Kinderen
alle pijlers
Hoe sterk is moederliefde?
zaterdag 2 januari 2021 om 11:01
Ik vraag me iets geks af. Stel je houdt niet echt van kinderen, niet dat je ze haat, maar je hebt wel een hekel aan bepaald gedrag, omdat je dat gedrag irritant vindt. En je zou per ongeluk zwanger raken, in hoeverre zou zo'n vrouw dan van het groeiende kind in haar gaan houden als ze dat een kans wil geven? Hoe sterk is moederliefde als zo'n kleintje in je groeit? Hou je er meteen van als je weet dat je zwanger bent? En wat voor gevoelens hebben moeders als het kind net geboren is en je hem ziet? Is dat écht verliefdheid? En is dat dan hetzelfde als de verliefdheid op je partner?
zaterdag 2 januari 2021 om 11:04
Audi, jij hebt heel andere problemen op dit moment dan je bezig willen houden met zwanger willen raken of moederliefde.
Jij zou geen goede moeder zijn omdat je iedereen die je irritant vind gaat afbekken. Dat is het laatste wat een kind nodig heeft. Daar gaat zo'n kind kapot van. Doe dat een mensje dat totaal van jou afhankelijk is niet aan. Gewoon niet.
Jij zou geen goede moeder zijn omdat je iedereen die je irritant vind gaat afbekken. Dat is het laatste wat een kind nodig heeft. Daar gaat zo'n kind kapot van. Doe dat een mensje dat totaal van jou afhankelijk is niet aan. Gewoon niet.
doreia* wijzigde dit bericht op 02-01-2021 11:06
50.00% gewijzigd
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zaterdag 2 januari 2021 om 11:06
Dat is natuurlijk per persoon verschillend. Ik heb niks met de meeste kinderen. Ik vind ze irritant en vies. Toen ik zelf zwanger raakte, was ik tijdens de zwangerschap heel blij, meer alsof je jarig bent. Niet dat ik meteen overliep van liefde. Een goede vriend van mij waarschuwde: als je kind is geboren en je houdt er niet onmiddellijk van, niet schrikken, dat komt wel als je je kindje beter leert kennen. En precies dat gebeurde. Toen onze zoon werd geboren was ik vooral opgelucht dat hij gezond bleek te zijn. Naar mate hij langer bij ons was, ging ik meer van hem houden. De liefde die ik voor hem voel is anders dan een verliefdheid, maar lijkt meer op hoeveel ik van mijn ouders en mijn broer houd. Dan net wat intenser, misschien zoals ik als kind ze zo nodig had.
zaterdag 2 januari 2021 om 11:08
Ik vind kinderen over het algemeen veel te druk en irritant. Maar mijn eigen nichtjes vind ik super leuk. Dat werkt heel vreemd, ik ben niet hun moeder maar toch is er een soort van familieband waardoor de irritatie naar de achtergrond gaat en er een soort van beschermingsdrang voor in de plaats komt.
zaterdag 2 januari 2021 om 11:14
[...]
Ik denk dat dit verschilt per moeder.
Maar ik zelf hield al onvoorwaardelijk van mijn kind vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Toen hij geboren werd was een nog mooier gevoel dan verliefdheid ik wist dat dit mijn kindje was en ik voor altijd van hem zou houden.
Ik denk dat dit verschilt per moeder.
Maar ik zelf hield al onvoorwaardelijk van mijn kind vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Toen hij geboren werd was een nog mooier gevoel dan verliefdheid ik wist dat dit mijn kindje was en ik voor altijd van hem zou houden.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 02-01-2021 13:30
Reden: OP verwijderd, het quoten van de OP is niet toegestaan.
Reden: OP verwijderd, het quoten van de OP is niet toegestaan.
54.16% gewijzigd
zaterdag 2 januari 2021 om 11:17
zaterdag 2 januari 2021 om 11:21
Ik vraag het me gewoon af! Ik heb het niet over mezelf!Doreia* schreef: ↑02-01-2021 11:04Audi, jij hebt heel andere problemen op dit moment dan je bezig willen houden met zwanger willen raken of moederliefde.
Jij zou geen goede moeder zijn omdat je iedereen die je irritant vind gaat afbekken. Dat is het laatste wat een kind nodig heeft. Daar gaat zo'n kind kapot van. Doe dat een mensje dat totaal van jou afhankelijk is niet aan. Gewoon niet.
Gelijk die aannames, ik word er knettergek van!
zaterdag 2 januari 2021 om 11:23
Dat verschilt per vrouw en per zwangerschap.
Hoe het voor mij was:
Bij beiden hield ik vanaf dat ik wist dat ik zwanger was van het ‘idee’ van het kind. Ze waren ook beiden heel gewenst en gepland en lang verwacht na een IVF-traject. Je leert het kindje naarmate de zwangerschap vordert en je schopjes gaat voelen ook kennen, ik kon me dan wel heel verliefd voelen op de baby in mijn buik.
Maar toen mijn oudste geboren werd voelde de liefde die er toen kwam opzetten helemaal niet als liefde zoals ik die voor anderen voel. Liefde voor anderen zit veel meer in mijn hoofd en dit was een heel sterke lichamelijke drang om hem heel dichtbij me te hebben, ik voelde zijn pijn in mijn eigen lichaam (hij moest een beetje geholpen worden met voedingen en heeft dus een aantal prikken en sondes gehad) en ik werd overvallen door een extreme bezorgdheid en verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vond dat heel heftig en herkende het ook niet als liefde, omdat liefde voor mij normaal een positief gevoel is.
Naarmate hij ouder werd en ik hem wat meer moest loslaten, hij wat meer een karakter begon te ontwikkelen, kwam het wat meer in balans en ging ik ook ‘met mijn hoofd’ van hem houden. De liefde die hetzelfde voelt als voor anderen, en die voor mij ook meer voelt als liefde. Maar die lichamelijke liefde is ernaast wel blijven bestaan, maar nu gebalanceerder.
Bij mijn tweede verwachtte ik het en kon ik me overgeven aan die lichamelijke, primitieve liefde als pasgeboren moeder en kind en zat ik de eerste weken enorm op een roze wolk. Daarna zakte het wat af, en nu (hij is 9.5 week) begint die liefde die meer in m’n hoofd zit te ontluiken, omdat hij lacht, communiceert, en we de eerste karaktertrekjes kunnen ontwaren.
Er zijn wel vrouwen die spijt hebben van hun kind geloof ik. Ik heb wel eens zo’n anoniem verhaal gelezen van iemand die zei dat ze echt niet van haar kind hield. Ik vind me dat moeilijk voor te stellen en kan me meer voorstellen bij dat je niet van het leven dat je met kinderen leidt houdt, en op basis daarvan spijt hebt.
Maar gewoon geen liefde kunnen (gaan) voelen voor het kind bestaat dus kennelijk wel. Dus als jij in deze situatie zit zou ik er eens goed over nadenken.
Succes
Hoe het voor mij was:
Bij beiden hield ik vanaf dat ik wist dat ik zwanger was van het ‘idee’ van het kind. Ze waren ook beiden heel gewenst en gepland en lang verwacht na een IVF-traject. Je leert het kindje naarmate de zwangerschap vordert en je schopjes gaat voelen ook kennen, ik kon me dan wel heel verliefd voelen op de baby in mijn buik.
Maar toen mijn oudste geboren werd voelde de liefde die er toen kwam opzetten helemaal niet als liefde zoals ik die voor anderen voel. Liefde voor anderen zit veel meer in mijn hoofd en dit was een heel sterke lichamelijke drang om hem heel dichtbij me te hebben, ik voelde zijn pijn in mijn eigen lichaam (hij moest een beetje geholpen worden met voedingen en heeft dus een aantal prikken en sondes gehad) en ik werd overvallen door een extreme bezorgdheid en verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vond dat heel heftig en herkende het ook niet als liefde, omdat liefde voor mij normaal een positief gevoel is.
Naarmate hij ouder werd en ik hem wat meer moest loslaten, hij wat meer een karakter begon te ontwikkelen, kwam het wat meer in balans en ging ik ook ‘met mijn hoofd’ van hem houden. De liefde die hetzelfde voelt als voor anderen, en die voor mij ook meer voelt als liefde. Maar die lichamelijke liefde is ernaast wel blijven bestaan, maar nu gebalanceerder.
Bij mijn tweede verwachtte ik het en kon ik me overgeven aan die lichamelijke, primitieve liefde als pasgeboren moeder en kind en zat ik de eerste weken enorm op een roze wolk. Daarna zakte het wat af, en nu (hij is 9.5 week) begint die liefde die meer in m’n hoofd zit te ontluiken, omdat hij lacht, communiceert, en we de eerste karaktertrekjes kunnen ontwaren.
Er zijn wel vrouwen die spijt hebben van hun kind geloof ik. Ik heb wel eens zo’n anoniem verhaal gelezen van iemand die zei dat ze echt niet van haar kind hield. Ik vind me dat moeilijk voor te stellen en kan me meer voorstellen bij dat je niet van het leven dat je met kinderen leidt houdt, en op basis daarvan spijt hebt.
Maar gewoon geen liefde kunnen (gaan) voelen voor het kind bestaat dus kennelijk wel. Dus als jij in deze situatie zit zou ik er eens goed over nadenken.
Succes
lux- wijzigde dit bericht op 02-01-2021 11:27
0.04% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 2 januari 2021 om 11:33
Dat zal voor iedereen anders zijn, mensen voelen niet hetzelfde.
Ik weet eigenlijk niet eens meer precies wat ik voelde tijdens mijn zwangerschappen voor mijn 2 kinderen, ik was heel erg gelukkig zwanger te zijn, ik denk dat ik vooral bezig was met gezondheid en hoopte dat alles goed zou blijven gaan, ze beiden gezond en wel er wereld zouden komen en dat ik ze, voor zover dat in mijn macht lag, wilde beschermen voor alles wat ze zou kunnen overkomen. En ja ik hield toen al van beiden, maar wel op een hele andere manier dan nu ze er zijn ( een peuter en dreumes).
Wat ik wel weet is dat sinds ze er zijn, ik naarmate dat ze groter worden, nog meer van ze lijk te houden. Alsof de liefde met de maand groeit ofzo.
Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik geen idee wat het met me zou doen, een echt kind hebben. Ik was bang dat er iets zou gebeuren tijdens de zwangerschap, maar niets of niemand had me kunnen voorbereiden op de allesoverheersende liefde en het gevoel voor hen is toch wel anders dan voor mijn man, ouders en siblings. Ze zijn afhankelijk van mij, dat zorgt al voor een totaal andere band.
Wat Lux beschrijft herken ik wel, vooral bij de tweede. Dat lichamelijke was heel erg sterk aanwezig, elk ongemak van hen deed mij pijn op de een of andere manier. En nu ze ouder zijn heb ik dat nog geregeld, al kan ik het nu meer relativeren en ik weet dat het bij het leven en opgroeien hoort. Ik kan ze daar ook niet voor behoeden.
En ja, ik kan ze soms achter het behang plakken, ik ben ook niet blind voor vervelend gedrag. Maar ook daar kan ik mee omgaan, kan ik vaak ( niet altijd) relativeren.
Ik weet eigenlijk niet eens meer precies wat ik voelde tijdens mijn zwangerschappen voor mijn 2 kinderen, ik was heel erg gelukkig zwanger te zijn, ik denk dat ik vooral bezig was met gezondheid en hoopte dat alles goed zou blijven gaan, ze beiden gezond en wel er wereld zouden komen en dat ik ze, voor zover dat in mijn macht lag, wilde beschermen voor alles wat ze zou kunnen overkomen. En ja ik hield toen al van beiden, maar wel op een hele andere manier dan nu ze er zijn ( een peuter en dreumes).
Wat ik wel weet is dat sinds ze er zijn, ik naarmate dat ze groter worden, nog meer van ze lijk te houden. Alsof de liefde met de maand groeit ofzo.
Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik geen idee wat het met me zou doen, een echt kind hebben. Ik was bang dat er iets zou gebeuren tijdens de zwangerschap, maar niets of niemand had me kunnen voorbereiden op de allesoverheersende liefde en het gevoel voor hen is toch wel anders dan voor mijn man, ouders en siblings. Ze zijn afhankelijk van mij, dat zorgt al voor een totaal andere band.
Wat Lux beschrijft herken ik wel, vooral bij de tweede. Dat lichamelijke was heel erg sterk aanwezig, elk ongemak van hen deed mij pijn op de een of andere manier. En nu ze ouder zijn heb ik dat nog geregeld, al kan ik het nu meer relativeren en ik weet dat het bij het leven en opgroeien hoort. Ik kan ze daar ook niet voor behoeden.
En ja, ik kan ze soms achter het behang plakken, ik ben ook niet blind voor vervelend gedrag. Maar ook daar kan ik mee omgaan, kan ik vaak ( niet altijd) relativeren.
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 02-01-2021 11:41
6.94% gewijzigd
zaterdag 2 januari 2021 om 11:34
Alleen al je reacties, die je knettergek maken, echt he. Gelukkig dat Vanta even eraan herinnert dat je al lang geen seks meer hebt.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zaterdag 2 januari 2021 om 11:34
je hebt het OT gequoteGya2020 schreef: ↑02-01-2021 11:14Ik denk dat dit verschilt per moeder.
Maar ik zelf hield al onvoorwaardelijk van mijn kind vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Toen hij geboren werd was een nog mooier gevoel dan verliefdheid ik wist dat dit mijn kindje was en ik voor altijd van hem zou houden.
