Kinderen
alle pijlers
Ik wil wel, maar ik durf niet, vanwege gezondheid/trauma
dinsdag 17 mei 2022 om 21:25
Dit wordt een heel lang verhaal. Maar ik heb het denk ik hard nodig. En kan wel wat advies gebruiken op het moment. Ik vind het lastig om duidelijk op een rijtje te zetten wat er nu precies is gebeurd in 8 jaar tijd. Maar ik ga het toch maar proberen.
Rond mijn 20e werd ik vaak ziek. Jarenlang vreselijk overgeven, constant misselijk zijn, flauwvallen, chronische diarree, maagvliestontstekingen. Ze konden niets vinden.
Ik verhuisde 4 jaar later naar de andere kant van de wereld. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was een hel. Ik was enorm ziek, en de bevalling zelf was enorm traumatisch met blijvende schade die nooit is opgelost. Vlak na de bevalling woog ik nog 38 kilo.
Daar lag ik dan, ik kon amper bewegen, met een kindje wat een nierziekte had, die alleen maar huilde, niet sliep, en constant medische hulp nodig had. Een man die overdag sliep en nachtdiensten had, waardoor ik alleen was. Ik woonde ook in het buitenland, dus steun van vrienden en famillie had ik niet.
Ik kreeg c-diff infecties, interne bloedingen, zwaardere maagvliesontstekingen, alvleesklieronstekingen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, ze konden niets vinden. Ik heb echt jarenlang 24/7 in bed gelegen. Ze dachten dat ik een eetstoornis had, en schreven dat ik dingen verzon om aandacht te krijgen. De klachten werden veroorzaakt door wat ik mijzelf aandeed. Ik kreeg minimale hulp, en werd na een infuus met vloeistof gewoon weer naar huis gestuurd. Want alle rapporten zeiden " probably munchausen?''
Dit wist ik pas achteraf.
Terug verhuisd naar zijn ouders om te helpen met opvoeding/zorg. Een patient van mijn man. En een kind wat mij alleen maar kende als lijk in bed. Ik dacht dat ik dood ging. Ik vond het heel eerlijk, niet zo'n onaangenaam idee na zoveel jaar. Na heel lang boos zijn, had ik er wel vrede mee.
We verhuisde naar een grotere stad, omdat ik graag wilde dat mijn man en kind een betere toekomst zouden hebben, in het geval dat ik er niet meer zou zijn. Toen kreeg ik een Nederlandse huisarts, die op zn zachts gezegd, heel boos werd.
Binnen twee weken kreeg ik een specialist, die mij opnam. Ik kreeg in het ziekenhuis binnen 3 dagen een zeldzame diagnose.
Die diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Al moet dat wel met een 24/7 voedingssonde in mijn maag en darmen, medicatie en eventuele operaties.
De kwaliteit van mijn leven is drastisch toegenomen.
Ik ben zo goed als op gewicht, ben weer zo'n beetje geheel zelfstandig kwa zelfzorg, huishouden, en als ouder.
Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.
Ik heb veel chronische pijn overgehouden, vanwege spierafbraak en chronisch tekort aan voedingsstoffen. Ook heb ik heftige bij/voorhoofdholte onstekingen en artrose in mijn kaak die enorm pijn doet, zelfs na operaties. En een verzwakt hart. Daar werken we hard aan. De dokters die mij dit hebben aangedaan door mij weg te laten rotten, die wil ik vergeten. Mijn man wil ze aanklagen. Ik wil verder. Dus ik besteed liever tijd aan therapie, zowel fysiek als mentaal.
Ik ben nu 34. Mijn dochter is 8, en na chemotherapie is haar nierziekte eindelijk in remissie. Ze is stabiel, gezond en gelukkig. Mijn man heeft een stabiele baan en is vroeg thuis. We zijn financieel stabiel en hebben een fijn huisje, en nu ook een fijn leven samen.
En toen gingen mijn eierstokken rammelen. Want na 8 jaar, doen die het ineens weer. En niet zo'n klein beetje ook. Mn lijf, psyche en hart willen kinderen. Die heb ik altijd gewild. Alleen niet op de manier waarop het de afgelopen 8 jaar is gegaan. Dat kon ik lichamelijk en psychisch niet aan.
Maar dan is nu de vraag. Kan ik dat nu wel? Ik ben zo bang. Bang om weer ziek te zijn, om weer een trauma op te lopen van een zwangerschap en bevalling. En ons leven is nu zo leuk en fijn en evenwichtig. Moeten we daar nu wel verandering in brengen? Mn angst zegt nee, maar de rest schreeuwt ja.
Ik weet ook wel dat ik zwangerschap, bevalling en babies koppel met trauma, omdat ik dat zo heb ervaren, terwijl ik compleet onervaren was, en het heel anders had kunnen lopen. Er werden mij veel dingen opgedrongen, waar ik achteraf spijt van heb, en hebben bijgedragen aan de nare herinneringen.
Ik ben nu 8 jaar een moeder, en weet nu wel hoe het moet, en ben niet bang voor een beetje tegenslag. Weet goed wat ik wel en niet wil.
Wat ik wil,is genieten van een zwangerschap, een bevalling. Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen.
Man wil ook heel graag. Die wil er nog wel drie
Ik ben bang voor verandering, nu ik eindelijk mn leven op een rijtje heb. Moet ik gewoon tevreden zijn met 1 kind, en voorgoed afscheid nemen van het idee/gevoel? Lekker genieten van financiele vrijheid en minder stress?
Ik heb zo'n beetje alles achter mij kunnen laten, maar dit valt ineens heel rouw op mijn dak.
Fijn, om dit toch ineens zo van mij af te kunnen schrijven. Het is een beetje een warrig verhaal geworden. Mijn Nederlandse taalvaardigheid is er niet beter op geworden zie ik wel
Excuses daarvoor!
Rond mijn 20e werd ik vaak ziek. Jarenlang vreselijk overgeven, constant misselijk zijn, flauwvallen, chronische diarree, maagvliestontstekingen. Ze konden niets vinden.
Ik verhuisde 4 jaar later naar de andere kant van de wereld. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was een hel. Ik was enorm ziek, en de bevalling zelf was enorm traumatisch met blijvende schade die nooit is opgelost. Vlak na de bevalling woog ik nog 38 kilo.
Daar lag ik dan, ik kon amper bewegen, met een kindje wat een nierziekte had, die alleen maar huilde, niet sliep, en constant medische hulp nodig had. Een man die overdag sliep en nachtdiensten had, waardoor ik alleen was. Ik woonde ook in het buitenland, dus steun van vrienden en famillie had ik niet.
Ik kreeg c-diff infecties, interne bloedingen, zwaardere maagvliesontstekingen, alvleesklieronstekingen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, ze konden niets vinden. Ik heb echt jarenlang 24/7 in bed gelegen. Ze dachten dat ik een eetstoornis had, en schreven dat ik dingen verzon om aandacht te krijgen. De klachten werden veroorzaakt door wat ik mijzelf aandeed. Ik kreeg minimale hulp, en werd na een infuus met vloeistof gewoon weer naar huis gestuurd. Want alle rapporten zeiden " probably munchausen?''
Dit wist ik pas achteraf.
Terug verhuisd naar zijn ouders om te helpen met opvoeding/zorg. Een patient van mijn man. En een kind wat mij alleen maar kende als lijk in bed. Ik dacht dat ik dood ging. Ik vond het heel eerlijk, niet zo'n onaangenaam idee na zoveel jaar. Na heel lang boos zijn, had ik er wel vrede mee.
We verhuisde naar een grotere stad, omdat ik graag wilde dat mijn man en kind een betere toekomst zouden hebben, in het geval dat ik er niet meer zou zijn. Toen kreeg ik een Nederlandse huisarts, die op zn zachts gezegd, heel boos werd.
Binnen twee weken kreeg ik een specialist, die mij opnam. Ik kreeg in het ziekenhuis binnen 3 dagen een zeldzame diagnose.
Die diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Al moet dat wel met een 24/7 voedingssonde in mijn maag en darmen, medicatie en eventuele operaties.
De kwaliteit van mijn leven is drastisch toegenomen.
Ik ben zo goed als op gewicht, ben weer zo'n beetje geheel zelfstandig kwa zelfzorg, huishouden, en als ouder.
Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.
Ik heb veel chronische pijn overgehouden, vanwege spierafbraak en chronisch tekort aan voedingsstoffen. Ook heb ik heftige bij/voorhoofdholte onstekingen en artrose in mijn kaak die enorm pijn doet, zelfs na operaties. En een verzwakt hart. Daar werken we hard aan. De dokters die mij dit hebben aangedaan door mij weg te laten rotten, die wil ik vergeten. Mijn man wil ze aanklagen. Ik wil verder. Dus ik besteed liever tijd aan therapie, zowel fysiek als mentaal.
Ik ben nu 34. Mijn dochter is 8, en na chemotherapie is haar nierziekte eindelijk in remissie. Ze is stabiel, gezond en gelukkig. Mijn man heeft een stabiele baan en is vroeg thuis. We zijn financieel stabiel en hebben een fijn huisje, en nu ook een fijn leven samen.
En toen gingen mijn eierstokken rammelen. Want na 8 jaar, doen die het ineens weer. En niet zo'n klein beetje ook. Mn lijf, psyche en hart willen kinderen. Die heb ik altijd gewild. Alleen niet op de manier waarop het de afgelopen 8 jaar is gegaan. Dat kon ik lichamelijk en psychisch niet aan.
Maar dan is nu de vraag. Kan ik dat nu wel? Ik ben zo bang. Bang om weer ziek te zijn, om weer een trauma op te lopen van een zwangerschap en bevalling. En ons leven is nu zo leuk en fijn en evenwichtig. Moeten we daar nu wel verandering in brengen? Mn angst zegt nee, maar de rest schreeuwt ja.
Ik weet ook wel dat ik zwangerschap, bevalling en babies koppel met trauma, omdat ik dat zo heb ervaren, terwijl ik compleet onervaren was, en het heel anders had kunnen lopen. Er werden mij veel dingen opgedrongen, waar ik achteraf spijt van heb, en hebben bijgedragen aan de nare herinneringen.
Ik ben nu 8 jaar een moeder, en weet nu wel hoe het moet, en ben niet bang voor een beetje tegenslag. Weet goed wat ik wel en niet wil.
Wat ik wil,is genieten van een zwangerschap, een bevalling. Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen.
Man wil ook heel graag. Die wil er nog wel drie
Ik ben bang voor verandering, nu ik eindelijk mn leven op een rijtje heb. Moet ik gewoon tevreden zijn met 1 kind, en voorgoed afscheid nemen van het idee/gevoel? Lekker genieten van financiele vrijheid en minder stress?
Ik heb zo'n beetje alles achter mij kunnen laten, maar dit valt ineens heel rouw op mijn dak.
Fijn, om dit toch ineens zo van mij af te kunnen schrijven. Het is een beetje een warrig verhaal geworden. Mijn Nederlandse taalvaardigheid is er niet beter op geworden zie ik wel
Excuses daarvoor!
dinsdag 17 mei 2022 om 21:32
Is jouw man al een beetje toegekomen aan herstel?
Ik vraag dit omdat wij ook niet zo’n lekker verloop hadden en man een jaar lang de zorg voor vrouw, kind, hond en huishouden had naast een baan. Toen ik er weer bovenop was gekrabbeld en weer wat grond onder mijn voeten kreeg, toen kwam hij pas toe aan verwerken en überhaupt beseffen hoe en wat was gebeurd.
Ik vraag dit omdat wij ook niet zo’n lekker verloop hadden en man een jaar lang de zorg voor vrouw, kind, hond en huishouden had naast een baan. Toen ik er weer bovenop was gekrabbeld en weer wat grond onder mijn voeten kreeg, toen kwam hij pas toe aan verwerken en überhaupt beseffen hoe en wat was gebeurd.
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 17 mei 2022 om 21:34
Jeetje, wat een heftige dingen heb je mee gemaakt 
Ik denk, als jullie beide willen, en het kan volgens de artsen..tja, ga er dan voor!
Misschien wel goed om het eens praktisch uit te denken eerst.
Wat als jij fysiek weer achteruit gaat? Hoe kan dan de benodigde zorg op een prettige manier ingericht worden? Of ook als je niet achteruit gaat maar stabiel blijft: kun je gebroken nachten aan en zo nee, hoe gaan jullie dit aanpakken?
Ik denk, als jullie beide willen, en het kan volgens de artsen..tja, ga er dan voor!
Misschien wel goed om het eens praktisch uit te denken eerst.
Wat als jij fysiek weer achteruit gaat? Hoe kan dan de benodigde zorg op een prettige manier ingericht worden? Of ook als je niet achteruit gaat maar stabiel blijft: kun je gebroken nachten aan en zo nee, hoe gaan jullie dit aanpakken?
dinsdag 17 mei 2022 om 21:35
Poeh moeilijke 'beslissing'.
Ik bleef hangen op 'Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.'
Ik ben ook chronisch ziek en herken dit heel erg. Intussen ben ik midden 50 en vergaloppeer ik me nog steeds regelmatig. Ik zou bang zijn dat ik het 'deze keer' zo goed zou willen doen dat ik diep in mijn eigen valkuil zou vallen. En dat is voor niemand goed. Zeker niet voor je oudste. Dit zou ik echt meewegen in de beslissing.
Fijn trouwens dat je man er zo'n vertrouwen in heeft ondanks het feit dat er zoveel op zijn bordje lag toen jij zo ziek was. Klinkt als een goede match jullie twee.
Ik bleef hangen op 'Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.'
Ik ben ook chronisch ziek en herken dit heel erg. Intussen ben ik midden 50 en vergaloppeer ik me nog steeds regelmatig. Ik zou bang zijn dat ik het 'deze keer' zo goed zou willen doen dat ik diep in mijn eigen valkuil zou vallen. En dat is voor niemand goed. Zeker niet voor je oudste. Dit zou ik echt meewegen in de beslissing.
Fijn trouwens dat je man er zo'n vertrouwen in heeft ondanks het feit dat er zoveel op zijn bordje lag toen jij zo ziek was. Klinkt als een goede match jullie twee.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
dinsdag 17 mei 2022 om 21:45
Is je aandoening erfelijk? Want dat zou voor mij wel reden zijn om het niet te doen.
Het hele idee van controle zou ik ook loslaten. Het is mooi wanneer het gecontroleerd verloopt met begeleiding van een POP-poli. Ik zou mij echter ook voorbereiden om eventuele complicaties.
Het hele idee van controle zou ik ook loslaten. Het is mooi wanneer het gecontroleerd verloopt met begeleiding van een POP-poli. Ik zou mij echter ook voorbereiden om eventuele complicaties.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 17 mei 2022 om 21:52
Wat een ontzettend zware jaren moeten dat zijn geweest. Goed van je dat je weer verder kunt denken.
Mijn eerste gedachte is: geen nieuw kind. Je schrijft zelf dat je dochter je alleen kent als 'lijk in bed'. Nu ben je eindelijk een moeder zoals je dat graag zou willen zijn, nu kún je er ook voor haar zijn, maar komt er straks misschien een nieuwe baby bij. Weg alle aandacht, weg weer die moeder die ze al acht jaar lang niet heeft gehad.
Het komt wellicht feller over dan ik bedoel. Maar dit is wat ik al eerste geschrokken dacht.
Sterkte met alles. En ben blij dat ze eindelijk een diagnose hebben. Ik begrijp die frustratie, die zoektocht, de ontkenning van artsen, het moeten knokken voor zelfbehoud.
En v.w.b. dat laatste: daar zou ik me op focussen. Op jezelf, je kind, je man. Op wat er ís.
Goed van je dat je weer verder kunt denken. Mijn eerste gedachte is: geen nieuw kind. Je schrijft zelf dat je dochter je alleen kent als 'lijk in bed'. Nu ben je eindelijk een moeder zoals je dat graag zou willen zijn, nu kún je er ook voor haar zijn, maar komt er straks misschien een nieuwe baby bij. Weg alle aandacht, weg weer die moeder die ze al acht jaar lang niet heeft gehad.
Het komt wellicht feller over dan ik bedoel. Maar dit is wat ik al eerste geschrokken dacht.
Sterkte met alles. En ben blij dat ze eindelijk een diagnose hebben. Ik begrijp die frustratie, die zoektocht, de ontkenning van artsen, het moeten knokken voor zelfbehoud.
En v.w.b. dat laatste: daar zou ik me op focussen. Op jezelf, je kind, je man. Op wat er ís.
dinsdag 17 mei 2022 om 21:58
Man heeft dingen heel snel achter zich gelaten. We hebben wat afgejankt voor de jaren die ons voorbij zijn gegaan. Maar willen beide graag verder. We praten constant, met elkaar, met vrienden en proffesionele hulp. We zijn beide stabiel. We zijn inderdaad een hele goede match. Van elkaar houden is voor ons als ademhalen. Het is er gewoon. Elkaars beste vrienden. We willen leven, en van het leven genieten.
Dochter heeft natuurlijk niet alles meegrekegen, en heeft zich altijd geliefd gevoeld, en is ook behoorlijk verwend kwa aandacht. Maar zelf heeft ze ook een knauw gekregen vanwege haar ziekte. Dat heeft haar ook wel weer heel stoer gemaakt. Je kan een kind helaas niet tegen het leven beschermen. Helaas heeft ze dat zelf al heel snel moeten ondervinden.
De aandoening is niet erfelijk.
Maar de slapeloze nachten, ja daar ben ik wel huiverig voor. Want het leven gaat door met een gezin, huishouden en baan. Dus daar zouden we inderdaad een heel goed plan voor moeten opstellen.
We hebben in ieder geval besloten om het voor nu even te laten rusten. Onze aandacht te gooien op het leven nu, en rond de kerst weer eens aan tafel te komen.
Maarja, ik pieker natuurlijk wel nu. Want ook al is het alleen maar een gesprek. Ik moet uiteindelijk de keuze maken. Ik ben degene die het wel of niet gaat doen. Ik word misschien wel beter, maar niet jonger.
Controle over het leven wil ik niet. Maar ik wil deze keer wel bewust keuzes maken, en enige voorbereiding. Of dat nu een ja of nee zal zijn. Ik wil niet meer dat het voelt alsof ik verdrink zonder gevoel voor richting. Vandaar dat ik het nu ook opschrijf. Echt heel fijn.
Dochter heeft natuurlijk niet alles meegrekegen, en heeft zich altijd geliefd gevoeld, en is ook behoorlijk verwend kwa aandacht. Maar zelf heeft ze ook een knauw gekregen vanwege haar ziekte. Dat heeft haar ook wel weer heel stoer gemaakt. Je kan een kind helaas niet tegen het leven beschermen. Helaas heeft ze dat zelf al heel snel moeten ondervinden.
De aandoening is niet erfelijk.
Maar de slapeloze nachten, ja daar ben ik wel huiverig voor. Want het leven gaat door met een gezin, huishouden en baan. Dus daar zouden we inderdaad een heel goed plan voor moeten opstellen.
We hebben in ieder geval besloten om het voor nu even te laten rusten. Onze aandacht te gooien op het leven nu, en rond de kerst weer eens aan tafel te komen.
Maarja, ik pieker natuurlijk wel nu. Want ook al is het alleen maar een gesprek. Ik moet uiteindelijk de keuze maken. Ik ben degene die het wel of niet gaat doen. Ik word misschien wel beter, maar niet jonger.
Controle over het leven wil ik niet. Maar ik wil deze keer wel bewust keuzes maken, en enige voorbereiding. Of dat nu een ja of nee zal zijn. Ik wil niet meer dat het voelt alsof ik verdrink zonder gevoel voor richting. Vandaar dat ik het nu ook opschrijf. Echt heel fijn.
dinsdag 17 mei 2022 om 22:03
Wat niets afdoet aan jouw gevoel. Daar zou ik over gaan praten met een professional die je kan helpen om eea te duiden en aanwijsbaar voor jezelf te maken.
Edit: Crosspost. Je hebt al professionele ondersteuning. Fijn. Jullie blijven in gesprek en ik vind het fijn om lezen dat jullie samen goed communiceren.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
dinsdag 17 mei 2022 om 22:18
Misschien helpt het je om anders te kijken naar de gevoelens die je nu overvallen: je zet nu de trauma’s centraal en angst neer als iets wat je misschien zou kunnen overwinnen om toe te geven aan jullie behoefte aan gezinsuitbreiding. Maar in plaats daarvan zou je ook kunnen denken: jullie maken een keuze om de stabiliteit die er inmiddels is (en hoe knap is dat na alles wat jullie hebben meegemaakt en doorstaan!) zo goed mogelijk te behouden voor het welzijn van jullie alle drie: jullie dochter die zelf de nodige zorg heeft rondom gezondheid en zorgen rondom jouw gezondheid heeft meegemaakt, voor jouzelf om eindelijk wat meer positiviteit te kunnen ervaren en je kracht te kunnen blijven ervaren en je evenwicht zo goed mogelijk te kunnen blijven herstellen. En daarnaast je man die ook het nodige heeft meegemaakt.
Die rammelende eierstokken kun je misschien ook zien als iets wat er nu eenmaal bij hoort op een bepaalde leeftijd, ook mensen met twee of meer kinderen kunnen dat sterk voelen en toch ook besluiten dat het gezin compleet is.
Ik wens jullie veel wijsheid en heb respect voor je veerkracht!
Die rammelende eierstokken kun je misschien ook zien als iets wat er nu eenmaal bij hoort op een bepaalde leeftijd, ook mensen met twee of meer kinderen kunnen dat sterk voelen en toch ook besluiten dat het gezin compleet is.
Ik wens jullie veel wijsheid en heb respect voor je veerkracht!
.
dinsdag 17 mei 2022 om 22:18
Ik zou het niet doen. Natuurlijk geweldig mooi als alles goed gaat en iedereen gelukkig is, maar hoe groot is die kans? Zou je het jezelf kunnen vergeven als alles weer mis loopt en je gezin eronder zal lijden, misschien wel voor jaren? Ik zou genieten van wat er nu is. Je gezin is in balans, het gaat voor het overgrote gedeelte goed. Hou dat zo.
dinsdag 17 mei 2022 om 22:21
Dochter heeft natuurlijk niet alles meegrekegen, en heeft zich altijd geliefd gevoeld, en is ook behoorlijk verwend kwa aandacht. Maar zelf heeft ze ook een knauw gekregen vanwege haar ziekte. Dat heeft haar ook wel weer heel stoer gemaakt. Je kan een kind helaas niet tegen het leven beschermen. Helaas heeft ze dat zelf al heel snel moeten ondervinden.
Precies, dus waarom weer een instabiele factor haar leven binnen halen, niet eerlijk.
Je vergeet hier even dat je sowieso minder belastbaar bent en naast dat ze minder aandacht gaat krijgen de kans op weer een zieke moeder nogal groot is met een kind erbij.
Precies, dus waarom weer een instabiele factor haar leven binnen halen, niet eerlijk.
Je vergeet hier even dat je sowieso minder belastbaar bent en naast dat ze minder aandacht gaat krijgen de kans op weer een zieke moeder nogal groot is met een kind erbij.
dinsdag 17 mei 2022 om 22:43
Dit. Jij hebt dit doordat je zo ziek was anders ervaren maar echt, de term tropenjaren: geloof het maar rustig.
Bedenk er dan vervolgens nog een huilbaby bij: ellende gegarandeerd, vooral voor je dochter.
dinsdag 17 mei 2022 om 22:53
dinsdag 17 mei 2022 om 23:05
Nog ter aanvulling op mijn eerdere post. In je OP schrijf je: "Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen."
Heel begrijpelijk. Maar tussen de regels lees ik feitelijk een grote angst in plaats van een (kinder)wens. Angst die je wil bezweren door grip op het leven te krijgen. En dat op een manier die jou en je gezin zullen treffen. Dan denk je wellicht dat je controle hebt, maar het is valse/misplaatste controle. Immers, we hebben allemaal bar weinig controle. We denken graag van wel, maar of dat werkelijk ook zo is.....
Dat artsen zeggen dat het wel kan, maar mét juiste begeleiding, is al een teken. Want ook die begeleiding is niet iets waar je controle op hebt.
"Dat houdt me dus niet tegen", schrijf je. Er is denk ik maar één reden waarom het je wél tegen zou (moeten) houden. En dat is een besef: het besef dat je de tijd niet terug kunt draaien, je het leven niet in de hand hebt en dat deze manier van controle een vals gevoel van grip geeft.
Je beweegredenen zijn mijns inziens verkeerd. Ik hoop dat je dit met je hulpverlener uit kunt diepen.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen."
Heel begrijpelijk. Maar tussen de regels lees ik feitelijk een grote angst in plaats van een (kinder)wens. Angst die je wil bezweren door grip op het leven te krijgen. En dat op een manier die jou en je gezin zullen treffen. Dan denk je wellicht dat je controle hebt, maar het is valse/misplaatste controle. Immers, we hebben allemaal bar weinig controle. We denken graag van wel, maar of dat werkelijk ook zo is.....
Dat artsen zeggen dat het wel kan, maar mét juiste begeleiding, is al een teken. Want ook die begeleiding is niet iets waar je controle op hebt.
"Dat houdt me dus niet tegen", schrijf je. Er is denk ik maar één reden waarom het je wél tegen zou (moeten) houden. En dat is een besef: het besef dat je de tijd niet terug kunt draaien, je het leven niet in de hand hebt en dat deze manier van controle een vals gevoel van grip geeft.
Je beweegredenen zijn mijns inziens verkeerd. Ik hoop dat je dit met je hulpverlener uit kunt diepen.
dinsdag 17 mei 2022 om 23:13
Jemig TO. Ik vond je OP oprecht heftig om te lezen…. Blij dat het nu weer “beter” gaat, maar lijkt mij echt heel zwaar geweest.
Zelf zou ik neigen naar nee.
Ik ben van jouw leeftijd en heb ook een kindje in dezelfde leeftijdscategorie. Ik heb een geheel andere aandoening, maar wel eentje die het leven an sich best zwaar maakt. Ik heb soms wel eens rammelende eierstokken, echter tel ik mijn zegeningen en durf een 2e niet aan. Kind is de helft van de tijd bij mij en ik weet zelf dat ik waarschijnlijk een 2e niet goed aankan. Qua energielevel.
Ben heel blij met mijn leuke 7 jarige en wil het lot niet tarten, ook omdat je nooit weet hoe een 2e is.
Is een lastige keuze, lijkt mij. Hormonaal gezien en qua gevoel snap ik je wel volledig.
Zelf zou ik neigen naar nee.
Ik ben van jouw leeftijd en heb ook een kindje in dezelfde leeftijdscategorie. Ik heb een geheel andere aandoening, maar wel eentje die het leven an sich best zwaar maakt. Ik heb soms wel eens rammelende eierstokken, echter tel ik mijn zegeningen en durf een 2e niet aan. Kind is de helft van de tijd bij mij en ik weet zelf dat ik waarschijnlijk een 2e niet goed aankan. Qua energielevel.
Ben heel blij met mijn leuke 7 jarige en wil het lot niet tarten, ook omdat je nooit weet hoe een 2e is.
Is een lastige keuze, lijkt mij. Hormonaal gezien en qua gevoel snap ik je wel volledig.
dinsdag 17 mei 2022 om 23:25
Ik zou me vooral dit afvragen: wil je echt nog een kind, of wil je heel graag de dingen hebben die je ooit als vanzelfsprekend beschouwde, nu er in jouw leven ook weer ruimte voor die dingen komt?
Heftig wat je allemaal hebt moeten doormaken. Fijn dat het nu beter gaat
Heftig wat je allemaal hebt moeten doormaken. Fijn dat het nu beter gaat
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
