Kinderen
alle pijlers
Hoe zou het zijn om...
maandag 24 december 2007 om 20:37
Ik mopper standaard dat we net te weinig geld hebben, terwijl we een prachtig dak boven ons hoofd hebben en eigenlijk altijd de boodschappen wel kunnen betalen. Ik mopper op mijn kinderen omdat ze te luidruchtig spelen. De boodschappen doe ik liever alleen dan met drie kinderen. Ik vind het jammer dat het kdv deze week dicht is, een dagje voor mezelf zou ik heerlijk vinden. Ik klaag over vermoeidheid; wanneer gaan de kinderen noou eens fatsoenlijk slapen?
Maar, er komt altijd water uit de kraan. Er is altijd eten. Het is hier (relatief) veilig. De kinderen gaan naar een goede school. Er is voldoende en goede medische zorg.
Hoe zou het zijn om...
... moeder te zijn in Afrika? Of Ruanda? Om kinderen te verliezen? Niet één, maar misschien wel drie of vier. Om zelf Aids te hebben, te weten dat een paar van je kinderen het ook hebben en dat ze er alleen voor komen te staan. Om te weten dat je kind als kindsoldaat moet moorden. Om te weten dat je je kind geen goede toekomst kunt bieden. Om te weten dat je kind vervuilt water moet drinken om te overleven.
Maar, er komt altijd water uit de kraan. Er is altijd eten. Het is hier (relatief) veilig. De kinderen gaan naar een goede school. Er is voldoende en goede medische zorg.
Hoe zou het zijn om...
... moeder te zijn in Afrika? Of Ruanda? Om kinderen te verliezen? Niet één, maar misschien wel drie of vier. Om zelf Aids te hebben, te weten dat een paar van je kinderen het ook hebben en dat ze er alleen voor komen te staan. Om te weten dat je kind als kindsoldaat moet moorden. Om te weten dat je je kind geen goede toekomst kunt bieden. Om te weten dat je kind vervuilt water moet drinken om te overleven.
maandag 24 december 2007 om 20:41
Gister ben ik bij de theatervoorstelling van the African Mama's geweest. Ik was zwaar onder de indruk van deze vrouwen. Wat een zang en dans. Wat een trotse vrouwen. Trots op hun cultuur, hun achtergrond, op wat ze bereikt hebben, op wie ze zijn.
De voorstelling heeft me ontroerd en aan het denken gezet. Vandaar dus mijn vraag: hoe zou het zijn om...
De voorstelling heeft me ontroerd en aan het denken gezet. Vandaar dus mijn vraag: hoe zou het zijn om...
maandag 24 december 2007 om 20:45
Maar ..hoe zou het zijn om moeder te zijn in Haarlem zonder aanvullende uitkering en met 2 mooie kids? Die niet genoeg voedingsstoffen binnenkrijgen omdat de Voedselbank vaak te ver is om naar toe te lopen? En er geen geld is voor de bus en als dat geld er wel is, de kinderen griep hebben en mama niet weg kan?
Hoe zou het zijn om eenzaam in alle luxe op afdeling B van het bejaardenhuis te wonen zonder dat er maar iemand naar je omkijkt?
In NL is veel armoede.
Hoe zou het zijn om eenzaam in alle luxe op afdeling B van het bejaardenhuis te wonen zonder dat er maar iemand naar je omkijkt?
In NL is veel armoede.
maandag 24 december 2007 om 20:57
ik ben vorig jaar in Afrika geweest en heb daar van dichtbij gezien hoe het is als mensen geen geld hebben om iets te kopen. Toch waren de mensen daar niet pessimistisch of verdrietig of wat dan ook, ze maakten er het beste van met de dingen die ze hadden. Iedereen klaagt alsmaar over te weinig geld/spullen/tijd, terwijl we hier gewoon een luxeprobleem hebben. Tuurlijk is er in Nederland ook armoede, maar op een ander niveau dan in derdewereldlanden. Daar leven mensen in een provisorisch gemaakt hutje van hout en golfplaten. Hebben ze niet altijd te eten. Is drinkwater niet zomaar overal te krijgen. Maar ze zijn een stuk gelukkiger dan de mensen die ik in mijn dagelijkse leven te zien krijg. Op mij heeft deze reis een diepe impact gemaakt en ik besef dat ik het zo slecht nog niet heb. Ik ga zeker een keer terug naar ''The smiling coast of Africa'' met een koffer vol kleren vor de mensen die ik daar heb leren kennen.
dinsdag 25 december 2007 om 11:39
dat lijkt me heel zwaar. Maar je kunt moeilijk met droge ogen beweren dat het vergelijkbaar is met de leefomstandigheden in delen van Afrika bijvoorbeeld. Ik neem aan dat je het over jezelf hebt. Jouw kinderen kunnen naar school, hebben de beschikking over goede medische zorg, kunnen studeren, werken. En hoewel misschien niet altijd volgens de schijf van vijf, er is wél voedsel. Dat je niet met de bus weg kunt als de kinderen griep hebben, lijkt me niet in verhouding staan tot drie dagen moet lopen naar een dokterspost met een kind met Aids op je nek. Bijvoorbeeld.
Ik wil niet zeggen dat mensen in Nederland het niet zwaar kunnen hebben, want ik weet dat het hier ook niet allemaal koek en ei is. Maar de problemen zijn echt niet te vergelijken.
dinsdag 25 december 2007 om 11:45
En dat vind ik heel bijzonder. Wat zou dat zijn dan, in levenshouding, dat mensen toch gelukkig kunnen zijn. En waarom kunnen wij dat dan niet zijn? Hoe kun je gelukkig zijn terwijl je een paar kinderen hebt verloren bijvoorbeeld. Ik bedoel, je kunt je toch niet instellen op dat verlies, dat je er rekening mee houdt en het gewoon accepteert als onderdeel van het leven? Ik neem tenminste aan dat moedergevoel universeel is en dat die moeders daar net zo veel van hun kinderen houden als wij. Of worden kinderen daar wel anders gezien?
Is het iets dat ook veroorzaakt wordt door een niet-weten? Zouden de mensen daar weten dat we hier zoveel hebben? Dat er hier zoveel verspilling is? Zou het makkelijker zijn gelukkig te zijn als je om je heen ziet dat iedereen dezelfde strijd voert ofzo? Word je kinderen niet kunnen voeden 'gewoon deel' van je dagelijks leven? Is drie dagen lopen naar de dokter net zo vanzelfsprekend als hier de huisartsenpost bellen in het weekend?
Eén van de vrouwen van de African Mama's komt uit een gebied waar je nog uren moet lopen om water te halen. Ze is nu op toernee door Europa. Hoe kan zijn nog terug straks?
dinsdag 25 december 2007 om 11:53
dinsdag 25 december 2007 om 14:35
Ik denk dat het grote verschil is dat wij altijd bezig zijn met wat we zouden kunnen hebben. Wat anderen hebben en wat voor ons buiten ons bereik ligt. Het syndroom dat als de buurman een grote auto koopt de halve straat er ook 1 wil of die buurman dat nou wel of niet kan betalen, men wil niet onderdoen voor elkaar. In derdewereldlanden zie je dat verschijnsel veel minder. Daar wordt het kleine beetje wat ze hebben gewoon met elkaar gedeeld. Mensen zijn veel menselijker tegen elkaar, veel gastvrijer.
En wat betreft het ver;lies van kinderen. Dat is wel een soort incalculeren denk ik. Je ziet dat wanneer een samenleving rijker en materialistischer wordt het aantal kinderen afneemt. Je hebt immers geen kinderen meer nodig om bij te dragen aan de overleving van het gezin. Je krijgt meer keuzes en mensen gaan denken dat alles maakbaar is. Mensen in rijke landen lijken veel minder door te hebben dat het krijgen en mogen houden van kinderen niet vanzelfsprekend is. Leven en dood zijn niet maakbaar en hoe meer mensen hun omgeving aan kunnen passen aan hun wensen hoe moeilijker het wordt om te accepteren dat sommige dingen niet aan hun wensen kunnen/zullen voldoen. Daarbij moeten kinderen nu de dromen van hun ouders waarmaken, kinderen hebben wel degelijk een andere betekenis. Hoe dichter mensen bij de natuur staan hoe meer het dierlijke principe dat niet ieder jong kan overleven vanzelfsprekend is. Dat veranderd pas als je bewust de keuze gaat maken dat jij maar 2 kinderen wilt, dan moeten die twee kinderen dus ook groot worden en als jou keuze dan ineens verstoord wordt door een natuurlijk principe is dat extra pijnlijk. Niet dat de vreselijke pijn van het verlies van een kind daarmee niet meer universeel is trouwens, maar de acceptatie ligt hem wel ergens anders.
En wat betreft het ver;lies van kinderen. Dat is wel een soort incalculeren denk ik. Je ziet dat wanneer een samenleving rijker en materialistischer wordt het aantal kinderen afneemt. Je hebt immers geen kinderen meer nodig om bij te dragen aan de overleving van het gezin. Je krijgt meer keuzes en mensen gaan denken dat alles maakbaar is. Mensen in rijke landen lijken veel minder door te hebben dat het krijgen en mogen houden van kinderen niet vanzelfsprekend is. Leven en dood zijn niet maakbaar en hoe meer mensen hun omgeving aan kunnen passen aan hun wensen hoe moeilijker het wordt om te accepteren dat sommige dingen niet aan hun wensen kunnen/zullen voldoen. Daarbij moeten kinderen nu de dromen van hun ouders waarmaken, kinderen hebben wel degelijk een andere betekenis. Hoe dichter mensen bij de natuur staan hoe meer het dierlijke principe dat niet ieder jong kan overleven vanzelfsprekend is. Dat veranderd pas als je bewust de keuze gaat maken dat jij maar 2 kinderen wilt, dan moeten die twee kinderen dus ook groot worden en als jou keuze dan ineens verstoord wordt door een natuurlijk principe is dat extra pijnlijk. Niet dat de vreselijke pijn van het verlies van een kind daarmee niet meer universeel is trouwens, maar de acceptatie ligt hem wel ergens anders.
dinsdag 25 december 2007 om 21:13
Hoe kun je dat nou incalculeren? Het komt vaker voor en het overkomt misschien (bijna) iedereen die je kent, maar dat maakt het toch niet minder verdrietig?
Ik kan me dus echt (godzijdank!) niet voorstellen hoe het moet zijn om continu in angst te leven, altijd bang voor rebellen. Of voor Aids. Of voor gebrek aan voedsel. Of voor wat dan ook. Mijn enige angsten nu hebben te maken met de gezondheid van mijn kinderen (waar helemaal niets mee aan de hand is, ik ben gewoon sowieso angstig aangelegd wat dat betreft).
Hoewel ik van nature geloof ik geen vreselijk positief en optimistisch persoon ben, realiseer ik me wel hoe godvergeten blij ik moet zijn dat ik hier geboren ben. En in dit tijdperk.
Ik kan me dus echt (godzijdank!) niet voorstellen hoe het moet zijn om continu in angst te leven, altijd bang voor rebellen. Of voor Aids. Of voor gebrek aan voedsel. Of voor wat dan ook. Mijn enige angsten nu hebben te maken met de gezondheid van mijn kinderen (waar helemaal niets mee aan de hand is, ik ben gewoon sowieso angstig aangelegd wat dat betreft).
Hoewel ik van nature geloof ik geen vreselijk positief en optimistisch persoon ben, realiseer ik me wel hoe godvergeten blij ik moet zijn dat ik hier geboren ben. En in dit tijdperk.
dinsdag 25 december 2007 om 22:40
Hey Meave
ik heb het niet over mezelf, heb ook geen kinderen maar wat ik wel weet is dat deze Haarlemse vrouw (of om het om even waar) wel beter weet. Ze ziet de rijkdom van NL. De mensen in Afrika weten niet beter. Dus is het zieliger voor de Haarlemse vrouw, vind ik, omdat zij tekort komt wat wel voorhanden is. In Afrika is er zo weinig voorhanden dat ze niet weten hoe het zou moeten horen.Ze zijn daar wel gelukkiger met hun zegeningen.
Tegenwoordig vindt iedereen de Derde Wereld zo zielig maar in NL is het in vergelijking even rot en dat zal ik niet relativeren.
ik heb het niet over mezelf, heb ook geen kinderen maar wat ik wel weet is dat deze Haarlemse vrouw (of om het om even waar) wel beter weet. Ze ziet de rijkdom van NL. De mensen in Afrika weten niet beter. Dus is het zieliger voor de Haarlemse vrouw, vind ik, omdat zij tekort komt wat wel voorhanden is. In Afrika is er zo weinig voorhanden dat ze niet weten hoe het zou moeten horen.Ze zijn daar wel gelukkiger met hun zegeningen.
Tegenwoordig vindt iedereen de Derde Wereld zo zielig maar in NL is het in vergelijking even rot en dat zal ik niet relativeren.
dinsdag 25 december 2007 om 23:42
Waarom is dat kolonialistisch dan? Eerder het tegenovergestelde lijkt me. Als je goed leest zie je dat ik in elk geval niet zo gecharmeerd ben van 'onze' westerse manier van denken. Het achtergrondverhaal van kinderen minder nodig hebben en dus bij meer welvaart minder kinderen krijgen is gewoon een gegeven, geen waarde-oordeel. En als ik er al een waarde-oordeel over heb dan zou dat ten gunste van 'arme' mensen uitvallen, want hoe pijnlijk ook zo maakbaar als wij onze samenleving graag zien is ie toch echt niet.
woensdag 26 december 2007 om 09:17
Het "Ach, kijk die zwartjes eens, hebben niks en zijn toch gelukkig,
en het doet ze niks uit dat hun kindjes door een enge drugsuitdelende legeridioot worden gekidnapt om jarenlang, stijf van de dope, meisjes uit andere dorpen te verkrachten, want ze staan zo dicht bij de natuur dat ze veel kinderen hebben... Nee, daar zouden wij een voorbeeld aan moeten nemen, nee, als wij een kind verliezen, dan zijn we gelijk tijden niet meer te genieten, en zij, zij gaan gewoon door met leven, knàp hoor!"
Dat is kolonialistisch.
woensdag 26 december 2007 om 09:23
Meave, ik weet niet hoe het zou zijn, maar het lijkt me vreselijk. Leven in de wetenschap dat je je kinderen zelfs niet de garantie van het meest basale kan geven (water, veiligheid). De dreiging van oorlog, van honger, van sprinkhanen, van moordende rebellen, ik moet er waarlijk niet aan denken.
Ik ben heel blij dat we hier wonen, dat we hier zijn geboren, dat onze kinderen hier veilig zijn. Heel blij en heel dankbaar.
En ja, bijdstandsmoeders hebben het hier ook niet makkelijk. Maar ook die hoeven nog steeds niet 10 kilometer te lopen naar een kraan. Die hoeven niet bang te zijn dat hun dorp zal worden overvallen door gedopede kindsoldaten. Die hoeven niet bang te zijn dat het voedselconvooi van het rode kruis dit keer niet komt, waardoor ze hun kind helemaal niets kunnen geven. En niet alleen hun eigen kind, nee, ook het kind van de buren en van die buren en van die buren. Omdat er niets IS.
Ik ben heel blij dat we hier wonen, dat we hier zijn geboren, dat onze kinderen hier veilig zijn. Heel blij en heel dankbaar.
En ja, bijdstandsmoeders hebben het hier ook niet makkelijk. Maar ook die hoeven nog steeds niet 10 kilometer te lopen naar een kraan. Die hoeven niet bang te zijn dat hun dorp zal worden overvallen door gedopede kindsoldaten. Die hoeven niet bang te zijn dat het voedselconvooi van het rode kruis dit keer niet komt, waardoor ze hun kind helemaal niets kunnen geven. En niet alleen hun eigen kind, nee, ook het kind van de buren en van die buren en van die buren. Omdat er niets IS.
woensdag 26 december 2007 om 11:06
Ach, als persoon en moeder die midden in Afrika woont is mijn ervaring dat het hier niet allemaal grove ellende, armoe en angst is. Tuurlijk zijn die elementen wel nadrukkelijker aanwezig, maar aan de ander kant beheerst al die narigheid het dagelijks leven niet, niemand klaagt maar probeert juist het beste van de situatie te maken. Mensen moeten (over)leven en doen dit met optimisme, humor en creativiteit. De beelden die wij allen in ons hoofd hebben, uitgehongerde babies en aids- en oorlogsslachtoffers, is maar een (klein) deel van de dagelijkse realiteit hier.
Natuurlijk is er veel ellende hier, maar het optimisme en humor van de mensen maakt dat zij niet zielig zijn.Het maakt juist dat je uitermate veel respect krijgt voor hun manier van leven. En als je het dan wilt vergelijken met de bijstandsmoeder in Haarlem, dan komt die laatste er niet te best af.
woensdag 26 december 2007 om 11:25
Bijzonder onderwerp, juist zo rond de kerstdagen.
Natuurlijk is er hier in Nederland wel eens wat te klagen. Of te zeuren. Of zijn er veel zaken volgens veel mensen niet goed geregeld.
Dat zal dan wel. Elke dag schoon water uit de kraan. Relatief gezien altijd genoeg geld om eten te kopen. Kinderen krijgen onderwijs. We kunnen allemaal gebruik maken van gezondheidszorg (itt tot bijvoorbeeld ook een welvarend land als Amerika). Wat een welvaart hebben we hier! Ik koester dat, en ben ontzettend blij dat mijn kinderen hier zijn geboren en niet in Afrika of delen van Azië (waar het ook niet best is).
Dat wil overigens niet zeggen dat ik nooit loop te zeiken op fileleed, belastingen, dure boodschappen of weet ik het wat. Tuurlijk wel. Maar ik heb wel altijd in mijn achterhoofd dat we ons gelukkig mogen prijzen dat het toeval wil dat we hier wonen.
Overigens zijn die beelden van Afrika soms wat "overtrokken". Ik bedoel daarmee dat het leed er natuurlijk is, maar dat er ook delen/tijden zijn waar dit meer op de achtergrond leeft, en waar ook een relatief redelijke welvaart is (niet te vergelijken met hier, ok, maar niet dat je midden in de woestijn zit met verdroogde kindjes en dieren enzo). Het maakt het niet minder triest dat die gevallen er zijn, laat ik dat heel duidelijk stellen (om miscerstanden te voorkomen).
Kastanje
Natuurlijk is er hier in Nederland wel eens wat te klagen. Of te zeuren. Of zijn er veel zaken volgens veel mensen niet goed geregeld.
Dat zal dan wel. Elke dag schoon water uit de kraan. Relatief gezien altijd genoeg geld om eten te kopen. Kinderen krijgen onderwijs. We kunnen allemaal gebruik maken van gezondheidszorg (itt tot bijvoorbeeld ook een welvarend land als Amerika). Wat een welvaart hebben we hier! Ik koester dat, en ben ontzettend blij dat mijn kinderen hier zijn geboren en niet in Afrika of delen van Azië (waar het ook niet best is).
Dat wil overigens niet zeggen dat ik nooit loop te zeiken op fileleed, belastingen, dure boodschappen of weet ik het wat. Tuurlijk wel. Maar ik heb wel altijd in mijn achterhoofd dat we ons gelukkig mogen prijzen dat het toeval wil dat we hier wonen.
Overigens zijn die beelden van Afrika soms wat "overtrokken". Ik bedoel daarmee dat het leed er natuurlijk is, maar dat er ook delen/tijden zijn waar dit meer op de achtergrond leeft, en waar ook een relatief redelijke welvaart is (niet te vergelijken met hier, ok, maar niet dat je midden in de woestijn zit met verdroogde kindjes en dieren enzo). Het maakt het niet minder triest dat die gevallen er zijn, laat ik dat heel duidelijk stellen (om miscerstanden te voorkomen).
Kastanje
woensdag 26 december 2007 om 11:36
Kastanje en Lilia, gelukkig weet ik ook dat het niet overal ellende is, maar feit blijft dat heel wat mensen in de wereld niet de basis hebben die je eigenlijk wel nodig hebt: schoon water, onderwijs, medische zorg, voldoende voedsel, ...
Misschien. Maar voor heel veel mensen is het wel dé realiteit. En dan is het prettig voor de mensen in de welvarendere gebieden dat het voor hun een wat verder van hun bed show is, maar je zou die moeder of dat kind maar zijn. En helaas treft het meer dan een handjevol mensen op de wereld.
Mijn zoontje is lid van een capoeiravereniging (een sport uit Brazilië). Die club heeft een stichting opgericht om geld in te zamelen voor hulp aan kinderen in sloppenwijken in Brazilië. Ik wil niet zeggen dat die mensen stuk voor stuk ongelukkig zitten te kniezen tussen de uitwerpselen in hun golfplaten hutje, maar je kunt moeilijk zeggen dat hun levensomstandigheden maar een klein deel uitmaken van de dagelijkse realiteit.
De stichting probeert nu een stuk land te kopen om een cultureel centrum op te zetten trouwens. Mooi initiatief van deze mensen, waarvan er eentje overigens zelf uit zo'n wijk in Brazilië komt en die zich dankzij zijn sport uit die wereld heeft weten te 'worstelen' en nu vanuit hier zijn bijdrage levert aan zijn familie en hun omgeving daar. (Beetje offtopic geloof ik...)
Misschien. Maar voor heel veel mensen is het wel dé realiteit. En dan is het prettig voor de mensen in de welvarendere gebieden dat het voor hun een wat verder van hun bed show is, maar je zou die moeder of dat kind maar zijn. En helaas treft het meer dan een handjevol mensen op de wereld.
Mijn zoontje is lid van een capoeiravereniging (een sport uit Brazilië). Die club heeft een stichting opgericht om geld in te zamelen voor hulp aan kinderen in sloppenwijken in Brazilië. Ik wil niet zeggen dat die mensen stuk voor stuk ongelukkig zitten te kniezen tussen de uitwerpselen in hun golfplaten hutje, maar je kunt moeilijk zeggen dat hun levensomstandigheden maar een klein deel uitmaken van de dagelijkse realiteit.
De stichting probeert nu een stuk land te kopen om een cultureel centrum op te zetten trouwens. Mooi initiatief van deze mensen, waarvan er eentje overigens zelf uit zo'n wijk in Brazilië komt en die zich dankzij zijn sport uit die wereld heeft weten te 'worstelen' en nu vanuit hier zijn bijdrage levert aan zijn familie en hun omgeving daar. (Beetje offtopic geloof ik...)
woensdag 26 december 2007 om 18:36
Maar waar haal je uit mijn posting dan dat het 'hun' niets doet. Je hebt wel gelijk als je er respect voor de manier van leven uit haalt. Omdat ik dus absoluut niet denk dat het ze niets doet, dat angst, pijn, ellende, verlies mensen in bijvoorbeeld Afrika niet raken. Maar het is wel anders als hier. Wanneer iemand hier haar kind verliest, verliest ze daarmee ook een behoorlijk aantal vrienden/kennissen enz, omdat men zich geen houding weet te geven of na een aantal maanden vinden veel mensen dat het maar eens over moet zijn. Terwijl daar in andere culturen dus veel opener, veel socialer mee omgegaan wordt. En die openheid vind ik absoluut bewonderenswaardig en ik denk dat dat wel degelijk te maken heeft met het besef dat verlies bij het leven hoort en dat wat nu je buurvrouw overkomt morgen jezelf kan overkomen. Men neemt het leven niet zo 'for granted' wat veel mensen in het westen wel doen. De confrontatie dat ook met jou kind iets zou kunnen gebeuren wordt hier vaak zo ver mogelijk weggehouden in elk geval veel minder gedeeld.
Mijn opmerking over dichter bij de natuur staan had uiteraard niets te maken met mensen in oorlogsgebied waarvan de kinderen gewoon ingelijfd worden in een totaal doorgedraaid leger. Maar dat heeft ook niets met natuur, samenleving of armoede te maken. Iedere oorlog is waanzin en wanner je niet in een oorlogsgebied woont kun je je daar per definitie niets bij voorstellen. Maar ik doelde in mijn posting ook op mensen in ontwikkelingslanden in het algemeen en gelukkig woont het overgrote deel daarvan ook niet in een oorlogsgebied. Wel in een arm(er) gebied, maar de oorlogsgebieden zijn gelukkig ook voor ontwikkelingslanden extreme omstandigheden, waar de gemiddelde afrikaan zich net zoveel bij voor kan stellen als jij en ik.
Ik kan mezelf geloof ik niet zo goed uitdrukken. Maar met een simpel voorbeeldje is het isschien duidelijker. Ik heb 2 jonge kinderen (ruim 2,5 en 3 maanden) en als ik hier de vraag krijg of hij de tweede is en ik antwoord een keer eerlijk dat hij eigenlijk de derde is dan is het geprek over in 9 van de 10 gevallen. Toen ik op reis in Afrika de vraag kreeg of ik kinderen had en antwoorde dat ik een zoontje had gehad was de reactie veel minder afwijzend. begripvoller in elk geval.
woensdag 26 december 2007 om 18:39
En initiatieven om aan die basis iets te veranderen. Drinkwater, voedsel, onderwijs moeten gewoon voor iedereen beschikbaar zijn en/of komen en iedere actie in die richting is een grote plus, maar dat geldt niet alleen voor ontwikkelingsgebieden dat is puur iets waar we als mensen op deze aarde voor zouden moeten zorgen ook voor de allerarmsten in de rijke landen.
