Kinderen
alle pijlers
Ik wil wel, maar ik durf niet, vanwege gezondheid/trauma
dinsdag 17 mei 2022 om 21:25
Dit wordt een heel lang verhaal. Maar ik heb het denk ik hard nodig. En kan wel wat advies gebruiken op het moment. Ik vind het lastig om duidelijk op een rijtje te zetten wat er nu precies is gebeurd in 8 jaar tijd. Maar ik ga het toch maar proberen.
Rond mijn 20e werd ik vaak ziek. Jarenlang vreselijk overgeven, constant misselijk zijn, flauwvallen, chronische diarree, maagvliestontstekingen. Ze konden niets vinden.
Ik verhuisde 4 jaar later naar de andere kant van de wereld. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was een hel. Ik was enorm ziek, en de bevalling zelf was enorm traumatisch met blijvende schade die nooit is opgelost. Vlak na de bevalling woog ik nog 38 kilo.
Daar lag ik dan, ik kon amper bewegen, met een kindje wat een nierziekte had, die alleen maar huilde, niet sliep, en constant medische hulp nodig had. Een man die overdag sliep en nachtdiensten had, waardoor ik alleen was. Ik woonde ook in het buitenland, dus steun van vrienden en famillie had ik niet.
Ik kreeg c-diff infecties, interne bloedingen, zwaardere maagvliesontstekingen, alvleesklieronstekingen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, ze konden niets vinden. Ik heb echt jarenlang 24/7 in bed gelegen. Ze dachten dat ik een eetstoornis had, en schreven dat ik dingen verzon om aandacht te krijgen. De klachten werden veroorzaakt door wat ik mijzelf aandeed. Ik kreeg minimale hulp, en werd na een infuus met vloeistof gewoon weer naar huis gestuurd. Want alle rapporten zeiden " probably munchausen?''
Dit wist ik pas achteraf.
Terug verhuisd naar zijn ouders om te helpen met opvoeding/zorg. Een patient van mijn man. En een kind wat mij alleen maar kende als lijk in bed. Ik dacht dat ik dood ging. Ik vond het heel eerlijk, niet zo'n onaangenaam idee na zoveel jaar. Na heel lang boos zijn, had ik er wel vrede mee.
We verhuisde naar een grotere stad, omdat ik graag wilde dat mijn man en kind een betere toekomst zouden hebben, in het geval dat ik er niet meer zou zijn. Toen kreeg ik een Nederlandse huisarts, die op zn zachts gezegd, heel boos werd.
Binnen twee weken kreeg ik een specialist, die mij opnam. Ik kreeg in het ziekenhuis binnen 3 dagen een zeldzame diagnose.
Die diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Al moet dat wel met een 24/7 voedingssonde in mijn maag en darmen, medicatie en eventuele operaties.
De kwaliteit van mijn leven is drastisch toegenomen.
Ik ben zo goed als op gewicht, ben weer zo'n beetje geheel zelfstandig kwa zelfzorg, huishouden, en als ouder.
Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.
Ik heb veel chronische pijn overgehouden, vanwege spierafbraak en chronisch tekort aan voedingsstoffen. Ook heb ik heftige bij/voorhoofdholte onstekingen en artrose in mijn kaak die enorm pijn doet, zelfs na operaties. En een verzwakt hart. Daar werken we hard aan. De dokters die mij dit hebben aangedaan door mij weg te laten rotten, die wil ik vergeten. Mijn man wil ze aanklagen. Ik wil verder. Dus ik besteed liever tijd aan therapie, zowel fysiek als mentaal.
Ik ben nu 34. Mijn dochter is 8, en na chemotherapie is haar nierziekte eindelijk in remissie. Ze is stabiel, gezond en gelukkig. Mijn man heeft een stabiele baan en is vroeg thuis. We zijn financieel stabiel en hebben een fijn huisje, en nu ook een fijn leven samen.
En toen gingen mijn eierstokken rammelen. Want na 8 jaar, doen die het ineens weer. En niet zo'n klein beetje ook. Mn lijf, psyche en hart willen kinderen. Die heb ik altijd gewild. Alleen niet op de manier waarop het de afgelopen 8 jaar is gegaan. Dat kon ik lichamelijk en psychisch niet aan.
Maar dan is nu de vraag. Kan ik dat nu wel? Ik ben zo bang. Bang om weer ziek te zijn, om weer een trauma op te lopen van een zwangerschap en bevalling. En ons leven is nu zo leuk en fijn en evenwichtig. Moeten we daar nu wel verandering in brengen? Mn angst zegt nee, maar de rest schreeuwt ja.
Ik weet ook wel dat ik zwangerschap, bevalling en babies koppel met trauma, omdat ik dat zo heb ervaren, terwijl ik compleet onervaren was, en het heel anders had kunnen lopen. Er werden mij veel dingen opgedrongen, waar ik achteraf spijt van heb, en hebben bijgedragen aan de nare herinneringen.
Ik ben nu 8 jaar een moeder, en weet nu wel hoe het moet, en ben niet bang voor een beetje tegenslag. Weet goed wat ik wel en niet wil.
Wat ik wil,is genieten van een zwangerschap, een bevalling. Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen.
Man wil ook heel graag. Die wil er nog wel drie
Ik ben bang voor verandering, nu ik eindelijk mn leven op een rijtje heb. Moet ik gewoon tevreden zijn met 1 kind, en voorgoed afscheid nemen van het idee/gevoel? Lekker genieten van financiele vrijheid en minder stress?
Ik heb zo'n beetje alles achter mij kunnen laten, maar dit valt ineens heel rouw op mijn dak.
Fijn, om dit toch ineens zo van mij af te kunnen schrijven. Het is een beetje een warrig verhaal geworden. Mijn Nederlandse taalvaardigheid is er niet beter op geworden zie ik wel
Excuses daarvoor!
Rond mijn 20e werd ik vaak ziek. Jarenlang vreselijk overgeven, constant misselijk zijn, flauwvallen, chronische diarree, maagvliestontstekingen. Ze konden niets vinden.
Ik verhuisde 4 jaar later naar de andere kant van de wereld. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was een hel. Ik was enorm ziek, en de bevalling zelf was enorm traumatisch met blijvende schade die nooit is opgelost. Vlak na de bevalling woog ik nog 38 kilo.
Daar lag ik dan, ik kon amper bewegen, met een kindje wat een nierziekte had, die alleen maar huilde, niet sliep, en constant medische hulp nodig had. Een man die overdag sliep en nachtdiensten had, waardoor ik alleen was. Ik woonde ook in het buitenland, dus steun van vrienden en famillie had ik niet.
Ik kreeg c-diff infecties, interne bloedingen, zwaardere maagvliesontstekingen, alvleesklieronstekingen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, ze konden niets vinden. Ik heb echt jarenlang 24/7 in bed gelegen. Ze dachten dat ik een eetstoornis had, en schreven dat ik dingen verzon om aandacht te krijgen. De klachten werden veroorzaakt door wat ik mijzelf aandeed. Ik kreeg minimale hulp, en werd na een infuus met vloeistof gewoon weer naar huis gestuurd. Want alle rapporten zeiden " probably munchausen?''
Dit wist ik pas achteraf.
Terug verhuisd naar zijn ouders om te helpen met opvoeding/zorg. Een patient van mijn man. En een kind wat mij alleen maar kende als lijk in bed. Ik dacht dat ik dood ging. Ik vond het heel eerlijk, niet zo'n onaangenaam idee na zoveel jaar. Na heel lang boos zijn, had ik er wel vrede mee.
We verhuisde naar een grotere stad, omdat ik graag wilde dat mijn man en kind een betere toekomst zouden hebben, in het geval dat ik er niet meer zou zijn. Toen kreeg ik een Nederlandse huisarts, die op zn zachts gezegd, heel boos werd.
Binnen twee weken kreeg ik een specialist, die mij opnam. Ik kreeg in het ziekenhuis binnen 3 dagen een zeldzame diagnose.
Die diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog leef. Al moet dat wel met een 24/7 voedingssonde in mijn maag en darmen, medicatie en eventuele operaties.
De kwaliteit van mijn leven is drastisch toegenomen.
Ik ben zo goed als op gewicht, ben weer zo'n beetje geheel zelfstandig kwa zelfzorg, huishouden, en als ouder.
Soms gaat het nog even mis, als ik te veel hooi op mijn vork neem, en niet goed oplet. Maar dat komt ook omdat ik koppig ben en niet lopen wil maar rennen.
Ik heb veel chronische pijn overgehouden, vanwege spierafbraak en chronisch tekort aan voedingsstoffen. Ook heb ik heftige bij/voorhoofdholte onstekingen en artrose in mijn kaak die enorm pijn doet, zelfs na operaties. En een verzwakt hart. Daar werken we hard aan. De dokters die mij dit hebben aangedaan door mij weg te laten rotten, die wil ik vergeten. Mijn man wil ze aanklagen. Ik wil verder. Dus ik besteed liever tijd aan therapie, zowel fysiek als mentaal.
Ik ben nu 34. Mijn dochter is 8, en na chemotherapie is haar nierziekte eindelijk in remissie. Ze is stabiel, gezond en gelukkig. Mijn man heeft een stabiele baan en is vroeg thuis. We zijn financieel stabiel en hebben een fijn huisje, en nu ook een fijn leven samen.
En toen gingen mijn eierstokken rammelen. Want na 8 jaar, doen die het ineens weer. En niet zo'n klein beetje ook. Mn lijf, psyche en hart willen kinderen. Die heb ik altijd gewild. Alleen niet op de manier waarop het de afgelopen 8 jaar is gegaan. Dat kon ik lichamelijk en psychisch niet aan.
Maar dan is nu de vraag. Kan ik dat nu wel? Ik ben zo bang. Bang om weer ziek te zijn, om weer een trauma op te lopen van een zwangerschap en bevalling. En ons leven is nu zo leuk en fijn en evenwichtig. Moeten we daar nu wel verandering in brengen? Mn angst zegt nee, maar de rest schreeuwt ja.
Ik weet ook wel dat ik zwangerschap, bevalling en babies koppel met trauma, omdat ik dat zo heb ervaren, terwijl ik compleet onervaren was, en het heel anders had kunnen lopen. Er werden mij veel dingen opgedrongen, waar ik achteraf spijt van heb, en hebben bijgedragen aan de nare herinneringen.
Ik ben nu 8 jaar een moeder, en weet nu wel hoe het moet, en ben niet bang voor een beetje tegenslag. Weet goed wat ik wel en niet wil.
Wat ik wil,is genieten van een zwangerschap, een bevalling. Ik wil controle hebben over wat er met mij gebeurd. En keuzes maken waar ik zelf achter sta. Het dit keer anders meemaken.
Artsen zeggen dat het mogelijk is met de juiste begeleiding, dus dat houd mij niet tegen.
Man wil ook heel graag. Die wil er nog wel drie
Ik ben bang voor verandering, nu ik eindelijk mn leven op een rijtje heb. Moet ik gewoon tevreden zijn met 1 kind, en voorgoed afscheid nemen van het idee/gevoel? Lekker genieten van financiele vrijheid en minder stress?
Ik heb zo'n beetje alles achter mij kunnen laten, maar dit valt ineens heel rouw op mijn dak.
Fijn, om dit toch ineens zo van mij af te kunnen schrijven. Het is een beetje een warrig verhaal geworden. Mijn Nederlandse taalvaardigheid is er niet beter op geworden zie ik wel
Excuses daarvoor!
woensdag 18 mei 2022 om 15:42
woensdag 18 mei 2022 om 16:16
Hier hetzelfdeWesterpaviljoen schreef: ↑18-05-2022 10:26Ervaring:
Eerste kind was easy peasy
Tweede kind heel moeilijk qua gezondheid (niet zijn fout) vorige week nog met ambulance naar ziekenhuis.
Als de tweede de eerste was geweest was ik nooit aan een tweede begonnen.
woensdag 18 mei 2022 om 18:09
Sluit me hierbij aan. Ik zie t ook om me heen. Heel leuk zo’n clubje kinderen thuis in theorie, maar gaat id praktijk wel anders. Ik ben ook chronisch ziek, maar echt niet zoals jij. Weet ook dat t niet realistisch is om 4 kinderen te krijgen. Tel je zegeningen.lux- schreef: ↑18-05-2022 07:01Wat een nare ervaring heb je gehad bij je bevalling, TO.
Ik haak even hier op in: 4-5 kinderen van anderen is wel even iets anders dan dat ze in je huis wonen en je elke dag de was voor 4-5 moet hanteren, 4-5x moet helpen met huiswerk, 4-5x boterhammen moet smeren, enz.
Natuurlijk is het hartstikke leuk om zo’n troep kinderen te zien, maar het georganiseer en de huishoudelijke taken die ze met zich meebrengen is met 2 echt al veel groter dan met 1. Heb je voldoende gezondheid daarvoor?
Ik heb er 2, en ik ervaar wel echt dat mijn oudste een hoop aandacht heeft moeten inleveren toen nr. 2 kwam. En niet even, maar blijvend.
En dat is oké, hij kreeg er een broertje voor terug en dat is een prima ruil.
Maar jouw dochter is ernstig ziek geweest, jij bent ernstig ziek geweest. Is het voor haar ook een eerlijke ruil?
woensdag 18 mei 2022 om 18:42
Ik weet overigens niet in wat voor land jij woont, maar een 34 jarige waarbij alle vriendinnen 4/5 kinderen hebben, is wel heel erg bijzonder hoor. Ik ben begin 40, en ik ken oprecht niemand met meer dan 3 kinderen, en zelfs dat maar heel zelden.
Het kan natuurlijk iets cultureels zijn dat dat in jouw omgeving wel zo is, maar het is echt niet een gebruikelijke standaard. Of je zo veel kinderen gehad zou hebben als je leven minder dramatisch was verlopen, lijkt me dan ook zeer de vraag.
Het kan natuurlijk iets cultureels zijn dat dat in jouw omgeving wel zo is, maar het is echt niet een gebruikelijke standaard. Of je zo veel kinderen gehad zou hebben als je leven minder dramatisch was verlopen, lijkt me dan ook zeer de vraag.
woensdag 18 mei 2022 om 18:51
Dat vroeg ik mij dus ook al af. Gemiddelde hier in het westen is 1,5 kind (2 kinderen).nausicaa schreef: ↑18-05-2022 18:42Ik weet overigens niet in wat voor land jij woont, maar een 34 jarige waarbij alle vriendinnen 4/5 kinderen hebben, is wel heel erg bijzonder hoor. Ik ben begin 40, en ik ken oprecht niemand met meer dan 3 kinderen, en zelfs dat maar heel zelden.
Het kan natuurlijk iets cultureels zijn dat dat in jouw omgeving wel zo is, maar het is echt niet een gebruikelijke standaard. Of je zo veel kinderen gehad zou hebben als je leven minder dramatisch was verlopen, lijkt me dan ook zeer de vraag.
Normaal gun ik ieder kind een broertje of zusje, maar in jouw geval zou ik het sterk afraden. Hier bij de 2e medisch traject zwanger te raken. En de bevalling liep ook niet zoals ik had verwacht, wel snel overigens maar wel met lichamelijke problemen.
Voor iedereen een groene tuin
woensdag 18 mei 2022 om 20:55
Eens. Ik merk dat ik er zelfs een beetje 'bozig' van word. Ts, zonder te willen bagatelliseren wat je hebt meegemaakt, vind ik je posts heel erg gericht op wat jíj wil. Maar het draait niet om jou, het draait om wat goed is voor je dochter en een al dan niet geboren tweede kind.StevieNicks schreef: ↑18-05-2022 07:12Ik lees je laatste stuk TO en vraag ik me af of je niet door middel van een nieuwe zwangerschap, bevalling en baby goed wil maken wat je toen is afgenomen?
woensdag 18 mei 2022 om 21:19
TO, ik lees je pijn tussen elke letter door. Ergens herken ik het.
Door trauma en depressie heb ik voor mijn gevoel niet zo kunnen genieten van mijn baby. Mijn wens voor 3 of 4 kinderen ging door diezelfde depressie en mentale wankelheid ook meteen van de baan. Voor mijn gevoel bleef ik met lege handen achter.
En dat was een enorme denkfout!
Want ondanks mijn tegenslag, ondanks het vechten en overleven, ondanks dat allemaal, had ik wél een kindje gekregen. Een mirakel eigenlijk.
Jouw lijf heeft in alle pijn en medische onwetendheid een zwangerschap voldragen. Je dochter kwam zo gezond mogelijk ter wereld. Je kind heeft haar gezondheid kunnen stabiliseren. Ze leeft en deelt haar leven met jou. Jij leeft!
Ondanks je ziekte en pijn en tegenslag heb je dit kado wél ontvangen.
Het rouwproces wat je hebt over al het verlies, zou ik absoluut erkennen. Dat is er namelijk. En zal verwerkt moeten worden. Richt daar je energie op. Verlos je van de ballast en geniet van je man en kind.
Door trauma en depressie heb ik voor mijn gevoel niet zo kunnen genieten van mijn baby. Mijn wens voor 3 of 4 kinderen ging door diezelfde depressie en mentale wankelheid ook meteen van de baan. Voor mijn gevoel bleef ik met lege handen achter.
En dat was een enorme denkfout!
Want ondanks mijn tegenslag, ondanks het vechten en overleven, ondanks dat allemaal, had ik wél een kindje gekregen. Een mirakel eigenlijk.
Jouw lijf heeft in alle pijn en medische onwetendheid een zwangerschap voldragen. Je dochter kwam zo gezond mogelijk ter wereld. Je kind heeft haar gezondheid kunnen stabiliseren. Ze leeft en deelt haar leven met jou. Jij leeft!
Ondanks je ziekte en pijn en tegenslag heb je dit kado wél ontvangen.
Het rouwproces wat je hebt over al het verlies, zou ik absoluut erkennen. Dat is er namelijk. En zal verwerkt moeten worden. Richt daar je energie op. Verlos je van de ballast en geniet van je man en kind.
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 18 mei 2022 om 21:42
Nou dan word ook ik even plaatsvervangend terug boos. Je weet natuurlijk niet hoe die 8 jaar er in detail hebben uitgezien. De laatste jaren werd ik echt heel ziek, dat is een feit; Ik heb mijn kind niet 8 jaar lang verwaarloosd, of alleen maar voor mezelf gekozen. Als ik niet deed wat goed is voor dochter, dan had ik in die 8 jaar die keuze kunnen maken. Die heb ik niet gemaakt. Ik heb 8 jaar lang gekozen voor mijn eigen gezondheid en die van haar.dertien schreef: ↑18-05-2022 20:55Eens. Ik merk dat ik er zelfs een beetje 'bozig' van word. Ts, zonder te willen bagatelliseren wat je hebt meegemaakt, vind ik je posts heel erg gericht op wat jíj wil. Maar het draait niet om jou, het draait om wat goed is voor je dochter en een al dan niet geboren tweede kind.
Ik heb ook in die 8 jaar tijd 2 jaar lang alleen voor haar gezorgd vanwege werk van man, 2 jaar lang gezorgd omdat hij terug naar school ging, zelf 2 jaar lang een studie gedaan en afgerond, kaakoperaties ondergaan tijdens exams, bijbaantjes gehad na school en stage laat in de avond, in het weekend, kind opgehaald van de opvang met de bus, rijbewijs gehaald, partime gewerkt.
Het is niet zo dat ik jaren niets meer heb gedaan. Ik heb echt heel hard teruggevochten, doelen behaald.
De laatste 2 jaar waren heftig, vooral voor mij. Ik was veel in het ziekenhuis. Kind ging 5 dagen in de week naar school, ik zette haar af, ik haalde haar op, en dan ging ze naar oma en opa, of vriendinnetje, of balletles, totdat haar vader thuis kwam. Het weekend was altijd volgeboekt met uitjes, en een keer in de week hadden wij een moeder/dochter dag naar de spa/bioscoop/favo restaurant/dierentuin. In de zomer tripjes naar Nederland met zn twee.
Dat werd zelfs te veel de laatste maanden, dat is waar. Maar dat ik niet doe wat goed is voor mijn dochter? Dat is de omgekeerde wereld. Kind heeft een zee van liefde ervaren.
Maar werken kon ik niet meer, het hele huishouden kon ik niet meer, en het laatste jaar lag ik vaak s'nachts op de badkamervloer met maagbloedingen .En kon ik overdag dus niets, behalve aankleden, haar naar de schoolbus brengen, en de rest uit handen geven.
Maar ga mij nou niet vertellen, dat mijn post alleen maar op mij is gericht. Het gaat ook het dilemma " wat ik wil, en wat wijsheid is".
Mag ik ook mens zijn? Wensen hebben? Het is niet egoistisch om iets te willen. Als ik het had doorgezet, dan was het egoisme. Maar 8 jaar lang heb ik ervoor gezorgd dat het niet zou gebeuren. Nu nog zit ik op een forum, om mijn verstand te benadrukken en te versterken, in plaats van naar mijn gevoel te luisteren. Dat is niet egoisme. Ik doe er juist goed aan om het hier op te schrijven, en mijn gevoel niet door te drukken zonder perspectief van anderen.
Ik heb juist alles op alles gezet, zodat zij er niet de dupe van zou worden. Dat doe ik nu ook. En dat blijf ik doen.
woensdag 18 mei 2022 om 21:54
Ik heb gelukkig zelf geen depressie ervaren. Mijn therapeut gaf aan, dat sommige mensen gewoon niet echt aanleg hebben voor depressie. Ik heb daar mazzel mee. Ik kon nog zo intens genieten van de kleine dingetjes, de zon, kleuren, een leuke grap, een knuffel of een stil moment. In plaats van depressief werd ik boos en vastberaden. Ik was zo ongelukkig van het ziek zijn, maar dat was, zodra er een oplossing was, ook gewoon zo snel weg. Ik kon ook heel snel loslaten hoe en waarom het zo was gelopen. Ook de artsen zelf heb ik direct vergeven.Merl0t schreef: ↑18-05-2022 21:19TO, ik lees je pijn tussen elke letter door. Ergens herken ik het.
Door trauma en depressie heb ik voor mijn gevoel niet zo kunnen genieten van mijn baby. Mijn wens voor 3 of 4 kinderen ging door diezelfde depressie en mentale wankelheid ook meteen van de baan. Voor mijn gevoel bleef ik met lege handen achter.
En dat was een enorme denkfout!
Want ondanks mijn tegenslag, ondanks het vechten en overleven, ondanks dat allemaal, had ik wél een kindje gekregen. Een mirakel eigenlijk.
Jouw lijf heeft in alle pijn en medische onwetendheid een zwangerschap voldragen. Je dochter kwam zo gezond mogelijk ter wereld. Je kind heeft haar gezondheid kunnen stabiliseren. Ze leeft en deelt haar leven met jou. Jij leeft!
Ondanks je ziekte en pijn en tegenslag heb je dit kado wél ontvangen.
Het rouwproces wat je hebt over al het verlies, zou ik absoluut erkennen. Dat is er namelijk. En zal verwerkt moeten worden. Richt daar je energie op. Verlos je van de ballast en geniet van je man en kind.
Ik heb voor mijn gevoel zo veel gemist, en voor zover ik weet maar 1 leven. Dus die wil geleefd worden
Ik voel mij niet leeg, en geniet intens van ons gezin en de vrijheid. Maar ik wil nu eenmaal kinderen. Dat is een gevoel, en niet mijn verstand. Dat is nooit weggegaan. En ik wil het nu gewoon al bespreekbaar maken met mezelf, met de realiteit, voor het geval dat het niet weg gaat tot de menopauze 
Ik wil niet dat het me constant overvalt, maar het kunnen relativeren.En waar kun je dat beter, dan op het viva forum. Want mijn man die ziet alleen maar de positieve kanten, en wil graag een heel weeshuis. Ik zei dat hij dan maar eerst leuk ging kijken voor een hond, of een leuke vis
woensdag 18 mei 2022 om 22:14
Merl0t schreef: ↑18-05-2022 21:19TO, ik lees je pijn tussen elke letter door. Ergens herken ik het.
Door trauma en depressie heb ik voor mijn gevoel niet zo kunnen genieten van mijn baby. Mijn wens voor 3 of 4 kinderen ging door diezelfde depressie en mentale wankelheid ook meteen van de baan. Voor mijn gevoel bleef ik met lege handen achter.
En dat was een enorme denkfout!
Want ondanks mijn tegenslag, ondanks het vechten en overleven, ondanks dat allemaal, had ik wél een kindje gekregen. Een mirakel eigenlijk.
Jouw lijf heeft in alle pijn en medische onwetendheid een zwangerschap voldragen. Je dochter kwam zo gezond mogelijk ter wereld. Je kind heeft haar gezondheid kunnen stabiliseren. Ze leeft en deelt haar leven met jou. Jij leeft!
Ondanks je ziekte en pijn en tegenslag heb je dit kado wél ontvangen.
Het rouwproces wat je hebt over al het verlies, zou ik absoluut erkennen. Dat is er namelijk. En zal verwerkt moeten worden. Richt daar je energie op. Verlos je van de ballast en geniet van je man en kind.
Mooi.
Edit: en inspirerend op een bepaalde manier.
woensdag 18 mei 2022 om 22:26
Nou inderdaad. Wat mooit toch, dat je bewust die keuze niet hebt gemaakt. Ik zie zoveel ellende om mij heen, omdat die keuze dus wel is gemaakt. Sterker nog, mijn ouders zelf, hadden nooit ouders moeten worden. Het lukte ze gewoon niet, en toch kwam er nog een kind bij. Dat was echt heel erg sneu voor alle kinderen zelf. Gelukkig zijn wel allemaal enorm goed terechtgekomen, en hebben we hele andere keuzes gemaakt. Misschien dat ik daarom ook wel zo voorzichtig ben ondanks mijn gevoel. Ik ben nu heel blij dat ik besta, maar ik kan echt heel trots zijn op moeders die het zelf inzien, en dus niet doen.
Ik merk ook wel dat ik er veel voorzichtiger in sta dan mijn man. Die maakt toch stiekem wel eens opmerkingen, waar ik niet echt op in ga. Maar ik wil zijn gevoel ook weer niet serieus nemen. Vandaar het gesprek in de winter. Maarja, ook dan moet ik iets te bespreken hebben.
Ik vind het moeilijk, Nu alles anders is. Ik wil ook weer werken, reizen. Ik heb mijn hobby weer opgepikt. Dat zijn heerlijke dingen. Ik wil het liefst een jaar lang gewoon niet nadenken over gezin. Maar genieten van. En toch voel ik druk. Zo stom.
woensdag 18 mei 2022 om 22:32
Ik wil ook zeker niet anders beweren. Maar imo past daar niet het risico van nog een kindje bij, hoe graag je het ook wil.Universeinmotion schreef: ↑18-05-2022 21:42Nou dan word ook ik even plaatsvervangend terug boos. Je weet natuurlijk niet hoe die 8 jaar er in detail hebben uitgezien. De laatste jaren werd ik echt heel ziek, dat is een feit; Ik heb mijn kind niet 8 jaar lang verwaarloosd, of alleen maar voor mezelf gekozen. Als ik niet deed wat goed is voor dochter, dan had ik in die 8 jaar die keuze kunnen maken. Die heb ik niet gemaakt. Ik heb 8 jaar lang gekozen voor mijn eigen gezondheid en die van haar.
(...)
Ik heb juist alles op alles gezet, zodat zij er niet de dupe van zou worden. Dat doe ik nu ook. En dat blijf ik doen.
Ik ben zelf opgegroeid met een zieke moeder en dat is écht niet eenvoudig en moet je niet onderschatten.
woensdag 18 mei 2022 om 22:35
TO, ik wil je verhaal niet in twijfel trekken, maar het verhaal wat je nu schetst zegt rijmt niet echt met de "jarenlang 24/7 in bed gelegen" uit de OP.
Ik krijg de indruk dat je het nu wat mooier maakt om je keuze te verdedigen. Dat mag, het is immers jouw leven en jouw beslissing. Ik wens je het allerbeste en hoop dat het daadwerkelijk gaat hoe je hoopt.
Ik krijg de indruk dat je het nu wat mooier maakt om je keuze te verdedigen. Dat mag, het is immers jouw leven en jouw beslissing. Ik wens je het allerbeste en hoop dat het daadwerkelijk gaat hoe je hoopt.
anoniem_64fd9f1a16274 wijzigde dit bericht op 18-05-2022 23:58
2.36% gewijzigd
woensdag 18 mei 2022 om 22:38
Nou dat.Rosalind* schreef: ↑18-05-2022 22:35TO, ik wil je verhaal niet in twijfel trekken, maar het verhaal wat je je schetst zegt rijmt niet echt met de "jarenlang 24/7 in bed gelegen" uit de OP.
Ik krijg de indruk dat je het nu wat mooier maakt om je beslissing te verdedigen. Dat mag, het is immers jouw leven en jouw beslissing. Ik wens je het allerbeste en hoop dat het daadwerkelijk gaat hoe je hoopt.
woensdag 18 mei 2022 om 23:04
Niemand hier beslist wat de beste keuzes zijn. In die zin kan niemand zeggen: niet doen!
Maar wat ik wel ter harte zou nemen is de onderliggende zorg die wordt uitgesproken.
Je klinkt namelijk alsof je dóór wil. Dromen wil najagen. Wil leven.
Je noemt dat je hebt gevochten, dat je overdag alles voor je kind deed en de nachten vol lijden doorbracht.
Je noemt een man die jarenlang hard werkte, studeerde en afwezig was.
Je noemt een dochter die chemotherapie onderging om een nierziekte te overwinnen.
Je noemt je eigen leven wat op de rand van verlies balanceerde.
De enkele jaren dat je nu de stabiliteit hebt hervonden, de rust die jullie voelen, is die voldoende om dit allemaal te kunnen verwerken?
Ja, ik geloof dat je door wilt. Dat je energie hebt. Dromen en wensen.
Maar ervaar je dit vanuit rust of vanuit de inmense drang om nog meer te overwinnen?
Het grote goed van jezelf erkennen, is dat er meer is dan overleven.
Maar wat ik wel ter harte zou nemen is de onderliggende zorg die wordt uitgesproken.
Je klinkt namelijk alsof je dóór wil. Dromen wil najagen. Wil leven.
Je noemt dat je hebt gevochten, dat je overdag alles voor je kind deed en de nachten vol lijden doorbracht.
Je noemt een man die jarenlang hard werkte, studeerde en afwezig was.
Je noemt een dochter die chemotherapie onderging om een nierziekte te overwinnen.
Je noemt je eigen leven wat op de rand van verlies balanceerde.
De enkele jaren dat je nu de stabiliteit hebt hervonden, de rust die jullie voelen, is die voldoende om dit allemaal te kunnen verwerken?
Ja, ik geloof dat je door wilt. Dat je energie hebt. Dromen en wensen.
Maar ervaar je dit vanuit rust of vanuit de inmense drang om nog meer te overwinnen?
Het grote goed van jezelf erkennen, is dat er meer is dan overleven.
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 18 mei 2022 om 23:11
Merl0t schreef: ↑18-05-2022 23:04Niemand hier beslist wat de beste keuzes zijn. In die zin kan niemand zeggen: niet doen!
Maar wat ik wel ter harte zou nemen is de onderliggende zorg die wordt uitgesproken.
Je klinkt namelijk alsof je dóór wil. Dromen wil najagen. Wil leven.
Je noemt dat je hebt gevochten, dat je overdag alles voor je kind deed en de nachten vol lijden doorbracht.
Je noemt een man die jarenlang hard werkte, studeerde en afwezig was.
Je noemt een dochter die chemotherapie onderging om een nierziekte te overwinnen.
Je noemt je eigen leven wat op de rand van verlies balanceerde.
De enkele jaren dat je nu de stabiliteit hebt hervonden, de rust die jullie voelen, is die voldoende om dit allemaal te kunnen verwerken?
Ja, ik geloof dat je door wilt. Dat je energie hebt. Dromen en wensen.
Maar ervaar je dit vanuit rust of vanuit de inmense drang om nog meer te overwinnen?
Het grote goed van jezelf erkennen, is dat er meer is dan overleven.
Prachtig. En inspirerend weer!
Bij zulke posts hou ik van dit forum.
donderdag 19 mei 2022 om 02:59
Ja, en dit komt dus heel hard binnen.
Mijn eerste gedachte was: "Wat is rust?"
Ik denk dat ik niet meer weet hoe dat voelt. En dat besef, daar schrik ik wel van.
De nachten dat ik op de badkamervloer lag, of weken in bed, die heb ik kunnen doorstaan, juist omdat ik een kind had.
Het feit dat ze mij nodig had, was mijn houvast, wetende dat ik verantwoordelijk voor haar was, en dus wel moest opstaan.
Misschien ben ik wel heel erg gewend geraakt aan de druk om niet aan mezelf te denken, maar voor iets anders te bestaan.
Het is nu rustig, ik voel me niet leeg, ben gelukkig, maar ik denk wel " Waar doe ik het nu voor? Nu er geen storm meer is, en ik om me heen kijk. Het voelt doelloos.
Die rust. Die is er van buiten. Maar ik denk niet meer vanbinnen. Of misschien wel, maar weet ik niet zo goed wat ik er mee aan moet.
Ik werk nu weer parttime thuis, geef dochter een aantal dagen in de week thuisles, maken in het weekend veel tripjes naar de bergen.
En toen kwam dat moedergevoel dus naarboven drijven. En de verloren wens van een vol gezin.
Ik ben gewend aan hoge druk, en weet hoeveel in aankan dwars door ellende heen. Dit voelt zo....doelloos. Dat kabbelende vaarwater. En dat is het niet. Dat weet ik verstandelijk. Maar emotioneel/ psychisch ben ik gewend om onder druk te staan. Veel meer druk dan dit. Niet gezond maybe? hah!
Wat is dit forum toch fijn soms.
Heb ik een stockholm relatie met onrustig vaarwater?
donderdag 19 mei 2022 om 07:52
mooi, hoe jij echt luistert en relativeert!Universeinmotion schreef: ↑19-05-2022 02:59Ja, en dit komt dus heel hard binnen.
Mijn eerste gedachte was: "Wat is rust?"
Ik denk dat ik niet meer weet hoe dat voelt. En dat besef, daar schrik ik wel van.
De nachten dat ik op de badkamervloer lag, of weken in bed, die heb ik kunnen doorstaan, juist omdat ik een kind had.
Het feit dat ze mij nodig had, was mijn houvast, wetende dat ik verantwoordelijk voor haar was, en dus wel moest opstaan.
Misschien ben ik wel heel erg gewend geraakt aan de druk om niet aan mezelf te denken, maar voor iets anders te bestaan.
Het is nu rustig, ik voel me niet leeg, ben gelukkig, maar ik denk wel " Waar doe ik het nu voor? Nu er geen storm meer is, en ik om me heen kijk. Het voelt doelloos.
Die rust. Die is er van buiten. Maar ik denk niet meer vanbinnen. Of misschien wel, maar weet ik niet zo goed wat ik er mee aan moet.
Ik werk nu weer parttime thuis, geef dochter een aantal dagen in de week thuisles, maken in het weekend veel tripjes naar de bergen.
En toen kwam dat moedergevoel dus naarboven drijven. En de verloren wens van een vol gezin.
Ik ben gewend aan hoge druk, en weet hoeveel in aankan dwars door ellende heen. Dit voelt zo....doelloos. Dat kabbelende vaarwater. En dat is het niet. Dat weet ik verstandelijk. Maar emotioneel/ psychisch ben ik gewend om onder druk te staan. Veel meer druk dan dit. Niet gezond maybe? hah!
Wat is dit forum toch fijn soms.
Heb ik een stockholm relatie met onrustig vaarwater?
donderdag 19 mei 2022 om 14:20
Holy shit jij zet iets ineens echt zo in perspectief voor mij. Totaal anders dan TO, maar dank je!
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 19 mei 2022 om 18:10
Bij elkaar, zijn alle weken vallen en weer opstaan echt jaren in bed bij elkaar opgeteld ja. En de laatste maanden was ik echt een lijk in bed met 1.66 en 33 kilo. Dat is eng hoor. Maar een mens vecht ook terug in 8 jaar tijd. En een ziekte gaat op en neer. Dus dan krabbelde ik weer met pijn en moeite omhoog. ging het periodes "beter". Of voor mij in ieder geval genoeg om " terug te vechten''. Die grens verleg je, totdat de aandoening echt won, en ergnstige complicaties de overhand namen. Tegen de stroming inzwemmen, en soms compleet onderwater gaan, maar wel door blijven gaan. Ik moest wel. Laatste maanden kon ik niets meer behalve slapen.Rosalind* schreef: ↑18-05-2022 22:35TO, ik wil je verhaal niet in twijfel trekken, maar het verhaal wat je nu schetst zegt rijmt niet echt met de "jarenlang 24/7 in bed gelegen" uit de OP.
Ik krijg de indruk dat je het nu wat mooier maakt om je keuze te verdedigen. Dat mag, het is immers jouw leven en jouw beslissing. Ik wens je het allerbeste en hoop dat het daadwerkelijk gaat hoe je hoopt.
Maar, ik heb ook geleefd, want ik wilde leven. Ik moest het alleen doen door een zee van strijd. Ik besef me nu ook wel, dat mijn " neutraal" dus niet meer hetzelfde is als iemand die "gewoon'' gezond is. Dus ik vind tegenslagen en ziekte die een ander tegen de vlakte aan zou gooien, eigenlijk geen goede reden meer om dan maar niet meer op te staan. En nu het dus beter gaat, zie ik niet goed in, dat het voor een buitenstaander te veel zou zijn. Dat is het mentaal niet voor mij, maar dat is eigenlijk heel sneu. Dat ik niet meer weet wat " normaal" is. Ik ben dus mn kompas en intuitie kwijt, omdat ik die jarenlang heb moeten negeren. Dat doe ik dus nu weer, door iets te willen wat mij meer gaat belasten dan gezond zou zijn.
" Wat is gezond"
Dat weet ik niet meer.
Hoe vind je dat terug?
donderdag 19 mei 2022 om 19:14
Sorry, maar ik vind je in je laatste posts wel een beetje zelfingenomen overkomen. Je hebt alles voor je dochter gedaan, je ging door terwijl dat niet kon, je had alle zorg, maar lag ook hele dagen op bed, alles wat anderen tegen de vlakte slaat doorsta jij gewoon.
Dat je gevochten hebt, geloof ik meteen. Dat het heel zwaar is geweest ook. Maar blijf wel even reeel. Aangezien je nog steeds sondevoeding hebt (schrijf je zelf), ben je dus simpelweg niet gezond en is een zwangerschap best een aanzienlijk risico. Je kunt jezelf ijzersterk vinden, maar in elk geval lichamelijk ben je dat niet. En ook een ijzeren wil overkomt niet alles.
Daarnaast doe je nu net alsof je dochter er nauwelijks last van heeft gehad. Dat kan ik echt niet rijmen met ‘zo vreselijk ziek geweest’. Een kind is niet gek, zelfs als die veel uit huis is, merkt die echt wel als haar moeder ernstig ziek is. En dat geeft enorme onrust voor een kind. Daar kun je niks aan doen, dat is jou niet aan te rekenen, maar net doen alsof er niks gebeurd is in haar leventje is raar. En dan heeft ze daarnaast zelf ook nog een ernstige aandoening, waarvoor ze zelfs chemo heeft gehad. En een vader die er blijkbaar 4 jaar nauwelijks geweest is terwijl haar moeder heel ziek was.
Of het was allemaal niet zo ernstig als je het doet voorkomen, of je onderschat ernstig wat de impact van dit alles is op een kind. Dat wil niet zeggen dat je niet alles gedaan hebt om haar zo veel mogelijk te geven, en ook niet dat ze niet gelukkig is of was. Maar erg stabiel kan het nooit geweest zijn.
Dat je gevochten hebt, geloof ik meteen. Dat het heel zwaar is geweest ook. Maar blijf wel even reeel. Aangezien je nog steeds sondevoeding hebt (schrijf je zelf), ben je dus simpelweg niet gezond en is een zwangerschap best een aanzienlijk risico. Je kunt jezelf ijzersterk vinden, maar in elk geval lichamelijk ben je dat niet. En ook een ijzeren wil overkomt niet alles.
Daarnaast doe je nu net alsof je dochter er nauwelijks last van heeft gehad. Dat kan ik echt niet rijmen met ‘zo vreselijk ziek geweest’. Een kind is niet gek, zelfs als die veel uit huis is, merkt die echt wel als haar moeder ernstig ziek is. En dat geeft enorme onrust voor een kind. Daar kun je niks aan doen, dat is jou niet aan te rekenen, maar net doen alsof er niks gebeurd is in haar leventje is raar. En dan heeft ze daarnaast zelf ook nog een ernstige aandoening, waarvoor ze zelfs chemo heeft gehad. En een vader die er blijkbaar 4 jaar nauwelijks geweest is terwijl haar moeder heel ziek was.
Of het was allemaal niet zo ernstig als je het doet voorkomen, of je onderschat ernstig wat de impact van dit alles is op een kind. Dat wil niet zeggen dat je niet alles gedaan hebt om haar zo veel mogelijk te geven, en ook niet dat ze niet gelukkig is of was. Maar erg stabiel kan het nooit geweest zijn.
donderdag 19 mei 2022 om 19:37
Dat zeg ik toch ook? Dat ik niet zo goed meer kan luisteren naar " verstand" omdat dat dus jarenlang niet echt een optie was. Daarom schrijf ik het hier ook op.nausicaa schreef: ↑19-05-2022 19:14''alles wat anderen tegen de vlakte slaat doorsta jij gewoon.''
Dat staat er niet, dat trek je volledig uit verband.
Dat je gevochten hebt, geloof ik meteen. Dat het heel zwaar is geweest ook. Maar blijf wel even reeel. Aangezien je nog steeds sondevoeding hebt (schrijf je zelf), ben je dus simpelweg niet gezond en is een zwangerschap best een aanzienlijk risico. Je kunt jezelf ijzersterk vinden, maar in elk geval lichamelijk ben je dat niet. En ook een ijzeren wil overkomt niet alles.
De meeste mensen met chronische aandoening/pijn geven aan dat ze dat niet goed kunnen pijlen. Maar ik snap dat het moeilijk te bevatten is voor anderen. Maar dat is ook niet mijn taak om op te lossen op dit moment.
