huilbaby/ jengelbaby

Amy,knuffel voor jou! Arme meid, ik kan me zo goed voorstellen wat dit met je moet doen.Logisch dat je er niet lekker door in je vel zit en die gedachten hebt. Daar moet je je ook niet voor schamen hoor!Ik had een superrelaxte dochter en als zij een mindere periode had, dan vond ik dat alzwaar.Kun je nagaan wat dat moet zijn als je kind eigenlijk meer huilt/jengelt dan niet.Ik vind het ook een goeie dat je naar de huisarts gaat (hou dat maar voor ogen) en dat je ook aangeeft dat je naast de huilproblemen van je dochter er zelf ook doorheen zit. Dat moet je echt duidelijk uitspreken,anders krijg je inderdaad situaties (zoals bij CB) dat men de signalen niet oppikt (m.a.w. je niet serieus nemen). Niet alleen je dochter,maar ook jij,hebben nu hulp nodig.En wat betreft die tip met paracetamolletje: probeer het eens uit (kwaad kan het niet). Als je dochter pijn zou hebben,dan zou je toch vrij snel resultaat moeten hebben lijkt me.Heeeeeel veel sterkte voor jou en je vriend!

Lieve Amy,



Hoe gaan wij er mee om?

Tja goede vraag eigenlijk,



Mijn man is erg relaxed, hij vindt het allemaal wel meevallen. Op maandag is zijn zorgdag en dan is hij soms ook wel helemaal murf. De rest van de week heeft hij onze dochter niet alleen. ( op zaterdag en zondag zijn we samen).



Ik heb de meisjes op donderdag, vrijdag en zaterdag alleen. En dat is natuurlijk meer dan hem. Ik zeg meisjes want wij hebben nog een dochtertje van bijna 3.



Ik ga maar een beetje verder, ben vaak verdrietig omdat zij zo verdrietig is. Ook wordt ik erg verdrietig van vriendinen met kinderen in dezelfde leeftijd die zichzelf berengoed kunnen vermaken.



Ik ben niet met haar naar de huisarts geweest. Ik ben wel een keer naar een osteopaat geweest maar met haar lijfje was niks mis.

Ze is gewoon super gefrusteerd, ze wil zo graag vooruit haar zusje achterna maar ze is gewoon te slap.



Ik zit er aan te denken om met haar naar een kinderfysio te gaan om haar sterker in haar spiertjes te maken, zodat ze wellicht sneller vooruit kan.



Hoe is dat met jou dochter? kan zij al wat ( kruipen of tijgeren)



Mijn ervaring is dat het dan een stuk makkelijker wordt, de kinderen worden dan zelfredzaam.



Is jou kindje 9 maanden vanaf geboorte of 9 maanden vanaf uitgerekende datum?

Amy, het is vreselijk dat je je zo ellendig voelt! Is er de mogelijkheid dat je dochtertje voor een paar dagen uit logeren kan? Ik heb namelijk op een ochtend mijn moeder gebeld en haar gesmeekt mijn zoontje op te halen. Ze heeft hem toen drie dagen gehouden (hij gedroeg zich daar voorbeeldig). Wij konden even bijkomen en merkten dat wij hem toch wel erg misten. Dit was voor ons een hele opluchting. Ik kan me zo goed voorstellen dat je denkt: was ik er maar nooit aan begonnen, ook omdat het je relatie zo onder druk zet! Als ik jouw stukjes lees komt bij mij alles weer boven,maar hoe ongelovelijk het nu voor je zal klinken ik was het allemaal bijna vergeten. Bij ons zoontje is er nooit een lichamelijke oorzaak gevonden maar ik denk dat het inderdaad wel heel verstandig is om een lichamelijke oorzaak zeker uit te laten sluiten. Verder hebben we zowat alles geprobeerd, homeopathie, cranio-sacraal therapie, veel rust en regelmaat en veiligheid bieden (omdat hij zo eenkennig was). Ik hoop echter voor julie dat er heel snel een oplossing gaat komen. Nogmaals heel veel sterkte!

Hoi Amy,gewoon even een berichtje om je veel sterkte te wensen en te zeggen dat ik veel respect voor jullie heb! Ons zoontje van nu 7 maanden is een pittige, huilt ook veel en jengelt, en ik weet dus uit ervaring dat het je soms tot waanzin kan drijven. Voor wat betreft de herkomst van de problemen van jullie dochter kan ik je niet helpen. Wat ons op minder rooskleurige momenten wel eens helpt, is denken dat het over een jaar allemaal heel anders is. Dan kan je kindje wrs. lopen, een beetje praten en dergelijke. Sommige kindjes huilen ook omdat ze zich willen uiten en simpelweg geen andere mogelijkheid hebben dan huilen/jengelen.Nou ja, geen oplossing hier dus, maar wel een hele dikke knuffel!

Hai lieve Amy,



Ik kom net even vluchtig op het forum kijken en zie je topic staan. Kippenvel bekruipt me... Ik ken je ervaringen natuurlijk van ons herfsttopic, maar het doet me zeer om te lezen hoe heftig het nog steeds voor jullie is. Ik heb zó onzettend met jullie te doen! ;(



Zoals je weet hebben wij de eerste vier maanden een huilbaby gehad en leken Elle en jouw meisje erg veel op elkaar qua gedrag. Als ik je topic lees wordt ik weer teruggegooid in de tijd en kan ik meteen wel janken... Er kleeft toch wel iets van een trauma aan die eerste maanden.

Lieve lieve Amy. Ik weet hoe je je voelt. Het schuldgevoel, de zorgen, de wanhoop... *;



Goed van je dat je aan de bel wilt trekken en je verhaal vertelt!!! Maandag dus naar de huisarts gaan en ga daar maar eens samen met je meisje en man een potje zitten janken. Laat maar zien hoor, wat dit met jullie doet!! Laat je niet afschepen met boodschappen over sprongetjes, tandjes of wat dan ook. Ik heb hysterisch staan janken bij de huisarts en gelukkig (zeg ik nu) deed Elle mee, waardoor de huisarts zag hoe heftig het was. Een week later zaten we bij de kinderarts en ging het hele traject lopen. Ons meisje bleek koemelkallergie te hebben (had ik écht met al mijn moederinstinct nóóóóóit verwacht) en ze veranderde in een paar dagen tijd in het meest vrolijke meisje wat ik ken. Een pittig, allert en zeer actief meiske, dat wel. Maar vrolijk en blij. Dat gun ik jullie ook!



Kortom: laat je niet afschepen, kom voor jezelf op, en probeer de controle terug te pakken... Ook al is er medisch niets met haar aan de hand, ik vind dat ze het op zijn minst moeten onderzoeken en moeten uitsluiten.



Ik wens je heeel veel kracht en sterkte in deze loodzware periode. Zet 'um op wijffie, we denken aan je!

hai Amy,



Wat ontzettend zwaar voor je.



Hoewel mijn ervaring is dat je met al die (vaak tegenstrijdige) adviezen ook niet veel opschiet toch een suggestie. Zou het kunnen zijn dat ze overdag toch eigenlijk moe is en slaap nodig heeft? Ken je het boek van Ria Blom, over rust en regelmaat? De kern is: bij het eerste teken van moeheid (en huilen kan dat zijn) naar bedje. En niet meer eruit halen. Eventueel wel in bed troosten (wij zijn op dat punt veel milder geweest dan Ria adviseert), maar ze moeten leren zich over te geven en zelf in slaap te vallen.



Wij hebben daar heel veel aan gehad toen ons zoontje (in mindere mate) het gedrag vertoonde dat jij beschrijft. Hij was toen wel veel jonger; met negen maanden zal het moeilijker zijn het patroon van te weinig slapen overdag te doorbreken (gesteld dat dat het probleem is). Maar als je het opbrengt om door te zetten en het werkt, krijg je een ander kind.



Heel veel sterkte.

Lieve Amy, nog een reactie van een herfstmoeder. Ik kan me maar een klein beetje voorstellen hoe je je moet voelen. Gup is heel makkelijk en als zij dwars is of een off-day heeft, dan heb ik het al heel snel gehad met dat gehuil en gejengel....ik sluit me aan bij de vorige posters: goed van ej om naar de ha te gaan, laat je niet afschepen en probeer alle tips uit die hier gegeven worden. Baat het niet het schaadt (als het goede tips zijn !) ook niet. Ik hoop voor jullie dat er snel een oplossing komt of dat er een oorzaak gevonden wordt.Dikke knuffel en heel veel sterkte!En je bent geen s;lechte moeder als je af en toe afvraagt waarom ook alweer....Ik kan me voorstellen dat je af en toe aan jezelf twijfelt, maar zoals je leest: er zijn veel mensen die het gedrag van je dochter herkennen en ook jouw gevoelens daarbij.Het komt goed!

Amy goed dat je naar de HA geweest bent.

Ik vraag me af of het echt een fase is maar goed de HA zal het wel weten dan.

Heel veel succes ermee!



ik vond trouwens de suggestie van susans(?) om eens een pijnstiller te geven om te kijken of ze daar rustiger van wordt wel een hele goede hoor. Dan kun je misschien uitsluiten dat ze pijn heeft ergens.

Amy, wat goed dat  je al bij de HA post bent geweest. Ik hoop voor je dat HA gelijk heeft.

Hele dikke want wat lijkt me dit vreselijk zwaar voor jullie (en voor alle andere ouders die dit mee moeten maken ook *;)

Amy, ik weet wat je doormaakt. Mijn zoontje heef 10 maanden gehuild, ook 's nachts. Was dus ook KISS syndroom, werkelijk met een behandeling zagen we al verschil.



Maar wat ik je vooral wil meegeven, is dat je vooral straks, als er een einde komt aan deze periode, want die komt er hoe dan ook, dat je dan goed met je man blijft communiceren. Nu sta je op een overlevings mode om het zo maar te zeggen, maar als je straks als de rust wedergekeerd is.... zorg dat je dan met elkaar blijft praten. Bij ons is het toen bijna misgegaan.



Heel veel sterkte!!!!

Jeetje meid, heftig hoor! Zo zielig voor je kleine meid, dat ze zich zo vaak zo rot voelt.



Misschien is het een idee om een huildagboek bij te gaan houden. Schrijf iedere dag op wat jullie doen, en de tijd wanneer ze begint te huilen en wanneer ze weer stopt. Het soort huil kan je er ook bijzetten.

Het geeft wat misschien wat meer inzicht hoeveel ze nu werkelijk huilt, en wat daaraan vooraf ging.

Hou dit een tijdje vol en als je dan bij de HA bent kun je dit overleggen. Ook al is je meisje dan vrolijk kan hij zien hoe serieus het er thuis met haar aan toe gaat, en sta je sterker in het doorsturen naar een kinderarts oid.



Heel veel sterkte, en zoals hiervoor beschreven is, blijven praten met je man en zorg ook voor dat je je oplaadmomenten hebt. Dan kan je er weer wat beter tegen. *; voor jullie en je kleine meid.

Ik herken wel wat iemand schreef. Kind uit logeren drie dagen en geen enkel probleem.



Mijn oudste heeft zes maanden gehuild. Hij bleek pijn te hebben door een allergie.



Mijn middelste heeft 10 maanden gehuild. Eigenlijk ook vanwege een allergie. Maar die was al snel onder controle. Pas na maanden tobben had ik het idee dat we in een vicieuze circel zaten. Mijn zoontje en ik hielden samen het gedrag in stand. Hij huilde, ik reageerde daar op een bepaalde manier op (blijkbaar) en zo hielden we elkaar lekker bezig. Ik heb toen gebeld met de hulplijn van Ouders van Nu en een fijn en lang gesprek gehad met een pedagoge. Dat was echt een keerpunt. Er veranderde iets in mij denk ik en in onze aanpak. Binnen een week veranderde er ook iets bij mijn zoontje. En al snel stopte het huilen.



Ik wil niet zeggen dat er niets aan de hand is met je dochter Amy, maar wel dat je als ouder vaak een grotere rol speelt in het huilgedrag van je kind. Dat betekent niet dat je als ouder iets niet goed doet, of dat het jouw schuld is, maar wel dat er een bepaalde wisselwerking kan zijn waardoor je kindje blijft huilen. Er is ook een onderzoek(je) van een ziekenhuis in Zwolle wat dit bevestigt. Ik geloof 80 huilbabies opgenomen en op 2 na stopten ze allemaal na een paar dagen met huilen. Dus een paar dagen opname waarbij de kinderen gewoon verzorgd werden door de verpleegkundigen en de ouders even ontlast werden en het kind uit de thuissituatie was gehaald. De kinderen werden verder niet behandeld.



Belangrijkste punten uit het gesprek met de pedagoge waren voor mij dat er niet altijd iets mis is met een huilbaby. Dat huilen niet betekent dat je kind ongelukkig is. Dat huilen mag (je kindje bij je nemen niet met als doel het te troosten, maar met als doel gewoon even samen te zijn, dat je kindje dichtbij is terwijl het huilt).



Wacht, ik zal mijn verslagje van dat gesprek wel in een berichtje plakken. Misschien heb jij, of iemand anders er wel wat aan....

Onderwerp van gesprek was het huilen en de slaapproblemen van Jootje. Ik heb kort de voorgeschiedenis uit de doeken gedaan: snelle geboorte, koemelkallergie, kiss syndroom, inbakeren, slapen in de wipstoel, slapen bij ons in bed, nachtvoedingen. Op het kdv slaapt hij wel. · ‘Proberen’ is een term die je als ouders niet moet gebruiken. Je doet het wel of je doet het niet. Als je het gaat ‘proberen’, dan lukt het je zeker niet. · Wie wil dat Jootje in zijn bedje gaat slapen? Wil ik dat voor mezelf, voor Mootje (broer) of voor Jootje? Heb je motieven helder en sta achter je uiteindelijke keuze. · Het duurt drie weken om kinderen aan iets nieuws te laten wennen. Laten huilen heeft dus alleen maar zin als je het minimaal drie weken doet. · Het kan geen kwaad om Jootje lang te laten huilen, zo lang ik me er goed bij voel. Kleine kinderen hebben geen tijdsbesef. De basisveiligheid heeft hij wel. Alleen niet te lang alleen liggen als hij huilt. Toegeven aan je gevoel als je even naar hem toewilt.· Jootje pikt mijn emoties en mijn angsten/blokkades op. Als ik bang ben dat hij huilt omdat ik iets verkeerds heb gegeten en hij huilt op een bepaalde manier, zal hij vaker zo gaan huilen omdat ik op een bepaalde manier op dat huiltje reageer. Dus ook al heeft hij nergens last van, hij huilt toch op de manier die ik ‘herken’ als het last-van-mijn-allergie-huiltje. Een strategie kiezen om hier mee om te gaan. Bijvoorbeeld: als hij in bed ligt en hij huilt op die manier, even naar hem toen, zijn bolletje aaien en weer weggaan. Op een gegeven moment kun je dat gaan afbouwen. · Ik moet Jootje de ruimte geven om te huilen, hem als het ware toestaan om te huilen. Je moet proberen door het huilen heen te kijken. Als hij huilt niet troosten om het huilen te stoppen, maar Jootje op een positieve manier benaderen zodat hij leert dat het huilen ok is (oh… wat een mooie ogen heb je, wat kun je lekker met je voetjes trappelen, etc). Als hij huilt is hij niet per definitie ongelukkig. Accepteren dat het huilen bij Jootje hoort. Kijken wat ik fijn vind als hij huilt. Ik kan hem bij me nemen, maar hem ook bijvoorbeeld in de box leggen. Kijken naar wat Jootje wil, heeft hij de ruimte nodig om zijn gevoelens kwijt te kunnen? Dan niet koste wat kost op schoot willen houden. Het huilen zal vanzelf een keertje overgaan. Misschien snel, misschien pas over een paar jaar. · Als Jootje in bed ligt en lang huilt, kijk niet op de klok, maar ga bij hem kijken zodra je de behoefte voelt. Al ga je elke minuut. Door herhaling leert hij. Dus dan leert hij dat je altijd weer terugkomt als je weggaat. Als je niet gaat en je zit gestresst beneden werkt het ook niet. · Het kan zijn dat het op het kdv beter gaat omdat ze hem daar vanaf het begin op een bepaalde manier hebben behandeld. Ook doet hij daar meer indrukken op omdat er veel ten doen/zien is. · Jootje is een nieuwsgierig, alert kindje. Gevoelig voor prikkels, wil niks missen. Huilt sneller dan een ander kindje. Is wat sneller boos misschien. Komt ook door geboorte, allergie en kiss. Het huilen hoort bij Jootje. Daar kun je niks aan veranderen. Je kunt hem wel veiligheid bieden door er voor hem te zijn en hem de ruimte te geven om te huilen.· Ga op je gevoel af, dan is het eigenlijk altijd goed.

Lieve Meave,



Bedankt voor de tips!!!!

Ik denk dat wat jij schrijft waarheid als een koe is.



Mijn dochtertje is nog veel prikkelbaarder als ik dat ook ben. Maar het is ook vaak zo veel. Je moet werken, je huis schoonmaken, boodschappen, enz enz.

De jengelige baby irriteerd dan vaak.



Vandaag is het zondag en op zondag doe ik altiijd alleen maar met de kinderen spelen. Het kleintje is dan wel jengelig maar ik kan er veel beter tegen, zij wordt daar ook weer rustig van.



Ik geloof niet dat er lichamelijk iets met mijn kindje aan de hand is. Ik denk dat ze het gewoon heel moeilijk heeft op het moment....



TOch heb ik veel aan de tips die je schrijft een eye opener `je kindje mag verdrietig zijn!

Dat vind ik een goeie! ik heb er vandaag een paar keer uitlaten huilen, ben niet met haar gaan hopzakken en ik wilde ook niet dat ze stil werd, dat is voor beide beter.



Als je nog meer tips heb graag!!!

.

ik denk dat sinas iets heel goeds aangeeft. Op dit moment bekijk je alles wat je kindje doet met een negatieve insteek. Door al het jengelen en huilen mis je de dingen die wel goed gaan.



De keuze dat wij ons kind 5 dagen op hebben laten nemen in het ziekenhuis is de beste geweest die we konden maken. Wij waren na die 5 dagen uitgerust, hadden ons schreeuwerdje toch best gemist en wilden er met frisse moed tegenaan gaan.



Misschien kunnen jullie je kindje ook wat langer dan 1 nacht bij iemand laten slapen. Gewoon een dag of 4 uit handen geven. Het is niet erg dat je het even niet aankunt.

Sinas, het is zo herkenbaar wat jij schrijft. Een huilbaby is Niet Leuk. Toch viel het me bij mijn oudste mee. Hij heeft drie maanden 18 uur per dag gekrijst en toen nog drie maanden eh... 10 uur ofzo? Weet ik eigenlijk niet precies. En toen hij na zes maanden andere melk kreeg was het binnen een week over.



Toen mijn middelste geboren werd en ook allergisch bleek, stelde ik me in op zes maanden krijsen. Die zes maanden waren pittig, maar ik leefde gewoon naar het einde toe. En toen was Jootje zes maanden en stopte niet met huilen. Ik voelde me echt bekocht. Ik ben een week zo boos geweest op Jootje. Hij hield zich niet aan de afspraak. Logisch natuurlijk,maar zo zag ik het echt.



Ik geloof heilig in het actie-reactie verhaal. Ik ben eigenlijk heel onzeker van aard, maar in dit geval voel ik me niet schuldig en ook niet onzeker over mijn kwaliteiten als moeder. Ik heb net als Sinas alles gedaan voor mijn kind. Ik kon er wel eens wanhopig van worden: niets was goed. Toen ik me realiseerde dat ik hoogstwaarschijnlijk zelf een deel van de oorzaak was, was dat een hele stap vooruit en daarom ook positief. Ik kon aan een oplossing gaan werken en dat gesprek met die pedagoge was voor mij het keerpunt.



Vriendinnen zeiden dat ik me niet schuldig moest voelen en dat het niet mijn schuld was dat Jootje zo huilde. Ik kan met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik me niet schuldig voelde en dat het feitelijk wel mijn 'schuld' was. Uiteindelijk deed ik iets waardoor mijn zoontje bleef huilen. Ik deed het echter niet bewust en mijn bedoelingen waren altijd de allerbeste. (Nou ja ...bijna altijd... :P). Daarom voelt het ook niet als 'mijn schuld'. 



Ik heb er zelf dus nooit moeite mee (gehad) als artsen/onderzoekers suggeren dat ouders zelf schuldig zijn aan het in stand houden van huilgedrag. Alleen moet je schuld dus niet zo letterlijk opvatten. Ik vind het jammer dat ten tijde van die studie in Zwolle Beatrijs Smulders en consorten vielen over dat ene woordje. Je mocht toch al kwestbare ouders niet het gevoel geven dat ze falen. Ik vond dat jammer omdat ik de boodschap erachter veel belangrijker vind. Je zit als ouder en kind in een patroon dat heel moeilijk te doorbreken is. Het zou zo mooi geweest zijn als de discussie zich meer daarop had gericht:hoe zorg je er als ouder dan voor dat je het patroon doorbreekt.



Ik heb natuurlijk wel eens het idee gehad dat ik er niets van bakte als babymoeder. Na twee van die krijsbaby's zakt de moed je wel eens in de schoenen. Maar die periodes duurden altijd maar heel kort. Je doet wat je kunt.

Dorie, ik weet niet of ik goede tips heb.



Misschien kun je het gevoel van de zondag vasthouden op andere dagen? Ik vond (en vind) een ontspannen baby belangrijker dan mijn huishouden bijvoorbeeld. En ook belangrijker dan koken. Het moet maar net kunnen, maar ik kon vaak wachten met koken tot mijn man thuis was. Of we haalden wat, aten soep of een broodje. Hoe minder je moet, hoe rustiger je misschien zelf bent. Ik kan heel makkelijk de boel de boel laten,maar als je heel huishoudelijk bent ingesteld is dat misschien moeilijker.



Overdag slapen was bij ons een probleem. Tot ik een week lang heel consequent Jootje boven in bed heb gelegd. Veel mensen kunnen of willen het niet,maar ik liet hem dus wel huilen. Ook wel krijsen. Dat deed hij namelijk beneden ook, dus mijn schuldgevoel beperkte zich tot het feit dat ik niet bij hem was terwijl hij zo overstuur was, ik voelde me niet rot over het huilen an sich.

Na die week sliep hij ineens heel makkelijk in in zijn eigen bedje. En daardoor kwam hij tot rust en kon hij beter met prikkels omgaan. Waardoor we dus weer wat meer konden gaan doen.



Bij onze derde dreigde het weer mis te gaan. Ik weet niet wat ik 'verkeerd' doe, maar na de kraamweken zitten mijn baby's en ik aan elkaar vergroeid ofzoen elke verstoring levert gekrijs op. Dus ook baby nummer drie wilde niet in bed, wilde de hele dag bij me zijn, gewiegd worden, etc etc. Ik zag het alweer helemaal misgaan. En toen herpakte ik mezelf, vond mijn rust terug en heb dus ook mijn zeer jonge baby laten huilen om hem te leren zelf in slaap te vallen. Ik heb veel gehad aan een paar van de tips uit het boek van Tracy Hogg waardoor ik eindelijk vermoeidheid bij een baby leerde herkennen (het is nooit te laat om te leren, als iknog een vierde krijg, weet ik misschien wel hoe het 'moet'... :P). En eigenlijk ging het vanaf dat moment met de derde heel goed en heb ik verder, op wat borstvoedingsproblemen na, een heerlijk eerste jaar met hem gehad.



Overigens heb ik mijn kinderen alleen laten krijsen als ik er van overtuigd was dat er geen lichamelijke oorzaak was. Dus bij de oudste deed ik het bijna nooit omdat hij veel pijn had door zijn allergie. Bij de middelste heb ik het de eerste maanden ook niet gedaan. De jongste was niet allergisch,dus bij hem kon ik het wat makkelijker toen hij nog zo klein was. Veel moeders zullen het hard vinden. Ik vond het een noodzakelijk afzien, voor zowel kind als ik, om in een korte periode te komen tot een rustig en fijn dagritme met gezond, normaal huilgedrag. Ik wist van mijn middelste hoe lang je anders door kunt modderen....

Pfft, zit wel op mijn praatstoel zeg....

.

Nu gaan we zweverig worden vrees ik Sinas. Bij mij zat het vooral in innerlijke rust denk ik. Ik vind het moeilijk uitleggen. Het gaat om nuances,subtiele verschillen. Ik fluisterde mijn kindje niet meer 'wees maar stil, er is niets aan de hand' toe. Ik had het helemaal niet meer over het huilen. Ik kletste gewoon wat en gaf hem complimentjes. Ik was niet meer zo opgefokt, mijn ademhaling werd rustiger en mijn baby dus uiteindelijk ook.

ik heb geen zin en tijd gehad om alle reacties te lezen dus sorry als deze tip er al staat, maar wat vaak erg goed kan helpen bij huilbaby's is een keer laten "kraken" / nakijken bij een echte chiropraktor, dus geen fysio! mn zus zit midden in haar studie en daar behandelen ze ook veel babys.zo n bevalling is natuurlijk niet niks, er wordt vaak aan zo n kind gesjort, het zit nogal krap en nauw.. tkan zomaar zijn dat er ergens iets scheef is gaan zitten waar ze enorm veel last van hebben. worden hele goeie resultaten met huilbaby's gemaakt! je verliest hier iig niks mee.. succes en sterkte de komende tijd