Kinderen
alle pijlers
(Huil)baby is niet weg te leggen
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:25
Ruim drie weken geleden ben ik bevallen van onze dochter. Ze is dus nog maar mega jong.
Onze start was goed ellendig. Tijdens de bevalling had ze meconiumhoudend vruchtwater en was daarvan de eerste 3 dagen erg misselijk, veel spugen en wilde niet drinken, werd dan erg overstuur. Is tot 10% afgevallen. Ik kreeg een levensbedreigende complicatie na de bevalling. Ben een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Kon haar niet zelf optillen, flesje geven, verschonen, niks. Door medicatie mocht ik haar ook niet voeden.
Toen ik haar eenmaal wel weer mocht voeden, lukte het aanleggen niet. Dochter raakte erg overstuur en hapte niet aan. Uiteindelijk gekozen voor fulltime kolven, dit ging goed, maar dochter huilde met de dag meer tot ze op 2 weken leeftijd wel 13 uur op een dag huilde en dus ook amper sliep. CB arts vermoedde koemelkallergie, nu krijgt ze ruim 1 week speciale kunstvoeding.
Ik heb het idee dat deze andere voeding helpt. Drinkt goed, prima luiers, groeit nu ook weer goed. Zolang wij haar vast hebben is ze tevreden, maar anders wel nog steeds urenlang huilen.
Wat blijft spelen is dat dochter niet weg te leggen is. Ze wil constant vast gehouden worden en op je pink zuigen, en meestal werkt alleen de draagzak om haar in slaap te krijgen. In je armen met de pink is ze meestal tevreden maar valt niet in slaap, teveel prikkels denk ik. In de draagzak met de pink valt ze snel in slaap en slaapt dan ook goed. Maar, je kan haar niet weg leggen, je moet haar vast blijven houden. Speentjes hebben we al heel veel verschillende soorten gebruikt, maar die wil ze niet. Spuugt ze uit en huilen.
Dingen die we al geprobeerd hebben:
- in slaap laten vallen tot ze echt diep weg is en dan wegleggen in de box. Ze slaapt dan vaak nog zo'n 5 minuutjes, maar wordt dan wakker en huilen. We hebben al geprobeerd om haar 5 minuutjes te laten huilen, maar het wordt alleen maar heftiger en meer overstuur, neemt zeker niet af. Troosten in de box lukt niet (zingen, sussen, pink aanbieden, heen en weer wiegen). Bij optillen en pink aanbieden is ze direct stil.
- in de box leggen en daar in slaap proberen te krijgen door de pink aan te bieden. Dit is geen optie: huilt dan, wordt steeds hysterischer tot blauw aanlopen aan toe.
- Ook de wandelwagen, maxi cosi in de auto of een andere plek is geen optie. We hebben dit langere tijd geprobeerd (30min), omdat we weten dat veel kinderen zo wel in slaap vallen, maar ook dan raakt ze alleen maar meer overstuur.
Opvallend is dat de nachten wel goed gaan: ze slaapt dan of in haar eigen wieg (dat heeft onze voorkeur) maar als dat niet lukt dan in een babynestje tussen ons in. Ze wordt dan ingebakerd en heeft een geluidsmachine en we hebben rolluiken dus het is pikdonker. We hebben geprobeerd dit na te bootsen voor een dag slaapje, maar dan lukt het gek genoeg niet.
Uiteraard controleren we dat er niet iets anders speelt zoals honger, vieze luier, of krampjes. In onze armen is ze heel tevreden, tot het moment van wegleggen.
Ik heb aan mijn zwangerschap rugklachten overgehouden en haar nonstop in die draagzak is voor mij erg belastend. Bovendien kan ik niet kolven zolang ze erin zit. Toilet gaat ook bijna niet. Ik kan ook de deur niet uit, want dan moet ze in de wandelwagen of maxi cosi en krijst dan alles bij elkaar. Ik neem haar dagelijks een 45min mee in de draagzak als ik de honden uitlaat en dan slaapt ze lekker, maar daardoor is meer wandelen met haar niet te doen ivm mijn rug.
Nu is mijn man nog thuis, maar over een dikke 2 weken gaat die weer werken en dan ben ik alleen met haar. Dan wordt het wel heel erg belastend allemaal.
Ze is ons eerste kindje dat we zo jong al moeten verzorgen en ik weet niet of het realistisch is dat kindjes van deze leeftijd al in de box kunnen slapen, of dat dit normaal gedrag is. Ze zat natuurlijk tot recentelijk in mijn buik dus kan me voorstellen dat de wereld best alleen aanvoelt voor haar.
De kinderarts in het ziekenhuis en de CB arts kunnen verder niks bijzonders ontdekken aan haar lichamelijk. De CB arts gaf als advies om haar 5 minuten te laten huilen, maar daar vind ik haar nog te jong voor en bovendien helpt het niet.
Verwacht ik teveel van haar?
Onze start was goed ellendig. Tijdens de bevalling had ze meconiumhoudend vruchtwater en was daarvan de eerste 3 dagen erg misselijk, veel spugen en wilde niet drinken, werd dan erg overstuur. Is tot 10% afgevallen. Ik kreeg een levensbedreigende complicatie na de bevalling. Ben een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Kon haar niet zelf optillen, flesje geven, verschonen, niks. Door medicatie mocht ik haar ook niet voeden.
Toen ik haar eenmaal wel weer mocht voeden, lukte het aanleggen niet. Dochter raakte erg overstuur en hapte niet aan. Uiteindelijk gekozen voor fulltime kolven, dit ging goed, maar dochter huilde met de dag meer tot ze op 2 weken leeftijd wel 13 uur op een dag huilde en dus ook amper sliep. CB arts vermoedde koemelkallergie, nu krijgt ze ruim 1 week speciale kunstvoeding.
Ik heb het idee dat deze andere voeding helpt. Drinkt goed, prima luiers, groeit nu ook weer goed. Zolang wij haar vast hebben is ze tevreden, maar anders wel nog steeds urenlang huilen.
Wat blijft spelen is dat dochter niet weg te leggen is. Ze wil constant vast gehouden worden en op je pink zuigen, en meestal werkt alleen de draagzak om haar in slaap te krijgen. In je armen met de pink is ze meestal tevreden maar valt niet in slaap, teveel prikkels denk ik. In de draagzak met de pink valt ze snel in slaap en slaapt dan ook goed. Maar, je kan haar niet weg leggen, je moet haar vast blijven houden. Speentjes hebben we al heel veel verschillende soorten gebruikt, maar die wil ze niet. Spuugt ze uit en huilen.
Dingen die we al geprobeerd hebben:
- in slaap laten vallen tot ze echt diep weg is en dan wegleggen in de box. Ze slaapt dan vaak nog zo'n 5 minuutjes, maar wordt dan wakker en huilen. We hebben al geprobeerd om haar 5 minuutjes te laten huilen, maar het wordt alleen maar heftiger en meer overstuur, neemt zeker niet af. Troosten in de box lukt niet (zingen, sussen, pink aanbieden, heen en weer wiegen). Bij optillen en pink aanbieden is ze direct stil.
- in de box leggen en daar in slaap proberen te krijgen door de pink aan te bieden. Dit is geen optie: huilt dan, wordt steeds hysterischer tot blauw aanlopen aan toe.
- Ook de wandelwagen, maxi cosi in de auto of een andere plek is geen optie. We hebben dit langere tijd geprobeerd (30min), omdat we weten dat veel kinderen zo wel in slaap vallen, maar ook dan raakt ze alleen maar meer overstuur.
Opvallend is dat de nachten wel goed gaan: ze slaapt dan of in haar eigen wieg (dat heeft onze voorkeur) maar als dat niet lukt dan in een babynestje tussen ons in. Ze wordt dan ingebakerd en heeft een geluidsmachine en we hebben rolluiken dus het is pikdonker. We hebben geprobeerd dit na te bootsen voor een dag slaapje, maar dan lukt het gek genoeg niet.
Uiteraard controleren we dat er niet iets anders speelt zoals honger, vieze luier, of krampjes. In onze armen is ze heel tevreden, tot het moment van wegleggen.
Ik heb aan mijn zwangerschap rugklachten overgehouden en haar nonstop in die draagzak is voor mij erg belastend. Bovendien kan ik niet kolven zolang ze erin zit. Toilet gaat ook bijna niet. Ik kan ook de deur niet uit, want dan moet ze in de wandelwagen of maxi cosi en krijst dan alles bij elkaar. Ik neem haar dagelijks een 45min mee in de draagzak als ik de honden uitlaat en dan slaapt ze lekker, maar daardoor is meer wandelen met haar niet te doen ivm mijn rug.
Nu is mijn man nog thuis, maar over een dikke 2 weken gaat die weer werken en dan ben ik alleen met haar. Dan wordt het wel heel erg belastend allemaal.
Ze is ons eerste kindje dat we zo jong al moeten verzorgen en ik weet niet of het realistisch is dat kindjes van deze leeftijd al in de box kunnen slapen, of dat dit normaal gedrag is. Ze zat natuurlijk tot recentelijk in mijn buik dus kan me voorstellen dat de wereld best alleen aanvoelt voor haar.
De kinderarts in het ziekenhuis en de CB arts kunnen verder niks bijzonders ontdekken aan haar lichamelijk. De CB arts gaf als advies om haar 5 minuten te laten huilen, maar daar vind ik haar nog te jong voor en bovendien helpt het niet.
Verwacht ik teveel van haar?
-
vrijdag 24 september 2021 om 14:22
Lieve Phloxx, wat ontzettend knap dat je haar hebt laten opnemen en wat fijn dat je nu eindelijk gehoord wordt!
Het is een supermoeilijke beslissing om je kindje achter te laten en gaat heel erg tegen je natuur in, maar het is alleen om haar te helpen.
Ik hoop zo dat jullie allemaal goed geholpen worden! Heel veel sterkte! <3
Het is een supermoeilijke beslissing om je kindje achter te laten en gaat heel erg tegen je natuur in, maar het is alleen om haar te helpen.
Ik hoop zo dat jullie allemaal goed geholpen worden! Heel veel sterkte! <3
vrijdag 24 september 2021 om 14:40
Fijn dat je laatste bericht wat hoopvoller klinkt!
En echt, wat anderen ook al zeggen: het is niet jouw schuld. En ik hoop dat je ook een beetje mild voor jezelf kan zijn: als je uitgeput en wanhopig bent, kan je ook niet van jezelf verwachten dat je een oneindige hoeveelheid geduld ‘s nachts hebt bijvoorbeeld. Zolang je maar op tijd aan de bel trekt, en dat is precies wat jullie gedaan hebben
Sterkte nog en hou je taai!
En echt, wat anderen ook al zeggen: het is niet jouw schuld. En ik hoop dat je ook een beetje mild voor jezelf kan zijn: als je uitgeput en wanhopig bent, kan je ook niet van jezelf verwachten dat je een oneindige hoeveelheid geduld ‘s nachts hebt bijvoorbeeld. Zolang je maar op tijd aan de bel trekt, en dat is precies wat jullie gedaan hebben
Sterkte nog en hou je taai!
vrijdag 24 september 2021 om 14:43
:Hug:
Wat fijn dat er ook naar jouw klachten wordt gekeken!
Dit laatste wist ik trouwens helemaal niet, verklaart wel waarom ik iedere keer na een voeding zelf naar de wc moet (zelfs al ben ik net geweest). Ik hoop dat het kolven afbouwen al heel veel voor je doet. Dat geeft je (naast de goede nacht) hopelijk ook een stukje zelfvertrouwen/waardigheid terug.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 25 september 2021 om 01:25
Lieve Phloxx,
ik schaam me echt voor mijn eigen vorige bericht.... ik had toen ook het idee, dat jouw kleintje alweer wat groter was....
Wat dapper, dat jullie haar even bij anderen laten.... Zodat er (iets objectiever) gekeken kan worden, wat er al dan niet aan de hand is. En zodat jullie ook (de mama en papa) iets van rust kunnen krijgen. Dit is echt het meest liefdevolle wat je jullie op dit moment kunnen geven, denk ik. En ik hoop, dat jullie hier snel alledrie heel veel beter uitkomen!
ik schaam me echt voor mijn eigen vorige bericht.... ik had toen ook het idee, dat jouw kleintje alweer wat groter was....
Wat dapper, dat jullie haar even bij anderen laten.... Zodat er (iets objectiever) gekeken kan worden, wat er al dan niet aan de hand is. En zodat jullie ook (de mama en papa) iets van rust kunnen krijgen. Dit is echt het meest liefdevolle wat je jullie op dit moment kunnen geven, denk ik. En ik hoop, dat jullie hier snel alledrie heel veel beter uitkomen!
What would Patsy do?
zaterdag 25 september 2021 om 19:42
Wat goed van jullie dat jullie hulp hebben ingeroepen! Natuurlijk had je liever gewild dat dit niet nodig was, maar ben echt blij om te lezen dat jullie hebben gedaan wat voor jullie dochter en jullie zelf nodig was. En wat heerlijk en nodig dat er nu eindelijk mensen zijn die naar jullie luisteren en gaan zorgen dat er ook ruimte komt om naar je eigen lichamelijke klachten te kijken. Daar zullen jullie als gezin allemaal baat bij hebben! Sterkte, het moet heel moeilijk zijn nu, maar van hieruit wordt het beter! Heel veel succes!
vrijdag 1 oktober 2021 om 18:41
Tijd voor weer een update: ons meisje is sinds vanochtend weer thuis! Daar zijn we ongelofelijk blij mee, we misten haar zo.
Er is veel gebeurd de afgelopen 9 dagen. Dochter heeft de eerste avond het gedrag van thuis laten zien: gillen, krijsen, ontroostbaar, hysterie. Daarna heeft ze het nog een paar keer laten zien, maar een stuk korter, max een paar uur. Voor de rest was ze een goede slaper, en naarmate de dagen vorderde konden ze ook steeds meer met haar, bijvoorbeeld haar wakker in de box leggen met een muziekmobiel erboven. Ze heeft nog een paar keer een 'wakker maar tevreden' blok gehad, waarin ze dan of bij verpleging op schoot zat of in de box lag.
Wat de reden van het overmatige huilen is weten we niet. We hebben het uitvoerig met de kinderarts besproken, en mogelijk zijn juist alle aanpassingen die we gedaan hebben haar niet ten goede gekomen. We zijn per direct gestopt met het johannesbroodpitmeel, de koemelkvrije voeding en hebben dochter weer plat gelegd ipv schuin, en niet meer 30min rechtop houden na de voeding. Met de nexium zijn we wel doorgegaan. Ging allemaal prima.
Wat wel duidelijk is geworden is dat dochter erg alert is en reageert op prikkels. Zo slaapt ze het beste in met niemand erbij op de kamer; ze gaat anders oogcontact zoeken of geluidjes naar je maken. Ook zijn kleine prikkels genoeg om haar klaarwakker te krijgen. De kinderwagen slaapt ze niet in omdat de omgeving veel te interessant is.
Dochter is, de eerste periode toen we er ook maar weinig bij mochten, compleet 'gereset'. Zo werd ze uit bed gehaald wanneer het tijd was voor een flesje, maar troosten deden ze alleen in bed. Ook kreeg ze geen pink meer maar kreeg ze alleen een speen aangeboden. Dat pikte ze vrij snel op en toen sloeg ze helemaal om qua huilen. Verder is ze ook op een heel strakke planning gezet: flesjes op vaste tijden en daar max 30min van af wijken. Dat doet ze heel goed, ze wordt telkens precies op tijd wakker.
Ik vond het erg moeilijk dat dochter in het zhuis zo snel een tevreden rustig kind was, want dat bevestigde voor mij nog meer het gevoel dat het aan mij lag. Erg confronterend. We hebben echter erg veel gehad aan de verpleging en de pedagogisch medewerkers. Het is een sneeuwbaleffect geweest; dochter ging steeds meer huilen waardoor wij haar steeds meer vasthielden/in draagzak deden en de pink gaven. Daardoor wilde en kon ze niet meer zonder, terwijl met ons erbij er veel te veel prikkels waren om in slaap te vallen. Daar cold turkey vanaf kicken was ons zelf niet gelukt omdat wij maar met z'n 2en waren en doodop waren; in het zhuis werd er tijdens de reset elke paar uur van verpleging gewisseld zodat dochter een rustige, ongehaaste verpleegster aan haar bedje had die haar in alle kalmte kon troosten ondanks het gekrijs. Wij zouden allang toegegeven hebben en de pink hebben gegeven of haar opgetild hebben. Na de reset deed ze het alleen maar steeds beter; ze sliep goed dus niet oververmoeid, en met het huilen kreeg ze heel veel lucht binnen (gevolg darmkrampjes) wat dus nu ook een stuk minder was. Na de reset mochten wij er weer bij en kregen we tips; over het wanneer wegleggen en bepaalde handhoudingen voor het troosten in bed. Eerst zat de verpleging er in een hoekje bij om mee te denken of tips te geven als het huilen over ging in ontroostbaar gillen, maar het ging ons steeds beter af en na 3 dagen deden we het zelf.
Ik vind het nog steeds moeilijk dat dochter 'onverklaarbaar' het daar opeens zo veel beter deed, maar ik kan haar nu ook heel goed troosten en in bed krijgen en dat is goed voor mijn zelfvertrouwen als moeder.
Wat we ook hebben gedaan en heel waardevol voor mij was de video interactie begeleiding. Ik voelde me zo'n waardeloze moeder en was zo down. Ik was bang dat dochter niet aan mij kon hechten omdat ze zoveel huilde. Ze hebben van de week gefilmd toen ik dochter een badje gaf. Vanochtend hebben we die beelden bekeken en wezen ze op de nonverbale en verbale interactie tussen mij en dochter. Ontzettend mooi om te zien; hoe ze reageert op precies mijn stem (terwijl er ook andere kletsende mensen rondliepen), mijn arm vastpakt, handjes open of dicht houdt (zegt iets over de mate van vertrouwen) of reageert op mijn lach en terug geluidjes maakt wanneer ik tegen haar spreek. De band was opeens zo duidelijk terwijl je daar niet bij stilstaat wanneer je zo bezig bent. Ik werd er emotioneel van, het was echt een moeder en dochter.
Rond 13u zijn we naar huis gegaan en toen kregen we haar niet in slaap, bleef huilerig. Om 14u was het tijd voor het flesje en erna kregen we haar in slaap en toen heeft ze 2.5uur geslapen. Om 17.30u heeft ze haar volgende flesje gehad en ze sukkelt nu de hele tijd tussen in slaap vallen en dan weer even huilerig wakker. Momenteel is ze al 10minuutjes stil dus denk dat ze nu goed slaapt. Ik denk dat het wennen is aan de nieuwe omgeving, want ze slaapt dus nu ook voor het eerst in haar eigen kamer ipv bij ons (te veel prikkels).
Ik vind het stiekem best spannend om het nu thuis te moeten doen, zonder vangnet als ze toch weer ontroostbaar wordt, maar ik weet ook dat ik dit gewoon kan nu. Ik moet simpelweg weer wat meer vertrouwen in mezelf hebben.
Allemaal heel erg bedankt voor het medeleven en het meedenken, en ik hoop dat als er ooit een moeder op dit topic terecht komt en net zo wanhopig is als ik 10 dagen geleden was, dat ze hier veel aan heeft en ook de stap durft te maken.
Er is veel gebeurd de afgelopen 9 dagen. Dochter heeft de eerste avond het gedrag van thuis laten zien: gillen, krijsen, ontroostbaar, hysterie. Daarna heeft ze het nog een paar keer laten zien, maar een stuk korter, max een paar uur. Voor de rest was ze een goede slaper, en naarmate de dagen vorderde konden ze ook steeds meer met haar, bijvoorbeeld haar wakker in de box leggen met een muziekmobiel erboven. Ze heeft nog een paar keer een 'wakker maar tevreden' blok gehad, waarin ze dan of bij verpleging op schoot zat of in de box lag.
Wat de reden van het overmatige huilen is weten we niet. We hebben het uitvoerig met de kinderarts besproken, en mogelijk zijn juist alle aanpassingen die we gedaan hebben haar niet ten goede gekomen. We zijn per direct gestopt met het johannesbroodpitmeel, de koemelkvrije voeding en hebben dochter weer plat gelegd ipv schuin, en niet meer 30min rechtop houden na de voeding. Met de nexium zijn we wel doorgegaan. Ging allemaal prima.
Wat wel duidelijk is geworden is dat dochter erg alert is en reageert op prikkels. Zo slaapt ze het beste in met niemand erbij op de kamer; ze gaat anders oogcontact zoeken of geluidjes naar je maken. Ook zijn kleine prikkels genoeg om haar klaarwakker te krijgen. De kinderwagen slaapt ze niet in omdat de omgeving veel te interessant is.
Dochter is, de eerste periode toen we er ook maar weinig bij mochten, compleet 'gereset'. Zo werd ze uit bed gehaald wanneer het tijd was voor een flesje, maar troosten deden ze alleen in bed. Ook kreeg ze geen pink meer maar kreeg ze alleen een speen aangeboden. Dat pikte ze vrij snel op en toen sloeg ze helemaal om qua huilen. Verder is ze ook op een heel strakke planning gezet: flesjes op vaste tijden en daar max 30min van af wijken. Dat doet ze heel goed, ze wordt telkens precies op tijd wakker.
Ik vond het erg moeilijk dat dochter in het zhuis zo snel een tevreden rustig kind was, want dat bevestigde voor mij nog meer het gevoel dat het aan mij lag. Erg confronterend. We hebben echter erg veel gehad aan de verpleging en de pedagogisch medewerkers. Het is een sneeuwbaleffect geweest; dochter ging steeds meer huilen waardoor wij haar steeds meer vasthielden/in draagzak deden en de pink gaven. Daardoor wilde en kon ze niet meer zonder, terwijl met ons erbij er veel te veel prikkels waren om in slaap te vallen. Daar cold turkey vanaf kicken was ons zelf niet gelukt omdat wij maar met z'n 2en waren en doodop waren; in het zhuis werd er tijdens de reset elke paar uur van verpleging gewisseld zodat dochter een rustige, ongehaaste verpleegster aan haar bedje had die haar in alle kalmte kon troosten ondanks het gekrijs. Wij zouden allang toegegeven hebben en de pink hebben gegeven of haar opgetild hebben. Na de reset deed ze het alleen maar steeds beter; ze sliep goed dus niet oververmoeid, en met het huilen kreeg ze heel veel lucht binnen (gevolg darmkrampjes) wat dus nu ook een stuk minder was. Na de reset mochten wij er weer bij en kregen we tips; over het wanneer wegleggen en bepaalde handhoudingen voor het troosten in bed. Eerst zat de verpleging er in een hoekje bij om mee te denken of tips te geven als het huilen over ging in ontroostbaar gillen, maar het ging ons steeds beter af en na 3 dagen deden we het zelf.
Ik vind het nog steeds moeilijk dat dochter 'onverklaarbaar' het daar opeens zo veel beter deed, maar ik kan haar nu ook heel goed troosten en in bed krijgen en dat is goed voor mijn zelfvertrouwen als moeder.
Wat we ook hebben gedaan en heel waardevol voor mij was de video interactie begeleiding. Ik voelde me zo'n waardeloze moeder en was zo down. Ik was bang dat dochter niet aan mij kon hechten omdat ze zoveel huilde. Ze hebben van de week gefilmd toen ik dochter een badje gaf. Vanochtend hebben we die beelden bekeken en wezen ze op de nonverbale en verbale interactie tussen mij en dochter. Ontzettend mooi om te zien; hoe ze reageert op precies mijn stem (terwijl er ook andere kletsende mensen rondliepen), mijn arm vastpakt, handjes open of dicht houdt (zegt iets over de mate van vertrouwen) of reageert op mijn lach en terug geluidjes maakt wanneer ik tegen haar spreek. De band was opeens zo duidelijk terwijl je daar niet bij stilstaat wanneer je zo bezig bent. Ik werd er emotioneel van, het was echt een moeder en dochter.
Rond 13u zijn we naar huis gegaan en toen kregen we haar niet in slaap, bleef huilerig. Om 14u was het tijd voor het flesje en erna kregen we haar in slaap en toen heeft ze 2.5uur geslapen. Om 17.30u heeft ze haar volgende flesje gehad en ze sukkelt nu de hele tijd tussen in slaap vallen en dan weer even huilerig wakker. Momenteel is ze al 10minuutjes stil dus denk dat ze nu goed slaapt. Ik denk dat het wennen is aan de nieuwe omgeving, want ze slaapt dus nu ook voor het eerst in haar eigen kamer ipv bij ons (te veel prikkels).
Ik vind het stiekem best spannend om het nu thuis te moeten doen, zonder vangnet als ze toch weer ontroostbaar wordt, maar ik weet ook dat ik dit gewoon kan nu. Ik moet simpelweg weer wat meer vertrouwen in mezelf hebben.
Allemaal heel erg bedankt voor het medeleven en het meedenken, en ik hoop dat als er ooit een moeder op dit topic terecht komt en net zo wanhopig is als ik 10 dagen geleden was, dat ze hier veel aan heeft en ook de stap durft te maken.
-
vrijdag 1 oktober 2021 om 19:42
Wat fijn Phloxx!
En ik zeg altijd maar: als er een (eerste) kindje geboren wordt, wordt er ook een moeder geboren. Het is niet gek dat je je modus nog moet vinden en wat zelfvertrouwen moet gaan krijgen over het zorgen voor je kind. En als je dan ook nog eens gezegend bent met zo’n exemplaar met forse gebruiksaanwijzing die je er niet bij krijgt, kun je echt de wanhoop nabij zijn.
Om je gerust te stellen: ik ken mijn monster echt zo door en door nu, dat ik echt geen seconde meer twijfel over mijn ‘kunde’ als moeder. Het moest groeien, het zelfvertrouwen, de band, het leren lezen van mijn kinderen (nouja vooral mijn oudste kind), maar ik laat me nu echt niet meer zomaar van m’n stuk brengen. Elke fase kent heus weer zo z’n uitdagingen en vraagstukken, maar die onzekerheid is echt vanzelf weggegaan, naarmate ik mijn oudste zag groeien, opbloeien en ik vaker de juiste snaar wist te raken.
Moeder worden is niet altijd makkelijk, maar je zult merken dat je zelf ook een enorme groei daarin door gaat maken het komende jaar. Je dochter gaat je alles leren en steeds meer zul je gaan inzien, als je wat meer interactie krijgt, dat er maar 1 de beste moeder is voor jouw kind, en dat ben jij. En straks kun je haar lezen van haar haren tot haar teennagels, echt waar.
Veel geluk en rust voor jullie gewenst
En ik zeg altijd maar: als er een (eerste) kindje geboren wordt, wordt er ook een moeder geboren. Het is niet gek dat je je modus nog moet vinden en wat zelfvertrouwen moet gaan krijgen over het zorgen voor je kind. En als je dan ook nog eens gezegend bent met zo’n exemplaar met forse gebruiksaanwijzing die je er niet bij krijgt, kun je echt de wanhoop nabij zijn.
Om je gerust te stellen: ik ken mijn monster echt zo door en door nu, dat ik echt geen seconde meer twijfel over mijn ‘kunde’ als moeder. Het moest groeien, het zelfvertrouwen, de band, het leren lezen van mijn kinderen (nouja vooral mijn oudste kind), maar ik laat me nu echt niet meer zomaar van m’n stuk brengen. Elke fase kent heus weer zo z’n uitdagingen en vraagstukken, maar die onzekerheid is echt vanzelf weggegaan, naarmate ik mijn oudste zag groeien, opbloeien en ik vaker de juiste snaar wist te raken.
Moeder worden is niet altijd makkelijk, maar je zult merken dat je zelf ook een enorme groei daarin door gaat maken het komende jaar. Je dochter gaat je alles leren en steeds meer zul je gaan inzien, als je wat meer interactie krijgt, dat er maar 1 de beste moeder is voor jouw kind, en dat ben jij. En straks kun je haar lezen van haar haren tot haar teennagels, echt waar.
Veel geluk en rust voor jullie gewenst
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 oktober 2021 om 19:49
Hallo Phloxx,
Ik werd getriggerd door je topic omdat ik in dezelfde week ben bevallen als jij.
Ik heb enorm met jullie te doen, wat hebben jullie een lastige start gehad.
Wij hebben weliswaar een makkelijker start gehad, toch heb ik veel aan je berichtjes. Ik herken heel erg wat je zegt van snel de draagzak en de pink aanbieden om maar het huilen te stoppen, want babygehuil gaat zo recht je zenuwen in.
Ook slaapt onze baby bij ons op de kamer. Zelf slaap ik hierdoor erg licht. Op een gegeven moment was ons mannetje erg verkouden en hebben we hem een paar nachtjes op z'n eigen kamertje gelegd omdat we anders echt niet sliepen. En stiekem was dat heerlijk.. maar toen las ik op internet dat aangeraden werd om ze tot 3-6 maanden bij je op de kamer te leggen en toen voelde ik me een slechte, egoïstische moeder dus nu ligt hij weer bij ons op de kamer. En ga ik ironisch genoeg soms een stukje tussen 2 voedingen op het logeerbed liggen om even diep bij te kunnen slapen.
Dat ga ik heroverwegen. Want bij je op de kamer is dus helemaal niet per definitie beter.
Ook herinner ik me gek genoeg nu ineens dat we bij onze 1e er na een tijd pas achter kwamen dat onze zoon veel beter sliep overdag als we hem in z'n slaapkamertje legden. Dat deden we eigenlijk niet omdat mijn hormonen dan voelden dat ik hem weg stopte om zelf rust te hebben. En ik zelf het gevoel had dat ik veel meer met hem moest spelen en interacteren en liedjes zingen en oefenen met tummytime anders was ik een slechte, luie moeder. Terwijl het voor hem veel beter was om ook overdag regelmatig terug in bed gelegd te worden.
En stom genoeg realiseer ik me nu dat we de tweede nu ook eigenlijk nooit wegleggen maar altijd bij ons houden overdag. Of in de kamer in de kinderwagen of in de box, maar eigenlijk slaapt hij alleen in de draagzak.
Door jouw topic te lezen, zie ik ook m'n eigen acties weer scherper en met minder hormonale saus.
Ik wens jullie veel geluk en liefde met jullie dametje.
Ik werd getriggerd door je topic omdat ik in dezelfde week ben bevallen als jij.
Ik heb enorm met jullie te doen, wat hebben jullie een lastige start gehad.
Wij hebben weliswaar een makkelijker start gehad, toch heb ik veel aan je berichtjes. Ik herken heel erg wat je zegt van snel de draagzak en de pink aanbieden om maar het huilen te stoppen, want babygehuil gaat zo recht je zenuwen in.
Ook slaapt onze baby bij ons op de kamer. Zelf slaap ik hierdoor erg licht. Op een gegeven moment was ons mannetje erg verkouden en hebben we hem een paar nachtjes op z'n eigen kamertje gelegd omdat we anders echt niet sliepen. En stiekem was dat heerlijk.. maar toen las ik op internet dat aangeraden werd om ze tot 3-6 maanden bij je op de kamer te leggen en toen voelde ik me een slechte, egoïstische moeder dus nu ligt hij weer bij ons op de kamer. En ga ik ironisch genoeg soms een stukje tussen 2 voedingen op het logeerbed liggen om even diep bij te kunnen slapen.
Dat ga ik heroverwegen. Want bij je op de kamer is dus helemaal niet per definitie beter.
Ook herinner ik me gek genoeg nu ineens dat we bij onze 1e er na een tijd pas achter kwamen dat onze zoon veel beter sliep overdag als we hem in z'n slaapkamertje legden. Dat deden we eigenlijk niet omdat mijn hormonen dan voelden dat ik hem weg stopte om zelf rust te hebben. En ik zelf het gevoel had dat ik veel meer met hem moest spelen en interacteren en liedjes zingen en oefenen met tummytime anders was ik een slechte, luie moeder. Terwijl het voor hem veel beter was om ook overdag regelmatig terug in bed gelegd te worden.
En stom genoeg realiseer ik me nu dat we de tweede nu ook eigenlijk nooit wegleggen maar altijd bij ons houden overdag. Of in de kamer in de kinderwagen of in de box, maar eigenlijk slaapt hij alleen in de draagzak.
Door jouw topic te lezen, zie ik ook m'n eigen acties weer scherper en met minder hormonale saus.
Ik wens jullie veel geluk en liefde met jullie dametje.
vrijdag 1 oktober 2021 om 19:58
Wat een fijn bericht! Zo fijn om te lezen! Neem het jezelf alsjeblieft niet kwalijk. Jullie hebben gedaan wat jullie het beste leek en hebben alles uit de kast getrokken om haar te troosten. Dat dat voor jullie meisje niet werkte konden jullie ook niet voorspellen. Hopelijk went ze snel thuis en zijn jullie wat bijgekomen intussen. Wens jullie alle goeds en veel genieten met de kleine dame!
