Kinderen
alle pijlers
Het is zo pittig…(gedrag kind)
vrijdag 14 april 2023 om 09:45
Soms weet ik het echt even niet meer..het is zo pittig met dochter momenteel.
We zijn al jaren bezig met de juiste hulp krijgen voor onze dochter van bijna 7 jaar. De zoektocht begon toen zij 3 jaar was.
Dochter heeft enorme woede uitbarstingen, alles moet op haar manier gaan en als iets anders gaat dan zij in haar hoofd heeft, ontploft ze. Na de “buien” is er veel schaamte voor wat ze gedaan heeft en heeft ze spijt.
Daarnaast is zij thuis altijd erg afgeleid, aankleden, eten, alles is een strijd.
De laatste maanden wil ze niet meer naar school en doet er iedere ochtend alles aan om er onderuit te komen om naar school te moeten.
Op school is zij de “perfecte” leerling en merken ze behalve vermoeidheid en overprikkeling vrij weinig aan haar.
Ook als er anderen bij zijn vertoont ze nagenoeg altijd sociaal wenselijk gedrag. Er is veel onbegrip uit onze omgeving omdat niemand zich er iets bij voor kan stellen hoe het thuis gaat.
Vorige week had ze een kinderfeestje en daar is ze voor het eerst “ontploft” waar haar vriendinnen bij waren. Met als gevolg dat ze de volgende dag helemaal niet meer naar school wilde omdat ze zich schaamde.
Momenteel lopen er onderzoeken om een diagnose te stellen en vanuit hier gerichte behandeling te starten. Er zijn in ieder geval vermoedens autisme en/of adhd.
Maar ik vind het echt zo pittig..man en ik lopen op onze tenen. Het is iedere dag niet de vraag of het gaat escaleren maar wanneer het gaat escaleren en dit meerdere keren per dag.
Dit onvoorspelbare heeft ook heel veel invloed op haar jongere broertje. Ik vind het voor hem ook zo erg.
Man en ik zijn ook zo moe van de afgelopen jaren dat het voor mij soms echt voelt alsof ik een gevangenis zit en geen kant op kan.
Familie is er wel maar niet in de buurt maar veel steun hebben we hier ook niet van.
Iemand in dezelfde situatie die wellicht nog tips heeft waar we niet aan gedacht hebben?
Ivm herkenbaarheid verwijder ik misschien later een deel van deze tekst.
We zijn al jaren bezig met de juiste hulp krijgen voor onze dochter van bijna 7 jaar. De zoektocht begon toen zij 3 jaar was.
Dochter heeft enorme woede uitbarstingen, alles moet op haar manier gaan en als iets anders gaat dan zij in haar hoofd heeft, ontploft ze. Na de “buien” is er veel schaamte voor wat ze gedaan heeft en heeft ze spijt.
Daarnaast is zij thuis altijd erg afgeleid, aankleden, eten, alles is een strijd.
De laatste maanden wil ze niet meer naar school en doet er iedere ochtend alles aan om er onderuit te komen om naar school te moeten.
Op school is zij de “perfecte” leerling en merken ze behalve vermoeidheid en overprikkeling vrij weinig aan haar.
Ook als er anderen bij zijn vertoont ze nagenoeg altijd sociaal wenselijk gedrag. Er is veel onbegrip uit onze omgeving omdat niemand zich er iets bij voor kan stellen hoe het thuis gaat.
Vorige week had ze een kinderfeestje en daar is ze voor het eerst “ontploft” waar haar vriendinnen bij waren. Met als gevolg dat ze de volgende dag helemaal niet meer naar school wilde omdat ze zich schaamde.
Momenteel lopen er onderzoeken om een diagnose te stellen en vanuit hier gerichte behandeling te starten. Er zijn in ieder geval vermoedens autisme en/of adhd.
Maar ik vind het echt zo pittig..man en ik lopen op onze tenen. Het is iedere dag niet de vraag of het gaat escaleren maar wanneer het gaat escaleren en dit meerdere keren per dag.
Dit onvoorspelbare heeft ook heel veel invloed op haar jongere broertje. Ik vind het voor hem ook zo erg.
Man en ik zijn ook zo moe van de afgelopen jaren dat het voor mij soms echt voelt alsof ik een gevangenis zit en geen kant op kan.
Familie is er wel maar niet in de buurt maar veel steun hebben we hier ook niet van.
Iemand in dezelfde situatie die wellicht nog tips heeft waar we niet aan gedacht hebben?
Ivm herkenbaarheid verwijder ik misschien later een deel van deze tekst.
maandag 17 april 2023 om 16:14
Als het kind ASS heeft, dan heeft het absoluut geen zin en is het zelfs schadelijk om het te hebben over de gevolgen van een autistische meltdown. Het enige wat je kunt doen is leren ze te herkennen (soms voorkomen) en ervoor zorgen dat het veilig verloopt.TanteJuut schreef: ↑15-04-2023 19:05Nogmaals, dat zeg ik niet.Een deukje is geen total loss. En ook kinderen moeten leren inzien dat ontploffingen effect hebben. De dochter zegt zelf dat ze inziet dat 'ze toch wel van haar blijven houden'. Dus de basis is goed en veilig. Daar kun je mee verder gaan.
Heb jij nog tips voor TO?
Ik ben 37 en ik heb soms een autistische meltdown, ik weet nu hoe ik het kan laten verlopen zonder dat anderen (mijn gezin) daar last van hebben, maar dat is een jarenlang proces geweest. Gelukkig hebben mijn ouders mij altijd laten voelen dat ik geliefd was en zaten er geen consequenties aan vast. Tijdens een meltdown ben je echt even ontoerekeningsvatbaar en besef je soms daarna pas wat je allemaal hebt gezegd en gedaan. Ik heb overigens pas 3 jaar de diagnose, maar bij mijn ouders mocht ik gewoon mezelf zijn en daar ben ik ze heel dankbaar voor.
maandag 17 april 2023 om 17:15
We weten nog niet of het ASS is en voorlopig lees in het verhaal een kind met inzicht in haar gedrag en het effect op anderen. En ik beweer nergens dat ze niet zichzelf mag zijn, of dat ik het niet zou liefhebben. En ik geloof niet dat het 'schadelijk' is om te evalueren op een rustig moment, zoals ik in mijn originele post al aangaf. Ik praat over inzicht in het effect van woorden. Zo sta ik erin.
'balans leidt tot glans'
maandag 17 april 2023 om 20:14
Ik zeg dan ook 'als'. Daarnaast heb ik een kind met ASS en heb ik het zelf en we hebben beiden prima inzicht in ons eigen gedrag en het effect op dat van anderen. Het is echt een groot misverstand dat autisten geen empathie hebben.TanteJuut schreef: ↑17-04-2023 17:15We weten nog niet of het ASS is en voorlopig lees in het verhaal een kind met inzicht in haar gedrag en het effect op anderen. En ik beweer nergens dat ze niet zichzelf mag zijn, of dat ik het niet zou liefhebben. En ik geloof niet dat het 'schadelijk' is om te evalueren op een rustig moment, zoals ik in mijn originele post al aangaf. Ik praat over inzicht in het effect van woorden. Zo sta ik erin.
Een neurodivers kind is wel vaker dan gemiddeld heel erg gevoelig voor wat anderen van hem vinden. Ze voelen zich vaak verdrietig en machteloos na een meltdown. Ook zijn ze vaak bang dat ze afgewezen worden als ze zichzelf zijn.
maandag 17 april 2023 om 20:18
Ik had eerder vandaag een heel verhaal getypt, maar die reactie is foetsie. Even in het kort; je doet het super, to!
Tip voor diagnostiek: mijn kind liet tijdens het onderzoek veel sociaal wenselijk gedrag zien. Wij hebben toen zelf een aantal momenten thuis gefilmd waarbij hij helemaal zichzelf was, inclusief meltdowns. Zo had de onderzoeker een completer plaatje.
Tip voor diagnostiek: mijn kind liet tijdens het onderzoek veel sociaal wenselijk gedrag zien. Wij hebben toen zelf een aantal momenten thuis gefilmd waarbij hij helemaal zichzelf was, inclusief meltdowns. Zo had de onderzoeker een completer plaatje.
maandag 17 april 2023 om 20:50
Lexie2punt0 schreef: ↑17-04-2023 20:14Ik zeg dan ook 'als'. Daarnaast heb ik een kind met ASS en heb ik het zelf en we hebben beiden prima inzicht in ons eigen gedrag en het effect op dat van anderen. Het is echt een groot misverstand dat autisten geen empathie hebben.
En dat zeg ik al helemaal niet. Ik denk dat mijn reacties je blijkbaar nogal triggeren. En de aanwezigheid van gevoeligheid en empathie hoeft nog niet te leiden tot wenselijk gedrag. Ben heus geen vrieskist of ontaarde ouder zoals in dit filmpje.
https://youtu.be/CUmsUm0TwZo
'balans leidt tot glans'
maandag 17 april 2023 om 21:23
Heel herkenbaar verhaal.
Dochter, nu 7, was als baby al gefrustreerd, wat zich uitte in heftige driftbuien. Enige geluk was en is nog steeds, dat ze ontzettend goed en lang kan slapen, waardoor zij en wij ook onze rust goed kunnen pakken.
Op het kinderdagverblijf was het een rustig meisje. Het gedrag van thuis herkenden zij totaal niet.
In de kleuterklas werd er in haar ogen enkel gespeeld. Thuis gedroeg ze zichzelf als een klein duiveltje en op school als een engeltje. Achteraf gezien kreeg ze te weinig uitdaging en zat haar hoofd helemaal vol met zaken waar een kind van haar leeftijd niet over na moest denken.
In groep 3 werd het nog erger. Alle leerstof beheerste ze inmiddels al en waar in de kleuterklas dan nog afleiding is in de vorm van een speelhoek en veel buitenspelen, is dat in groep 3 veel minder. Halverwege het schooljaar kwam ze thuis na school en was ofwel extreem boos, ofwel lag ze op de bank apathisch voor zich uit te staren. De juffen zagen niets. Van haar wilden ze er wel 30 in de klas. Uiteindelijk wilden de juffen meewerken met uitdagender werk en een traject op school met een coach. Naar dat moment keek ze uit. Even in een klein groepje wat anders doen.
Nu in groep 4 gaat het veel beter. Ze gaat eens per week naar een plusklas. Ze mag haar werk compacten en de juffen zien haar. Hierdoor durft ze haar masker op school steeds meer te laten zakken, waardoor haar gedrag thuis ook veel beter is.
We ervaren nog steeds wel wat problemen, bijvoorbeeld met het ochtendritueel (eten, aankleden), hoofdpijn na drukke situaties, buikpijn van de spanningen en uiteraard af en toe een flinke driftbui. Maar het blijft gelukkig allemaal binnen de perken.
Wij hebben zelf ondervonden welke aanpak het beste bij haar past. Dat betekent in ons geval proberen zo veel mogelijk structuur te bieden. Op tijd in bed want ze heeft veel slaap nodig. Aanvoelen welke situaties lastig zijn en dit bespreken, dochter kan zelf al goed aanvoelen wanneer overprikkeling op de loer ligt en trekt zichzelf dan terug. En verder hebben wij engelengeduld gekweekt (bijv. Wanneer haar sokken bij de 10e keer nog niet lekker zitten).
TO, ik hoop dat jullie de juiste hulp en handvaten krijgen.
Wat bij ons nog hielp:
- dochter moest van de juf iedere dag iets ‘stouts’ doen. Bijv niet meteen luisteren als er wat werd gevraagd oid. Om het perfecte gedrag wat te doorbreken.
- bij overprikkeling op school werken met een koptelefoon en/of aan het einde van de (ochtend en) middag een paar minuten alleen afschakelen voordat ze naar huis gaat.
- mijn dochter wilde ook nooit naar school en treuzelde daardoor altijd met aankleden, eten etc. Ik heb toen met de juf besproken dat we haar eens alles op haar eigen tempo zouden laten doen. Vooraf besproken: de boterham gaat mee naar school en we moeten zo laat weg anders zijn we te laat. Toen lukte het ineens wel.
- alles toelichten met een reden. Iets mag niet, maar wel uitleggen waarom het dan niet mag. Je moet wel eten, want anders krijg je niet genoeg voedingsstoffen binnen etc. Dat werkt bij ons goed.
- en verder, geduld, geduld, geduld en pick your battles
Dochter, nu 7, was als baby al gefrustreerd, wat zich uitte in heftige driftbuien. Enige geluk was en is nog steeds, dat ze ontzettend goed en lang kan slapen, waardoor zij en wij ook onze rust goed kunnen pakken.
Op het kinderdagverblijf was het een rustig meisje. Het gedrag van thuis herkenden zij totaal niet.
In de kleuterklas werd er in haar ogen enkel gespeeld. Thuis gedroeg ze zichzelf als een klein duiveltje en op school als een engeltje. Achteraf gezien kreeg ze te weinig uitdaging en zat haar hoofd helemaal vol met zaken waar een kind van haar leeftijd niet over na moest denken.
In groep 3 werd het nog erger. Alle leerstof beheerste ze inmiddels al en waar in de kleuterklas dan nog afleiding is in de vorm van een speelhoek en veel buitenspelen, is dat in groep 3 veel minder. Halverwege het schooljaar kwam ze thuis na school en was ofwel extreem boos, ofwel lag ze op de bank apathisch voor zich uit te staren. De juffen zagen niets. Van haar wilden ze er wel 30 in de klas. Uiteindelijk wilden de juffen meewerken met uitdagender werk en een traject op school met een coach. Naar dat moment keek ze uit. Even in een klein groepje wat anders doen.
Nu in groep 4 gaat het veel beter. Ze gaat eens per week naar een plusklas. Ze mag haar werk compacten en de juffen zien haar. Hierdoor durft ze haar masker op school steeds meer te laten zakken, waardoor haar gedrag thuis ook veel beter is.
We ervaren nog steeds wel wat problemen, bijvoorbeeld met het ochtendritueel (eten, aankleden), hoofdpijn na drukke situaties, buikpijn van de spanningen en uiteraard af en toe een flinke driftbui. Maar het blijft gelukkig allemaal binnen de perken.
Wij hebben zelf ondervonden welke aanpak het beste bij haar past. Dat betekent in ons geval proberen zo veel mogelijk structuur te bieden. Op tijd in bed want ze heeft veel slaap nodig. Aanvoelen welke situaties lastig zijn en dit bespreken, dochter kan zelf al goed aanvoelen wanneer overprikkeling op de loer ligt en trekt zichzelf dan terug. En verder hebben wij engelengeduld gekweekt (bijv. Wanneer haar sokken bij de 10e keer nog niet lekker zitten).
TO, ik hoop dat jullie de juiste hulp en handvaten krijgen.
Wat bij ons nog hielp:
- dochter moest van de juf iedere dag iets ‘stouts’ doen. Bijv niet meteen luisteren als er wat werd gevraagd oid. Om het perfecte gedrag wat te doorbreken.
- bij overprikkeling op school werken met een koptelefoon en/of aan het einde van de (ochtend en) middag een paar minuten alleen afschakelen voordat ze naar huis gaat.
- mijn dochter wilde ook nooit naar school en treuzelde daardoor altijd met aankleden, eten etc. Ik heb toen met de juf besproken dat we haar eens alles op haar eigen tempo zouden laten doen. Vooraf besproken: de boterham gaat mee naar school en we moeten zo laat weg anders zijn we te laat. Toen lukte het ineens wel.
- alles toelichten met een reden. Iets mag niet, maar wel uitleggen waarom het dan niet mag. Je moet wel eten, want anders krijg je niet genoeg voedingsstoffen binnen etc. Dat werkt bij ons goed.
- en verder, geduld, geduld, geduld en pick your battles
maandag 4 december 2023 om 16:29
Hier eindelijk eens een update!
De situatie is eigenlijk nog steeds hetzelfde. Het gaat iets beter omdat zij medicatie heeft, echter de medicatie werkt in de ochtend nog niet en de ochtenden gaan echt nog steeds heel slecht. Soms is echt mijn energie al op op het moment dat in haar naar school gebracht heb.
Ze heeft inmiddels de diagnose adhd en krijgt medicatie en heeft speltherapie.
Wij hebben altijd getwijfeld of dit de enige diagnose is. Tijdens speltherapie zijn er ook dingen opgevallen waardoor er nu de afgelopen periode onderzoek gedaan is naar ASS, daar krijgen we volgende week de uitslag van (maar wij hebben geen twijfels meer eigenlijk).
ASS is bij jonge meisjes vaak heel lastig te diagnosticeren ivm het sociaal wenselijke gedrag. Daarnaast is ze ook boven gemiddeld intelligent want een diagnose blijkbaar vaak nog lastiger maakt.
Het enige wat ik mij afvraag, is of het uitdagen, ruzie zoeken, geen regels opvolgen, agressief tegen ons ook bij ASS hoort.
Iemand hier ervaring mee?
Uiteraard heb ik dit ook met de behandelaar besproken en zij geeft aan dat dit vanuit controle willen hebben kan.
Ik vraag mij echter af of niet ook sprake is van ODD, maar dit bespreek ik volgende week (heb ook geen idee of dit iets is want alleen thuis tot uiting kan komen).
Het goede nieuws is wel dat de adhd medicatie ook een positieve invloed heeft op dit gedrag. Dit gedrag komt alleen tot uiting als de medicatie nog niet werkt of al uitgewerkt is. En een enkele keer als er iets op de planning staat wat ze zo spannend vindt en dan werkt de medicatie onvoldoende.
De situatie is eigenlijk nog steeds hetzelfde. Het gaat iets beter omdat zij medicatie heeft, echter de medicatie werkt in de ochtend nog niet en de ochtenden gaan echt nog steeds heel slecht. Soms is echt mijn energie al op op het moment dat in haar naar school gebracht heb.
Ze heeft inmiddels de diagnose adhd en krijgt medicatie en heeft speltherapie.
Wij hebben altijd getwijfeld of dit de enige diagnose is. Tijdens speltherapie zijn er ook dingen opgevallen waardoor er nu de afgelopen periode onderzoek gedaan is naar ASS, daar krijgen we volgende week de uitslag van (maar wij hebben geen twijfels meer eigenlijk).
ASS is bij jonge meisjes vaak heel lastig te diagnosticeren ivm het sociaal wenselijke gedrag. Daarnaast is ze ook boven gemiddeld intelligent want een diagnose blijkbaar vaak nog lastiger maakt.
Het enige wat ik mij afvraag, is of het uitdagen, ruzie zoeken, geen regels opvolgen, agressief tegen ons ook bij ASS hoort.
Iemand hier ervaring mee?
Uiteraard heb ik dit ook met de behandelaar besproken en zij geeft aan dat dit vanuit controle willen hebben kan.
Ik vraag mij echter af of niet ook sprake is van ODD, maar dit bespreek ik volgende week (heb ook geen idee of dit iets is want alleen thuis tot uiting kan komen).
Het goede nieuws is wel dat de adhd medicatie ook een positieve invloed heeft op dit gedrag. Dit gedrag komt alleen tot uiting als de medicatie nog niet werkt of al uitgewerkt is. En een enkele keer als er iets op de planning staat wat ze zo spannend vindt en dan werkt de medicatie onvoldoende.
maandag 4 december 2023 om 16:38
fijn, een updatepuknijmegen schreef: ↑04-12-2023 16:29
Het enige wat ik mij afvraag, is of het uitdagen, ruzie zoeken, geen regels opvolgen, agressief tegen ons ook bij ASS hoort.
Iemand hier ervaring mee?
Uiteraard heb ik dit ook met de behandelaar besproken en zij geeft aan dat dit vanuit controle willen hebben kan.
dit gedrag kan ook niet zozeer komen door de ASS, maar wel omdat ze zich onbegrepen en ongelukkig voelt
maandag 4 december 2023 om 18:07
Ja dat zou wellicht ook kunnen.Lila-Linda schreef: ↑04-12-2023 16:38fijn, een update
dit gedrag kan ook niet zozeer komen door de ASS, maar wel omdat ze zich onbegrepen en ongelukkig voelt
Zou het enorme uitdagen hier ook bij horen?
Ze gaat regelmatig echt zo tekeer tegen ons. En achteraf heeft ze spijt en schaamt ze zich (wat dus ook weer invloed heeft op haar zelfbeeld).
maandag 4 december 2023 om 18:19
Waarom schaamt ze zich voor haar gevoel?puknijmegen schreef: ↑04-12-2023 18:07Ja dat zou wellicht ook kunnen.
Zou het enorme uitdagen hier ook bij horen?
Ze gaat regelmatig echt zo tekeer tegen ons. En achteraf heeft ze spijt en schaamt ze zich (wat dus ook weer invloed heeft op haar zelfbeeld).
maandag 4 december 2023 om 18:36
Dat lijkt me niet zo gek eigenlijk.
Wij snappen natuurlijk allemaal dat dat niet nodig is. Maar als ik hier een keer (door mijn eigen overprikkeling) uit mijn plaat ga tegen iemand die dat niet verdiend heeft voel ik me daar ook rot over! (Wat ik denk ik zou vertalen als ‘schamen’).
TO: blijf in ieder geval veel met je dochter praten over hoe ze zich voelt is mijn advies. Ook op momenten dat ze niet overprikkeld is. Leer haar op deze momenten zichzelf kennen en zoeken naar oplossingen.
Onderweg naar een feestje bijvoorbeeld kletsen over wat het leukste deel van een feestje is en wat het minst leuke en waarom je dat zo vindt, bracht hier bijvoorbeeld al heel veel verheldering. Kind vond binnenkomen als het hele huis al vol zat bijvoorbeeld moeilijk. Wij zorgen er nu dus gewoon voor dat we er als een van de eersten zijn. Scheelt een hoop stress en gedoe! Wij spraken ook met kind af wie dat keer degene was die mee naar huis zou gaan als het kind teveel zou worden. Het feit dat kind wist dat er de mogelijkheid was om naar huis te kunnen was al zo rustgevend dat het maar een enkele keer nodig geweest is.
Ook laat op school komen vond kind niet fijn. Het had even tijd nodig om te acclimatiseren. Rustig spullen pakken, even kijken wat er op het programma stond, vraag aan de juf kunnen stellen etc. We zorgen er dus voor op tijd te zijn.
Van die kleine dingetjes die al heel veel kunnen helpen!
Ik stuur je ook nog even een privé-berichtje
maandag 4 december 2023 om 18:45
Maar het is dus aan TO om haar uit te leggen en ook te laten voelen dat schaamte niet hoeftmoizer schreef: ↑04-12-2023 18:36Dat lijkt me niet zo gek eigenlijk.
Wij snappen natuurlijk allemaal dat dat niet nodig is. Maar als ik hier een keer (door mijn eigen overprikkeling) uit mijn plaat ga tegen iemand die dat niet verdiend heeft voel ik me daar ook rot over! (Wat ik denk ik zou vertalen als ‘schamen’).
Zeker thuis niet
maandag 4 december 2023 om 18:48
Ze schaamt zich niet zozeer voor haar gevoel maar voor de dingen die ze doet waar ze op dat moment geen controle over heeft.
puknijmegen wijzigde dit bericht op 04-12-2023 20:40
Reden: Privacy/herkenbaarheid
Reden: Privacy/herkenbaarheid
50.05% gewijzigd
maandag 4 december 2023 om 18:49
Fijne tips, dank je wel!moizer schreef: ↑04-12-2023 18:36Dat lijkt me niet zo gek eigenlijk.
Wij snappen natuurlijk allemaal dat dat niet nodig is. Maar als ik hier een keer (door mijn eigen overprikkeling) uit mijn plaat ga tegen iemand die dat niet verdiend heeft voel ik me daar ook rot over! (Wat ik denk ik zou vertalen als ‘schamen’).
TO: blijf in ieder geval veel met je dochter praten over hoe ze zich voelt is mijn advies. Ook op momenten dat ze niet overprikkeld is. Leer haar op deze momenten zichzelf kennen en zoeken naar oplossingen.
Onderweg naar een feestje bijvoorbeeld kletsen over wat het leukste deel van een feestje is en wat het minst leuke en waarom je dat zo vindt, bracht hier bijvoorbeeld al heel veel verheldering. Kind vond binnenkomen als het hele huis al vol zat bijvoorbeeld moeilijk. Wij zorgen er nu dus gewoon voor dat we er als een van de eersten zijn. Scheelt een hoop stress en gedoe! Wij spraken ook met kind af wie dat keer degene was die mee naar huis zou gaan als het kind teveel zou worden. Het feit dat kind wist dat er de mogelijkheid was om naar huis te kunnen was al zo rustgevend dat het maar een enkele keer nodig geweest is.
Ook laat op school komen vond kind niet fijn. Het had even tijd nodig om te acclimatiseren. Rustig spullen pakken, even kijken wat er op het programma stond, vraag aan de juf kunnen stellen etc. We zorgen er dus voor op tijd te zijn.
Van die kleine dingetjes die al heel veel kunnen helpen!
Ik stuur je ook nog even een privé-berichtje
maandag 4 december 2023 om 19:08
Oh, nog eentje:
Luister niet teveel naar je omgeving. Ik kreeg hier zoveel waardeloze tips! Ik moest mijn kind vooral niet laten bepalen hoe het allemaal moest. Hij went er maar aan. Of men vond dat ik hem teveel verwende etc.
Tot iemand een keer het hele ‘proces’ naar een ontploffing meemaakte. Toen snapte ze pas wat ik bedoelde….
Kijk en luister naar je kind. Je leert vanzelf herkennen wat voortkomt uit de ASS en ADHD en wat ‘uitproberen omdat het nou eenmaal ook een kind is’ is. Heb mijn kind ook altijd verteld dat ik met alles rekening wil houden maar dat dat stopt als ik merk dat het er misbruik van maakt!
Luister niet teveel naar je omgeving. Ik kreeg hier zoveel waardeloze tips! Ik moest mijn kind vooral niet laten bepalen hoe het allemaal moest. Hij went er maar aan. Of men vond dat ik hem teveel verwende etc.
Tot iemand een keer het hele ‘proces’ naar een ontploffing meemaakte. Toen snapte ze pas wat ik bedoelde….
Kijk en luister naar je kind. Je leert vanzelf herkennen wat voortkomt uit de ASS en ADHD en wat ‘uitproberen omdat het nou eenmaal ook een kind is’ is. Heb mijn kind ook altijd verteld dat ik met alles rekening wil houden maar dat dat stopt als ik merk dat het er misbruik van maakt!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
