Is het dan ook nooit goed???

haha, fijn mensen die zich ergens mee bemoeien.



2 dingen, Mijn o udste zoon heeft periodes dat hij dingen doet ( wij noemen het altijd "manie's " hij s autist ) Een jaar of 2 geleden besloot hij niets meer te eten, dwz, brood wel , maar avond eten niet. Heel raar want hij at altijd als een bootwerkert. Na 6 weken , paar kilo afgevallen, onderzoek bij de dokter en kinderarts, vertelde hij doodleuk dat hij niet meer at omdat hij alleen nog maar witbrood met smeerworst wilde hebben... Hij was toen btw al 5



2 maanden terug kwam het weer op zetten. Overdags gewoon goed eten , s avonds niets, alleen maar snoep willen. De 1e avond dacht ik nog, nou ja, kan gebeuren, geen probleem van maken. 2e avond begon het al vervelender te worden. 3e avond aten we surinaams hindoestaanse bami, zijn lievelings gerecht ( zijn biologische moeder is hindoestaanse ) weer niet eten.

Dus ik tegen hem, nou moet je eens luisteren, dat jij niet wil eten , helemaal prima, maar dan is het nu ook afgelopen met de lekkernijen, geen koek mee naar school, maar brood, geen snoep als je uit school komt en geen lekkere limonade , totdat jij weer gaat eten.

De volgende dag kwam mijn moeder over naar nederland, en ze had ( sowieso al belachenlijk, maar goed ) voor alle kleinkinderen een grote plastic zak vol snoep, echt afgeladen. Dus mn dochter mocht wat uitkiezen, maar mn zoon niet.

Mijn moeder in zijn oor fluisteren " zeg gewoon dat het toch voor 1 keer wel mag omdat oma er is " AARGH, nee ma, dat mag ook dan niet, en zeker bij hem niet, een Nee is echt nee en ja is echt Ja.

Sowieso bij kinderen , maar zeker bij oudste zoon. ! GROM.



En bij mn schoonmoeder, hij had een lolly in zijn mond, en was daar mee aan het rennen. Na 3x gezegd te hebben dat hij moest zitten met die lolly ( want gevaarlijk ) heb ik hem afgepakt. Zoon wordt verschrikkelijk driftig. Dus ik pak hem op, plant hem op de gang, en zeg, "zo, pas als jij normaal kan doen mag je weer binnen" Hij verder gaan met brutaal doen \ driftig doen enz. enz. Zie ik ineens mn schoonmoeder naar de gang sneaken.... ik er achter aan, zie ik net hoe ze hem weer een nieuwe lolly geeft !



Tuurlijk, beloon hem even voor niet luisteren en driftig doen , Dat zal werken zeg.... pfffff.

Ja, bizar is dat idd. Ik zie mijn ouders dat nog niet zo snel doen gelukkig.



Waar wij eerst woonden hadden we iets soortgelijks met de buren. Kleine Nijn had net een periode dat ze nauwelijks wilde eten tussen de middag (dan eten wij warm). Dus als we dan s middags buiten speelden, dan zei ik; geen snoep, want je hebt je eten niet opgegeten!



Kwam de buurvrouw of haar moeder er steevast aan met snoep (vaste prik bij hun) en gaf uiteraard KN ook een lolly of chippie. Dus ik zeg; nee dank je wel, ze mag niet want ze heeft niet gegeten. Zegt die moeder; "Ah joh, waarom niet? Ah joh, eentje maar". Aandringen joh! Op een gegeven moment ben ik wel es weer naar huis gegaan met KN om haar bij die suikerbuuf weg te houden.



Anyway, vreemd als mensen je autonomie als ouder niet respecteren.

Of erger nog, gewoon ondermijnen.

Mijn Turkse buurvrouw van vorige huis was ook zo'n snoepuitdeler. Volgens mij is het heel gewoon in Turkse kringen dat kleine kinderen veel snoepjes krijgen. Maar ik had daar een broertje dood aan, omdat A dochter een stevige meid is en dat wil ik toch graag een beetje zelf sturen hoeveel ze binnenkrijgt en B het soms als beloning dient, terwijl ze dat niet verdiend had.

Maar 9 van de tien keer nam ik het gewoon aan met "bedankt" en hop, verdween het in de kast. Maar goed, dochter was toen nog klein en zich nog niet zo heel bewust van wat snoep is. Als me dat nu zou gebeuren dan zou ze een keel opzetten als ze het snoep niet krijgt, terwijl ze wel de indruk had dat ze heeft gekregen. Begrijpelijk natuurlijk. In dat geval zou ik het toch op een ander moment duidelijker moeten maken.

Want dochter mocht wel eens een klein half uurtje bij hen spelen (buurtjes waren helemaal dol op haar), maar zat steevast met een pennywafel in d'r mond als ik haar kwam ophalen. Dat vind ik voor een kind van 1 echt niet goed.

Ben ik nou de enige die verschrikkelijk heeft zitten lachen bij de openingspost? Het kind is vier, het heeft dus geen enkele zin om vooraf regels te stellen, die is hij allang weer kwijt als je in de bieb bent. En dan achter je kind aanrennen in de bieb! Geweldig, ik zie het voor me! Maar het is geen opvoeden, meer een leuk spelletje!

Ik heb geen kinderen, maar ik weet wel dat je met een kind van 4 behoorlijke afspraken kunt maken hoor. Als je nu afspreekt dat ze volgende week een snoepje krijgen, weten ze dát donders goed. Het heeft meer te maken met selectief onthouden, en ik ben blij dat de TS dit doorheeft.

Ouders die dit namelijk niet doorhebben, hebben vreemd genoeg de meest irritante kinderen.

maudym schreef op 11 februari 2008 @ 14:15:

Ik heb geen kinderen

Joh!

maar ik weet wel dat je met een kind van 4 behoorlijke afspraken kunt maken hoor.

Jammer dat je dan weer niet weet dat een kind pas rond zijn 6e levensjaar een zelfstandig 'geweten' ontwikkelt, dat je ook pas rond die leeftijd mag verwachten dat hij/zij zich aan een afspraak houdt.

Als je nu afspreekt dat ze volgende week een snoepje krijgen, weten ze dát donders goed.

Het kind onthoudt hooguit dát het een snoepje krijgt. Tijdsbesef als 'volgende week' is er nog niet. Je hebt me nog niet overtuigd.

Het heeft meer te maken met selectief onthouden, en ik ben blij dat de TS dit doorheeft.

Ik vind het dan weer heel jammer dat TS het over haar 4-jarige zoontje heeft in termen als "strontvervelend", "voelde me door hem te kakken gezet"", "erg vervelend" en "misdraagt zich".

Ouders die dit namelijk niet doorhebben, hebben vreemd genoeg de meest irritante kinderen.

Oh help, ik ben een ouder die dit 'niet doorheeft'. Erger nog: ik straf ook niet. Ik heb het mijn kinderen even gevraagd, maar ook zij kunnen zich niet herinneren dat ze ooit straf hebben gehad.

Ik beloon dan weer wel. Niet met cadeautjes of snoep, maar met simpele complimentjes, een bedankje, een opmerking dat ik trots op ze ben, of even langs m'n neus weg zeggen dat ik zo mateloos van ze houd.



Ja, mijn kinderen zijn af en toe mateloos irritant geweest. Bijvoorbeeld als ze andere moeders erop wezen dat die toch echt een beetje strenger moeten zijn. Of als er eentje in de supermarkt tegen een jengelend kind zei dat dergelijk gedrag bij mij absoluut het tegengestelde effect zou hebben.



Waar ik heel vroeg mee ben begonnen en wat bij mij altijd goed gewerkt heeft is ter plekke uitleggen wat niet mag en waarom niet. Niet thuis, maar in de bieb uitleggen dat kind niet in de rekken mag klimmen, omdat daar allemaal boeken instaan, die kapot kunnen gaan of die bovenop hem kunnen vallen. Of om het nog spannender te maken; de kasten zouden wel eens bovenop kind kunnen vallen. Als een kind begrijpt waarom het niet mag, is het onthouden al een stuk minder moeilijk.

Als kind dan toch deed wat niet mocht, direct naar huis - want part of the deal en bij de 'instructies' benoemt. Rende kind weg, dan zei ik alleen 'dag kind, mama gaat naar huis'. Ik wachte niet. (Hij komt wel als 'ie eenmaal weet dat je echt gaat, dus ook hier wel consequent zijn.)



Kind mag bij overtredingen (nog steeds) in afzondering nadenken over de reden waarom ik even minder blij met hem/haar ben, wat hij/zij daaraan had kunnen doen of hoe hij/zij dat had kunnen voorkomen. Als dat helemaal duidelijk is, praten we erover. Kind vertelt zijn conclusies, ik stel eventueel verduidelijkende vragen. Naarmate kind ouder wordt en zich beter kan uitdrukken, gaan de gesprekken natuurlijk wat verder. Kind mag dan ook zeggen hoe het mijn rol of houding of reactie heeft ervaren. Waar nodig bieden we (elkaar) excuses aan en alles is zonder conflicten weer opgelost.



Soft? integendeel. Mijn kinderen hebben vaak gevraagd of ze niet gewoon, zoals hun vriendjes, straf konden krijgen. Dan waren ze er namelijk maar van af. Ze gingen zich zo schuldig voelen door onze aanpak. Inmiddels geven ze toe dat een schop onder je kont, huisarrest, niet op stap mogen of een andere 'straf' geen enkel leereffect heeft.



Mijn inmiddels puberkinderen weten hoe ze zich moeten gedragen. Er is nooit gegild of gerend in openbare ruimtes, er is nooit een kind om snoep gaan jengelen in de supermarkt. Als meubels niet in de speeltuin staan, zijn ze niet bedoeld om op of in te klimmen en een gevleugelde uitspraak bij ons was dat moeder er niet is voor de bediening. En ik ben er heilig van overtuigd dat het resultaat minder geslaagd was geweest als ik een wat mijn kinderen vroeger 'boze moeder" noemden, was. Ik was en ben denk ik een heel erg lieve moeder. Maar ook eentje die ontzettend consequent is - reden voor mijn kids om me als streng te omschrijven.



Excuses voor mijn wel erg lange reactie.