Kinderen
alle pijlers
Ik wil wel, maar ik durf niet, vanwege gezondheid/trauma
dinsdag 17 mei 2022 om 21:25
Dit wordt een heel lang verhaal. Maar ik heb het denk ik hard nodig. En kan wel wat advies gebruiken op het moment. Ik vind het lastig om duidelijk op een rijtje te zetten wat er nu precies is gebeurd in 8 jaar tijd. Maar ik ga het toch maar proberen.
Rond mijn 20e werd ik vaak ziek. Jarenlang vreselijk overgeven, constant misselijk zijn, flauwvallen, chronische diarree, maagvliestontstekingen. Ze konden niets vinden.
Ik verhuisde 4 jaar later naar de andere kant van de wereld. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was een hel. Ik was enorm ziek, en de bevalling zelf was enorm traumatisch met blijvende schade die nooit is opgelost. Vlak na de bevalling woog ik nog 38 kilo.
Daar lag ik dan, ik kon amper bewegen, met een kindje wat een nierziekte had, die alleen maar huilde, niet sliep, en constant medische hulp nodig had. Een man die overdag sliep en nachtdiensten had, waardoor ik alleen was. Ik woonde ook in het buitenland, dus steun van vrienden en famillie had ik niet.
Ik kreeg c-diff infecties, interne bloedingen, zwaardere maagvliesontstekingen, alvleesklieronstekingen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, ze konden niets vinden. Ik heb echt jarenlang 24/7 in bed gelegen. Ze dachten dat ik een eetstoornis had, en schreven dat ik dingen verzon om aandacht te krijgen. De klachten werden veroorzaakt door wat ik mijzelf aandeed. Ik kreeg minimale hulp, en werd na een infuus met vloeistof gewoon weer naar huis gestuurd. Want alle rapporten zeiden " probably munchausen?''
Dit wist ik pas achteraf.
Terug verhuisd naar zijn ouders om te helpen met opvoeding/zorg. Een patient van mijn man. En een kind wat mij alleen maar kende als lijk in bed. Ik dacht dat ik dood ging. Ik vond het heel eerlijk, niet zo'n onaangenaam idee na zoveel jaar. Na heel lang boos zijn, had ik er wel vrede mee.
We verhuisde naar een grotere stad, omdat ik graag wilde dat mijn man en kind een betere toekomst zouden hebben, in het geval dat ik er niet meer zou zijn. Toen kreeg ik een Nederlandse huisarts, die op zn zachts gezegd, heel boos werd.
Binnen twee weken kreeg ik een specialist, die mij opnam. Ik kreeg in het ziekenhuis binnen 3 dagen een zeldzame diagnose.
Die diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Al moet dat wel met een 24/7 voedingssonde in mijn maag en darmen, medicatie en eventuele operaties.
De kwaliteit van mijn leven is drastisch toegenomen.
Ik ben zo goed als op gewicht, ben weer zo'n beetje geheel zelfstandig kwa zelfzorg, huishouden, en als ouder.
Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.
Ik heb veel chronische pijn overgehouden, vanwege spierafbraak en chronisch tekort aan voedingsstoffen. Ook heb ik heftige bij/voorhoofdholte onstekingen en artrose in mijn kaak die enorm pijn doet, zelfs na operaties. En een verzwakt hart. Daar werken we hard aan. De dokters die mij dit hebben aangedaan door mij weg te laten rotten, die wil ik vergeten. Mijn man wil ze aanklagen. Ik wil verder. Dus ik besteed liever tijd aan therapie, zowel fysiek als mentaal.
Ik ben nu 34. Mijn dochter is 8, en na chemotherapie is haar nierziekte eindelijk in remissie. Ze is stabiel, gezond en gelukkig. Mijn man heeft een stabiele baan en is vroeg thuis. We zijn financieel stabiel en hebben een fijn huisje, en nu ook een fijn leven samen.
En toen gingen mijn eierstokken rammelen. Want na 8 jaar, doen die het ineens weer. En niet zo'n klein beetje ook. Mn lijf, psyche en hart willen kinderen. Die heb ik altijd gewild. Alleen niet op de manier waarop het de afgelopen 8 jaar is gegaan. Dat kon ik lichamelijk en psychisch niet aan.
Maar dan is nu de vraag. Kan ik dat nu wel? Ik ben zo bang. Bang om weer ziek te zijn, om weer een trauma op te lopen van een zwangerschap en bevalling. En ons leven is nu zo leuk en fijn en evenwichtig. Moeten we daar nu wel verandering in brengen? Mn angst zegt nee, maar de rest schreeuwt ja.
Ik weet ook wel dat ik zwangerschap, bevalling en babies koppel met trauma, omdat ik dat zo heb ervaren, terwijl ik compleet onervaren was, en het heel anders had kunnen lopen. Er werden mij veel dingen opgedrongen, waar ik achteraf spijt van heb, en hebben bijgedragen aan de nare herinneringen.
Ik ben nu 8 jaar een moeder, en weet nu wel hoe het moet, en ben niet bang voor een beetje tegenslag. Weet goed wat ik wel en niet wil.
Wat ik wil,is genieten van een zwangerschap, een bevalling. Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen.
Man wil ook heel graag. Die wil er nog wel drie
Ik ben bang voor verandering, nu ik eindelijk mn leven op een rijtje heb. Moet ik gewoon tevreden zijn met 1 kind, en voorgoed afscheid nemen van het idee/gevoel? Lekker genieten van financiele vrijheid en minder stress?
Ik heb zo'n beetje alles achter mij kunnen laten, maar dit valt ineens heel rouw op mijn dak.
Fijn, om dit toch ineens zo van mij af te kunnen schrijven. Het is een beetje een warrig verhaal geworden. Mijn Nederlandse taalvaardigheid is er niet beter op geworden zie ik wel
Excuses daarvoor!
Rond mijn 20e werd ik vaak ziek. Jarenlang vreselijk overgeven, constant misselijk zijn, flauwvallen, chronische diarree, maagvliestontstekingen. Ze konden niets vinden.
Ik verhuisde 4 jaar later naar de andere kant van de wereld. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was een hel. Ik was enorm ziek, en de bevalling zelf was enorm traumatisch met blijvende schade die nooit is opgelost. Vlak na de bevalling woog ik nog 38 kilo.
Daar lag ik dan, ik kon amper bewegen, met een kindje wat een nierziekte had, die alleen maar huilde, niet sliep, en constant medische hulp nodig had. Een man die overdag sliep en nachtdiensten had, waardoor ik alleen was. Ik woonde ook in het buitenland, dus steun van vrienden en famillie had ik niet.
Ik kreeg c-diff infecties, interne bloedingen, zwaardere maagvliesontstekingen, alvleesklieronstekingen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, ze konden niets vinden. Ik heb echt jarenlang 24/7 in bed gelegen. Ze dachten dat ik een eetstoornis had, en schreven dat ik dingen verzon om aandacht te krijgen. De klachten werden veroorzaakt door wat ik mijzelf aandeed. Ik kreeg minimale hulp, en werd na een infuus met vloeistof gewoon weer naar huis gestuurd. Want alle rapporten zeiden " probably munchausen?''
Dit wist ik pas achteraf.
Terug verhuisd naar zijn ouders om te helpen met opvoeding/zorg. Een patient van mijn man. En een kind wat mij alleen maar kende als lijk in bed. Ik dacht dat ik dood ging. Ik vond het heel eerlijk, niet zo'n onaangenaam idee na zoveel jaar. Na heel lang boos zijn, had ik er wel vrede mee.
We verhuisde naar een grotere stad, omdat ik graag wilde dat mijn man en kind een betere toekomst zouden hebben, in het geval dat ik er niet meer zou zijn. Toen kreeg ik een Nederlandse huisarts, die op zn zachts gezegd, heel boos werd.
Binnen twee weken kreeg ik een specialist, die mij opnam. Ik kreeg in het ziekenhuis binnen 3 dagen een zeldzame diagnose.
Die diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Al moet dat wel met een 24/7 voedingssonde in mijn maag en darmen, medicatie en eventuele operaties.
De kwaliteit van mijn leven is drastisch toegenomen.
Ik ben zo goed als op gewicht, ben weer zo'n beetje geheel zelfstandig kwa zelfzorg, huishouden, en als ouder.
Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.
Ik heb veel chronische pijn overgehouden, vanwege spierafbraak en chronisch tekort aan voedingsstoffen. Ook heb ik heftige bij/voorhoofdholte onstekingen en artrose in mijn kaak die enorm pijn doet, zelfs na operaties. En een verzwakt hart. Daar werken we hard aan. De dokters die mij dit hebben aangedaan door mij weg te laten rotten, die wil ik vergeten. Mijn man wil ze aanklagen. Ik wil verder. Dus ik besteed liever tijd aan therapie, zowel fysiek als mentaal.
Ik ben nu 34. Mijn dochter is 8, en na chemotherapie is haar nierziekte eindelijk in remissie. Ze is stabiel, gezond en gelukkig. Mijn man heeft een stabiele baan en is vroeg thuis. We zijn financieel stabiel en hebben een fijn huisje, en nu ook een fijn leven samen.
En toen gingen mijn eierstokken rammelen. Want na 8 jaar, doen die het ineens weer. En niet zo'n klein beetje ook. Mn lijf, psyche en hart willen kinderen. Die heb ik altijd gewild. Alleen niet op de manier waarop het de afgelopen 8 jaar is gegaan. Dat kon ik lichamelijk en psychisch niet aan.
Maar dan is nu de vraag. Kan ik dat nu wel? Ik ben zo bang. Bang om weer ziek te zijn, om weer een trauma op te lopen van een zwangerschap en bevalling. En ons leven is nu zo leuk en fijn en evenwichtig. Moeten we daar nu wel verandering in brengen? Mn angst zegt nee, maar de rest schreeuwt ja.
Ik weet ook wel dat ik zwangerschap, bevalling en babies koppel met trauma, omdat ik dat zo heb ervaren, terwijl ik compleet onervaren was, en het heel anders had kunnen lopen. Er werden mij veel dingen opgedrongen, waar ik achteraf spijt van heb, en hebben bijgedragen aan de nare herinneringen.
Ik ben nu 8 jaar een moeder, en weet nu wel hoe het moet, en ben niet bang voor een beetje tegenslag. Weet goed wat ik wel en niet wil.
Wat ik wil,is genieten van een zwangerschap, een bevalling. Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen.
Man wil ook heel graag. Die wil er nog wel drie
Ik ben bang voor verandering, nu ik eindelijk mn leven op een rijtje heb. Moet ik gewoon tevreden zijn met 1 kind, en voorgoed afscheid nemen van het idee/gevoel? Lekker genieten van financiele vrijheid en minder stress?
Ik heb zo'n beetje alles achter mij kunnen laten, maar dit valt ineens heel rouw op mijn dak.
Fijn, om dit toch ineens zo van mij af te kunnen schrijven. Het is een beetje een warrig verhaal geworden. Mijn Nederlandse taalvaardigheid is er niet beter op geworden zie ik wel
Excuses daarvoor!
donderdag 19 mei 2022 om 19:42
Universeinmotion schreef: ↑19-05-2022 18:10
Maar, ik heb ook geleefd, want ik wilde leven. Ik moest het alleen doen door een zee van strijd. Ik besef me nu ook wel, dat mijn " neutraal" dus niet meer hetzelfde is als iemand die "gewoon'' gezond is. Dus ik vind tegenslagen en ziekte die een ander tegen de vlakte aan zou gooien, eigenlijk geen goede reden meer om dan maar niet meer op te staan. En nu het dus beter gaat, zie ik niet goed in, dat het voor een buitenstaander te veel zou zijn. Dat is het mentaal niet voor mij, maar dat is eigenlijk heel sneu. Dat ik niet meer weet wat " normaal" is. Ik ben dus mn kompas en intuitie kwijt, omdat ik die jarenlang heb moeten negeren. Dat doe ik dus nu weer, door iets te willen wat mij meer gaat belasten dan gezond zou zijn.
" Wat is gezond"
Dat weet ik niet meer.
Hoe vind je dat terug?
Dit had ik zelf kunnen schrijven.
Bij mij was het niet fysiek, of wel, of niet, maar de oorzaak was mentaal.
Ik blijk complexe PTSS te hebben. En daar moest ik ruim 30 voor worden om dat te erkennen. Want, mijn normaal was míjn normaal. Ik wist niet beter. Dacht dat de gierende paniek erbij hoorde. Dat iedereen niet wist hoe het leven moest of geen grenzen voelde. Dat doorgaan de modus was. Ontspanning kende ik niet. Uitdagingen gaven de kick, maakten mijn bestaansrecht.
Misschien dat ik daarom zo de drang had om de posts te schrijven van hiervoor. Je raakt een snaar in mij, die snaar van overleven.
Wat mij veel bracht was letterlijk de knieval maken en erkennen: zo niet verder. Dat brengt geen mooi beeld mee, ik heb heel veel ingeleverd en afgepeld tot ik meer kwetsbaar was dan ik ooit ben geweest. Au! En vanaf daar weer opbouwen.
De huisarts of een al bestaande behandelaar kan je daarin op weg helpen. EMDR, cognitieve gedragstherapie en eventueel schematherapie zijn een mooi stapeltje voor je hoofd. Voor je lijf kun je PMT of haptotherapie overwegen.
Trauma en onverwerkte pijn gaat in je lijf zitten.
Hips, hopsakee en pierlala.
donderdag 19 mei 2022 om 22:17
Wauw thx. Mijn eigen wens voor een tweede keer moeder worden is iets wat ik heb los moeten laten. Om andere redenen dan TO.
Dit is wel heel treffend omschreven..
