Kinderen
alle pijlers
Hoe sterk is moederliefde?
zaterdag 2 januari 2021 om 11:01
Ik vraag me iets geks af. Stel je houdt niet echt van kinderen, niet dat je ze haat, maar je hebt wel een hekel aan bepaald gedrag, omdat je dat gedrag irritant vindt. En je zou per ongeluk zwanger raken, in hoeverre zou zo'n vrouw dan van het groeiende kind in haar gaan houden als ze dat een kans wil geven? Hoe sterk is moederliefde als zo'n kleintje in je groeit? Hou je er meteen van als je weet dat je zwanger bent? En wat voor gevoelens hebben moeders als het kind net geboren is en je hem ziet? Is dat écht verliefdheid? En is dat dan hetzelfde als de verliefdheid op je partner?
zaterdag 2 januari 2021 om 12:41
Heel sterk! Maar het heeft wel moeten groeien.
Tijdens de zwangerschap hield ik denk ik nog niet zozeer van het kind zelf, maar was ik vooral heel blij om moeder te worden.
Ik werd bij mijn bevallingen niet direct overspoeld door een allesoverheersende liefde, zoals sommige andere ouders dat wel beschrijven. Bij de 1e voelde ik me daar heel schuldig over. De 2e keer wist ik dat het daarna goed zou komen.
Wel direct heel blij en dankbaar dat ze er goed en wel waren.
Maar gaandeweg is er een heel sterk houden van gevoel ontstaan.
Overigens wilde ik heel graag kinderen en dat voelde ik heel lijfelijk. Echt een schreeuw van mijn lichaam om te gaan baren.
Door andere baby's en kinderen ben ik nooit getriggerd. De meeste vind ik best oké hoor. Maar ik hoef ze niet perse vast te houden ofzo. Door mijn eigen kinderen tolereer ik echter ook meer van andere kinderen.
Tijdens de zwangerschap hield ik denk ik nog niet zozeer van het kind zelf, maar was ik vooral heel blij om moeder te worden.
Ik werd bij mijn bevallingen niet direct overspoeld door een allesoverheersende liefde, zoals sommige andere ouders dat wel beschrijven. Bij de 1e voelde ik me daar heel schuldig over. De 2e keer wist ik dat het daarna goed zou komen.
Wel direct heel blij en dankbaar dat ze er goed en wel waren.
Maar gaandeweg is er een heel sterk houden van gevoel ontstaan.
Overigens wilde ik heel graag kinderen en dat voelde ik heel lijfelijk. Echt een schreeuw van mijn lichaam om te gaan baren.
Door andere baby's en kinderen ben ik nooit getriggerd. De meeste vind ik best oké hoor. Maar ik hoef ze niet perse vast te houden ofzo. Door mijn eigen kinderen tolereer ik echter ook meer van andere kinderen.
.
zaterdag 2 januari 2021 om 12:50
Mooi.lux- schreef: ↑02-01-2021 11:23Dat verschilt per vrouw en per zwangerschap.
Hoe het voor mij was:
Bij beiden hield ik vanaf dat ik wist dat ik zwanger was van het ‘idee’ van het kind. Ze waren ook beiden heel gewenst en gepland en lang verwacht na een IVF-traject. Je leert het kindje naarmate de zwangerschap vordert en je schopjes gaat voelen ook kennen, ik kon me dan wel heel verliefd voelen op de baby in mijn buik.
Maar toen mijn oudste geboren werd voelde de liefde die er toen kwam opzetten helemaal niet als liefde zoals ik die voor anderen voel. Liefde voor anderen zit veel meer in mijn hoofd en dit was een heel sterke lichamelijke drang om hem heel dichtbij me te hebben, ik voelde zijn pijn in mijn eigen lichaam (hij moest een beetje geholpen worden met voedingen en heeft dus een aantal prikken en sondes gehad) en ik werd overvallen door een extreme bezorgdheid en verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vond dat heel heftig en herkende het ook niet als liefde, omdat liefde voor mij normaal een positief gevoel is.
Naarmate hij ouder werd en ik hem wat meer moest loslaten, hij wat meer een karakter begon te ontwikkelen, kwam het wat meer in balans en ging ik ook ‘met mijn hoofd’ van hem houden. De liefde die hetzelfde voelt als voor anderen, en die voor mij ook meer voelt als liefde. Maar die lichamelijke liefde is ernaast wel blijven bestaan, maar nu gebalanceerder.
Bij mijn tweede verwachtte ik het en kon ik me overgeven aan die lichamelijke, primitieve liefde als pasgeboren moeder en kind en zat ik de eerste weken enorm op een roze wolk. Daarna zakte het wat af, en nu (hij is 9.5 week) begint die liefde die meer in m’n hoofd zit te ontluiken, omdat hij lacht, communiceert, en we de eerste karaktertrekjes kunnen ontwaren.
Er zijn wel vrouwen die spijt hebben van hun kind geloof ik. Ik heb wel eens zo’n anoniem verhaal gelezen van iemand die zei dat ze echt niet van haar kind hield. Ik vind me dat moeilijk voor te stellen en kan me meer voorstellen bij dat je niet van het leven dat je met kinderen leidt houdt, en op basis daarvan spijt hebt.
Maar gewoon geen liefde kunnen (gaan) voelen voor het kind bestaat dus kennelijk wel. Dus als jij in deze situatie zit zou ik er eens goed over nadenken.
Succes
Because when you stop and look around this life is pretty amazing.
zaterdag 2 januari 2021 om 13:01
zaterdag 2 januari 2021 om 13:26
Ik kan alleen voor mezelf spreken; mijn kinderen daar hou ik onvoorwaardelijk van. Al vanaf het moment dat ik wist dat ze onderweg waren. Mooiste wat me overkomen is! Moeder mogen worden. Heerlijk.
Ik maak van heel dichtbij mee hoe het helaas ook anders kan. Bij onze pleegkinderen die als ukkie al wisten dat hun moeder niet echt of niet altijd van hun hield. Hoe dit in de kleinste dingen doorwerkt. Dat gevoel van niet welkom zijn, niet van gehouden worden, onverschillig ten opzichte van je eigen kind zijn, ander prioriteiten hebben.
Vreselijk. We proberen stukjes te lijmen maar de barsten blijven.
Ik maak van heel dichtbij mee hoe het helaas ook anders kan. Bij onze pleegkinderen die als ukkie al wisten dat hun moeder niet echt of niet altijd van hun hield. Hoe dit in de kleinste dingen doorwerkt. Dat gevoel van niet welkom zijn, niet van gehouden worden, onverschillig ten opzichte van je eigen kind zijn, ander prioriteiten hebben.
Vreselijk. We proberen stukjes te lijmen maar de barsten blijven.
sweetfirefly wijzigde dit bericht op 02-01-2021 14:12
0.41% gewijzigd
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
zaterdag 2 januari 2021 om 13:38
zaterdag 2 januari 2021 om 13:45
Ik had ook een 'hekel' aan kinderen. Ik wilde op een gegeven moment wel zelf kinderen. Ik merkte a snel dat ik echt wat minder draagkracht heb voor typisch kindergedrag en ik veel beter met het moederschap overweg kan nu ze uit de baby/peuterfase zijn.
Ik heb ze goed verzorgd en altijd mijn geduld gehouden en veel liefde gegeven hoor, maar dat kon ik alleen maar doordat ik mijn jeugd doorwerkt heb, veel mediteer, goed in balans ben en al rond de 40 was. Op mijn 30e zou ik echt geen goede moeder zijn geweest, ondanks dat ik vanaf dag 1 zielsveel van mijn kinderen hield.
Houden van is echt niet genoeg als het op kinderen aankomt.
Ik heb ze goed verzorgd en altijd mijn geduld gehouden en veel liefde gegeven hoor, maar dat kon ik alleen maar doordat ik mijn jeugd doorwerkt heb, veel mediteer, goed in balans ben en al rond de 40 was. Op mijn 30e zou ik echt geen goede moeder zijn geweest, ondanks dat ik vanaf dag 1 zielsveel van mijn kinderen hield.
Houden van is echt niet genoeg als het op kinderen aankomt.
zaterdag 2 januari 2021 om 15:04
Ik snap dat wel. Denk dat wij daarmee het voordeel hadden dat onze pleegdochter nog echt jong was, enkele weken oud, en dat dat qua hechting en naar elkaar groeien makkelijker verloopt dan wanneer pleegkind bijv 5 jaar is.
Wat hierboven beschreven is herken ik overigens ook; de barsten zullen er altijd blijven. Zelfs bij ons pleegkind wat zo jong kwam, is intensieve traumatherapie nodig geweest om de barsten enigszins te laten helen. Nooit zal het helemaal genezen en wij zullen dan ook alles doen om haar te begeleiden in wat ze nodig heeft.
zaterdag 2 januari 2021 om 16:03
Een kind daagt je als moeder en als mens uit op elke mogelijke manier.
Een kind houdt je een spiegel voor waardoor elke onzekerheid eens zo hard gaat spelen.
Wanneer bv een kleuter in zijn welbekende nee-fase komt, is het perfect normaal dat het kind zich verzet en moeilijk gedrag stelt. Veel ouders zien dit als een afwijzing. Als je dan van jezelf al wankel bent, kan zo een fase heel heel zwaar zijn.
Zo zijn er tientallen voorbeelden die je als mama en als mens uitdagen.
Opdracht 1 is dus uw leven goed op orde hebben en uzelf goed in uw vel voelen. Een kind kiest er niet voor om geboren te worden, maar verdient wel de beste zorg die er kan zijn.
En om even helemaal on topic te antwoorden:
Ik zie in mijn job vaak genoeg mama’s waarbij de ‘moederliefde’ het niet redt doorheen de jaren. En deze kinderen worden dan aangemeld met stevige hechtingsproblematieken en hebben dus al een extra uitdaging in hun leven.
Dus die ‘moederliefde’ is zeker niet heiligmakend.
Een kind houdt je een spiegel voor waardoor elke onzekerheid eens zo hard gaat spelen.
Wanneer bv een kleuter in zijn welbekende nee-fase komt, is het perfect normaal dat het kind zich verzet en moeilijk gedrag stelt. Veel ouders zien dit als een afwijzing. Als je dan van jezelf al wankel bent, kan zo een fase heel heel zwaar zijn.
Zo zijn er tientallen voorbeelden die je als mama en als mens uitdagen.
Opdracht 1 is dus uw leven goed op orde hebben en uzelf goed in uw vel voelen. Een kind kiest er niet voor om geboren te worden, maar verdient wel de beste zorg die er kan zijn.
En om even helemaal on topic te antwoorden:
Ik zie in mijn job vaak genoeg mama’s waarbij de ‘moederliefde’ het niet redt doorheen de jaren. En deze kinderen worden dan aangemeld met stevige hechtingsproblematieken en hebben dus al een extra uitdaging in hun leven.
Dus die ‘moederliefde’ is zeker niet heiligmakend.
zaterdag 2 januari 2021 om 16:32
Nu ben ik oprecht benieuwd naar wat zo'n jong kind qua trauma kan hebben? Wat merkt een kind zo jong van hetgeen er speelt?apiejapie schreef: ↑02-01-2021 15:04Ik snap dat wel. Denk dat wij daarmee het voordeel hadden dat onze pleegdochter nog echt jong was, enkele weken oud, en dat dat qua hechting en naar elkaar groeien makkelijker verloopt dan wanneer pleegkind bijv 5 jaar is.
Wat hierboven beschreven is herken ik overigens ook; de barsten zullen er altijd blijven. Zelfs bij ons pleegkind wat zo jong kwam, is intensieve traumatherapie nodig geweest om de barsten enigszins te laten helen. Nooit zal het helemaal genezen en wij zullen dan ook alles doen om haar te begeleiden in wat ze nodig heeft.
zaterdag 2 januari 2021 om 16:34
zelfs ongeboren kinderen kunnen al trauma's hebben
Vroeger dacht men, dat adoptie bij heel jonge babies een boel gedonder later zou voorkomen. Ondertussen blijken ze al in de baarmoeder zoveel stress te kunnen meemaken, dat hun hersens definitief schade hebben.
Vaak onbehandelbare trauma's.
zaterdag 2 januari 2021 om 16:50
Weet je wat voor trauma's?lilalinda schreef: ↑02-01-2021 16:34zelfs ongeboren kinderen kunnen al trauma's hebben
Vroeger dacht men, dat adoptie bij heel jonge babies een boel gedonder later zou voorkomen. Ondertussen blijken ze al in de baarmoeder zoveel stress te kunnen meemaken, dat hun hersens definitief schade hebben.
Vaak onbehandelbare trauma's.
zaterdag 2 januari 2021 om 16:57
Trauma bij baby’s:
De eerste zes maanden bestaat een baby niet op zichzelf. Bestaat enkel in symbiose met zn opvoeder. Hoe de opvoeder zich voelt, zo voelt de baby zich ook.
Onze taak als ouder is dan responsiviteit: gepast reageren op de vraag van de baby. Zo kan een baby in een lichamelijke homeostase (= evenwicht) zich ontwikkelen. Zo kunnen de hersenen en alles in verbinding daarmee ontwikkelen. Onderzoek toont aan dat baby’s die zich in een constante verhoogde staat van arousel (stress) bevinden, een andere neurologische ontwikkeling doormaken. De verbinden worden letterlijk anders gelegd en daar is nadien niets meer aan te doen.
Vanaf 6 maanden gaat het kind meer en meer een eigen persoon worden, maar leert en groeit het door zijn omgeving. Emotionele stabiliteit en beschikbaarheid is een hele
Belangrijke bijvoorbeeld.
De eerste zes maanden bestaat een baby niet op zichzelf. Bestaat enkel in symbiose met zn opvoeder. Hoe de opvoeder zich voelt, zo voelt de baby zich ook.
Onze taak als ouder is dan responsiviteit: gepast reageren op de vraag van de baby. Zo kan een baby in een lichamelijke homeostase (= evenwicht) zich ontwikkelen. Zo kunnen de hersenen en alles in verbinding daarmee ontwikkelen. Onderzoek toont aan dat baby’s die zich in een constante verhoogde staat van arousel (stress) bevinden, een andere neurologische ontwikkeling doormaken. De verbinden worden letterlijk anders gelegd en daar is nadien niets meer aan te doen.
Vanaf 6 maanden gaat het kind meer en meer een eigen persoon worden, maar leert en groeit het door zijn omgeving. Emotionele stabiliteit en beschikbaarheid is een hele
Belangrijke bijvoorbeeld.
zaterdag 2 januari 2021 om 22:48
Moeder liefde is kwetsbaar. Mijn moeder raakte zwanger op haar 20 ste ongehuwd. Wat in mijn cultuur verboden is. Zij raakte dus zwanger en besloot mij ervoor te mishandelen. Daarna kreeg ze mijn broertje die 2 jaar jonger is en die kreeg wel liefde en aandacht, want bij hem was ze wel getrouwd. Pijnlijk iets om mee te maken. Ze heeft nooit meer naar me omgekeken. Maar ik ben haar van alles nu verschuldigd, voor die 9 maanden.
zondag 3 januari 2021 om 08:37
Wat vreselijk.misvrolijk schreef: ↑02-01-2021 22:48Moeder liefde is kwetsbaar. Mijn moeder raakte zwanger op haar 20 ste ongehuwd. Wat in mijn cultuur verboden is. Zij raakte dus zwanger en besloot mij ervoor te mishandelen. Daarna kreeg ze mijn broertje die 2 jaar jonger is en die kreeg wel liefde en aandacht, want bij hem was ze wel getrouwd. Pijnlijk iets om mee te maken. Ze heeft nooit meer naar me omgekeken. Maar ik ben haar van alles nu verschuldigd, voor die 9 maanden.
zondag 3 januari 2021 om 08:46
misvrolijk schreef: ↑02-01-2021 22:48Moeder liefde is kwetsbaar. Mijn moeder raakte zwanger op haar 20 ste ongehuwd. Wat in mijn cultuur verboden is. Zij raakte dus zwanger en besloot mij ervoor te mishandelen. Daarna kreeg ze mijn broertje die 2 jaar jonger is en die kreeg wel liefde en aandacht, want bij hem was ze wel getrouwd. Pijnlijk iets om mee te maken. Ze heeft nooit meer naar me omgekeken. Maar ik ben haar van alles nu verschuldigd, voor die 9 maanden.
En je zou dan denken ‘een moeder ziet haar eigen kind toch altijd graag?’ Maar helaas... zo vreselijk voor jou. Wens je veel geluk en liefde toe! 
zondag 3 januari 2021 om 20:31
Winterland schreef: ↑03-01-2021 08:46
Dankje wel. Ik heb EMDR therapie gehad voor het ergste deel. En van die vrouw verwacht ik niks meer. Ik moet er zijn voor mijn dochters
zondag 3 januari 2021 om 21:50
Ik kan je er veel over vertellen, maar specifiek over haar bespreek ik niet online.
Maar zoek op hechtingsproblematiek. Dan heb je al deels een beeld.
Een jong kind beleeft alles via gevoel. Daardoor zit alles wat onveilig voelt, wat stress geeft en wat gemist wordt aan liefde ook zo diep verankerd. Zodra er dan iets gebeurt wat dit gevoel opnieuw triggert, bijv afscheid van iemand nemen, dan voelt een i getraumatiseerd kind dit weer in heel het lichaam en gevoel.
maandag 4 januari 2021 om 03:35
Ik denk dat het voor iedereen anders is.
Ik hield er al van toen het nog een rijstkorrel was eigenlijk
Toen mijn baby na een moeilijke zwangerschap ter wereld kwam was ik euforisch.
Zoveel liefde had ik nog nooit gevoeld eigenlijk.
Dit is een liefde die in mijn ogen veel dieper gaat, veel intenser en niet te vergelijken is met liefde voor een partner.
En ik hou wel degelijk van mijn partner maar anders.
Eigenlijk best moeilijk uit te leggen.
En waarschijnlijk zijn het in het begin vooral hormonen, maar jeetje wat hou ik van dat kleine mensje.
Ik hield er al van toen het nog een rijstkorrel was eigenlijk
Toen mijn baby na een moeilijke zwangerschap ter wereld kwam was ik euforisch.
Zoveel liefde had ik nog nooit gevoeld eigenlijk.
Dit is een liefde die in mijn ogen veel dieper gaat, veel intenser en niet te vergelijken is met liefde voor een partner.
En ik hou wel degelijk van mijn partner maar anders.
Eigenlijk best moeilijk uit te leggen.
En waarschijnlijk zijn het in het begin vooral hormonen, maar jeetje wat hou ik van dat kleine mensje.
maandag 4 januari 2021 om 04:06
Er zijn zeker wel vrouwen die hun kinderen haten of er op zijn minst een moeizame relatie mee hebben terwijl het kind daar niets aan kan doen. Hier zijn heel veel verschillende scenario's voor te verzinnen, bijvoorbeeld wat misvrolijk hier schreef over buiten het huwelijk geboren zijn. En dat komt soms goed als de baby er eenmaal is, juist door die hormonen en zo, en soms ook helemaal niet. Of het blijft dubbel (je weet wel dat kind er niets aan kan doen, maar zijn komst heeft wel je leven overhoop gehaald). Moederliefde is niet vanzelfsprekend.
maandag 4 januari 2021 om 10:25
Ik probeerde uit te leggen dat ik het in mijn OP niet had over kinderen haten en dan zwanger worden, dat maakte zij ervan.Lariba schreef: ↑04-01-2021 04:06Er zijn zeker wel vrouwen die hun kinderen haten of er op zijn minst een moeizame relatie mee hebben terwijl het kind daar niets aan kan doen. Hier zijn heel veel verschillende scenario's voor te verzinnen, bijvoorbeeld wat misvrolijk hier schreef over buiten het huwelijk geboren zijn. En dat komt soms goed als de baby er eenmaal is, juist door die hormonen en zo, en soms ook helemaal niet. Of het blijft dubbel (je weet wel dat kind er niets aan kan doen, maar zijn komst heeft wel je leven overhoop gehaald). Moederliefde is niet vanzelfsprekend.
Ik heb het in mijn OP evenmin over al geboren kinderen haten en ik zei in de betreffende post dat iemand die écht kinderen haat überhaupt nooit zwanger zal worden. (Die haat komt vrijwel altijd als het al geboren is.) Dat is iets heel anders als wat jij in je post zegt.
dinsdag 5 januari 2021 om 13:28
Wel hoor. Vrouwen geraken per ongeluk zwanger, of denken ‘ik moet ‘normaal’ zijn en dus moet ik kinderen nemen, of nemen een kind omdat de partner aandringt’
Veel ongewenste kinderen op de wereld helaas
