Kinderen
alle pijlers
Help mijn beste vriendinnetje is zwanger
vrijdag 9 november 2007 om 15:35
Wie kan mij advies geven?
Mijn beste vriendinnetje is nu 9 maanden zwanger van haar tweede kindje. Sinds haar zwangerschap is ons contact drastisch verslechterd. Haar hele wereld draait nu om zichzelf + baby, terwijl ze voorheen heel lief en geinteresseerd was in anderen. Als ik haar zie dan gaan alle verhalen over haar, ik kan zelden echt mijn verhaal kwijt. Voorheen zagen we elkaar 1 x per week en belden we regelmatig. Het contact ging van twee kanten, nu loopt dat heel moeizaam. Ik werk en zij wil overdag bellen en is boos als ik in een vergadering zit. 'S avonds als het mij uitkomt, is ze niet te bereiken.
Ik heb in het begin gedacht dat het hormonen waren en geduld gehad, maar na 9 maanden is mijn geduld onderhand een beetje op. Ik kan er met haar niet over praten en begin een beetje af te vragen of ze ooit nog haar oude zelf wordt.
Wie herkent dit, of kan als zwangere, of ex-zwangere vrouw wat uitleg of tips geven?
Mijn beste vriendinnetje is nu 9 maanden zwanger van haar tweede kindje. Sinds haar zwangerschap is ons contact drastisch verslechterd. Haar hele wereld draait nu om zichzelf + baby, terwijl ze voorheen heel lief en geinteresseerd was in anderen. Als ik haar zie dan gaan alle verhalen over haar, ik kan zelden echt mijn verhaal kwijt. Voorheen zagen we elkaar 1 x per week en belden we regelmatig. Het contact ging van twee kanten, nu loopt dat heel moeizaam. Ik werk en zij wil overdag bellen en is boos als ik in een vergadering zit. 'S avonds als het mij uitkomt, is ze niet te bereiken.
Ik heb in het begin gedacht dat het hormonen waren en geduld gehad, maar na 9 maanden is mijn geduld onderhand een beetje op. Ik kan er met haar niet over praten en begin een beetje af te vragen of ze ooit nog haar oude zelf wordt.
Wie herkent dit, of kan als zwangere, of ex-zwangere vrouw wat uitleg of tips geven?
vrijdag 9 november 2007 om 17:27
:
@ BG: Hoe lang duurt dat 'langzaam'?
Mijn vriendinnen (net bevallen) zijn ook compleet anders geworden. Ik zou ze nu niet meer uitgekozen hebben. Tijdens (het begin van) de zwangerschap ging het nog wel, maar nu het kind er is, willen ze alleen nog maar afspreken met kind erbij. En, je raadt het al, dan wordt er de hele tijd alleen maar naar 't kind gekeken, en om de 5 minuten moet ie iets (eten, luier, speeltje...). Kortom, ik wil een lotgenotengroep.
Ze zeggen ... negen mnd zwanger en negen mnd ontzwangeren!!
Ik denk dat het bij mij wel twee jaar duurde voordat ik echt weer lekker in m'n vel zat.
vrijdag 9 november 2007 om 20:09
Ik weet het niet hoor, maar ik heb vriendinnen met bijvoorbeeld 2 of 3 kinderen die ouder zijn dan mijn kind. Toen ze die kinderen hadden had ik dus nog geen kind en we bleven net zulke vriendinnen als toen ze nog geen kinderen hadden. Je spreekt toch ook niet altijd met je kinderen erbij af met vriendinnen? Ik in ieder geval niet. En ik denk niet dat dat hoeft te veranderen als ik een tweede heb.
vrijdag 9 november 2007 om 20:32
Ik snap het probleem best wel. Sinds ik kinderen heb, probeer ik als het om nieuwe contacten gaat, ook mensen met kinderen te ontmoeten. We gingen afgelopen zaterdag een borrel drinken bij mensen zonder kinderen, en dan voel ik me best bezwaard met mijn 3 zeurpietjes, de vloer bezaaid met meegebrachte Lego, en vervolgens de film Cars op, om ze "bezig" te houden.
Ik bedoel, de muziek moest uit en je hoorde dus allemaal filmgeluiden op de achtergrond. Het was wel gezellig hoor, maar ik voel me dan toch meer op mn gemak als die andere mensen ook kinderen hebben en er valt regelmatig een beker drinken om ofzo.
Aan de andere kant; de vrienden die ik al had en die (nog) kinderloos waren toen wij ze al kregen, die heb ik nog steeds. We gaan uit ZONDER de kinderen, en praten misschien 5% van de tijd over kinderen, hooguit. Dus daarmee is niks veranderd.
Ik bedoel, de muziek moest uit en je hoorde dus allemaal filmgeluiden op de achtergrond. Het was wel gezellig hoor, maar ik voel me dan toch meer op mn gemak als die andere mensen ook kinderen hebben en er valt regelmatig een beker drinken om ofzo.
Aan de andere kant; de vrienden die ik al had en die (nog) kinderloos waren toen wij ze al kregen, die heb ik nog steeds. We gaan uit ZONDER de kinderen, en praten misschien 5% van de tijd over kinderen, hooguit. Dus daarmee is niks veranderd.
vrijdag 9 november 2007 om 21:31
Vervelend dat het zo loopt! Het is logisch dat ze, vooral nu ze op het eind loopt, veel met zichzelf bezig is. Dat hoort wel bij het zwanger zijn en voorbereiden op de bevalling. Zelf was ik de laatste vier a vijf weken ook een soort kluizenaar. Ik ging nog wel weg, heel af en toe, maar was het allerliefst thuis, op de bank met een boek in makkelijke kleren. Echt behoefte aan contact met anderen, had ik ook niet meer zo. Soort nesteldrang ofzo. Je kunt er niets aan doen, dat gaat echt vanzelf.
Bij mij is het vrij snel na de bevalling wel weer bijgetrokken en heb ik weer 'gewoon' contact met mijn vriendinnen. Sommige daarvan hadden al kids, anderen hebben nog steeds geen kids. Toch blijft dat contact goed en zijn we nog steeds echt vriendinnen.
De kans bestaat zeker dat ze wel weer 'de oude' wordt, vooral ook omdat je haar hebt leren kennen toen er al een kindje was en ze dus ook niet echt het type was dat alleen maar over babies en kinderen kon praten.
En tja, soms verlies je gewoon vrienden gaandeweg je leven. Dan past jouw leven niet meer bij het hare en raak je elkaar gewoon langzaam aan kwijt. Daar komen ook wel weer anderen voor terug, al klinkt dat nu misschien een beetje lullig.
Geef haar de tijd, ga lekker op kraambezoek straks en kijk gewoon hoe het loopt. Je kunt er niet zo veel aan veranderen.
Bij mij is het vrij snel na de bevalling wel weer bijgetrokken en heb ik weer 'gewoon' contact met mijn vriendinnen. Sommige daarvan hadden al kids, anderen hebben nog steeds geen kids. Toch blijft dat contact goed en zijn we nog steeds echt vriendinnen.
De kans bestaat zeker dat ze wel weer 'de oude' wordt, vooral ook omdat je haar hebt leren kennen toen er al een kindje was en ze dus ook niet echt het type was dat alleen maar over babies en kinderen kon praten.
En tja, soms verlies je gewoon vrienden gaandeweg je leven. Dan past jouw leven niet meer bij het hare en raak je elkaar gewoon langzaam aan kwijt. Daar komen ook wel weer anderen voor terug, al klinkt dat nu misschien een beetje lullig.
Geef haar de tijd, ga lekker op kraambezoek straks en kijk gewoon hoe het loopt. Je kunt er niet zo veel aan veranderen.
vrijdag 9 november 2007 om 21:50
Tja ik heb ook een vriendin die geen kinderen heeft, ze ook niet wil en een totaal ander leven leidt. We zien elkaar niet meer zoveel als vroeger, bellen misschien nog maar 1 of 2 x per maand. Ik vind het wel jammer, maar zo is het nou eenmaal. Momenteel heb ik wat minder contact met haar als vroeger en wat meer contact met andere vriendinnen met kinderen. Op dit moment in mijn leven heb ik daar gewoon wat meer raakvlakken mee. Gelukkig heeft die vriendin zonder kinderen een heeeel grote vriendenkring en een drukke baan, dus ze heeft er denk ik niet zo'n moeite mee. Overigens is het niet zo dat ik alleen maar over mijn baby praat als ik met haar samen ben, ik krijg er vaak niet eens de kans voor, we zijn vaak de hele tijd aan het bijkletsen over wat er in haar leven gebeurt, want zij maakt veel meer mee dan ik, mijn leventje is een stuk rustiger geworden. 
Overigens is het normaal dat je als zwangere vrouw wat meer in jezelf keert de laatste weken van je zwangerschap. Ik ging zelf bijna de deur niet meer uit, had geen behoefte aan bezoek van wie dan ook, ik had zelfs geen zin om lang te telefoneren. Het is gewoon een soort geestelijk voorbereiding op de bevalling.
Overigens is het normaal dat je als zwangere vrouw wat meer in jezelf keert de laatste weken van je zwangerschap. Ik ging zelf bijna de deur niet meer uit, had geen behoefte aan bezoek van wie dan ook, ik had zelfs geen zin om lang te telefoneren. Het is gewoon een soort geestelijk voorbereiding op de bevalling.
vrijdag 9 november 2007 om 23:00
Herkenbaar dit. Mijn vriendin heeft het ook gehad. Alleen gebeurde er bij haar van alles en nog wat in pakweg, 2 jaar. Huis kopen, trouwen, wat heftige familieperikelen, man tijden van huis vanwege zijn werk en tussendoor ook nog een zwangerschap. In die 2 jaar ben ik erg druk met haar geweest (met alle liefde overigens!), helpen verhuizen, druk met de bruiloft (was ook getuige), steun bij hun familieperikelen en heb ik veel, heel veel tijd in haar gestoken tijdens haar zwangerschap. We wonen heel dicht bij elkaar (10 minuten lopen) dus zat ik daar (vooral op het laatst) meerdere malen per week. Stond ik met allerlei zeepjes en zalfjes voor de deur om haar gezwollen voeten te masseren bijvoorbeeld. Verder heb ik haar hele zwangerschap digitaal vastgelegd en daar een prachtig fotoboek van gemaakt en zat ik als eerste in de wachtkamer van het ziekenhuis terwijl zij aan het bevallen was. Uiteindelijk was de kleine jongen er werden ouders en broers en zussen gebeld. Puntje bij paaltje gingen die één voor één naar binnen om zoon-lief te bewonderen en was ik ´als laatste´ terwijl ik al, sinds het begin van de bevalling (vanaf ´s ochtends tot ver in de avond) alleen in die wachtkamer zat.
Logisch op zich, dat je eerst je ouders, broers/zussen naar je kind wilt laten kijken maar het stak wel een beetje. En natuurlijk was het ook mijn eigen keuze om in de wachtkamer te gaan zitten.
Maar goed, geen probleem. Vervolgens speelde er een maand of twee later ineens van alles in mijn leven. Ik kocht een huis en moest alles in de weekenden en avonden regelen (het was net twee maanden voordat ik bijna 2 maanden op reis zou gaan dus al mijn vrije dagen waren op). Alles moest dus tussendoor en in de avonden/weekenden. In het weekend van de sleuteloverdracht en de eerste klussen in huis moest ik halsoverkop naar het buitenland vanwege een naderend sterfgeval. Tussendoor stond mijn broer aan de vooravond van zijn bruiloft. Kortom, heel hectische periode.
Af en toe had ik mijn vriendin aan de telefoon en hoorde ik haar over de middagwandelingetjes die ze maakte met haar kind. We wonen echt op 10 minuten afstand, waarom kwam ze nooit eens bij mij aangewandeld? Waarom belde ze niet maar kreeg ik alleen af en toe een sms´je? Waarom belde ze niet de dag nadat ik een bod op het huis had gedaan om te vragen of het bod was geaccepteerd? Waarom belde ze niet om te vragen hoe mijn afspraak in het ziekenhuis was verlopen en wat de arts had gezegd? Waarom heeft ze nooit een bloemetje of een kaartje gestuurd voor alles wat ik tijdens haar zwangerschap voor haar heb gedaan (en de jaren daarvoor ook trouwens).
Kortom, vlak voor mijn reis was ik kapot en gesloopt en hevig, hevig teleurgesteld in haar. Dat de afgelopen 2 jaar eigenlijk in het teken van haar hadden gestaan (vooral het laatste jaar), en dat nu er van alles in mijn leven speelde, ik niet of nauwelijks blijk van interesse kreeg.
Ik heb haar daar toen wel op aangesproken. Ze schrok enorm en had zich dat nooit zo gerealiseerd totdat ik dus al deze punten voor haar neerlegde. Ze zei dat dat nooit haar bedoeling was geweest.
Uiteindelijk hebben we een maand of wat later nog een keer een gesprek gehad hierover omdat er weinig verbetering in zat. Pas toen was ze inmiddels weer een beetje haarzelf. En vanaf toen is het ook weer wat beter gegaan.
Sorry voor de lap tekst. Kennelijk zit het me nog steeds een beetje hoog. Ik vind namelijk nog steeds dat ze het toen echt wel heeft laten afweten.
Logisch op zich, dat je eerst je ouders, broers/zussen naar je kind wilt laten kijken maar het stak wel een beetje. En natuurlijk was het ook mijn eigen keuze om in de wachtkamer te gaan zitten.
Maar goed, geen probleem. Vervolgens speelde er een maand of twee later ineens van alles in mijn leven. Ik kocht een huis en moest alles in de weekenden en avonden regelen (het was net twee maanden voordat ik bijna 2 maanden op reis zou gaan dus al mijn vrije dagen waren op). Alles moest dus tussendoor en in de avonden/weekenden. In het weekend van de sleuteloverdracht en de eerste klussen in huis moest ik halsoverkop naar het buitenland vanwege een naderend sterfgeval. Tussendoor stond mijn broer aan de vooravond van zijn bruiloft. Kortom, heel hectische periode.
Af en toe had ik mijn vriendin aan de telefoon en hoorde ik haar over de middagwandelingetjes die ze maakte met haar kind. We wonen echt op 10 minuten afstand, waarom kwam ze nooit eens bij mij aangewandeld? Waarom belde ze niet maar kreeg ik alleen af en toe een sms´je? Waarom belde ze niet de dag nadat ik een bod op het huis had gedaan om te vragen of het bod was geaccepteerd? Waarom belde ze niet om te vragen hoe mijn afspraak in het ziekenhuis was verlopen en wat de arts had gezegd? Waarom heeft ze nooit een bloemetje of een kaartje gestuurd voor alles wat ik tijdens haar zwangerschap voor haar heb gedaan (en de jaren daarvoor ook trouwens).
Kortom, vlak voor mijn reis was ik kapot en gesloopt en hevig, hevig teleurgesteld in haar. Dat de afgelopen 2 jaar eigenlijk in het teken van haar hadden gestaan (vooral het laatste jaar), en dat nu er van alles in mijn leven speelde, ik niet of nauwelijks blijk van interesse kreeg.
Ik heb haar daar toen wel op aangesproken. Ze schrok enorm en had zich dat nooit zo gerealiseerd totdat ik dus al deze punten voor haar neerlegde. Ze zei dat dat nooit haar bedoeling was geweest.
Uiteindelijk hebben we een maand of wat later nog een keer een gesprek gehad hierover omdat er weinig verbetering in zat. Pas toen was ze inmiddels weer een beetje haarzelf. En vanaf toen is het ook weer wat beter gegaan.
Sorry voor de lap tekst. Kennelijk zit het me nog steeds een beetje hoog. Ik vind namelijk nog steeds dat ze het toen echt wel heeft laten afweten.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 11 november 2007 om 15:47
Winterdip, ik herken veel in de situatie die je beschrijft. Bij mij was echter de vriendschap over toen ik haar erop aansprak een paar maanden na de bevalling. Ik was egoïstisch etc. Ze was klaar met mij en mijn gezeur.
Mijn mond viel open. Ik had de afgelopen jaren heel veel voor haar gedaan, zelfs vakantiedagen opgenomen om te helpen verhuizen etc. Maar goed.
Vriendschap moet van twee kanten komen. Ben haar momenteel liever kwijt dan rijk. Gelukkig woont ze niet om de hoek.
Mijn mond viel open. Ik had de afgelopen jaren heel veel voor haar gedaan, zelfs vakantiedagen opgenomen om te helpen verhuizen etc. Maar goed.
Vriendschap moet van twee kanten komen. Ben haar momenteel liever kwijt dan rijk. Gelukkig woont ze niet om de hoek.
zondag 11 november 2007 om 16:11
Ik heb ook 2 keer meegemaakt dat een vriendschap uiteindelijk maar van 1 kant bleek te komen, helaas. Had trouwens niets met kinderen krijgen te maken, maar opeens het leven weer helemaal goed op de rails hebben en mij blijkbaar niet meer nodig hebben... ik was alleen nodig toen ze het moeilijk hadden.
Maar kan het in het geval van de vriendin van Winterdip wel iets meer begrijpen, ik ben nu zelf 34 weken zwanger en ik kan me zo voorstellen dat ik de eerste maanden van de bevalling ook niet zo zal zien wat er bij anderen speelt, ik denk dat het krijgen van een kind voor de meesten erg ingrijpend is en je alleen maar oog hebt voor je kind, daar heb je het dan al druk genoeg mee. Het feit dat jouw vriendin aangeeft dat ze het helemaal niet doorhad, zegt wel genoeg. Ik hoop dat ze in de loop van de tijd weer helemaal bijtrekt, maar zo te lezen zal dat wel gebeuren. Ik denk dat het bij haar echt alleen maar te maken heeft gehad met de geboorte van haar kind, en niet met jou.
Ik moet zeggen dat ik zelf sinds een paar maanden ook niet meer zo sociaal ben. Zelfs (een gedeelte van) mijn familie, met wie ik vaak bel, spreek ik vrij weinig nu, omdat ik nu even teveel aan mijn hoofd heb, er moet namelijk nog veel gebeuren voor de bevalling. Mijn hoofd is nu gewoon even te vol, normaal geen probleem, nu met kind in buik blijkbaar wel
. Over 2 weken hopen we alles af te hebben en ik ben van plan om dan weer even iets meer aan mijn sociale leven te doen, want het zit me niet lekker, alhoewel ik er wel bewust voor gekozen heb nu even voor mezelf te kiezen.
Liefs,
Snoopy
Maar kan het in het geval van de vriendin van Winterdip wel iets meer begrijpen, ik ben nu zelf 34 weken zwanger en ik kan me zo voorstellen dat ik de eerste maanden van de bevalling ook niet zo zal zien wat er bij anderen speelt, ik denk dat het krijgen van een kind voor de meesten erg ingrijpend is en je alleen maar oog hebt voor je kind, daar heb je het dan al druk genoeg mee. Het feit dat jouw vriendin aangeeft dat ze het helemaal niet doorhad, zegt wel genoeg. Ik hoop dat ze in de loop van de tijd weer helemaal bijtrekt, maar zo te lezen zal dat wel gebeuren. Ik denk dat het bij haar echt alleen maar te maken heeft gehad met de geboorte van haar kind, en niet met jou.
Ik moet zeggen dat ik zelf sinds een paar maanden ook niet meer zo sociaal ben. Zelfs (een gedeelte van) mijn familie, met wie ik vaak bel, spreek ik vrij weinig nu, omdat ik nu even teveel aan mijn hoofd heb, er moet namelijk nog veel gebeuren voor de bevalling. Mijn hoofd is nu gewoon even te vol, normaal geen probleem, nu met kind in buik blijkbaar wel
. Over 2 weken hopen we alles af te hebben en ik ben van plan om dan weer even iets meer aan mijn sociale leven te doen, want het zit me niet lekker, alhoewel ik er wel bewust voor gekozen heb nu even voor mezelf te kiezen.Liefs,
Snoopy
zondag 11 november 2007 om 18:19
Nou, ik heb er zeker van geleerd dat het krijgen van een kind niet te onderschatten is hoor! Absoluut. En dat je hoofd niet naar heel veel andere dingen staat begrijp ik ook. Maar ik vind wel dat je, ondanks je eigen drukte, interesse moet blijven tonen in de mensen om je heen. Ik bedoel, een huis kopen is toch niet zo maar wat. Dat hoef je niet te vergeten. En een kaartje is ook een kleine moeite.
Ik heb mezelf voorgenomen, als ik ooit zwanger word, een klein notitieboekje bij de telefoon te leggen. Hierin kan ik dan opschrijven: Vriendin A. naar ziekenhuis voor onderzoek, of Vriendin B. vragen of ze geslaagd is, of Vriendin C. jarig.
Dat soort dingen. Ik heb begrip voor de zogenoemde zwangerschapsdementie maar daar kun je ook wat aan doen. Toch? Mijn vriendschap heeft er gelukkig niet onder geleden want mijn vriendin heeft wel wat met mijn input gedaan. En ik met die van haar!
Snoopy, veel succes met de laatste loodjes!
Venus-van-Milo: Zulke vriendinnen... lullig zeg. Opgeruimd staat netjes want als je niet eens kunt zeggen wat je dwars zit is het ook niet veel waard!
Ik heb mezelf voorgenomen, als ik ooit zwanger word, een klein notitieboekje bij de telefoon te leggen. Hierin kan ik dan opschrijven: Vriendin A. naar ziekenhuis voor onderzoek, of Vriendin B. vragen of ze geslaagd is, of Vriendin C. jarig.
Dat soort dingen. Ik heb begrip voor de zogenoemde zwangerschapsdementie maar daar kun je ook wat aan doen. Toch? Mijn vriendschap heeft er gelukkig niet onder geleden want mijn vriendin heeft wel wat met mijn input gedaan. En ik met die van haar!
Snoopy, veel succes met de laatste loodjes!
Venus-van-Milo: Zulke vriendinnen... lullig zeg. Opgeruimd staat netjes want als je niet eens kunt zeggen wat je dwars zit is het ook niet veel waard!
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 11 november 2007 om 20:44
Tja, die zwangerschapdementie Ik had er wel van gehoord, maar dat je van een gestructureerd iemand een warhoofd wordt die dingen gewoon vergeet, dat had ik niet verwacht. Ik heb in Word een heel schema gemaakt voor de komende weken en mijn afspraken en andere belangrijke dingen in mijn telefoon gezet zodat ik de dag van tevoren en op de dag zelf een melding krijg. Als ik dat niet zou doen, zou ik een hoop vergeten te doen, dus je kan er wel degelijk iets aan doen inderdaad.
Als ik nu bedenk dat ik morgen 5 dingen in de supermarkt moet halen, ben ik, als ik het niet opschrijf, minstens 1 ding vergeten over 5 minuten. Om maar even aan te geven hoe 'ernstig' het is, en zo gaat het dus met alles. Ik heb nu 1 blaadje (mijn schema) waar ik alles opschrijf, zodat ik ook zeker weet dat alles erop staat en ik geen briefjes mis... en ik denk dat alles er zo onderhand wel opstaat.
Liefs,
Snoopy
Ik had er wel van gehoord, maar dat je van een gestructureerd iemand een warhoofd wordt die dingen gewoon vergeet, dat had ik niet verwacht. Ik heb in Word een heel schema gemaakt voor de komende weken en mijn afspraken en andere belangrijke dingen in mijn telefoon gezet zodat ik de dag van tevoren en op de dag zelf een melding krijg. Als ik dat niet zou doen, zou ik een hoop vergeten te doen, dus je kan er wel degelijk iets aan doen inderdaad. Als ik nu bedenk dat ik morgen 5 dingen in de supermarkt moet halen, ben ik, als ik het niet opschrijf, minstens 1 ding vergeten over 5 minuten. Om maar even aan te geven hoe 'ernstig' het is, en zo gaat het dus met alles. Ik heb nu 1 blaadje (mijn schema) waar ik alles opschrijf, zodat ik ook zeker weet dat alles erop staat en ik geen briefjes mis... en ik denk dat alles er zo onderhand wel opstaat.
Liefs,
Snoopy
