Kinderen
alle pijlers
Help mijn man wil geen tweede kindje?
donderdag 4 oktober 2007 om 14:14
We hebben al een dochtertje van vijf jaar,en ikzelf wordt binnenkort 35.Ik zou het zo leuk vinden,een broertje of zusje voor ons dochtertje,wat mij betreft is dan ons gezinnetje compleet.Maar mijn man denkt daar heel anders over,hoe kom je hieruit.Ik wil ook niet dat het tussen ons komt te staan,maar dat gebeurd natuurlijk wel,mijn man vind het zo lekker gaan,ons dochtertje is gezond,dat is ook wel zo maarja.Wie kan me eventjes opbeuren!!
minnetje
minnetje
donderdag 4 oktober 2007 om 14:31
Minnetje,
mijn vriend wil ook geen tweede en helaas is dat dan de werkelijkheid waar we mee te dealen hebben. In m'n eentje krijg ik het niet voor elkaar iig haha. Ik snap dat je het er moeilijk mee hebt. Ik heb het er bij perioden ook moeilijk mee (niet altijd, omdat de wens nl. (nog) niet chronisch aanwezig is vanwege mijn eigen angsten). Maar wat er aan te doen? Ik ben bang dat er niks aan te doen is. Ik heb wel het belang benadrukt dat ik er met mijn lief eerlijk en open over kan praten, omdat ik mijn verdriet hierover wel met hem wil kunnen delen en sinds kort lukt dit ook. Hij snapt mijn stukje rouwverwerking hierover en verder zal ik het toch in mijn eentje nog een plekje moeten zien te geven.
Het moeilijkste in dit verhaal is dat ik het niet eens zoveer wens vanuit mijn eigen kinderwens, maar het meest voor dochter. Ik voel plaatsvervangend verdriet om/voor mijn dochter dat zij nooit een broertje of zusje zal hebben waarmee ze opgroeit. Dát vind ik het ergst. Ik heb echt het gevoel dat ik haar iets heel essentieels onthoud.
mijn vriend wil ook geen tweede en helaas is dat dan de werkelijkheid waar we mee te dealen hebben. In m'n eentje krijg ik het niet voor elkaar iig haha. Ik snap dat je het er moeilijk mee hebt. Ik heb het er bij perioden ook moeilijk mee (niet altijd, omdat de wens nl. (nog) niet chronisch aanwezig is vanwege mijn eigen angsten). Maar wat er aan te doen? Ik ben bang dat er niks aan te doen is. Ik heb wel het belang benadrukt dat ik er met mijn lief eerlijk en open over kan praten, omdat ik mijn verdriet hierover wel met hem wil kunnen delen en sinds kort lukt dit ook. Hij snapt mijn stukje rouwverwerking hierover en verder zal ik het toch in mijn eentje nog een plekje moeten zien te geven.
Het moeilijkste in dit verhaal is dat ik het niet eens zoveer wens vanuit mijn eigen kinderwens, maar het meest voor dochter. Ik voel plaatsvervangend verdriet om/voor mijn dochter dat zij nooit een broertje of zusje zal hebben waarmee ze opgroeit. Dát vind ik het ergst. Ik heb echt het gevoel dat ik haar iets heel essentieels onthoud.
donderdag 4 oktober 2007 om 14:38
Ikzelf heb hier geen ervaring mee, maar ken een heleboel mensen uit gezinnen waar ze vroeger enig kind waren. Stuk voor stuk zeggen ze en echt niemand uitgezonderd, dat ze liever er een broertje of zusje bij hadden gehad. Nu weet ik natuurlijk wel dat hier ook uitzonderingen op zijn, maar misschien kan je man eens gaan praten met mensen die uit een 1-kinder gezin komen? En brengt dat hem op andere ideeen! Moeilijke situatie! Sterkte!
donderdag 4 oktober 2007 om 17:18
Marielle, je zegt dat de "enigkindkinderen" allemaal zeggen dat ze liever een broertje of zusje erbij hadden gehad. Ik ken ook veel mensen die een broertje of zusje hebben maar er graag nog eentje hadden gehad, of eentje van een ander geslacht, of eentje minder.
Ik wilde zelf vroeger een grotere broer, ben zelf de oudste en vond dat vroeger maar niets. Had vroeger helemaal niets met de ander, nu wel, gelukkig.
Ik wilde zelf vroeger een grotere broer, ben zelf de oudste en vond dat vroeger maar niets. Had vroeger helemaal niets met de ander, nu wel, gelukkig.
donderdag 4 oktober 2007 om 17:28
donderdag 4 oktober 2007 om 22:27
Bij ons was het ook zo. Toen ik mijn vriend leerde kennen gaf hij aan een kinderen te willen. Ik zei dat hij er dan eerst serieus overna moest denken want ik wilde ze wel en zag het niet zitten een leven zonder kinderen met hem te beginnen. Toen werd het geen kinderen voor mijn 30e nouja ok datzien we dan wel. Nu is hij vorige maand 30 geworden en hebben we 2 kindjes en oefenen we voor nummer 3. Onze zoon werd geboren toen hij 25 werd, ik wilde zo graag dat hij zoiets had van ok het leven i snu op orde dus we prberen het. Bij de tweede kwam ik er eerst mee en dat zag hij niet zitten terwijl hij na een paar maanden er zelf mee kwam dat het hem nu wel erg leuk leek. Nu ik begin over een nummer 3 was het voor hem schrikken maar hij zei zelf, ik geniet zo van de kinderen en ze zijn zo leuk en makkelijk we gaan ervoor!
Probeer hemheel rustig uit te leggen wat het voo rjou betekend wat jouw gevoel is misschien draait hij ook wel bij.
Ik ben het wel met je eens, een broertje of zusje is natuurlijk het leukste wat je je kindje kunt bieden. Stel dat jullie er straks niet meer zijn dan is er altijd iemand om op terug te vallen!
Probeer hemheel rustig uit te leggen wat het voo rjou betekend wat jouw gevoel is misschien draait hij ook wel bij.
Ik ben het wel met je eens, een broertje of zusje is natuurlijk het leukste wat je je kindje kunt bieden. Stel dat jullie er straks niet meer zijn dan is er altijd iemand om op terug te vallen!
vrijdag 23 november 2007 om 05:19
het is ruim 5 uur 's ochtends en ik ben wakker, lig te piekeren over het tweede kindje, dat er waarschijnlijk nooit gaat komen. mijn man wil ook pertinent niet, ik zeker wel. iemand van ons beiden gaat zijn wens in vervulling zien komen en ik ben bang dat ik dat niet ben. ik ben er heel verdrietig om, maar snap goed dat we het samen moeten willen. ik baal er behoorlijk van dat ik onze zoon waarschijnlijk niet kan geven wat ik met mijn zusjes heb. een innige band die je met iemand anders nooit kunt hebben, omdat ze niet bergrijpen uit wat voor nest je komt. het plezier van interne grapjes en het delen van hetzelfde verdriet. hopelijk komt het nog, ik geef mezelf nog een jaar, ik ben 39...
vrijdag 23 november 2007 om 07:07
Rouwverwerking? Wil bijna zeggen: wees blij met wat je hebt, maar goed.
Een broertje of zusje hebben, wil zeker niet zeggen dat je dan iemand hebt om op terug te vallen. Dat is een illusie die veel mensen schijnen te hebben. Natuurlijk, het klinkt leuk, klinkt ook als een goed argument. Persoonlijk lijkt het me óók leuker voor een kind om een broertje of zusje te hebben, terwijl ik heel goed weet dat dat nergens op gebaseerd is.
Ik zou het ook jammer vinden als vriend niet nóg een kind zou willen, of als een tweede niet zou lukken. Maar hé, ik héb al een prachtig kind.
Denk wel dat dit iets is waar weinig discussie over mogelijk is, als hij echt geen tweede wil. Jammer, maar helaas. Wat ik net al zei: wees blij dat je je dochter hebt.
Een broertje of zusje hebben, wil zeker niet zeggen dat je dan iemand hebt om op terug te vallen. Dat is een illusie die veel mensen schijnen te hebben. Natuurlijk, het klinkt leuk, klinkt ook als een goed argument. Persoonlijk lijkt het me óók leuker voor een kind om een broertje of zusje te hebben, terwijl ik heel goed weet dat dat nergens op gebaseerd is.
Ik zou het ook jammer vinden als vriend niet nóg een kind zou willen, of als een tweede niet zou lukken. Maar hé, ik héb al een prachtig kind.
Denk wel dat dit iets is waar weinig discussie over mogelijk is, als hij echt geen tweede wil. Jammer, maar helaas. Wat ik net al zei: wees blij dat je je dochter hebt.
vrijdag 23 november 2007 om 09:09
Ik wil ook heel graag een tweede, en mijn man (nog) niet.
Ik snap hem, echt, zwangerschap was zwaar, bevalling nog zwaarder, huilbaby, ppd, depressie eroverheen, dus echt ik snap hem. Maar snappen en voelen zijn twee verschillende dingen. Hij is blij dat het goed gaat met mij, met ons, en is bang dat het weer fout gaat. Maar mijn wens voor een tweede zit heel diep. En natuurlijk ben ik ook gelukkig met wat we nu hebben, ben ik godvergeten dankbaar en blij dat onze relatie het heeft overleefd, maar geloof absoluut dat die een tweede ook zou overleven.
Ik merk dat ik wacht op het moment dat hij ook wil, en dat beheerst bij vlagen mijn leven. Als hij iets wil vertellen hoop ik dat hij gaat zeggen: gooi die pil maar weg, maar ben teleurgesteld als hij het over iets anders wil hebben. Ik kan er niets aan doen, het leeft bij mij en ik kan die knop niet omzetten. Ik hoop dus dat er een gouden tip komt hoe je dat gevoel om kan zetten......
Ik snap hem, echt, zwangerschap was zwaar, bevalling nog zwaarder, huilbaby, ppd, depressie eroverheen, dus echt ik snap hem. Maar snappen en voelen zijn twee verschillende dingen. Hij is blij dat het goed gaat met mij, met ons, en is bang dat het weer fout gaat. Maar mijn wens voor een tweede zit heel diep. En natuurlijk ben ik ook gelukkig met wat we nu hebben, ben ik godvergeten dankbaar en blij dat onze relatie het heeft overleefd, maar geloof absoluut dat die een tweede ook zou overleven.
Ik merk dat ik wacht op het moment dat hij ook wil, en dat beheerst bij vlagen mijn leven. Als hij iets wil vertellen hoop ik dat hij gaat zeggen: gooi die pil maar weg, maar ben teleurgesteld als hij het over iets anders wil hebben. Ik kan er niets aan doen, het leeft bij mij en ik kan die knop niet omzetten. Ik hoop dus dat er een gouden tip komt hoe je dat gevoel om kan zetten......
vrijdag 23 november 2007 om 09:22
Ik had ook liever een oudere broer gehad, dat leek me zo stoer! Maar ik kreeg een zusje toen ik 7 was. We kunnen het best met elkaar vinden, maar hebben weinig contact. Ik woon in het buitenland, zij wil liever in ons geboortedorp wonen. We zijn totaal verschillend, qua karakter, postuur, gedrag etc. Ze is mijn zusje, maar behalve onze ouders, delen we weinig. Persoonlijk denk ik dat je in veel gevallen meer hebt aan vrienden dan aan broers/zussen (met uitzonderingen, dat wel!). Niemand geeft je garanties voor een innige band tussen jouw zoon en een nieuw broertje of zusje.
Kinderen die alleen opgroeien willen een broertje/zusje, kinderen met een zusje willen nog een broertje en andersom. Daar kun je geen pijl op trekken. Mijn moeder is enigskind en heeft daar geen last van. Ik heb 1 zoon en vind het ook prima zo. Spelen kan hij met jongetjes en meisjes in de straat en straks op de kindergarten.
Als je man zo duidelijk is in zijn besluit, zit er niets anders op het te accepteren, denk ik. Je kunt hem niet dwingen nog een kindje op de wereld te zetten. Dan is het aan jou om te kijken of je daar mee kunt leven of niet.
Kinderen die alleen opgroeien willen een broertje/zusje, kinderen met een zusje willen nog een broertje en andersom. Daar kun je geen pijl op trekken. Mijn moeder is enigskind en heeft daar geen last van. Ik heb 1 zoon en vind het ook prima zo. Spelen kan hij met jongetjes en meisjes in de straat en straks op de kindergarten.
Als je man zo duidelijk is in zijn besluit, zit er niets anders op het te accepteren, denk ik. Je kunt hem niet dwingen nog een kindje op de wereld te zetten. Dan is het aan jou om te kijken of je daar mee kunt leven of niet.
vrijdag 23 november 2007 om 15:21
Ik kan me het verdriet wel heel goed voorstellen. Gelukkig denkt mijn man er anders over maar hij heeft ook wel even getwijfeld.
Sinds ik moeder ben heb ik echt mijn roeping gevonden, alsof ik het altijd al was maar nog geen kind had. Ik kan me dan ook slecht voorstellen dat het bij 1 kind blijft. Als het echt niet zou lukken dan is het wat anders maar ik vraag me af of ik een gelukkig huwelijk zou houden als zoiets altijd tussen je in blijft staan. Klinkt trouwens best hard en dat is het misschien ook wel. Natuurlijk kan je iemand niet dwingen maar je kunt jezelf ook niet dwingen om je gevoel uit te schakelen.
Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen, ook voor de anderen hier die hetzelfde probleem hebben.
Sinds ik moeder ben heb ik echt mijn roeping gevonden, alsof ik het altijd al was maar nog geen kind had. Ik kan me dan ook slecht voorstellen dat het bij 1 kind blijft. Als het echt niet zou lukken dan is het wat anders maar ik vraag me af of ik een gelukkig huwelijk zou houden als zoiets altijd tussen je in blijft staan. Klinkt trouwens best hard en dat is het misschien ook wel. Natuurlijk kan je iemand niet dwingen maar je kunt jezelf ook niet dwingen om je gevoel uit te schakelen.
Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen, ook voor de anderen hier die hetzelfde probleem hebben.
vrijdag 23 november 2007 om 15:43
Ik ben nu zwanger, van mijn eerste. En enige, dat is teminste het plan. Vriend en ik hebben het er lang en uitgebreid over gehad en zijn samen tot deze beslissing gekomen. Let op, we zijn nog geen ouders, en ik sluit nooit helemaal uit dat we het beide zo geweldig zullen vinden dat we toch ooit voor een tweede gaan, maar eerlijk gezegd denk ik dat niet.
Vriend heeft heel lang helemaal geen kinderen gewild, puur persoonlijk omdat hij de gevolgen zo groot vond. De beperkingen en grenzen die het hebben van een kind aan je persoonlijke, sociale en financiele leven geven hebben voor hem heel lang erg zwaar gewogen. Ik wist altijd dat ik moeder wilde worden, dus dat heeft veel gedoe gekost tussen ons. Inmiddels zijn we er dus op uitgekomen dat er wel een kind komt, maar dat het bij een blijft.
In het begin hebben we toen nog enkele discussies gehad over of het niet 'zielig' zou zijn om het bij een te laten. Zou ons kind het niet missen, een broertje of zusje??
Nou is mijn vriend enig kind. Hij heeft dit nooit als een nadeel gezien, sterker nog, hij zag het als een voordeel. Genoeg tijd en aandacht van zijn ouders, alle mogelijkheid zich te ontplooien, ook op financieel gebied. Zeker niet dat hij verwend was, maar het kwam hem niet tekort. Zo wilde ik vroeger paardrijden maar dit kon niet omdat mijn ouders dat te duur vonden, zeker omdat mijn broertje ook nog allerlei hobbys enzo had. Vriend had/heeft een vrij dure hobby waarvoor hij altijd bij zijn ouders aan kon kloppen. idem met studie, ik heb met heel veel moeite zelf mijn studie kunnen financieren omdat mijn ouders dat niet konden/wilden, Vriend had daar geen zorgen om en kon zich helemaal op de studie zelf richten. Uiteraard is geld lang niet altijd belangrijk, maar wel een afweging.
Daarnaast had vriend totaal niet het idee dat hij speelkameraadjes miste. Er waren buurkinderen, schoolvriendjes. Zijn ouders zorgden bij vakanties altijd dat ze ergens kampeerden waar andere kinderen waren of namen een vriendje mee op vakantie.
Ikzelf heb een jongere broer waar ik niets mee had. Als kinderen speelden we weinig samen, als jongeren waren we zo mogelijk nog minder met elkaar bezig en nu, we zijn nu 34 en 31, zien we elkaar af en toe bij mijn ouders. Zoals iemand al zei, dat is wat we gemeen hebben, onze ouders.
we zijn ons ervan bewust dat we voor ons ene kind straks wel afwegingen moeten gaan maken. Zo zal het niet zo handig zijn om ergens in een hutje op de hei achteraf te gaan wonen, omdat er dan geen speelkameraadjes in de buurt zijn. Zolang ons kind nog klein is, zullen we dus proberen in een kindrijke omgeving te wonen. Later, als zij (het wordt een meisje) groter is, dan kan ze zelf vrienden opzoeken en wordt dat anders.
Nouja, dit zijn voor ons enkele van de afwegingen geweest. Neemt niet weg dat het gevoelsmatig heel anders kan liggen dan praktisch gedacht. Ik kan me voorstellen dat je er moeite mee hebt om afscheid te nemen van het idee dat je meerdere kinderen zou hebben. Veel succes!
Vriend heeft heel lang helemaal geen kinderen gewild, puur persoonlijk omdat hij de gevolgen zo groot vond. De beperkingen en grenzen die het hebben van een kind aan je persoonlijke, sociale en financiele leven geven hebben voor hem heel lang erg zwaar gewogen. Ik wist altijd dat ik moeder wilde worden, dus dat heeft veel gedoe gekost tussen ons. Inmiddels zijn we er dus op uitgekomen dat er wel een kind komt, maar dat het bij een blijft.
In het begin hebben we toen nog enkele discussies gehad over of het niet 'zielig' zou zijn om het bij een te laten. Zou ons kind het niet missen, een broertje of zusje??
Nou is mijn vriend enig kind. Hij heeft dit nooit als een nadeel gezien, sterker nog, hij zag het als een voordeel. Genoeg tijd en aandacht van zijn ouders, alle mogelijkheid zich te ontplooien, ook op financieel gebied. Zeker niet dat hij verwend was, maar het kwam hem niet tekort. Zo wilde ik vroeger paardrijden maar dit kon niet omdat mijn ouders dat te duur vonden, zeker omdat mijn broertje ook nog allerlei hobbys enzo had. Vriend had/heeft een vrij dure hobby waarvoor hij altijd bij zijn ouders aan kon kloppen. idem met studie, ik heb met heel veel moeite zelf mijn studie kunnen financieren omdat mijn ouders dat niet konden/wilden, Vriend had daar geen zorgen om en kon zich helemaal op de studie zelf richten. Uiteraard is geld lang niet altijd belangrijk, maar wel een afweging.
Daarnaast had vriend totaal niet het idee dat hij speelkameraadjes miste. Er waren buurkinderen, schoolvriendjes. Zijn ouders zorgden bij vakanties altijd dat ze ergens kampeerden waar andere kinderen waren of namen een vriendje mee op vakantie.
Ikzelf heb een jongere broer waar ik niets mee had. Als kinderen speelden we weinig samen, als jongeren waren we zo mogelijk nog minder met elkaar bezig en nu, we zijn nu 34 en 31, zien we elkaar af en toe bij mijn ouders. Zoals iemand al zei, dat is wat we gemeen hebben, onze ouders.
we zijn ons ervan bewust dat we voor ons ene kind straks wel afwegingen moeten gaan maken. Zo zal het niet zo handig zijn om ergens in een hutje op de hei achteraf te gaan wonen, omdat er dan geen speelkameraadjes in de buurt zijn. Zolang ons kind nog klein is, zullen we dus proberen in een kindrijke omgeving te wonen. Later, als zij (het wordt een meisje) groter is, dan kan ze zelf vrienden opzoeken en wordt dat anders.
Nouja, dit zijn voor ons enkele van de afwegingen geweest. Neemt niet weg dat het gevoelsmatig heel anders kan liggen dan praktisch gedacht. Ik kan me voorstellen dat je er moeite mee hebt om afscheid te nemen van het idee dat je meerdere kinderen zou hebben. Veel succes!
vrijdag 23 november 2007 om 20:18
Hoi Minnetje, mijn man heeft ook heel lang geen tweede kindje gewild. Gelukkig voor mij hebben we sinds een jaar wel een tweede kindje en we zijn er allebei superblij mee (bij ons zat er ruim vier jaar leeftijdsverschil tussen de kinderen en wij vinden allebei dat de drukte door een tweede kindje echt niet veel groter is) .
Ik vond het altijd zo erg voor mijn zoontje dat hij enig kind zou blijven omdat ik dacht dat hij daar in zijn latere leven last van zou krijgen. Nu las ik laatst op www. oudersonline dat dit dus helemaal het geval niet is. Er is hier namelijk onderzoek naar gedaan. Ik heb het idee datde wens voor een tweede kindje voor jouw vooral een gevoelskwestie is maar misschien helpt dit artikel je toch een beetje.
veel sterkte!
Ik vond het altijd zo erg voor mijn zoontje dat hij enig kind zou blijven omdat ik dacht dat hij daar in zijn latere leven last van zou krijgen. Nu las ik laatst op www. oudersonline dat dit dus helemaal het geval niet is. Er is hier namelijk onderzoek naar gedaan. Ik heb het idee datde wens voor een tweede kindje voor jouw vooral een gevoelskwestie is maar misschien helpt dit artikel je toch een beetje.
veel sterkte!
vrijdag 23 november 2007 om 20:24
fleurtje, het is duidelijk dat jij nooit het gevoel van missen hebt gevoelt. Mijn gevoel naar een eerste was zoooo sterk,het beheerste mijn leven compleet zeker omdat mijn man wilde wachten tot zijn 30e. Hij was er duidelijk over en ik had ook echt zoiets van ook prima we wachten tot die tijd. HOe ik me ook inzette tot zijn 30e te wachten mijn gevoel bleef zo sterk!! De jaren, nee dagen kropen echt voorbij. Nu hebben we 2 kindjes, allebei gezond en ook nog eens een knul en een meid naar jouw reaktie heb ik dus absoluut niks te klagen. Maar ik heb echt sterk het gevoel dat het niet compleet is. Gelukkig zijn we bezig voor een derde maar in de tijd dat ik graag een derde wilde maar mijn man niet ik hier toch echt heel veel verdriet om had.
vrijdag 23 november 2007 om 20:28
http://www.ouders.nl/mopv2007-enigkinderen.htm
Mocht je het artikel willen lezen dan is dit de link.
groetjes
Mocht je het artikel willen lezen dan is dit de link.
groetjes
vrijdag 23 november 2007 om 20:30
Ik vind het voor een kind wel zielig om alleen op te groeien. Als ik zie hoeveel mijn kids aan elkaar hebben, ben ik zo blij dat de oudste niet enigst kind is gebleven. Dat is ook nooit onze bedoeling geweest, ik wilde er minstens twee (en ja, ik weet dat dat je niet altijd zomaar gegeven is).
Als mijn wens echt zo ontzettend sterk zou zijn, zou ik alles op alles zetten om hem toch zover te krijgen. Maar ja, als hij echt niet wil, dan is dat zo.
Ik ken iemand die een derde wilde en haar man niet.Zij is expres toch zwanger geraakt en uiteindelijk was haar man er wel blij mee. Maar je moet het samen willen vind ik. Je mag zoiets groots niet voor een ander beslissen.
Maar veel erover praten en eventueel wat zeuren zou ik toch wel doen denk ik.
Als mijn wens echt zo ontzettend sterk zou zijn, zou ik alles op alles zetten om hem toch zover te krijgen. Maar ja, als hij echt niet wil, dan is dat zo.
Ik ken iemand die een derde wilde en haar man niet.Zij is expres toch zwanger geraakt en uiteindelijk was haar man er wel blij mee. Maar je moet het samen willen vind ik. Je mag zoiets groots niet voor een ander beslissen.
Maar veel erover praten en eventueel wat zeuren zou ik toch wel doen denk ik.
zondag 25 november 2007 om 09:53
Hallo,
Ik ben enig kind en heb dat altijd prima gevonden...Ik had genoeg vrienden, mijn nichtjes bleven regelmatig logeren en we gingen zelden of nooit op vakantie, maar ik heb wel alle dierentuinen, pretparken etc in de buurt gezien.
Tot....mijn ouders gingen scheiden (ik was 23 en zwanger van mijn eerste).
Vreselijk dat je niemand hebt met precies hetzelfde verdriet, boosheid etc...
Mijn man komt uit een gezin met 4 kinderen (2 jongens, 2 meisjes in drie jaar tijd...er is een tweeling bij) en die hebben dus echt niks met elkaar. Heel jammer, maar zo zie je maar weer.
Maar goed, zelf inmiddels zwanger van nummer 3. Mijn man wilde zeer zeker geen derde kindje en ik heb er echt om gesmeekt. Uiteindelijk was hij helemaal hoteldebotel toen ik de positieve test liet zien (we waren ook nog maar 2 maandjes aan het oefenen!!!).
Ik vind niet dat degene die "nee" zegt altijd moet winnen.
Jij wilt iets en hij niet...dus? Jullie wensen zijn even sterk, neem ik aan. Mijn man heeft uiteindelijk "ja" gezegd omdat hij heel veel van me houd en wist dat ik dat ontzettend graag wilde. Misschien is het bij jullie andersom, maar iemand zal in ieder geval moeten toegeven. Jammer dat iedereen er altijd vanuit gaat dat dat degene is die iets graag wilt.
Succes.
Ik ben enig kind en heb dat altijd prima gevonden...Ik had genoeg vrienden, mijn nichtjes bleven regelmatig logeren en we gingen zelden of nooit op vakantie, maar ik heb wel alle dierentuinen, pretparken etc in de buurt gezien.
Tot....mijn ouders gingen scheiden (ik was 23 en zwanger van mijn eerste).
Vreselijk dat je niemand hebt met precies hetzelfde verdriet, boosheid etc...
Mijn man komt uit een gezin met 4 kinderen (2 jongens, 2 meisjes in drie jaar tijd...er is een tweeling bij) en die hebben dus echt niks met elkaar. Heel jammer, maar zo zie je maar weer.
Maar goed, zelf inmiddels zwanger van nummer 3. Mijn man wilde zeer zeker geen derde kindje en ik heb er echt om gesmeekt. Uiteindelijk was hij helemaal hoteldebotel toen ik de positieve test liet zien (we waren ook nog maar 2 maandjes aan het oefenen!!!).
Ik vind niet dat degene die "nee" zegt altijd moet winnen.
Jij wilt iets en hij niet...dus? Jullie wensen zijn even sterk, neem ik aan. Mijn man heeft uiteindelijk "ja" gezegd omdat hij heel veel van me houd en wist dat ik dat ontzettend graag wilde. Misschien is het bij jullie andersom, maar iemand zal in ieder geval moeten toegeven. Jammer dat iedereen er altijd vanuit gaat dat dat degene is die iets graag wilt.
Succes.
zondag 25 november 2007 om 12:55
je kan toch ook heel graag een tweede kind niet willen (staat er erg krom, maar hopelijk is duidelijk wat ik bedoel?) ik vind een kind nogal iets om op toe te geven als je dat echt niet wil. Compromissen sluiten doe je bij de kleur van de bank of de vakantie bestemming. En dan kan je zeggen ene jaar dit, andere jaar dat, en met een kind gaat dat wat moeilijk. Ik ben ook niet van mening dat je je zomaar neer moet leggen bij een dergelijke beslissing van je partner, maar ik denk wel dat een nee in dit geval zwaarder telt dan een ja.
zondag 25 november 2007 om 13:06
Ik denk niet dat het in het belang van het kind is om het toch te krijgen als pappa het niet wil. Want mss draait ie bij, maar misscien ook wel niet.
Ik heb genoeg verhalen gehoord van kinderen die het wel degelijk aan hun vader of moeder merkte dat broertje/zusje wel gewenst was en zij niet. En dat gevoel, dat wil je je kind toch niet aandoen.
Daarom vind ik dat wanneer het over kinderen gaat een Nee altijd zwaarder weegt dan een ja.
Voor To, ik hoop dat je man nog van mening veranderd, maar 1 kind is ook leuk. ik ken genoeg enigkinderen die er geen problemen mee hebben.
Ik heb genoeg verhalen gehoord van kinderen die het wel degelijk aan hun vader of moeder merkte dat broertje/zusje wel gewenst was en zij niet. En dat gevoel, dat wil je je kind toch niet aandoen.
Daarom vind ik dat wanneer het over kinderen gaat een Nee altijd zwaarder weegt dan een ja.
Voor To, ik hoop dat je man nog van mening veranderd, maar 1 kind is ook leuk. ik ken genoeg enigkinderen die er geen problemen mee hebben.
zondag 25 november 2007 om 13:41
Als het argument vooral het eerste kind is waar je graag een broertje of zusje voor wil: Vergeet echt niet dat het heel goed kan zijn dat je kinderen enorm verschillen qua karakter en interesses. Mijn oudste 2 (zoon en dochter) zijn totaal anders, hebben - behalve dat ze uit hetzelfde gezin komen - niets met elkaar gemeen en ondanks dat ze de leeftijd hebben om veel samen te kunnen spelen (6 en 5 jaar) doen ze dat dus niet, ze snappen elkaar niet.
En wij maar denken, toen onze oudste 5 maanden oud was en ik al zwanger was van onze 2e: 'Dat wordt leuk, weinig leeftijdsverschil, hebben ze straks veel aan elkaar'. NOT.
En wij maar denken, toen onze oudste 5 maanden oud was en ik al zwanger was van onze 2e: 'Dat wordt leuk, weinig leeftijdsverschil, hebben ze straks veel aan elkaar'. NOT.
zondag 25 november 2007 om 15:32
Wat ik me altijd afvraag bij dit soort vragen; kan de vrouw de anticonceptie dan ook niet gewoon aan de man overlaten? Ik heb het idee dat de vrouw toch gewoon de pil blijft slikken, ook al wil ze het eigenlijk niet. Hij wil geen tweede kind, dan moet hij toch ook gewoon maar zorgen dat het kind er niet komt?
En Fleurtje, rouwverwerking als in "iemand betreuren die overleden is" is het natuurlijk niet. Maar rouwverwerking als in "afscheid moeten nemen van een droom, een toekomstbeeld" kan het wel degelijk zijn. Een mens kan op veel verschillende momenten rouwen, dat hoeft niet alleen bij een overlijden te zijn.
En Fleurtje, rouwverwerking als in "iemand betreuren die overleden is" is het natuurlijk niet. Maar rouwverwerking als in "afscheid moeten nemen van een droom, een toekomstbeeld" kan het wel degelijk zijn. Een mens kan op veel verschillende momenten rouwen, dat hoeft niet alleen bij een overlijden te zijn.
maandag 26 november 2007 om 12:34
Mijn man wil ook geen tweede kindje, omdat bij mij in de familie heel veel tweelingen voorkomen!!
We hebben al een gezonde dochter van net 3 jaar, dus bij mij kriebelt t al weer even..
Maar mijn moeder is er een van een tweeling en haar moeder heeft er zelfs 3x een gehad, dus is er bij mij dus wel meer kans.
En mijn man wil absoluut geen 3 kinderen, dus hij vind t "' risico"' te groot om voor nog een kindje te gaan.
Ik heb zelfs vorig jaar een miskraam gehad, na een niet geplande zwangerschap,maar zeker niet minder welkom, in tegen deel zelfs!!
En dat was er ook maar een, dus wie zegt dat t er nu wel twee zijn??
Het zit nu zo tussen ons in, dat ik niet weet wat t beste is. Ik kan me er gewoon niet bij neerleggen, maar kinderen krijg je toch met z n tweeen.
Ben ook nog jong(29) dus dat maakt t risico op een tweeling iets minder groot.. maar mijn man wil er niet aan.
Als t er twee zullen zijn komen ze echt wel groot en met z n lieve en makkelijke dochter moet dat zeker lukken.Ze is al zo zelfstandig..
Wie heeft zo iets dergelijks ook mee gemaakt of kent iemand? Zou er graag over willen praten, en hoe is t bij jullie of hun afgelopen??
Moet ik me er zomaar bij neerleggen dan....
muizenprincesje
We hebben al een gezonde dochter van net 3 jaar, dus bij mij kriebelt t al weer even..
Maar mijn moeder is er een van een tweeling en haar moeder heeft er zelfs 3x een gehad, dus is er bij mij dus wel meer kans.
En mijn man wil absoluut geen 3 kinderen, dus hij vind t "' risico"' te groot om voor nog een kindje te gaan.
Ik heb zelfs vorig jaar een miskraam gehad, na een niet geplande zwangerschap,maar zeker niet minder welkom, in tegen deel zelfs!!
En dat was er ook maar een, dus wie zegt dat t er nu wel twee zijn??
Het zit nu zo tussen ons in, dat ik niet weet wat t beste is. Ik kan me er gewoon niet bij neerleggen, maar kinderen krijg je toch met z n tweeen.
Ben ook nog jong(29) dus dat maakt t risico op een tweeling iets minder groot.. maar mijn man wil er niet aan.
Als t er twee zullen zijn komen ze echt wel groot en met z n lieve en makkelijke dochter moet dat zeker lukken.Ze is al zo zelfstandig..
Wie heeft zo iets dergelijks ook mee gemaakt of kent iemand? Zou er graag over willen praten, en hoe is t bij jullie of hun afgelopen??
Moet ik me er zomaar bij neerleggen dan....
muizenprincesje
