Kinderen
alle pijlers
(Huil)baby is niet weg te leggen
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:25
Ruim drie weken geleden ben ik bevallen van onze dochter. Ze is dus nog maar mega jong.
Onze start was goed ellendig. Tijdens de bevalling had ze meconiumhoudend vruchtwater en was daarvan de eerste 3 dagen erg misselijk, veel spugen en wilde niet drinken, werd dan erg overstuur. Is tot 10% afgevallen. Ik kreeg een levensbedreigende complicatie na de bevalling. Ben een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Kon haar niet zelf optillen, flesje geven, verschonen, niks. Door medicatie mocht ik haar ook niet voeden.
Toen ik haar eenmaal wel weer mocht voeden, lukte het aanleggen niet. Dochter raakte erg overstuur en hapte niet aan. Uiteindelijk gekozen voor fulltime kolven, dit ging goed, maar dochter huilde met de dag meer tot ze op 2 weken leeftijd wel 13 uur op een dag huilde en dus ook amper sliep. CB arts vermoedde koemelkallergie, nu krijgt ze ruim 1 week speciale kunstvoeding.
Ik heb het idee dat deze andere voeding helpt. Drinkt goed, prima luiers, groeit nu ook weer goed. Zolang wij haar vast hebben is ze tevreden, maar anders wel nog steeds urenlang huilen.
Wat blijft spelen is dat dochter niet weg te leggen is. Ze wil constant vast gehouden worden en op je pink zuigen, en meestal werkt alleen de draagzak om haar in slaap te krijgen. In je armen met de pink is ze meestal tevreden maar valt niet in slaap, teveel prikkels denk ik. In de draagzak met de pink valt ze snel in slaap en slaapt dan ook goed. Maar, je kan haar niet weg leggen, je moet haar vast blijven houden. Speentjes hebben we al heel veel verschillende soorten gebruikt, maar die wil ze niet. Spuugt ze uit en huilen.
Dingen die we al geprobeerd hebben:
- in slaap laten vallen tot ze echt diep weg is en dan wegleggen in de box. Ze slaapt dan vaak nog zo'n 5 minuutjes, maar wordt dan wakker en huilen. We hebben al geprobeerd om haar 5 minuutjes te laten huilen, maar het wordt alleen maar heftiger en meer overstuur, neemt zeker niet af. Troosten in de box lukt niet (zingen, sussen, pink aanbieden, heen en weer wiegen). Bij optillen en pink aanbieden is ze direct stil.
- in de box leggen en daar in slaap proberen te krijgen door de pink aan te bieden. Dit is geen optie: huilt dan, wordt steeds hysterischer tot blauw aanlopen aan toe.
- Ook de wandelwagen, maxi cosi in de auto of een andere plek is geen optie. We hebben dit langere tijd geprobeerd (30min), omdat we weten dat veel kinderen zo wel in slaap vallen, maar ook dan raakt ze alleen maar meer overstuur.
Opvallend is dat de nachten wel goed gaan: ze slaapt dan of in haar eigen wieg (dat heeft onze voorkeur) maar als dat niet lukt dan in een babynestje tussen ons in. Ze wordt dan ingebakerd en heeft een geluidsmachine en we hebben rolluiken dus het is pikdonker. We hebben geprobeerd dit na te bootsen voor een dag slaapje, maar dan lukt het gek genoeg niet.
Uiteraard controleren we dat er niet iets anders speelt zoals honger, vieze luier, of krampjes. In onze armen is ze heel tevreden, tot het moment van wegleggen.
Ik heb aan mijn zwangerschap rugklachten overgehouden en haar nonstop in die draagzak is voor mij erg belastend. Bovendien kan ik niet kolven zolang ze erin zit. Toilet gaat ook bijna niet. Ik kan ook de deur niet uit, want dan moet ze in de wandelwagen of maxi cosi en krijst dan alles bij elkaar. Ik neem haar dagelijks een 45min mee in de draagzak als ik de honden uitlaat en dan slaapt ze lekker, maar daardoor is meer wandelen met haar niet te doen ivm mijn rug.
Nu is mijn man nog thuis, maar over een dikke 2 weken gaat die weer werken en dan ben ik alleen met haar. Dan wordt het wel heel erg belastend allemaal.
Ze is ons eerste kindje dat we zo jong al moeten verzorgen en ik weet niet of het realistisch is dat kindjes van deze leeftijd al in de box kunnen slapen, of dat dit normaal gedrag is. Ze zat natuurlijk tot recentelijk in mijn buik dus kan me voorstellen dat de wereld best alleen aanvoelt voor haar.
De kinderarts in het ziekenhuis en de CB arts kunnen verder niks bijzonders ontdekken aan haar lichamelijk. De CB arts gaf als advies om haar 5 minuten te laten huilen, maar daar vind ik haar nog te jong voor en bovendien helpt het niet.
Verwacht ik teveel van haar?
Onze start was goed ellendig. Tijdens de bevalling had ze meconiumhoudend vruchtwater en was daarvan de eerste 3 dagen erg misselijk, veel spugen en wilde niet drinken, werd dan erg overstuur. Is tot 10% afgevallen. Ik kreeg een levensbedreigende complicatie na de bevalling. Ben een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Kon haar niet zelf optillen, flesje geven, verschonen, niks. Door medicatie mocht ik haar ook niet voeden.
Toen ik haar eenmaal wel weer mocht voeden, lukte het aanleggen niet. Dochter raakte erg overstuur en hapte niet aan. Uiteindelijk gekozen voor fulltime kolven, dit ging goed, maar dochter huilde met de dag meer tot ze op 2 weken leeftijd wel 13 uur op een dag huilde en dus ook amper sliep. CB arts vermoedde koemelkallergie, nu krijgt ze ruim 1 week speciale kunstvoeding.
Ik heb het idee dat deze andere voeding helpt. Drinkt goed, prima luiers, groeit nu ook weer goed. Zolang wij haar vast hebben is ze tevreden, maar anders wel nog steeds urenlang huilen.
Wat blijft spelen is dat dochter niet weg te leggen is. Ze wil constant vast gehouden worden en op je pink zuigen, en meestal werkt alleen de draagzak om haar in slaap te krijgen. In je armen met de pink is ze meestal tevreden maar valt niet in slaap, teveel prikkels denk ik. In de draagzak met de pink valt ze snel in slaap en slaapt dan ook goed. Maar, je kan haar niet weg leggen, je moet haar vast blijven houden. Speentjes hebben we al heel veel verschillende soorten gebruikt, maar die wil ze niet. Spuugt ze uit en huilen.
Dingen die we al geprobeerd hebben:
- in slaap laten vallen tot ze echt diep weg is en dan wegleggen in de box. Ze slaapt dan vaak nog zo'n 5 minuutjes, maar wordt dan wakker en huilen. We hebben al geprobeerd om haar 5 minuutjes te laten huilen, maar het wordt alleen maar heftiger en meer overstuur, neemt zeker niet af. Troosten in de box lukt niet (zingen, sussen, pink aanbieden, heen en weer wiegen). Bij optillen en pink aanbieden is ze direct stil.
- in de box leggen en daar in slaap proberen te krijgen door de pink aan te bieden. Dit is geen optie: huilt dan, wordt steeds hysterischer tot blauw aanlopen aan toe.
- Ook de wandelwagen, maxi cosi in de auto of een andere plek is geen optie. We hebben dit langere tijd geprobeerd (30min), omdat we weten dat veel kinderen zo wel in slaap vallen, maar ook dan raakt ze alleen maar meer overstuur.
Opvallend is dat de nachten wel goed gaan: ze slaapt dan of in haar eigen wieg (dat heeft onze voorkeur) maar als dat niet lukt dan in een babynestje tussen ons in. Ze wordt dan ingebakerd en heeft een geluidsmachine en we hebben rolluiken dus het is pikdonker. We hebben geprobeerd dit na te bootsen voor een dag slaapje, maar dan lukt het gek genoeg niet.
Uiteraard controleren we dat er niet iets anders speelt zoals honger, vieze luier, of krampjes. In onze armen is ze heel tevreden, tot het moment van wegleggen.
Ik heb aan mijn zwangerschap rugklachten overgehouden en haar nonstop in die draagzak is voor mij erg belastend. Bovendien kan ik niet kolven zolang ze erin zit. Toilet gaat ook bijna niet. Ik kan ook de deur niet uit, want dan moet ze in de wandelwagen of maxi cosi en krijst dan alles bij elkaar. Ik neem haar dagelijks een 45min mee in de draagzak als ik de honden uitlaat en dan slaapt ze lekker, maar daardoor is meer wandelen met haar niet te doen ivm mijn rug.
Nu is mijn man nog thuis, maar over een dikke 2 weken gaat die weer werken en dan ben ik alleen met haar. Dan wordt het wel heel erg belastend allemaal.
Ze is ons eerste kindje dat we zo jong al moeten verzorgen en ik weet niet of het realistisch is dat kindjes van deze leeftijd al in de box kunnen slapen, of dat dit normaal gedrag is. Ze zat natuurlijk tot recentelijk in mijn buik dus kan me voorstellen dat de wereld best alleen aanvoelt voor haar.
De kinderarts in het ziekenhuis en de CB arts kunnen verder niks bijzonders ontdekken aan haar lichamelijk. De CB arts gaf als advies om haar 5 minuten te laten huilen, maar daar vind ik haar nog te jong voor en bovendien helpt het niet.
Verwacht ik teveel van haar?
-
woensdag 22 september 2021 om 07:41
O wat ontzettend naar en heftig voor jullie 
Het gaat ooit over, echt, maar daar heb je nu niks aan. Het is nu niet leuk en verschrikkelijk zwaar. Ik denk dat de post van lux heel waardevol is om goed te lezen en daar tips uit te halen.
En je man toch paar weken zorg verlof laten opnemen, hem laten zorgen voor dochter zodat jij rust kan nemen, voor je uit kan staren en naar de fysio kan gaan.
Gaat de dochter vanaf week 12 ook naar een gastouder/kdv? En al kan jij tegen die tijd nog niet werken, dan kan zij wel vast naar de opvang en kan je daar naartoe leven.
De situatie met jouw familie is ook niet leuk, en heel vervelend hoe je moeder nu reageert. Maar vooral nu niet druk om maken, dat is voor later, nu eerst jezelf op de been krijgen. Want als jij je beter voelt kan je er ook meer voor je dochtertje zijn.
Het gaat ooit over, echt, maar daar heb je nu niks aan. Het is nu niet leuk en verschrikkelijk zwaar. Ik denk dat de post van lux heel waardevol is om goed te lezen en daar tips uit te halen.
En je man toch paar weken zorg verlof laten opnemen, hem laten zorgen voor dochter zodat jij rust kan nemen, voor je uit kan staren en naar de fysio kan gaan.
Gaat de dochter vanaf week 12 ook naar een gastouder/kdv? En al kan jij tegen die tijd nog niet werken, dan kan zij wel vast naar de opvang en kan je daar naartoe leven.
De situatie met jouw familie is ook niet leuk, en heel vervelend hoe je moeder nu reageert. Maar vooral nu niet druk om maken, dat is voor later, nu eerst jezelf op de been krijgen. Want als jij je beter voelt kan je er ook meer voor je dochtertje zijn.
woensdag 22 september 2021 om 09:13
TO, lees de post van Lux.
Ik had geen huilbaby, maar wel aan de rand gestaan van een postnatale depressie, en ik herken een heleboel dingen die jij schrijft, én die Lux schrijft.
TO, zorg goed voor jezelf, zorg dat je even op adem kan komen, dat is het áller belangrijkste.
En het gaat ooit over. Echt waar.
Sterkte!!
Ik had geen huilbaby, maar wel aan de rand gestaan van een postnatale depressie, en ik herken een heleboel dingen die jij schrijft, én die Lux schrijft.
TO, zorg goed voor jezelf, zorg dat je even op adem kan komen, dat is het áller belangrijkste.
En het gaat ooit over. Echt waar.
Sterkte!!
woensdag 22 september 2021 om 09:38
Inderdaad, de post van Lux is zo zinnig.
Ik heb zo ontzettend met je te doen, de wanhoop spat van je posts af. Besef ook dat jij jezelf op dit moment heel erg vastdraait, uit oververmoeidheid.
Je vader mag niet met je dochter op stap, want dan volgt hij de uitgebreide aanwijzingen niet en krijst ze alles bij elkaar. Maar dat doet ze bij jou ook, ook als alles precies gaat zoals jij dat hebt bedacht. Iemand twee uurtjes laten oppassen heeft volgens jou geen nut, je man die verlof opneemt heeft geen nut, de zorg overdragen aan het ziekenhuis kan ook niet want dan ben jij er niet bij.
Je bijt je vast in een situatie waar je zelf aan onderdoor gaat, in een poging controle te houden op iets waar je geen controle over hebt.
Even een paar uurtjes weg heeft wél zin. Dan gilt je dochter waarschijnlijk nog steeds, maar dat doet ze toch al en dan heb jij heel even vrij om op adem te komen. Je man die het een paar weken grotendeels van je over kan nemen is wél een goed idee.
En ik zou hulp zoeken, voor jezelf. Je dochter wordt vanzelf wat groter en ooit gaat het beter, maar haar moeder moet ook op de been blijven en verdient daarbij alle aandacht, begrip en steun.
Ik heb zo ontzettend met je te doen, de wanhoop spat van je posts af. Besef ook dat jij jezelf op dit moment heel erg vastdraait, uit oververmoeidheid.
Je vader mag niet met je dochter op stap, want dan volgt hij de uitgebreide aanwijzingen niet en krijst ze alles bij elkaar. Maar dat doet ze bij jou ook, ook als alles precies gaat zoals jij dat hebt bedacht. Iemand twee uurtjes laten oppassen heeft volgens jou geen nut, je man die verlof opneemt heeft geen nut, de zorg overdragen aan het ziekenhuis kan ook niet want dan ben jij er niet bij.
Je bijt je vast in een situatie waar je zelf aan onderdoor gaat, in een poging controle te houden op iets waar je geen controle over hebt.
Even een paar uurtjes weg heeft wél zin. Dan gilt je dochter waarschijnlijk nog steeds, maar dat doet ze toch al en dan heb jij heel even vrij om op adem te komen. Je man die het een paar weken grotendeels van je over kan nemen is wél een goed idee.
En ik zou hulp zoeken, voor jezelf. Je dochter wordt vanzelf wat groter en ooit gaat het beter, maar haar moeder moet ook op de been blijven en verdient daarbij alle aandacht, begrip en steun.
woensdag 22 september 2021 om 09:39
Dit is volgens mij ook waarom een opname vaak aangeraden wordt: om de ouders op adem te laten komen, maar vooral ook om uit die cyclus van overprikkeling te komen (dat is ook de reden dat je maar beperkt op bezoek mag komen)lux- schreef: ↑22-09-2021 07:12Ach Phloxx, wat naar.
Ik ga even iets zeggen dat je waarschijnlijk niet wil horen nu, maar mijn oudste was ook zo en tegen mij zeiden ze ook telkens ‘niet medisch’ en achteraf denk ik dat ze gelijk hadden.
Mijn kind huilde en huilde en huilde en huilde en ik was wanhopig, maar achteraf denk ik dat hij huilde om overprikkeling (iets waar hij nog steeds snel heel veel last van heeft). We waren in een cyclus van overprikkeling terecht gekomen en we kwamen er niet meer uit.
En ik had dezelfde gedachten als jij: dit komt nooit meer goed, ik ben niet de juiste moeder voor hem, ik hou dit geen dag langer meer vol, niemand helpt mij, niemand ziet hoe uitzichtloos het is.
Een familielid van mij heeft haar baby ook een maand laten opnemen. Hier was al duidelijk dat er niets aantoonbaar medisch aan de hand was. Ze vond het afschuwelijk om haar kind achter te laten (had nachtmerries over hechtingsproblematiek), maar ze kreeg na een week een baby mee naar huis, waarbij het huilen behoorlijk was afgenomen. En ergens snap ik dat ook wel. Baby's reageren enorm op stress van de ouders. In een ziekenhuiskamer zijn er bijna geen prikkels en de verzorgers (verpleging) hebben minder stress omdat ze weten dat ze na een werkdag gewoon weer naar huis gaan.
Ik zou een opname dus zeker overwegen, al zou ik het als ouder ook afschuwelijk moeilijk vinden. Maar je moet zelf als ouder capabel en stabiel blijven op de lange termijn en dat is, met vele uren huilen per etmaal, gewoon enorm lastig, omdat huilen logischerwijs een stressreactie oproept.
woensdag 22 september 2021 om 10:13
Ach wat vreselijk TO!
Ik heb een goede ervaring met een opname in het ziekenhuis. Dit was bij ons 5 dagen en we konden er, zeker de eerste 2 dagen, bij blijven. Ze adviseerden ons wel om af en toe even weg te gaan, naar de kapper of een kop koffie drinken. En we sliepen de eerste twee nachten thuis, om bij te komen. Tijdens die opname bleek er medisch niets aan de hand, maar bleek onze baby overprikkeld te zijn (zoals Lux ook beschrijft). Daarna had ik een ander kind terug. Maar ik snap wel dat je het heel moeilijk vindt, dat vond ik ook.
Ik heb een goede ervaring met een opname in het ziekenhuis. Dit was bij ons 5 dagen en we konden er, zeker de eerste 2 dagen, bij blijven. Ze adviseerden ons wel om af en toe even weg te gaan, naar de kapper of een kop koffie drinken. En we sliepen de eerste twee nachten thuis, om bij te komen. Tijdens die opname bleek er medisch niets aan de hand, maar bleek onze baby overprikkeld te zijn (zoals Lux ook beschrijft). Daarna had ik een ander kind terug. Maar ik snap wel dat je het heel moeilijk vindt, dat vond ik ook.
woensdag 22 september 2021 om 11:42
O wat een herkenning. Zowel in de verhalen van Phloxx als de tips die worden gegeven. Het meeste is al gezegd, ik geef je iig een dikke knuffel en zou je ook zeker praktisch willen ondersteunen mocht je in de buurt wonen.
Die opname zou ik zeker overwegen. Ik woonde destijds in het buitenland en daar was dat geen optie, maar ik hoorde vanuit NL goede verhalen en ervaringen daarover, het leek me zo fijn. Niet om gescheiden te zijn van baby natuurlijk, maar om de cirkel te doorbreken. Uiteindelijk hebben wij overdag een soort nanny in huis genomen, daarmee minderde het huilen niet maar had ik in elk geval mijn handen vrij en de mogelijkheid even weg te lopen hiervan. Dat lijkt moeilijk of nutteloos, maar ik wende er snel aan. Het was heerlijk om in elk geval even te ontsnappen en mijn eigen plan te trekken.
Overigens was mijn zusje ook een huilbaby die 'niets medisch' had maar jaren later ontdekten ze op een rontgenfoto voor iets anders, bij toeval een probleem met een wervel dat het vele huilen zou kunnen verklaren. Zoiets kan ook nog, maar dat is een kleine kans en daar kom je niet snel achter.
Verder vind ik de reactie van je moeder opvallend. Zo 'ongevoelig' zijn mijn ouders ook, maar mijn moeder heeft een vorm van autisme. Zit dat bij jullie in de familie? Want mijn huilbaby van destijds wordt daarop momenteel ook onderzocht, vanwege zijn huidige gedrag icm babytijd en erfelijkheid (terwijl ik het zelf niet heb). Het is een lief, pienter en leuk kind maar is nog altijd bijzonder prikkelgevoelig en heeft eigenaardigheden die toch wijzen naar 'iets' in het autistisch spectrum.
Ik zeg dit niet om je bang te maken of iets aan te praten, maar om aan te geven dat er nu misschien nog geen verklaring is, maar deze later wellicht alsnog bovenkomt. Misschien helpt dat je de situatie te accepteren.
Bedenk je ook dat 6-7 weken de huilpiek is, voor alle baby's. Het wordt vanaf nu echt beter, wellicht langzaam, maar elke dag die voorbij gaat is er een op weg naar volwassenheid
Sterkte!
Die opname zou ik zeker overwegen. Ik woonde destijds in het buitenland en daar was dat geen optie, maar ik hoorde vanuit NL goede verhalen en ervaringen daarover, het leek me zo fijn. Niet om gescheiden te zijn van baby natuurlijk, maar om de cirkel te doorbreken. Uiteindelijk hebben wij overdag een soort nanny in huis genomen, daarmee minderde het huilen niet maar had ik in elk geval mijn handen vrij en de mogelijkheid even weg te lopen hiervan. Dat lijkt moeilijk of nutteloos, maar ik wende er snel aan. Het was heerlijk om in elk geval even te ontsnappen en mijn eigen plan te trekken.
Overigens was mijn zusje ook een huilbaby die 'niets medisch' had maar jaren later ontdekten ze op een rontgenfoto voor iets anders, bij toeval een probleem met een wervel dat het vele huilen zou kunnen verklaren. Zoiets kan ook nog, maar dat is een kleine kans en daar kom je niet snel achter.
Verder vind ik de reactie van je moeder opvallend. Zo 'ongevoelig' zijn mijn ouders ook, maar mijn moeder heeft een vorm van autisme. Zit dat bij jullie in de familie? Want mijn huilbaby van destijds wordt daarop momenteel ook onderzocht, vanwege zijn huidige gedrag icm babytijd en erfelijkheid (terwijl ik het zelf niet heb). Het is een lief, pienter en leuk kind maar is nog altijd bijzonder prikkelgevoelig en heeft eigenaardigheden die toch wijzen naar 'iets' in het autistisch spectrum.
Ik zeg dit niet om je bang te maken of iets aan te praten, maar om aan te geven dat er nu misschien nog geen verklaring is, maar deze later wellicht alsnog bovenkomt. Misschien helpt dat je de situatie te accepteren.
Bedenk je ook dat 6-7 weken de huilpiek is, voor alle baby's. Het wordt vanaf nu echt beter, wellicht langzaam, maar elke dag die voorbij gaat is er een op weg naar volwassenheid
Sterkte!
nootboek wijzigde dit bericht op 22-09-2021 21:05
19.74% gewijzigd
woensdag 22 september 2021 om 14:45
Ohh lieve Phloxx, een heel dikke knuffel !
Het is echt mega zwaar en ja, je hebt ook nú alle kleine beetjes hulp nodig, ook al is dat niet structureel. Het huilen van je baby zal ook niet structureel blijven, maar jij hebt wel echt nu je rust en ruimte nodig.
Een opname kan het zeker doorbreken, maar als dat voor jou nu nog een stap te ver is, neem alle aanbiedingen dan aan. Elk uurtje dat je kunt opladen: ga ervoor. Je hebt het nodig, zodat jij er weer een beetje kunt zijn.
Net als meer forummers: ik wil je echt wel helpen als we enigszins in elkaars buurt wonen (ik woon in het noorden). Al is het maar dat je even naar de bekkenfysio kunt (dat is echt heel nodig!) of een uurtje kunt slapen, koffie drinken, wandelen, iets om je even weer jezelf te laten voelen.
En: je bent een geweldige mama. Je wil alles doen om er voor je kindje te zijn, hoe lastig ook en hoe gek je er ook van wordt. Dat toont alleen maar dat je een geweldige moeder bent.
!Het is echt mega zwaar en ja, je hebt ook nú alle kleine beetjes hulp nodig, ook al is dat niet structureel. Het huilen van je baby zal ook niet structureel blijven, maar jij hebt wel echt nu je rust en ruimte nodig.
Een opname kan het zeker doorbreken, maar als dat voor jou nu nog een stap te ver is, neem alle aanbiedingen dan aan. Elk uurtje dat je kunt opladen: ga ervoor. Je hebt het nodig, zodat jij er weer een beetje kunt zijn.
Net als meer forummers: ik wil je echt wel helpen als we enigszins in elkaars buurt wonen (ik woon in het noorden). Al is het maar dat je even naar de bekkenfysio kunt (dat is echt heel nodig!) of een uurtje kunt slapen, koffie drinken, wandelen, iets om je even weer jezelf te laten voelen.
En: je bent een geweldige mama. Je wil alles doen om er voor je kindje te zijn, hoe lastig ook en hoe gek je er ook van wordt. Dat toont alleen maar dat je een geweldige moeder bent.
woensdag 22 september 2021 om 18:00
Ach meisje toch...wat voel ik met je mee. Hopelijk komt zowel zij als jij en je man tot rust. En misschien toch een oorzaak. En hopelijk een oplossing. Maar bovenal tot rust komen.
Heel veel sterkte en een dikke
.
woensdag 22 september 2021 om 18:27
Phlox: ik begrijp dat het nu gewoon kut voelt, en dat zal wel even duren. Maar je doet het goed hè! Je probeert alles te doen wat voor jullie meisje het beste is, en soms is dat even rust vinden. Je laat haar zeker niet in de steek of zo!
En huil vooral. Huil zoveel je wilt. Ik kan me niet eens voorstellen hoeveel spanning er in jouw lijf zit, en dan nog hormonen erbij. Echt, het mag (uiteraard), en het is niet gek.
En huil vooral. Huil zoveel je wilt. Ik kan me niet eens voorstellen hoeveel spanning er in jouw lijf zit, en dan nog hormonen erbij. Echt, het mag (uiteraard), en het is niet gek.
woensdag 22 september 2021 om 18:43
woensdag 22 september 2021 om 18:43
Dit is ook heel moeilijk! Maar een goede keuze denk ik voor jou, je dochtertje en je man. En laat je tranen vooral komen, en hopelijk kan je beetje slapen vannacht.
woensdag 22 september 2021 om 19:25
Och lieve Phloxx, wat ontzettend moedig van je <3:hug: echt heel heel heel knap. En huil alles er vooral maar lekker uit. Je moet hoe dan ook de cirkel doorbreken, en die stap heb je gezet. Je bent geweldig!
En een schrale troost: je lieve kleine baby weet later niets meer van dat weekje dat hij even weg was. Kijk vooral naar hoe jullie je allemaal voelen na deze week. Ik gun het je zo dat je dan kunt beginnen met weer iets moois opbouwen.
Verwen jezelf lieve Phloxx! Je doet het super!!
En een schrale troost: je lieve kleine baby weet later niets meer van dat weekje dat hij even weg was. Kijk vooral naar hoe jullie je allemaal voelen na deze week. Ik gun het je zo dat je dan kunt beginnen met weer iets moois opbouwen.
Verwen jezelf lieve Phloxx! Je doet het super!!
woensdag 22 september 2021 om 19:26
woensdag 22 september 2021 om 20:06
woensdag 22 september 2021 om 20:06
Och ik weet zoooooo goed hoe je je voelt! Heb het ook allemaal meegemaakt en nu 15 maanden later voel ik me nog steeds niet ok. Ik heb weinig tips voor je. Ik wil je alleen een virtuele knuffel geven, laten weten dat ik je heeeeeeeeeel goed begrijp. Helemaal je gevoel als je andere moeders met jonge baby heel vrolijk rond ziet lopen. Ik werd (en word soms nog) daar zo verdrietig en boos van). De enige soort van praktische toevoeging die ik heb is over je opmerking van postnatale depressie. Ik ken jou niet, dus ik weet niet hoe het bij jou zit. Maar als ik symptomen bekeek van een ppd dan vinkte ik er ook een heel aantal af. Toch was het bij mij geen klinische depressie. Die depressieve gevoelens had ik wel echt en werd ook erkend alleen kwamen ze in mijn geval van complete uitputting van het weinige slapen, het vele dragen, het geen moment voor mezelf hebben. Het is nu gewoon ook niet leuk en het is ook zo niet wat je voor ogen had toen je zwanger was en uitkeek naar de komst van je kindje.Phloxx schreef: ↑21-09-2021 23:07Er valt niet veel te zeggen. Dochter gilt, gilt en gilt. Is vannacht om 2u begonnen en gilt nu nog steeds. Is alleen maar te troosten als ik haar optil (duurt dan ook lang) en bij neerleggen direct weer gillen en weer het circus van voor af aan dat ik 30min bezig ben haar stil te krijgen.
We krijgen nergens ondersteuning. Nul komma nul.
Kinderarts zegt heel simpel ‘oorzaak is niet medisch’ en dat we maar in onze omgeving hulp moeten vragen. Maar die is er geen. Ik heb al bij meerdere plekken aangegeven dat ik niet meer kan (huisarts, CB arts, kinderarts) maar wordt dan een beetje glazig aangekeken en met een ‘ja het is heftig’ de deur uitgestuurd. CB arts zei dat hij het doodnormaal vond dat ik blijkbaar heel hoog scoorde op de postpartum depressie vragenlijst ‘en dat hij zich pas zorgen maakt als iemand vrolijk binnenkomt en dan zon score heeft’. En dat was dat. Verder ben ik ingeknipt en uitgescheurd waardoor in nu incontinent ben en al 2x in mn broek heb gescheten, mn vagina doet nog steeds hartstikke pijn en naar een bekkenbodem fysio kan ik niet want ik heb niemand om dochter op te vangen.
Vandaag zag ik onze buurvrouw die 2 dagen voor mij bevallen is lekker wandelen met de wagen en ik moest zo huilen. Het is hier zo een nachtmerrie. De onomkeerbaarheid van dit alles vind ik een ontroostbare gedachte, ondanks dat ik veel van dochter hou, zou ik wensen dat ik de tijd kon terug draaien. Ik kan duidelijk niet de moeder zijn die ze nodig heeft. Mijn man werkt 13u per dag in het zhuis en krijgt geen extra verlof er is weinig begrip, mensen lijken niet echt door te hebben hoe ernstig de situatie is.
Ik hou dit echt niet meer vol.
