(Huil)baby is niet weg te leggen

Ruim drie weken geleden ben ik bevallen van onze dochter. Ze is dus nog maar mega jong.
Onze start was goed ellendig. Tijdens de bevalling had ze meconiumhoudend vruchtwater en was daarvan de eerste 3 dagen erg misselijk, veel spugen en wilde niet drinken, werd dan erg overstuur. Is tot 10% afgevallen. Ik kreeg een levensbedreigende complicatie na de bevalling. Ben een week opgenomen geweest in het ziekenhuis. Kon haar niet zelf optillen, flesje geven, verschonen, niks. Door medicatie mocht ik haar ook niet voeden.
Toen ik haar eenmaal wel weer mocht voeden, lukte het aanleggen niet. Dochter raakte erg overstuur en hapte niet aan. Uiteindelijk gekozen voor fulltime kolven, dit ging goed, maar dochter huilde met de dag meer tot ze op 2 weken leeftijd wel 13 uur op een dag huilde en dus ook amper sliep. CB arts vermoedde koemelkallergie, nu krijgt ze ruim 1 week speciale kunstvoeding.
Ik heb het idee dat deze andere voeding helpt. Drinkt goed, prima luiers, groeit nu ook weer goed. Zolang wij haar vast hebben is ze tevreden, maar anders wel nog steeds urenlang huilen.

Wat blijft spelen is dat dochter niet weg te leggen is. Ze wil constant vast gehouden worden en op je pink zuigen, en meestal werkt alleen de draagzak om haar in slaap te krijgen. In je armen met de pink is ze meestal tevreden maar valt niet in slaap, teveel prikkels denk ik. In de draagzak met de pink valt ze snel in slaap en slaapt dan ook goed. Maar, je kan haar niet weg leggen, je moet haar vast blijven houden. Speentjes hebben we al heel veel verschillende soorten gebruikt, maar die wil ze niet. Spuugt ze uit en huilen.
Dingen die we al geprobeerd hebben:
- in slaap laten vallen tot ze echt diep weg is en dan wegleggen in de box. Ze slaapt dan vaak nog zo'n 5 minuutjes, maar wordt dan wakker en huilen. We hebben al geprobeerd om haar 5 minuutjes te laten huilen, maar het wordt alleen maar heftiger en meer overstuur, neemt zeker niet af. Troosten in de box lukt niet (zingen, sussen, pink aanbieden, heen en weer wiegen). Bij optillen en pink aanbieden is ze direct stil.
- in de box leggen en daar in slaap proberen te krijgen door de pink aan te bieden. Dit is geen optie: huilt dan, wordt steeds hysterischer tot blauw aanlopen aan toe.
- Ook de wandelwagen, maxi cosi in de auto of een andere plek is geen optie. We hebben dit langere tijd geprobeerd (30min), omdat we weten dat veel kinderen zo wel in slaap vallen, maar ook dan raakt ze alleen maar meer overstuur.

Opvallend is dat de nachten wel goed gaan: ze slaapt dan of in haar eigen wieg (dat heeft onze voorkeur) maar als dat niet lukt dan in een babynestje tussen ons in. Ze wordt dan ingebakerd en heeft een geluidsmachine en we hebben rolluiken dus het is pikdonker. We hebben geprobeerd dit na te bootsen voor een dag slaapje, maar dan lukt het gek genoeg niet.
Uiteraard controleren we dat er niet iets anders speelt zoals honger, vieze luier, of krampjes. In onze armen is ze heel tevreden, tot het moment van wegleggen.

Ik heb aan mijn zwangerschap rugklachten overgehouden en haar nonstop in die draagzak is voor mij erg belastend. Bovendien kan ik niet kolven zolang ze erin zit. Toilet gaat ook bijna niet. Ik kan ook de deur niet uit, want dan moet ze in de wandelwagen of maxi cosi en krijst dan alles bij elkaar. Ik neem haar dagelijks een 45min mee in de draagzak als ik de honden uitlaat en dan slaapt ze lekker, maar daardoor is meer wandelen met haar niet te doen ivm mijn rug.
Nu is mijn man nog thuis, maar over een dikke 2 weken gaat die weer werken en dan ben ik alleen met haar. Dan wordt het wel heel erg belastend allemaal.

Ze is ons eerste kindje dat we zo jong al moeten verzorgen en ik weet niet of het realistisch is dat kindjes van deze leeftijd al in de box kunnen slapen, of dat dit normaal gedrag is. Ze zat natuurlijk tot recentelijk in mijn buik dus kan me voorstellen dat de wereld best alleen aanvoelt voor haar.
De kinderarts in het ziekenhuis en de CB arts kunnen verder niks bijzonders ontdekken aan haar lichamelijk. De CB arts gaf als advies om haar 5 minuten te laten huilen, maar daar vind ik haar nog te jong voor en bovendien helpt het niet.
Verwacht ik teveel van haar?

Wat lief, al die reacties en mensen die aan ons denken. Het doet me echt goed. Ik waardeer alle berichten dat ik een goede moeder ben, want daar twijfel ik best wel heel erg aan. Ik krijg het idee maar niet uit mijn hoofd dat ik iets verkeerd doe, en daarom ons kindje niet getroost krijg.

Gisterenavond hebben we een aantal keer gebeld om te vragen hoe het ging. Dochter was compleet over de rooie, hysterisch, en niet te troosten. Zelfde als hier thuis. De verpleegkundige die aan onze dochter is toegewezen zei dat ze wel echt het probleem begreep en dat het zo inderdaad niet verder kon. Uiteindelijk is ze rond 22.30u in slaap gevallen en heeft toen bijna het klokje rond geslapen. Dat herkennen we van thuis: paar dagen heel erg overstuur en niet slapen, om dan een nacht heel goed te slapen en bij te tanken om vervolgens weer te kunnen gillen.

Ik kon gisterenavond maar heel moeilijk in slaap komen, moest heel veel huilen. Toen ik uiteindelijk sliep, heb ik echt mega lang en diep geslapen. Mijn man ook. Ik merkte gisterenavond ook pas hoe erg hij er door heen zat. We zijn beiden meer van het type 'niet lullen maar pellen' maar gisteren brak hij. We hebben eindelijk even tijd aan elkaar kunnen besteden. Hadden we nodig.
Hoe moeilijk het ook was, ik realiseerde door jullie reacties wel dat het zo echt niet verder kon. Ik had al een keertje geschreeuwd tegen dochter toen ze maar niet stopte met huilen en ik was daar heel erg van geschrokken. Ze is zo kwetsbaar, ik kan het me niet een keer veroorloven mijn zelfcontrole te verliezen bij haar. Er moest gewoon echt iets gebeuren.

Om 10.30u mochten we naar het ziekenhuis toe komen en konden we de fles geven en knuffelen en met de behandelend specialisten praten. Er is een logopedist, fysio, kinderarts en pedagogisch maatschappelijk medewerkers bij betrokken (voor zowel dochters gedrag: is ze gebaat bij inbakeren of juist niet, etc, en ook om te kijken hoe het met ons gaat en de geestelijke belasting van je kindje 'afgeven' tijdens opname). Voor de eerste keer voelde ik me eindelijk echt gehoord: ik heb al bij verschillende artsen aangegeven dat ik op het randje van de afgrond sta en dat ik nog lichamelijke problemen heb, maar geen een heeft daarop gereageerd. Deze medewerkers vandaag wel en dat was heel fijn en zij gaan mij helpen de hulp te krijgen die ik nodig heb. Eerste ding was dat ik per direct het kolven ga afbouwen, omdat incontinentie blijkbaar met regelmaat hormonaal is en stopt na borstvoeding.

Hoe verschrikkelijk het ook is, toen we vandaag samen zaten te wachten in de familiekamer, kwam er een moeder binnen van een ander ouder kind. Kind is heel ziek. Toen we naar buiten gingen hebben we elkaar goed geknuffeld en vastgehouden: hoe erg ook, ons meisje gaat godzijdank zeker weten weer mee naar huis.

Dank allemaal voor het medeleven en ik post snel weer een update.