Kinderen
alle pijlers
Hier kan ik nou zo pissig om worden!
woensdag 16 januari 2008 om 14:12
Ik moet even mijn frustatie hier kwijt als dat mag! 
Mijn dochter (3) heeft sinds haar geboorte een heupafwijking en inmiddels een paar gipsbroeken en spreidbroeken verder. Helaas heeft dat alles niet voldoende geholpen en heeft ze afgelopen oktober een ingrijpende heupoperatie gehad.
Bij het bloedprikken bleek dat ze hele dunne vaatjes heeft, het lukte dan ook niet. Uiteindelijk met 2 vingerprikjes toch net genoeg bloed bij elkaar weten te schrapen om haar HB gehalte enzo te bepalen (ook ivm de operatie) Omdat een infuusje aanbrengen ook heel moeilijk zou gaan, is er toen besloten om haar met een kapje in slaap te brengen en van te voren iets kalmerends te geven. Dit is allemaal heel goed gegaan, dochterlief viel rustig in slaap.
Nu is ze gisteren opnieuw geopereerd, 3 pennen werden uit haar heup gehaald. Dit gebeurde alleen in een ander ziekenhuis waar de orthopeed ook opereert.
Ik heb van te voren aan gegeven dat ze moeilijk te prikken is en hoe "makkelijk"het de vorige keer is gegaan en of het deze keer ook zo kon. Nou mooi niet dus!!! De anestaesist wilde toch eerst proberen om een infuusje te prikken. Na 3x mis prikken en mijn dochter helemaal over de rooie ging werd besloten om toch maar een kapje te doen. Omdat ze al zo overstuur was verzette ze zich hevig en viel ze krijsend in slaap. Ik kon die kl*te anestaesist wel aanvliegen!!! Had die lul nou geluisterd dan was het zo niet gegaan.
Mijn dochter is gelukkig dezelfde dag mee gegaan naar huis. Vannacht is ze 4x huilend wakker geworden schreeuwend: ik wil geen prikjes, die doen AUW!!!! Zo zielig, bijna niet te troosten.
Nu heeft zo ook nog een 2 blauwe handjes, ze hebben in totaal 8x(!) moeten prikken voordat het infuusje goed erin zat.
Om een lang verhaal toch nog een beetje kort te maken
ik ben dus ZWAAR over de zeik en ik ben echt in staat om die anestaesist even een paar botte prikken toe te dienen kijken of íe het dan nog zo leuk vindt!
Ik snap het niet waarom wordt er nou zo slecht geluisterd? Je wordt gewoon niet serieus genomen lijkt wel.
Wow, best wel lang verhaal geworden eigenlijk, moest denk ik VEEL frustratie kwijt
Groetjes, Jellybean
Mijn dochter (3) heeft sinds haar geboorte een heupafwijking en inmiddels een paar gipsbroeken en spreidbroeken verder. Helaas heeft dat alles niet voldoende geholpen en heeft ze afgelopen oktober een ingrijpende heupoperatie gehad.
Bij het bloedprikken bleek dat ze hele dunne vaatjes heeft, het lukte dan ook niet. Uiteindelijk met 2 vingerprikjes toch net genoeg bloed bij elkaar weten te schrapen om haar HB gehalte enzo te bepalen (ook ivm de operatie) Omdat een infuusje aanbrengen ook heel moeilijk zou gaan, is er toen besloten om haar met een kapje in slaap te brengen en van te voren iets kalmerends te geven. Dit is allemaal heel goed gegaan, dochterlief viel rustig in slaap.
Nu is ze gisteren opnieuw geopereerd, 3 pennen werden uit haar heup gehaald. Dit gebeurde alleen in een ander ziekenhuis waar de orthopeed ook opereert.
Ik heb van te voren aan gegeven dat ze moeilijk te prikken is en hoe "makkelijk"het de vorige keer is gegaan en of het deze keer ook zo kon. Nou mooi niet dus!!! De anestaesist wilde toch eerst proberen om een infuusje te prikken. Na 3x mis prikken en mijn dochter helemaal over de rooie ging werd besloten om toch maar een kapje te doen. Omdat ze al zo overstuur was verzette ze zich hevig en viel ze krijsend in slaap. Ik kon die kl*te anestaesist wel aanvliegen!!! Had die lul nou geluisterd dan was het zo niet gegaan.
Mijn dochter is gelukkig dezelfde dag mee gegaan naar huis. Vannacht is ze 4x huilend wakker geworden schreeuwend: ik wil geen prikjes, die doen AUW!!!! Zo zielig, bijna niet te troosten.
Nu heeft zo ook nog een 2 blauwe handjes, ze hebben in totaal 8x(!) moeten prikken voordat het infuusje goed erin zat.
Om een lang verhaal toch nog een beetje kort te maken
ik ben dus ZWAAR over de zeik en ik ben echt in staat om die anestaesist even een paar botte prikken toe te dienen kijken of íe het dan nog zo leuk vindt!
Ik snap het niet waarom wordt er nou zo slecht geluisterd? Je wordt gewoon niet serieus genomen lijkt wel.
Wow, best wel lang verhaal geworden eigenlijk, moest denk ik VEEL frustratie kwijt
Groetjes, Jellybean
woensdag 16 januari 2008 om 14:22
en ik weet dat je dit niet wilt horen, maar het is helaas écht beter om te prikken zonder extra chemicalien in zo'n klein lijfje. maar....als de beste man even de moeite had genomen het dossier ter hand te nemen, had 'ie echter het eerdere drama al kunnen nalezen en zijn werkwijze er op aanpassen. Maar ja, dokters staan niet al te ver van het niveau van onze lieve heer af (vinden ze zelf he), dus...
Snap dat je boos bent. Probeer je er overheen te zetten en zet al je negatieve energie om in liefde en aandacht voor je kleine meid. Die heeft al genoeg meegemaakt. Dus ook voor haar maar een dikke !
woensdag 16 januari 2008 om 14:36
Misschien helpt het een brief te sturen naar die anesthesist, waarin je zet dat je boos en verdrietig bent om de situatie. Dat dit niet had hoeven gebeuren. Hou het wel netjes.
Laat hem er verder mee doen wat-ie wil, misschien stuur je 'm niet eens op, maar voor je eigen gevoel heb je er dan toch iets richting hem mee gedaan.
xx lisa.
Laat hem er verder mee doen wat-ie wil, misschien stuur je 'm niet eens op, maar voor je eigen gevoel heb je er dan toch iets richting hem mee gedaan.
xx lisa.
woensdag 16 januari 2008 om 14:37
Dank jullie wel voor de lieve reactie!
Ik vind het gewoon fustrerend dat er gewoon niet geluisterd wordt en dat je als het ware gewoon aan de kant geduwd wordt met de mededeling zo werken wij in dit ziekenhuis niet en ieder ziekenhuis heeft z'n eigen protocol, bla, bla, bla...
Ik zit nu thuis met een hevig gefrustreerd kind wat heel bang is voor alles wat met een ziekenhuis te maken heeft en voorlopig zijn we nog niet klaar, helaas.
Ik vind het gewoon fustrerend dat er gewoon niet geluisterd wordt en dat je als het ware gewoon aan de kant geduwd wordt met de mededeling zo werken wij in dit ziekenhuis niet en ieder ziekenhuis heeft z'n eigen protocol, bla, bla, bla...
Ik zit nu thuis met een hevig gefrustreerd kind wat heel bang is voor alles wat met een ziekenhuis te maken heeft en voorlopig zijn we nog niet klaar, helaas.
woensdag 16 januari 2008 om 14:41
woensdag 16 januari 2008 om 14:46
Misschien kun je eerst contact opnemen met de vorige anestetist en dat die een briefje kan schrijven? Jouw dochter helpt het niet meer, maar een volgend kindje misschien wel
Ik kan me voorstellen dat dit voor jou / jullie een enorm moeilijke en verdrietige ervaring was. Een (kleine) troost voor jou is waarschijnlijk dat jij er langer last van zal houden dan zij.
Ik kan me voorstellen dat dit voor jou / jullie een enorm moeilijke en verdrietige ervaring was. Een (kleine) troost voor jou is waarschijnlijk dat jij er langer last van zal houden dan zij.
Later is nu
woensdag 16 januari 2008 om 14:52
woensdag 16 januari 2008 om 14:55
Vooropgesteld dat het heel naar voor jou als moeder is om je kind zoveel verdriet te zien hebben, en het voor je dochter hartstikke zielig is allemaal: toch is het vaak idd protocol. Grote kans dat ze na het kapje op ok alsnog infuusje heeft gekregen, ze hadden dat sws op die manier kunnen doen. Of dan in elk geval wat pijnstillende zalf voor de prik.
Je kunt iig bijvoorbeeld een brief sturen ad klachtencommissie, die heeft elk zknhs.
Sterkte ermee, hoop dat je dochter snel over de grootste schrik heen is.
Je kunt iig bijvoorbeeld een brief sturen ad klachtencommissie, die heeft elk zknhs.
Sterkte ermee, hoop dat je dochter snel over de grootste schrik heen is.
Computer says nooooo
woensdag 16 januari 2008 om 14:56
Ik kan me ook helemaal voorstellen dat je over de zeik bent. Dat arme kind!
Ik denk dat je er wel iets mee moet doen, met die boosheid, anders raak je het niet kwijt. Maar op een positieve manier. Idd die annestesist benaderen, en hem een tip geven volgende keer beter naar de moeder te luisteren. Moeders mogen dan mutsen zijn naar hun kinderen toe (dit kan zo n man bijv. denken), ze hebben soms toch ook gewoon gelijk.
Als je het een beetje intelligent en positief verwoord (zo veel mogelijk je eigen emotie eruit weglaten), dan komt de boodschap misschien wel aan bij die meneer (m/v)
Ik denk dat je er wel iets mee moet doen, met die boosheid, anders raak je het niet kwijt. Maar op een positieve manier. Idd die annestesist benaderen, en hem een tip geven volgende keer beter naar de moeder te luisteren. Moeders mogen dan mutsen zijn naar hun kinderen toe (dit kan zo n man bijv. denken), ze hebben soms toch ook gewoon gelijk.
Als je het een beetje intelligent en positief verwoord (zo veel mogelijk je eigen emotie eruit weglaten), dan komt de boodschap misschien wel aan bij die meneer (m/v)
woensdag 16 januari 2008 om 15:12
Hai Pebbels!
Hoe gaat het met jouw dochtertje? Nog steeds in de spreidbroek of is ze inmiddels spreidbroek af?
De operatie is in eerste instantie goed gegaan alleen is het botaangroei nog niet voldoende. De pennen waren bedoeld om de botaangroei zo veel mogelijk te begeleiden en alles goed op z'n plaats te houden alleen had ze er teveel pijn aan, steeds last van hevige pijnscheuten en enorme blauwe plekken op haar heup. de arts vond het niet verstandig om ze nog te laten zitten. Nu wilt hij het even zonder pennen aanzien en anders toch weer 3 maanden in een gipsbroek, daar wil en durf ik nu nog niet aan te denken...
Over 2 weken moeten we sowieso terug voor controle dus zal ik het zeker bespreken met de arts. Gelukkig heb ik de naam van de betreffende anestaesist onthouden, horen zal hij zeker van mij!
Ik denk ook wel dat het voor kinderen traumatisch kan zijn. Het is zelf zo als we dezelfde route rijden als die van naar het ziekenhuis dat ze al begint te huilen en zegt dat ze niet naar het ziekenhuis wilt. Of soms zegt ze ineens: Mama, ik wil niet naar het ziekenhuis, geeft niet dat heupje pijn doet. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden.
Hoe gaat het met jouw dochtertje? Nog steeds in de spreidbroek of is ze inmiddels spreidbroek af?
De operatie is in eerste instantie goed gegaan alleen is het botaangroei nog niet voldoende. De pennen waren bedoeld om de botaangroei zo veel mogelijk te begeleiden en alles goed op z'n plaats te houden alleen had ze er teveel pijn aan, steeds last van hevige pijnscheuten en enorme blauwe plekken op haar heup. de arts vond het niet verstandig om ze nog te laten zitten. Nu wilt hij het even zonder pennen aanzien en anders toch weer 3 maanden in een gipsbroek, daar wil en durf ik nu nog niet aan te denken...
Over 2 weken moeten we sowieso terug voor controle dus zal ik het zeker bespreken met de arts. Gelukkig heb ik de naam van de betreffende anestaesist onthouden, horen zal hij zeker van mij!
Ik denk ook wel dat het voor kinderen traumatisch kan zijn. Het is zelf zo als we dezelfde route rijden als die van naar het ziekenhuis dat ze al begint te huilen en zegt dat ze niet naar het ziekenhuis wilt. Of soms zegt ze ineens: Mama, ik wil niet naar het ziekenhuis, geeft niet dat heupje pijn doet. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden.
woensdag 16 januari 2008 om 15:23
Summer73, zoals jij het beschrijft, zo is het de 1e keer gegaan, eerst kapje en dan infuusje.
Deze keer had ze op beide handjes de toverzalf gekregen maar als zo'n anestaesist loopt te vroeten en vloeistof erin spuit om te kijken of het infuus goed zit helpt die toverzalf ook niet meer tegen de pijn.
Toen alsnog een kapje en daarna het nog 8(!!!)x voor elkaar krijgen om mis te prikken, uiteindelijk zat het infuusje aan de zijkant van haar polsje.
Erg he, normaal ben ik vrij nuchter en kan ik alles vrij neutraal benaderen maar als het om mijn kinderen gaat ben ik een emotioneel gefrustreerd persoon, die het liefst die anestaesist even met een paar botte injecties zou willen bewerken!
Deze keer had ze op beide handjes de toverzalf gekregen maar als zo'n anestaesist loopt te vroeten en vloeistof erin spuit om te kijken of het infuus goed zit helpt die toverzalf ook niet meer tegen de pijn.
Toen alsnog een kapje en daarna het nog 8(!!!)x voor elkaar krijgen om mis te prikken, uiteindelijk zat het infuusje aan de zijkant van haar polsje.
Erg he, normaal ben ik vrij nuchter en kan ik alles vrij neutraal benaderen maar als het om mijn kinderen gaat ben ik een emotioneel gefrustreerd persoon, die het liefst die anestaesist even met een paar botte injecties zou willen bewerken!
woensdag 16 januari 2008 om 16:06
Ik kan me ZO goed voorstellen hoe rot jij je voelt en hoe boos je bent!
Ik zou als ik jou was de volgende keer gewoon nee zeggen. JIJ bent haar moeder en JIJ beslist. Punt. Geen discussie.
Kijk, als jij als moeder het dan niet voor haar opneemt, doet niemand het. En jij weet het het beste want jij bent haar moeder.
Jammer, door zo`n eikel is je dochter waarschijnlijk heel lang getraumatiseerd voor het ziekenhuis, prikjes etc.
Succes!
Ik zou als ik jou was de volgende keer gewoon nee zeggen. JIJ bent haar moeder en JIJ beslist. Punt. Geen discussie.
Kijk, als jij als moeder het dan niet voor haar opneemt, doet niemand het. En jij weet het het beste want jij bent haar moeder.
Jammer, door zo`n eikel is je dochter waarschijnlijk heel lang getraumatiseerd voor het ziekenhuis, prikjes etc.
Succes!
woensdag 16 januari 2008 om 16:52
Wat een rotsituatie zeg! Belachelijk dat die artsen zo slordig met dit soort dingen zijn. Het kan best protocol zijn maar het zijn geen 'voorwerpen' waar je mee werkt. Het zijn kinderen met emoties.
Hier (bijna) hetzelfde meegemaakt. Dochterlief loopt vanaf 1,5 jaar ook in het ziekenhuis. Dit ivm slechte niertjes. Ze krijgt om het half jaar een dagopname met allerlei vervelende onderzoeken. En natuurlijk nog alle andere onderzoeken tussendoor, bloedprikken enz.
Een jaar geleden moest er een catheter gezet worden ( ze was net 3). Een ramp. Ik heb duidelijk van te voren gevraagd of er iets kalmerends kon worden gegeven of dat ze roesje oid kon krijgen. Nee, dit kon niet, protocol. Het ging altijd goed, ik hoefde me geen zorgen te maken.
Uiteindelijk hebben ze haar met zijn drieen vast moeten houden en werd er niet echt naar mij geluisterd, totdat ik bij de 6e (!) poging riep dat het nu klaar was en dat ze maar iets anders moesten verzinnen om die nieren te onderzoeken!! Ik had al wel om de pedagogisch medewerkster gevraagd maar dat had niet veel zin. Het gevolg van die keer in het ziekenhuis is dat ze nu niet eens een pleister meer op wil, dat koppelt ze aan pijn..;(
Bij het bloedprikken was ze zo gespannen dat ze, zodra de naald eruit was, haar hele maag leegspuugde..
Nu moeten we in feb weer...Inmiddels is de pedagogisch medewerkster met haar bezig om haar zo goed mogelijk voor te bereiden. Met toverzalf, en een beer die ze zelf een infuusje mag geven enz.
Misschien een tip, in ieder ziekenhuis hebben ze een pedagogisch medewerker. Doet haar misschien goed om het op die manier te verwerken.
Een hele dikke knuf voor je moppie en jij ook veel sterkte...
Hier (bijna) hetzelfde meegemaakt. Dochterlief loopt vanaf 1,5 jaar ook in het ziekenhuis. Dit ivm slechte niertjes. Ze krijgt om het half jaar een dagopname met allerlei vervelende onderzoeken. En natuurlijk nog alle andere onderzoeken tussendoor, bloedprikken enz.
Een jaar geleden moest er een catheter gezet worden ( ze was net 3). Een ramp. Ik heb duidelijk van te voren gevraagd of er iets kalmerends kon worden gegeven of dat ze roesje oid kon krijgen. Nee, dit kon niet, protocol. Het ging altijd goed, ik hoefde me geen zorgen te maken.
Uiteindelijk hebben ze haar met zijn drieen vast moeten houden en werd er niet echt naar mij geluisterd, totdat ik bij de 6e (!) poging riep dat het nu klaar was en dat ze maar iets anders moesten verzinnen om die nieren te onderzoeken!! Ik had al wel om de pedagogisch medewerkster gevraagd maar dat had niet veel zin. Het gevolg van die keer in het ziekenhuis is dat ze nu niet eens een pleister meer op wil, dat koppelt ze aan pijn..;(
Bij het bloedprikken was ze zo gespannen dat ze, zodra de naald eruit was, haar hele maag leegspuugde..
Nu moeten we in feb weer...Inmiddels is de pedagogisch medewerkster met haar bezig om haar zo goed mogelijk voor te bereiden. Met toverzalf, en een beer die ze zelf een infuusje mag geven enz.
Misschien een tip, in ieder ziekenhuis hebben ze een pedagogisch medewerker. Doet haar misschien goed om het op die manier te verwerken.
Een hele dikke knuf voor je moppie en jij ook veel sterkte...
woensdag 16 januari 2008 om 17:40
Oh Jellybean, wat een ellende. Hopen ze nu dat de botaangroei spontaan door zal gaan? En over twee weken moeten jullie (met jullie dochtertje) opnieuw nar het ziekenhuis? Oei, dat zal een zware tocht worden voor jullie meisje... Heel veel sterkte!! Ik ben erg benieuwd hoe het afloopt en hoop toch van harte dat ze niet opnieuw voor 3 maanden in het gips moet.
Dikke knuffel voor jullie meisje!
Groeten,
Mardejo
ps. Over twee weken hebben wij controle vna de spreidbroek.
Dikke knuffel voor jullie meisje!
Groeten,
Mardejo
ps. Over twee weken hebben wij controle vna de spreidbroek.
woensdag 16 januari 2008 om 17:44
Hoi Mippie,
Da's ook wat met je dochter, wat erg ook. Ik snap dat echt niet, die onderzoeken zijn al naar genoeg, waarom kan er dan niet een beetje met beleid om gegaan worden, zeker bij kinderen. Tuurlijk als er accuut opgetreden moet worden gaat dat niet maar als er verder geen nood is, wat is dan het probleem? En waarom verschilt het zo per ziekenhuis?
Bij de eerste operatie van mijn dochter is ze ook voorbereid door een pedagogisch medewerktster d.m.v een rollenspel met een pop. Dochterlief moest alleen niets van haar weten er rende al weg zodra die vrouw de kamer op kwam. Toen ze eenmaal in het gips lag kon ze niet meer wegrennen maar draaide ze haar hoofd om alleen maar om die vrouw niet te hoeven aankijken.
Ik heb toen ook spulletjes meegekregen (lege spuiten, hooddoekjes, plakkers, naamarmbandje) om dochter voor te bereiden op de afgelopen operatie maar dat was geen succes, ze wilt er niets van weten. Ik kon de spullen afgelopen weekend nergens meer vinden, had dochterlief alles in de prullenbak gegooid. Zo van weg die rotzooi!
Da's ook wat met je dochter, wat erg ook. Ik snap dat echt niet, die onderzoeken zijn al naar genoeg, waarom kan er dan niet een beetje met beleid om gegaan worden, zeker bij kinderen. Tuurlijk als er accuut opgetreden moet worden gaat dat niet maar als er verder geen nood is, wat is dan het probleem? En waarom verschilt het zo per ziekenhuis?
Bij de eerste operatie van mijn dochter is ze ook voorbereid door een pedagogisch medewerktster d.m.v een rollenspel met een pop. Dochterlief moest alleen niets van haar weten er rende al weg zodra die vrouw de kamer op kwam. Toen ze eenmaal in het gips lag kon ze niet meer wegrennen maar draaide ze haar hoofd om alleen maar om die vrouw niet te hoeven aankijken.
Ik heb toen ook spulletjes meegekregen (lege spuiten, hooddoekjes, plakkers, naamarmbandje) om dochter voor te bereiden op de afgelopen operatie maar dat was geen succes, ze wilt er niets van weten. Ik kon de spullen afgelopen weekend nergens meer vinden, had dochterlief alles in de prullenbak gegooid. Zo van weg die rotzooi!
woensdag 16 januari 2008 om 17:52
Hoi Mardejo,
Wat leuk je weer te "spreken" Het zal inderdaad een zware tocht naar het ziekenhuis worden over 2 weken. Er zal een foto gemaakt worden om te kijken of er verdere botaangroei te zien is en haar litteken wordt opnieuw gecontroleerd. (gelukkig zitten er nu oplosbare hechtingen in!) Gelukkig wilt de orthopeed haar heupje eerst de kans geven om verder te herstellen, sowieso 2 maanden. Mocht er dan geen verdere botaangroei te zien zijn, dan komt de gipsbroek weer in beeld. Flink duimen dat dat dus niet nodig is!
Spannend, over 2 weken controle! Wordt er weer een foto gemaakt?Zal wel. Hoe lang zit je zoontje nu in de spreidbroek?
Wat leuk je weer te "spreken" Het zal inderdaad een zware tocht naar het ziekenhuis worden over 2 weken. Er zal een foto gemaakt worden om te kijken of er verdere botaangroei te zien is en haar litteken wordt opnieuw gecontroleerd. (gelukkig zitten er nu oplosbare hechtingen in!) Gelukkig wilt de orthopeed haar heupje eerst de kans geven om verder te herstellen, sowieso 2 maanden. Mocht er dan geen verdere botaangroei te zien zijn, dan komt de gipsbroek weer in beeld. Flink duimen dat dat dus niet nodig is!
Spannend, over 2 weken controle! Wordt er weer een foto gemaakt?Zal wel. Hoe lang zit je zoontje nu in de spreidbroek?
