Kinderen
alle pijlers
Het is zo pittig…(gedrag kind)
vrijdag 14 april 2023 om 09:45
Soms weet ik het echt even niet meer..het is zo pittig met dochter momenteel.
We zijn al jaren bezig met de juiste hulp krijgen voor onze dochter van bijna 7 jaar. De zoektocht begon toen zij 3 jaar was.
Dochter heeft enorme woede uitbarstingen, alles moet op haar manier gaan en als iets anders gaat dan zij in haar hoofd heeft, ontploft ze. Na de “buien” is er veel schaamte voor wat ze gedaan heeft en heeft ze spijt.
Daarnaast is zij thuis altijd erg afgeleid, aankleden, eten, alles is een strijd.
De laatste maanden wil ze niet meer naar school en doet er iedere ochtend alles aan om er onderuit te komen om naar school te moeten.
Op school is zij de “perfecte” leerling en merken ze behalve vermoeidheid en overprikkeling vrij weinig aan haar.
Ook als er anderen bij zijn vertoont ze nagenoeg altijd sociaal wenselijk gedrag. Er is veel onbegrip uit onze omgeving omdat niemand zich er iets bij voor kan stellen hoe het thuis gaat.
Vorige week had ze een kinderfeestje en daar is ze voor het eerst “ontploft” waar haar vriendinnen bij waren. Met als gevolg dat ze de volgende dag helemaal niet meer naar school wilde omdat ze zich schaamde.
Momenteel lopen er onderzoeken om een diagnose te stellen en vanuit hier gerichte behandeling te starten. Er zijn in ieder geval vermoedens autisme en/of adhd.
Maar ik vind het echt zo pittig..man en ik lopen op onze tenen. Het is iedere dag niet de vraag of het gaat escaleren maar wanneer het gaat escaleren en dit meerdere keren per dag.
Dit onvoorspelbare heeft ook heel veel invloed op haar jongere broertje. Ik vind het voor hem ook zo erg.
Man en ik zijn ook zo moe van de afgelopen jaren dat het voor mij soms echt voelt alsof ik een gevangenis zit en geen kant op kan.
Familie is er wel maar niet in de buurt maar veel steun hebben we hier ook niet van.
Iemand in dezelfde situatie die wellicht nog tips heeft waar we niet aan gedacht hebben?
Ivm herkenbaarheid verwijder ik misschien later een deel van deze tekst.
We zijn al jaren bezig met de juiste hulp krijgen voor onze dochter van bijna 7 jaar. De zoektocht begon toen zij 3 jaar was.
Dochter heeft enorme woede uitbarstingen, alles moet op haar manier gaan en als iets anders gaat dan zij in haar hoofd heeft, ontploft ze. Na de “buien” is er veel schaamte voor wat ze gedaan heeft en heeft ze spijt.
Daarnaast is zij thuis altijd erg afgeleid, aankleden, eten, alles is een strijd.
De laatste maanden wil ze niet meer naar school en doet er iedere ochtend alles aan om er onderuit te komen om naar school te moeten.
Op school is zij de “perfecte” leerling en merken ze behalve vermoeidheid en overprikkeling vrij weinig aan haar.
Ook als er anderen bij zijn vertoont ze nagenoeg altijd sociaal wenselijk gedrag. Er is veel onbegrip uit onze omgeving omdat niemand zich er iets bij voor kan stellen hoe het thuis gaat.
Vorige week had ze een kinderfeestje en daar is ze voor het eerst “ontploft” waar haar vriendinnen bij waren. Met als gevolg dat ze de volgende dag helemaal niet meer naar school wilde omdat ze zich schaamde.
Momenteel lopen er onderzoeken om een diagnose te stellen en vanuit hier gerichte behandeling te starten. Er zijn in ieder geval vermoedens autisme en/of adhd.
Maar ik vind het echt zo pittig..man en ik lopen op onze tenen. Het is iedere dag niet de vraag of het gaat escaleren maar wanneer het gaat escaleren en dit meerdere keren per dag.
Dit onvoorspelbare heeft ook heel veel invloed op haar jongere broertje. Ik vind het voor hem ook zo erg.
Man en ik zijn ook zo moe van de afgelopen jaren dat het voor mij soms echt voelt alsof ik een gevangenis zit en geen kant op kan.
Familie is er wel maar niet in de buurt maar veel steun hebben we hier ook niet van.
Iemand in dezelfde situatie die wellicht nog tips heeft waar we niet aan gedacht hebben?
Ivm herkenbaarheid verwijder ik misschien later een deel van deze tekst.
vrijdag 14 april 2023 om 11:46
Dan ligt het het dus niet aan de gezinsdynamiek, het ligt dan aan “het label” en het gezin past zich er daarna op aan.
Jij draait het om, dat het gedrag door de gezinsdynamiek komt.
vrijdag 14 april 2023 om 11:47
Tja, ik vind het nu eenmaal niet slim om te zoeken naar de oorzaak, als de oorzaak je geen stap dichterbij een oplossing brengt. De oplossing, daar moet je naar kijken, en het gedrag van de ouders is de sleutel naar die oplossing. Kan je pijnlijk vinden maar dat doet niets af aan de realiteit. Goed voorbeeld is dat het meisje zich zo schaamt voor haar woede aanval dat ze niet naar school durft. Iemand heeft haar geleerd dat je je moet schamen voor een woede uitbarsting. Die persoon zou haar dat weer moeten afleren. Je hoeft je nooit te schamen voor je gevoel.Flipflop schreef: ↑14-04-2023 11:29Dan zit de oorzaak nog steeds niet in de gezinsdynamiek maar in de mogelijke problematiek in het kind zelf, waar het overigens niets aan kan doen.
Dat je als gevolg daar van aanpassingen moet gaan doen binnen de gezinsdynamiek, is wat anders.
Ik vind, net als andere posters hier, je reactie echt te kort door de bocht en pijnlijk.
Ik herken het verhaal van TO overigens gedeeltelijk. Hier een bijna jong volwassene in huis met sinds kort diagnose ASS en erg in goed in sociaal aangepast gedrag vertonen, waarna zij zich thuis eerst moet ontladen en ontprikkelen. Wat overigens niet gaat met woede aanvallen, maar met eerst terug trekken in zichzelf en niet direct aan huiswerk/studie beginnen, maar met bijvoorbeeld haar hobby, voor ze verder kan.
vrijdag 14 april 2023 om 11:50
Zeker. Alle kinderen worden anders geboren, de ene is wat pittiger dan de ander. Dat is geen enkel punt mits de omgeving dit in goede banen kan leiden. Daar zit dus je oplossing. En als je dat niet zelf kan dan kan je hulp vragen. Een diagnose brengt je daarin niet echt verder. Dat is zelfs stigmatiserend voor het kind, ook op lange termijn. Opvoedingsondersteuning evt met videotraining is veel effectiever.
vrijdag 14 april 2023 om 11:50
Ècht, wat een onzin schrijf je allemaal.Paska schreef: ↑14-04-2023 11:47Tja, ik vind het nu eenmaal niet slim om te zoeken naar de oorzaak, als de oorzaak je geen stap dichterbij een oplossing brengt. De oplossing, daar moet je naar kijken, en het gedrag van de ouders is de sleutel naar die oplossing. Kan je pijnlijk vinden maar dat doet niets af aan de realiteit. Goed voorbeeld is dat het meisje zich zo schaamt voor haar woede aanval dat ze niet naar school durft. Iemand heeft haar geleerd dat je je moet schamen voor een woede uitbarsting. Die persoon zou haar dat weer moeten afleren. Je hoeft je nooit te schamen voor je gevoel.
vrijdag 14 april 2023 om 11:51
Zo zeg....Paska schreef: ↑14-04-2023 11:47Tja, ik vind het nu eenmaal niet slim om te zoeken naar de oorzaak, als de oorzaak je geen stap dichterbij een oplossing brengt. De oplossing, daar moet je naar kijken, en het gedrag van de ouders is de sleutel naar die oplossing. Kan je pijnlijk vinden maar dat doet niets af aan de realiteit. Goed voorbeeld is dat het meisje zich zo schaamt voor haar woede aanval dat ze niet naar school durft. Iemand heeft haar geleerd dat je je moet schamen voor een woede uitbarsting. Die persoon zou haar dat weer moeten afleren. Je hoeft je nooit te schamen voor je gevoel.
Jij bent even een flink stuk losgezongen van de realiteit zeg.
Als je niet weet waarom je kind doet zoals het doet, kun je ook je kind niet benaderen zoals je het moet benaderen
En daarvoor heb je dan weer nodig wat er met het kind is, zodat je als ouders dat gedrag goed kunt helpen begeleiden.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 14 april 2023 om 11:52
Hulp vragen, maar geen diagnose vragen?Paska schreef: ↑14-04-2023 11:50Zeker. Alle kinderen worden anders geboren, de ene is wat pittiger dan de ander. Dat is geen enkel punt mits de omgeving dit in goede banen kan leiden. Daar zit dus je oplossing. En als je dat niet zelf kan dan kan je hulp vragen. Een diagnose brengt je daarin niet echt verder. Dat is zelfs stigmatiserend voor het kind, ook op lange termijn. Opvoedingsondersteuning evt met videotraining is veel effectiever.
Dat is een tv kopen, zonder handleiding, maar wel verwachten dat je ermee overweg kunt? En dan vraag je hulp voor je tv, maar dan mag je niet vragen om de handleiding? Alleen over hoe je je tv kunt aan en uit zetten en op andere zenders kunt krijgen ofzo?
doreia* wijzigde dit bericht op 14-04-2023 11:55
11.97% gewijzigd
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 14 april 2023 om 11:54
Dan ga je wel heel erg uit van dat de omgeving oneindig leerbaar is en oneindig belastbaar. Opvoedingsondersteuning is heel zinvol, maar het label helpt natuurlijk wel om alvast handvaten te hebben waar het kind vooral tegenaan loopt en ook om het kind zelf inzicht te geven in eigen gedrag en mogelijkheden om dit te reguleren.Paska schreef: ↑14-04-2023 11:50Zeker. Alle kinderen worden anders geboren, de ene is wat pittiger dan de ander. Dat is geen enkel punt mits de omgeving dit in goede banen kan leiden. Daar zit dus je oplossing. En als je dat niet zelf kan dan kan je hulp vragen. Een diagnose brengt je daarin niet echt verder. Dat is zelfs stigmatiserend voor het kind, ook op lange termijn. Opvoedingsondersteuning evt met videotraining is veel effectiever.
vrijdag 14 april 2023 om 11:55
Een diagnose helpt daarin wel verder, want velen zijn je voorgegaan en er zijn gewoon beproefde methodes om met iemand om te gaan.Paska schreef: ↑14-04-2023 11:50Zeker. Alle kinderen worden anders geboren, de ene is wat pittiger dan de ander. Dat is geen enkel punt mits de omgeving dit in goede banen kan leiden. Daar zit dus je oplossing. En als je dat niet zelf kan dan kan je hulp vragen. Een diagnose brengt je daarin niet echt verder. Dat is zelfs stigmatiserend voor het kind, ook op lange termijn. Opvoedingsondersteuning evt met videotraining is veel effectiever.
Daarnaast is wat je nu allemaal zegt totaal wat anders dan wat je oorspronkelijk zei, waarbij je het gezin de schuld geeft van hoe het kind reageert, alsof dat het allemaal veroorzaakt heeft. Want als het gedrag zich alleen thuis is, dan moet het wel aan thuis liggen, want daar kan ze het wel. Terwijl het vaak juist alle sociale verachtingen buiten het gezin zijn die maken dat het kind de hele dag tegen de eigen natuur ingaat. Tot het eindelijk thuis is bij papa en mama.
vrijdag 14 april 2023 om 12:12
Je verhaal is voor mij ook heel herkenbaar, TO. Bij ons begonnen de (zeer heftige!) problemen toen onze dochter 2 was. Ze zit nu in groep 4. Wij hebben allerlei hulp gehad en ook intensieve observaties thuis. Het ligt bij ons niet aan de gezinsdynamiek. Dochter blijkt hartstikke hoogbegaafd, heeft een prikkelverwerkingsstoornis en ADHD. Mogelijk ook een vorm van ass, maar de psych vond het niet nodig dat nu al te diagnosticeren.
Wij hebben een fijne speltherapeut waar dochter een klik mee heeft en ze zit op voltijds hb onderwijs waar ze bij kinderen en docenten zit die haar begrijpen. Dat scheelt zoveel! En het is nog steeds hard werken hoor, maar het helpt wel echt. En wij als ouders hebben er ook andere ouders leren kennen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik dacht nog weleens dat ik gek en compleet incapabel was, maar dat blijkt nogal mee te vallen. De herkenning bij andere ouders is zo fijn...
Wij hebben een fijne speltherapeut waar dochter een klik mee heeft en ze zit op voltijds hb onderwijs waar ze bij kinderen en docenten zit die haar begrijpen. Dat scheelt zoveel! En het is nog steeds hard werken hoor, maar het helpt wel echt. En wij als ouders hebben er ook andere ouders leren kennen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik dacht nog weleens dat ik gek en compleet incapabel was, maar dat blijkt nogal mee te vallen. De herkenning bij andere ouders is zo fijn...
vrijdag 14 april 2023 om 12:21
TO, wat klinkt dit pittig! Ik ben het eens met de reactie dat je je op 2 dingen moet focussen:
1) hoe help je je dochter
2) hoe zorg je dat de rest van je gezin zich goed voelt, zeker voor zoon.
Voor dat 2e kan je proberen om 1-1 tijd met zoon door te brengen, terwijl de ander iets met dochter doet. Zorg ook dat je zelf aan rust toekomt. Kan je anderen vragen om eens te helpen, bijvoorbeeld je ouders?
Ik herken sommige aspecten van wat je schrijft, al is het bij ons gelukkig een stuk minder erg. Zoon heeft ADHD en hoogbegaafdheid, met de diagnose konden we o.a. psychoeducatie, kindercoach en medicijnen krijgen, waardoor het nu een stuk beter gaat. (Ik zeg NIET dat dit bij jou speelt, ik vertel mijn eigen situatie).
Over school: Bij ons was er volgens school geen probleem, zij zagen een kind wat goed meekwam en normaal gedrag vertoonde. De problemen waren thuis (woede etc.) en in zijn hoofd (verdrietig, moe). Dit terwijl de oorzaak wel grotendeels op school lag. Zo werd er gepest in zijn klas, waar hij bovenmatig last van had (al zag de leraar niet dat hij zelf gepest werd, hij had gewoon heel erg last van die sfeer). En door zijn combo hoogbegaafd + ADHD vond hij de inhoud saai en terwijl hij wel veel fouten maakte. Nu heeft hij een heel goede leerkracht die veel meer aansluit bij zijn belevingswereld.
Dus nu naar jou: woedeuitbarstingen thuis kunnen een symptoom zijn dat kind op school haar gedrag steeds 'moet' aanpassen. Bij ons kon zoon uiteindelijk wel goed uitleggen wat het probleem was op school, toen we eenmaal goed luisterden.
Met een diagnose worden woedeaanvallen wellicht minder, maar je zal ze altijd houden. Zeker omdat je zegt: het gaat er niet om of ze ontploft maar wanneer. Je kan investeren in het reguleren van woedeaanvallen. Een kindercoach kan hierbij helpen, ook zonder diagnose. Bij ons was dat:
- Woedeaanval voelen aankomen (zowel kind als ouders of leerkracht kunnen dit) Iets met een vulkaan die steeds voller wordt, een thermometer die steeds hoger wordt of een batterij die leeg raakt. Dit kan je tekenen.
- Wat wil je dan doen? bijvoorbeeld: kussen slaan, naar buiten rondjes rennen, heel hard naar boven de trap opstampen, alleen zijn, muziek aanzetten en dansen etc.
- Afspreken dat kind de klas uit mag om boos te zijn. Of wellicht verplicht 1x per dag (in de pauze? in een kamertje?) even gepland frustratie eruit gooien. (soms is de afspraak genoeg, dan hoeft kind het maar 1x te doen om te weten dat het mag en dus niet meer te schamen)
- moeilijke situaties vooruit plannen. Bijvoorbeeld: Zoon zei dat het familiefeest vast heel druk zou worden en dan zou hij vast frustreerd zou raken. Dus we spraken af dat hij halverwege naar een rustige kamer zou gaan en een donald duck lezen, ipv het hele feest aanwezig zijn. Als hij uitgerust was zou hij weer terug komen.
Het idee is dat je dit specifiek voor jouw kind doet. Wellicht zijn deze voorbeelden niet goed voor jou.
1) hoe help je je dochter
2) hoe zorg je dat de rest van je gezin zich goed voelt, zeker voor zoon.
Voor dat 2e kan je proberen om 1-1 tijd met zoon door te brengen, terwijl de ander iets met dochter doet. Zorg ook dat je zelf aan rust toekomt. Kan je anderen vragen om eens te helpen, bijvoorbeeld je ouders?
Ik herken sommige aspecten van wat je schrijft, al is het bij ons gelukkig een stuk minder erg. Zoon heeft ADHD en hoogbegaafdheid, met de diagnose konden we o.a. psychoeducatie, kindercoach en medicijnen krijgen, waardoor het nu een stuk beter gaat. (Ik zeg NIET dat dit bij jou speelt, ik vertel mijn eigen situatie).
Over school: Bij ons was er volgens school geen probleem, zij zagen een kind wat goed meekwam en normaal gedrag vertoonde. De problemen waren thuis (woede etc.) en in zijn hoofd (verdrietig, moe). Dit terwijl de oorzaak wel grotendeels op school lag. Zo werd er gepest in zijn klas, waar hij bovenmatig last van had (al zag de leraar niet dat hij zelf gepest werd, hij had gewoon heel erg last van die sfeer). En door zijn combo hoogbegaafd + ADHD vond hij de inhoud saai en terwijl hij wel veel fouten maakte. Nu heeft hij een heel goede leerkracht die veel meer aansluit bij zijn belevingswereld.
Dus nu naar jou: woedeuitbarstingen thuis kunnen een symptoom zijn dat kind op school haar gedrag steeds 'moet' aanpassen. Bij ons kon zoon uiteindelijk wel goed uitleggen wat het probleem was op school, toen we eenmaal goed luisterden.
Met een diagnose worden woedeaanvallen wellicht minder, maar je zal ze altijd houden. Zeker omdat je zegt: het gaat er niet om of ze ontploft maar wanneer. Je kan investeren in het reguleren van woedeaanvallen. Een kindercoach kan hierbij helpen, ook zonder diagnose. Bij ons was dat:
- Woedeaanval voelen aankomen (zowel kind als ouders of leerkracht kunnen dit) Iets met een vulkaan die steeds voller wordt, een thermometer die steeds hoger wordt of een batterij die leeg raakt. Dit kan je tekenen.
- Wat wil je dan doen? bijvoorbeeld: kussen slaan, naar buiten rondjes rennen, heel hard naar boven de trap opstampen, alleen zijn, muziek aanzetten en dansen etc.
- Afspreken dat kind de klas uit mag om boos te zijn. Of wellicht verplicht 1x per dag (in de pauze? in een kamertje?) even gepland frustratie eruit gooien. (soms is de afspraak genoeg, dan hoeft kind het maar 1x te doen om te weten dat het mag en dus niet meer te schamen)
- moeilijke situaties vooruit plannen. Bijvoorbeeld: Zoon zei dat het familiefeest vast heel druk zou worden en dan zou hij vast frustreerd zou raken. Dus we spraken af dat hij halverwege naar een rustige kamer zou gaan en een donald duck lezen, ipv het hele feest aanwezig zijn. Als hij uitgerust was zou hij weer terug komen.
Het idee is dat je dit specifiek voor jouw kind doet. Wellicht zijn deze voorbeelden niet goed voor jou.
vrijdag 14 april 2023 om 12:43
Dit vind ik zo mooi en liefdevol naar jullie zoon toe!!aliana schreef: ↑14-04-2023 12:21Bijvoorbeeld: Zoon zei dat het familiefeest vast heel druk zou worden en dan zou hij vast frustreerd zou raken. Dus we spraken af dat hij halverwege naar een rustige kamer zou gaan en een donald duck lezen, ipv het hele feest aanwezig zijn. Als hij uitgerust was zou hij weer terug komen.
She was brave and strong and broken, all at once.
vrijdag 14 april 2023 om 12:58
Hoe krijg je het je strot uit.Paska schreef: ↑14-04-2023 11:47Tja, ik vind het nu eenmaal niet slim om te zoeken naar de oorzaak, als de oorzaak je geen stap dichterbij een oplossing brengt. De oplossing, daar moet je naar kijken, en het gedrag van de ouders is de sleutel naar die oplossing. Kan je pijnlijk vinden maar dat doet niets af aan de realiteit. Goed voorbeeld is dat het meisje zich zo schaamt voor haar woede aanval dat ze niet naar school durft. Iemand heeft haar geleerd dat je je moet schamen voor een woede uitbarsting. Die persoon zou haar dat weer moeten afleren. Je hoeft je nooit te schamen voor je gevoel.
Het zoeken naar de oorzaak is een (mogelijke) sleutel naar de oplossing en de benodigde handvatten.
vrijdag 14 april 2023 om 13:02
Star⁴ schreef: ↑14-04-2023 10:16Juist. En niet alles wijst op hoogbegaafdheid.
TO, al bekend met Geef me de Vijf? https://www.geefmede5.nl/home
Dat boek raad ik ook zeker aan! Ik werk in speciaal onderwijs als onderwijsassistent en heb hem ook gelezen er er studiedagen over gehad. Het kan zijn dat ze een punthoofd krijgt omdat ze overvraagd wordt. Op zo’n moment kun je ze tijdens een ontploffing ook beter rust geven, maar belangrijker is dat je gaat herkennen wanneer ze ontploft zodat je haar al eerder een rustmoment kan geven. Op school hebben wij een rusthoekje waar ze dan even 5 minuten met een stukje klei of fidget kunnen bijkomen.
vrijdag 14 april 2023 om 13:04
Mijn kind is anders ontzettend blij met haar label. Het verklaart haar moeilijkheden in het dagelijks leven en ze is alleen daardoor al beter in staat te relativeren.Paska schreef: ↑14-04-2023 11:50Zeker. Alle kinderen worden anders geboren, de ene is wat pittiger dan de ander. Dat is geen enkel punt mits de omgeving dit in goede banen kan leiden. Daar zit dus je oplossing. En als je dat niet zelf kan dan kan je hulp vragen. Een diagnose brengt je daarin niet echt verder. Dat is zelfs stigmatiserend voor het kind, ook op lange termijn. Opvoedingsondersteuning evt met videotraining is veel effectiever.
Jij vindt het stigmatiserend. Ik vind het helpend.
En zolang er nog veel mensen zijn die dit soort labels stigmatiserend vinden, zullen er een hoop mensen/kinderen rondlopen, die gelukkiger hadden kunnen zijn als zijzelf en de omgeving met hulp van het label de juiste tools hadden kunnen toepassen.
vrijdag 14 april 2023 om 13:13
Wat een mooie reactie!aliana schreef: ↑14-04-2023 12:21TO, wat klinkt dit pittig!
....
- moeilijke situaties vooruit plannen. Bijvoorbeeld: Zoon zei dat het familiefeest vast heel druk zou worden en dan zou hij vast frustreerd zou raken. Dus we spraken af dat hij halverwege naar een rustige kamer zou gaan en een donald duck lezen, ipv het hele feest aanwezig zijn. Als hij uitgerust was zou hij weer terug komen.
Het idee is dat je dit specifiek voor jouw kind doet. Wellicht zijn deze voorbeelden niet goed voor jou.
In aanvulling hierop, misschien kun je samen met je dochter kijken wat de overgang van school naar huis makkelijker zou maken. Bijvoorbeeld ergens heel hard gillen, of juist even lezen in bed of even onder de douche. Wat voor haar maar fijn is.
En als je merkt dat het allemaal veel beter gaat als ze niet naar school gaat, dan af en toe een dagje thuishouden.
Het is zoals het is
vrijdag 14 april 2023 om 13:21
Mijn kinderen konden ook ontploffen. Vaak was dat overprikkeling of niet weg kunnen uit een situatie. Van mij mochten ze ook eerder weg uit drukke situaties.
Ook heb ik geleerd goed op signalen te letten. Met name bij dochter. Vaak als ze in een sociale situatie zich halfslachtig begon terug te trekken of stil begon te worden dan zat ze aan haar max. Bleef ze dan te lang nog kreeg je een ontploffing. Meestal haalde ik haar dan weg. Even naar buiten, even rustig hoekje, even boekje.
Ook spanning kon een ontploffing veroorzaken. Bv lunch met familie waar ze veel zin in had en naar uitkeek. Dan werd het gewoon te veel .
Beide bleken later adhd te hebben
Ook heb ik geleerd goed op signalen te letten. Met name bij dochter. Vaak als ze in een sociale situatie zich halfslachtig begon terug te trekken of stil begon te worden dan zat ze aan haar max. Bleef ze dan te lang nog kreeg je een ontploffing. Meestal haalde ik haar dan weg. Even naar buiten, even rustig hoekje, even boekje.
Ook spanning kon een ontploffing veroorzaken. Bv lunch met familie waar ze veel zin in had en naar uitkeek. Dan werd het gewoon te veel .
Beide bleken later adhd te hebben
vrijdag 14 april 2023 om 13:32
Natuurlijk is een diagnose en label goed om te hebben. Maar een diagnose duurt wel even, en veel 'oplossingen' werken bij verschillende labels. Daarom is het slim van TO om om tips te vragen. Soms is het wat uitproberen wat werkt bij jouw kind.
Je schrijft ook dit:
Daarnaast is zij thuis altijd erg afgeleid, aankleden, eten, alles is een strijd.
Lukt het om op een rustig moment, als dochter niet boos is, hierover te praten? Zo van "Goh, het was niet zo gezellig vanochtend. Jij treuzelt, ik wordt boos, wat vind jij daarvan? hoe kunnen we dit samen beter doen? hoe zullen we het morgen aanpakken?" Soms hebben de kinderen zelf een goed idee.
Onze kids hadden (door de jaren heen) bijvoorbeeld deze ideeen: kwartier eerder opstaan om meer tijd te hebben, wakker worden door een knuffel van mama ipv een wekker, 1 woord herhalen (bijv: "focus!") ipv een preek ("schiet nou eens op, het is al heel laat!"), tas avond vantevoren inpakken, extra schermtijd als ze eerder klaar zijn etc.
Dit voorbeeld gaat over de ochtend, maar wellicht gaat het juist over eten of iets anders.
Je schrijft ook dit:
Daarnaast is zij thuis altijd erg afgeleid, aankleden, eten, alles is een strijd.
Lukt het om op een rustig moment, als dochter niet boos is, hierover te praten? Zo van "Goh, het was niet zo gezellig vanochtend. Jij treuzelt, ik wordt boos, wat vind jij daarvan? hoe kunnen we dit samen beter doen? hoe zullen we het morgen aanpakken?" Soms hebben de kinderen zelf een goed idee.
Onze kids hadden (door de jaren heen) bijvoorbeeld deze ideeen: kwartier eerder opstaan om meer tijd te hebben, wakker worden door een knuffel van mama ipv een wekker, 1 woord herhalen (bijv: "focus!") ipv een preek ("schiet nou eens op, het is al heel laat!"), tas avond vantevoren inpakken, extra schermtijd als ze eerder klaar zijn etc.
Dit voorbeeld gaat over de ochtend, maar wellicht gaat het juist over eten of iets anders.
vrijdag 14 april 2023 om 13:34
vrijdag 14 april 2023 om 13:37
dit ook. Maar niet van: Als je maar hard genoeg zeurt mag je thuis blijven. Maar eerder: "Papa en mama besluiten dat je morgen ziek bent van school om uit te rusten. Spreken we dan af dat je daarna weer lekker naar school gaat?"
TO, heb je iets aan deze tips, of zoek je iets anders?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
