Kinderen
alle pijlers
Help mijn man wil geen tweede kindje?
donderdag 4 oktober 2007 om 14:14
We hebben al een dochtertje van vijf jaar,en ikzelf wordt binnenkort 35.Ik zou het zo leuk vinden,een broertje of zusje voor ons dochtertje,wat mij betreft is dan ons gezinnetje compleet.Maar mijn man denkt daar heel anders over,hoe kom je hieruit.Ik wil ook niet dat het tussen ons komt te staan,maar dat gebeurd natuurlijk wel,mijn man vind het zo lekker gaan,ons dochtertje is gezond,dat is ook wel zo maarja.Wie kan me eventjes opbeuren!!
minnetje
minnetje
maandag 26 november 2007 om 12:52
Muizenprincesje, als jouw man echt niet wil, dan denk ik dat je je er idd zomaar bij neer moet leggen. Niet zomaar trouwens. Zijn NEE is net zoveel waard als jouw JA.
Als je jouw JA toch meer waard vindt, en als je je daar écht niet overheen kunt zetten (en jouw man evenmin), dan zou je iemand anders moeten zoeken die wel openstaat voor een eventuele tweeling.
Als je jouw JA toch meer waard vindt, en als je je daar écht niet overheen kunt zetten (en jouw man evenmin), dan zou je iemand anders moeten zoeken die wel openstaat voor een eventuele tweeling.
maandag 26 november 2007 om 13:18
Man ik zou een gat in de lucht springen als mn vriend en ik ooit 1 kindje zouden mogen krijgen. Ik heb een kinderwens, hij niet...
Dus tja ik zeg niet dat het makkelijk is om 'een gevoel' zomaar naast je neer te leggen. Maar toch ben ik het eens met: 'wees blij met wat je hebt'. Daarnaast zoals anderen ook al hebben gezegd, een ja is evenveel waard als een nee.
Ik vraag me af of 'ja maar een broertje of zusje is zo leuk, gezellig en goed voor ons andere kind' niet een verborgen...'ik wil gewoon een 2e...' is..Dus gewoon puur voor jezelf en niet voor je zoon of dochter.
Dus tja ik zeg niet dat het makkelijk is om 'een gevoel' zomaar naast je neer te leggen. Maar toch ben ik het eens met: 'wees blij met wat je hebt'. Daarnaast zoals anderen ook al hebben gezegd, een ja is evenveel waard als een nee.
Ik vraag me af of 'ja maar een broertje of zusje is zo leuk, gezellig en goed voor ons andere kind' niet een verborgen...'ik wil gewoon een 2e...' is..Dus gewoon puur voor jezelf en niet voor je zoon of dochter.
maandag 26 november 2007 om 13:30
Ik ben hartstikke blij dat we een prachtige dochter hebben, maar dat neemt niet weg dat de wens voor een tweede net zo sterk is als de wens die ik had voor ik de eerste keer zwanger werd.
En ja, het lijkt me leuk als mijn dochter een broertje of zusje krijgt. Maar niet alleen voor haar, ik wil zelf heel graag nog een kindje. Nu mijn man nog...
En ja, het lijkt me leuk als mijn dochter een broertje of zusje krijgt. Maar niet alleen voor haar, ik wil zelf heel graag nog een kindje. Nu mijn man nog...
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
maandag 26 november 2007 om 13:47
Ik kan me je verdriet goed voorstellen. Ik heb 'gelukkig' wel een tweede kindje, maar ik kom zelf uit een een-kind gezin en mijn ouders hadden dat heel graag anders gezien. Medisch gezien was het voor mijn moeder onverantwoord na mijn geboorte ooit nog zwanger te worden en 'dus' is het bij mij gebleven, maar daar hebben ze nog steeds weleens verdriet van. Vooral nu ik sinds 2 maanden een tweede kindje heb en mijn moeder de interactie tussen mijn kindjes ziet.
Vanuit mezelf gezien. Als kind maakte het me niks uit. Ik wist niet beter kon mezelf prima vermaken en heb nooit ehct de behoefte aan een broertje of zusje gehad. Nu is dat echter heel anders. Het besef dat mijn ouders ouder worden (mijn oma's zijn anderhalf jaar geleden kort na elkaar overleden) en nu de eerste generatie zijn die (naar alle waarschijnlijkheid dan natuurlijk) zal wegvallen doet me verdriet. Vooral omdat mijn man alleen een zus heeft die geen kinderen wil en onze kinderen dus geen neefjes/nichtjes zullen kennen. Hun familie is al heel klein en wordt alleen maar kleiner. Pijnlijk vind ik. Want hoewel je familie niet kunt kiezen en ik ehct wel weet dat je geen geweldige band met je broers/zussen gegarandeerd krijgt als de mogelijkheid er al niet is valt er niets te kiezen. Ik vind het jammer dat er straks niemand meer is die mij als kind gekend heeft, die ons gezin van binnenuit heeft gekend en dat is dus iets wat ik mijn kinderen wel mee wil geven. En heel eerlijk zal er hier waarshcijnlijk om deze redenen ook nog wel een derde kindje komen. Omdat ik hoop dat mijn kinderen dan wel weer een familie kunnen/zullen opbouwen.
Vanuit mezelf gezien. Als kind maakte het me niks uit. Ik wist niet beter kon mezelf prima vermaken en heb nooit ehct de behoefte aan een broertje of zusje gehad. Nu is dat echter heel anders. Het besef dat mijn ouders ouder worden (mijn oma's zijn anderhalf jaar geleden kort na elkaar overleden) en nu de eerste generatie zijn die (naar alle waarschijnlijkheid dan natuurlijk) zal wegvallen doet me verdriet. Vooral omdat mijn man alleen een zus heeft die geen kinderen wil en onze kinderen dus geen neefjes/nichtjes zullen kennen. Hun familie is al heel klein en wordt alleen maar kleiner. Pijnlijk vind ik. Want hoewel je familie niet kunt kiezen en ik ehct wel weet dat je geen geweldige band met je broers/zussen gegarandeerd krijgt als de mogelijkheid er al niet is valt er niets te kiezen. Ik vind het jammer dat er straks niemand meer is die mij als kind gekend heeft, die ons gezin van binnenuit heeft gekend en dat is dus iets wat ik mijn kinderen wel mee wil geven. En heel eerlijk zal er hier waarshcijnlijk om deze redenen ook nog wel een derde kindje komen. Omdat ik hoop dat mijn kinderen dan wel weer een familie kunnen/zullen opbouwen.
maandag 26 november 2007 om 13:50
Overigens is onze tweede er absoluut niet alleen om deze redenen gekomen. Het speelt een (grote) rol in ons besluit, maar als allereerste wilden we allebei een tweede kindje. Omdat we dat bij ons vonden passen, omdat we ons gewoon geen leven met 'maar' 1 kindje konden voorstellen en dat zal ook bij de keuze van een evntuele derde ooit de basis moeten zijn. Want hoewel ik het niet leuk had gevonden mijn dochter geen broertje/suzje te (kunnen) geven, door een van je ouders niet gewenst zijn is natuurlijk vele malen erger dan enig-kind zijn ooit zou kunnen zijn.
maandag 26 november 2007 om 15:42
Dank je wel voor de reacties tot nu toe..
Ik heb inderdaad erg veel verdriet, maar mijn man ook.
Dit komt omdat mijn verdriet hem ook raakt..
Ik vind zelf ook dat een ja net zo zwaar voor de een als een ja voor de ander weegt.
Alleen wie legt zich er "' zomaar'' bij neer, in dat kringetje zitten we al tijden en hoe nu verder.
Vind t ook erg voor mensen die ongewild kinderloos zijn, ken er helaas ook een paar,
en ik ben ook zeker blij en gelukkig met mijn dochter. maar mijn wens zal blijven, zeker voor mezelf maar ook voor haar.
Ik heb zelf een broertje en die is 1 1/2 jaar jonger, toen we beide thuis woonden hadden we heel veel ruzie.
Nu wonen we allebij samen en hij heeft een zoontje van ruim 1 en tussen ons is geen speld te krijgen!!
Ik zou willen dat mijn dochtertje ook zo iets kan krijgen, garantie krijg je nooit... maar dat krijg je nergens bij,ook niet in je relatie.
muizenprinces
Ik heb inderdaad erg veel verdriet, maar mijn man ook.
Dit komt omdat mijn verdriet hem ook raakt..
Ik vind zelf ook dat een ja net zo zwaar voor de een als een ja voor de ander weegt.
Alleen wie legt zich er "' zomaar'' bij neer, in dat kringetje zitten we al tijden en hoe nu verder.
Vind t ook erg voor mensen die ongewild kinderloos zijn, ken er helaas ook een paar,
en ik ben ook zeker blij en gelukkig met mijn dochter. maar mijn wens zal blijven, zeker voor mezelf maar ook voor haar.
Ik heb zelf een broertje en die is 1 1/2 jaar jonger, toen we beide thuis woonden hadden we heel veel ruzie.
Nu wonen we allebij samen en hij heeft een zoontje van ruim 1 en tussen ons is geen speld te krijgen!!
Ik zou willen dat mijn dochtertje ook zo iets kan krijgen, garantie krijg je nooit... maar dat krijg je nergens bij,ook niet in je relatie.
muizenprinces
maandag 26 november 2007 om 16:56
Hallo Minnetje!
Lastig en herkenbaar dillema, ik wilde je even wijzen op het topic "wie wil er mee kletsen over ik wil een kind , maar mijn vriend (nog) niet" waar heel veel geschreven is over het duivelse dilemma dat ontstaat als je ander inzicht en gevoel hebt bij deze wezenlijke levensbeslissingen. Ik heb er zelf met mijn lief een hele tijd midden in gezeten, echt gedacht dat we er niet uit zouden komen, maar het is ons met veel geduld, wederzijds proberen te begrijpen, eigen positie duidelijk krijgen en eindeloos praten en voor het blok zetten gelukt de lucht is open grboken en de zon schijnt weer.... Inmiddels is mijn lief helemaal blij met onze zwangerschap, nu 6 maanden!
Misschien dat je voor je gedachtevroming iets hebt aan de verhalen op iets hebt op het topic dat ik noem.
Ik wens je in ieder geval veel geduld en wijsheid!
Heureka!
Lastig en herkenbaar dillema, ik wilde je even wijzen op het topic "wie wil er mee kletsen over ik wil een kind , maar mijn vriend (nog) niet" waar heel veel geschreven is over het duivelse dilemma dat ontstaat als je ander inzicht en gevoel hebt bij deze wezenlijke levensbeslissingen. Ik heb er zelf met mijn lief een hele tijd midden in gezeten, echt gedacht dat we er niet uit zouden komen, maar het is ons met veel geduld, wederzijds proberen te begrijpen, eigen positie duidelijk krijgen en eindeloos praten en voor het blok zetten gelukt de lucht is open grboken en de zon schijnt weer.... Inmiddels is mijn lief helemaal blij met onze zwangerschap, nu 6 maanden!
Misschien dat je voor je gedachtevroming iets hebt aan de verhalen op iets hebt op het topic dat ik noem.
Ik wens je in ieder geval veel geduld en wijsheid!
Heureka!
maandag 26 november 2007 om 17:48
maandag 26 november 2007 om 18:02
Ik kan me anders heel goed voorstellen dat je het als vrouw zat wordt om de pil te blijven slikken terwijl je dat helemaal niet wilt. Wie heeft hier nu over "iemand er in luizen"?? Dan ga je er van uit dat je hoopt dat hij geen condoom pakt in het heetst van de strijd. Je kan natuurlijk net zo goed een pil "vergeten" als je dat als doel hebt. Is het dan echt zo gek, of zelfs kinderachtig om daar een goed gesprek over te hebben, en de verantwoordelijkheid van de anti-conceptie misschien eens te verleggen naar degene die pertinent geen (tweede) kind wil?
maandag 26 november 2007 om 18:17
nee, ik vind dat iets van je samen. Als dat een issue is in je relatie moet je daar samen aan werken en een oplossing voor vinden. Vergelijkbaar is als je een relatie hebt, jullie samen wonen in plaats a, terwijl jij liever in b wil wonen. Dan zeg je ook niet (of juist wel) ik ga in b wonen, zie jij maar wat je doet. Ik had een relatie waarin ik wel kinderen wilde en hij niet en toch slikte ik de pil, omdat dat voor ons beiden nou eenmaal fijner was. Het feit dat hij geen kinderen wilde was voor mij geen reden om te zeggen, zorg jij dan maar dat ze er niet komen. Het was overigens wel een reden om te kappen met de relatie, maar dat terzijde.
