Kinderen
alle pijlers
Jaloers gedrag peuter richting baby
zaterdag 8 mei 2021 om 21:24
We hebben twee kinderen, een zoontje van 3 jaar en een baby die binnenkort 1 jaar wordt. Nu is het zo dat onze oudste zoon sinds een half jaar nogal aan het peuteren is. Denk aan typisch peutergedrag als dingen absoluut niet willen (eten/slapen), soms driftbuien waarin hij met dingen gooit, etc.
Onze oudste zoon is echt heel gek op de jongste, wil veel knuffelen, kusjes geven, samen spelen, etc. Maar tegelijkertijd kan hij de baby ook geen moment met rust laten. Hij zoekt de baby telkens op en doet dan veel te wild of gewoon gemeen. Denk aan omrollen, (om)duwen, op de baby gaan staan of liggen (begint met willen knuffelen maar wordt al snel te wild), speelgoed (of andere onderwerpen) naar de baby toe gooien, handjes losmaken zodat baby (die net kan staan) valt, etc.
Dit gebeurt de hele dag door en we zijn er inmiddels behoorlijk moe van om continu politie agent te moeten spelen. Als we hem erop aanspreken en/of boos worden en op de gang zetten wordt hij vaak behoorlijk boos, wat de sfeer er ook niet beter op maakt. Daarna praten we met hem, maken we afspraken en toont hij berouw, maar na 5 minuten is hij dat alweer vergeten.
We proberen rustig te blijven, maar dat wordt steeds lastiger als het 50 keer op een dag gebeurt. De dagen thuis met 2 kinderen zijn momenteel gewoon niet leuk zo en we vertrouwen hem ook gewoon niet in de buurt van de baby.
De situatie is erger geworden sinds de baby nu een paar maanden kan kruipen. We denken dat er een stuk jaloezie achter zit, aangezien hij regelmatig aangeeft dat hij alleen bij papa of mama wil zijn. Daarnaast denken we dat hij de rol van grote broer misschien ook wel lastig vindt. Hij wil soms nog even een baby'tje zijn en vindt het fijn om dan weer even klein te zijn. Dan gedraagt hij zich ook zo (als een baby) en wil dan graag geknuffeld worden.
Ook als hij zich niet als een baby'tje gedraagt knuffelen we overigens veel met hem en geven we hem veel aandacht. Maar hij lijkt alle aandacht exclusief voor zichzelf te willen. Hij is veel liever en gezelliger als hij alleen met ons is (we doen ook veel 1-op-1 met hem) maar zodra zijn zusje er dan weer bij is slaat zijn gedrag vrijwel direct weer om.
Ik ben benieuwd of iemand een soortgelijke situatie herkend en misschien tips heeft hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Vooral om de sfeer in huis weer een beetje leuker te krijgen. Hopelijk is het een fase die snel weer over gaat.
Onze oudste zoon is echt heel gek op de jongste, wil veel knuffelen, kusjes geven, samen spelen, etc. Maar tegelijkertijd kan hij de baby ook geen moment met rust laten. Hij zoekt de baby telkens op en doet dan veel te wild of gewoon gemeen. Denk aan omrollen, (om)duwen, op de baby gaan staan of liggen (begint met willen knuffelen maar wordt al snel te wild), speelgoed (of andere onderwerpen) naar de baby toe gooien, handjes losmaken zodat baby (die net kan staan) valt, etc.
Dit gebeurt de hele dag door en we zijn er inmiddels behoorlijk moe van om continu politie agent te moeten spelen. Als we hem erop aanspreken en/of boos worden en op de gang zetten wordt hij vaak behoorlijk boos, wat de sfeer er ook niet beter op maakt. Daarna praten we met hem, maken we afspraken en toont hij berouw, maar na 5 minuten is hij dat alweer vergeten.
We proberen rustig te blijven, maar dat wordt steeds lastiger als het 50 keer op een dag gebeurt. De dagen thuis met 2 kinderen zijn momenteel gewoon niet leuk zo en we vertrouwen hem ook gewoon niet in de buurt van de baby.
De situatie is erger geworden sinds de baby nu een paar maanden kan kruipen. We denken dat er een stuk jaloezie achter zit, aangezien hij regelmatig aangeeft dat hij alleen bij papa of mama wil zijn. Daarnaast denken we dat hij de rol van grote broer misschien ook wel lastig vindt. Hij wil soms nog even een baby'tje zijn en vindt het fijn om dan weer even klein te zijn. Dan gedraagt hij zich ook zo (als een baby) en wil dan graag geknuffeld worden.
Ook als hij zich niet als een baby'tje gedraagt knuffelen we overigens veel met hem en geven we hem veel aandacht. Maar hij lijkt alle aandacht exclusief voor zichzelf te willen. Hij is veel liever en gezelliger als hij alleen met ons is (we doen ook veel 1-op-1 met hem) maar zodra zijn zusje er dan weer bij is slaat zijn gedrag vrijwel direct weer om.
Ik ben benieuwd of iemand een soortgelijke situatie herkend en misschien tips heeft hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Vooral om de sfeer in huis weer een beetje leuker te krijgen. Hopelijk is het een fase die snel weer over gaat.
tvp wijzigde dit bericht op 08-05-2021 22:42
5.32% gewijzigd
zondag 16 mei 2021 om 12:24
Blijven herhalen moet sowieso, maar je moet niet de verwachting hebben dat het iets uithaalt. Daarom ook gewoon voorkomen dat de kinderen in elkaars vaarwater zitten.nausicaa schreef: ↑16-05-2021 09:45Een peuter kan echt wel leren dat iets niet mag hoor. Mijn kind wil altijd heel graag hondjes aaien, maar dat mag niet zomaar van mij (is niet iedere hond van gediend, en terecht). Na een flink aantal keer herhalen dat dat niet mocht omdat het hondje dan bang werd, snapt ze dat echt wel, en nu vraagt ze me of ze mag aaien. Terwijl het geen negatieve consequenties voor haar had als ze het wel deed (tenminste, ik werd wel boos, maar ze is nooit gebeten of zo, geen directe feitelijke consequentie).
Dus blijven herhalen dat iets niet mag, omdat dat baby pijn doet, vind ik echt niet raar op die leeftijd. Dat het dan soms toch nog gebeurt, daar is het een peuter voor. Maar je kunt echt wel sturen.
Wel eens met: er over nadenken kan hij nog niet. Een kind op de gang/mat/stoel zetten kan soms best werken, maar niet omdat kind dan gaat zitten beseffen ‘oh, het was niet aardig van mij om zus en zo te doen’, maar omdat het merkt: hè, als ik dat doe, volgt er iets niet leuks. En omdat je het daarmee weghaalt uit de situatie. Maar het zorgt niet voor een langdurige weloverwogen gedachtegang over berouw of zo op deze leeftijd.
Kinderen verschillen enorm, dat zag ik al bij mijn eigen kinderen. Bij mijn dochter was een paar keer zeggen dat iets niet mocht voldoende en dan deed ze het ook gewoon niet meer. Ze is gewoon in karakter een ontzettend braaf kind (als 16-jarige nog steeds).
Mijn jongste zoon is het tegenovergestelde: bij hem kun je nu nog steeds (hij is 8 jaar!) elke dag herhalen dat iets niet mag en hij doet het nog steeds gewoon... Uiteindelijk zal het kwartje wel gaan vallen, maar bij hem heb je een hele, hele lange adem nodig.
Ik liet hem, toen hij peuter was, alleen onder streng toezicht bij jongere kinderen, want vroeg of laat moest er worden ingegrepen.
Hij is geen dom of vervelend of onopgevoed kind (al zullen veel mensen dat van hem denken), maar een kind dat nog steeds wat problemen op het gebied van impulsbeheersing heeft.
Veel jonge kinderen snappen al heel gauw bepaalde dingen erg goed. Maar er ook naar handelen is een ander verhaal.
