huilbaby/ jengelbaby

Ook ik heb een huilbaby gehad. Zo'n 6 maanden lang heeft ze van 7 tot 23 uur gehuild. De nachten gingen gelukkig wel goed. Slechte start gehad met borst- en flesvoeding (div. soorten), hittegolf, huisarts en kinderarts geweest, inbakeren, kortom de hele rataplan m.u.v. osteopathie.

Mijn dochter huilde bijna nooit op het kinderdagverblijf, of als ze eens bij haar opa en oma logeerde.Aan de ene kant vind ik dat dus wel apart bij mijn kleine want als ze een "slechte"dag heeft huilt ze overal ook bij opa en oma, alleen zij vinden het minder erg omdat het af en toe een dagje is...



Na zes maanden was ik er helemaal klaar mee. Uitgeput was ik, waren we. Onze relatie werd er niet beter op, want alles stond in het teken van het gehuil. Ik vroeg me echt af waar ik ooit aan begonnen was en verzorgde mijn dochter op de automatische piloot. Was imuun geworden voor het gehuil. Knuffelen deed ik bijna niet meer en ik vond haar meer een last dan een verrijking.

Gelukkig kwam ik tot het besef dat dat niet normaal was, en toen ging de knop om. Ik gaf mezelf bij wijze van spreken een schop onder mijn kont en dacht "zij heeft er niet om gevraagd geboren te worden. IK wilde haar, dus IK moet accepteren dat zij zo is".

Geloof het of niet, vanaf dat moment ging het veel beter.Dat gevoel heb ik ook, ik heb een stress volle baan en ben ziek geworden tijdens zwangerschap, ze is eerder gehaald, dus het zal voor haar ook geen pretje zijn geweest...denk ook vaak wel dat dat wel meegspeeeld heeft...



Ik las en lees nog steeds veel over het fenomeen huilbaby's en kwam telkens weer hetzelfde tegen: actie is reactie, stress bij moeders (vaders) levert gestresste baby's op. En tot een jaar of anderhalf geleden kon ik daar zo ontzettend kwaad om worden! Want we deden alles voor onze dochter, zorgden goed voor haar, maakten het haar zo comfortabel mogelijk. Ook door de diverse artsen, ziekenhuis en cb, werd gezegd dat wij niets verkeerd deden.Ik begin ook elke dag weer met een lach op het gezicht , alleen als ze echt de hele dag doorgaat reageer ik op het laatst van de dag vast verkeerd....



Toch ben ik, zeker sinds de geboorte van mijn zoontje 9 maanden geleden, meer en meer gaan geloven in het actie/reactie verhaal. 

Na zijn geboorte was ik zoveel meer relaxed, een wereld van verschil. Tijdens de zwangerschap was ik heel bang voor nog een huilbaby, maar was er tevens van overtuigd dat ik er deze keer beter mee zou kunnen omgaan.

Ik liet mijn zoontje vanaf het begin grotendeels het ritme bepalen, deed alles veel meer op mijn gevoel. Wel binnen de kaders van rust en regelmaat. Maar als ik zin had om een uur met hem op bed te gaan liggen, dan deed ik dat gewoon. Als hij huilde en ik had het gevoel dat hij troost nodig had, dan pakte ik hem op.

Ik heb een geweldige kraamtijd gehad, en heb ook de eerste maanden erna echt wel op een roze wolk gezeten. Dat kende ik helemaal niet.

Nu heeft mijn zoontje een heel ander karakter dan mijn dochter, dat speelt natuurlijk ook mee. Zij is druk, aanwezig en af en toe een zeer lastige peuter. Mijn zoon is veel rustiger en vindt alles wel best.



Maar, hoe dan ook, ik denk echt dat je eigen instelling veel bepaalt.

Dat blijkt ook wel uit de verhalen van de kindjes die een dag of twee worden opgenomen in het ziekenhuis en daar niet huilen. tja ze hult ook bij mijn ouders, maar zit er wel over te denken om haar een dag naar het kdv te doen, kijken hoe dat gaat en een dagje vrij voor ons..



Waarschijnlijk is dit helemaal niet wat je wilt lezen. Ik zat destijds ook alleen maar te wachten op de gouden tip, een kunstje waardoor ik mijn baby als het ware uit kon zetten.

Ik denk dat het net zoiets is als met je weeen: laat het maar over je heenkomen, beweeg mee dan is het lang niet zo pijnlijk als wanneer je je er tegen verzet.



Heel veel sterkte, ik weet als geen ander hoe erg het is. Ik weet dat die tip ook niet betaat, maar het is wel fijn om te horen dat je niet de enige bent die dit doormaakt, en ben altijd benieuwd hoe anderen er mee omgaan enz...ik weet dat geen kind gelijk is.

Dorie, ik weet niet of ik goede tips heb.



Misschien kun je het gevoel van de zondag vasthouden op andere dagen? Ik vond (en vind) een ontspannen baby belangrijker dan mijn huishouden bijvoorbeeld. En ook belangrijker dan koken. Het moet maar net kunnen, maar ik kon vaak wachten met koken tot mijn man thuis was. Of we haalden wat, aten soep of een broodje. Hoe minder je moet, hoe rustiger je misschien zelf bent. Ik kan heel makkelijk de boel de boel laten,maar als je heel huishoudelijk bent ingesteld is dat misschien moeilijker.



Overdag slapen was bij ons een probleem. Tot ik een week lang heel consequent Jootje boven in bed heb gelegd. Veel mensen kunnen of willen het niet,maar ik liet hem dus wel huilen. Ook wel krijsen. Dat deed hij namelijk beneden ook, dus mijn schuldgevoel beperkte zich tot het feit dat ik niet bij hem was terwijl hij zo overstuur was, ik voelde me niet rot over het huilen an sich.

Na die week sliep hij ineens heel makkelijk in in zijn eigen bedje. En daardoor kwam hij tot rust en kon hij beter met prikkels omgaan. Waardoor we dus weer wat meer konden gaan doen.Ze slaapt van af het begin altijd in haar eigen bed, wat ik wel doe net als jij deed is haar langer laten huilen waardoor ze iig slaapt overdag, dat maakt haar idd iets handelbaarder.



Bij onze derde dreigde het weer mis te gaan. Ik weet niet wat ik 'verkeerd' doe, maar na de kraamweken zitten mijn baby's en ik aan elkaar vergroeid ofzoen elke verstoring levert gekrijs op. Dus ook baby nummer drie wilde niet in bed, wilde de hele dag bij me zijn, gewiegd worden, etc etc. Ik zag het alweer helemaal misgaan. En toen herpakte ik mezelf, vond mijn rust terug en heb dus ook mijn zeer jonge baby laten huilen om hem te leren zelf in slaap te vallen. Ik heb veel gehad aan een paar van de tips uit het boek van Tracy Hogg waardoor ik eindelijk vermoeidheid bij een baby leerde herkennen (het is nooit te laat om te leren, als iknog een vierde krijg, weet ik misschien wel hoe het 'moet'... :P). En eigenlijk ging het vanaf dat moment met de derde heel goed en heb ik verder, op wat borstvoedingsproblemen na, een heerlijk eerste jaar met hem gehad.Vind het "knap"dat je nog 2 pogingen gedaan hebt;) ik weet niet of er hier ooit nog wel een tweede komt...



Overigens heb ik mijn kinderen alleen laten krijsen als ik er van overtuigd was dat er geen lichamelijke oorzaak was. Dus bij de oudste deed ik het bijna nooit omdat hij veel pijn had door zijn allergie. Bij de middelste heb ik het de eerste maanden ook niet gedaan. De jongste was niet allergisch,dus bij hem kon ik het wat makkelijker toen hij nog zo klein was. Veel moeders zullen het hard vinden. Ik vond het een noodzakelijk afzien, voor zowel kind als ik, om in een korte periode te komen tot een rustig en fijn dagritme met gezond, normaal huilgedrag. Ik wist van mijn middelste hoe lang je anders door kunt modderen....

Onderwerp van gesprek was het huilen en de slaapproblemen van Jootje.





Ik heb kort de voorgeschiedenis uit de doeken gedaan: snelle geboorte, koemelkallergie, kiss syndroom, inbakeren, slapen in de wipstoel, slapen bij ons in bed, nachtvoedingen. Op het kdv slaapt hij wel.





· ‘Proberen’ is een term die je als ouders niet moet gebruiken. Je doet het wel of je doet het niet. Als je het gaat ‘proberen’, dan lukt het je zeker niet.



· Wie wil dat Jootje in zijn bedje gaat slapen? Wil ik dat voor mezelf, voor Mootje (broer) of voor Jootje? Heb je motieven helder en sta achter je uiteindelijke keuze.



· Het duurt drie weken om kinderen aan iets nieuws te laten wennen. Laten huilen heeft dus alleen maar zin als je het minimaal drie weken doet.



· Het kan geen kwaad om Jootje lang te laten huilen, zo lang ik me er goed bij voel. Kleine kinderen hebben geen tijdsbesef. De basisveiligheid heeft hij wel. Alleen niet te lang alleen liggen als hij huilt. Toegeven aan je gevoel als je even naar hem toewilt.



· Jootje pikt mijn emoties en mijn angsten/blokkades op. Als ik bang ben dat hij huilt omdat ik iets verkeerds heb gegeten en hij huilt op een bepaalde manier, zal hij vaker zo gaan huilen omdat ik op een bepaalde manier op dat huiltje reageer. Dus ook al heeft hij nergens last van, hij huilt toch op de manier die ik ‘herken’ als het last-van-mijn-allergie-huiltje. Een strategie kiezen om hier mee om te gaan. Bijvoorbeeld: als hij in bed ligt en hij huilt op die manier, even naar hem toen, zijn bolletje aaien en weer weggaan. Op een gegeven moment kun je dat gaan afbouwen.



· Ik moet Jootje de ruimte geven om te huilen, hem als het ware toestaan om te huilen. Je moet proberen door het huilen heen te kijken. Als hij huilt niet troosten om het huilen te stoppen, maar Jootje op een positieve manier benaderen zodat hij leert dat het huilen ok is (oh… wat een mooie ogen heb je, wat kun je lekker met je voetjes trappelen, etc). Als hij huilt is hij niet per definitie ongelukkig. Accepteren dat het huilen bij Jootje hoort. Kijken wat ik fijn vind als hij huilt. Ik kan hem bij me nemen, maar hem ook bijvoorbeeld in de box leggen. Kijken naar wat Jootje wil, heeft hij de ruimte nodig om zijn gevoelens kwijt te kunnen? Dan niet koste wat kost op schoot willen houden. Het huilen zal vanzelf een keertje overgaan. Misschien snel, misschien pas over een paar jaar.



· Als Jootje in bed ligt en lang huilt, kijk niet op de klok, maar ga bij hem kijken zodra je de behoefte voelt. Al ga je elke minuut. Door herhaling leert hij. Dus dan leert hij dat je altijd weer terugkomt als je weggaat. Als je niet gaat en je zit gestresst beneden werkt het ook niet.



· Het kan zijn dat het op het kdv beter gaat omdat ze hem daar vanaf het begin op een bepaalde manier hebben behandeld. Ook doet hij daar meer indrukken op omdat er veel ten doen/zien is.



· Jootje is een nieuwsgierig, alert kindje. Gevoelig voor prikkels, wil niks missen. Huilt sneller dan een ander kindje. Is wat sneller boos misschien. Komt ook door geboorte, allergie en kiss. Het huilen hoort bij Jootje. Daar kun je niks aan veranderen. Je kunt hem wel veiligheid bieden door er voor hem te zijn en hem de ruimte te geven om te huilen.



· Ga op je gevoel af, dan is het eigenlijk altijd goed.

Hoi Amy

Ik wil je even veel sterkte wensen.

Zo'n 20 jaar geleden stond ik er hetzelde voor als jij.

Een krijsende baby, zelf uitgeput en relatie onder hoogspanning. Als ik nog terugdenk aan die tijd krijg ik altijd zo'n naar gevoel. Waarschijnlijk omdat ik zo ontzettend hard van de roze wolk afdonderde.....

Lichamelijk is ze helemaal onderzocht en niks aan de hand. Ze wilde gewoon altijd meer dan wat ze kon. Kon ze zich opdrukken, wilde ze gelijk kruipen. Kon ze kruipen, wilde ze lopen. Kon ze lopen, wilde ze praten. Kon ze praten, wilde ze driewieleren enz. enz.

Van een krijsende baby werd het een driftige peuter en daarna een opstandige kleuter.

En nu? Nu heb ik een gewelige dochter van 20.

Temperamentvol, moeilijk voor zichzelf, perfectionistisch.

En nu zeg ik: het was haar karaktertje, een pittige tante.



Probeer haar af en toe een dagje of middagje bij moeder, vriendin ofzo te brengen zodat je even met je vriend op een terras neer kunt ploffen.

Dat helpt echt :D

Heel veel sterkte en doorzettingsvermogen!