Kinderen
alle pijlers
Ik wil wel, maar ik durf niet, vanwege gezondheid/trauma
dinsdag 17 mei 2022 om 21:25
Dit wordt een heel lang verhaal. Maar ik heb het denk ik hard nodig. En kan wel wat advies gebruiken op het moment. Ik vind het lastig om duidelijk op een rijtje te zetten wat er nu precies is gebeurd in 8 jaar tijd. Maar ik ga het toch maar proberen.
Rond mijn 20e werd ik vaak ziek. Jarenlang vreselijk overgeven, constant misselijk zijn, flauwvallen, chronische diarree, maagvliestontstekingen. Ze konden niets vinden.
Ik verhuisde 4 jaar later naar de andere kant van de wereld. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was een hel. Ik was enorm ziek, en de bevalling zelf was enorm traumatisch met blijvende schade die nooit is opgelost. Vlak na de bevalling woog ik nog 38 kilo.
Daar lag ik dan, ik kon amper bewegen, met een kindje wat een nierziekte had, die alleen maar huilde, niet sliep, en constant medische hulp nodig had. Een man die overdag sliep en nachtdiensten had, waardoor ik alleen was. Ik woonde ook in het buitenland, dus steun van vrienden en famillie had ik niet.
Ik kreeg c-diff infecties, interne bloedingen, zwaardere maagvliesontstekingen, alvleesklieronstekingen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, ze konden niets vinden. Ik heb echt jarenlang 24/7 in bed gelegen. Ze dachten dat ik een eetstoornis had, en schreven dat ik dingen verzon om aandacht te krijgen. De klachten werden veroorzaakt door wat ik mijzelf aandeed. Ik kreeg minimale hulp, en werd na een infuus met vloeistof gewoon weer naar huis gestuurd. Want alle rapporten zeiden " probably munchausen?''
Dit wist ik pas achteraf.
Terug verhuisd naar zijn ouders om te helpen met opvoeding/zorg. Een patient van mijn man. En een kind wat mij alleen maar kende als lijk in bed. Ik dacht dat ik dood ging. Ik vond het heel eerlijk, niet zo'n onaangenaam idee na zoveel jaar. Na heel lang boos zijn, had ik er wel vrede mee.
We verhuisde naar een grotere stad, omdat ik graag wilde dat mijn man en kind een betere toekomst zouden hebben, in het geval dat ik er niet meer zou zijn. Toen kreeg ik een Nederlandse huisarts, die op zn zachts gezegd, heel boos werd.
Binnen twee weken kreeg ik een specialist, die mij opnam. Ik kreeg in het ziekenhuis binnen 3 dagen een zeldzame diagnose.
Die diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Al moet dat wel met een 24/7 voedingssonde in mijn maag en darmen, medicatie en eventuele operaties.
De kwaliteit van mijn leven is drastisch toegenomen.
Ik ben zo goed als op gewicht, ben weer zo'n beetje geheel zelfstandig kwa zelfzorg, huishouden, en als ouder.
Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.
Ik heb veel chronische pijn overgehouden, vanwege spierafbraak en chronisch tekort aan voedingsstoffen. Ook heb ik heftige bij/voorhoofdholte onstekingen en artrose in mijn kaak die enorm pijn doet, zelfs na operaties. En een verzwakt hart. Daar werken we hard aan. De dokters die mij dit hebben aangedaan door mij weg te laten rotten, die wil ik vergeten. Mijn man wil ze aanklagen. Ik wil verder. Dus ik besteed liever tijd aan therapie, zowel fysiek als mentaal.
Ik ben nu 34. Mijn dochter is 8, en na chemotherapie is haar nierziekte eindelijk in remissie. Ze is stabiel, gezond en gelukkig. Mijn man heeft een stabiele baan en is vroeg thuis. We zijn financieel stabiel en hebben een fijn huisje, en nu ook een fijn leven samen.
En toen gingen mijn eierstokken rammelen. Want na 8 jaar, doen die het ineens weer. En niet zo'n klein beetje ook. Mn lijf, psyche en hart willen kinderen. Die heb ik altijd gewild. Alleen niet op de manier waarop het de afgelopen 8 jaar is gegaan. Dat kon ik lichamelijk en psychisch niet aan.
Maar dan is nu de vraag. Kan ik dat nu wel? Ik ben zo bang. Bang om weer ziek te zijn, om weer een trauma op te lopen van een zwangerschap en bevalling. En ons leven is nu zo leuk en fijn en evenwichtig. Moeten we daar nu wel verandering in brengen? Mn angst zegt nee, maar de rest schreeuwt ja.
Ik weet ook wel dat ik zwangerschap, bevalling en babies koppel met trauma, omdat ik dat zo heb ervaren, terwijl ik compleet onervaren was, en het heel anders had kunnen lopen. Er werden mij veel dingen opgedrongen, waar ik achteraf spijt van heb, en hebben bijgedragen aan de nare herinneringen.
Ik ben nu 8 jaar een moeder, en weet nu wel hoe het moet, en ben niet bang voor een beetje tegenslag. Weet goed wat ik wel en niet wil.
Wat ik wil,is genieten van een zwangerschap, een bevalling. Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen.
Man wil ook heel graag. Die wil er nog wel drie
Ik ben bang voor verandering, nu ik eindelijk mn leven op een rijtje heb. Moet ik gewoon tevreden zijn met 1 kind, en voorgoed afscheid nemen van het idee/gevoel? Lekker genieten van financiele vrijheid en minder stress?
Ik heb zo'n beetje alles achter mij kunnen laten, maar dit valt ineens heel rouw op mijn dak.
Fijn, om dit toch ineens zo van mij af te kunnen schrijven. Het is een beetje een warrig verhaal geworden. Mijn Nederlandse taalvaardigheid is er niet beter op geworden zie ik wel
Excuses daarvoor!
Rond mijn 20e werd ik vaak ziek. Jarenlang vreselijk overgeven, constant misselijk zijn, flauwvallen, chronische diarree, maagvliestontstekingen. Ze konden niets vinden.
Ik verhuisde 4 jaar later naar de andere kant van de wereld. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was een hel. Ik was enorm ziek, en de bevalling zelf was enorm traumatisch met blijvende schade die nooit is opgelost. Vlak na de bevalling woog ik nog 38 kilo.
Daar lag ik dan, ik kon amper bewegen, met een kindje wat een nierziekte had, die alleen maar huilde, niet sliep, en constant medische hulp nodig had. Een man die overdag sliep en nachtdiensten had, waardoor ik alleen was. Ik woonde ook in het buitenland, dus steun van vrienden en famillie had ik niet.
Ik kreeg c-diff infecties, interne bloedingen, zwaardere maagvliesontstekingen, alvleesklieronstekingen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, ze konden niets vinden. Ik heb echt jarenlang 24/7 in bed gelegen. Ze dachten dat ik een eetstoornis had, en schreven dat ik dingen verzon om aandacht te krijgen. De klachten werden veroorzaakt door wat ik mijzelf aandeed. Ik kreeg minimale hulp, en werd na een infuus met vloeistof gewoon weer naar huis gestuurd. Want alle rapporten zeiden " probably munchausen?''
Dit wist ik pas achteraf.
Terug verhuisd naar zijn ouders om te helpen met opvoeding/zorg. Een patient van mijn man. En een kind wat mij alleen maar kende als lijk in bed. Ik dacht dat ik dood ging. Ik vond het heel eerlijk, niet zo'n onaangenaam idee na zoveel jaar. Na heel lang boos zijn, had ik er wel vrede mee.
We verhuisde naar een grotere stad, omdat ik graag wilde dat mijn man en kind een betere toekomst zouden hebben, in het geval dat ik er niet meer zou zijn. Toen kreeg ik een Nederlandse huisarts, die op zn zachts gezegd, heel boos werd.
Binnen twee weken kreeg ik een specialist, die mij opnam. Ik kreeg in het ziekenhuis binnen 3 dagen een zeldzame diagnose.
Die diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Al moet dat wel met een 24/7 voedingssonde in mijn maag en darmen, medicatie en eventuele operaties.
De kwaliteit van mijn leven is drastisch toegenomen.
Ik ben zo goed als op gewicht, ben weer zo'n beetje geheel zelfstandig kwa zelfzorg, huishouden, en als ouder.
Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.
Ik heb veel chronische pijn overgehouden, vanwege spierafbraak en chronisch tekort aan voedingsstoffen. Ook heb ik heftige bij/voorhoofdholte onstekingen en artrose in mijn kaak die enorm pijn doet, zelfs na operaties. En een verzwakt hart. Daar werken we hard aan. De dokters die mij dit hebben aangedaan door mij weg te laten rotten, die wil ik vergeten. Mijn man wil ze aanklagen. Ik wil verder. Dus ik besteed liever tijd aan therapie, zowel fysiek als mentaal.
Ik ben nu 34. Mijn dochter is 8, en na chemotherapie is haar nierziekte eindelijk in remissie. Ze is stabiel, gezond en gelukkig. Mijn man heeft een stabiele baan en is vroeg thuis. We zijn financieel stabiel en hebben een fijn huisje, en nu ook een fijn leven samen.
En toen gingen mijn eierstokken rammelen. Want na 8 jaar, doen die het ineens weer. En niet zo'n klein beetje ook. Mn lijf, psyche en hart willen kinderen. Die heb ik altijd gewild. Alleen niet op de manier waarop het de afgelopen 8 jaar is gegaan. Dat kon ik lichamelijk en psychisch niet aan.
Maar dan is nu de vraag. Kan ik dat nu wel? Ik ben zo bang. Bang om weer ziek te zijn, om weer een trauma op te lopen van een zwangerschap en bevalling. En ons leven is nu zo leuk en fijn en evenwichtig. Moeten we daar nu wel verandering in brengen? Mn angst zegt nee, maar de rest schreeuwt ja.
Ik weet ook wel dat ik zwangerschap, bevalling en babies koppel met trauma, omdat ik dat zo heb ervaren, terwijl ik compleet onervaren was, en het heel anders had kunnen lopen. Er werden mij veel dingen opgedrongen, waar ik achteraf spijt van heb, en hebben bijgedragen aan de nare herinneringen.
Ik ben nu 8 jaar een moeder, en weet nu wel hoe het moet, en ben niet bang voor een beetje tegenslag. Weet goed wat ik wel en niet wil.
Wat ik wil,is genieten van een zwangerschap, een bevalling. Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen.
Man wil ook heel graag. Die wil er nog wel drie
Ik ben bang voor verandering, nu ik eindelijk mn leven op een rijtje heb. Moet ik gewoon tevreden zijn met 1 kind, en voorgoed afscheid nemen van het idee/gevoel? Lekker genieten van financiele vrijheid en minder stress?
Ik heb zo'n beetje alles achter mij kunnen laten, maar dit valt ineens heel rouw op mijn dak.
Fijn, om dit toch ineens zo van mij af te kunnen schrijven. Het is een beetje een warrig verhaal geworden. Mijn Nederlandse taalvaardigheid is er niet beter op geworden zie ik wel
Excuses daarvoor!
dinsdag 17 mei 2022 om 23:37
Ik heb een klein beetje ervaring met het dilemma, ook vanwege heftige gezondheidsrisico's lang moeten dubben om wel of niet voor een tweede te gaan en onze conclusie was: tel je zegeningen en wees blij met wat je nu hebt. Voor ons is er dus geen tweede gekomen en we zijn als gezin compleet.
Die duidelijkheid maakt dat ik nóg meer kan genieten van ons kind.
Die duidelijkheid maakt dat ik nóg meer kan genieten van ons kind.
dinsdag 17 mei 2022 om 23:42
Je schrijft ‘ik wil genieten van een zwangerschap en een bevalling waarbij ik controle heb over wat er met me gebeurd’. Dat zij beide hele mooi zijn, maar is heel vaak helaas gewoon niet het gaat. Ik had geen aandoeningen, maar ben 7 maanden hartstikke ziek geweest. Zwanger zijn was voor mij helemaal niet leuk. En ik had goede hulp, en iedereen deed zijn best voor me, maar het is niet altijd makkelijk te fixen.
Een vriendin van me heeft twee keer negen maanden doodziek in bed/ziekenhuis gelegen. Mankeert verder ook niks, maar reageert extreem heftig op zwanger zijn. Je kunt er echt niet zomaar vanuit gaan dat het nu een leuke roze wolk gaat zijn.
En wat betreft de bevalling: ook daar valt weinig te controleren. Natuurlijk kan het goed aangepakt worden, kan er zo veel mogelijk overlegd en uitgelegd worden enz. Maar er kan gewoon heel veel mis gaan of echte spoed vereisen, waarbij daar de tijd niet is. En dan kun je plannen maken tot en met, maar wordt er gewoon ingegrepen. En zelfs een goede bevalling is een aanslag op je gezondheid, dus ook een enorme risicofactor voor iemand die al fragiel is.
Ik hoor eigenlijk niet zo zeer een kinderwens, maar een wens om het plaatje te laten uitkomen zoals je altijd gedroomd hebt, maar niet gehad hebt. Dat is wel begrijpelijk, maar het is heel sterk de vraag of een nieuwe zwangerschap dat gaat oplossen. Juist omdat daar weer zo veel kan gebeuren wat dat plaatje wéér onderuit haalt. Plus de aanslag op je net herstelde gezondheid. Persoonlijk zou ik het in jouw geval dus niet doen.
Een vriendin van me heeft twee keer negen maanden doodziek in bed/ziekenhuis gelegen. Mankeert verder ook niks, maar reageert extreem heftig op zwanger zijn. Je kunt er echt niet zomaar vanuit gaan dat het nu een leuke roze wolk gaat zijn.
En wat betreft de bevalling: ook daar valt weinig te controleren. Natuurlijk kan het goed aangepakt worden, kan er zo veel mogelijk overlegd en uitgelegd worden enz. Maar er kan gewoon heel veel mis gaan of echte spoed vereisen, waarbij daar de tijd niet is. En dan kun je plannen maken tot en met, maar wordt er gewoon ingegrepen. En zelfs een goede bevalling is een aanslag op je gezondheid, dus ook een enorme risicofactor voor iemand die al fragiel is.
Ik hoor eigenlijk niet zo zeer een kinderwens, maar een wens om het plaatje te laten uitkomen zoals je altijd gedroomd hebt, maar niet gehad hebt. Dat is wel begrijpelijk, maar het is heel sterk de vraag of een nieuwe zwangerschap dat gaat oplossen. Juist omdat daar weer zo veel kan gebeuren wat dat plaatje wéér onderuit haalt. Plus de aanslag op je net herstelde gezondheid. Persoonlijk zou ik het in jouw geval dus niet doen.
woensdag 18 mei 2022 om 04:49
Oke, ik zal even uitleggen wat ik bedoel met controle en genieten. Niet om een besluit richting ja te nemen, maar om dingen te verduidelijken.
Toen ik zwanger was, wist ik niet wat er met mij aan de hand was. Misselijkheid was niet het probleem. Ik had geen grip op waarom. Het overkwam mij gewoon, en niet omdat ik zwanger was. Ik heb dus een zwangerschap meegemaakt, met symptomen die niet normaal waren voor een zwangerschap, en niet wist waarom. Echt helse pijnen en bloedingen. Ik was alleen maar bezig met " Hoe kom ik er achter wat dit is". De zwangerschap is volledig aan mij voorbij gegaan door die reden. De laatste twee maanden voelde ik mij geweldig. De symptomen waren zo goed als weg, ik had energie, en wilde het liefst nog even zwanger blijven.
Nu ik medische hulp heb, en een sonde, is pijn minimaal, en kan het ook veel beter handelen, nu ik weet waarom. Het geeft rust in je hoofd, en een grip op de situatie. Niet lichamelijk, maar wel geestelijk. Ik kan de dingen nu accepteren voor wat ze zijn. Dat kon ik toen niet. Want er was geen waarom. Ziek zijn is dan nog steeds niet leuk, maar wel beter te plaatsen.
De bevalling zelf was traumatisch, omdat ze extreem over mijn grens zijn gegaan, en echt medish wangedrag hebben vertoond.
Ze geloofde pertinent niet, dat ik binnen een span van twintig minuten, heel heftig en pijnlijk van 0 naar 8 cm ging. Er heel kleinerend werd gedaan, dat ik dan maar een ruggenprik moest nemen. "Want als ik het nu al niet trok en moest kokhalsen". Terwijl ik toen al volledige ontsluiting had, en ze dat niet wisten.
Die ruggenprik die ik niet wilde, werd direct hardhandig gezet terwijl ik met persweeen voorover werd gedwongen door stagaires " This one insists on moving, and now she's crying".
Ik had volledige ontsluiting, en moest overgeven. Infusen gingen 5 keer mis, ik zat onder het bloed. Mn dochter haar hartslag ging mis, omdat ze de verdoving veeeeels te hoog hadden gezet. Ik kon zelf niet meer ademen. Hier hebben wij financiele vergoeding voor gekregen, sinds mijn gynecoloog eindelijk arriveerde, en binnen kwam gerend, en dus bewijs hadden, dat ze dit op deze manier hebben gedaan.
De medicatie was zo hoog, dat mijn weeen weg waren, en ze dus medicatie moesten indienen om die op gang te brengen. Ik wilde wachten. Hun antwoord:
" You are not insured yet, and in a few hours, you'll be paying another 10.000. You could use that for the formula, since you refuse to breastfeed".
Ze bleven er maar over beginnen, terwijl ik daar lag met een veel groter dilemma.
Ze hebben mijn man toen overtuigd om mij die nacht naar huis te laten gaan, met flink aantal hechtingen en een behoorlijke rectocele. zonder injecties of pillen om mijn borsten te laten stoppen met melk aan te maken. Geen advies, geen verloskundige die kwam kijken in de weken die volgde. Man heeft me moeten aankleden 2 uur later, en heeft mij in een rolstoel getild. Ben de eerste week huilend van matras naar wc gekropen, en heb de hechtingen er zelf uit moeten plukken. Hoge koorts van beide borsten die onstoken waren. Niemand die mij vertelde waarom borsten geen pus hoorde te lekken. Ik lag te ijlen, met een ziekte waarvan ik niet wist wat het was.
Ze zijn gewoon enorm over mijn grens heen gegaan. De pijn was niet het probleem. Wel de manier waarop het is gegaan. De schadevergoeding was flink. We hadden geen energie voor een rechtzaak, en het ziekenhuis geen poot om op te staan. Maar wij ook niet meer op dat moment.
Ik was 24, onzeker, naief, dom, bang, onervaren en enorm idioot om mij niet in te lezen in hoe bevallingen normaal gaan kwa protocol. Totaal geen levenservaring of weerwoord. Dat was in dit geval oliedom.
Ik ben nu goed prive verzekerd, en heb recht op lange periodes ziekenhuisopname, de keus om niet een ruggenprik te nemen, te luisteren naar mijn lijf, een verloskundige in huis. Ik ben nu een volwassen vrouw, die weet wat er met haar lijf gebeurd. Ik laat mij niet zomaar iets aanpraten. Dat is voor mij een stuk controle wat ik niet had.
Uiteraard gebeuren er dingen waar je geen controle over hebt. Zo zit het leven in elkaar. Maar er zijn dingen die je overkomen, die anders hadden gekund. Er zijn dingen gebeurd, die had ik kunnen voorkomen, of kunnen accepteren.
Ik heb nu ook nog klachten, en toch kan ik genieten van de kleine dingen die wel goed gaan. Dat kon ik toen niet. Ik kon het niet relativeren.
Ik heb geen ideaalplaatje. Die had ik toen ook niet. Maar ik heb wel altijd verdriet gehad van het feit dat ik niet meer kinderen had. En mijn vriendinnen hebben stuk voor stuk 4/5 kids. Ik geniet daar zo van. Die dynamiek in huis, geeft mij zelfs energie om daar tussen te zitten. Dan verlang ik daar ook zo intens naar. Ik hou gewoon van kinderen, en had er zo graag meer gewild. En die had ik ook gehad, als medische hulp niet zo lang op zich had laten wachten. Dat weet ik gewoon. Ik heb zelfs adoptie overwogen ( wat door meerdere redenen in dit land geen optie is op het moment).
Ik kan het gewoon nog niet naast mij neerleggen. Dat hoeft ook nog niet. Ik hoef ook geen keuze te maken. Ik wil mezelf gewoon tijd geven. Wat er ook uit mag komen. Ik wil realistisch blijven, en verantwoordelijkheid kunnen dragen voor de keuzes die ik maak. En dus maak ik ze niet zomaar.
Jullie meningen geven mij een heel goed en nuchter inzicht. Wat ik zelf natuurlijk ook wel had, maar dat hart van mij is boos. Haha. En die wil zich nu uiten.
Toen ik zwanger was, wist ik niet wat er met mij aan de hand was. Misselijkheid was niet het probleem. Ik had geen grip op waarom. Het overkwam mij gewoon, en niet omdat ik zwanger was. Ik heb dus een zwangerschap meegemaakt, met symptomen die niet normaal waren voor een zwangerschap, en niet wist waarom. Echt helse pijnen en bloedingen. Ik was alleen maar bezig met " Hoe kom ik er achter wat dit is". De zwangerschap is volledig aan mij voorbij gegaan door die reden. De laatste twee maanden voelde ik mij geweldig. De symptomen waren zo goed als weg, ik had energie, en wilde het liefst nog even zwanger blijven.
Nu ik medische hulp heb, en een sonde, is pijn minimaal, en kan het ook veel beter handelen, nu ik weet waarom. Het geeft rust in je hoofd, en een grip op de situatie. Niet lichamelijk, maar wel geestelijk. Ik kan de dingen nu accepteren voor wat ze zijn. Dat kon ik toen niet. Want er was geen waarom. Ziek zijn is dan nog steeds niet leuk, maar wel beter te plaatsen.
De bevalling zelf was traumatisch, omdat ze extreem over mijn grens zijn gegaan, en echt medish wangedrag hebben vertoond.
Ze geloofde pertinent niet, dat ik binnen een span van twintig minuten, heel heftig en pijnlijk van 0 naar 8 cm ging. Er heel kleinerend werd gedaan, dat ik dan maar een ruggenprik moest nemen. "Want als ik het nu al niet trok en moest kokhalsen". Terwijl ik toen al volledige ontsluiting had, en ze dat niet wisten.
Die ruggenprik die ik niet wilde, werd direct hardhandig gezet terwijl ik met persweeen voorover werd gedwongen door stagaires " This one insists on moving, and now she's crying".
Ik had volledige ontsluiting, en moest overgeven. Infusen gingen 5 keer mis, ik zat onder het bloed. Mn dochter haar hartslag ging mis, omdat ze de verdoving veeeeels te hoog hadden gezet. Ik kon zelf niet meer ademen. Hier hebben wij financiele vergoeding voor gekregen, sinds mijn gynecoloog eindelijk arriveerde, en binnen kwam gerend, en dus bewijs hadden, dat ze dit op deze manier hebben gedaan.
De medicatie was zo hoog, dat mijn weeen weg waren, en ze dus medicatie moesten indienen om die op gang te brengen. Ik wilde wachten. Hun antwoord:
" You are not insured yet, and in a few hours, you'll be paying another 10.000. You could use that for the formula, since you refuse to breastfeed".
Ze bleven er maar over beginnen, terwijl ik daar lag met een veel groter dilemma.
Ze hebben mijn man toen overtuigd om mij die nacht naar huis te laten gaan, met flink aantal hechtingen en een behoorlijke rectocele. zonder injecties of pillen om mijn borsten te laten stoppen met melk aan te maken. Geen advies, geen verloskundige die kwam kijken in de weken die volgde. Man heeft me moeten aankleden 2 uur later, en heeft mij in een rolstoel getild. Ben de eerste week huilend van matras naar wc gekropen, en heb de hechtingen er zelf uit moeten plukken. Hoge koorts van beide borsten die onstoken waren. Niemand die mij vertelde waarom borsten geen pus hoorde te lekken. Ik lag te ijlen, met een ziekte waarvan ik niet wist wat het was.
Ze zijn gewoon enorm over mijn grens heen gegaan. De pijn was niet het probleem. Wel de manier waarop het is gegaan. De schadevergoeding was flink. We hadden geen energie voor een rechtzaak, en het ziekenhuis geen poot om op te staan. Maar wij ook niet meer op dat moment.
Ik was 24, onzeker, naief, dom, bang, onervaren en enorm idioot om mij niet in te lezen in hoe bevallingen normaal gaan kwa protocol. Totaal geen levenservaring of weerwoord. Dat was in dit geval oliedom.
Ik ben nu goed prive verzekerd, en heb recht op lange periodes ziekenhuisopname, de keus om niet een ruggenprik te nemen, te luisteren naar mijn lijf, een verloskundige in huis. Ik ben nu een volwassen vrouw, die weet wat er met haar lijf gebeurd. Ik laat mij niet zomaar iets aanpraten. Dat is voor mij een stuk controle wat ik niet had.
Uiteraard gebeuren er dingen waar je geen controle over hebt. Zo zit het leven in elkaar. Maar er zijn dingen die je overkomen, die anders hadden gekund. Er zijn dingen gebeurd, die had ik kunnen voorkomen, of kunnen accepteren.
Ik heb nu ook nog klachten, en toch kan ik genieten van de kleine dingen die wel goed gaan. Dat kon ik toen niet. Ik kon het niet relativeren.
Ik heb geen ideaalplaatje. Die had ik toen ook niet. Maar ik heb wel altijd verdriet gehad van het feit dat ik niet meer kinderen had. En mijn vriendinnen hebben stuk voor stuk 4/5 kids. Ik geniet daar zo van. Die dynamiek in huis, geeft mij zelfs energie om daar tussen te zitten. Dan verlang ik daar ook zo intens naar. Ik hou gewoon van kinderen, en had er zo graag meer gewild. En die had ik ook gehad, als medische hulp niet zo lang op zich had laten wachten. Dat weet ik gewoon. Ik heb zelfs adoptie overwogen ( wat door meerdere redenen in dit land geen optie is op het moment).
Ik kan het gewoon nog niet naast mij neerleggen. Dat hoeft ook nog niet. Ik hoef ook geen keuze te maken. Ik wil mezelf gewoon tijd geven. Wat er ook uit mag komen. Ik wil realistisch blijven, en verantwoordelijkheid kunnen dragen voor de keuzes die ik maak. En dus maak ik ze niet zomaar.
Jullie meningen geven mij een heel goed en nuchter inzicht. Wat ik zelf natuurlijk ook wel had, maar dat hart van mij is boos. Haha. En die wil zich nu uiten.
woensdag 18 mei 2022 om 05:14
nausicaa schreef: ↑17-05-2022 23:42Ik hoor eigenlijk niet zo zeer een kinderwens, maar een wens om het plaatje te laten uitkomen zoals je altijd gedroomd hebt, maar niet gehad hebt. Dat is wel begrijpelijk, maar het is heel sterk de vraag of een nieuwe zwangerschap dat gaat oplossen. Juist omdat daar weer zo veel kan gebeuren wat dat plaatje wéér onderuit haalt. Plus de aanslag op je net herstelde gezondheid. Persoonlijk zou ik het in jouw geval dus niet doen.
Eens. En hoezeer TO ook geniet van de 4-5 kinderen van vriendinnen, je moet ook realistisch zijn.
TO, woon je in Amerika? Ik lees veel traumatische ervaringen en dat je het de volgende keer beter wilt hebben/doen, zelf meer wil bepalen omdat je nu een volwassenere vrouw bent. Maar ook dit keer is er geen garantie op dit keer een prima verloop van een goede zwangerschap en bevalling.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 18 mei 2022 om 05:42
TO, ik had na mijn perfecte zwangerschap en belabberde kraamtijd (vier maanden een huilbaby, twintig uur per dag) nog steeds rammelende eierstokken.
Mijn man wilde pertinent geen tweede, die was ook vier maanden door een hel gegaan.
Totdat mijn nichtje geboren werd. Ik mocht op dag 9 en 10 komen "kramen" en heb hiervan genoten.
Eindelijk een lief babietje urenlang in mijn armen dat NIET huilde.
Het heeft mij geholpen om mijn kinderwens af te sluiten.
Ik wens jullie wijsheid bij julie besluit. Het gaat nu zoveel beter dan eerst, koester dat.
Mijn man wilde pertinent geen tweede, die was ook vier maanden door een hel gegaan.
Totdat mijn nichtje geboren werd. Ik mocht op dag 9 en 10 komen "kramen" en heb hiervan genoten.
Eindelijk een lief babietje urenlang in mijn armen dat NIET huilde.
Het heeft mij geholpen om mijn kinderwens af te sluiten.
Ik wens jullie wijsheid bij julie besluit. Het gaat nu zoveel beter dan eerst, koester dat.
woensdag 18 mei 2022 om 06:56
Ik sla aan op het stukje dat je nu meer controle wil hebben over zwangerschap en bevalling. Dat is een beetje naïef misschien want zodra je ook maar enigzins medisch bent en naar het ziekenhuis moet breekt waarschijnlijk gewoon de pleuris weer uit. Het is nu eenmaal soms een hectische toestand... hoe graag je ook jezelf kalm zou willen hypnobirthen... Ik denk dat het verstandiger is te accepteren dat jullie niet alles onder controle hebben maar inderdaad wel ouder zijn en wijzer en dat jullie het aan kunnen.
Lorem Ipsum
woensdag 18 mei 2022 om 07:01
Wat een nare ervaring heb je gehad bij je bevalling, TO.Universeinmotion schreef: ↑18-05-2022 04:49
Ik heb geen ideaalplaatje. Die had ik toen ook niet. Maar ik heb wel altijd verdriet gehad van het feit dat ik niet meer kinderen had. En mijn vriendinnen hebben stuk voor stuk 4/5 kids. Ik geniet daar zo van. Die dynamiek in huis, geeft mij zelfs energie om daar tussen te zitten. Dan verlang ik daar ook zo intens naar. Ik hou gewoon van kinderen, en had er zo graag meer gewild. En die had ik ook gehad, als medische hulp niet zo lang op zich had laten wachten. Dat weet ik gewoon. Ik heb zelfs adoptie overwogen ( wat door meerdere redenen in dit land geen optie is op het moment).
Ik haak even hier op in: 4-5 kinderen van anderen is wel even iets anders dan dat ze in je huis wonen en je elke dag de was voor 4-5 moet hanteren, 4-5x moet helpen met huiswerk, 4-5x boterhammen moet smeren, enz.
Natuurlijk is het hartstikke leuk om zo’n troep kinderen te zien, maar het georganiseer en de huishoudelijke taken die ze met zich meebrengen is met 2 echt al veel groter dan met 1. Heb je voldoende gezondheid daarvoor?
Ik heb er 2, en ik ervaar wel echt dat mijn oudste een hoop aandacht heeft moeten inleveren toen nr. 2 kwam. En niet even, maar blijvend.
En dat is oké, hij kreeg er een broertje voor terug en dat is een prima ruil.
Maar jouw dochter is ernstig ziek geweest, jij bent ernstig ziek geweest. Is het voor haar ook een eerlijke ruil?
lux- wijzigde dit bericht op 18-05-2022 07:46
2.63% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
woensdag 18 mei 2022 om 07:07
Wat een verschrikkelijke bevalling TO. Wat een medische missers heb jij allemaal moeten verwerken.
Ik zou pas voor nog een kindje durven gaan als je het volledig los kunt zien van je vorige bevalling en die ervaring.
Het forum is inderdaad behoorlijk eensgezind, maar dat kan voor jou natuurlijk juist ook duidelijk maken dat je het, ondanks alles, tóch wilt.
Afijn, even laten rusten en met kerst weer bespreken klinkt als een hele goede stap. Ondertussen eventueel met de ondersteuning die je krijgt toch uitdiepen waar je wens hem precies in zit. Met 32 jaar ben je niet de allerjongste, maar heb je zeker tijd.
Ik zou pas voor nog een kindje durven gaan als je het volledig los kunt zien van je vorige bevalling en die ervaring.
Het forum is inderdaad behoorlijk eensgezind, maar dat kan voor jou natuurlijk juist ook duidelijk maken dat je het, ondanks alles, tóch wilt.
Afijn, even laten rusten en met kerst weer bespreken klinkt als een hele goede stap. Ondertussen eventueel met de ondersteuning die je krijgt toch uitdiepen waar je wens hem precies in zit. Met 32 jaar ben je niet de allerjongste, maar heb je zeker tijd.
woensdag 18 mei 2022 om 07:12
Ik lees je laatste stuk TO en vraag ik me af of je niet door middel van een nieuwe zwangerschap, bevalling en baby goed wil maken wat je toen is afgenomen?
En ik vraag dat omdat ik het herken. Zelf heb ik door externe omstandigheden niet van mijn zwangerschappen en kraamtijd kunnen genieten. Ik heb toen heel lang met het gevoel voor een derde te willen gaan rondgelopen, om het recht te zetten, dit keer wel te kunnen genieten. Man zette me toen terug op mijn plek, dat het geen goede reden is. En toen heb ik het ook afgesloten.
Vraag dus: heb jij het wel goed afgesloten voor jezelf?
En ik vraag dat omdat ik het herken. Zelf heb ik door externe omstandigheden niet van mijn zwangerschappen en kraamtijd kunnen genieten. Ik heb toen heel lang met het gevoel voor een derde te willen gaan rondgelopen, om het recht te zetten, dit keer wel te kunnen genieten. Man zette me toen terug op mijn plek, dat het geen goede reden is. En toen heb ik het ook afgesloten.
Vraag dus: heb jij het wel goed afgesloten voor jezelf?
woensdag 18 mei 2022 om 07:24
Dit was ook het eerste wat ik dacht.StevieNicks schreef: ↑18-05-2022 07:12Ik lees je laatste stuk TO en vraag ik me af of je niet door middel van een nieuwe zwangerschap, bevalling en baby goed wil maken wat je toen is afgenomen?
En ik vraag dat omdat ik het herken. Zelf heb ik door externe omstandigheden niet van mijn zwangerschappen en kraamtijd kunnen genieten. Ik heb toen heel lang met het gevoel voor een derde te willen gaan rondgelopen, om het recht te zetten, dit keer wel te kunnen genieten. Man zette me toen terug op mijn plek, dat het geen goede reden is. En toen heb ik het ook afgesloten.
Vraag dus: heb jij het wel goed afgesloten voor jezelf?
woensdag 18 mei 2022 om 07:34
Pffff, wat een heftig verhaal TO.
Met je laatste aanvulling denk ik ook: oei, wil je nu een zwangerschap/baby om je trauma te verwerken?
Je gezin is hartstikke kwetsbaar. Jij en je dochter hebben een heftige medische periode doorgemaakt en je man heeft dit allemaal gedragen. Ik zou opnieuw zwanger worden je echt afraden. Count your blessings!
Met je laatste aanvulling denk ik ook: oei, wil je nu een zwangerschap/baby om je trauma te verwerken?
Je gezin is hartstikke kwetsbaar. Jij en je dochter hebben een heftige medische periode doorgemaakt en je man heeft dit allemaal gedragen. Ik zou opnieuw zwanger worden je echt afraden. Count your blessings!
woensdag 18 mei 2022 om 07:37
dat lijkt me een rake constateringStevieNicks schreef: ↑18-05-2022 07:12Ik lees je laatste stuk TO en vraag ik me af of je niet door middel van een nieuwe zwangerschap, bevalling en baby goed wil maken wat je toen is afgenomen?
En ik vraag dat omdat ik het herken. Zelf heb ik door externe omstandigheden niet van mijn zwangerschappen en kraamtijd kunnen genieten. Ik heb toen heel lang met het gevoel voor een derde te willen gaan rondgelopen, om het recht te zetten, dit keer wel te kunnen genieten. Man zette me toen terug op mijn plek, dat het geen goede reden is. En toen heb ik het ook afgesloten.
Vraag dus: heb jij het wel goed afgesloten voor jezelf?
heb je hulp gehad bij de verwerking TO?
EMDR wellicht?
woensdag 18 mei 2022 om 07:55
Dat je hart boos is, is helemaal niet raar. Misschien logisch ook, nu je na zoveel jaar dokteren en gedoe eindelijk weer een beetje energie hebt. Want het wás een ellendige bevalling en je bént hartstikke ziek geweest daarna.
Maar boos zijn, het opnieuw willen beleven zodat die nare herinnering verdwijnt; dat kan als het gaat over een nieuw recept, een jurk naaien of desnoods een nieuwe baan. Want als het dan niet lukt kun je stoppen, reflecteren, huilen en weer verder.
Met een tweede kind kan dat niet. Ondanks dat goedmaakkind dan door jou zo gewenst is, gaat goedmaakkind het niet goedmaken. Want ook met de drukte van 2 kinderen heb je nog steeds een hele nare tijd gehad en een kwetsbare gezondheid. Die met twee kinderen nog veel meer belast wordt. Maar anders dan bij die jurk of dat gerecht, kun je met een tweede kind niet stoppen als de bevalling toch weer tegenvalt/het kind iets mankeert/jij een terugval hebt.
Dat is natuurlijk super verdrietig. Dat jouw gezin nooit dat hectische van die van je vriendinnen is. Maar jouw gezin is wel heel liefdevol, en vol aandacht voor het kind dat er wel is. Ik snap dat je boze hart dit niet wil horen, maar ik gun je acceptatie van de hele nare tijd en van je eigen beperkingen. Of daar therapie voor nodig is? Misschien wel. Ik ben geen psycholoog maar er is best wel wat aanbod in therapie gericht op acceptatie van je beperkingen en een echte verwerking van je trauma’s.
Met die acceptatie kun je dan samen met jouw unieke kleine kerngezin er samen een hele mooie tijd van gaan maken. Waarbij je af en toe extreme drukte gaat snuiven bij je vrienden en je, zodra het te druk wordt, weer lekker naar je veilige haven thuis gaat.
Maar boos zijn, het opnieuw willen beleven zodat die nare herinnering verdwijnt; dat kan als het gaat over een nieuw recept, een jurk naaien of desnoods een nieuwe baan. Want als het dan niet lukt kun je stoppen, reflecteren, huilen en weer verder.
Met een tweede kind kan dat niet. Ondanks dat goedmaakkind dan door jou zo gewenst is, gaat goedmaakkind het niet goedmaken. Want ook met de drukte van 2 kinderen heb je nog steeds een hele nare tijd gehad en een kwetsbare gezondheid. Die met twee kinderen nog veel meer belast wordt. Maar anders dan bij die jurk of dat gerecht, kun je met een tweede kind niet stoppen als de bevalling toch weer tegenvalt/het kind iets mankeert/jij een terugval hebt.
Dat is natuurlijk super verdrietig. Dat jouw gezin nooit dat hectische van die van je vriendinnen is. Maar jouw gezin is wel heel liefdevol, en vol aandacht voor het kind dat er wel is. Ik snap dat je boze hart dit niet wil horen, maar ik gun je acceptatie van de hele nare tijd en van je eigen beperkingen. Of daar therapie voor nodig is? Misschien wel. Ik ben geen psycholoog maar er is best wel wat aanbod in therapie gericht op acceptatie van je beperkingen en een echte verwerking van je trauma’s.
Met die acceptatie kun je dan samen met jouw unieke kleine kerngezin er samen een hele mooie tijd van gaan maken. Waarbij je af en toe extreme drukte gaat snuiven bij je vrienden en je, zodra het te druk wordt, weer lekker naar je veilige haven thuis gaat.
woensdag 18 mei 2022 om 08:26
Ach wat heftig!
‘Count your blessings’ is als buitenstaander makkelijk gezegd, ik zou dit in jouw geval moeilijk vinden denk ik.
Als je ervoor kiest om niet voor die tweede te gaan (wat denk ik een verstandige keuze is) mag je gewoon rouwen om die onvervulde wens, en om alle ellende die daaraan voorafging
‘Count your blessings’ is als buitenstaander makkelijk gezegd, ik zou dit in jouw geval moeilijk vinden denk ik.
Als je ervoor kiest om niet voor die tweede te gaan (wat denk ik een verstandige keuze is) mag je gewoon rouwen om die onvervulde wens, en om alle ellende die daaraan voorafging
woensdag 18 mei 2022 om 08:53
Wat een enorm heftig verhaal.
Wat betreft een tweede kindje, ik weet het niet, ik ben niet zo stellig in mijn mening als anderen.
Je hebt geen pijn meer, staat nu onder goede medische controle en je hebt een netwerk die in kan springen.
Volgens mij moet je naar je gevoel luisteren, die heeft je het antwoord al lang gegeven.
Ik vind dat meestal wel een goede raadgever.
Wat betreft een tweede kindje, ik weet het niet, ik ben niet zo stellig in mijn mening als anderen.
Je hebt geen pijn meer, staat nu onder goede medische controle en je hebt een netwerk die in kan springen.
Volgens mij moet je naar je gevoel luisteren, die heeft je het antwoord al lang gegeven.
Ik vind dat meestal wel een goede raadgever.
woensdag 18 mei 2022 om 09:19
Dit lees ik ook.StevieNicks schreef: ↑18-05-2022 07:12Ik lees je laatste stuk TO en vraag ik me af of je niet door middel van een nieuwe zwangerschap, bevalling en baby goed wil maken wat je toen is afgenomen?
En ik vraag dat omdat ik het herken. Zelf heb ik door externe omstandigheden niet van mijn zwangerschappen en kraamtijd kunnen genieten. Ik heb toen heel lang met het gevoel voor een derde te willen gaan rondgelopen, om het recht te zetten, dit keer wel te kunnen genieten. Man zette me toen terug op mijn plek, dat het geen goede reden is. En toen heb ik het ook afgesloten.
Vraag dus: heb jij het wel goed afgesloten voor jezelf?
En afgezien van dat het geen goede reden is, krijg je ook geen garanties.
Want een zwangerschap en bevalling kunnen om allerlei redenen traumatisch verlopen, ook zonder ziekte en ook met goede verzekering.
woensdag 18 mei 2022 om 10:19
Nee. En dit zeg ik als iemand die ook een hele medische molen heeft doorlopen met kind nummer 2, zowel ikzelf als kind. Bij kind 1 was ik al behoorlijk ziek, bij kind 2 nog veel zieker. Kind 2 is daardoor veel te vroeg geboren en ons is daardoor ernstig afgeraden een derde te overwegen. Vriend zou dat heel graag willen, ik gelukkig (nog) niet. Het zou namelijk betekenen dat de kans reëel aanwezig is dat de andere twee kinderen geen moeder meer hebben of geen broertje/zusje. Of dat er net als bij de tweede een lange periode van zorgen en veel ziekenhuis aan vast zit..
Voor mij een no-brainer dus. En iets met gevoel vs verstand.. Als je al kinderen hebt hoop ik dat je verstand het in dit geval het toch wint eerlijk gezegd.
Voor mij een no-brainer dus. En iets met gevoel vs verstand.. Als je al kinderen hebt hoop ik dat je verstand het in dit geval het toch wint eerlijk gezegd.
Natte tosti..
woensdag 18 mei 2022 om 11:29
Ik denk dat het heel goed is dat je nu de tijd neemt tot kerst om het te laten rusten en even te genieten van het rustige vaarwater waar jullie nu in zijn gekomen.
Mijn ervaring met een tweede is dat het meer dan dubbel zo hard werken is, omdat je niet alleen twee losse kinderen hebt maar ook nog eens de dynamiek tussen die twee die energie kost. Nu zal dat misschien minder lastig zijn als er een groot leeftijdsverschil is, maar dat weet ik niet.
En zoals hierboven al vaak gezegd: de garantie dat het nu wel een fijne ervaring zal zijn (zwangerschap, bevalling maar ook de babytijd en daarna) is er gewoon niet.
Mijn ervaring met een tweede is dat het meer dan dubbel zo hard werken is, omdat je niet alleen twee losse kinderen hebt maar ook nog eens de dynamiek tussen die twee die energie kost. Nu zal dat misschien minder lastig zijn als er een groot leeftijdsverschil is, maar dat weet ik niet.
En zoals hierboven al vaak gezegd: de garantie dat het nu wel een fijne ervaring zal zijn (zwangerschap, bevalling maar ook de babytijd en daarna) is er gewoon niet.
woensdag 18 mei 2022 om 12:32
Was ook mijn eerste gedachte. Waarom het lot tarten nu er eindelijk stabiliteit is?
Ik snap de rammelende eierstokken maar al te goed en dat gevoel kan heel heftig zijn. Maar het gaat ook weer verdwijnen.
woensdag 18 mei 2022 om 12:37
Mooi omschreven.Sherlock schreef: ↑17-05-2022 23:05Nog ter aanvulling op mijn eerdere post. In je OP schrijf je: "Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen."
Heel begrijpelijk. Maar tussen de regels lees ik feitelijk een grote angst in plaats van een (kinder)wens. Angst die je wil bezweren door grip op het leven te krijgen. En dat op een manier die jou en je gezin zullen treffen. Dan denk je wellicht dat je controle hebt, maar het is valse/misplaatste controle. Immers, we hebben allemaal bar weinig controle. We denken graag van wel, maar of dat werkelijk ook zo is.....
Dat artsen zeggen dat het wel kan, maar mét juiste begeleiding, is al een teken. Want ook die begeleiding is niet iets waar je controle op hebt.
"Dat houdt me dus niet tegen", schrijf je. Er is denk ik maar één reden waarom het je wél tegen zou (moeten) houden. En dat is een besef: het besef dat je de tijd niet terug kunt draaien, je het leven niet in de hand hebt en dat deze manier van controle een vals gevoel van grip geeft.
Je beweegredenen zijn mijns inziens verkeerd. Ik hoop dat je dit met je hulpverlener uit kunt diepen.
TO, jullie hebben als gezin een enorm heftige periode meegemaakt. Pas op dat je een kinderwens niet als verwerking inzet. Als je hiermee verder wil zou ik zeker professionele hulp inzetten om duidelijk te krijgen of je motieven juist zijn.
Het is echt heftig wat jij en je gezin hebben meegemaakt.
