan lopen voor je kinderen en dat wil ik niet. Het is in mijn ogen heel normaal dat niet alle keuzes voor kinderen beschikbaar zijn en telleurstelling hoort bij het leven.
Ik denk ook dat een hysterische bui een soortement van bom is die vroeger of later moet ontploffen, een regenbui die nou eenmaal in de lucht hangt, dus proberen te voorkomen heeft dan in mijn optiek niet zo vreselijk veel zin. Tenminste, zo ziet het er bij Grote Nijn meestal uit. Het doet me dan soms ook denken aan mijn eigen gevoel bij een nadere menstruatie; die hormonen die je tot een klotehumeur drijven. Maargoed, wij grote mensen kunnen dat soort aanzwevende buien natuurlijk beter handelen.
Aan de ene kant wil ik het dus wel proberen te voorkomen als dat zou kunnen maar aan de andere kant zie ik het ook een beetje als onvermijdelijk en wil ik me in deze discussie meer focussen op hoe het aan te pakken als het eenmaal tot een uitbarsting is gekomen.
zondag 30 september 2007 om 23:02
Hoi nijntje,
Mijn eerste reactie toen ik jouw verhaal las was, welke moeder zet nou zijn kindje onder een koude douche!!
Mijn dochtertje is 2 jaar en is ook een pittige tante die af en toe flink boos kan worden maar ik zou haar niet snel onder een koude douche zetten.
Maar nu ik verder lees begin ik ook te begrijpen dat je wel een heel groot verschil hebt tussen een woedeuitbarsting of echt helemaal doordraaien want dan heb je gewoon geen contact met je kind meer! Je kunt niet meer tot hem doordringen en als ik zo die andere verhalen lees dat sommige kinderen zichzelf ook nog gaan bezeren kan ik me voorstellen dat dat toch ook heel moeilijk voor die ouders moet zijn!
In zo'n situatie krijg je volgens mij zelf ook allerlei gevoelens van verdriet,ommacht en ook woede omdat je juist alles wilt proberen om je kind eruit te krijgen. Het lijkt me heel erg als je op zo'n moment niet tot je kind door kunt dringen.
Dus ik ben totaal van mening veranderd en vind het juist heel moedig van je nijntje dat je je bericht zo neerzet!
Mijn eerste reactie toen ik jouw verhaal las was, welke moeder zet nou zijn kindje onder een koude douche!!
Mijn dochtertje is 2 jaar en is ook een pittige tante die af en toe flink boos kan worden maar ik zou haar niet snel onder een koude douche zetten.
Maar nu ik verder lees begin ik ook te begrijpen dat je wel een heel groot verschil hebt tussen een woedeuitbarsting of echt helemaal doordraaien want dan heb je gewoon geen contact met je kind meer! Je kunt niet meer tot hem doordringen en als ik zo die andere verhalen lees dat sommige kinderen zichzelf ook nog gaan bezeren kan ik me voorstellen dat dat toch ook heel moeilijk voor die ouders moet zijn!
In zo'n situatie krijg je volgens mij zelf ook allerlei gevoelens van verdriet,ommacht en ook woede omdat je juist alles wilt proberen om je kind eruit te krijgen. Het lijkt me heel erg als je op zo'n moment niet tot je kind door kunt dringen.
Dus ik ben totaal van mening veranderd en vind het juist heel moedig van je nijntje dat je je bericht zo neerzet!
zondag 30 september 2007 om 23:07
Vind ik ook. Volwassenen zijn ook wel eens boos. Daarom mogen kinderen soms ook boos zijn. Daar heb ik zeker geen moeite mee.
Meestal begreep ik het ook wel. Alleen mijn zoon was dan gelijk over the top extreem boos. Vaak om hele kleine dingetjes, zodat de bui niet in verhouding stond met de oorzaak ervan. Dus legde ik hem meestal naderhand uit dat boos zijn niet erg is en dat je dan ook wel eens wat zegt wat niet leuk is voor een ander. Dat is allemaal nog acceptabel maar 'maf' doen, spullen vernielen, de hele buurt bij elkaar krijsen is overdreven. Dat hij oud genoeg is om dat iets relaxter aan te pakken. Natuurlijk heb ik het wel zo verteld dat het hem helemaal duidelijk was. Dus niet helemaal de woorden die ik hier heb gebruikt. Opvoeden blijft moeilijk en het is toch uitzoeken en experimenteren daarmee, tot je de juiste aanpak gevonden hebt. Wij zijn samen al een heel eind. Op school ligt dat anders. Daar lopen tig kinderen rond, dus een broeinest voor conflicten en dingen die uit de hand kunnen lopen, misverstanden etc. Daarnaast nog de omgang tussen dochter en zoon waarbij het nog wel eens hoog op kan lopen maar ik zie zeker vooruitgang.
Dus Nijn, dat lukt voor jou ook. Het kost tijd en veel energie maar jouw grietje wordt ouder en zal beter uit kunnen leggen waar het aan schort en zal (makkelijker) leren oppikken waar de grens ligt tussen boos zijn en hysterisch doen.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 30 september 2007 om 23:14
De ergste bui heeft ruim anderhalf uur geduurd, dat was echt vreselijk. Normaal duren ze een half uur tot een uur en meestal is hij daarna zo moe dat hij nasnikkend gaat slapen. Om die reden beperk ik het logeren (bij opa) tot een minimum, hoewel hij er altijd heel graag naar toe wil.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 september 2007 om 23:14
Ik denk het wel maar soms heb je dat niet altijd in de gaten.
Of pak je het per ongeluk verkeerd aan omdat je het snel op wilt lossen. Daarom is het het beste dat uit te zoeken bij je kind. Wat werkt en wat drijft de boel verder op de spits. Dat laatste laat je dan in het vervolg uiteraard achterwege.
Zo heb ik gemerkt dat het soms bij gemopper blijft als ik niet meer reageer op opmerkingen van zijn kant. Laat maar kletsen, denk ik dan wijselijk en dan waait het vaak over.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 30 september 2007 om 23:17
Zijn er waar jij werkt geen kinderen bij wie je dat juist níet moet doen. Bepaalde kinderen met gedragsproblemen willen absoluut niet aangeraakt worden. Doe dat bij mijn zoon en hij gaat zeker over the edge. Wilde deze kanttekening er even bij plaatsen. Verder kan het wel een goede tip zijn voor het juiste kind.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 30 september 2007 om 23:19
Je hebt zoveel verschillende soorten situaties waarin kinderen toch niet altijd hun zin kunnen krijgen.
Als bijv. mijn dochter een schone luier aan moet kan ze goed kwaad worden en gaan huilen en gillen. Terwijl ik het altijd van tevoren aangeef en zelfs tegen haar zeg dat ze 1 speeltje mag pakken waarmee ze ondertussen kan spelen. Dan nog wordt ze boos en ga ik haar echt niet haar zin geven want die luier moet toch echt verschoond worden!
Mijn dochter is dan daarna zo weer stil maar als je dan een kindje hebt die helemaal doordraait kan ik me voorstellen dat je daar dan niks aan kunt doen!
Als bijv. mijn dochter een schone luier aan moet kan ze goed kwaad worden en gaan huilen en gillen. Terwijl ik het altijd van tevoren aangeef en zelfs tegen haar zeg dat ze 1 speeltje mag pakken waarmee ze ondertussen kan spelen. Dan nog wordt ze boos en ga ik haar echt niet haar zin geven want die luier moet toch echt verschoond worden!
Mijn dochter is dan daarna zo weer stil maar als je dan een kindje hebt die helemaal doordraait kan ik me voorstellen dat je daar dan niks aan kunt doen!
zondag 30 september 2007 om 23:42
Het voorkomen van echte hysterische buien is heel moeilijk. Vaak weten de mensen die er last van hebben niet eens te benoemen wat er nou mis ging, voor een buitenstaander is het nog lastiger.
Toen we met onze zoon hulp gingen zoeken, leerden we dat ze dit soort hysterische buien impulsdoorbraken noemen. Er is als het ware geen controle meer en iemand gaat helemaal los. Daar gaat een opeenstapeling van al dan niet reële prikkels aan vooraf. Zo kan iemand bijvoorbeeld ten onrechte onzeker zijn de controle te verliezen, waardoor het dan dus juist wèl gebeurt. Het duurde vrij lang voor ze uitgevonden hadden wat onze zoon nou zo boos maakte. In zijn geval is het de tegenstrijdigheid van zijn hoogbegaafdheid met zijn hersenbeschadiging. Dat irriteert hem en we kunnen het niet voor hem oplossen. Prikkels van buitenaf zijn dan al snel de druppel die de emmer doen overlopen. Er knapt iets en hij wordt hysterisch.
Een goede structuur geeft hem meer controle en op moeilijke dagen hebben we de afspraak met school dat hij dan thuis leert. Het tijdig signaleren van de grens is ontzettend moeilijk, dus heeft hij bijna continue iemand mensen om zich heen die hem helpen die grens te signaleren, dat kan hij zelf (nog?) niet. Toch kan je niet alles voorzien. Laatst ontplofte hij toen we met zijn juf stonden te praten. Bleek dat er aan het eind van de gang iemand tegen een door hem opgeblazen ballon had getikt
Toen we met onze zoon hulp gingen zoeken, leerden we dat ze dit soort hysterische buien impulsdoorbraken noemen. Er is als het ware geen controle meer en iemand gaat helemaal los. Daar gaat een opeenstapeling van al dan niet reële prikkels aan vooraf. Zo kan iemand bijvoorbeeld ten onrechte onzeker zijn de controle te verliezen, waardoor het dan dus juist wèl gebeurt. Het duurde vrij lang voor ze uitgevonden hadden wat onze zoon nou zo boos maakte. In zijn geval is het de tegenstrijdigheid van zijn hoogbegaafdheid met zijn hersenbeschadiging. Dat irriteert hem en we kunnen het niet voor hem oplossen. Prikkels van buitenaf zijn dan al snel de druppel die de emmer doen overlopen. Er knapt iets en hij wordt hysterisch.
Een goede structuur geeft hem meer controle en op moeilijke dagen hebben we de afspraak met school dat hij dan thuis leert. Het tijdig signaleren van de grens is ontzettend moeilijk, dus heeft hij bijna continue iemand mensen om zich heen die hem helpen die grens te signaleren, dat kan hij zelf (nog?) niet. Toch kan je niet alles voorzien. Laatst ontplofte hij toen we met zijn juf stonden te praten. Bleek dat er aan het eind van de gang iemand tegen een door hem opgeblazen ballon had getikt
yette wijzigde dit bericht op 01-10-2007 00:06
Reden: zo is 't duidelijker
Reden: zo is 't duidelijker
% gewijzigd
zondag 30 september 2007 om 23:43
@ shahla,
Jazeker zijn die kinderen er wel! Er zijn ook kinderen die je juist niet moet aanraken.
Het is meer een idee wat ook kan werken, bij ons is het trouwens vaak een uiterst redmiddel, wat binnen onze setting maar heel weinig voorkomt. Ik heb het zelf een aantal keer moeten doen bij een jongetje van 8, niet leuk, maar hielp wel, je neemt dan eigenlijk de leiding over zijn bui over zeg maar. (zelf ben ik daarna ook wel even van mijn padje hoor, want het is behoorlijk heftig)
Maar goed, het is meer van hey, misschien kan het helpen. Het is niet in alle gevallen juist ofzo, ik ga er vanuit dat ieder hier dat voor zijn eigen kind het beste weet.
Wat je ook zou kunnen proberen is juist iets compleet anders doen dan in de lijn der verwachting ligt. Bijv. juist heel hard gaan lachen, of compleet kalm en vriendelijk blijven ondertussen blijven doorhandelen, doorkletsen "ja bladiebla en dan gaan we zo eten, wil je ook vast een hapje proeven, mama wel hmmmm lekker hoor/ ow zullen we die nieuwe douchegel uitproberen? gaan we straks nog even lekker lezen bladiebla". Het zou kunnen dat je op zo'n manier het kind terug in het gewone krijgt.
Ik bedoel deze dingen absoluut niet belerend, mocht het zo overkomen (weet niet meer welke schrijfster dat noemde), maar probeer gewoon even mee te denken.
Jazeker zijn die kinderen er wel! Er zijn ook kinderen die je juist niet moet aanraken.
Het is meer een idee wat ook kan werken, bij ons is het trouwens vaak een uiterst redmiddel, wat binnen onze setting maar heel weinig voorkomt. Ik heb het zelf een aantal keer moeten doen bij een jongetje van 8, niet leuk, maar hielp wel, je neemt dan eigenlijk de leiding over zijn bui over zeg maar. (zelf ben ik daarna ook wel even van mijn padje hoor, want het is behoorlijk heftig)
Maar goed, het is meer van hey, misschien kan het helpen. Het is niet in alle gevallen juist ofzo, ik ga er vanuit dat ieder hier dat voor zijn eigen kind het beste weet.
Wat je ook zou kunnen proberen is juist iets compleet anders doen dan in de lijn der verwachting ligt. Bijv. juist heel hard gaan lachen, of compleet kalm en vriendelijk blijven ondertussen blijven doorhandelen, doorkletsen "ja bladiebla en dan gaan we zo eten, wil je ook vast een hapje proeven, mama wel hmmmm lekker hoor/ ow zullen we die nieuwe douchegel uitproberen? gaan we straks nog even lekker lezen bladiebla". Het zou kunnen dat je op zo'n manier het kind terug in het gewone krijgt.
Ik bedoel deze dingen absoluut niet belerend, mocht het zo overkomen (weet niet meer welke schrijfster dat noemde), maar probeer gewoon even mee te denken.
zondag 30 september 2007 om 23:55
De broer van een van mijn exen kon als kind ook dermate driftig worden dat hij helemaal over de rooie ging, aldus zijn vader en broer (mijn ex dus), dat hij ook met kleren en al onder de 'koude' douche werd gezet. Dat was dan op dat moment de enige manier om hem weer bij zijn positieven te brengen. Dus echt als middel, niet als straf. En voor zover ik weet heeft hij er geen trauma oid aan overgehouden, of het moet zijn naderende kaalheid zijn. Ik snap ook eerlijk gezegd niet waarom sommigen het als (lijf)straf zien.
Er zijn gradaties in drift, en de heftigste is complete hysterie. Dan kun je best aankomen met pedagogische tips als 'net zoveel minuten op de gang als het kind oud is', maar dan heb je dus echt nooit een Hysterisch Kind meegemaakt. Mijn dochter kan ook aardig krijsen en driftig worden, maar nooit in de mate waarin ik weet dat het mogelijk is - godzijdank, want ik weet dat je dan zelf echt wanhopig kunt worden, en je jezelf afvraagt waar het in hemelsnaam mis is gegaan.
Als mijn dochter driftig is, kan ik haar het best de eerste minuten laten krijsen, terwijl ik wél in de buurt blijf, en daarna, als de eerste storm is overgedreven, kan ik haar bij me nemen en een arm om haar heenslaan. Dan slaat het boze meestal om in verdriet en hangt ze snikkend om mijn nek. Het heeft ook geen zin (meer) om op dat moment boos te worden, het kwaad is dan al geschied.
Mijn ervaring is wel dat kinderen die zo licht ontvlambaar zijn, erg veel behoefte hebben aan duidelijkheid: nu gaan we dit, nu gaan we dat, enzovoort. Mijn dochter kan bijvoorbeeld ook aardig over de pis zijn als iemand anders dan mijn man of ik de kinderen van de bso komt halen, dat moet bij haar echt vantevoren een paar keer aangekondigd worden. Dus ik vermoed zelf dat die lichtontvlambare kinderen meer dan andere behoefte hebben aan regelmaat, structuur en duidelijkheid. Geen ad hoc-beslissingen of het kind uit een spel halen, maar duidelijk aangeven (liefst een paar keer), "we gaan zo, hou er rekening mee'" .
Er zijn gradaties in drift, en de heftigste is complete hysterie. Dan kun je best aankomen met pedagogische tips als 'net zoveel minuten op de gang als het kind oud is', maar dan heb je dus echt nooit een Hysterisch Kind meegemaakt. Mijn dochter kan ook aardig krijsen en driftig worden, maar nooit in de mate waarin ik weet dat het mogelijk is - godzijdank, want ik weet dat je dan zelf echt wanhopig kunt worden, en je jezelf afvraagt waar het in hemelsnaam mis is gegaan.
Als mijn dochter driftig is, kan ik haar het best de eerste minuten laten krijsen, terwijl ik wél in de buurt blijf, en daarna, als de eerste storm is overgedreven, kan ik haar bij me nemen en een arm om haar heenslaan. Dan slaat het boze meestal om in verdriet en hangt ze snikkend om mijn nek. Het heeft ook geen zin (meer) om op dat moment boos te worden, het kwaad is dan al geschied.
Mijn ervaring is wel dat kinderen die zo licht ontvlambaar zijn, erg veel behoefte hebben aan duidelijkheid: nu gaan we dit, nu gaan we dat, enzovoort. Mijn dochter kan bijvoorbeeld ook aardig over de pis zijn als iemand anders dan mijn man of ik de kinderen van de bso komt halen, dat moet bij haar echt vantevoren een paar keer aangekondigd worden. Dus ik vermoed zelf dat die lichtontvlambare kinderen meer dan andere behoefte hebben aan regelmaat, structuur en duidelijkheid. Geen ad hoc-beslissingen of het kind uit een spel halen, maar duidelijk aangeven (liefst een paar keer), "we gaan zo, hou er rekening mee'" .
zondag 30 september 2007 om 23:56
Al die tips lijken mij prima. Je zult als ouder wel zelf uit moeten vinden wat daarvan bij je kind wel of niet werkt. Je kunt bijna niet met zekerheid zeggen dat iets wel of niet werkt. Nu heb ik al aardig wat ervaring met kinderen met een handicap, om het even zo te noemen en zelfs met dezelfde stoornis is er geen pijl op te trekken of dat wat voor de één werkt bij de ander ook werkt. Kan averechts zijn. Net als met alle kinderen. Allemaal een eigen karakter en eigen wijze van reageren op methodes.
Zo moet je mijn zoon dus niet proberen vast te pakken of bij de schouder of de arm als hij uit zijn dak is. Normaal schudt hij het gewoon af maar in zo'n bui raakt hij nog meer van de kook. Dat trekt hij niet. Zo is het bij een ander kind op zijn school weer dat je niet tijdens een conflict iets van hem af moet pakken, dat hij zijn eigen spullen in moet leveren want dán gaat het juist mis.
Zo moet je mijn zoon dus niet proberen vast te pakken of bij de schouder of de arm als hij uit zijn dak is. Normaal schudt hij het gewoon af maar in zo'n bui raakt hij nog meer van de kook. Dat trekt hij niet. Zo is het bij een ander kind op zijn school weer dat je niet tijdens een conflict iets van hem af moet pakken, dat hij zijn eigen spullen in moet leveren want dán gaat het juist mis.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 1 oktober 2007 om 00:03
Inderdaad dropje, de manier van aanpak die jij beschrijft, werkt hier goed. Op tijd inlichten wat er wanneer gaat gebeuren en zo mogelijk daaraan vasthouden en anders heel duidelijk uitleggen waarom er verandering van plan is.
Uit laten razen terwijl je in de buurt bent om te zorgen dat het niet uit de hand loopt. Geen olie op het vuur gooien door in te gaan op wat je kind allemaal uitkraamt. Pas even erover praten als de lucht geklaard is. Dat soort dingen.
Uit laten razen terwijl je in de buurt bent om te zorgen dat het niet uit de hand loopt. Geen olie op het vuur gooien door in te gaan op wat je kind allemaal uitkraamt. Pas even erover praten als de lucht geklaard is. Dat soort dingen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
