Kinderen
alle pijlers
Introvert en kinderen
zondag 10 april 2022 om 15:21
Nou dat dus: hoe?
Hier een dreumes die van zes uur sochtends tot zeven savonds Heel Veel aandacht kan vragen, terwijl ik mijn energie haal uit alleen zijn, een boekje lezen etc. Eigenlijk alles wat je niet met een dreumes erbij kunt doen. Natuurlijk doet mijn man ook zijn deel, maar ik ervaar het als behoorlijk zwaar als ik een hele dag ‘aan’ moet staan.
Wachten tot baby meer zelf-entertainend wordt en momentjes voor mezelf pakken waar mogelijk doe ik al, maar misschien heeft iemand nog een goede tip voor me.
(En het kind kan niet meer teruggestopt worden, voor wie met de vraag komt waarom ik dan aan kinderen ben begonnen en wat ik dan van tevoren had verwacht
)
Hier een dreumes die van zes uur sochtends tot zeven savonds Heel Veel aandacht kan vragen, terwijl ik mijn energie haal uit alleen zijn, een boekje lezen etc. Eigenlijk alles wat je niet met een dreumes erbij kunt doen. Natuurlijk doet mijn man ook zijn deel, maar ik ervaar het als behoorlijk zwaar als ik een hele dag ‘aan’ moet staan.
Wachten tot baby meer zelf-entertainend wordt en momentjes voor mezelf pakken waar mogelijk doe ik al, maar misschien heeft iemand nog een goede tip voor me.
(En het kind kan niet meer teruggestopt worden, voor wie met de vraag komt waarom ik dan aan kinderen ben begonnen en wat ik dan van tevoren had verwacht
)
dinsdag 12 april 2022 om 21:37
Zie hier je antwoord op je vraag TO of bij een baby de niet zichtbare zorg al verkeerd kan gaan.WasHetMaarWat schreef: ↑12-04-2022 15:24Ik denk dat ze meer bedoelt dat bij veel gezinnen het de vrouw is die deze afspraken maakt, de agenda bijhoudt, de cadeautjes regelt voor verjaardagen, en de contacten doet met school, huisarts, consultatiebureau etc. etc. Als vervolgens die vrouw aan de man vraagt om naar die afspraak te gaan, doet hij dat wel, maar als zij niet denkt aan het maken van die afspraak en hem herinnert aan die afspraak, gebeurt er in veel gevallen niks. Daarmee ligt er dus een veel grotere geestelijke workload bij de vrouw.
Ik zie dat toch ook nog in heel veel gezinnen gebeuren. En om heel eerlijk te zijn, hier is de boel vrijwel 50/50 verdeeld, maar ook hier heeft het enige tijd geduurd voordat mijn man mede de verantwoordelijkheid nam voor de gezinsagenda.
Dus voordat je besluit dat het jouw hoofd is die uit moet en dat het jouw schuld is dat je hoofd vol zit, is het misschien goed eerst eens te kijken of er niet zaken zijn die wellicht gewoon het hoofd van man in moeten.
dinsdag 12 april 2022 om 21:41
Dat negeren vind ik dus heel erg lastig. Er komt dan een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik niet meer kan nadenken. Als ik op het punt sta om weg te gaan en man is met huilend kind bezig dan kan er de donder op zeggen dat ik iets ga vergeten. Maar ook als ik zelf met haar bezig ben, kind kan zo hartverscheurend huilen.. Laatst ben ik uit pure frustratie met haar mee gaan huilen maar zelfs dat haalde haar er niet uit.
De hele situatie voelt alsof mijn leven in de pauzestand staat, alsof ik wacht tot het beter wordt en de cyclus werk-zorgen-werk-zorgen etc etc ooit voorbij is. Terwijl ik weet dat het nog minstens tien jaar gaat duren en ook weet dat ik dat gewoon niet trek. Het leven staat al sinds mid 2020 op pauze en veel langer trek ik niet, het zou zo fijn zijn als ik eens kon zeggen dat het leven ook gewoon leuk is, ipv de rit uitzitten.
*klaagmodus uit*
De hele situatie voelt alsof mijn leven in de pauzestand staat, alsof ik wacht tot het beter wordt en de cyclus werk-zorgen-werk-zorgen etc etc ooit voorbij is. Terwijl ik weet dat het nog minstens tien jaar gaat duren en ook weet dat ik dat gewoon niet trek. Het leven staat al sinds mid 2020 op pauze en veel langer trek ik niet, het zou zo fijn zijn als ik eens kon zeggen dat het leven ook gewoon leuk is, ipv de rit uitzitten.
*klaagmodus uit*
dinsdag 12 april 2022 om 22:09
montblanc schreef: ↑12-04-2022 21:41Dat negeren vind ik dus heel erg lastig. Er komt dan een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik niet meer kan nadenken. Als ik op het punt sta om weg te gaan en man is met huilend kind bezig dan kan er de donder op zeggen dat ik iets ga vergeten. Maar ook als ik zelf met haar bezig ben, kind kan zo hartverscheurend huilen.. Laatst ben ik uit pure frustratie met haar mee gaan huilen maar zelfs dat haalde haar er niet uit.
De hele situatie voelt alsof mijn leven in de pauzestand staat, alsof ik wacht tot het beter wordt en de cyclus werk-zorgen-werk-zorgen etc etc ooit voorbij is. Terwijl ik weet dat het nog minstens tien jaar gaat duren en ook weet dat ik dat gewoon niet trek. Het leven staat al sinds mid 2020 op pauze en veel langer trek ik niet, het zou zo fijn zijn als ik eens kon zeggen dat het leven ook gewoon leuk is, ipv de rit uitzitten.
*klaagmodus uit*
Dat had ik ook bij mijn eerste, ik stond gelijk aan als ze begon te huilen of te protesteren. Inderdaad kortsluiting in je hoofd.
Dat gaat over. Eerder dan 10 jaar hoor. Bij de tweede had ik dat echt beduidend minder, die kon ik negeren en nog blijven nadenken. Blijkbaar wen je eraan.
Die cyclus van werk-zorgen-werk-zorgen wen je ook aan. Vanaf dat ze een jaar of 2 zijn
vermindert dat hele acute, dwingende al. Van het moet NU "wheheeeee", gaat het al snel naar een situatie dat je ook even kan zeggen "straks" of "gaan jullie maar even een half uur filmpje kijken". Er komen binnen die zorg-werk cyclus meer kleine momenten voor jezelf.
dinsdag 12 april 2022 om 22:55
Nou heel eerlijk, mijn oudste is 8 en ik vind het moederschap ook nog steeds heftig. Niet zozeer de kinderen zelf maar vooral hun verplichtingen en de combinatie met werk en huishouden, ben gewoon altijd met 'iets' bezig. 3 levens managen ipv alkeen mezelf, de sleur/routine, suffe moetjes en het gevoel dat je die niet écht kunt verbreken omdat je toch met verplichtingen zit zoals school en kind dat gewoon recht heeft op zorg en stabiliteit. Mijn jongste heeft autisme en leeft op routine, terwijl ik dat beklemmend vind. Het idee dat dit voorlopig nog niet overgaat benauwt me dusdanig dat ik mezelf verbied daarover te piekeren. Ik geniet dus juist van de kleine momenten tussendoor want als ik stilsta bij wat allemaal niet kan en wat ik zou doen zonder kinderen, dan word ik gek.
nootboek wijzigde dit bericht op 13-04-2022 09:04
7.72% gewijzigd
dinsdag 12 april 2022 om 23:31
Dat duurt gelukkig echt geen 10 jaar hoor! Hoe ouder ze worden, hoe meer ze zelf kunnen en hoe minder je hoeft te zorgen of alert te zijn op waar ze zijn. En wat ook fijn is: er komen dagen dat er niemand huilt! Minder kortsluiting en meer ontspanning. Zelf vond ik het vanaf ongeveer drie jaar echt steeds makkelijker worden qua stress en belasting.montblanc schreef: ↑12-04-2022 21:41Dat negeren vind ik dus heel erg lastig. Er komt dan een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik niet meer kan nadenken. Als ik op het punt sta om weg te gaan en man is met huilend kind bezig dan kan er de donder op zeggen dat ik iets ga vergeten. Maar ook als ik zelf met haar bezig ben, kind kan zo hartverscheurend huilen.. Laatst ben ik uit pure frustratie met haar mee gaan huilen maar zelfs dat haalde haar er niet uit.
De hele situatie voelt alsof mijn leven in de pauzestand staat, alsof ik wacht tot het beter wordt en de cyclus werk-zorgen-werk-zorgen etc etc ooit voorbij is. Terwijl ik weet dat het nog minstens tien jaar gaat duren en ook weet dat ik dat gewoon niet trek. Het leven staat al sinds mid 2020 op pauze en veel langer trek ik niet, het zou zo fijn zijn als ik eens kon zeggen dat het leven ook gewoon leuk is, ipv de rit uitzitten.
*klaagmodus uit*
woensdag 13 april 2022 om 01:51
woensdag 13 april 2022 om 08:53
Misschien helpt het om te bedenken dat die momenten waarop je op de bank zit en bedenkt hoe het zit met de voeding van je kind en wie je nog moet bellen geen karakterfout zijn, maar gewoon werk. Het is geen zichtbaar werk, maar het moet wel gebeuren. Als je niet eerst bedenkt dat er misschien iets aangepast moet worden in de hoeveelheid flessen en vast voedsel van je kind, dan doe je die aanpassing ook niet. En als je niet bedenkt dat je je sociaal netwerk moet onderhouden of afspraken moet maken, dan dóe je het ook niet. En als je ofwel fysiek voor je kind zorgt, ofwel je betaalde baan doet, of bedénkt wat je moet doen in de zorg, het huishouden, het regelwerk en je sociale contacten, ben je dus altijd aan het werk. Dan ben je nooit vrij. Dan is het toch geen wonder dat je overbelast bent?
woensdag 13 april 2022 om 09:17
Inderdaad. Maar de vraag is dan, hóe schakel je jezelf uit. Het lukt mij iig nauwelijks om helemaal nergens aan te denken, behalve mezelf. Die nothing box zeg maar.Thalas schreef: ↑13-04-2022 08:53Misschien helpt het om te bedenken dat die momenten waarop je op de bank zit en bedenkt hoe het zit met de voeding van je kind en wie je nog moet bellen geen karakterfout zijn, maar gewoon werk. Het is geen zichtbaar werk, maar het moet wel gebeuren. Als je niet eerst bedenkt dat er misschien iets aangepast moet worden in de hoeveelheid flessen en vast voedsel van je kind, dan doe je die aanpassing ook niet. En als je niet bedenkt dat je je sociaal netwerk moet onderhouden of afspraken moet maken, dan dóe je het ook niet. En als je ofwel fysiek voor je kind zorgt, ofwel je betaalde baan doet, of bedénkt wat je moet doen in de zorg, het huishouden, het regelwerk en je sociale contacten, ben je dus altijd aan het werk. Dan ben je nooit vrij. Dan is het toch geen wonder dat je overbelast bent?
Met vriendinnen gaat het alsnog vaak over kinderen etc. en dan schiet er weer vanalles door mijn hoofd wat ik nog moet doen. Vroeger was skiën voor mij de ultieme ontspanning, dacht nergens aan, gewoon lekker bezig zijn. Nu is het al een gedoe om zo'n trip te regelen, die me al bijna meer energie kost dan het oplevert en als ik er ben denk ik 'oeh beetje uitkijken want mijn kinderen hebben me nog nodig' + nog veel meer. Dat is toch wel een stukje karakter vrees ik.
woensdag 13 april 2022 om 09:31
Karakter dat dan ontstaan is na de geboorte van je kind, want daarvoor dacht je tijdens skien nergens aan, toch?
Karakter bestaat uit stabiele persoonskenmerken, die veranderen niet als levensomstandigheden veranderen. Als je sinds de geboorte van je kind steeds belast bent met denkzaken, dan is dat werk dat gedaan moet worden en dat blijkbaar niet gedaan wordt door iemand anders. Als je dat denkwerk ziet als karakter, dan denk je ook dat het onveranderlijk is. En wat onveranderlijk is, kun je alleen maar accepteren. Maar als je het denkwerk ziet als werk, dan kun je het delen met de andere ouder en zo je werklast verlichten.
woensdag 13 april 2022 om 10:14
Is dat laatste (van het skiën) niet gewoon inherent aan ouder worden? Ik herken het wel en veel vriendinnen (ook dienootboek schreef: ↑13-04-2022 09:17Inderdaad. Maar de vraag is dan, hóe schakel je jezelf uit. Het lukt mij iig nauwelijks om helemaal nergens aan te denken, behalve mezelf. Die nothing box zeg maar.
Met vriendinnen gaat het alsnog vaak over kinderen etc. en dan schiet er weer vanalles door mijn hoofd wat ik nog moet doen. Vroeger was skiën voor mij de ultieme ontspanning, dacht nergens aan, gewoon lekker bezig zijn. Nu is het al een gedoe om zo'n trip te regelen, die me al bijna meer energie kost dan het oplevert en als ik er ben denk ik 'oeh beetje uitkijken want mijn kinderen hebben me nog nodig' + nog veel meer. Dat is toch wel een stukje karakter vrees ik.
zonder kinderen) ervaren hetzelfde.
woensdag 13 april 2022 om 10:17
Wat Thalas zegt werkt vooral als je echt werkt, dus nuttige dingen bedenkt, op zo’n moment. Als het vooral is dat je blijft doormalen over zaken die je al besloten of bedacht hebt, dan zou ik er (naast het overdragen van taken, dat kan sowieso nuttig zijn) nog iets anders bij doen. Je bent dan soort van obsessief aan het nadenken zonder dat het veel oplevert. In dat geval zou je aan het begin van je rustmoment even tijd kunnen nemen om zinvol na te denken en een lijstje te maken van wat er nog moet. Daarna lukt het dan wellicht beter om te ontspannen. Bedenk je toch nog iets zinvols dan zet je het op je lijstje. En denk je opnieuw aan dingen die al op het lijstje staan, dan probeer je jezelf rustig af te leiden.
Dit is allemaal niet gek hoor, voor iemand met een eerste kind in deze leeftijd. Dus val jezelf vooral niet te hard en probeer een beetje uit wat voor jou werkt.
Dit is allemaal niet gek hoor, voor iemand met een eerste kind in deze leeftijd. Dus val jezelf vooral niet te hard en probeer een beetje uit wat voor jou werkt.
Het is zoals het is
woensdag 13 april 2022 om 10:48
Ga je nu echt iets doen als je wilt ontspannen? Of alleen op de bank hangen bijvoorbeeld? Voor mij helpt het om actief iets te gaan doen om dit soort gedachtes uit te schakelen. Dit kan prima alleen/thuis, bijvoorbeeld sporten, wandelen, een boek lezen, tuinieren/planten stekken etc.
Ik neem ook aan dat je kind nog een middagdutje doet, kan je dan iets gaan doen om op te laden?
En verder vragen of je partner je kind soms mee kan nemen naar de speeltuin of boodschappen doen oid, zodat je even het huis voor je alleen hebt.
Ik neem ook aan dat je kind nog een middagdutje doet, kan je dan iets gaan doen om op te laden?
En verder vragen of je partner je kind soms mee kan nemen naar de speeltuin of boodschappen doen oid, zodat je even het huis voor je alleen hebt.
woensdag 13 april 2022 om 10:54
Ik heb niet alles grondig gelezen, maar wil wel even zeggen dat ik dit heel erg herken, maar dat ik nu (kinderen zijn 6,6, en 8) alweer stukken beter in mn eigen leven zit.montblanc schreef: ↑12-04-2022 21:41Dat negeren vind ik dus heel erg lastig. Er komt dan een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik niet meer kan nadenken. Als ik op het punt sta om weg te gaan en man is met huilend kind bezig dan kan er de donder op zeggen dat ik iets ga vergeten. Maar ook als ik zelf met haar bezig ben, kind kan zo hartverscheurend huilen.. Laatst ben ik uit pure frustratie met haar mee gaan huilen maar zelfs dat haalde haar er niet uit.
De hele situatie voelt alsof mijn leven in de pauzestand staat, alsof ik wacht tot het beter wordt en de cyclus werk-zorgen-werk-zorgen etc etc ooit voorbij is. Terwijl ik weet dat het nog minstens tien jaar gaat duren en ook weet dat ik dat gewoon niet trek. Het leven staat al sinds mid 2020 op pauze en veel langer trek ik niet, het zou zo fijn zijn als ik eens kon zeggen dat het leven ook gewoon leuk is, ipv de rit uitzitten.
*klaagmodus uit*
Oh en nu de covidrestricties opgeheven zijn gaat het ook beter! In 2020 was de tweeling net vier en dacht ik vaak als ik een moment voor mezelf had 'en nu, alles is dicht'. Nu ga ik er weer op uit.
Het duurt echt echt geen tien jaar op deze manier. De cyclus wordt anders, makkelijker. Minder dwingend. Het huilen, gillen, dwingen, constante opletten, zorgen en de issues die je met heel kleine kinderen hebt (slapen, eten, tanden, geen jas aan, nergens komen, slechte communicatie) die zijn al een paar jaar weg.
Wellicht vind je dit een lastige fase, maar draai je je hand niet om voor gesprekken over seks, boekbesprekingen, het plannen van een kinderfeestje, halen en brengen van sport en een tripje naar het museum? Voor mij werkt dat wel zo. Het is namelijk druk, maar emotioneel minder belastend. Als zij sporten ren ik een rondje. Gaan we naar het museum, dan kijken we samen. Lezen zij de Donald Duck, pak ik een boek.
Dit kan ik veel beter aan, en vind ik ook oprecht leuk. En na een drukke week kan ik wel makkelijk loskomen van alle taken en taakjes, omdat de primaire zorg wat minder aanwezig is.
donderdag 14 april 2022 om 21:37
montblanc schreef: ↑12-04-2022 21:41Dat negeren vind ik dus heel erg lastig. Er komt dan een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik niet meer kan nadenken. Als ik op het punt sta om weg te gaan en man is met huilend kind bezig dan kan er de donder op zeggen dat ik iets ga vergeten. Maar ook als ik zelf met haar bezig ben, kind kan zo hartverscheurend huilen.. Laatst ben ik uit pure frustratie met haar mee gaan huilen maar zelfs dat haalde haar er niet uit.
De hele situatie voelt alsof mijn leven in de pauzestand staat, alsof ik wacht tot het beter wordt en de cyclus werk-zorgen-werk-zorgen etc etc ooit voorbij is. Terwijl ik weet dat het nog minstens tien jaar gaat duren en ook weet dat ik dat gewoon niet trek. Het leven staat al sinds mid 2020 op pauze en veel langer trek ik niet, het zou zo fijn zijn als ik eens kon zeggen dat het leven ook gewoon leuk is, ipv de rit uitzitten.
*klaagmodus uit*
Veel meer gebruik gaan maken van een noise canceling koptelefoon (niet dopjes). Sluit jezelf op die manier letterlijk af zodat jij je kunt focussen op al je spullen bij elkaar rapen of op ontspannen een puzzel doen of weet ik wat (dat ontspannen zou ik ook echt in een andere ruimte doen dan waar kind is).
vrijdag 15 april 2022 om 05:40
Toch die tijd voor jezelf claimen: als is het een uur per dag. Ik heb een peuter en een baby van 6 weken (vraag over een jaar nog eens waarommontblanc schreef: ↑12-04-2022 21:41Dat negeren vind ik dus heel erg lastig. Er komt dan een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik niet meer kan nadenken. Als ik op het punt sta om weg te gaan en man is met huilend kind bezig dan kan er de donder op zeggen dat ik iets ga vergeten. Maar ook als ik zelf met haar bezig ben, kind kan zo hartverscheurend huilen.. Laatst ben ik uit pure frustratie met haar mee gaan huilen maar zelfs dat haalde haar er niet uit.
De hele situatie voelt alsof mijn leven in de pauzestand staat, alsof ik wacht tot het beter wordt en de cyclus werk-zorgen-werk-zorgen etc etc ooit voorbij is. Terwijl ik weet dat het nog minstens tien jaar gaat duren en ook weet dat ik dat gewoon niet trek. Het leven staat al sinds mid 2020 op pauze en veel langer trek ik niet, het zou zo fijn zijn als ik eens kon zeggen dat het leven ook gewoon leuk is, ipv de rit uitzitten.
*klaagmodus uit*
dat een goed idee leek
). Ik ga iedere dag een (half) uur sporten anders trek ik het niet, maar juist door dat uurtje per dag ben ik echt een leuke moeder. Verder: wij hebben een schoonmaakster, op dezelfde dag vrij (dus geen verschillende dagen thuis, maar samen op 1 dag) en dat is echt een gouden greep! Je bent niet compleet afgedraaid en meestal heb ik ook nog een uur (of 2) voor jezelf.
Hoe is jullie sociale vangnet? Kan je kind niet 1x per 2 weken laten logeren bij opa en oma? 1x per maand aan allebei de kanten
.
vrijdag 15 april 2022 om 17:15
Vind het vrij logisch dat jij blijft nadenken en malen, want als jij ergens niet aan denkt, denkt niemand eraan en baal jij dat je er niet aan gedacht hebt.montblanc schreef: ↑11-04-2022 20:55Overigens zou ik die ‘nothing box’ ook wel willen. Man is er inderdaad heel goed in om zijn gedachten soms gewoon even uit te zetten. Bij mij blijven er maar lijstjes in m’n hoofd doordraaien van wat er nog moet gebeuren en wanneer, en wanneer kind weer eten moet en wanneer slapen, en is het handig om dan nu nog te gaan wandelen en ohja we moeten die en die nog bellen etcetera… man als ik mijn hoofd eens uit zou kunnen zetten!
Denk dat er maar weinig mensen in jouw positie zijn die deze valkuil helemaal niet hebben.
vrijdag 15 april 2022 om 17:24
Ik ga hiervoor met pen en papier aan de eettafel zitten. Even nadenken, eventueel in een schema een plan neerpennen.Youk79 schreef: ↑13-04-2022 10:17Wat Thalas zegt werkt vooral als je echt werkt, dus nuttige dingen bedenkt, op zo’n moment. Als het vooral is dat je blijft doormalen over zaken die je al besloten of bedacht hebt, dan zou ik er (naast het overdragen van taken, dat kan sowieso nuttig zijn) nog iets anders bij doen. Je bent dan soort van obsessief aan het nadenken zonder dat het veel oplevert. In dat geval zou je aan het begin van je rustmoment even tijd kunnen nemen om zinvol na te denken en een lijstje te maken van wat er nog moet. Daarna lukt het dan wellicht beter om te ontspannen. Bedenk je toch nog iets zinvols dan zet je het op je lijstje. En denk je opnieuw aan dingen die al op het lijstje staan, dan probeer je jezelf rustig af te leiden.
Dit is allemaal niet gek hoor, voor iemand met een eerste kind in deze leeftijd. Dus val jezelf vooral niet te hard en probeer een beetje uit wat voor jou werkt.
Compleet ander effect dan wanneer ik op de bank zit te piekeren.
•
vrijdag 15 april 2022 om 17:37
In plaats van hopen op betere tijden (het wordt anders, soms makkelijker, soms lastiger) is het ook beter om een manier te vinden om hier mee om te gaan.
Mijn jongste is 8 en al de hele dag aan het spelen met een vriendje. Ze hebben de grootste lol, maar zijn ook enorm luidruchtig en zeer aanwezig. Zelf ben ik vooral aan weekeinde toe en moe en nu hebben ze het over logeren...
Ik moet even een belangrijk mailtje sturen en heb mij dus opgesloten in de badkamer (enige deur met een slot hier in huis
). Alle herrie beneden (ze hebben nu een hilarische discussie wie er het eerst naar de wc mag, de wc beneden wel te verstaan, die van boven is blijkbaar vies...?).
Nu is het voordeel dat ze 8 en 11 zijn en zichzelf dus goed kunnen redden. Ze maken hooguit een enorme rotzooi (toen ik boodschappen aan het doen was, hebben ze in de keuken een poging gedaan om zelf chocoladepasta te maken..need i say more?). Maar leer jezelf vooral op bepaalde momenten niet beschikbaar te zijn. Als kind bij je man is, dan is het goed en dan verder ook nergens op reageren. Dat is echt de oplossing, want echt alleen in huis zijn is best een zeldzaamheid als je eenmaal kinderen hebt.
Plus: karakter van je kind speelt een enorme rol. Ik heb een kind dat zich altijd al enorm goed zelf kon vermaken en heel rustig is. Mijn jongste is echt zo'n kind, waarvan iedereen vraagt: is hij altijd zo druk en aanwezig?
Wereld van verschil, ook voor mijzelf.
Mijn jongste is 8 en al de hele dag aan het spelen met een vriendje. Ze hebben de grootste lol, maar zijn ook enorm luidruchtig en zeer aanwezig. Zelf ben ik vooral aan weekeinde toe en moe en nu hebben ze het over logeren...
Ik moet even een belangrijk mailtje sturen en heb mij dus opgesloten in de badkamer (enige deur met een slot hier in huis
). Alle herrie beneden (ze hebben nu een hilarische discussie wie er het eerst naar de wc mag, de wc beneden wel te verstaan, die van boven is blijkbaar vies...?).Nu is het voordeel dat ze 8 en 11 zijn en zichzelf dus goed kunnen redden. Ze maken hooguit een enorme rotzooi (toen ik boodschappen aan het doen was, hebben ze in de keuken een poging gedaan om zelf chocoladepasta te maken..need i say more?). Maar leer jezelf vooral op bepaalde momenten niet beschikbaar te zijn. Als kind bij je man is, dan is het goed en dan verder ook nergens op reageren. Dat is echt de oplossing, want echt alleen in huis zijn is best een zeldzaamheid als je eenmaal kinderen hebt.
Plus: karakter van je kind speelt een enorme rol. Ik heb een kind dat zich altijd al enorm goed zelf kon vermaken en heel rustig is. Mijn jongste is echt zo'n kind, waarvan iedereen vraagt: is hij altijd zo druk en aanwezig?
Wereld van verschil, ook voor mijzelf.
